คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF NoRitz รอคำว่า...รัก (ตอนที่3)
SF โน่ริท
รอคำว่า...รัก ตอนที่ 3
“เราเลิกกันดีกว่า”
.
..
.
“พะ พี่โตโน่..” มันเป็นแค่ประโยคสั้นๆ แต่ไม่เข้าใจทำไมผมถึงเจ็บได้ขนาดนี้ ตอนนี้ผมมีความรู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองลอยอยู่ในอากาศ มันเบามาก น้ำตาที่กลั้นไว้มันก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของผม..
“ริทกลับไปเถอะ..โชคดี” พี่โตโน่พูดเสร็จก็เดินผ่านผมกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม
“ก่อนจะไป ริทของพูดอะไรหน่อยได้มั้ย?”
“ว่ามาสิ เดี๋ยวพี่จะมีประชุม”
“ริทจะบอกว่าริทกับกันเราเป็นแค่เพื่อนกัน ที่พี่เห็นที่โรงแรมริทแค่...”
“พอเถอะ!!พี่ไม่อยากจะฟัง จะไปไหนก็ไป๊” ยังไม่ทันที่ผมจะอธิบายเสร็จพี่เค้าก็พูดขึ้นมาส่ะก่อน
“งั้นก็...ดูแล..ฮึก..ตัวเอง..ฮึก..ดีดีนะ” ผมพูดพลางกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนี้ไป..
มันจบลงแล้วสินะ รักของเรา..โตโน่ริท
“ริทลูก..ออกมากินอะไรหน่อยสิ” นี่คือเสียงแม่ของผมเองครับ
หลังจากที่ผมออกจากบริษัทของเค้ามาเมื่อวาน ผมก็เข้าไปเก็บของที่คอนโด
แล้วก็กลับมาอยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่ บ้าน..ที่ผมไม่ได้มาอยู่เกือบ 3 ปี
ตั้งแต่ย้ายไปอยู่กับพี่เค้า อาจจะมีบ้างที่กลับมาเยี่ยมแต่ไม่ได้มานอนเลยสักครั้ง
แต่ครั้งนี้มันจะต่างออกไปตรงที่...ผมจะมาอยู่ที่นี่ตลอดไป...
“ริทยังไม่หิวเลยครับแม่” ผมตอบแม่ออกไป ก็ผมไม่หิวจริงๆนี่หน่า!
“แต่ลูกยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเลยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบกลับไปด้วยเสียงหน่ายๆ เฮ้ออออ นี่ผมต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน จะมาเสียใจอะไรหนักหนาว้ะริทท แค่พี่เค้าบอกเลิก!! เค้าไม่รักมึงแล้วจะ..ฮึก..เสียใจทำไม ฮึก ฮืออออออออออออ
ผมนั่งดูรูปที่ถ่ายคู่กับพี่โตโน่ที่..ทะเล มันเป็นที่ที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด
มันเป็นความทรงจำดีดีระหว่างผมและพี่โตโน่ เป็นที่ที่เรา...บอกรักกัน
เป็นที่ที่ผมได้ยินคำว่ารัก จากปากของเค้า..
“ริทรักพี่โตโน่นะ” ผมบอกรักพี่เค้าผ่านรูปถ่ายที่อยู่ในมือผม
ดวงตากลมใสก็มีน้ำไหลรินลงมาเป็นทางยาว.. ฮึก ฮึก
“ริท..ฮึก..เจ็บ..ฮึก..เจ็บนะ มันเจ็บ..ฮึก..มากๆเลย...ฮึก ฮือออ....เจ็บจนหัวใจมันจะ...ฮึก...ระเบิด...ฮึก..อยู่แล้วว”
ผมพูดและก็สะอื้นไปด้วย ผมเจ็บมาก มันรู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เกิดมาไม่เคยเจ็บเท่านี้มาก่อนเลย..
“ริท! แม่ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย?” ผมใช้มือรีบเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะตะโกนบอกแม่แล้วเดินไปเปิดประตู
“ได้ครับแม่”
“ริท!!ทำลูกหน้าตาแบบนี้ห้ะ? ทำไมตาบวม นี่ลูกร้องไห้หรออ? อย่าบอกนะว่าลูกทะเลาะกับโน่มา
ริทตอบแม่สิริทอย่าเอาแต่ร้องไห้” แม่เอามือจับไหล่ทั้งสองข้างของผมพร้อมกับเขย่าเล็กน้อย
ผมเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่กล้าที่จะบอกแม่ ผมกลัว..กลัวแม่จะเป็นห่วง
“ริทไม่ได้..ฮึก..เป็นไรครับ” ผมปฎิเสธแม่ออกไป
“นี่หรอไม่ได้เป็นไร? ริท..ถ้ายังเห็นว่าแม่เป็นแม่อยู่ก็บอกมา เดี๋ยวนี้”
“ริท..ฮึก..เลิกกันแล้วแม่!! ฮืออๆ พี่เค้าไม่รักริทแล้ว ฮึก ฮืออ”
ผมบอกแม่แล้วร้องไห้ออกมา ผมจะไม่กลั้นอีกต่อไปแล้วว ร้อง..ร้องออกมาให้หมด
ร้องให้พอกับคำว่าเสียใจ แล้ว..ผมจะเข้มแข็งอีกครั้ง
“ไม่ต้องร้องนะลูก ยังมีแม่กับพ่อที่รักริทอยู่รัก”
แม่พูดพร้อมกับดึงผมไปกอด พรางเอามือรูปหัวผมไปด้วย
ไม่ว่ายังไงอ้อมกอดของแม่ก็ยังอบอุ่นและปลอดภัยเหมือนเดิม ริทขอแค่วันนี้อีกวันเดียวนะแม่นะ
แล้วริทจะกลับมาเป็นลูกที่ดีของแม่เหมือนเดิม..นะครับ
ก๊อกๆ ๆ
“ริทลูก ตื่นยังเช้าแล้วนะ”
“ค้าบบบบ ตื่นแล้วครับ”
ผมเดินไปเปิดประตูด้วยอาการงัวเงีย ก็เมื่อคืนกว่าจะนอนได้ ร้องไห้ทั้งคืน
ร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาอยู่แล้ว..
“ไปล้างหน้าล้างตาไปลูก พ่อรอกินข้าวอยู่นะ” แม่พูดแล้วก็ยิ้มให้ผมเหมือนทุกครั้ง
รอบยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น..นี่สินะที่เรียกว่า ครอบครัว
ล้างหน้าล้างตาเสร็จผมก็เดินลงบันไดมา ก่อนที่จะได้ยินเสียงขอใครไม่รู้ที่ดังออกมา เหมือนๆจะคุยกับพ่อนะ
แต่เอิ่ม...เสียงมันคุ้นๆนะ
“อ้าววลงมาแล้วหรอไอ้ริท” เป็นเสียงพ่อผมเองที่ทักขึ้น
“ครับพ่อ แล้วนี่..” ยังไม่ทันที่ผมจะถามพ่อ คนที่ผมสงสัยก็หันหน้ามาหาผมก่อนที่จะส่งยิ้มออกมาให้
ผมตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะตะโกนเรียกชื่อพี่เค้าออกมาก..
“พี่รุจ!!!!!!!”
มาแล้วววววว ขอโทษที่ไม่ได้ลงให้นะ พอดีไรต์การบ้านเยอะมากกกกก
แล้วอีก 3 อาทิตย์จะสอบปิดเทอมแล้วด้วย
ถ้าปิดเทอมคงจะมีโอกาสได้ลงฟิคให้ได้อ่านกันเนอะ
ถ้าถามว่าทำไมไม่ลงฟิคยาววว คำตอบคือ...คิดไม่ออก5555555
ไรต์กะว่าจะลงฟิคสั้นเรื่องนี้ให้จบก่อนแล้วค่อยไปลงฟิคยาวตอนที่ 6 ต่อ
น้องสาวไรต์นี่ทวงทู๊กกกวัน555 ถ้าไม่มาลงต่อให้แสดงว่าเค้าอ่านหนังสือเตรียมสอบนะ
ยังไงถ้ามันมีช่วงว่างเดี๋ยวจะรีบมาแต่งต่อให้เล้ยยยย
เม้นให้บ้างก็ดีนะ จุ๊บๆๆๆๆ
24/08/2556
ความคิดเห็น