[FIC 2PM]DESTINY ME [YAOI]

ลำดับตอนที่ #10 : [SF 2PM]DESTINY ME : PART 9

Part 9

“เอายังไง..ยังไงก็ต้องบอกแน่ๆ..แต่จะให้เอายังไงดีล่ะพี่..”ชายร่างหนาว่าแล้วก็มองให้หน้าที่ออกสวยทว่าแข็งแกร่ง และซ่อนเร้นบางสิ่งบางอย่างเอาไว้

“ก็อย่างนั้นแต่จะเอาไปไหวไหน..”คนโดนถามเองก็ตอบอย่างจริงจังเช่นกัน

“เอาไว้กับกรูนี่ล่ะ แล้วพวกคุณเมิงก็เข้าไปในนั้น..ฉันจะพาไปในที่ที่พวกแกไม่รู้ แค่ฉันจะทิ้งรอยเอาไว้ แต่ถ้าแกตามไม่เจอ.. ให้ไอ้เหยินมันดมกลิ่นตามเอาเองล่ะกันนะเว้ย เรื่องนี้รับผิดชอบไม่ได้จริงๆว่ะ..”แจบอมมองหน้าคนมีห่วงทั้งสองก่อนพูดขึ้นอย่างเซ็งอารมณ์

“คนนะเว้ยไม่ใช่หมา..ไอ้เตี้ยพูดงี้..หารื่องนี่หว่า..”

“เงียบปากไปเลยไอ้เหยิน..ไม่ใช่หมา..ก็ฮายีน่า ไปเลือกเอาเอง..”แจบอมหันมากัดอีกซักที..พอเป็นกระสัยเล็ก..แล้วจึงลุกขึ้นหนีไปหาน้ำกิน ตัดบทมัยซะจะได้ไม่ต้องโดนสวน

ตอนนี้พวกขาเคลียร์กันเองได้แล้วว่าจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป หากแต่ก็ไม่อยากให้คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างสองคนนั้นต้องเข้ามาข้องเกี่ยวด้วย เรื่องนี้แจบอมเลยเป็นคนอาสารับผิดชอบไปโดยปริยาย

“เฮ้อ...งั้นจะให้คุยวันนี้เลยดีไหม..ผมจะได้คุยให้ ส่วนพี่คุณ พี่กับพี่แทค ก็ไปเอาอาวุธมาได้แล้วผมรู้ว่าพี่ทำได้ พี่ต้องซ่อนมันเอาไว้ที่ไหนซักที่แหละ..ชิมิ”ชานซองหันไปมองหน้าของคนตัวใหญ่ทั้งสองคน ก่อยนที่อีกคนจะพยักหน้าส่งๆแต่เขาก็ทำได้จริงๆอย่างที่ไอ้เด็กโข่งนี้มันพูด

“งั้นผมไปคุยเลยก็ได้...จะได้จบๆซะที ยืดเยื่อมานานเกินไปแล้วพี่..”

.....................................

........................

.............

ก๊อก....ก๊อก....

“เข้ามาครับ ห้องไม่ได้ล๊อค..”เสียงใสบอกหลังจากที่นั่งคุยยู่กับจุนโฮอยู่เกือบชั่วโมงได้ หัวเราะจนไม่รู้จะหัวเราะยังไง...เอาเป็นว่าลืมเวลาไปเลย..

“เอ่อ..ฉันเองนะ...จุนโฮ..อูยอง..”ชานซองเดินเขยิบๆมานั่งลงข้างคนรักหมาดๆของตัวเองบนเตียงก่อนจะมองหน้าทั้งสองคนด้วยร่องรอยที่บอกความกังวล

“คุยกันแล้ว..มีปัญหาอะไรหรอ..หน้าไม่ดีเลย..”มือบางเลื่อนไปปัดปอยผมที่เริ่มยาวของชานซองออกจากใบหน้าคมเข้มนั้น แค่เห็นหน้าหงอยๆ ของเจ้าตัวเขาเองก็คิดว่าคงมีเรื่องแล้วแน่ๆ

มันเลยอดที่จะกังวลไปด้วยกันไม่ได้เลย..

ชายหนุ่มตัวโตคนเดียวในห้องจึงเอามือหนาของเขาไปกุมมือของคนใจดีนั้นเอาไว้หลวม..มองหน้าน่ารักของทั้งสองคนอีกครั้งไม่เพียงแค่ของคนที่เขารัก แต่ของเพื่อนตัวเล็กของเขาด้วย..

“เดี๋ยว.. ฉันกันพี่คุณแล้วก็ พี่แทคจะกลับไปที่บริษัท..จัดการเรื่องทุกอย่าง..ให้จบเสียที”ชานซองบอกเบาๆ เบนสายตาไปจ็องลึกลงปในดวงตาเรียวเล็กที่สุกใสท่สุดของเขา

“ห..หา...กลับไป...ทำให้เรื่องมันจบ..นี่กลับไป..เท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ!!”จุนโฮนิ่งไปซักพักกก่อนจะระเบิดเสียงตัวเองออกมาดังๆ

เขารู้ว่าการกลับไปที่นั้นหมายถึงอะไร..เพราะ พวกเขาได้คุยกันหมดแล้วว่ามันเกิดอะไรกัยขึ้น ก่อนที่ ทั้งสี่คนข้างนอกนั้นจะคุยกันเสียอีก..มันทำใจได้ยากเหลือกินที่จะปล่อยให้คนรักของตัวเองต้องไปอย่างนี้..แม้จะรู้ดีว่ามีฝีมือ ต่ำพังคนทั้งสามสี่คนจะไปสู้อะไรกับคนนับร้อยนั้นได้..

มือบางยกขึ้นลูบ..ใบหน้าคมอีกครั้ง..เพราะชายตรงหน้าก็ยังไม่ตอบอะไรออกมา..บ่งบอกถึงความแน่วแน่ในการตัดสินใจของตัวเองที่ไม่มีวันเปลี่ยนใจ

“ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม..”จุนโฮมองใบหน้านิ่งๆที่ฉายแววแห่งความเสียใจเอาไว้เล็กๆ

“อูยอง..ฉันรู้ว่านายก็คงอยากคุยกับพี่คุณ..งั้นขอเวลาให้เราสองคนแป่บเถอะนะ..”จุนโฮหันไปบอก เจ้าของใบหน้ากลมที่นั่งนิ่งตั้งแต่ได้ฟังประโยคแรก ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้าขึ้นลงช้าก่อนจะเดินคอตกออกไปเช่นกัน..

มีใครบ้างไม่ที่จะเสียใจ..

**********************************************************

ด้านนอกของตัวห้อง..เมื่อมือบางผลักประตูออกมาก็เห็นได้ถึงคนที่ยืนพิงประตูรออยู่ดานนอก ที่หันมามองเขาช้าๆ ด้วยสายตาที่นิ่งงัน ราวกับยากมห้มันเป็นตัวพูดแทนน้ำเสียงของเขาเอง..

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าคนเราเพียงแค่มองตาแล้วจะรู้ไปเสียทุกถ้อยบทกระบวนความในจิตใจของกันและกัน

“จะไปจริงๆหรอ...”ท่ามกลางความเงียบงันมีเสียงของใครบางคนพูดออกมาเบาๆ ตอนนี้ในห้องโถงที่เคยมีคน กลับเหลือเพียงแค่เขาสองคนราวกับมันเป็นใจ

“ต้องไปจริงๆ”ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายก่อนเอามือตวัดโอบเอวอีกคนให้เข้ามาใกล้มากขึ้น จนแทบจะแนบสนิทไปกับไหล่กว้างของเขา..

มือข้างว่างกดศีรษะเล็กให้แนบลงกับบ่าของเขาเอง..จะรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นเบาๆทีไม่รุนแรงนัก..แต่ก็ทำให้เขาใจหายได้ไม่ยากเลย..ความอ่อนแอที่ทำให้คนแข็งแกร่งอย่างเขาเสียศูนย์..

“ขอโทษ...แต่มันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ..”นิชคุณเอามือกลุ่มลูบผมเล็กๆนั้นเบาๆ ถนอมมันอย่างที่ไม่เคยทำให้ใคร..แต่มีเพียงคนนี้เท่านั้น..

โลกที่เคยเงียบเหงาและวังเวง คิดถึงเพียงแค่ตัวของเขาคนเดียว..แต่ตอนนี้มันกลับเปลี่ยนไปแล้วไม่เหมือนเคย..วันนี้มีใครบางคนที่เข้ามาและเปลี่ยนแปลงมันไปตลอดกาล..

ใครคนนั้นในอ้อมกอดของเขาที่สอนให้เขาไม่เห็นแก่ตัว สอนให้เขารู้สึกความสดใสและโลกก็น่าอยู่มากขึ้น ให้รู้ว่ามันยังมีพื้นที่ที่ใสสะอาดพร้อมให้หลับาลงผ่อนคลายได้อย่างสบายใจอยู่อีก และความเงียบนั้นถูกแทนที่ด้วยเสียงเพลงที่สดใสจากคนคนนี้...เพราะคำว่ารักคำเดียวจริงๆ..

“ผมกลัว..”อูยองสารภาพทั้งๆที่กำลังร้องไห้อยู่กับอกแกร่งตรงหน้า..กลิ่นน้ำยาพันแผลที่เข้าสูดเข้าไป ย้ำเตือนความทรงจำที่เราพบกันครั้งแรกได้อย่างดี..

แผล และความเจ็บปวดของอีกคนที่นำทางเราให้มาพบกัน..ผูกพันกันจนถึงวันนี้..

“ฉันก็กลัว...เมื่อก่อนฉันมันก็คัวคนเดียว..ไม่มีใคร..แต่วันนี้.มันเหมือนกัน”ชายหนุ่มเว้นประดยคเอาไว้น้อยๆ..สูดลมหายใจก่อนทอดถอนมันออกมาเบาๆ

“ฉัน..ไม่เคยกลัวเลย..ไม่เคยรู้สึกผิด ไม่เคยกังวล..แต่วันนี้..ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว..ถ้าเราหนี..ก็จะหนีไปตลอดชีวิต..หนีไปจนวันสุดท้าย..และ ฉันกลัว..กลัวว่าจะปกป้องนาย..ได้ไม่ดีพอ..”มือหนาประคองแก้มกลมที่เปรอะน้ำตาขึ้นมามองหน้าเขาอย่างเต็มตา

“มั่นใจ..ฉันนะ..ว่าฉันจะกลับมา..กลับมาเพื่อมารับนาย..กลับมาพูดคำว่ารักให้นายฟัง”เหมือนจะไม่บอกรัก แต่ก็บอกรักเขาเป็นนัยที่สำคัญ..

อูยองกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ พยายามจะไม่เสียน้ำตา ทั้งเรื่องที่ดีใจ..และเสียใจในเวลาเดียวกัน..คนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นและช้าลงได้ในเวลาเดียวกันนี้..

คงมีเพียงคนๆเดียวเท่านั้น..

มือบางเลื่อนไปเลือกเสื้อคอวีที่อีกคนสวมอยู่ลงทันที..จนอีกฝ่ายต้องมองอย่างสงสัย ก่อนที่จะรู้ตัว เขี้ยวคมก็ฝังมันลงไปเต็มรัก..ไม่ใช่แค่เพียงขบเบาๆ แต่เจ้าตัวเล็กลงแรงเสียเต็มที่ แรงเท่าที่กำลังของตนเองจะมี..จนคนกัดเองรับรู้ถึงความคาวในปากหากก็ไม่ยอมหยุด..ชายหนุ่มที่โดนกัดเองก็นิ่วหน้าตัวเองหากไม่ได้ร้องออกมา เพียงแต่ครางในลำคอเบาๆเพราะความเจ็บ..

จนเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กนั้นจะพอใจแล้ว..จึงปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ..จนคราบเลือดและน้ำลายบางส่วนยังติดที่มุมปากอยู่เลย..

ใบหน้ากลมจ้องอีกฝ่ายนึงที่มีแต่ความสงสัย..น้ำตาที่เหือดหายไปกับมาคลอหน่วยอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจให้เป็น แต่ก็รู้สึกอยากร้องไห้เหลือเกิน

“ผมจะรอ..ผมจะให้เวลาพี่..จนกว่าแผลที่ผมกัดพี่จะหายและถ้าวันไหนที่พี่กลับมา..และมันหายไปแล้ว..ผมจะลืมไปว่าเคยมีพี่คนนี้อยู่..จะลืมไปว่าพี่เคยบอกผมว่ายังไง..”อูยองปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเขาอีกครั้ง

“กลับมาให้ได้นะครับ..กลับมารับผมให้ได้นะ..กลับมาให้ทัน”

.............................

.................

.........

“ขอโทษนะ..”ชายซองมองหน้าอีกคนที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสงสาร ชีวิตของเขาก็มีเพียงแต่จุนโฮมาตั้งแต่แรก..และตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่ดี..

“ขอโทษ..ที่ทำให้ต้องร้องไห้อย่างนี้..ขอโทษจริงๆ..”ชานซองเอามือปาดน้ำตาเม็ดเล็กๆออกจากใบหน้านวล ตั้งแต่ที่อูยองก้าวขาออกไปจากห้อง จุนโฮก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด จนเขาเองก็ใจเสีย

“ถ้าห้ามก็คงไม่ได้.ล..แล้ว..ใช่ไหม..”จุนโฮสะอื้นฮักถามออกมาเล็กน้อย

“ไม่ได้..ไม่ใช่ว่าอยากไป..แต่มันคงดีที่สุดแล้ว..ฉันไม่อยากให้นาย..ต้องเป็นอันตราย ไม่อยาก..ให้เราต้องหนี โดยที่ฉันไม่รู้ว่า..ฉันจะพานายหนีไปได้ถึงเมื่อไหร่...อย่างน้อยก็ให้มันจบที่ฉันเถอะนะ..”ชานซองมองหน้าอีกคน..เขาพยายามอย่างมากที่จะปาดน้ำใสๆที่ข้างแก้มให้หมดไป..

แต่ยิ่งเอาออกเท่าไหร่มันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น จนเขาเหมือนจะจมไปกับน้ำตาที่มากมายนั้น..มันหายใจไม่ออกราวคนที่ไม่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นมาได้จากมหาสมุทรอันกว่าใหญ่นี้

“จะไปเมื่อไหร่..”จุนโฮขบริมฝีปากแน่น..พยายามที่จะไม่มองหน้าอีกคน เพราะแน่นอนว่าเขาทำใจไม่ได้ ทำใจให้เสียคนตรงหน้าไปไม่ได้จริงๆ

เพราะมันรักมากเกินไป...มากเกินไปกว่าจะยอมเสีย จะให้ทำยังไงได้..ในเมื่อไม่ลองมาเป็นเขาสองคน..ก็คงไม่รู้ความรู้สึกที่เหมือนจะตายอย่างนี้หรอก...มีแค่เหตุผลของคำว่ารักคำเดียว..จริงๆ

“ไปวันนี้ตอนตีหนึ่ง..”ชานซองบอกอีกคนเอามือนั้นบีบมือของอีกฝ่ายๆเบาๆ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีมากไปกว่านี้อีกแล้ว..ทำได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้

“เหลือเวลาให้ฉัน..แค่นี้เองหรอ..ชาน..”

จุนโฮมองอีกครั้งที่ใบหน้าของคนที่เขารักหมดหัวใจ..นับเวลาและนาทีที่เหลืออยู่ อย่างร้อนใจ คิดไปว่าเหลือเวลาอีกไม่มากเท่าไหร่แล้วใช่ไหมที่เขาจะซึมซับสายตาคู่เดิมที่เขาเคยสบมอง เหลือเวลาอีกมากเท่าไหร่ ให้เขาได้กอดชายตรงหน้า ได้เก็บบรรยากาศรอบกายอย่างนี้..ได้ยินเสียงหัวใจ ในจังหวะที่เขาคุ้นชิน..

จะเหลือเวลาของเราสองคนอีกเท่าไหร่..

“บอกรักฉันอีกคร้งได้ไหม..บอกว่าจะกลับมานะ..สัญญาว่าจะกลับมา..ไม่ว่ายังไง..สัญญานะ..ว่าจะกลับมาหา..”จุนโฮเม้มปากแน่น ทรมานใจเหลือเกินกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต

จะเป็นอย่างไร..ถ้าวันพรุ่งนี้ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีคนๆนี้อยู่เคียงข้าง..

“ฉันรักนายนะ..จุนโฮ..รักมาก..จนทนไม่ไหว..ฉันจะกลับมาให้ได้..ฉันสัญญา..”ชานซองดึงคนตรงหน้ามาสวมกอดแน่น กดจูบที่กลุ่มผมนุ่มนั้นเบาๆ อยากเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่เหืออยู่ให้มากเท่าที่จะมากได้..

“อย่าลืมนะ..นายห้ามลืมสัญญานะชาน นายต้องคิดถึงฉัน เอาชีวิตกลับมาเพื่อฉันนะ..”จุนโฮปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างไม่นึกอาย..มันสุดกลั้นแล้วจริงๆ

ไม่ได้อยากร้องไห้..แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินแล้วที่จะรับไหว

“ฉันขอสั่งนาย..ฮวาง ชานซอง..เอาชีวิตกลับมาเพื่อฉันให้ได้เข้าใจไหม..”จุนโฮพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะกอดอีกฝายเอาไว้แน่น..

พยายามบอกกับตัวเองว่า..นี้จะไม่ครั้งสุดท้ายที่เราจะลาจากกันไปตลอดกาล แต่มันจะต้องมีอีกครั้งที่เราได้บอกทักทายกันแน่ๆ เชื่อมั่นในกันและกันวาจะต้องมีวันนั้น

เขาจะคอยสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้า..จะภาวนาก่อนหลับตานอนและยามที่ลืมตาตื่นขึ้นมา..จะคอยเฝ้าร้องขอต่อฟ้า และสายลมที่วนเวียนอยู่รอบกายเขาทั้งสองคน..

ให้นำพาคนรักของเขา กลับมาคืนเขาเถิดหนา..

**********************************************************

TBC