ได้โปรดเถอะนะชานอู นะๆๆๆๆๆ” เด็กน้อยที่มีใบหน้าน่ารักน่าชังกำลังเกาะเแขนเด็กรุนราวคราวเดียวกันพร้อมกับซบลงไปที่ไหล่นั่น ริมฝีปากบางกำลังเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อน เซ้าซี้อยู่อย่างนี้มาเกือบจะสิบนาทีแล้ว ทั้งอ้อนก็แล้ว สั่งก็แล้วแต่เด็กผู้ชายอีกคนไม่ท่าทีจะทำตามที่ไว้วานเลยซักนิด
“ย๊าชานอู!! ทำการบ้านให้ฮยองเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ยุนฮยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงดื้อรั้น มือเรียวที่เคยเกาะแขนชานอูไว้ก็สบัดออกอย่างไม่ใยดีก่อนที่จะนำมากอดอกอย่างเอาแต่ใจ
“การบ้านฮยอง ฮยองก็ทำเองสิฮะ”
“กะ…ก็มันยากอ่ะ ชนูช่วยฮยองหน่อยน้าาา” ยุนฮยองลดเสียงลดมือทั้งสองข้างก็ลงข้างลำตัวก่อนจะทำหน้าละห้อยหลังจากนึกขึ้นได้ว่าเมื่อทำอะไรไป
ชานอูทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนที่จะถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ก่อนที่หันหน้าไปคุยกับอีกคนอย่างมีเหตุผล
“แต่ผมยังเรียนไม่ถึงเลยนะ ฮยองอยู่เกรด 5 มาให้เด็กเกรด 4 แบบผมทำให้มันคงได้ผิดกันหมดหรอก” พยายามชี้แจ้งคนพี่นิสัยเด็กข้างๆด้วยสีหน้าจริงจัง
“ชนูของฮยองเก่งอยู่ นายดูแบบฝึกหัดแป็บเดียวก็ทำได้แล้ว ช่วยยุนหน่อยน้ะ นายก็รู้ว่าฮยองไม่เก่งวิชานี้” ยุนฮยองหันหน้ากลับมาเกาะชานอูอีกครั้งก่อนที่ส่งยิ้มสดใสพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายนั่นยังไม่พอ พี่ชายนิสัยเด็กยังใช้ใบหน้าถูไถไปมาบนไหล่กว้างอย่างออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อยๆ
“โอเคผมยอมแล้ว ก็ได้ๆ แต่ต้องเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปฮยองต้องทำเองเข้าใจไหม” เอ่ยออกมาอย่างยอมแพ้ ก็ใครมันจะไปทนกับลูกอ้อนนั้นได้นานๆกัน
“เย้ ชานอูของฉันน่ารักที่สุดไปเลย” ร่างเล็กตะโกนออกมาเสียงดังลั่นก่อนที่จะกระโดดตัวลอย หันไปเหนี่ยวรั้งคอของน้องชายข้างบ้านก่อนที่จะฝั่งจมูกลงไปที่แก้มอวบๆนั้นหลายที
ชานอูที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเสียแก้มไปอย่างช่วยไม่ได้ คิ้วหนากำลังผูกกันเป็นปมกับตัวเลขบวกลบที่อยู่ในแบบฝึกหัดของพี่ชายตัวเล็ก
7 ปีผ่าน…ไวเหมือนโกหก
“ชานอูอาาาาาาาา”
ร่างสูงที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะตัวโปรดถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับน้ำเสียงที่ไม่ต่างกับเมื่อก่อนมากนัก
“ทำการบ้านเสร็จรึยัง” เอ่ยถามทั้งๆที่ยังยืนอยู่ตรงประตูห้อง ชูหนังสือที่หอบมาด้วยไปมาราวกับเด็กน้อย
ยุนฮยองกับชานอูเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่ชานอูยังเกิดได้ไม่กี่เดือน จึงทำให้เข้านอกออกในบ้านนี้ได้สบายๆราวกับเป็นบ้านตัวเองไปแล้ว แถมคุณน้าโบมีก็เอ็นดูยุนฮยองราวกับลูกชายอีกคน
ยุนฮยองไม่ได้ต่างไปจากเมื่อก่อนมากนักเพราะเจ้าตัวเป็นคนน่ารักน่าชังมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
เด็กผู้ชายตัวเล็กที่มีใบหน้าสวยเหมาะกับจมูกลั้นๆและริปฝีปากรูปกระจับสีแดงที่มักจะเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดเวลา ตาใสใสที่มักจะใช้ออดอ้อนอยู่เสมอนั้นคือไม้ตายความน่ารักของยุนฮยองล่ะ
“อะไรอีกล่ะงานนี้” ชานอูพูดทั้งๆที่ยังสาละวนกับการเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าไม่ได้หันมามองฮยองข้างบ้านที่ตอนนี้มานั่งข้างๆเลยด้วยซ้ำ
“โจทย์หน้านี้ยุนไม่เข้าใจมันเลยอ่ะ” มือเรียววางหนังสือก่อนที่จะเปิดไปที่การบ้านของตนพร้อมชี้บอกชานอูถึงโจทย์ที่ไม่เข้าใจ
“ทำไมถึงไม่เข้าใจฮะ” ชานอูแค่มองโจทย์ข้อนั้นเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะยีผมคนเป็นพี่ด้วยความเอ็นดู ยุนฮยองน่ะไม่ได้ทำไม่ได้หรอกเพราะโจทย์แบบนี้เอาไปให้เด็กประถมช่วยทำมันยังทำได้เลย เพียงคนตัวเล็กๆนี่ไม่อยากทำเท่านั้นแหละ
“อย่ายีผมสิ!! ยุ่งหมดแล้ว” ยุนฮยองยู้ปากอย่างอย่างน่ารักเรียกรอยยิ้มจากใครอีกครได้ดี คิ้วที่ขมวดกันเป็นปมทั้งๆที่มือก็สาละวนกับการจัดผมแต่ริมฝีปากบางก็พึมพำอะไรบางอย่างที่สามารถจับใจความได้เพียง ก็ฉันไม่เก่งแบบนายซักหน่อย~
“อ่ะนี่สมุด”
“ถ้าทำเสร็จเดี๋ยวฮยองมีรางวัลให้” เอ่ยพร้อมกับยืนสมุดไปให้ร่างสูง ก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบข้างๆหู ลิ้นร้อนๆที่แตะไปที่ติ่งหูไปมาราวกับจงใจนั้นทำให้ชานอูสะดุ้งตัวโยน
ในขณะที่กำลังแก้โจทย์ที่อยู่ในสมุดอยู่นั้น ยุนฮยองก็แทบจะเข้าไปสิงชานอูให้ได้ ทั้งเอาคางเกยไหล่ เบียดเข้าไปชิดก้นเข้าไปใกล้ต้นขานั้น มือบางนั้นก็ใช่ว่าจะอยู่นิ่งเสียเมื่อไหร่ คอยแต่จะลูบไล้ร่างสูงอยู่ตลอดเวลา กว่าทำการบ้านของยุนฮยองให้เสร็จเล่นเอาสติของชานอูกระเจิดกระเจิงไปหมด
“ไหนล่ะรางวัลครับ” เอ่ยทั้งที่ยังยิ้มมุมปาก เขาชอบนะรางวัลที่ยุนฮยองให้
“ยุน…อื้อ” เสียงนุ่มของชานอูขาดหายไปเมื่อริมฝีปากบางประกบลงมา
ลิ้นเรียวสอดแทรกเขาไปลากไปทั่วริมฝีปากก่อนที่จะตวัดมาเล่นกับลิ้นหนาที่อยู่ในโพรงปาก
ขึ้นมานั่งคล่อมชานอูอย่างชำนาญ ลิ้นเรียวเล็กที่สอดเข้าไปในโพรงปากถูกอีกคนดูดดึงอย่างเร้าร้อนเสียจนทำให้ยุนฮยองแทบหมดแรง
“แฮ่กๆๆ…อื้อ” ความหวาบหวามที่อีกฝ่ายมอบให้มันทำให้ยุนฮยองหอบตัวโยน ก่อนที่จะหมดเวลาเป็นฝ่ายชักนำ
ชานอูปล่อยให้ยุนฮยองได้พักหายใจก่อนที่จะก้มลงไปประกบกับริมฝีปากบางอีกครั้ง เพราะของจริงน่ะมันกำลังจะเริ่มนับจากนี้ต่างหาก
ลิ้นร้อนกวาดต้อนไปทั่วทั้งโพรงปากไล่ตั้งแต่ฟันทุกซีก เพดานปากก่อนที่จะหยุดเล่นกับมันซักพักก่อนจะที่ไล่มาที่กระพุ้งแก้ม และสุดท้ายลิ้นที่เคยอวดดีลุคล้ำเขามาก่อนหน้านี้
ก่อนที่จะยกคนตัวเล็กที่นั่งบนตักเดินไปบนเตียงนอนที่วางอยู่ข้างๆยุนฮยองยกเรียวขาขึ้นมาเกี่ยวเอวหนาไว้ด้วยความเคยชิน แต่ริมฝีปากทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ผละออกจากกันเลยด้วยซ้ำ
“อา…อืม” ชานอูวางยุนฮยองลงบนเตียงก่อนที่จะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่งหลังจากที่จูบจนหน้ำใจแล้ว
“ชอบไหม?” เสียงหวานที่ตอนนี้กับดูแหบพล่าเนื่องจากจูบอันร้อนแรงเมื่อครู่เอ่ยถามอย่างเย้ายวน
ชานอูไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่หน้าลงให้ใบหน้าเสมอกับยุนฮยองก่อนที่จะใช้ลิ้นหนาเลียน้ำใสใสที่ไหลออกมาตรงข้างริมฝีปากบางที่ตอนนี้ดูบวมขึ้นจากการจูบที่ยาวนาน
“อื้อ…ชานอูอย่าพึ่ง ตอบก่อนว่าชอบไหม” ใบหน้าของชานอูถูกดันให้กลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
“…อื้อ…” เสียงที่ถูกเป่งออกมามันกลับไม่ใช่คำตอบแต่เป็นเสียงของยุนฮยองเสียเอง เนื่องจากคนที่ข้างบนส่งนิ้วเข้ามาในโพร่งปากเสียก่อน ลิ้นเล็กลากวนไปวนมาบนปลายนิ้วอย่างสนุกสนานก่อนที่จะโลมเลียและดูดดึงไปมาพร้อมส่งสายตายั่วยวนไปที่ชานอูอย่างท้าทาย
“ผมชอบที่สุดเลยครับคุณแฟน” ร่างสูงก้มลงไปจุ๊บยุนฮยองเร็วอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะมาสานต่อกิจกรรมที่ทำอยู่
จุดพลุ OS สั้นๆแรกเกี่ยวกับไอค่อน มาถึงก็เลิฟซีนเลยอ่ะ-,.- ฉากคัดเรายังไม่ได้แต่งหรอก แต่ถามก่อนว่ามีคนอยากอ่านไหม? ถ้าอยากเราจะได้แต่ง 5555555
เอาลงแท็กนี้ #พี่ยุนแซ่บ ไปติดแท็กบอกเรานะว่าอยากอ่านไหม 555555 บายยย
-KATTUNGEN-
