คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF 2PM]DESTINY ME : PART 2
Part2
“เดี๋ยว ผมไม่เคลียร์ จะอยู่ที่นี้หมายถึงจะนอน จะกิน จะดื่ม อาศัย ใช้ห้องน้ำ นอนรวมเตียงประเภทนั้นใช่หรือเปล่า”อารามตกใจเจ้าเด็กน้อยเลยได้แต่ตะโกนออกไปว่าอย่างนั้น ก็แน่ล่ะ เคยอยู่คนเดียวก็จนจะตายห่านแล้ว ให้ไอ้หมอนี้เข้ามา อาจจนกรอบได้เลยนะ
ถึงแม้ว่าจะหล่อบาดใจให้ตายเถอะ!!!!!!!
“เข้าใจถูกต้องแล้วนี่”ยิ่งเห็นท่าทางตื่นตูมของเจ้าลูกหมูหน้ากลมตัวน้อยนี่เขาก็ยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้น แม้จะเพิ่งได้เคยพบพาน แต่ก็กลับถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก
“อะไรนะ..นี่ๆๆคุณ คุณจะบ้าหรอ แล้วใครจะมาดูแลคุณ ผมไม่ใช่พยาบาลหรอกนะ แถมไอ้แผลนั้นผมก็ไม่รู้ด้วยว่าที่ผมทำน่ะมันดีหรือเปล่า จะยังไงกับมันเกิดเป็นหนอง อักเสบขึ้นมา จะทำยังไง ผมไม่มีปัญญามาดูแลคุณหรอกนะ แค่ชีวิตผมก็เอาไม่รอดแล้ว.”ได้ทีก็บ่นเสียจนลืมกลัว
“เรื่องเงินน่ะ..ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ให้นายต้องเดือดร้อนหรอกนะ ขอแค่ที่กบดานซักพัก อย่างน้อยที่นี้ คนก็ไม่รู้จักเยอะ..ถือซะว่า นายดูแลฉันแลกเงินละกัน รับรองฉันไม่ทำให้เธอจนหรอก”ใบหน้าสวยนั้นยิ้มออกมานิดอย่างนึกเอ็นดู ในความคิดของเจ้าตัวเล็กที่เขารู้ทัน
อูยองมองคนเจ็บอย่างระแวงน้อยๆ แต่เพียงแค่เห็นใบหน้าที่ตนมองดูกี่ทีก็คิดว่าสวย ก็อดใจอ่อนไม่ได้แล้วยิ่งแผลนั่นอีก..แต่ไม่ได้หมายความว่าจะรู้สึกอะไรหรอกนะ..
อยากได้แค่เงินเฉยๆหรอก
“เอ่อ..เอางั้นก็ได้..แต่..ผมไม่ได้เห็นแก่เงินหรอกนะ..อย่าเข้าใจผิด ผมแค่สงสารที่แผลคุณมันเป็นแบบนั้น แล้วก็ เลิกขยับตัวมากซะทีได้ไหม..มันปริหมดแล้ว!!”อูยองตะโกนเสียงดังจนเหลืออด ก็เห็นอยู่เลือดมันไหลซึมออกมาไม่หยุด
“ก่อนเราจะตกลงเรื่องอื่น ให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ..”อูยองผวาวิ่งเข้าไปหาคนตัวโตกว่าพร้อมกับทำท่าจะพยุง
“ไม่ไป..ไปไม่ได้..”มือหนาออกแรงเพียงไม่มากจับข้อมือบางเอาไว้ได้จนอีกคนได้อยู่หมัด
“คุณไม่ได้นะ..อย่างนี้เลือดออกหมดตัวแล้วจะทำยังไงล่ะ..”คนตัวเล็กกว่าให้เหตุผล แต่ก็ยังได้แต่การกักตัวและการส่ายหน้าแบบยิ้มๆมาเท่านั้น ใบหน้ายิ้มที่เริ่มซีดเผือดมากขึ้นทุกที
อูยองจึงตระหนักได้เลยว่า คนที่เขาช่วยมานั้นต้องมีลับลมคมในอะไรซักอย่างถึงต้องหนีคนมา ทั้งยังโดนทำร้าย แต่ก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาล นี่เขาไปช่วยตัวปัญหามาหรือยังไง
“ดื้อจริงๆ งั้น..คุณไว้ใจผมไหม..ผมจะไปตามเพื่อนมาดูให้ รับรองคนนี้ไว้ใจได้..ตกลงนะ”อูยองบอกน้อยๆ อย่างจนปัญญา สุดท้ายก็คิดได้ว่าต้องพึงเพื่อนเสียหน่อย
อย่างน้อยๆ จนๆอย่างนี้ก็มีเพื่อนกับเขาบ้างล่ะเว้ยเฮ้ยค้าบ
..........................
.................
.......
“ชาน..เดี๋ยวเย็นนี้จะไปซื้อของกินไปไหม..”จุนโฮที่นั่งดูโทรทัศน์บอกน้อยๆ ตะโกนเสียงดังหน่อยเพื่อให้คนที่ดูเหมือนกำลังเล่นคอมพิวเตอร์ได้ยิน
“หึ..ไม่ไป นายไปเถอะ อ่อ..เย็นนี้จะมีคนมาขอกินข้าวบ้านสองคน ทำเผื่อหน่อยซิ..เอาเงินกลางในตู้ซื้อของเพิ่มได้เลยนะ”ชานซองเองก็ตะโกนบอกอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน แน่ล่ะห้องคอมกับห้องรับแขกน่ะอยู่คนล่ะที่นี่
จุนโฮเอะใจเล็กน้อย แต่ก็ส่ายหัวไปมา วันนี้จะมีแขกสองคน แล้วสองคนนี่กินเยอะมากไหม จะทำอะไรดี ขณะเดียวกันก็ เดินไปหยิบเงินกลางอย่างที่บอก
เงินกลางที่ว่า คือเงินของชานซองที่จะเอาตู้ไว้เสมอ เงินจำนวนไม่น้อยที่เอาไว้จ่ายค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าอาหาร สาธารณูปโภค ที่จุนโฮพยายามจะช่วยออก แต่สุดท้ายก็ไฟท์จนได้แค่หารค่าเช่ามาเท่านั้น เพราะทุกครั้งที่ เขาจะแย่งจ่ายเงิน วันถัดมาเงินในบัญชีของเขาจะเพิ่มขึ้นมาเท่ากับที่เสียไป หรือบางครั้งก็มากกว่า เลยต้องจำยอมฝืนใจเอาเปรียบอีกคนทั้งๆที่ไม่ควร
“แล้วแขกที่ว่านั้นใครล่ะ ฉันรู้จักไหม จะได้ทำเผื่อถูก!!”แล้วเป็นอีกครั้งที่ยังต้องตะโกนคุยกันอยู่เหมือนเดิม เพราะเวลาที่คนตัวโตเล่นคอมพิวเตอร์เขาจะไม่เข้าไปยุ่งเท่าไร่ เพราะนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของเวลางานของชานซอง
“แขกหน้าเดิม พี่แทค กับพี่เจย์อะ แต่จะทำอะไรก็ทำเถอะ เอาเยอะๆไว้ก่อน เดี๋ยวพี่ดำแย่งกินหมด แล้วฉันจะกินไม่พอ”ว่าปากพูดอย่างตะกละกิน
“ของนายน่ะ กะละมังยังน้อยไปเลยมั้งนั้น เข้าใจแล้ว..เข้าใจแล้ว..งั้นฉันไปเลยละกันนะ เฝ้าบ้านดีๆล่ะ แล้วอย่าลืมเอาข้าวให้ หม่อมเหมียวหน้าบานด้วยนะ”จุนโฮตะโกนบอกอีกฝ่ายเอาไว้ เพราะคาดว่าจะกลับมาไม่ทันให้ข้าวแมวจรจัดที่ ผันตัวเองมาเป็นแมวมีเจ้าของไปเสียแล้ว
“อื้อ..รู้แล้ว ไปดีมาดีนะระวังด้วยล่ะ..”ร่ำลากันเสร็จ ชายหนุ่มจึงรอฟังเสียงประตูที่ปิดสนิทลง แล้วจึงเลื่อนหน้าคอมลง ป้อนหมายเลขโทรศัท์ที่ได้รับการเรียกเข้ามาในเครื่องของเพื่อนเขา
ตัวเลขทังหมดสิบหลักถูกป้อนอย่างง่ายดาย จากเครือข่ายหนึ่งไปยังอีกเครือข่ายหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นใคร และใช้เครือข่ายใด แต่ในเกาหลีเองก็มีไม่กี่เครือข่ายเท่านั้นที่จะตามได้ เพราะงั้นไม่ใช่เรื่องยากเลยในการตามตัว เลขรหัสแสกนด์ตัวเองไปเรื่อยๆ ยังไม่มีทีท่าว่ามันจะไปหยุดอยู่ที่หมายเลขไหนซักที่หนึ่งเลย เพียงแต่คนที่เฝ้ารอเองก็ยังใจเย็นอยู่ อย่างว่า เขารู้ว่าเพื่อนรุ่นพี่เขาปลอดภัยเพราะงั้นก็ไม่มีอะไรต้องมานั่งห่วงให้อารมณ์เสียนี่
หลังจากที่หน้าจอคอมดึงประวัติคนมากมายขึ้นมาแล้ว ตอนนี้มันเริ่มค้นหาช้าลงบ่งบอกว่าใกล้เคียงความเป็นจริงมากขึ้นทุกที ชายหนุ่มจึงกลับมาให้ความสนใจอยู่กับมันอีกครั้ง เขาดันแว่นกรอบพลาสติกขึ้นให้ติดจมูกอีกครั้ง รอว่าเมื่อไหร่มันจะหยุดลงด้วยใจจดจ่อ
[.....SCAN ALERT : COMPLETELY MATCH 100% : JANG WOO YOUNG CLICK SHOW DETAIL..]
“บิ้งโก้!! เจอจนได้”ชานซองกดเพื่อดูข้อมูลส่วนที่เหลือ ซึ่งดูจากประวัติการใช้งานและวันเวลา ที่เป็นเวลาเดียวกันอย่างที่ใช้เรียกเข้ามาจริงๆ จึงเลื่อนเม้าท์ลงมาเพื่อดูที่อยู่ จากที่แจ้งไว้นั้น เป็นที่อยู่ในบัตรประชาชน เขาเลยใช้มันเพื่อเปรียบเทียบกับประวัติที่อยู่ที่ใช้ในการเรียกเก็บเงิน ซึ่งมันเป็นคนล่ะที่กัน
แต่อย่างว่าเซ้นต์มันบอก เรียกเก็บตังค์ที่ไหน เขาก็ไปที่นั้นล่ะ ไม่รีรอที่จะปริ๊นมันออกมาวางเอาไว้ข้างตัว แต่ก่อนหน้านั้น เขายังมีเรื่องที่ต้องทำอีก และยังวางมือไม่ได้ตอนนี้ด้วย
มือหนา กดเข้าระบบที่ทำงานของตัวเองอีกครัง คราวนี้เขาป้อนรหัสผ่านของคนอื่นที่ไม่ใช่ของตัวเองลงไป ก็ไม่ได้อยากละลาบละล้วงของใครหรอกแต่แค่อยากรู้เฉยๆ แค่เคาะมันไม่กี่ที มันก็โชว์หลาอยู่ตรงหน้า
[ [ALIVE]00972 NICHKHUN : KILLER/DETIALS/CLOSE CASE/MISSION ACTIVE]
สถานะภาพที่จั่วหัวอยู่ไม่ได้ทำให้คนมองตกใจซักนิด เขาไม่สนใจมันด้วยซ้ำ เขาเลื่อนลงไปยังงานที่ได้รับปัจจุบัน งานที่เพิ่งได้รับการยืนยันว่าสำเร็จแล้ว แน่นอน เขามั่นใจว่ามันสำเร็จและระบบกำลังอัพเดตปิดในไม่ช้า เพราะข่าวในโทรทัศน์ที่ดังเสียงแจ๋วๆ บอกให้เห็นว่าคนในรูปและประวัติที่ยังไม่ปิดนั้นกำลังถูกหามเข้าไปในห้องดับจิตอยู่หลัดๆ
[MISSION ACTIVE : YOO KHUNSOK [56] : SEA FALOR HEAD PRESIDENT]
ในประวัติมีแค่เพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้นที่ต้องตาย แต่จะว่าไป ก็ลืมนึกว่าคนพวกนี้จะมีลูกหลานให้ตามมาไล่ยิงพี่ชายร่วมงานของเขาอีก สงสัยกว่าเรื่องจะเงียบ ท่าทางคงต้องยุ่งซักพักใหญ่ ทางที่ดีเอาข้อมูลของนายคนนี้เก็บเอาไว้ก็ดี จะได้เฝ้าระวังได้อีกทางล่ะนะ..
แล้วนี่..เมื่อไหร่พี่แทค กับพี่เจย์จะมาล่ะเนี่ย จุนโฮก็อีกคน นี่เขาเบื่อแล้วก็หิวจะแย่อยู่แล้วนะ..
****************************************************************
“ต๊าย..คนไข้หล้อหล่อ..”เสียงแหลมและดวงหน้าจิ้มลิ้มนั้นหันมาบอกเพื่อนตัวเองก่อนจะค่อยๆปลดผ้าที่ชุ่มโชกออกมาอย่างระมัดระวัง ค่อยๆเอามันขยุ้มไว้แล้วจัดการตรวจสอบแผลที่เห็นคร่าวๆ
“นี่โจควอน อย่างเพิ่งมาส่องผู้ชายได้ไหม เลือดเขาไหลไม่หยุดแล้ว “อูยองว่าพลางเอากะละมังน้ำอุ่นที่ถูกวานหา มาให้เพื่อนนักเรียนแพทย์ปีสี่ของเขา นึกขอบคุณพระเจ้าอยู่กลายๆว่า เด็กจนๆอย่างเขาก็มีเพื่อนเป็นหมอบ้างล่ะนะ
“แหม ขอเป็นอาหารตาหน่อยไม่ได้เลยนะ นี่ฉันเพิ่งเม้าท์กับแกหลัดๆเองว่า ทำไมแกไม่หันมาชอบลิงตัวผู้เหมือนฉัน แทนที่จะไปไล่จีบชะนีตัวเมีย เผลอแผล่บเดียว พาหนุ่มรูปหล่อเข้าบ้าน นี่ทะเลาะกันล่ะซิ ถึงลงไม้ลงมือหนักขนาดนี้..”หนุ่มเจ้าก็เริ่มออกอาการพูดไปตามประสา ทำเอาคนเจ็บลอบยิ้มอย่างนึกขำ ปากกับการทำแผลดูสวนทางกันชอบกล แถมแต่งเรื่องมั่วซั่วไปหมด
ตอนนี้ นิชคุณไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลยซักนิด อาจจะเพราะยาชาผสมมอฟีน ที่ถูกฉีดเข้าไปก็ได้ เพราะอย่างนั้นในขณะที่โจควอนกำลังรื้อเอาด้ายเย็บผ้าที่เย็บแผลเอาไว้ลวกๆออก ถึงได้ไม่รู้สึก จะรู้สึกอย่างเดียวก็แค่เพลียที่เสียเลือดไปมาก
“ไอ้เพื่อนบ้า ฉันกับเขาไม่ใช่สามี ภรรยา แล้วฉันก็ยังไม่ได้เปลี่ยนใจด้วย เลิกเดาเรื่องแล้วทำหน้าที่ของแกไปเถอะน่า..”อูยองว่าพลาง พยายามเช็ดห้องที่มันเปื้อน จนตอนนี้มันสะอาด เขาจะไม่พยายามเข้าไปก้าวก่ายงานของเพื่อนเด็ดขาด
ถ้าให้เทียบแล้ว โจควอนดูคล่องแคล่วมากทีเดียวแถมยังไม่ทำเลอะเทอะอย่างเขาอีกด้วย ก็นับว่าน่าสบายใจที่เรียกเพื่อนมาได้
“อ้าว..หรอ แหม..ก็เห็นมีรอยแผลเหมือนโดนซ้อมแผลเหวอะหวะอย่างนี้ใครจะไปรู้ แล้วนี่ฉันกำลังทำแผลให้ใครล่ะเนี่ย เพื่อนแกก็ไม่ใช่ ผัวแกก็ไม่ใช่ แต่หล่อน่ากินอย่างนี้ก็เต็มใจล่ะน่า..”ว่าแล้วหลังจากล้างแผลอีกรอบก็เริ่มทำการใส่ยาสมานแผลเฉพาะทาง แล้วจึงลงมือเย็บอย่างประณีตแต่ทว่ารวดเร็ว ด้วยความกลัวคนไข้จะช๊อคเพราะเสียเลือด
“เอาน่า ฉันเองก็ยังไม่รู้อะไรเลย แต่ยังไงนายก็เป็นเพื่อนสนิทฉันก็ช่วยเก็บเป็นความลับก่อนละกันนะ..”คราวนี้อูยองจึงเดินลงมานั่งอยู่ที่เดิม จัดการกับห้องเรียบร้อยแล้วนี่
“เออ..ก็ทำอยู่นี้ไง วุ้ย..ว่าแต่แกนี่ก็เย็บแผลเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ตอนถอดออกมาน่ะดูดีเชียวล่ะ นี่ๆๆสนใจมาเป็นผู้ช่วยฉันไหมจ๊ะเพื่อน..”โจควอนที่จัดการกับคนตรงหน้าอยู่ละสายตาออกมาเล็กน้อย แล้วมองเพื่อนตัวเองที่ทำหน้าเหลอหลา
“ได้ตังค์ไหมอะโจควอน ถ้าได้ล่ะก็ไปแน่ๆ ตอนนี้ฉันน่ะถังแตกแล้วล่ะ เงินทั้งหมดลงไปกับค่าเทอมหมดแล้วอะ เขาขึ้นค่าหน่วยกิจนี่..ตอนแรกก็นึกว่าไม่อะไร เงินก็คงคล่องๆ แต่ที่ไหนได้ เขาเล่นไม่บอกล่วงหน้าอย่างนี้ก็แย่เลย เงินที่กันไว้ไปหมดเลยอะ”อูยองกอดเข่าตัวเองเอาไว้ มองทั้งคนเจ็บและทั้งเพื่อนตัวเองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ไม่ได้บอกความน่าสงสาร และไม่ได้ขอความเห็นใจ แค่เพียงอยากเล่าให้ฟังเฉยๆ
หากนิชคุณเองก็ตั้งใจฟังอย่างดี เขามองดวงหน้าเล็กที่หมกมุ่นกับเรื่องของตัวเองอย่างไม่วางตาไม่รู้ทำไมถึงชอบมอง ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอ และอยู่ด้วยกันแค่เพียงจากบ่ายคล้อย จนตะวันลาลับเท่านั้น
“ชอบหรอ..ถูกใจหรอ..”โจควอนพูดเสียงเบาที่ฟังแล้วแน่ใจว่าจะได้ยินกันแค่สองคน ในขณะที่มือก็สมานแผลอีกครั้งก่อนจะเอาผ้าขาวพันที่ไหล่กว้าง ก่อนจะกระชับมันลงไปพันยึดไว้ที่ช่วงลำตัวอีกทอดหนึ่ง
“ไม่รู้..เพิ่งเจอกัน”นิชคุณตอบออกมาเบาๆ เขาแน่ใจว่าเขาไม่รู้เป็นอย่างแรก แต่ก็มองหน้าของคนที่ถาม ที่ตอนนี้ไม่มีแววล้อเล่นอย่างที่เห็นก่อนหน้า
“ผมไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใคร แล้วมาทำอะไรที่ห้องของเพื่อนผม โดยมีเลือดท่วมตัวอย่างนี้..”เด็กหนุ่มหน้าหวานเว้นจังหวะเล็กน้อยมองหน้าคนที่เขาทำแผลให้อย่างเรียบร้อยและตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง
“แต่เพื่อนผมเขาน่าสงสาร เพราะฉะนั้นกรุณาอย่ามาสร้างความเดือดร้อนให้เขา หวังว่าคงเข้าใจ..”เจ้าของรูปร่างบอบบางนั้นบอกพร้อมรอยยิ้ม
“อืม..ฉันแค่มาขอที่หลบฝนเท่านั้นล่ะ ส่วนเรื่องแผลขอบใจนะ ”นิชคุณขยับตัวเล็กน้อยจากการช่วยเหลือของหมอฝึกหัด ตอนนี้โจควอนฉีดเกลือแร่ให้เขาเข้าไปหนึ่งเข็มอย่างน้อยก็ทำให้เขามีแรงและไม่วูบ
“อ้าว..เสร็จแล้วหรอ..มาๆๆ ฉันช่วย คุณน่ะนั่งอยู่ตรงนี้นะ แล้วก็พยายามพักมากๆล่ะ”อูยองเดินเข้ามาพยุงน้อยๆ พาคนเจ็บมานั่งพิงอยู่ที่เบาะนั่งสะอาด จากนั้นก็เก็บกวาดพื้นที่ที่เลอะเทอะ ออกเหลือก็เพียงแต่..
“ก็จะเอายังไงกับที่นอนแก”โจควอนและอูยองนั่งมองฟูกหนาที่เต็มไปด้วยเลือดกระดำกระด่างซึ่งดูแล้วมันย่ำแย่ ไม่นานโจควอนก็หันมามองอูยองแล้วก็ทำหน้าหน่ายๆ
“ไม่ใช่แค่ที่นอน..เสื้อผ้าแกก็ด้วย..”เพื่อนตัวบางหันมาบอก พลางพับผ้าปูที่นอนให้เป็นก่อนใส่ถุงพลาสติกเพื่อจะนำมันไปทิ้ง..
“ไอ้โจ เดี๋ยวๆๆๆ อันนั้นยังเอาไปซักใช้ได้..”
“ใช้ได้บ้านป้าแกซิ ซักก็ไม่ออก เยอะขนาดนี้ เหม็นคาวจะตายแล้วแก”ทั้งสองคนพยายามยื้อยุดฉุดกระชากผ้าปูจนสุดท้ายอูยองก็ต้องอ่อนใจ
“ฉันไม่มีเงินซื้อแล้วนะ เงินกินข้าววันนี้ก็ไม่มี อย่างน้อยมีฟูกให้นอนก็ยังดีนี่..”เจ้าของแก้มกลมทำหน้าพองลม เกิดอาการนึกจะงอนเพื่อนตัวเองขึ้นมาดื้อๆ
“ทำไมแกไม่บอก ฉันรวย!!! แกจะเอาเงินเมื่อไหร่ก็เอาไป..เพราะฉันรวย!!!”โจควอนทำหน้ามั่นใจก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อน แต่อีกคนนี่ซิ
“ฉันไมใช่ขอทานนะโจควอน จะมาขอเงินได้ยังไงเล่า...”
“งั้นก็เอาของฉันไป..ถือซะเป็นค่าเช่าบ้านและข้าวของของฉัน..”คนที่นั่งฟังคนตีกันเลยพูดสวนขึ้นมาท่ามกลางสงครามย่อยๆนี้ บัตรทองถูกยื่นไปข้างหน้าจนรู้สึกว่ามีออร่าพันอยู่ที่มือนั้น
“อ..ม..ไม่ได้หรอกคุณ ผมยังไม่ได้คุยกับคุณเรื่องนี้เลย..”
“เอาไปเถอะ ฉันถือว่าตกลงแล้ว”ชายหนุ่มยังคงถือมันค้างไว้ ใช่ดวงตาสวยของตัวเองเป็นเชิงบังคับความขี้เกรงใจของเจ้าของห้องตัวจริง
........
“งั้นถือว่าขอบคุณ ขอรูดกระจายเป็นค่าเสียหายเลยละกันนะ ส่วนแก ก็รับๆเอาไว้ซะ แล้วไปซื้อของเข้าห้องซะที ไปอาบน้ำไป ฉันจะเก็บของแล้วเราจะได้ออกไปซะที ฉันไม่อยากกับบ้านดึก”โจควอนเลยคว้าเอาเจ้าบัตรมีเงินนั้นมาไว้กับตัว ดุนดันเพื่อนที่ทำท่าจะบอกปัดให้เข้าก้องน้ำไปพร้อมกับผ้าขนหนูและเสื้อผ้า โดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ
“ส่วนคุณ..นั่งไปเงียบๆ ผมเอายาแก้ปวด แก้อักเสบ เกลือแกร่ และบำรุงเลือดไว้ตรงนั้นแล้วนะ พ่อรูปหล่อ และพ่อคนรวย เดี๋ยวจะเอาน้ำมาวางไว้ให้นะจ๊ะ..แล้วก็ฉันจะเอาของไปทิ้งแล้วเช็ดตรงที่เลอะรอ คุณเพื่อนซักครู่ อย่าซนนะจ๊ะ”โจควอนจึงยิ้มหวานแล้วก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป ปล่อยให้นิชคุณได้แต่มีโอกาสคิดอะไรไปบ้างคนเดียว
คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เช้าจรดค่ำ..ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยทำพลาด และทำได้หมดจดแค่ไหน แต่ก็น่าแปลกที่วันนี้ มีอะไรซักอย่างที่ขาดหายไป..อะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่ทันระวังตัว..
หรืออาจเป็นอะไรบางอย่างที่ส่งให้เขามาที่นี้...
*************************************************************
TBC
ความคิดเห็น