คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - Broken Wing - 3 (60%)
THREE
“อ…อ๊ะ…อ๊ะ…ฮึก”ร่างกายเล็กบิดเร้าไปมา ขาบางเบียดเสียดกัน ราวกับสะกดกลั้นอารมณ์ ทั้งหอบหายใจแรงเสียจนตัวเกร็ง
มือบางขยับคว้าท่อนแขนแข็งเอาไว้อย่างไม่มีสติ จับยึดแน่นเสียจนแทบจิกเล็บลงรอยเพียงแต่เจ้าของแขนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร
“แบคฮยอน กลั้นไว้ก่อน..กลั้นไว้”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูเล็ก แขนที่หนาไปด้วยกล้ามเนื้อโอบล้อมกายคนที่เอนพิงอกเปลือยเปล่าของเขาเอาไว้ จนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร้อนที่ส่งมาจากตัวของอีกฝ่ายรวมไปถึงเหงื่อเม็ดเล็กและกลิ่นกายหอมอ่อนที่รินรดออกมาราวกับไม่รู้หมด
ชายหนุ่มสังเกตได้ว่าเมื่อแบคฮยอนเกิดอารมณ์อย่างเต็มที่ จะส่งกลิ่นหอมหวานอบอวลและช่างเย้ายวนเหมือนดอกไม้หอมซึ่งเป็นเรื่องที่ออกจะแปลกประหลาดอยู่มากเลยทีเดียว
ผิวเนื้อกายขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเสียจนน่ากลัวว่าเนื้อกายจะปริแตกออกมาหรือไม่ เสียงร้องครางหงิงตรงหน้าไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มนึกสงสารแม้แต่น้อย เพียงแต่เกิดความเอ็นดูแค่เศษเสี้ยวหนึ่ง
ก่อนจะยิ่งขยับมือรูดรั้งตามแก่นกายขาวของคนตัวเล็กให้เร็วขึ้นไปเพื่อให้คนที่นั่งอยู่บนตักอารมณ์พลุ่งพล่าน
“อดทนไว้อีกนิด..ให้นานกว่านี้ก่อน”มือหนาดึงจังหวะให้ช้าลงจากเมื่อกี้ หากแต่นั่นทำให้คนตัวเล็กกลับสะดุ้งเฮือกทั้งๆที่ดวงตายังคงปิดสนิทอยู่
“อ..อึก..อื้อ!!!!..”เพียงแต่ท่าทางจะไม่ทันแล้วเมื่อ เจ้าตัวปลดปล่อยออกมาเสียจนแทบหมดตัว
“ยังหลั่งออกมาเร็วเกินไปซินะ”เสียงทุ้มพูดกับตัวเอง ก่อนจะช้อนคนตัวเล็กลงวางแนบกับที่นอนนุ่ม จัดแจงแต่งตัวให้คนตัวเล็กราวกับว่าเรื่องราวเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาก่อน
อาจจะต้องขอบคุณยานอนหลับที่มันออกฤทธิ์ดีเสียจนไม่ทำให้อีกคนตื่น ขนาดเขาทั้งบีบเค้นลูบไล้ไปเสียมาก ต่อให้ไม่ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้บนเนื้อนวล หรือแตะต้องกับช่องทางด้านหลังของแบคฮยอน แต่ก็นับได้ว่าเขาเองก็ไม่ได้เบามือกับร่างเล็กเหมือนกัน
นี่เป็นคืนที่เจ็ดแล้วที่แบคฮยอนมาอยู่ที่นี่ ในเจ็ดคืนที่ผ่านมาเขาแทบสอนงานให้แบคฮยอนวันเว้นวัน เพื่อให้เจ้าตัวจดจำสัมผัสที่เขาสอนให้ได้อย่างแม่นยำ
นอกจากนั้นที่เหลือในวันหลังจากที่ชานยอลพาออกไปซื้อของเด็กหนุ่มก็แทบไม่ได้ไปไหนเนื่องด้วยชานยอลนั้นมียุ่งด้วยธุรกิจ จึงได้บอกให้แบคฮยอนอยู่ที่ห้องนี้เพื่อความปลอดภัย โดยใช้คำขู่ที่ว่าหากความแตก คนภายนอกรับรู้ว่าเขาเป็นนางฟ้าแล้วละก็แบคฮยอนอาจจะไม่ได้กลับสวรรค์อีก
เหมือนคำหลอกเด็กที่ใช้ได้ผลกับคนไม่ประสาอย่างแบคฮยอน
ชานยอลมองผู้คนที่เข้าร่วมและแสดงความเห็นที่กำลังทยอยพิมพ์ข้อความมากมายให้กับสิ่งที่เขาลงค้างเอาไว้เมื่อต้นคืนผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนตัวของเขาด้วยใบหน้าพึงใจ
‘นางฟ้าตกสวรรค์’ คำจำกัดความพร้อมกับการแนบรูปถ่ายของแบคฮยอนแค่เพียงใบหน้า ลงสู่เว็บตลาดมืดของปาร์ค ชานยอล
กลับมีลูกค้ามากมายทั้งชายหญิงต้องการตัวเป็นอย่างมาก โดยที่เขาเองก็ยังไม่ได้บอกรายละเอียดที่แท้จริงแม้แต่นิดเดียว แต่กลับได้รับการตอบรับมากเกือบเป็นประวัติการ
ยังไม่ทันที่จะตั้งราคาก็มีคนเสนอเกาะส่วนตัวมาให้แค่แลกกับเด็กที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า เพียงเพราะรูปเสี้ยวใบหน้าเพียงใบเดียว มันช่างดีเหลือเกิน
ถ้าหากถึงตรงนี้ก็น่าจะพอทราบว่าชานยอลกำลังเริ่มหว่านแหหาลูกค้า และล่อเหยื่อให้มาสนใจสินค้ามีชีวิตอย่างแบคฮยอน ซึ่งมันได้รับการตอบรับมากเสียยิ่งกว่ามาก
ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะไม้สักงามเบาๆ เหลือบตามองไปยังคนที่นอนหลับอยู่ด้วยรอยยิ้มที่เมื่อแบคฮยอนตื่นขึ้นมาจะไม่มีวันได้เห็นก่อนจะผุดลุกขึ้นสาวเท้าเข้าหาเป้าหมาย
“ฉันจะเลี้ยงเธอเป็นอย่างดี ฉันฟูมฟักเธอด้วยความรักจอมปลอมของฉัน”ชานยอลกระซิบที่ข้างหู รู้เต็มที่ว่าอีกคนไม่มีทางรับรู้และได้ยินเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่เขาวางเอาไว้ตั้งแต่ก่อนนอน
“เธอจะทำเงินให้ฉันมหาศาลแน่ๆ”ชานยอลลูบแก้มใสที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางๆ จากก่อนหน้าที่เป็นสีเข้มเพราะกิจกรรมที่ชานยอลช่วยปลดปล่อยให้กับแบคฮยอน
ใบหน้าใสที่แสนไร้เดียงสา ไม่มีแม้แต่ราคี ริ้วรอยตำหนิใดๆ แม้แต่ในร่มผ้าเขาเองก็ได้ตรวจตรามาดีแล้ว
ในหัวสมองของเขากำลังเริ่มคิดสิ่งที่ต่างกว่านั้น เขาสอนการปลุกอารมณ์ของแบคฮยอนด้วยวิธีเดิมๆมาเจ็ดวัน และคิดว่าในคืนพรุ่งนี้เขาคงต้องเริ่มสอนอะไรที่มากกว่านี้
“รอก่อนนะ ไม่ต้องรีบ..ฉันเองยังไม่รีบร้อนเลย”ชานยอลบอกอย่างนั้น ใจก็ไม่ได้นึกสงสัย ไม่รู้ทำไมพวกลูกค้าถึงต้องการตัวเด็กคนนี้แค่เพียงได้เห็นเสี้ยวใบหน้าของรูปใบเดียว
ชานยอลไม่อยากจะคิดภาพต่อจากนี้ ถ้าหากคนพวกนั้นได้เห็นตัวจริงๆ พร้อมปีกสีเงินสวยคู่นั้น เขาแทบไม่ต้องเดาเลยว่า แค่เพียงเกาะส่วนตัวที่มาเสนอให้คงยังน้อยเกินไปกับค่าที่ควรและเหมาะสม
มันเกินกว่าสิ่งที่ชานยอลลงทุนไปมหาศาล เรียกว่าได้กำไรไม่ต่างจากการจับเสือมือเปล่าเลยสักนิด
“ไม่ต้องรีบ ค่อยๆโต ฉันอยากให้เธอค่อยๆโต…แบคฮยอน”
ความรักมันก็เหมือนกับการเลี้ยงลูกหมาตัวเล็กๆ
การเลี้ยงลูกหมาตัวหนึ่ง ต้องมีเวลา ต้องใส่ใจ ต้องให้ความรัก ความอบอุ่นกับมันและคอยฝึกให้มันเชื่องและสอนให้จดจำ ดุบ้างเป็นบางเวลาให้มันเชื่อฟังแต่เจ้าแค่เพียงผู้เดียว
ชานยอลคิดว่าการอยู่กับแบคฮยอนเองก็ไม่ต่างกัน แม้จะเป็นความรักปลอมๆแต่มันจะไปยากตรงไหนที่เขาจะทำแบบนั้น มันไม่ได้ยากเลย
“วันนี้อยากออกไปไหนไหม”ชานยอลถามเสียงทุ้มน่าฟังเมื่อวันนี้เขาไม่ได้มีงานทำอะไรเป็นหลักแหล่งอย่างที่เคย แม้จะอยากพักผ่อนอยู่บ้างแต่ก็ยังมีเรื่องให้ต้องทำอยู่เหมือนกัน
“ถามแบคฮยอนหรอครับ คุณชานยอล”คนตัวเล็กที่นั่งมองวิวทิวทัศน์และท้องฟ้านอกหน้าต่างห้องด้วยความเหม่อลอยถึงกับสะดุ้งเฮือกหันมาถาม
ตอนนี้แบคฮยอนพยายามไม่สบตา นับวันเจ้าตัวยิ่งฝันประหลาดมากขึ้นจนชักเข้าหน้าไม่ติด นับวันยิ่งฝันถลำลึกลงไป หากแต่ก็มีความสุขสมในฝันเสียเหลือเกิน
“ม..ไม่ครับ”แบคฮยอนตอบเสียงอ่อย
“หรอ..มานั่งใกล้ๆนี่มา”ชานยอลว่าพลางดึงคนตัวเล็กที่นั่งห่างให้เข้ามาเกยอกเอาไว้ มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กเบาๆ ให้เจ้าตัวเล็กนอนพิงอกเอาไว้อย่างนั้นโดยแบคฮยอนไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง
หัวใจดวงเล็กเต้นตึกตักขึ้นมา เมื่อได้รับการกระทำที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนที่ในชีวิตของเขาไม่เคยได้รับมาก่อน
การเป็นนางฟ้ามีเรื่องซับซ้อนมากมาย พวกเราโตจากการอนุบาล เราได้รับความรักและความอาทรณ์จากผู้อนุบาล ซึ่งเป็นงานของแบคฮยอนในตอนนี้ การที่เขารับผิดชอบเด็กจำนวนยี่สิบคนไม่ต่างจากการที่เขาเป็นแม่เด็กเหล่านั้น แต่ก็มีหน้าที่ดูแลจนกระทั่งอายุได้พอเข้าศึกษาพื้นฐาน เด็กเหล่านั้นก็จะออกจากอกเขาไป
และมันจะวนเวียนอย่างนี้จนกว่าแบคฮยอนจะเกษียณอายุขัยของตัวเอง เหมือนการทำงานซ้ำเดิมๆแต่ก็เป็นวิถีของคนบนฟ้า
“เอาล่ะ..แล้ววันนี้อยากทำอะไรไหม”ชานยอลถามย้ำอีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มนุ่มจงใจกระซิบที่ข้างใบหูขาว รู้อยู่แล้วว่าไม่กี่วินาทีใบหูเล็กนั้นจะเปลี่ยนเป็นสีแดง
“แบคฮยอนไม่..ไม่รู้จักที่ไหนเลยครับ”คนตัวเล็กตอบตามจริงเขาไม่รู้จักอะไรเลยบนโลกนี้
“งั้น..ฉันพาเธอไปรู้จักโลกนี้ดีกว่าเนอะ นางฟ้าตัวน้อยของฉัน”เขาจงใจหยอด ไม่ได้ใช้น้ำเสียงหวาน แต่พูดแบบสบายๆให้รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องปกติที่คุยกัน เพื่อให้อีกคนคุ้นชินกับการได้รับการใส่ใจ
“ถ้าคุณชานยอลว่าง”
“สำหรับเธอน่ะฉันว่างเสมอ”ชานยอลกดปลายจมูกโด่งของเขาลงที่พวงแก้มใส สูดกลิ่นดอกไม้อ่อนบริสุทธิ์ จากผิวบางอีกคนเสียเต็มปอดทำเอามือเล็กต้องลูบแก้มของตนเองเบาๆ ขบเม้มริมฝีปากแน่น เป็นอีกครั้งที่หัวใจของนางฟ้านั้นเต้นแรงราวกับบ้าคลั่งก็ไม่ปาน
สรุปแล้วชานยอลจึงเลือกสถานที่ที่คิดว่าเหมาะสมกับแบคฮยอน แม้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะบอกว่าตนเองเกิดมาจากดอกไม้สิบแปดปีแล้ว แต่เขาก็คิดว่าสำหรับคนที่ไม่เคยเรียนรู้โลกเลยคงตื่นตาตื่นใจไม่น้อย
แม้ว่ารูปการณ์ที่ออกมาจะดูแปลกที่แปลกทางสำหรับชานยอล และผู้ติดตามทั้งสามของเขาไปเสียมากก็ตาม
“คุณชานยอลฮะ..ดูนั้นซิ มันคือตัวอะไร มันตัวใหญ่กว่าเราอีก”คนตัวเล็กในชุดลำลองชี้มือไปยังสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่มันกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ใบหน้าขาวยิ้มเสียจนแก้มตึงไปทั้งสองข้าง
“นั่นน่ะฮิปโป” ชานยอลตอบอย่างอบอุ่นราวกับพี่ชายแสนดีที่พาน้องชายมาเที่ยวเล่นสวนสัตว์จนผู้ติดตามทั้งสามของเขาทำหน้าแปลกๆไป
เอาจริงๆว่าชานยอลแบบนี้ดูน่ากลัวอย่างประหลาด
“มันพ่นน้ำได้ด้วย น่ารักจังเลยแบคฮยอนไม่เคยเห็นเลย ที่บนฟ้าหน้าตาไม่น่ารักแบบนี้เลย มีแต่พวกตาเยอะๆ น่ากลัวไม่น่ารักแบบนี้หรือไม่ก็พวกสัตว์ตำนาน พวกหมาแมวสิงโต มังกร แต่แบบนี้ไม่เคยเห็น”มือเล็กชี้ไปมาที่สัตว์ตรงหน้าและอีกหลายๆตัว
“น่ารักก็ดูมันซิ ดูให้พอเลย”ชานยอลก้าวเข้ามายืนเคียงข้างและจึงเอามือโอบเอวเล็กให้แนบชิดเค้ามาใกล้ วันนี้อากาศค่อนข้างเป็นใจไม่หนาวไม่ร้อนแต่ก็มีลมเย็นๆที่ทำให้แกมขาวนั้นแดงขึ้นมาได้
“คุณชานยอลมันคุยแบคฮยอนด้วย มันตลกจังเลย..”แบคฮยอนเจื้อยแจ้ว เพียงแต่ชานยอลเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
“แล้วมันพูดว่าอะไรล่ะ”
“มันบอกว่าแบคฮยอนไม่ควรมาที่นี่ แบคฮยอนไม่ควรอยู่ที่นี่ ควรกลับไปในที่ของแบคฮยอน ดูซิมันไล่แบคฮยอนใหญ่เลย เจ้าสัตว์ใจร้าย”แบคฮยอนทำหน้างอตัดพ้อเจ้าฮิปโป
“งั้นหรอ..”ชานยอลว่าอย่างนั้นก่อนใช้สายตานิ่งๆมองไปยังเจ้าสัตว์ตัวใหญ่ที่ตอนแรกทำเหมือนเล่นน้ำแต่อยู่ก็มาจดจ้องคนตัวเล็ก
“ไปที่อื่นเถอะครับ แบคฮยอนไม่ชอบมันแล้ว มันไม่ดี..มันว่าคุณชานยอล บอกคุณชานยอลไม่ดี แบคฮยอนไม่ชอบฮิปโปแล้ว”แบคฮยอนว่าพลางดึงแขนอีกคนแบบเร็วๆ ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะทำตามอย่างไม่ขัดข้อง แน่นอนว่า..เขามองลึกไปยังเจ้าฮิปโปตัวนั้นไม่วางตาก่อนจากกัน
เดินมาอีกไม่ไกลเท่าไหร่กลับกลายเป็นกรงเสือเบงกอลสีขาวตัวเขื่อง แบคฮยอนอดไม่ได้ที่จะตาโตขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้จักเสือ แน่นอน..สัตว์พื้นฐานเป็นดังตำนานสมมติเทพนั้นมีเช่นกันที่สวรรค์
“เสือ…เสือๆๆๆๆ”แบคฮยอนร้องเรียกเสียงดัง มันอยู่ในกระจกอย่างหนาเพื่อกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้น ดังนั้นแบคฮยอนจึงเรียกเสียงดัง โดยมีชานยอลยืนมองอยู่เพียงไกลๆ
นางฟ้าในคราบมนุษย์เดินเข้าไปใกล้กระจกโดยไม่รู้ว่านั้นคือสิ่งที่ตัวเองไม่ควรทำเลย เมื่อเจ้าตัวนั้นอ่านหนังสือไม่ออกว่าห้ามเข้าใกล้เพื่อความปลอดภัย คนเริ่มหันมามองแต่ชานยอลกลับยังนิ่งเฉย
สีขาวปลอดและลายพาดกรสีดำกำลังดึงดูดให้แบคฮยอนเขาใกล้ ขนที่พองฟูท่าทางจะนุ่มมือน่าดูไม่ต่างจากแมวตัวใหญ่ ถึงเขาจะรู้จักแต่ก็ไม่เคยเห็นมันตัวเป็นๆเลยสักครั้งเดียว
“เสือ..มานี่..ออมกยองใช่ไหม..ออมกยองมานี่”แบคฮยอนเรียกชื่อ เจ้าเสือที่นอนหลับอยู่กระดิกหูขึ้นมาเล็กน้อย มันเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียกอย่างน่าประหลาดใจ ชานยอลยังคงจับจ้องอยู่ไม่วางตา
เขากำลังพิสูจน์ว่าแบคฮยอนสามารถคุยกับมันได้จริงหรือไม่..เหมือนที่แบคฮยอนคุยกับเจ้าสัตว์อ้วนหน้าตาน่าเกลียดรู้มากตัวเมื่อกี้
เจ้าเสือตัวนั้นค่อยๆขยับร่างของมันเข้ามา มันยังคงไม่เข้าใกล้แบคฮยอนหากแต่ก็วนเวียนไปมาเหมือนกำลังอวดโฉมความน่าเกรงขามให้คนตัวเล็กกลัว พร้อมทั้งยังใช้ตาสีฟ้าของมันจ้องมองมายังคนตัวเล็กอีกต่างหาก
เพียงแต่ฝ่ามือน้อยๆยังคงแตะกระจกไม่ไปไหน สายตาอ่อนมองไปยังเจ้าเสือที่กำลังสำรวจเขาอยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้สื่อสารอะไรกัน
แต่สิ่งที่ทุกคนไม่คิดคือ มันเอาหัวอันใหญ่โตของมันมาถูไถกับกระจกตรงที่ฝ่ามือเล็กนั่นแนบเอาไว้ ราวกับว่าอยากให้มือเล็กนั้นลูบหัวก่อนนอนหมอบลงที่แทบเท้าเล็ก แม้จะมีสิ่งกีดขวางอยู่ก็ตาม
“ออมกยอง เด็กดี..”แบคฮยอนบอกอย่างนั้นมันยังคงนอนหมอบอย่างน่ารักราวกับแมวถูไถหัวที่ปลายเท้าของแบคฮยอนจนคนรอบข้างมองมาอย่างนึกประหลาดใจ
ชานยอลกระซิบกระซาบบางอย่างกับเทาคนสนิทที่พยักหน้าพร้อมทั้งทำตาม ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แบคฮยอนที่ยังคงยืนยิ้มอ่อนพูดคุยกับเจ้าเสือตัวเขื่องตัวนั้น แต่เมื่อชานยอลเดินเข้ามาใกล้แบคฮยอนเพียงเท่านั้น
เจ้าตัวใหญ่กลับรีบพลิกตัวลุกขึ้นมองหน้าและแยกเขี้ยวอย่างน่ากลัวจนชานยอลต้องดึงคนตัวเล็กให้ออกห่างจากกระจก
“ออมกยองหยุดนะ คุณชานยอลมากับแบคฮยอน ช่วยแบคฮยอนเอาไว้..คุณชานยอลใจดี อย่าพูดไม่ดีทำไม่ดีนะ”แบคฮยอนพูดเสียงเข้มแบบที่คิดว่าดุแม้ว่ามันจะดูน่ารักมากก็ตาม
แต่เจ้าเสือที่ทำท่าทางน่ากลัวใส่ชานยอลกลับหยุดแยกเขี้ยวแต่มันยังจ้องชานยอลอย่างไม่วางตาราวกับจดจ้องทุกการกระทำ ระวังภัยให้คนตัวเล็ก
“พวกเธอไม่รู้อะไร..อย่าพูดถึงเขาไม่ดี..”แบคฮยอนบอกเล็กน้อย ผละตัวออกมากจากชานยอลเพื่อเดินเข้าไปใกล้กระจกอีกครั้งแนบหน้าลงไปกับกระจก โดยที่เจ้าเสือก็ทำแบบเดียวกัน มันกลับมาเป็นเจ้าแมวอีกครั้งเมื่อแบคฮยอนทำท่าทางอ่อนโยนใส่
“เข้าใจเนอะออมกยอง..เจ้าตัวน่ารัก”แบคฮยอนบอก
ชานยอลยังคงเลิกคิ้วมอง เขายกยิ้มเมื่อมีความคิดที่แม้จะประหลาดแต่ก็คิดว่ามันคงจะดีถ้าเขากันเอาไว้ดีกว่ามันจะมีปัญหาในภายภาคหน้า
เขาคิดว่าจะไม่ให้แบคฮยอนมาสวนสัตว์หรือแม้แต่เข้าใกล้สัตว์ถ้าไม่จำเป็น โดยเฉพาะสัตว์ป่าพวกนี้ พวกมันมีสัญชาตญาณระวังภัยและแยกแยะอันตรายกับศัตรูได้อย่างดี
มันจะทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้นเพราะพวกมันย่อมรู้ว่า สัตว์เดรัจฉานอย่าง ปาร์ค ชานยอลเป็นตัวอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้ สัตว์ฟ้าอย่าง บยอน แบคฮยอน
(60%) นั้น..นางนึกจะมานางก็มา….นางอยากมา…มันเป็นอารมณ์!!! ฝากเล่นแทค #แบคนางฟว้า กันโต้ยนะคะ
ความคิดเห็น