It's my story love วุ่นรัก กรรมการนักเรียนสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #4 : story.....3

"เที่ยงนี้ไปกินข้าวกันนะ"



โอ่ยยยย ผมจะทำยังไงดี ตั้งแต่เช้าผมไม่มีกะใจจะเรียนเลย เรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ
ผมจะรอดเทอมนี้มั้ยเนี้ยยย(นี่มันแค่เปิดทอมวันแจกนะอี้ชิง--*) เมื่อตอนสองคาบที่แล้วผมโดนครูดุไปตั้งสองครั้งแหนะ พอครูไปปุ๊ป แบคฮยอนก็บ่นปั๊ปแต่ผมไม่ได้ฟังหรอกครับว่าเขาบ่นอะไร ก็น่าจะเป็นเรื่องนายเสาไฟ เอ้ย นายชานยอลนั้นหล่ะครับ ทุกคนคงไม่ต้องตามหรอกนะครับว่าผมเหม่อถึงใคร โอ้ยยยนี่ก็จะเที่ยงแล้วนะผมจะทำยังไงดีๆ

"นี่!!จางอี้ชิง!!"
"คะ..ครับ?" ผมตายแน่ๆเลยคราวนี้

"ฉีนเรียกเธอสามรอบแล้วนะ!! มัวเหม่ออะไร งั้นตอบข้อนี้สิ๊"
ซวยแล้ววว ภาษาอังกฤษไม่ถนัดด้วยสิ

"ผมขอโทษครับครู...คือ...เอ่อ.."
ตอบไม่ได้ใช่มั้ย ดี งั้นไปทบทวนบทเรียนข้างนอกสักชั่วโมงล่ะกันเนอะ!!"

โอ้ยยยตาย ผมว่าผมบ้าไปแล้วแน่ๆแล้วนี่จะโทษใครได้เล่าาาา~ เดี๋ยวคอยดูนะ แบคฮยอน ลู่หาน พวกนายไม่ช่วยฉันเลย!! (นายนั้นแหละ!!)




สวัสดีครับ ผม 'อู๋อี้ฟาน' คนหล่อ นี่ไม่ได้ยอตัวเองนะครับ ผมหล่อจริงๆ(เอิ่ม--*)ฮ่าๆ
ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยครับว่าทำไมผมถึงเข้าไปหาอี้ชิงวันนั้น....ผมจะเล่าให้ฟัง ก็วันปฐมนิเทศเด็กเกรด10น่ะ สิครับ ผมมีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้ากรรมการนักเรียนนะครับถ้าผมไม่ทำครูเอาผมตายแน่ ถ้าถามว่าผมอยากทำมั้ย ไม่ครับ เพนาะผมนี่หล่ะผิดกฎตัวดีเลย ฮ่าๆ ก็เพราะผลประโยชน์ไงครับ ว่ะฮ่ะฮ่า~ นี่พวกคุณรู้รคเปล่าหน้ากรรมการนักเรียนนะ มีห้องส่วนตัวนะครัชชช~ จะมาตอนไหนก็ได้ นอนก็ได้ เวลาหนีเรียนผมก็หนีมาที่ห้องนี่ล่ะครับ(แลดู...)เข้าเรื่องๆ วันนั้นหน่ะผมต้องไปยืนคุมตรงจุดรายงานตัวพอดี แล้วผมก็ดันไม่สะดุดตาเข้ากับ เด็กน้อยคนนั้น ครั้งแรกที่ผมเห็นนะแบบ นี่มันคนบ้าอะไรว่ะครัชชช โดนใจอู๋สาสสสส~ หน้าตาที่จิ้มลิ้มพองาม ตาโตที่มองสอดส่องไปตลอดที่เหมือนกระต่าย ผิวข้าวราวหิมะ ผมอยากจะถามจริงนี่ สโนไวท์ใช่มั้ย? เขากำลังเดินมาที่โต๊ะรายงานตัวครับ โหยยถ้ารู้งี้ผมรับหน้าที่เฝ้าโต๊ะรายงานตัวดีกว่า ผมบอกเลยอิจเพื่อนมากครับ ก็เขาเล่นส่งยิ้มให้เพื่อนผมส่ะ เพื่อนผมกระตุกเลย ไม่ได้การล่ะ ผมเดินเข้าไปเลยครับ แต่แป๊กครับ ผมหลบทางให้น้องเขา ก็ใครมันจะไปกล้าทักเล้าาา ชื่อแซ่ก็ไม่รู้เดี๋ยวเขาได้ต่อยให้ มีวิธีเดียว ขู่ เอ้ย ขอดูรายชื่อจากเพื่อนครับ ไอนี่เพื่อนผม ผมขู่ เอ้ย ขอได้สบ๊ายยย


'เห้ย!ไอจุน ขอดูรายชื่อน้องคนเมื่อกี้หน่อยดิ'
'ได้ไงล่ะครับเพื่อนฟาน นี่มันสิทธิส่วนบุคคลนะเว้ย อยากได้ก็ไปขอเองดิว่ะ'

ไอเชี่ยนี่กวนครับ สงสัยอยากโดนทีน

'เมิงจะให้กรูดูดีๆหรืออยากโดนทีน ล่ะครับไอเตี้ย 'จุนมยอน' เอามาเร็วว'
'ไอเห่นิ คำก็เตี้ยสองคำเตี้ย บ้านกรุเรียกสมส่วนเว้ยย ว่าแต่มึงชอบน้องเขาอะดิ แหม่ๆน้องกิ๊ก คนเก่าเมิงอ่ะ'

กิ๊กพ่องงงง เด่วป่ะตบทิ่ม!!

'กรุไปแล้ะทำหน้าที่ของมึงไปเห่อะ เดี๋ยวเที่ยงกรุเลี้ยงข้าว'
แล้วผมก็เดินออกมาเพราะรำคาญมันบ่นครับ แต่เดินออกมายังไม่ทันไรมันก็ยังตะโกนให้ผมอาย
'ไม่ต้องว่ะครับเพื่อนนน บ้านกรุมีตังค์ มึงเก็บตังค์ไว้ซื้อของให้สาวเห่อะ!!'

เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้หล่ะครับ น้องกระต่ายของผมมม ไม่ใช่สิ น้อง 'จางอี้ชิง' ของผมมม เราจะได้เจอกันแล้วเน้อออออ~

11:50 น.


"ป่ะ ชิงชิงไปกินข้าวกันนนน"
"......"
"ชิงชิง! ไปกินข้าว!"
"ห้ะ..อ่าๆ"
"เป็นไรเนี้ย เหม่ออยู่ได้ ทั้งวันเลยนะวันนี้"

เห้ย อย่าถามเลยแบคว่าฉันเหม่ออะไร ก็เหมือนนายบ่นถึงนายเสาไฟนั้นเหมือนกันนั้นแหละ

"ป่าว ไม่มีไร ไปกันเหอะ" ถ้าผมพูดอะไรไปจะโดน ล้อมั้ยเนี้ย เห้อออ ไม่พูดดีกว่า

"ชิงชิง นายโอเคมั้ย?"
"ฉันไม่เป็นไร ไปกันเถอะอาลู่"

ผมว่าเดี๋ยวนี้อาลู่ ก็แปลกไปนะครับ มองผมตลอดเลย ไม่ต้องถามเลยครับว่าผมรู้ได้ยังไง ถึงผมจะเหม่อแต่ผมก็ต้องรู้สึกวาามีคนมองบ้างนะครับ

"อ่าว เด็กๆ ป่ะๆไปกินข้าวกัน" นั้นไงครับคนที่ผมกำลังนึกถึง
"พี่อี้ฟานนนนน~ วันนี้จะเลี้ยงข้าวแบคใช่ป่ะ5555 ป่ะๆแบคหิว"
"เห้อออออ นี่ล่ะนะคนเห็นแก่กิน.."

เอ๊ะผมเพิ่งสังเกตุครับว่าชานยอลก็อยู่ด้วยแล้วทำไม ถึงอยู่กับพี่อี้ฟานได้ล่ะเนี้ย

"นายว่าไงนะนายเสาไฟ สูงขนาดนี้คงไม่ต้องกินแล้วหล่ะ ฉันกลัวเพดานโรงเรียนทะลุ"
"ฉันว่านายก็เลิกกินเถอะนายเตี้ย ฉันกลัวพื้นจะทะลุเพราะรับน้ำหนักนายไม่ไหว"
"นี่นาย!...มัน" ผมว่าวันนี้คงไม่ต้องกินกันแล้วล่ะข้าวหน่ะ

"พอๆๆๆ เอ่อ พี่จะแนะนำให้รู้จัก นี่ชานยอลเพื่อนพี่ ชานยอลนี่ แบค ลู่ แล้วก็ อี้ชิง"

เอ๊ะ พี่หรอ งั้นนายแบค...

"หน้าอย่างนายน่ะ ให้ตายฉันก็ไม่เรียกพี่หรอก ไม่เห็นจะน่านับถือ"
"แบค..."
"ฉันก็ไม่อยากได้น้องเตี้ยแบบนายหรอ"
"นี่นายเสาไฟ!!"

"พอๆๆๆๆๆๆๆ!!! หยุดแค่นี้จะกินมั้ยข้าวหน่ะ"
อ่าหยุดสักที แต่เดี๋ยวนะพี่อี้ฟานจะมาลากผมคนเดียว
ทำไมเนี้ย ล่ะ..แล้วคนอื่นหล่ะ

"เอ่อ..แล้วคนอื่นล่ะครับ"
"ปล่อยพวก นั้นทะเลาะกันไปเถอะ เดี๋ยวก็ตามมา ป่ะ กินข้าวๆ เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำให้นะ"

แล้วก็เดินไป ไม่มองผมเลย งืออออ ตื่นเต้นนะครับ ผมกลัวเขาจะได้ยินเสียง
หัวใจผมจริงๆเลย เห้อ....




"ทะเลาะเสร็จแล้วใช่มั้ยจะได้กินข้าว"


เสียงคริสดังขึ้นจากอีกฝั่งของโต๊ะ ทำให้อี้ชิงที่กำลังเหม่อลอยถึงกับสะดุ้ง
อี้ชิงไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า แบคฮยอน ชาลยอน และลู่หาน มานั่งที่โต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่


"ก็ไม่ได้คิดจะทะเลาะ ถ้าไม่ติดว่ามีหลักกิโลแถวนี้ขี้บ่น พูดมาก"

"นี่!!"

เมื่อชาลยอนพูดจบ แบคฮยอนก็เริ่มจะมีปากเสียงอีกครั้ง ถ้าไม่ติดว่ามีลู่หานคอยยกมือห้ามไว้ ไม่งั้นอาจจะมีมวยในโรงอาหารแน่ๆ


"อ่าๆ แล้วนี่จะไม่กินข้าวกันหรอ ไปซื้อมาสิ.."

"ก็ไหนพี่บอกจะเลี้ยง"


แบคฮยอนพูดขึ้นก่อนที่คริสจะนิ่งไป คงนึกได้แล้วสินะว่าตัวเองน่ะเป็นคนออกปากเองว่าจะเลี้ยง


"เออว่ะ ลืม โทษๆ อ่ะจะกินไรก็ซื้อเอาเดี๋ยวพี่รออยู่นี้กับน้องอี้ชิงเอง"


คริสพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม จนฟันเหมือนจะออกจากปาก(?) พร้อมกับยื่นกระเป๋าตังค์ให้ โดยทั้งโต๊ะก็รู้ดีว่าทำไม แต่คนที่ถูกพูดถึงก็ยังคงทำหน้ามึนไม่รู้เรื่องอยู่ดี


"ว้าาาเงียบจัง...น้องอี้ชิงคิดยังไงถึงมา
เรียนที่นี้หรอคับ?"


เมื่อทุกคนเดินไปแล้วเลยเหลือกันแค่สองคน มันก็จะเงียบเมื่อไม่มีใครพูดอะไรเลย คริสเลยเป็นคนชวนคุยแทน


"เออ..พี่อี้ฟานเรียกอี้ว่า อี้ชิง ก็พอครับ"


อี้ชิงพูดให้คริสเปลี่ยนการเรียกเพราะคำว่าน้องมันจะดูยังไงๆน่ะสิ


"อ่าได้คับ..งั้น อี้ชิงก็เรียกพี่ว่าพี่คริสก็พอนะ จะได้ดูสนิทๆกัน แต่อี้ชิงยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะคับว่าทำไมถึงมาเข้าโรงเรียนนี้?"


คริสถามพร้อมกับยื่นหน้าไปหาคนตัวเล็กเพื่อจะลองแกล้งเล่นๆ ก็เห็นนั่งซ่ะห่างเลย


"อ่อคือ อี้ต้องย้ายบ้านตามม๊าที่ต้องมาทำงานที่นี่นะคับ เลยมาเข้าที่นี้"


อี้ชิงตอบพร้อมกับถอยหนี จนคริสก็ต้องแกล้งต่อโดยการขยับไปใกล้อีก


"เอ่อ..พี่คริสคับ อี้จะตกแล้ว"


พูดพร้อมกับเอามือจับขอบโต๊ะไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไป หน้าก็ร้อน เสียงก็สั่น ใจก็เต้น นีาอี้ชิงเป็นอะไรไปแล้วล่ะเนี้ย ถ้าจะอาการหนัก


"เอ่อคือโทษทีนะพี่แค่แกล้งอี้ชิง เฉยๆแล้วนี้เอ่อ..."

"นี่ๆมาแล้ววว กินข้าวๆ จะจู๋จี๋กันอีกนานมั้ยคับ พี่คริสกินข้าว อย่ากินเพื่อนแบคนะ"


เสียงแบคฮยอนพูดขึ้น ทำให้คิดที่กำลังจะถามคำถามสำคัญกับอี้ชิงไปถึงกับอารมณ์เสีย หันไปมองแบคฮยอนตาขว้าง เรื่องอะไรเจอกันแค่สองวันแบคจะยอมจีบให้ง่ายๆ เจ้าตัวน่ะรู้ดีว่าคริสน่าคิดอะไร ถึงแม้จะรู้จักคริสมาตั้งแต่เกรดเก้าก็เถอะ แบคฮยอนรู้ดีว่าคริสน่ะ Playboy ตัวพ่อ


"โหยยย นี่ซื้อไรเยอะแยะเนี้ย ตังค์พี่หมดกระเป๋าแล้วมั้ง"


คริสพูดพร้อมกับมองอาหารบนโต๊ะสลับกับกระเป๋าตังค์ตัวเองที่ดูแบนลงถนัดตา


"หลักกิโล ก็กินเยอะงี้แหละเมิง ทำใจเว้ย"


ชาลยอนพูดขึ้นตาก็ใช่หางตามองไปที่แบคฮยอน เลยทำให้คนถูกพูดถึงแทบจะกะโจนเข้าใส่ ถ้าไม่ติดว่าลู่หานผู้รักความสงบ ดันเจ้าตัวให้นั่งลงเสียก่อน

"อ่าๆ ช่างเห่อะ กินๆๆๆ"

คริสพูดก่อนจะลงมือกิน ทุกคนเห็นดังนั้นก็ไม่กล้าจะขัด เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เงินที่ซื้อมามันของคริสนี่ ถ้ามัวพูดมากได้โดยไล่ ไม่ให้กินแน่ๆ
กินไป พูดไป มือก็ตักอาหารให้อี้ชิงไป บ่นอยู่นั้นแหละ


"กินเยอะๆนะอี้ชิง นายผอมมากเลย พี่นี่อุ้มสบายเลยนะ ถ้านายยังกินน้อย พี่จะอุ้มโชว์จริงๆด้วย"


เจ้าตัวก็ได้แต่พยักหน้าหงึงๆแล้วกินแต่โดยดี แต่ในใจนี่สิ อย่างกับรัวกลอง อยากจะบิดแต่ก็คง...ทำไม่ได้คนเยอะแยะ อี้ชิงนายก็กินไปสิ จะเขินอะไร บ้าไปแล้วแน่ๆ

-------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่สามแว้ววว^▽^)/
จริงๆตอนนี้เขียนเสร็จนานแล้วแต่เค้าหาเวลามาลงให้ไม่ได้ಠ╭╮ಠ (ข้ออ้างคนขี้เกียจอะนะ:P )
มีคนมาคอมเม้นท์ด้วยหล่ะ(-^〇^-) คิดว่าจะไม่มีนะเนี่ย ขอบคุณที่คอมเม้นท์ครับ
#กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์