คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [SF ALL]สายใยรัก สายใยฝัน..วันชิงตู้เสลอปี้ PART 3
Part 3
ก๊อกๆๆๆ
“นี้เจ้าหน้าที่ตำรวจนะครับ..ขอให้เราเข้าไปหน่อยครับ..”จังหวะการเคาะและถ้อยคำที่อยู่หน้าห้องทำให้คุณแม่ลูกเยอะต้องวางช้อนในมือลง ก่อนจะเดินไปกระโดดไปที่ประตูอย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีค่ะ..คุณตำหนวด..ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ดิฉันรับใช้ค่ะ..”หล่อนตอบรับเอียงคอมองคนด้านนอกที่ยืนอึ่งไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่ามันจะง่ายดายขนาดนั้น
ก็กว่าเขาจะขึ้นมาได้ก็กินเวลาไปมากโข คนที่ทำท่าทางเหมือนบอดี้การ์ดมาเฟียกันท่าจะเขานึกสงสัยว่า เด็กๆหน้าตาน่ารักที่นั่งเรียงอยู่ในห้องมากมายเป็นใคร
แหม..ก็ไหงผู้ต้องหาเดินหน้าออกมาเองนี่หว่า!!
“คือเราได้รบเบาะแสว่ามีการขโมยของในร้านสะดวกซื้อ ถัดไปสามช่วงตึก แล้วก็นี้ เป็นรูจากกลองวงจรปิด จากรูปพรรณสันญานแล้วตรงกับคุณและเด็กอีกหลายคนในนั้น..”เจาหน้าที่ชายยื่นรูปและหมายจับมาข้างหน้าให้เจ้าหล่อนดูซึ่งเธอก็มองมันแค่ผ่านๆเท่านั้น
“เอาไม่ทราบว่า ของนั้น ใช่ตู้เสลอปี้หรือเปล่าคะ..”หล่อนยังคงยิ้มดีไม่มีท่าทางกลัวแต่อย่างไร
“ใช่ครับ..ถูกแล้วถ้าอย่างนั้น..ผมคงต้องควบคุมตัวคุณและลูกๆเอาไว้ซักพัก”
“ขอโทษนะคะ ถ้าจะจับ ต้องจับฉันคนเดียว..ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้นค่ะ..”บิมองหน้าผุ้พิทักษ์สันติราษฏ์ด้วยรอยยิ้มเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง
“แม่!!!!!!!!!!!...คุณๆๆๆ อย่าจับแม่เรานะ..ห้ามหยิบกุญแจมือออกมานะ..”เสียงเด็กหนุ่มใบหน้าขาวนามจียงตะโกนแหวออกมา เล่นเอาคนจะจับสะดุ้งไปเลยแฮะ
“คุณตำหนวดๆๆ อย่าจับแม่ผมเลย นี่ไงเรามีอาหารเยอะแยะเลย ถ้าคุณตำหนวดมะโหหิวมากินกับเราก่อนนะ ใจเย็นๆๆ”มินฮวานดินมากระแซะที่แขนของแม่เขาก่อนจะบอก
“ใช่ๆๆ คุณหนวดอย่าจับแม่เราเลย..แม่เราแค่อยากให้เรากินของอร่อยเอง..”แทมินทำหน้าจะบีบน้ำตารอมร่อเล่นเอาคนตำรวจเอ่อเหวอไปเลย ทำอะไรไม่ถูกล่ะซิทีนี้..จะให้ทำอะไรได้ล่ะ..เล่นมีเด็กน่ารักน่าชังน้ำตาจะมาแตกตรงหน้าเนี่ย
“คุณตำหนวด..อย่าทำอะไรแม่นะ..อย่าทำนะฮะ..”ว่าแล้วเจ้านิกกี้ก็ปล่อยน้ำตาลงมาจนได้
“ลูกจ๋าไม่เอาค่ะลูก..เห็นไหม คุณตำหนวดเขาลำบากใจ..เอาซิคะ จะพาไปที่ไหนก็เอาค่ะ เดี๋ยวลูกๆฉันเขาจะงอแงกว่านี้”หล่อนหันไปลูบหัวเล็กเบาๆก่อนจะหันกลับมายิ้มรับอีกครั้ง
“เอ่อ...คุณผู้หญิง..”
“เดี๋ยวครับ..อย่าเพิ่ง..คาดว่าจะมีการเข้าใจผิดกัน”เสียงเข้มที่แลดูเหนื่อยจากการวิ่งมาทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง พร้อมกับยิ้มออกมาได้
“ผมว่าต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆครับ..”ชายหนุ่มที่มีผมยาวระกลางหลังซึ่งถูกรวบเอาไว้อย่างดี หากตอนนี้บางส่วนมันหลุดลุ่ยออกมาบ้างจากการวิ่งสี่คูณร้อยเมตร
“พ่อจ๋า..แม่จ๋า พ่อจ๋ามาแล้ว”เด็กๆร้องเสียงดัง ตามด้วยเสียงเฮลั่นจนคุณตำรวจต้องยกมืออุดหู
“แต่คุณครับ จากหลักฐานแล้ว..”
“นี่ครับ มีคนขอสายคุณ..”ชายหนุ่มยื่นโทรศัพท์เครื่องแพงให้ทันทีไม่อยากต่อความยาว ใบหน้าใต้กรอบว่นบางราคาแพงที่เริ่มดุดันมากขึ้น จนคิ้วเรียวนั้นผูกกันเป็นปม แม้แต่คนมองยังหวาดๆ
เหมือนมีรังสีออร่าประหลาดเลยแฮะ
“ครับ..งั้นรอซักครู่..”ว่าแล้วเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็ปลีกตัวออกไป ในขณะที่คุณสามีก็หันกลับมาโอบเอวภรรยาพร้อมกับจุมพิตลงที่ข้างขมับเบาๆ หากมันมีบางอย่างที่มากกว่านั้น
“แหม สามีจ๋านี่ฉิวเฉีนดเลยนะคะ..”หล่อนกระซิบเบาน้อยๆ
“แหม..ใครจะปล่อยเมียตัวเองไปอย่างนั้นล่ะ..แต่ลูกเจี๊ยบก็เหลือเกิน ให้ตำรวจขึ้นมานี้เลยนะ..ใจกล้าจริงๆ”ชายหนุ่มกดจูบอีกครั้งอย่างนึกมันเขี้ยว
“แต่ลูกเจี๊ยบจ๋า..เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”เสียงกระซิบทีพอให้ได้ยินกันสองคนเท่านั้น
“แน่นอนค่ะ..สามีจ๋า ลูกเจี๊ยบกับลูกจ๋า รอคุยอยู่เลยทีเดียว”หญิงสาวเองก็ยิ้มค้างมันเอาไว้ ตอบในแบบเดียวกัน พร้อมกับยืดตัวไปกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากของชายคนรักอย่างเอาใจ
“ไม่เอาน่า..ลูกเจี๊ยบอย่าทำให้เสียเส้นซิ นี้กะเอาใจกลบเกลื่อนความผิดหรือเปล่าเนี่ย”ชายหนุ่ม ปัดปลายผมที่ระต้นคอไปไว้ด้านหลัง พร้อมพูดอย่างรู้ทันนิสัยเมียตัวเอง
“เปล่าเลย..ไม่เลยซักนิด..ใครทำอย่างงั้นกัน..สามีจ๋าคิดไปเองทั้งนั้น”หล่อนแสร้งทำเป็นถอนหายใจส่ายหน้าเล็กๆ ท่ามกลางรอยยิ้มของลูกที่ชอบเวลาพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันจริงๆ
“พี่มีเวลาถามเราอีกเยอะ..เชื่อพี่ซิ..ลูกเจี๊ยบ..”
“ขอโทษครับที่ให้คอย..ท่าทางทางเราจะเข้าใจผิดจริงๆ ยังไงก็ขอโทษที่ทำเสียเวลา”เจ้าหน้าที่หนึ่งในสองยื่นโทรศัพท์คืนเจ้าของเดิมก่อนจะขอโทษอย่างนอบน้อมกว่าเก่า
“ไม่เป็นไรครับ ทางนี้ก็ต้องขอโทษด้วย”ชายหนุ่มยิ้มบอกรับของคืน แล้วจึงบอกลาตำรวจทั้งสองคนอย่างเรียบร้อย ไม่มีการนองเลือดครับผม!!
“ลูกเจี๊ยบครับ..”
“พ่อจ๋า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงแหลมก่อนที่เด็กหนุ่มสามสี่คนจะถาเข้าใส่ก่อนที่เขาจะได้ถึงตัวภรรยาตัวเอง..โดยที่หญิงสาวทำแค่เพียงเดินไปกินอาหารของตัวเองต่อ
“ว่าไงครับลูกจ๋า..ฮยอกแจ..จุนซู จุนโฮรอก่อนนะลูก พ่อจ๋าขอคุยกับแม่จ๋าแป่บ”ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อน กดลงหอมแก้มลูกทีละคนเบาๆ
“ไม่เอา..พ่อจ๋า..อยู่กับพวกเราก่อน..”เด็กหนุ่มที่เหลืออย่าง ซึงริ ดงแฮก็เข้ามาพะเน้าพะนอโดนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แสร้งทำเป็นออดอ้อนอย่างนั้น
ก็เล่นเอาแทมินเกาะคอพ่อ มินฮวานเกาะหน้า จุนซูขาซ้าย จียงขาขวา อูยองแขนซ้าย ฮยองจุนแขนขวา นี่ ไม่รวมที่เหลืออีกนะ..วุ่นวาย เคล้าแข้งเคล้าขาน่าเอ็นดูไปหมด
แต่มีหรือชายหนุ่มจะไม่รู้..เขามองหน้าภรรยาตัวเองเล็กซึ่งหล่อนก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ยกมือยักไหล่ ส่ายหัวดุกดิก..ประมาณช่วยไม่ได้ค่ะ.. เผอิญไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อยนี่คะ..
ลูกๆเขาอยากทำของเขาเอง..
“ลูกจ๋า..หยุดเลย..ไอ้พวกแสบ นี่ทำอย่างนี้คิดจะช่วยแม่จ๋า กับตัวเองให้รอดใช่ไหม..ไปเลย..ไปนั่งเรียงกันเลย..เดี๋ยวนี้เลย..”มือหนาจับขยี้เอวลูกชายแต่ละคนเบาๆ ก่อนที่เด็กพวกนั้นจะวิ่งไปเกาะแขนแม่หนึบหนับหนีตาย
“โธ่..สามีจ๋า..ไม่เอาน่า..รอลูกเราอิ่มก่อนได้ไหมคะ..”หล่อนทำหน้ายิ้มหวานประจบ พร้อมสายตาลูกหมาน้อยหงอยๆๆทั้งสิบสี่มาเป็นทุน..
จะบอกแค่ว่าของแม่คนเดียวพ่อก็จะตายแล้ว มาอีกสิบสามนี่ ไม่ไหวๆๆๆ เอาปืนมายิงพ่อเถอะนะลูกนะ
“โอเค..โอเค..แต่ถ้าไม่มีจานพ่อล่ะก็..น่าดู!!”
..................................
......................
...........
“เอาล่ะ..อย่ายื้อให้มากความ..มานั่งเลยเร็วทั้งแม่ทั้งลูก..โดยเฉพาะลูกเจี๊ยบ มานั่งนี่เลย..มา”ชายหนุ่มหัวหน้าครอบครัวใหญ่เรียกภรรยาสุดที่รักให้มายื่นอยู่ข้างกาย พร้อมกับเอามือโอบเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้หนี ในขณะที่ลูกก็นั่งคุกเข่าเรียงกันสลอน
“คิดว่าไม่เกินไปหรอ ที่ไปขโมยของเขาอย่างนี้น่ะฮึ..ลูกเจี๊ยบ”ชายหนุ่มพูดขึ้นเรียบๆยามที่เขาต้องการดุหรือตักเตือนภรรยาและลูก
“เกินอะไรเสลอปี้ตู้เดียวเองนี่..ไม่มีเงินกับยาเสพติดเสียหน่อย”คนเป็นแม่ตอบบทำตาใส จนคนมองต้องอ่อนใจ
“แล้วทำไมต้องขโมย บอกให้พี่ซื้อให้ลูกเจี๊ยบก็ได้”ชายหนุ่มถอนใจยาวมองหน้าภรรยาสุดที่รัก พยายามเค้นหาความจริงให้ได้ แน่ล่ะ เมื่อวานยังเป็นแม่ของลูก วันนี้นึกริอ่านจะเป็นขโมยแม่ลูกสิบสามซะแล้ว
“ใครบอกเขาเรียกขมายต่างหาก แถมถ้าสามีจ๋า..มันก็ไม่ใช่ลิมิเต็ดน่ะซิแหม...”นั้นผู้ร้ายยังคงเอาสีข้างเข้าแถ หันไปพยักหน้าหงึกหงักๆกับลูกตัวเอง
ไอ้ลูกนี่ก็ดีเข้าข้างแม่มันทั้งนั้น..
“แล้วเอาเงินไปซื้อไม่ได้หรอ..ขอซื้อเขาก็ได้..”
“ไม่มีเงินซะหน่อย อยากทำอะไรที่มันไม่ใช้เงินบ้างไม่ได้หรอ..เห็นไหม ช่วยประหยัดตั้งเยอะ”ไอ้นี้ก็แถปอีกแฮะ..เอากับมัน แม่ของลูกแนหรือเนี่ย
ร่างสูงส่ายหัวไปหามาอย่างหนักใจ มีเมียกับเขาหนึ่งคน กับลูกอีกสิบสาม อุว่ะ ทำไมมันควบคุมยากอย่างนี้ ทั้งเมียทั้งลูกบอกได้คำเดียวยิ่งโตยิ่งน่าปวดหัววุ้ย!!!
“ลูกเจี๊ยบ จะบอกว่าตัวเองไม่ผิดว่างั้น..”คราวนี้เลยไม่รู้จะลากเรื่องไปยังไงแล้วซิ เลยแสร้งทำหน้านิ่งๆหันหน้าหนี เสมือนว่าโกรธ เพียงแต่ว่าเขาไม่ใช้คนโวยวาย เลยทำนิ่งใส่เสียแทน
“ก็...ไม่ได้ความว่าอย่างนั้นนี่..ก็รู้ว่าผิด...แต่...ลูกเจี๊ยบผิดเยอะหน่อย แต่ลูกจ๋าผิดนิดเดียว”หล่อนเอามือขึ้นมานิดๆให้สามีหล่อนดู เริ่มรู้ตัวแล้วว่าสามีเอาจริง
“หรอ...งั้นสามีจ๋าก็จะสั่งให้เขาหยุดการผลิกและค้าขายป๊อกกี้รสช๊อคโกแลตซักระยะ ดีไหมจ๊ะ เพื่อเป็นการลงโทษจะได้สมน้ำสมเนื้อ...”ชายหนุ่มลอยหน้าลอยตาพูดไปก่อน
โดยตัวเองก็แอบสังเกตสีหน้าภรรยาสุดที่รักไปด้วยว่าดวงตาหล่อนเริ่มจะเหลือกโตขึ้นมาอย่างน่ามหัศจรรย์ใจ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสิบแปดหลอดขั้นสุดยอด!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“สามีจ๋า!!!!!!!! อย่าน่า!!!!!!!! สามีจ๋าจะทำร้ายลูกเจี๊ยบขนาดนั้นเลยหรอคะ...คุณสามีจ๋าจะใจร้ายขนาดนั้นเลยคะ....ฮ..อึก..สามีจ๋า..”คุณภรรยาเริ่มออกอาการเบะปากเพราะเนื่องจากโดนขัดใจอย่าร้ายแรง และตาใสก็เริ่มลื่นไปด้วยน้ำตาพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น
แต่ก็อย่างว่าเป็นที่รู้กันว่า ป๊อกกี้รสช๊อคโกแลตเป็นเสมือนหนึ่งเนื้องอกและอาหารทิพย์ที่ทำให้ร่างกายแข็งแรงและสามารถดำรงค์ชีวิตได้แม้จะไม่มีอาหารอย่างอื่นก็ตาม แต่สิ่งนี้เท่านั้นที่จะทำให้ร่างกายทำงานได้มาตลอด..อาหารที่ทรงพลัง และมีค่าที่สุดในชีวิตของหล่อน
ป๊อกกี้ รส ช๊อคโกแลต ตรากูลิโกะ..
“พ่อจ๋า...พ่อจ๋า ทำแม่ทำไม..”หน่วยปฎิบัติการณ์ช่วยแม่ ยูฮวานหมายเลขหนึ่งวิ่งเข้ามากาะขาพ่ออย่างแรงก่อนจะออกแรงเขย่า
“พ่อจ๋าไม่รักแม่หรอ..พ่อจ๋า..ใจร้าย..”หน่วยลูกอ้อน ฮยองจุนนี่ก็เข้ามาช่วยเสริมทัพอีกคน
“พ่อจ๋าแหล้งแม่ พ่อจ๋าไม่น่ารักแล้ว พ่อจ๋าไม่น่ารักแล้ว”แทมินทำเสียงสูงเกาะแขนพ่อตัวเองอย่างแรงเขย่าไปมาราวกับเด็กเอาแต่ใจ ที่อยากได้ของที่ตนต้องการ
“พ่อจ๋าใจร้าย..พ่อจ๋าห้ามแกล้งแม่นะ..พ่อจ๋า..”เจ้าอูยองก็อีกคน ส่งมาแต่ตัวอ้อนๆทั้งนั้น นั้นทำหน้าอังอังขู่พ่อมันอีก..แหม่เว้ยเฮ้ย กพชนะน๊อคเลยหรือยังไง
“พ่อจ๋า..พ่อจ๋าไม่รักแม่จ๋าแล้วหรอ..”ฮยอกแจทำปากจู๋ยู่หน้ายู่ตาบอก
“พ่อจ๋า...”มินฮวานไอ้นี้แค่คำเดียวแต่กินขาดด้วยสายตาเว้ยเฮ้ย
เลยตกลงได้ว่า ลูกเขาช่วยแม่เขาท่าเดียวเลย..
“แล้วลูกจ๋าจะให้พ่อทำยังไง..ในเมื่อคุณแม่จ๋าของลูกจ๋าทำผิด พาลูกไปเสี่ยงอย่างนี้..บอกพ่อจ๋าหน่อยซิครับ”คุณพ่อหันไปมองเหล่าบรรดาลิงข่างที่เกาะแขนขาเขาเอาไว้
“ไม่รู้..แต่ไม่เอา แม่จ๋าแค่อยากทำอะไรกับพวกเราเฉยๆ”ลูกตัวน้อยบอกทำหน้าใสซื่อและบ๊องแบ๊วเอียงคอเอียงหน้าบอก เบะปากอย่างอยากกดดัน
“แต่พ่อจ๋าว่ามันอันตรายเกินไป..นี่ถ้าพ่อจ๋ามาไม่ทัน แม่จ๋าของลูกคงไดเข้าไปอยู่กับคุณตำรวจแล้วนะ..”ชายหนุ่มมองหน้าเมียรักน้อยๆ เป็นเชิงบอกว่า
มันไม่น่าอ๓รมย์หรอกนะ..ถ้าต้องเข้าไปอยู่ในนั้นจริงๆ
“แต่..พ่อจ๋า...ถ้างั้น..พวกเราก็ต้องโดนด้วย..เพราะว่าพวกราก็เห็นดีกับแม่จ๋าเหมือนกัน”แอนดี้พี่โตบอกเสียงแข็งแน่ล่ะ ถ้ารับผิดชอบก็ต้องอร่วมด้วยช่วยกัน
“ใช่..พ่อจ๋าต้องทำโทษเราด้วย”ซองมินฮึดขึ้นมาอีกนิด
“ทำแม่จ๋าคนเดียวมันโหดร้ายเกินไป..”จุนซูแผดเสียงแหลมบอกความมาดมั่นอันเต็มเปี่ยม ในขณะที่ลูกๆก็ออกโรงปกป้องคนแม่คนดีของตัวเอง
ในสายตาของลูก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะดีร้าย..หรือทำตัวผิดไปบ้าง แต่หล่อนก็ยังคงเป็นฮีโร่ในดวงใจของเด็กเหล่านั้นไม่เสื่อมคลาย..
ยังคงเป็นแม่ที่น่ารักเสมอมา..
“เอางั้นใช่ไหม..ดีครับลูก..เพราะพ่อจ๋ามีคนจัดการกับลูกๆแทน..”
***********************************************************
TBC
ความคิดเห็น