{FIC EXO} Broken Wing .. แบคนางฟว้า [ChanBaek] Yaoi

ลำดับตอนที่ #3 : - Broken Wing - 2

TWO

หลังจากทานอาหารเสร็จไม่นาน แบคฮยอนได้แต่ยิ้มเผล่ดีใจที่ได้ทานของอร่อย อาหารที่สวรรค์อร่อยแต่ก็ไม่เหมือนกับที่นี่ เพราะด้วยความที่ต้องหาทำทานเอง นานๆมีงานเลี้ยงของสวรรค์ตามเทศกาลเซ่นไหว้ถึงจะได้กินอะไรดีๆแบบนี้เสียที

“ไปอาบน้ำซิ”ชานยอลบอกเสียงนิ่งๆ แบคฮยอนทำหน้าเหรอหราเล็กน้อย เพราะไม่รู้ที่ไม่รู้ทางว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน จนกระทั้งชานยอลพยักเพยิดหน้าให้ไปเจอกับประตูห้องบานหรูที่ปิดอยู่เลยพยักหน้ารับ

“อื้อ เดี๋ยวจะรีบไป”ว่าแล้วก็เผ่นเข้าไปในห้องน้ำ

ชายหนุ่มมองไล่หลังไปได้ไม่นาน ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กอยู่ไกลไม่ได้นึกใส่ใจอะไรนัก เลยเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อเคลียร์งาน ไม่ว่าจะเอกสารค่าใช้จ่ายที่รับมาจากคนสนิท หรือเรื่องรายการสินค้าที่เขาจะต้องตระเตรียมสนองความต้องการของลูกค้ากระเป๋าหนัก

งานกระดาษดูเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากสำหรับเขา ไม่ว่าจะเป็นเอกสารรายชื่อสถานที่ที่เขาต้องรับส่งของ หรือว่าจะเป็นการเสนอราคา เหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องจิปาถะไม่น่าจะต้องให้เขามาใส่ใจแต่ความที่เป็นคนถือเงินเขาจะต้องตรวจตราทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วยตัวเองเพราะไม่เคยไว้ใจใครนอกจากตัวเขาเอง ซึ่งไม่มีใครรู้เลยว่าในสมองของเขามีเรื่องอีกมากมายที่คิดพร้อมๆกันอยู่ และมีบางอย่างที่แว่บเข้ามาพอดี

มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ภายในของตัวเองขึ้นมากด รอไม่ถึงสามวินาทีคู่สนทนาก็รับโทรศัพท์โดยที่ไม่ต้องให้เสียเวลาทำมาหากิน

“เซฮุนเอายานอนหลับขึ้นมาให้หน่อย แบบที่ผสมกับน้ำน่ะ ไม่ต้องเอาแบบแรงมาก แล้วอีกสักชั่วโมงให้คนเอานมร้อนขึ้นมาด้วย”ชานยอลสั่งเล็กน้อย ในเวลาที่เขาทำงานแบบนี้เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่ยวายแม้จะรู้ว่าลูกน้องคู่สนทนายืนอยู่แค่เพียงหน้าประตูห้องก็ตามที

….

เสียงแกร๊กเบาๆเหมือนประตูเปิดเข้ามาหลังจากการเคาะประตูสองสามทีบอกให้รู้ว่าลูกน้องของเขาได้เอาสิ่งที่ต้องการมาให้แล้ว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องน้ำเปิดทำให้ชานยอลตวัดสายตาไปมองเพราะแบคฮยอนเพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน

ใบหน้าเล็กที่ยื่นออกมาจากรอยแยกของประตูยังมอมแมมไม่ต่างจากตอนที่เข้าไปทำให้เข้าขมวดคิ้วเห็นดวงหน้ากังวลเล็กๆของอีกฝ่าย

“ไม่มีน้ำในนั้นเลย”แทนคำตอบของทุกความสงสัย ชานยอลถอนหายใจเล็กน้อยดีว่าเขาไม่ใช่คนขี้รำคาญ การผ่านเรื่องราวมามากมายเป็นภูมิคุ้มกันอย่างดีที่สอนให้เขารู้จักอดทนเพื่อให้ได้สิ่งที่คุ้มค่ามากที่สุดกับการรอคอย

“เซฮุนไปดูซิ หาชุดนอนให้เขาไปแล้วเรียกเทามาด้วย..จะให้มันเอาคนไปเอาของ ลูกค้าเสนอราคาเพิ่มถ้าเอาไปให้เขาได้วันมะรืน”ชานยอลบอกอย่างไม่มองหน้าและคนเป็นบ่าวจึงค้อมตัวไปทำตามคำสั่ง

เซฮุนเป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก หนึ่งในสองคนคุ้มกันที่ดีที่สุดที่เขามี อีกคนคือจื่อเทา กว่าจะหาตัวได้ก็ยากพอตัว ข้อดีของสองคนนี้คือมันไม่ค่อยพูด ขนาดมันเป็นคู่หูกันมันยังไม่พูดกันเองเลย

ชายหนุ่มคว้าเอายานอนหลับที่ลูกน้องหาให้ขึ้นมาดู ซองยาสีชาขนาดเล็กกลิ้งอยู่ในมือ ดวงตาสวยคมเหม่อมองไปที่อื่นไม่จับจ้องอยู่กับสิ่งที่ถือ เหมือนกับคิดอะไรบางอย่างแล้วจึงวางมันกลับลงไปที่เดิมแล้วเริ่มทำงานต่อ

และอาจจะเพราะว่าเขาทำงานเพลินจนเกินไปเลยไม่ได้ดูเวลารอบข้างเสียเท่าไรนัก จนกระทั่งแบคฮยอนเดินออกมาในสภาพชุดนอนหลวมโพรก มือเล็กเดินกำขอบกางเกงนอนออกมาในสภาพไม่เรียบร้อยนักด้วยขนาดของมัน ไหนจะเสื้อที่คอกว้างขวางออกมามองทะลุไปไหนต่อไหน

ใบหน้าขาวใสสะอาดไม่ได้ผิดไปจากที่เขาคาดเท่าไรนัก แต่ผิวใสนั้นมันใสมากเหมือนจะเรืองแสงเลยก็ว่าได้ ราวกับมีออร่าออกมาจากเด็กหนุ่ม เชิญชวนให้ลากมือสัมผัส ปากแดงและผมเส้นอ่อนที่ชื้นน้ำทำให้อยากเข้าใกล้ กลิ่นสบู่อ่อนที่เป็นกลิ่นของชานยอลกำลังคละคลุ้งไปหมดทั่ว

“เช็ดผมให้แห้งซิ แล้วถ้ายังไม่ง่วงก็รอเดี๋ยว เดี๋ยวฉันให้คนเอานมร้อนขึ้นมาให้”ชานยอลบอกโดยที่คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้ายิ้มแย้มเดินไปนั่งอยู่โซฟาตัวเดิมเมื่อตอนเข้ามา

เดี๋ยวเดียวนมอุ่นร้อนๆที่ชานยอลสั่งเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็ถูกนำมาวางตรงหน้าโดยสาวรับใช้ที่แต่งตัวเรียบร้อยนางหนึ่ง แล้วหล่อนจึงขอตัวออกไป ชานยอลเป็นคนคว้ามันมาก่อนจะหยดเอายานอนหลับใส่ลงไปด้วย โดยที่แบคฮยอนเองก็มองอยู่เช่นกัน ราวกับเป็นการกระทำที่ช่างอุกอาจ

“ใส่อะไรหรอ”แบคฮยอนถามเสียงเบาด้วยความอยากรู้

“มันทำให้อร่อยขึ้นน่ะ”ชานยอลยิ้มขึ้นมาในหน้า แน่นอนแบคฮยอนไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร อย่างยิ่งเชื่อใจเขาที่สุด หากคนธรรมดาก็ต้องมองออกว่ามันคือขวดยาแต่นี่ไม่เลย เจ้าตัวนวลตรงหน้าไม่แม้แต่จะนึกเอะใจ

“ดื่มให้หมดแล้วไปนอนพรุ่งนี้จะได้มีแรงคิดว่าจะกลับขึ้นฟ้าได้ยังไง”ชานยอลยื่นแก้วนมผสมยาให้ซึ่งแบคฮยอนได้แต่ยิ้มกว้างรับมา

ในตอนแรกเขาคิดว่าชานยอลน่ากลัว และกลัวมากกว่าเก่าเมื่อต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ตอนนี้กลับอุ่นใจมากเหลือเกินที่ได้มาเจอกับคนตรงหน้าเพราะอย่างน้อยในความคิดของเขา ชานยอลช่างเป็นคนใจดีเหลือเกิน

“ขอบคุณนะ ชานยอล”แบคฮยอนบอกรับนมแก้วนั้นมาดื่มอย่างรวดเร็วจนแทบไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว แล้วจึงคืนแก้วในมือให้

“เด็กดี”ชานยอลแค่ลูบมือลงบนกลุ่มผมนุ่มมือที่เริ่มแห้งสนิท จูงมือเด็กน้อยไปนอนบนเตียงของเขา จะบอกว่านับเป็นเกียรติเหลือเกินที่ได้นางฟ้ามานอนร่วมเตียงด้วย

อย่างน้อยก็ของพรีเมี่ยมระดับตำนานแบบนี้ ชานยอลไม่รังเกียจแน่นอน

นอกจากพาไปส่งถึงเตียงแล้วชานหนุ่มยังพานอน ห่มผ้าให้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนที่มันเป็นแค่เพียงการแสดงเท่านั้น เพื่อให้เหยื่อตายใจ

“ง่วงจังเล..ย…”

“ก็นอนเสียซิ”เมื่อหัวถึงหมอนไม่ทันไร คนตัวเล็กกลับรู้สึกเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุไพล่คิดไปได้แค่ว่า วันนี้เขาอาจจะเหนื่อยจากการพบเจออะไรมามากมาย แต่ตอนนี้หัวใจเหมือนกำลังอบอุ่นจากฝ่ามือของใครบางคนที่ทำให้รู้สึกไม่กลัว

“แบคฮยอน”ชายหนุ่มขานชื่อคนที่เพิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ด้วยเสียงทุ้ม หากก็ไม่เบาเลยสำหรับการเรียกคนที่นอน แต่ทว่าก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ

“แบคฮยอน..”เขาลองดูอีกครั้ง คราวนี้ถึงกับลองเอาฝ่ามือตบแก้มใสเบาๆสองสามครั้งจึงรู้ว่าอีกคนหลับสนิท มุมปากบางจึงสามารถยกยิ้มร้ายขึ้นมาได้

ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือเรือนงามขึ้นมาดู คิดว่าคงรอยาออกฤทธิ์อีกสักประเดี๋ยว เลยเลือกที่จะถอดนาฬิกาเอาไว้ที่ข้างหัวนอน ปลดเอาเสื้อกั๊กออกวางพาดไว้ปลายเตียง รวมทั้งถอนกระดุมข้อมือออกเพื่อพับแขนเสื้อให้ร่นมาถึงข้อศอกด้วยความใจเย็น

เปิดตู้ใต้หัวเตียงเผื่อหยิบเจลหล่อลื่นออกมาวางเอาไว้แล้วจึงเลิกผ้าห่มที่ตนเองเป็นฝ่ายห่มเองกับมือให้คนที่นอนออกอย่างไม่ใยดี

นิ้วมือยาวสวยค่อยๆ ปลดเสื้อนอนของอีกคนออก จนกระทั่งสาปเสื้อแหวกออกกว้าง ไม่นานก็ปลดเอากางเกงนอนนั้นออกจึงรู้ว่าอีกคนไม่ได้สวมชั้นในหากมันก็เป็นเรื่องดี ดวงตาคมสำรวจไปทั่วร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นหน้า ผิวพรรณที่ผุดผาด พร้อมทั้งเอาปลายนิ้วลูบสัมผัสไปเสียทั่วเรือนร่าง ก่อนเลื่อนลงมายังจุดไวต่อสัมผัส เขาใช้มือทั้งสองจับขาเล็กให้แยกออกกว้างก่อนก้มลงมองไปยังแก่นกายสีขาวสะอาดแล้วส่วนปลายมีสีชมพูสวยของอีก แล้วจึงใช้มือสัมผัสมันเบาๆอย่างละเอียดไม่เว้นแม้แต่ซอกขาอ่อน

แล้วจึงสอดมือไปเพื่อพลิกอีกคนให้คว้ำตัวลงไล่สายตาไปยังแผ่นหลังเล็กมองหาตำหนิที่อาจมี ไปจนถึงเนินสะโพกเล็ก ชานยอลจับแก้มก้นกลมที่ปิดชิดให้เปิดออกกว้างขึ้นเพื่อสำรวจดูช่องสีอ่อนที่ปิดสนิทอย่างถี่ถ้วน จนกระทั่งเขาสำรวจอีกฝ่ายครบทั้งตัวอย่างดีแล้ว จึงจับอีกคนหันกลับมานอนที่เดิม

“ของชั้นดีอย่างที่คิดจริงๆ”ชายหนุ่มบอกตัวเอง ทั้งๆที่หยิบเจลใสขึ้นมาเทใส่มือแล้วลูบไปยังแก่นกายเล็กของอีกคนที่นอนสงบนิ่ง

นิ้วยาวค่อยๆเคล้านวดคลึงไปตามขนาดกระทัดรัดสมตัวของเจ้าของ ไม่นานมันก็เริ่มมีอาการสู้มือของเขาขึ้น ในขณะที่กายเล็กก็เริ่มบิดเร้าเบาๆ

“อ..อื้อ”คนหลับครางเสียงหวาน แต่ด้วยฤทธิ์ยาทำให้รู้สึกถึงอารมณ์กระสันอยากหากแต่ยังคงไม่ตื่นขึ้นมา

จากนวดคลึง คราวนี้ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนเป็นค่อยๆกำรอบและรูดขึ้นลงแทน เริ่มจากช้าๆจนเมื่อสัมผัสได้ว่ากายเล็กแข็งชันสู้มือดีแล้วจงขยับเร่งความเร็วมากขึ้น

ขณะเดียวกันดวงตากลมโตของเขาก็คอยมองปฏิกริยาตอบรับของคนตัวเล็กไปด้วย เมื่อผิวที่เคยขาวเนียนเสียยิ่งกว่างาช้างกำลังเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อน่าดูไปทั้งตัว

“อ..อ๊า..”เสียงครางกระเส่าหวานหูทั้งๆที่ยังคงหลับตาสนิทบ่งบอกถึงความทรมานได้เป็นอย่างดี ชานยอลยิ้มชอบใจที่ได้เห็นท่าทางแบบนี้เหลือเกินจึงยิ่งเร่งมือดุดันมากขึ้น

ทว่าปลายนิ้วโป้งใหญ่เสียดสีดุนดันไปกับส่วนปลายยอดอ่อนที่มีน้ำซึมออกมาตามธรรมชาติ เร่งเร้าให้คนที่เกิดอารมณ์ต้องเกร็งตัวเพราะความเสียวที่เกิดขึ้นใต้จิตสำนึก

มือเล็กเกาะเกี่ยวผ้าปูที่นอนอย่างไม่รู้ตัว ครางเสียงเพราะน่าฟังเนื่องจากทรมานอยากปลดปล่อยด้วยความรู้สึกที่ตนเองไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเลยในชีวิต

“คงใกล้ถึงแล้วซินะ”ชานยอลบอกด้วยใบหน้านิ่งเฉยที่ติดจะยิ้มเยาะเสียด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มเร่งมือให้เร็วขึ้น เค้นคลึงอย่างหนักมือจนไม่นานเสียงหวีดหวานครางกระชั้นจึงมา พร้อมกับแก่นกายเล็กที่ปลดปล่อยออกมาเสียเต็มรัก ทิ้งคราบเปรอะเปื้อนไว้เต็มมือและตัวเจ้าของของมันเอง

ชานยอลยกมือที่เปรอะเปื้อนขึ้นมาแลบลิ้นเลียลงเบาๆ ก่อนคลอนศีรษะของตัวเองไปมาราวกับพิจรณา ซึ่งมันออกมาในผลดี

“ดีไปทั้งตัวจริงๆ”เสียงทุ้มเปรยติดตลกกับตัวเอง แล้วจึงคว้ากระดาษชำระที่วางอยู่ตรงนั้นขึ้นมาเช็ดมือจนสะอาด และยังใจดีเช็ดคราบแต่งตัวให้กับเด็กน้อยที่นอนหอบกระเซ่าด้วยความเหนื่อยอ่อนพร้อมแต่งตัวให้มิดชิดห่มผ้าคืนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เจ้าของร่างกายสูงเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองอีกครั้ง เขาคิดว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุดแม้จะใช้เวลา แต่การวางยานอนหลับให้อีกคนครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้วค่อยๆสอนเรื่องกามกิจไปทีละนิดมันก็สามารถปลูกฝังเข้าไปในจิตใจสำนึกได้ดีเสียยิ่งกว่ามาบังคับขู่เข็ญตบตี ของสวยงามจะใช้ความรุนแรงฝืนใจก็กลัวจะช้ำเสียราคา สู้สอนให้ลงลึกถึงข้างในเสียยังจะง่ายกว่า พอเป็นงานเอาออกขายก็คงจะเชื่องไม่เปลืองแรงอีกต่อไป

จากนี้ไปเขาจะค่อยๆสอนทีละขั้นทีละตอน..จนมันหยั่งรากลึกลืมไม่ลงเลย แม่นางฟ้าตกสวรรค์

แบคฮยอนสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมา พยายามเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆด้วยการหันซ้ายและหันขวามองไปรอบๆ กลับเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่นอนร่วมเตียงด้วยกันอยู่

ใบหน้าสงบนิ่งของอีกคนที่นอนหันหน้าเข้าหาเขาช่างดูดี แสงที่ลอดผ่านม่านกระทบลงบนใบหน้า และไหล่กว้างเปลือยเปล่าทำให้ชายหนุ่มช่างดูหล่อเหลาอย่างไม่น่าเชื่อ คนคนนี้คือชายที่ช่วยเหลือเขาออกมาจากป่าลึก หาอาหารให้เขากิน หาห้องให้เขานอน และยินดีที่จะให้เขาพึ่งใบบุญโดยที่คนอย่างเขาไม่สามารถตอบแทนอะไรได้

จะเปรียบแล้ว ชานยอลคือผู้มีพระคุณของแบคฮยอน

ใบหน้าคมคร้ามนั้นดูงดงามเสียยิ่งกว่าเทวดาหลายองค์บนสวรรค์เสียอีก งดงามราวกับรูปสลักของเทพที่เขาเห็นทุกๆวันเลย ช่างลงตัวและสมบูรณ์แบบ

มือเล็กสัมผัสไปยังใบหน้าของชายหนุ่มเบาๆราวกับขนนก แบคฮยอนเป็นคนมือเบามากเนื่องจากเขาต้องอยู่กับการอนุบาลทารก ทุกอย่างต้องทำอย่างเบาบาง

แต่เมื่อปลายนิ้วได้แตะข้างแก้มของชายหนุ่ม ความฝันแปลกๆกลับเกิดขึ้นมาในสมองส่วนรับรู้ ภาพการกระทำแปลกๆและเสียงร้องครวญครางอย่างอึดอัดของตัวเองที่ประติดประต่อไม่ได้ว่ามันคืออะไร ทำให้เขาต้องชักมือกลับมาวางไว้ที่เดิม

ไม่รู้ทำไมถึงกระดากอาย ไม่รู้ทำไมอยู่ๆถึงได้คิดถึงอะไรน่าอายอย่างการถูกชายตรงหน้าสัมผัสอย่างจาบจ้วง ทั้งๆที่มันไม่เคยเกิดขึ้น ทำไมถึงกลายเป็นเด็กคิดเรื่องพรรณนั้นไปได้

“ตื่นแล้วหรอ”เสียงทุ้มทักถาม แบคฮยอนรีบพลิกตัวหันหน้าหนีทันที หากแต่ชายหนุ่มเห็นกริยาไร้เดียงสาจึงกระตุกยิ้ม

ชายหนุ่มพลิกตัวลงจากเตียงเพราะเขาไม่อยากไล่ต้อนมากนัก เดี๋ยวไก่จะตื่นไปเสียก่อน เพราะฉะนั้นแล้วเขาเชื่อว่าเขายังมีเวลาสอนเหยื่อไปอีกนานดังนั้นวันละนิดวันละหน่อยให้เหยื่อตายใจเป็นเรื่องที่งดงาม ดูดีและมีศิลปะมากกว่ากันเยอะ

“ชาน..”

“คุณชานยอล”ชานยอลย้ำอีกครั้ง ด้วยการเติมสรรพนามที่จำเป็นใส่ลงไปด้วย แบคฮยอนเอียงคอเล็กๆราวกับสงสัยเสียมากมาย ในตาใสแจ๋วมองชายหนุ่มด้วยต้องการในคำตอบ

“เรียนฉันว่าคุณชานยอลและแทนตัวเองว่า ผมไม่ใช่ฉัน”ชานยอลย้ำอีกครั้ง เขาบิดตัวเล็กน้อยไล่ความเมื่อยขบออกจากร่างกาย

ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกอายอะไรเลยเมื่อเขาถอดเสื้อนอนของตัวเองออกต่อหน้านางฟ้าตัวน้อย ซึ่งคนมองอยู่ได้แต่หันหน้าหนีไปจนแทบสะบัดคอออก กระถดตัวไปหลบอยู่ภายใต้ผ้าห่มเพื่อให้มันบังตาของตนเองเอาไว้ ชานยอลนึกถูกใจหากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเสียทีเดียว

“ทำไม..อะไรคือผม..อะไรคือคุณ”แม้จะเขินอายแต่ก็ห้ามความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่ได้

“แล้วที่บนสวรรค์เธอเรียกคนที่มีศักดิ์สูงกว่าว่าอะไร”ชานยอลเดินมาหาเจ้าก้อนกลมที่นอนดิ้นไปมาอยู่บนที่นอนของเขา เห็นนิ้วมือเล็กและปอยผมโผล่ออกมานิดๆชวนให้หัวเราะ

มือหนากระชากเลิกผ้าห่มออกมาจากใบหน้าเล็ก เห็นคนที่นอนอยู่หลับตาเสียแทบสนิทไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามอง จนชานยอลต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ราวกับอยากแกล้ง

“ก็..เรียกว่าท่าน แล้วแทนตัวเองด้วยชื่อ”แบคฮยอนเหล่ตาขึ้นมาข้างหนึ่งเมื่อสัมผัสได้ถึงลมอุ่นๆที่เป่ามาที่หน้าของเขา และเมื่อลืมตาขึ้นใบหน้าหล่อเหลากลับอยู่แค่คืบ

“หลับตาหนีอะไร..ฮึ”ชานยอลกระดกยิ้มเพียงแค่มุมปากทำเอาอีกคนหน้าแดง

“ก็ชานยอล”

“หือ….”

“ค..คุณชานยอลไม่ใส่เสื้อ ทำไมไม่อาย”แบคฮยอนบอกเสียงเบา ชานยอลจึงยันตัวขึ้นยืนเหมือนเดิมอีกครั้ง ยิ่งทำให้แบคฮยอนเห็นแผงอกล่ำสันได้อย่างชัดเจน

“ผู้ชายเหมือนกันไม่จำเป็นต้องอายสักหน่อย”ชานยอลยักไหล่ ในหัวกำลังจดจำคำพูดของแบคฮยอนไปด้วย

“แต่ถ้าเป็นบนนั้นเราต้องสำรวม ถูกเนื้อต้องตัวกันมากก็ไม่ได้ ต่อให้เป็นผู้ชายก็ตาม”แบคฮยอนว่าเอาไว้

ชานยอลเลิกคิ้วเล็กน้อยประหนึ่งได้ยินอะไรแปลกประหลาดเขาจึงได้แต่ยักไหล่ โคลงศีรษะประหนึ่งรับรู้เอาไว้แต่ใช้ว่าเขาจะนึกทำตาม

“หึ..อย่างนั้นหรอกหรอ .. เอาเป็นว่าถ้าเธอไม่อยากแทนตัวเองว่าผมก็แทนตัวเองด้วยชื่อได้ แต่ต้องเรียกฉันว่าคุณชานยอลเข้าใจไหม..”ชานยอลหันมาสั่งอีกครั้ง แบคฮยอนได้แต่พยักหน้ารับเท่านั้นเอง เขาไม่มีสิทธิ์หืออืออยู่แล้ว

อีกอย่าง ชานยอลดีต่อเขาขนาดนี้เรื่องง่ายๆแค่ที่ชานยอลขอทำไมแบคฮยอนจะทำให้ไม่ได้ ต่อให้ทำมากกว่านี้แบคฮยอนก็ทำให้ได้อยู่แล้ว

เพื่อชานยอล คนใจดีของเขา

ชานยอลพาคนตัวเล็กมาเดินซื้อของ แน่นอนว่าแบคฮยอนปฏิเสธที่จะรับของเพราะนอกจากชานยอลจะให้ที่อยู่ที่กินแล้วยังมีน้ำใจหาซื้อของให้เขาอีก น้ำใจครั้งนี้เขาคงรับไม่ไหว

เพราะแบคฮยอนไม่รู้ว่าเร็วหรือช้าฑูตสวรรค์ถึงมารับตัวเขากลับสวรรค์ เพราะงั้นไม่อยากให้ชานยอลต้องสิ้นเปลืองมากไปกว่านี้

แต่ผิดกับชานยอลที่คิดว่าการลงทุนเพียงหยิบมือนั้นช่างคุ้มค่านัก แค่เพียงเศษเงินไม่เท่าไหร่กลับสามารถ แลกเปลี่ยนเป็นเงินมหาศาลได้ ราวกับจับเสือมือเปล่าก็ไม่ปาน

แล้วอย่างนี้เขาจะยอมให้เหยื่อหนีหายไปได้อย่างไรกัน ไม่มีทางเสียหรอก

แบคฮยอนตื่นตาตื่นใจมากที่ได้ออกมาข้างนอกและยิ่งกว่านั้นการเห็นมนุษย์จริงๆเป็นเรื่องมหัศจรรย์ การเห็นพวกเขาใช้ชีวิตเหมือนครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูก หรือเห็นเด็กตัวเล็กๆ เห็นหมาแมวที่มันเป็นสัตว์จริงๆ เห็นคนที่มีความรักกันเหมือนหนุ่มสาวเดินควงคู่

ทุกอย่างใหม่สำหรับแบคฮยอน โลกบนฟ้าเหมือนจะมีอะไรที่คล้ายคลึงกันกับที่แห่งนี้ เพียงแต่ไม่เหมือนกันเลย ที่นู่นไม่มีคู่รัก ไม่มีการให้กำเนิด ทุกคนอยู่กันอย่างฉันเพื่อน ตามที่ชนชั้นปกครองบอกเอาไว้ ความรักทำให้เกิดทุกข์ คนที่นั่นจึงไม่ได้มีความรักแต่เราอยู่แบบเอื้อเฟื้อและมอบน้ำใจให้กัน อย่างมากที่สุดก็เท่าที่แบคฮยอนรู้

เมืองที่แบคฮยอนอยู่ก็มีแต่ประชากรอายุเท่าเขาคือชนชั้น ปฏิบัติงาน และเมื่อเราแก่เราจะย้ายออกไปที่อื่นเพื่อใช้ชีวิตที่เหลือ

ที่นี่จึงเหมือนสิ่งใหม่มากสำหรับแบคฮยอน เขาน่ะเดินเกาะชานยอลไม่ปล่อยเลย มองภาพร้านรวงและการใช้ชีวิตของคนที่นี่ดูช่างศิวิไลเหลือเกิน

“เธออยากได้ตัวไหนก็หยิบจับแล้วลองดูละกัน”ชานยอลบอกเขาแบบนั้นแต่แบคก็ได้แต่เข้าไปจับๆแตะๆ เขาไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่นี่แบบไหนคือดูดี ดูสวยงาม มือบางลูบคลำไปตามเสื้อมากมายที่แขวนเรียงลายและก็ต้องปล่อยออกมา

คนตัวเล็กได้แต่ทำหน้าแหยเมื่อเขาไม่รู้จะเลือกตัวไหน สีที่นี่มีแต่สีโทนเข้มและดำ เขาไม่ชอบแต่ก็ไม่กล้าพูดเพราะไม่อยากให้ชานยอลคิดว่าตัวเขาเป็นคนเรื่องมากหรืออะไรก็ตาม ดังนั้นจึงคิดว่ามีอะไรก็ใส่อย่างนั้นไปก็ได้

ชานยอลจับจ้องแผ่นหลังบางที่เดินวนไปวนมาหากก็ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือมีสักอย่างเดียวจึงเริ่มสงสัย และเมื่อไหล่เล็กที่อยู่ตรงหน้านั้นห่อเหี่ยวลงจึงนึกอยากถามดู

“มีอะไรหรือเปล่า แบคฮยอน”

“เอ่อ..ชาน..เอ้ย คุณชานยอล แบคฮยอนไม่รู้ว่าจะใส่อะไร ไม่ต้องซื้อก็ได้ครับ”แบคฮยอนตอนอ้อมแอ้ม

เมื่อเช้าหลังจากชานยอลอาบน้ำอาบท่าพาเขาทานอาหารเช้า ชายหนุ่มแจกแจงเรื่องคำพูดคำจาของเขาเสียใหม่โดยการสอนว่าจะต้องพูดอย่างไรแทนตัวเองอย่างไรบ้างให้มันน่ารักและเหมาะสม ซึ่งแบคฮยอนเองก็พยายามทำตามโดยไม่ลืมแม้จะขัดไปบ้างแต่ก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร

“มันไม่ถูกใจหรือยังไง”ชานยอลถามอีกนิดได้รับสีหน้าเจื่อนๆเป็นคำตอบแทน

“คือ สีมันดูน่ากลัวน่ะครับ อีกอย่างไม่รู้ว่าบนโลกนี้แต่งยังไง ไม่เห็นเหมือนกับที่บนฟ้าเลย”คนตัวเล็กก้มลงต่ำเผยความจริงให้อีกคนได้ฟัง

“อย่างนั้นเองหรอ เดี๋ยวฉันช่วยเลือกก็แล้วกัน”สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กราวกับลูกแกะน้อย

มือใหญ่กวักเรียกพนักงานประจำร้านให้มารับใช้ ซึ่งไม่ต้องรอนานเลยสักนิด พนักงานเหล่านั้นก็รีบกุลีกุจอมายอบตัวลงนั่งข้างโซฟารับรองแขกของชายหนุ่มทันที ในขณะที่แบคฮยอนเองก็มานั่งลงข้างๆที่นั่งของชายหนุ่มโดยมีมืออีกข้างนั้นโอบรอบเอ็วเล็กเอาไว้ก่อนแล้วเพื่อแสดงอาณาเขตของความสัมพันธ์

แบคฮยอนใจเต้นเล็กน้อยเมื่อมือใหญ่ที่อุ่นร้อนนั้นสัมผัสเขาผ่านเสื้อยืดตัวโคล่งที่ไม่ใช่ของเขาเอง แน่นอนแบคฮยอนออกมาด้วยชุดของใครไม่รู้ แต่คิดว่าน่าจะเล็กเกินไปสำหรับชานยอลแต่ก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับแบคฮยอนเช่นกัน

ชายหนุ่มเหลือบเห็นใบหูขาวที่ขึ้นสีก็เริ่มจับทางได้ กับแม่นางฟ้าอ่อนหัดในเรื่องของความรัก มันเป็นเรื่องที่ดีที่เขาจะเข้าถึง

ชานยอลไม่รู้จักความรักที่แท้จริงๆพอกับแบคฮยอน แต่ชานยอลได้เปรียบกว่าแบคฮยอนแน่ เพราะเขารู้ว่าจะหาประโยชน์อย่างไรกับการใช้ความรักหลอกๆเป็นเครื่องมือ

รอไม่นานนักพนักงานจึงสรรหาเสื้อผ้าสวยงามมาให้เขาประมาณห้าหกชุด ที่สามารถนำมาสลับใส่ได้หลากหลายแบบ และสีสันหลากหลายที่เน้นเป็นสีอ่อนพาสเทลเสียเยอะดูน่ารักและคิดว่าจะเหมาะกับแบคฮยอนโดยมีคนช่วยคัดสรรอีกสามสี่คน

ชานยอลประเมินทางสายตาและคิดว่าน่าจะดูดี

“ไปลองสวมดูซิ ว่ามันพอดีกับตัวไหม..แสร็จแล้วเราจะได้ซื้ออย่างอื่นกัน”ชานยอลบอกแบบนั้น แบคฮยอนจึงได้เดินตามพนักงานที่นำเขาไปที่ห้องแต่งตัว

เพียงแต่ไม่ถึงสามนาที พนักงานคนเดิมกลับเดินมาหาเขา และแจ้งว่าแบคฮยอนต้องการตัวเขา ชานยอลไม่ได้นึกรำคาญหรืออย่างไร เขาเคยเจอลูกค้าบางคน หรอโดยเฉพาะลูกค้าที่เป็นสุภาพสตรีหลายท่านที่มีความเรื่องมาก จู้จี้ และเอาแต่ใจกว่านี้ ชานยอลจึงเป็นคนที่ค่อนข้างมีความอดทนต่อสิ่งน่ารำคาญสููงมากพอสมควร

เมื่อก้าวเข้าไปถึงก็พบ คนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าหงอยๆอยู่ และพบเสื้อผ้าที่สวมอยู่ดูสะเปะสะปะไปหมด ดูไม่น่าจะใช่ชุดที่ถูกเตรียมมาไว้แต่แรก

“เธอทำอะไร”ชานยอลยืนกอดอกพิงขอบประตูเอาไว้ ดึงม่านเหน็บเอาไว้มองดูด้วยสายที่ทำเหมือนเอ็นดู

“ผมใส่ไม่เป็น”เสียงออดอ้อนเหมือนอยากร้องไห้ทำให้คนตัวโตกว่ายิ้มขัน

ชายหนุ่มเดินอ้อมไปด้านหลังเอื้อมมือมาราวกับโอบกอดอีกฝ่ายให้หลังเล็กเข้ามาแนบอก ชิดเสียจนจับใจความได้ว่า หัวใจดวงเล็กนั้นเต้นแรงและดังมากแค่ไหนกัน มันแรงจนเขาสัมผัสได้แต่แค่ทำเป็นไม่รู้เท่านั้นเอง

“หึ..เจ้าตัวเล็ก…เจ้าตัวเล็ก เส้นนี้ต้องผูกแบบนี้.. และอันนี้ต้องไขว้แบบนี้”ชานยอลหยิบเชือกที่พันกันมั่วขึ้นมาแกะเป็นปมที่สับสนนั้นออก แล้วจึงจัดการพันมันกลับเข้าไปใหม่

“มองหน้าฉันทำไม..มองที่กระจกซิ ครั้งหน้าใส่เองจะได้ทำเป็น”ชายหนุ่มบอกให้อีกคนที่มองเข้าหากระจก และเหมือนกับว่าเขาสบตากันผ่านสิ่งที่สะท้อนอยู่ตรงหน้า เช่นเดียวกับที่ชานยอลจ้องตาเขาอยู่แล้ว

ทำเอาแบคฮยอนยิ่งนึกเขินเข้าไปใหญ่ ถึงกับเป็นฝ่ายเสตาหลบก่อน แทบไม่รู้เลยว่าจะต้องเอามือไปไว้ตรงไหน อย่างดีที่สุดก็เอามาวางไว้ที่นิ้วมือยาวที่กำลังทำเหมือนสอนเขาแต่งตัวแทน

“นี่ฟังกันบ้างไหม”

นอกจากฝ่ามือ หลัง และอ้อมแขนที่โอบกอดเอาไว้ ไหนจะยังน้ำเสียงที่กระซิบอยู่ข้างๆหูทำเอาเจ้าตัวเล็กเริ่มอยู่ไม่นิ่ง

“ฟ…ฟังครับ แบคฮยอนจะฟัง”เจ้าตัวเล็กบอกอย่างนั้น

เขาไม่รู้ว่าร่างกายเป็นอะไรและความรู้สึกในตอนนี้ มันเรียกว่าอะไร แต่ชานยอลทำให้ตื่นเต้น ใจสั่นและเขินอายมากมายเหลือเกินแค่ชายหนุ่มเข้าใกล้ก็รู้สึกเหมือนใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆให้ได้

แล้วในหัวกลับมีแต่เรื่องลามกไม่สมควร ราวกลับอีกคนกำลังสัมผัสตัวเขาอยู่ด้วยปลายนิ้วมือพวกนั้น แบคฮยอนแทบอยากมุดดินหนี คิดว่าตัวเขาช่างไม่เหมาะสมกับการที่เป็นคนบนฟ้าเอาเสียเลย ที่มาคิดอะไรต่ำทรามแบบนั้นกับคนที่มีพระคุณได้

ชานยอลเห็นอาการอีกฝ่ายแล้วพอจะเดาได้ เนื้อตัวขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงแทบจะทั้งหมด เขาจึงคิดว่าควรดึงเกมส์ออกบ้าง เขาควรค่อยเป็นค่อยไปซินะ แต่คิดว่ามาถูกทางแล้วแน่ๆ จึงเอาตัวออกห่างจากแบคฮยอนเพื่อให้คนตัวเล็กได้หายใจหายคอบ้าง

“ใส่แล้วน่ารักดี เอาหมดนี้ก็แล้วกันเนอะ แบคฮยอน”

หากยังไม่วายหย่อนเบ็ดเอาไว้เผื่อให้ปลาตัวน้อยไม่สามารถวนเวียนห่างตัวเขาได้เลยนับจากนี้ เจ้าปลาน่าสงสาร

***********************************************************************************

TBC กว่าจะมาต่อ น้องด่าเช้าด่าเย็นจริง #แบคนางฟว้า อย่าไปหลงกลเขาลูกอย่าไปหลงกล #ปาร์คคนเฟวี้ย ไอ้คนไม่มีหัวจายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!  ฝากลเ่นแท๊กซ์กันโต้ยนะคะ