คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF ALL]สายใยรัก สายใยฝัน..วันชิงตู้เสลอปี้ PART 2
ถ้าสงสัยใครสามีใคร..ก็ตามนี้ค่ะ..
เอริค แอนดี้ ฮันคยอง ฮยอกแจ
คยูฮยอน ซองมิน แทยัง ซึงริ
ชางมิน ยูฮวาน ยูชอน จุนซู
มินโฮ แทมิน นิชคุณ อูยอง
ท๊อป จียง คิบอม ดงแฮ
ฮยอนจุง ฮยองจุน ฮงกิ มิฮวาน
ชานซอง จุนโฮ
***********************************************************
TBC
Part 2
“Let’s Go to เสลอปี้ปาร์ตี้”ว่าแล้วเมื่อขนมันกลับมาที่ห้องได้ก็จัดการเปิดเครื่องทำความเย็นรสโค้ก ให้เป็นเกล็ดน้ำเข็งน่ากินนั้น แล้วจึงเปิดเพลงเฉลิมฉลองเสียงดังลั่น ก่อนจะนึกคึกเต้นไปรอบๆเจ้าตู้มหัศจรรย์นั้น ราวกับชนเผ่าอะไรซักอย่าง
ซึ่งอาจจะเป็นเผ่า..โจ๋ป่วนเมืองก็ได้นะ
“ปาร์ตี้ เล็ทซ์ปาร์ตี้ วู้ฮู้!!!!!!!!!!!!!!!!!”ว่าแล้วจุนซูก็กดเอาเครื่องดื่มหวานๆ เย็นๆ และเป็นเกล็ด ออกมาแจกจ่ายเสียให้ทั่ว ไม่เว้นแม้คนข้างบ้าน
ให้พี่น้องได้รับประทานทั่วกันคร้าบบ!!!!!!!!
คุณแม่และลูกๆ รวมถึงพลพรรคเพื่อนบ้านที่ดูจะอารมณ์ดีเพราะทำภารกิจได้สำเร็จจึงได้กลับมาฉลงองกันอย่างเมามันส์ ทั้งอาหรและอื่นๆ ที่ทำอยู่ลำเลียงออกมาวางบนพื้นอย่างสนุกสนานเนื่องจากว่าคนมันมากเกินไป เลยต้องนั่งพื้นกันบ้างอะไรกันบ้าง..แต่ที่ขาดไม่ได้เลย..
เสลอปี้ เพื่อคุณค่าที่ดีสู่ชีวิต!!!!!!!!!!!
“เอาล่ะ..คุณแม่ขอพูดกับคุณลูกจ๋า และเพื่อนๆซักนี๊ดดดดดดดดดดดดด”คุณแม่คนสวยยืนขึ้นเล้กน้อยก่อนจะชูแก้วในมือขึ้น ราวกับนั้นคือสุรารสเลิศ
“อย่างแรก..แม่รักพวกหนูทุกคนมาก และนานแล้วที่เราไม่ได้มาอยู่ด้วยกัน ทำอะไรที่มันฮาๆอย่างนี้..แม่บอกตรงๆ แม่มีความสุขมากที่มีพวกหนูทุกคนเป็นลูก..พวกหนูคือความภูมิใจของแม่นะคะ”หล่อนบอกน้อยๆ ก่อนจะปาดน้ำตาแห่งความภูมิใจออก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่หล่อนจะเลี้ยงเด็กทั้งสิบสามคนมาตั้งแต่อายุยังน้อย
และไม่ง่ายเลยซักนิด ที่หล่อนจะทำใจปล่อยลูกรักให้เป็นฝั่งเป็นฝาไปทีละคนสองคน..จนสุดท้ายเหลือเพียงเธอและสามีตามลำพังในบ้านหลังนี้..
“และนี่..แด่ความผูกพันของแม่ลูก..เสลอปี้ร่วมสาบานของเรา!!!!”คุณนายชูแก้วเครื่องดื่มขึ้นในขณะที่ลูกๆทุกคนทำตามจนเสียงเฮลั่นทุ่งไปหมด..
“เสลอปี้!!!!!!!!”สิ้นเสียงเหล่าปอบฝีฟ้า ท่าทางหิวโซแรมปีทั้งหลายก็เขมือบอาหารตรงหน้าราวกับไม่เคยกินมาก่อน ยิ่งดูยิ่งอนาถาไร้ซึ่งความเป็นระเบียบ ไม่พอยังมูมมามอีก
เริ่มต้นด้วย
“เอาชิ้นนั้นมาตรงนี้ฉันจะกิน”ยูฮวานที่เอามือไปหยิบไก่ส่วนที่ตัวเองชอบออกมาจากปากของอูยองที่เกือบเคี้ยวแล้วเลยจริงๆนะ อุสาหะเหลือเกิน
“ไม่เอาอันนี้ฉันก็จะกินนี่”ไอ้เจ้าแก้มป่องนี้ก็ไม่ยอมแย่งจากปากคืนพอกัน เรื่องไก่นี้ยังไงก็สู้ตาย!!
“แม่พี่จีเอาของผมไป..”เสียงงอแงจากมินฮวานที่ไก่ทอดชิ้นใหญ่ ซึ่งเป็นส่วนน่องหายไปจากจานกลับไปอยู่ในมือของความจียง ที่ถือเอาไว้อย่างนั้นเพราะอยากเห็นน้องร้องไห้ ยิ่งน้องทำหน้างอไอ้นี้ก็ยิ่งแกล้ง
“น้ำหมดแล้วหรอ..”ซึงริมองหาน้ำของตัวเองซึ่งความจริงมันก็ไม่ได้หมด เพราะเขาเพิ่งกินไปอึกเดียว แต่เพียงว่าแฝดพี่อย่างจียงแอบเอาไปกระดกเอื้อกแล้วเก็ยเงียบต่างหาก
“มามะฉันป้อน..นายกินนี่เร็ว”และนี่ก็เป็นเสียงของฮยองจุนที่กำลังเอาซุปครีมเห็ดตักใส่ปากของแทมิน
“อ้าม!!!!!!!”ไอ้คนโดนป้อนก็อ้าปากเป็นฮิปโปรอเลยแฮะ
“ไอ้สามคนนี้ก็กินเงียบเชียว”ยองแซงที่หันไปมองเด็กสามคนที่กินไม่มีเสียงไม่สนใจใคร ที่เขาทะเลาะกันเลยซักนิด ยังตั้งหน้าตั้งตาได้อีก ไม่พอถามความจริงและมูมมามแบบสุดๆ อย่างแอนดี้ จุนโฮ และซองมิน ที่แอบเปลียกตัวจากแก๊ค์แฝดสาม ไปเข้าก๊วนเขาเมื่อไหร่ ไม่แน่ใจนัก
“อันนี้ของฉัน...”เสียงหวานแหวขึ้นพร้อมแย่งขนมปังก้อนกลมชิ้นนุ่มมาไว้ในมือ
“ไม่ใช่ อันนั้นเลียแล้วนะ อย่ามา เอาคืนมาเลย”ฮยอกแจเอามือฉุดคืนเอาไว้ซึ่งดงแฮเองก็หมายจะเอามันคืนมาให้ได้ด้วยแรงที่มีอยู่ทั้งหมดของตัวเอง
“ทะเลาะกันทำไม ตกลงนายสองคนไม่กินกันใช่ไหม ..งั้นเอามาฉันกินเอง..”จุนซูที่ทนไม่ไหวเลยเอามือมาหยิบออกไปเข้าปากเคี้ยวหมดเรื่องหมดราวไปเลย
ภาพความวุ่นวายที่แสนน่ารักในสายตาคนมอง..หล่อนนับถอยหลังหนึ่งสองสามอยู๋ในใจอย่างช้าๆ เพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง..สาม....สอง....และ...หนึ่ง....
“แม่!!!!!!!!!!!!”เสียงเรียกของเด็กทั้งสอบสามเรียกหล่อนออกมาพร้อมกันทำให้หล่อนยิ้มรับอย่างมีความสุข ไม่ว่าวันเวลาผ่านไปเท่าไหร่..เทวดาตัวน้อยๆของหล่อนก็ยังไม่เคยเปลี่ยนไป..
ยังคงเรียกหาหล่อนเหมือนอย่างที่เคย
“เอ้า..ยูฮวานลูกอย่าเอาของออกจากปากอูยองซิลูกจ๋า นี่ไง..เดี๋ยวแม่เอาชิ้นใหม่ให้นะ”ว่าแล้วหล่อนก็จัดการแยกส่วนที่ลูกชอบใส่ให้ทั้งสองคนเท่าๆกัน
“จียง ถ้าลูกไม่กินที่ถืออยู่ แม่จะไม่ให้ลูกกินแล้วนะ ลูกจ๋า แล้วอีกอย่างห้ามแกล้งน้องด้วย นี่จ๊ะส่วนของลูกมินฮวาน แล้วนี่ก็น้ำของลูกซึงริ”หล่อนดุเล็กน้อยเมื่อลูกของหล่อนเริ่มเกเร แล้วจึงทำตามที่ลูกขอ หลังจากนั้นจึงเติมน้ำในแก้วเปล่าของลูกให้เต็มแก้ว
“ฮยองจุน ป้อนน้องระวังนะลูกน้องไม่กินผักชี เดี๋ยวน้องแพ้ลูกอย่าลืมนะ..แล้วแทมิน ลูกก็ต้องป้อนพี่เค้าคืนนะลูก แม่สอนไว้ อย่าลืมขอบคุณพี่เค้านะลูกจ๋า”หล่อนว่าจบจึงเดินไปถึงสามคนที่นั่งกินเงียบไปเงียบ
“จุนโฮ ซองมิน แอนดี้..กินเบาๆหน่อยลูกเลอะไปหมดแล้ว เดี๋ยวติดคอด้วยนะลูกนะ..”หล่อนลงมือเช็ดปากลุกทั้งสามก่อนส่งยิ้มให้ และทั้งสามคนก็ส่งมันกลับมา
“และเราสองคน แม้มีขนมปังตั้งเยอะ ทำไมไม่หยิบจากตระกร้าคะลูก..ดูซิ พวกมันเฉาหมดแล้ว และลูกสองคนจะได้ไม่ผิดใจกันด้วยไง..เอานี่แม่หยิบให้..และจุนซู..เบาปากมั่งนะลูก เดี๋ยวอ้วนไปนะลูก ฮิๆ..”หล่อนจัดการกับการตีกัน ไม่วายแอบแซวจนอีกคน จนเจ้าตัวทำปากยู่..
ถามว่าเหนื่อย หล่อนบอกเลยเหนื่อยมาก แต่หล่อนกลับมีความสุขเป็นที่สุด..
“แม่ฮะ...ผมป้อน..”ว่าแล้วมินฮวานที่นั่งใกล้ที่สุดก็ตักซุปมาจ่อที่ปากของหล่อน ซึ่งเธอก็รับอย่างเต็มใจ
“แม่...ผมเอาขนมปังของผมให้แม่..”เจ้าดงแฮก็บิขนมปังเสี้ยวหนึ่งใส่จานหล่อน
“แม่..ไก่ๆๆๆๆ นี่ไก่ ผมเอาไก่ให้ ผมเอาไก่ให้นะแม่”จียงวางชิ้นไก่ลงบนจานของแม่เขาอย่างเบาๆและมีมารยาท ไม่กระทบช้อน กระทบจานเสียงดัง
“แม่จ๋า...ผมเอาสปาเก็ตตี้ให้แม่..นี่ไง..”จุนโฮม้วนเส้นวางไว้บนจานซึ่ง โดยปกติแล้ว เจ้าคนนี้กินเลอะเทอะ แค่ตักก็เลอะไปหมดแล้ว แต่นีเขาตักได้พอดีไม่มีเกินเลย..
จากนั้นคนอื่นๆก็เริ่มตักอาหารใส่จานของหล่อนจนพูน โดยที่หล่อนแทบจะไม่ได้ขยับไปไหน
“พอแล้วลูก๋า แม่จ๋ากินไม่หมด..”หญิงสาวปฏิเสธน้อยๆ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ก็พวกเรารักแม่นี่ฮะ!!!”แล้วเจ้าแสบสิบสามคนก็ตอบเสียงดังอย่างน่ารัก..
“จ้าๆๆๆ แม่รู้แล้วค่ะ ลูกจ๋า..”
หวอ~~~~
แทนที่บรรยากาศจะสุขขีคราวนี้เสียงแห่งความซวยมันเลยมาเยือน...
“แม่..โคตรพ่อมาอีกแล้ว..”อูยองร้องบอก เด็กหนุ่มวิ่งปูที่กระจกมองลงไปข้างล่างเห็นว่ามีรถตำรวจสองคันจอดอยู่ด้านล่างของตัวอาคารคอนโดมิเนียม
“จ้าลูกจ๋า..ไม่ต้องห่วงนะคะ..หนูกินไปเถอะลูก”หล่อนยังยิ่มบอกได้อย่างใจเย็น โชว์ฟันขาวครบทุกซีกให้ลูกของหล่อนดู อูยองจึงกลัมากินต่อโดยทเป็นเพิกเฉยไม่ได้ยิน
“ฮยอกแจ..จียง โทร.บอกสามีของลูกซิ ลูกจ๋า..แล้วเดี๋ยวแม่จะโทร.บอกพ่อ..นะคะลูก”ว่าแล้วหล่อนก็คว้าโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาโทร.ทันที
“แม่..จะให้พวกเราโทร.หาพี่ๆคนอื่นไหม”มินฮวานทำเสียงงุ่งงิ่งถาม..แน่ล่ะพี่ฮงกิเป็นถึงลูกอธิบดีกรมตำรวจซะอย่างนี่นา..
“แล้วผมบ่ะแม่ ต้องโทร.หาพี่คุณไหมฮะ”เจ้าอูยองเสนอยกมืออย่างดี
“เออ..จริงด้วย..แต่ไม่เป็นไรค่ะลูก..ไม่มีใครตายนะคะลูดจ๋า แค่นี้ก็พอ..”หล่อนว่าแล้วก็พอดีกับที่ปลายสายรับโทรศัพท์ ซึ่งอีกสองสายที่หล่อนบอกให้โทรศัพท์ก็มาพร้อมกันพอดี
“สามีจ๋าคะ..อยู่ไหนแล้ว..”บิกรอกเสียงโทรศัพท์ให้ได้ยินก่อนที่สามีเธอจะตอบกลับมา
[ว่าไงจ๊ะ..ลูกเจี๊ยบ]เสียงเข้มหรอกกับมาน้อยๆอย่างอบอุ่น
“สามีจ๋า..ลูกเจี๊ยบมีเรื่องแล้วแหละ..”ว่าแล้วก็ทำเสียงหงุงๆอ่อยๆ พออ้อน
[อ้าว..ว่าไงคะ ลูกเจี๊ยบ..ลูกเจี๊ยบก่อเรื่องอีกอะไรหรอจ๊ะ..]ส่วนคนถามก็ไม่ได้ประชดเลย เพียงแต่เขารู้นิสัยที่เดาทางของภรรยาเป็นอย่างดี
“สามีจ๋า..ลูกเจี๊ยบไปขมายตู้เสลอปี้ที่เซเว่นกับลูกมา แล้วตอนนี้ตำรวจมาแล้ว สามีจ๋าช่วยลูกเจี๊ยบด้วยนะ..”ว่าแล้วก็แกล้งทำเสียงสั่นราวกับกลัวมากสุดใจโอเว่อร์แอคไปอีกปิดท้าย
[หา อะไรนะ!! ลูกเจี๊ยบ..เอ่อ...โอเคๆๆ เดี๋ยวพี่รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ถ้าตำรวจมาก็บอกเขาว่าอย่าเพิ่งจับ โอเคไหมคะ ไม่ก็โทร.หาพี่ แล้วพี่จะคุยเอง..อ่อ..เดี๋ยววันนี้ลูกเจี๊ยบกับลูกจ๋า มีเรื่องต้องคุยกับพ่อแน่ๆ เลยค่ะ]คนฟังทำเสียงร้อนรนเล็กก่อนจะได้ยินเสียงรถหักเลี้ยวกลับแว่วๆมา
“อื้อ..มาเร็วๆนะ..สามีจ๋า.ถ้าไม่อยากให้ลูกเจี๊ยบไปนอนในห้องขังที่ทั้งแคบก็แคบ น่ากลัวๆก็น่ากลัว..”ว่าแล้วก็กดวางกลับไปนั่งกินไก่ต่อตามเดิม
“เอา..ลูกจ๋า..สามีว่าไงคะลูก”หล่อนมองหน้า ลูกสองคนที่เดินไปต่อสายหาคุณสามีเช่นกัน
“ก็ดีฮะ..พี่ฮันใกล้ถึงแล้ว แต่คนของพี่ฮันมาก่อน เฝ้าอยู่หน้าห้อง ฮะแม่จ๋า..อืม..ฮะ พี่เขาว่างั้น”ฮยอกแจตัเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากไป เขี้ยวหงับๆ ไม่เดือดร้อนเลยแฮะ
“ของลูกล่ะ จีจ๋า..”
“ท๊อปบอกว่า พอดีตอนนี้อยู่ที่บ้านฮงกิพอดี..เลยได้คุยกับพ่อฮงกิ เดี๋ยวเขาช่วยเอง..แล้วแม่จ๋าล่ะฮะ พ่อจ๋าว่ายังงบ้าง”จียงยิ้มหวานเล็กๆตอบคุณแม่ ก่อนจะถามกลับมาบ้าง
“พ๋อจ๋ากำลังมาค่ะลูก..ไม่ต้องห่วง แต่... พ่อจ๋าบอกว่า งานนี้เราโดนอบรมแน่ๆเลย...ลูกจ๋า..”หล่อนหัวเราะแหะๆเล็กน้อย ทำเอาคนอื่นๆตาโตขึ้น จนหล่อนเองต้องรีบแก้สถานการ์
“แต่ลูกจ๋าไม่ต้องกลัวนะ แม่จ๋าจะช่วยเต็มที่นะคะลูก!!”
.....................................
...........................
...............
RRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งคนทั้งสิบสี่เจ็ดชีวิตมองหาของตัวเอง บ้างที่รู้ว่าไม่ใช่เสียงเรียกเข้าของตัวก็นั่งกินกันไปต่อไม่มีเดือดเนื้อร้อนใจ..ก็คนกำลังอร่อยนี่ฝ่า..
“ฮัลโหล..ว่าไงครับ..”ฮยอกแจ หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองขึ้นมากดรับ หลังจากนั้นก็ฟังว่าปลายสายจะตอบโต้มาเช่นไรบ้าง
“อ่า...แหงะ..เดี๋ยวถามแม่ก่อนนะ..”ฮยอกแจทำหน้าไม่สู้ดีก่อนจะหันมาหาแม่ตัวเอง
“แม่..แม่จ๋า..ข้างล่างบอก คุณตำหนวดพวกนั้นจะขึ้นมาให้ได้..เขาให้ถามว่าจะเอายังไง”ฮยอกแจทำปากยู่ ใบหน้านั้นออกจะซีดลงเล็กน้อยเม่อกล่าว
“หรอคะ ลูกจ๋า...ถ้าเขาอยากขึ้นก็ให้เขาขึ้นมาซิคะ..ไม่เห็นเป็นไร..เผื่อคุณตำหนวด เขาอาจจะอยากทานกับเราก็ได้โนะ..ลูกจ๋าโนะ..^____^”
หล่อนยิ้มสวยบอกลูกชาย..ไม่มีท่าทีตกอกตกใจใดๆเลยแม้แต่ นั้นซินะที่น่าแปลกของความคิดคนเรา
***********************************************************
ความคิดเห็น