คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]FUNNY FUNNY CHRISTMAS
FUNNY FUNNY CHRISTMAS
คุณผู้อ่านครับก่อนที่ท่านจะอ่านประโยคต่อไป ผมมีคำถามว่าคุณรู้จักนักร้องวงMBLAQใช่ไหมครับ
ถ้าใช่ คุณได้ผ่านเข้าไปเล่นรอบต่อไปเเล้วล่ะครับ
ไม่ใช่ๆๆ..ผมไม่ได้อยากพูดถึงเรื่องนั้นเสียหน่อย แต่เอาเถอะครับ ผม..นายปาร์ค ซังฮยอน หรืออีกชื่อในวงการคือ นาย ดุงกี้ดุงกี้ ดุ่งดุ้ง…ดุๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอนดุง ปาร์ค ธันเดอร์ครับผม
น่ารักใช่ไหมล่ะครับ…น่ารักเหมือนหน้าของผมใช่ไหม…
เข้าใจผิดเเล้วครับผมมันก็เเค่น่ารักที่หน้า ความสูงเเละร่างกายที่เริ่มจะโตเป็นผู้ใหญ่ ไปจนถึงสันดานผมมันไม่น่ารักเหมือนหน้าหรอกครับ พอๆกับที่ใครบางคนที่เป็นเหมือนกันกับผม ที่ดูจากหน้าตาเเล้วมันไม่เข้ากับตัวตนที่แท้จริงซักนิด..
ใครซักคนที่คอยขู่กรรโชกคนอื่นด้วยสายตา..ชอบทำหน้าดุ..ซึ่งขอโทษเถอะครับ ผมทำเป็นกลัวไปอย่างนั้นเเหละครับ แต่พอเอาเข้าจริงๆ เคยเห็นหรอครับว่าผมยอมทำตาม น้อยไปซะแล้วครับ..
นี่ผมพล่ามอะไรมาตั้งนานสองนานล่ะเนี่ย ทำไมล่ะครับ ทำไมผมไม่โชว์ให้ดูไปเลย
……………
………..
…….
“ชอนดุงอา…พี่ซึงโฮไปไหนๆๆๆ หิวข้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เจ้ามักเน่น้อยจอมไฮเปอร์พูดรัวมาเเต่ไกล เสียงสูงๆต่ำๆนั้นเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่ต้องมองก็รู้ได้ทันที
“ถามฉันเเล้วฉันจะไปถามใครเล่า..ก็นั่งอยู่ด้วยกันนี่..เเล้วจะไปถามถึงทำไม ไม่ถามถึงพี่ลี จุนของนายซะล่ะ ให้เขาไปหาอะไรให้กินซะซิ”ใบหน้าน่ารักเจ้าของแก้มกลมหันไปบอก พลางเลิกคิ้วน้อยๆ เวลาที่เขาไม่ได้อยู่หน้ากล้อง คนๆนี้ดูไม่ได้น่ารักเหมือนหน้าอย่างที่ควรจะเป็นเลยซักนิด บางทียังแอบมีอารมณ์ร้ายอีกต่างหาก
“ก็ปกติเห็นตัวติดกัน เเล้วทำไมฉันต้องไปถามถึงคนที่รู้อยู่เเล้วด้วยเล่า นั้นเด็กฉันฉันรู้หรอก เด็กนายฉันยังไม่เห็นหน้า เลยถามบ้างไม่ได้ไง”มารัวเป็นชุดอีกเช่นเคย
“เอ..เเต่ได้ข่าวว่า…วันนี้พี่ซึงโฮไม่มีงานนี่นา..งั้นฉันโทร.ถามเมเนเจอร์ฮยองดีฝ่า..”เจ้าตัวจ๊อยก็เผ่นแผล่วไปคว้าโทรศัพท์มาโทร.ออกทันทีนั้นเเหละ ทั้งๆความจริงน่ะนะคนอย่างนายชอนดุงเองก็อยากรู้เหมือนกัน
ใช่..วันนี้พี่ซึงโฮไม่มีงานที่ไหนเเน่นอนแต่เพราะตั้งเเต่ตื่นมาตอนเช้าเค้าก็ไม่เห็นเเล้วว่าพี่ซึงโฮไปไหน เมื่อคืนอุตส่าห์ขอไปสลับห้องกับพี่จีโอเเล้วจุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกันมาทั้งคืน ยังอุตส่าห์ไปไหนได้อีกหรอเนี่ย จะเก่งเกินไปหรือเปล่า ของอย่างนี้ต้องมีอ่อนเปลี้ยเพลียแรงกันบ้างซิ
“เอ๋..ไปพี่เขาบอกว่าไปข้างนอกหรอฮะ จะกลับดึกๆ แล้วพี่ซึงโฮเขาไปกับใครอะพี่..ผมไมได้่ยุ่งเรื่องชาวบ้านนะพี่ เเค่อยากรู้เรื่องบ้างอะไรบ้างเฉยๆ”เจ้ามักเน่น้อยยังอยากรู้เรื่องชาวบ้านเขาไม่เลิกอีกแฮะ ไอ้เด็กคนนี้นี่
“อะไรนะ..ไปกับผู้ชาย ผู้ชายที่ไหน..เพื่อนเขา..เพื่อนเขาไหนพี่ อย่างเขามีเพื่อนด้วยหรอ อยู่มาตั้งนานไม่เห็นเขาไปไหนกับเพื่อนเเบบลับๆล่อๆเลย เเล้วไปไม่เห็นบอก เห็นชวนเลย”แล้วก็เม้งทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลย
“เพื่อนสนิท อยากไปกันสองคน เป็นความลับ บ๊ะ พี่เอามาบอกผมก็ไม่ลับเเล้วดิ…โหย พี่นี่ใช้ไม่ได้เลย..เลย…อุ้ย ผีจีนหลอก พี่…เเค่นี้ก่อนนะ..นะ นะ…”ชอลยงที่กำลังออกรสชาติกลับมาอันต้องสะดุ้งเมื่อหันมาเจอเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้จากใบหน้าที่คนอื่นมองว่าน่ารักกลับนิ่งเสียจนต้องขนลุก..
ชอนดุงมองโทรศัพท์ในมือของคนตัวเล็กค้างอย่างนั้นก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเองโดยไม่พูดจะอะไรอีกเลย เล่นเอาเพื่อนซี้แอบเครียดไปเหมือนกันแฮะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เนื่องจากว่า เวลาชอนดุงโกรธก็เอาเรื่องไม่หย่อนกันเลย
**********************************************************************************************************
เด็กหนุ่มนั่งกดโทรศัพท์เป็รอบที่ร้อยของวันเเล้วก็ว่าได้ กดจนเเรงของเขาจะทำให้เจ้าหน้าจอสัมผัสนั้นทะลุเลยก็ไม่ปาน จะด้วยความโกรธ งง และไม่เข้าใจ หรือจะยังก็ตามแต่เถอะนะ เขาเองก็ไม่ได้อยากจะใส่ใจกับอารมณ์มากนักหรอก
“ปิดโทรศัพท์อีกเเน่ะ…หึ…งานน้ีกลับมามีเคลียร์กันยาว”ชอนดุงบอกกับตัวเองอย่างนั้น
ใช่ตอนนี้เขาโมโห…โมโหมาก เพราะซึงโฮไปไหนจะบอก ไม่ก็ โทรศัพท์ไปเมื่อไหร่ก็จะรับ ไม่ใช่เพราะกลัว เเต่เพราะเป็นเรื่องที่คนรักกันต้องทำต่างหาก เเต่นี้อะไร อย่างนี้มันผิดปกติชัดๆ ชัดมากด้วย
เหมือนกำลังนอกใจอยู่ชอบกล ทำให้ต่อมความโกรธตะหงิดๆขึ้นมาอยู่ในใจหัวคิ้วมันพาลจะพันกันประหลาด
เอาล่ะ….มาถึงตรงนี้จะยังสับสนอยู่ไหมครับว่าชอนโฮ หรือโฮชอน แต่ที่เเน่ๆไม่ใช่ วันจันทร์ พุธ ศุกร์ ผมอยู่บน เเล้วที่เหลือ ปนๆไปอยู่ล่างแน่ๆครับ ถึงผมจะน่ารัก น่าหยิกเเต่ตำเเหน่งเมะนี่อย่าได้มาประหัดประหารกันซะให้ยาก
เเละเมื่ออีกคนแอบไปมีนอกมีในให้เสียหน้าเเล้วผมจะปล่อยให้อยู่เฉยได้ยังไงครับ
วิธีจัดการไม่ยากหรอกครับ อาจต้องมีใช้กำลังกันบ้าง..ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจต้องมีไม้นวม เเต่ถ้าเป็นเดี๋ยวหรอครับ ไม้เเข็งพันหมอนก็พอฟัดพอเหวี่ยงครับ แลวเราจะได้รู้กันไงครับ ว่าหมู่หรือจ่า
ว่าเเล้วน้องชายของเเม่สาวซันดาร่า ก็มานั่งทำหน้าขาวๆ อึนๆอยู่คนเดียวทิ้งให้บัง ชอลยง นั่งร้อนๆหนาวๆ ว่าไอ้เจ้าชอนดุง หรืออีกความหมาย น้องสายฟ้า จะผ่าขึ้นมากลางบ้านไหมเนี่ย..
ไม่แน่จะผ่า อาจจะขึ้นมากลางกบาลชอลยงนี่ล่ะ คนนึงก็เป็นสายฟ้า อีกคนก็เมฆดำ TT^TT
*************************************************************************************
เวลาเเละวารีที่ไม่เคยคอยท่านั้นผ่านไปเร็วจนเหลือร้ายจากเที่ยงวันก็ปาไปสองทุ่มกว่าได้อย่างง่ายดายราวกับต้องเวทมนต์ให้งงงวยกันเล่นๆ
“กลับมาเเล้ว”เสียงของลี จุนดังมาแต่ไกล หากบรรยากาศที่เสพเข้ามาได้นั้นทำให้ต้องผงะ
มวลสารของความรู้สึกประหลาดที่ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง มันอึดอัดชอบกล ระคนกระอักระอ่วนเเปลกนั้นตีเข้าเเสกหน้าคนที่เพิ่งกลับมาจากการอัดรายการเสียอยู่หมัด
เจ้าของใบหน้าคม วางข้าวของในมือตัวเองลงกับชั้นวาง ก่อนมองหาคนสำคัญที่เขารู้ว่าวันนี้จะนอนเอกเขนกอยู่บ้าน เพื่อถามหาความจริง หากพอเดินผ่านไปได้ซักพัก บริเวณโซฟาห้องนั่งเล่นกลับมีตนจับจองอยู่เเล้ว
“เย้ย….ฝีจีนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!”ว่าเเล้วก็ร้องลั่น เมื่อเห็นรุ่นน้องร่วมวงนั่งทำหน้านิ่งไม่ไหวติงอยู่
“ไม่ใช่พี่..ตอนนี้้ผมไม่ตลก ช่วยกรุณากลับเข้าห้องด้วยนะครับ พี่ลีจุน วันนี้มีสงคราม”ชอนดุงบอกด้วยความสุภาพ เขาค่อนข้างเป็นคนถือเรื่องอายุ ดังนั้น เเม้ว่าจะเล่นมากก็จริงเเต่ก็ให้ความเคารพเสมอ
“เกิด อ…”
“ชู่วๆๆๆ…มานี่..จุนนี่ฮยองมานี่เดี๋ยวเล่าให้ฟัง”เสียงกระซิบไกลๆ พร้อมกับหัสที่โผล่ลอดบานประตูออกมาของชอลยงเรียกความสนใจจากคนที่กำลังท้าวความได้อย่างดี พอๆกับที่ ขีโอเองก็ช่วยกันเรียกด้วย
“เออ เเกมานี่ๆๆ เดี๋ยวโดนมันสิงล่ะยุ่งเลยเมิง มาเร็วๆ”จีโอร่วมใจช่วยกันกวักก่อนจะที่อีกคนจะทำตามอย่างเเข็งขันโดยการวิ่งด้วยความเร็วสี่คูณร้อยเข้าไปทางที่ ปลอดภัย ตัดผ่านหน้าตุ๊กตาผีจีนที่นั่งแผ่รังสีทมึนอยู่คนเดียว
พอวิ่งหนีมาได้ก็ทำท่าเหมือนวิ่งหนีผีมาแต่ไกล แลดูน่าขนลุกชูชันจริงๆ อี จูนเอามือทาบอกหายใจเข้าออกราวเหน็ดเหนื่อยมาอย่างมาก
“เกิดไรขึ้นว่ะ…ชอลยง…เกิดไรขึ้นเนี่ย..”ลีจุนรีบถามเสียงเบา แม้ว่าจะอยู่ในห้องหับมิดชิดเเล้วก็เถอะ ไม่ได้เดี๋ยวผีจีนตามมา ต้องระเเวดรัวังไว้ก่อน
“ก็วันนี้ วันคริสมาสต์ใช่ไหม เเล้ววันนี้คนที่เลิกงานช้าที่สุดก็คือพกับพี่จีโอถูกป่าว นั้นแปลว่าคนอื่นๆ ไม่มีงานกันไง เเต่ว่าพี่ซึงโฮยังไม่กลับบ้านเลย”แม้จะเรียบเรียงอย่างแปลกๆแต่ก็พอฟังรู้เรื่องเเหละ
“เเล้วยังไง เขาอาจจะกลับบ้านแม่เขาก็ได้นี่”ด้วยความเป็นคนคิดในเเง่บวกเลยว่าไปตามนั้น
“บ้านเเม่ไรเล่า ไอ้จุน เหอๆๆๆ เมเนเจอร์ฮยอง บอกว่าไปกับผู้ชายเเล้วขอย้ำว่าเป็นฟามลับ!!!!”ชอลยงพูดช้าๆชัดจนอีกคนสะบัดหน้ามามองอย่าไม่เชื่อสายตา ไม่เชื่อหูที่ได้ยิน
“หา…หมอนั้นมีเพื่อนด้วยหรอ”คำถามเดียวกันเป๊ะ
“ไอ้บ้า ซึงโฮก็คนนะเว้ย”อีจุนทำหน้าประหลาดตอบ ก็นะ ถ้านับเขาก็เพื่อนเหมือนกันนะ เอ๋ หรือเขาไม่ใช่คน
“ก็นั้นแหละเเต่มันแปลกนะ เอางี้ฉันก็ไม่รู้ไรโดยตรงให้เจ้าเนี่ยเล่าละกัน เห็นว่าเป็นคนโทรศัพท์ไปหาเองนี่”จีโอชี้ไปี่ตัวต้นเหตุที่ส่งยิ้มโชว์เขี้ยวน่ารักพลางทำเสียงแหะๆเล็กๆกล่วมาด้วย
“เดี๋ยวผมเล่าเองก็ได้…”
…………………..
……………….
………..
“เเล้วสรุปจะยังไงกันล่ะเนี่ย ท่าทางอาการหนักด้วยเหอะๆๆ แฟนคนแรก แถมไม่เคยเจอเรื่องนอกใจด้วย”ลีจุนหัวเราะกลั่วคอตัวเองเรื่องเเบบนี้ก็ไม่รู้จะช่วยใครยังไงเหมือนกัน ก็มันเป็นเรื่องที่คนสองคนต้องตัดสินใจนี่ จะให้มาเป็นที่ปรึกษาก็หมาเลยหน้างี้
“ไม่หนักได้ไง นั่งเป็นตุ๊กตาหน้าขาว อยู่นั้นอะ..เอาเป็นปล่อยๆไปเหอะเดี๋ยววันนี้ก็มานอนนี่อีกวันละกันนะ…เพราะ ฉันจอกอกไปนอนห้องรับแขกให้ก็ไม่ได้”จีโอว่าพลางเอามือคว้าหมอน ทรุดตัวลงนอนทันที แถมหันหลังให้อีกเเน่ะ
ทำเอาหนึ่งมักเน่ หนึ่งพี่รองมองกันอย่างเซ็งๆ วันนีมั้นเวรเรานอนสองคนไม่ใช่หรอเนี่ย ทะเลาะกันมันทำเดือดร้อนนเว้ย…คริสต์มาสต์ของฉันล่า!!!!!!!!!!!!
“ชอลยง..ไปข้างนอกกันเถอะ..ดีไหม”
*****************************************************************************************
“กลับมาเเล้ว..”เสียงนุ่มหากไพเราะในทีบอกเบาๆ แสงสลัวเเละความมืดทำให้เขาคิดไปเองว่าไม่มีใครอยู่ จึงค่อยๆเดินเข้าครัวไป เเอบถอนหายใจอย่างเซ็งๆอีกต่างหาก
ไม่คิดว่ากลับดึกหน่อยเเล้วจะไม่อยู่เลยหรือยังไง..ไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้าก็อย่างนี้ล่ะ ใครมันจะไปอยู่ล่ะ เขาก็ต้องไปฉลองกับครอบครัวเขานี่..จะมาอยู่อะไร เพ้อเจ้อน่า..ไอ้ห้อย
“เฮ้อ…ปวดหลังปวดเอวจะแย่ เด็กบ้าอะไร เเรงเยอะชะมัดเลย เล่นเอาปวดไปทั้งตัวเลยโว้ย”ซึงโฮส่ายหัวไปมาน้อยๆ บอกอาการของตัวเองที่ไม่ค่อยพอใจนัก
“แอบไปทำอะไรกับใครมาล่ะ”เสียงนิ่งๆที่ตามมานั้นทำเอาไม่ได้ตั้งตัว
“ว้ากกกกกกกกกก…จะบ้าหรือไง ชอนดุง มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”ซึงโฮทำท่าตกใจเล็กน้อย ถึงปานกลางหันไปมองหน้าอีกคนกลับต้องขมวดคิ้ว เเววตาเย็นชา เเล้วใบหน้าเรียบเฉยนั้นทำให้รู้ว่าเริ่มมีลางไม่ดีปรากฎ
“เป็นอะไรป่าวเนี่ย..”ซึงโฮย่นคอลง ราวกับแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นท่าทางเเบบนี้มาก่อน
“พี่ยังไม่ตอบผมเลยว่าไปทำอะไรกับใครมา”ชอนดุงยังคงทำหน้านิ่ง ประเมินสภาพอีกคนด้วยสายตาเเล้วเสื้อผ้าก็ดูเรียบร้อยดี แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีกลิ่นน้ำหอมหวานๆที่ไม่คุ้นเคยติดมาด้วยจางๆ ให้ต่อมโมโหมันกระตุกเล่นแรงๆอย่างนี้
“พี่รู้ไหมวันนี้วันอะไร”เมื่อคำถามนั้นไม่ได้รับคำตอบเขาจึงเลือกคำถามใหม่อีกครัั้งเเต่สีหน้ายังเหมือนเดิม
“รู้ซิ วันคริสมาสต์ไง..”มือเรียวยาวนั้นบอกทั้งๆที่พยายามซ้อนของไว้ด้านหลังอย่างเป็นพิรุธ ถามว่าเด็หนุ่มเห็นไหม เห็นเเต่เขาจะทำเพิกเฉยไปเสียก่อน
อยากรู้จริงๆว่าซึงโฮไปกับใคร ท่าทีที่มีเเต่พิรุธนั้นก็อีก..บอกตรงๆเขากำลังใกล้ถึงจุดที่ไม่มั่นคงทางอารมณ์เต็มทีเเล้ว
“แล้วรู้ไหมครับว่า วันคริสมาสต์ เป็นวันที่ครอบครัวกับคนรักต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกัน”อีกคนเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเดิม จนซึงโฮหนาวเยือก สายตาเอาจริงนั้นบ่งบอกเลยว่าชอนดุงเอาจริงกับเรื่องนี้เเน่นอน
แต่ก็นะ..เขาว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย
“อ..เอ่อ..ก็พอรู้ จริงๆนะ”ซึงโฮทำตาเล็กๆน้อยๆ เพราะเขาไม่รู้จริงว่าจะตอบว่าอะไร
“แล้วไปไหนมา!!!”ชอนดุงดุเสียงลั่น ทั้งๆที่ไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน มือหนาคว้าที่ท่อนเเขนของคนตัวเล็กกว่าก่อยจะหยิบกระชากอย่างเเรงจนอีกคนเบ้หน้าออกมาเพราะความเจ็บ
“ทำอะไรน่ะ ชอนดุง บ้าหรือไง ปล่อยนะเว้ย”ด้วยความเจ็บเลยเผลอสบถออกมา เขาไม่เข้าใจว่าตัวเขาทำอะไรผิด และคนรักของเขาก็แปลกไป
“งั้นตอบผมมาก่อนซิว่าพี่ไปกับใคร…ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทั้งๆที่วันนี้ มันควรเป็นวันของผม พี่ควรใช้เวลากับผม เเต่พี่หายไปตั้งเเต่เมื่อเช้า”ใบหน้ากลมที่บัดนี้ไม่ได้หลงเหลือความน่ารักเอาไว้เลย
ใครที่เคยบอกว่า ธันเดอร์ แห่งวงเอ็มแบล็ค น่าหยิก น่าเอ็นดู เขาเเทบอยากกราบกรานให้คนพวกนั้นมาเห็นภาพในตอนนี้เหลือเกิน ขอร้องเลยล่ะ
“อ…นาย..นาย”
“จะถามใช่ไหมว่ารู้ได้ไง…เมเนเจอร์ฮยองเขาหลุดปากบอกผมมาน่ะซิ ตอนนี้หน้าของทั้งคู่เเทบจะชิดกัน จนไอของลมหายใจเป่ารดกันออกมาให้เห็นเพราะอากาศที่หนาวเหลือเกิน มันขัดกับอารมณ์ร้อนเเรงของคนตรงหน้าในบัดดล
“นายกำลังเข้าใจผิด..โธ่โว้ย..”เจ้าของริมฝีปากอิ่มเสมองทางอื่น พร้อมสบถเสียงดัง
“งั้นช่วยอธิบายอะไรที่จะไม่ทำให้ผมกัดกินพี่เดี๋ยวนี้เลย”ชอนดุงปล่อยมือออกทันควัน เดินไปนั่งทำท่าสบายที่ต่างจากหน้าตาเป็นที่สุด ซึ่งมันดูเฉยชาจนทนไม่ไหว
“โอเค..วันนี้คือวันครอบครัวใช่ไหม นายบอกอย่างนั้น เพราะงั้นนายควรจะอยู่กับพี่สาวเเละก็พ่อแม่ของนาย ไม่ใช่ฉันซะหน่อย”ซึงโฮสะบัดข้อมืข้างที่เจ็บไปด้วยเมื่อตอนที่เขากำลังพูด
“เเต่นั้นไม่ใช่ข้ออ้าง..หรือพี่จะให้โอกาส..”
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ อย่าเข้าใจผิดซิ นายกำลังกล่าวหาฉันอยู่นะ ฉันยังพูดไม่จบเลย อย่าซิ..อย่าเพิ่งโกรธ..นะ”ซึงโฮพยายามทำท่าน่ารักซึ่งมันยาก เพราะมันไม่ใช่เขา เเต่ในกรณีี้ชอนดุงรู้ดีว่าคนตรงหน้าพยายามทำให้เขาไม่โกรธ
“คือ…มันก็ผิดที่ฉันเอง..หวา..จะให้ทำยังไงดี คือผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนฉันจริง เเละฉันก็บอกว่าให้เก็บเป็นความลับจริงๆ ก็ฉันเข้าใจว่า..นายจะไปฉลองกับครอบครัว ฉันเลยแอบไปทำ…เค้กมาให้..”ว่าเเล้วเขาก็เดินไปหยิบกล่องเล็กๆมายื่นส่งให้อย่างเบามือ
“ฉันคิอว่าครอบครัวของนายคงสำคัญกว่า เลยหวังว่าวันพรุ่งนี้ เราค่อยมาฉลองกันก็ได้..”ชายหนุ่มเกาหัวตัวเองเบาๆ มองหน้าคนเจ้าอารมณ์ตรงหน้า ใบหน้านาวเเดงเรื่อขึ้นน้อยๆจากอารมณ์เขินอาย
“นายอยากจะหัวเราะก็เชิญเลย..คนอย่างฉันมัยไม่ถนัดทำอะไรเเบบนี้อยู้เเล้วนี้ แต่ก็นะ..อยากทำให้อะไรให้บ้างนี่นา ว่าจะทำให้ประหลาดใจ เลยไม่ประหลาดเลย”อีกคนเดินเร็วๆไปนั่งลงอย่างเเรง ซึ่งมันห่างไกลจากอีกคนมากพอควร
ชอนดุงที่มองเจ้ากล่องไปเท่าฝ่ามือด้วยอาการงุนงง พยายามจับต้นชนปลายจากที่อีกฝ่ายเล่าๆๆๆ เเล้วก็เดินก้นงอนไปที่อื่นเสียอย่างนั้น จากที่กำลังโมโหๆอยู่ที่หมดกันเลย
“พี่..เอ่อ..”
“อะไรอีกเล่า!!!!”ซึงโฮถามไม่มองหน้า ทำท่าทางรื้อถุงที่ซื้อมาไปเรื่อยๆ เอาให้มันดูยุ่งเข้าไว้
“ให้ผมหรอ”หลังจากเป็นผีจีนมาหลายชั่โมงก็กลับมาเป็นเจ้าตุ๊กตาหิมะเเก้มกลมเหมือนเดิม แถมทำหน้าตาเหลอหลาอีกเเน่ะ
“ให้หมามั่งน่ะ เอาใส่มือใครล่ะ ไม่ของหมาก็ของคนนั้นเเหละ”คนทำเค้กบอกเล็กน้อย ในขณะที่เจ้าของมันค่อยๆเปิดออก
เมื่อเจ้าหน้าเค้กปรากฏสู่สายตา อย่างเเรกที่เขาทำคืออยากคำ หน้าตามันออกจะประหลาดนิิดๆ เเต่ว่าท่าทางกินหอมนั้นน่ากิน่าดู ชอนดุงยกขึ้นมามเบาๆตามนิสัยก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆ เพราะกินนี่มันเป็นกลิ่นเดียวกับที่ติดเสื้อของซึงโฮมานั้นเอง
สรุปได้ว่างานนี้ไม่มีโกหกคร้าบ….
“ของคนซิ…จะของหมาได้ยังไงกัน..”ชอนดุงยิ้มจนเเก้มตึง หันไปมองคนที่ทำท่ายุ่งอยู่ไม่เลิก เห็นเเว่บๆที่ปลายหูเเดงๆเลยนึกอยากเข้าๆใกล้
เจ้าร่างกายสูง ที่เมื่อก่อนนั้นอจดูตัวเล็กไป เเต่เมื่อเวลาผ่านไปด้วย เขากลับดูสมชายมากขึ้น เด็กหนุ่มเดินอ้อมมาทางด้านหลัง มองแผ่นหลังที่ก้มๆเงยๆ ตรงหน้าเเล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เลยวิ่งเข้าไปกอดเสียปังใหญ่
“ปงย้าห์!!!!!!!!!!!!”
“ว้าก…นาย เอาอีกเเล้วนะ..อยากให้ฉันหัวใจวายตายหรือไง”ซึงโฮเผลอปล่อยจานกระดาษลงบนพื้นโต๊ะเบาๆ หันมาดูคนที่อ้อนกอดเอวเอาไว้เล็กน้อย
“ตัวก็เบ่อเริ้มเทิ้ม ไป..ไปนั่งเลยเสียแผนหมด”มือเรียวเคาะเบาๆที่หัวอีกฝ่าย บีบเบาๆที่ปลายจมูกเรียว ชี้ชวนให้ดูว่าเมื่อกี้ที่มัวเเต่ยุ่งๆอยู่คืออะไร
บนโต๊ะอาหารที่วางของกินอยู่สองสามอย่าง ไม่ได้ดูหรูหรา เเต่ก็ย่าจะพอกินให้อิ่มได้บ้าง จานกระดาษที่วางไว้บอกเลยว่าเพราะคงขี้เกียจเก็บล้างเลยใช้วิธีนี้ แสดงความลวกแบบซึงโฮมากๆ
“อะไรอ่าาาาาาาาา”หลังจากองค์ออก ก็มาเป็นทำตวเป็นเด็กน่ารำคาญตามเดิม
“ก็นึกว่าจะได้ฉลองกันพรุ่งนี้เลยไม่ได้ออกไปซ้ออะไรเลยนี่..ไปเอาเค้กมาเลยเร็ว”คตัวเล็กกว่าสั่งเสียงดังจนอีกคนต้องวิ่งจู๊ดไปตามที่อีกฝ่ายสั่ง
พอเค้กกล่องเล็กมาถึงมือ ซึงโฮก็รีบเอาเทียนสองเล่มปักลงตรงกลางก่อนจะเอามือตัวเองอังไว้เมื่อจุดมันจนสว่างไสว
“ไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่า ถ้าไม่อร่อยก็อย่าว่ากันเลยนะ...อ่อ อีกอย่างขอบคุณมาก ที่นายหึงฉัน เเม้จะเจ็บตัวตอนโดนกระชาก แต่ก็ดีใจมาก ส่วนเรื่องนอกใจ นายควรคิดถึงตัวเองไว้ดีกว่านะ..เพราะฉันก็ไม่ใช่คนน่ารักมาทำตัวน่ารักๆ ให้นายอย่างที่อยากได้มากหรอก”ระหว่างจุดเทียนไปก็บริกรรมคาถาไปด้วย
“เอาล่ะๆ คริสมาสต์เเล้ว อธิษฐานซิ..”ซึงโฮยื่นเค้กไปให้ตาก่อนบอกอย่างเเข็งกระด่างตามนิสัย
เเต่จะรู้ไหมว่า ในหัวของนายปาร์ค ซังฮยอน หรือ นาย ดุงกี้ ดุงกี้ ดุ้งดุ่ง..ดุๆๆๆๆๆๆๆๆดุง ชอนดุง ประทับใจมากเเค่ไหน ความกระด่างเเต่อ่อนโยน ความเข้มเเข็ง เเต่หากก็ดูใส่ใจ ความเป็นผู้นำ เเต่ก็รับฟัง เป็นเสน่ห์ที่เเค่นี้ก็ดูน่ารักมากพอเเล้ว เเละสิ่งที่ทำอยู่นี้ก็น่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“พี่เป่าซิ…ผมอยากให้พี่เป่า…พร้อมผม”ใบหน้าใสที่มองดูหล่อเหลาบอกขึ้นก่อนจะจับมือที่ถือเค้กเอาไว้
“เเต่ฉันทำให้นายนะ..”
“เอาน่าผมเป็นเจ้าของผมมีีสิทธิ์นะ เอาซิเร็ว..แล้วหลับตาด้วย”เเล้วก็มาทำบังคับกันเสียอย่างนั้น จนอีกคนส่ายหน้าเซ็งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ในขณะที่อีกคนก็ทำตาม
“เอาละ อธิษฐานล่ะนะ”ชอนดุงว่าพลางอธิษฐานบ้าง เเละเมื่อคิอย่างรวดเร็วเขาจึงเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของอีกคนที่กำลังจะขอพรยาวเลยได้เเต่ยิ้มอย่างชอบใจ
“เสร็จยังจะได้เป่า”น่ะมีเร่ง
“เสร็จเเล้ว..เสร็จเเล้ว…หนึ่ง สอง…”ซึงโฮเลยต้องพอเอาไว้ก่อน ตามใจอีกคน
จุ๊บ…
เสียงมันคงเหมือนจุ๊บเบาๆ แต่จริงๆเเล้วหลังจากเป่าเทียนเเล้วเขาจูบยาวเลยล่ะ ไม่พอยังรอบคอบโดยการฉวยของในมือไปวางไว้บนโต๊ะอีกต่างหาก เค้กก้อนเเรกจะหกไปก็คงเสียดายเเย่
ลิ้นอุ่นกวาดต้อนเกี่ยวกระหวัดกันเอาไว้ ทพเอาคนที่ไม่ตั้งตัวตาโต เด็กหนุ่มบดเบียดริมฝีปากอย่างชอบใจก่อนจะใช้เวลากับมันอย่างไม่เร่งรีบมากนัก จนเมื่อคิดว่าพอใจเเล้วจึงเลิกรา
“มีความสุขจัง”ชอนดุงยอ้มจนตาปิด บอกน้อยๆราวเด็กเพิ่งได้รับของเล่น
“ก็น่าอยู่หรอก..จูบเมื่อกี้จะฆ่ากันหรือยังไง”อีกฝ่ายเอามือเช็ดคราบน้ำลายออกน้อยๆ ก่อนจะหันมาจ้องจะกินเลือดอีกคนที่ลอยหน้าลอยตานั่งลงตรงข้าม เตรียมกินของบนโต๊ะเสียเเล้ว
“เปล่าเเค่คิดว่าเป็นค่าที่พี่ออกไปกับผู้ชายคนอื่นเเล้วปล่อยให้ผมหึงจนตาลายเท่านั้นเอง”มือยาวยื่นไปจิ้มกับ ข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆๆ พูดได้หน้าตาเฉยเลย
“เเล้วใครใช้ให้ระเเวงล่ะ เชื่อใจกันหน่อยซิ”ซงโฮนั่งลงตรงข้ามเเล้วก็ทำตามบ้างอีกคน
“เขื่อน่ะเชื่อ..เเต่ก็นะผมยังเด็กอยู่ ผมคิดเรื่องยากขนาดนั้นไม่ได้หรอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่เชื่อใจขนาดนั้นนะ เเค่ระเเวงเฉยๆ”ยอมรับออกมาได้อย่างง่ายๆ
“เฮ้อ.. ฉันจะพยายามเข้าใจละกันนะ”เจ้าของนัยตาเเพนด้าถอนหายใจเเรงๆ ส่ายหน้าช้าๆ ไม่เชิงระอา
“นั้นล่ะ เพราะผมรักพี่หรอกนะ ถึงหวงขนาดนี้”คำบอกรักที่ดูเหมือนไม่ตั้งใจ เเต่ความจริงเเล้วคนฟังน่ะดีใจมาก
“บอกรักนี้ต้องการอะไรเนี่ย…”ใช่ว่าไม่รู้ทันเสียที่ไหน
“คืนนี้ฉลองกับผมทั้งคืนได้ไหม..คริสมาสต์อะ…^^”นั้นไงมันโผล่ออกมาเเล้ว เเถมยังทำหน้าตาใสอีกต่างหาก เมื่อคืนก็หลังเเทบหักเเล้วนะ
“เเล้วเมื่อคืนอะ จะบ้าหรือไง ไปเอาเเรงมาจากไหนเนี่ย”ซึงโฮโวยวายเสียงดังทั้งๆที่ยังเคิี้ยวอยู่เลย
“อยากรู้หรอ..ความจริงอยากทำตั้งเเต่ครึ่งชั่วโมงก่อนเเล้วด้วย เเต่นี่มีความอดกลั้นนะจะบอกให้ พี่ก็ตามใจผมมาขนาดนี้เเล้วก็อีกซักหน่อยเหอะนะ”ความหน้ามึนไม่ได้มีใครเกินไปได้เลย..นายชอนดูง!!!!!!!!!!!!
“เมอรี่คริสมาสต์ ผมรักพี่นะ..”รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ส่งมาทำให้คนมองหนักใจ
สุดท้าย..ก็พ่ายเเพ้อย่างราบ..เล่นทำซะขนาดนี้นี่นา ยังไงซะ ก็คริสมาสต์ล่ะนะ..ถึงจะห่วยไปหน่อย เเละเเม้จะผิดใจไปบ้าง แต่ก็นะ..อบอุ่นเกินคาดเเฮะ…
……………….
………….
……..
เป็นไงครับ เรื่องของผม ผมบอกเเล้วว่าเรื่องเเบบนี้ต้องไปดูกัน ก็เลย…นะ ต้องโชว์กันเสียหน่อย เเต่พอเห็นเขาน่ารักแล้ว อย่ามาใกล้เข้ามากล่ะเดี๋ยวผมหึง!!!
merry Christmas ค้าบบบบบบบ
*******************************************************************************************************
END
ความคิดเห็น