คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ดาร์ลิ้ง
�
�
“เอาหล่ะ ตกลงเราสองคนเป็นแฟนกันแล้วนะ งั้นก็เอาโทรศัพท์มา”
นายนั้นก็ยังคงพูดต่อไป ส่วนผมก็ได้แต่ทำสีหน้ามึนๆงงๆ
“เอ้า! ก็บอกให้เอาโทรศัพท์มา ยังจะมายืนเตี้ยอยู่ได้”
หน๊อยยย!! ไอ่หยี๋ด่าเตี้ยอีกแล้วนะ!!
“ทำไมต้องให้ด้วยละ”
�
“ก็เราเป็นแฟนกันไง เอามาเร็วๆเด่” นายนั้นยังคงตื้อผมอยู่ ผมเลยยื่นโทรศัพท์มือถือให้เขา
�
“คืนนี้อย่าลืมแต่งตัวน่ารักๆด้วยนะ ฉันจะพานายไปเปิดตัวให้เพื่อนๆในกลุ่มของฉันรู้ว่านายเป็นแฟนฉัน โอเคนะ แล้วฉันจะโทรหา”
นายนั้นพูดเสร็จก็เดินออกไปเฉยเลย ส่วนผมหน่ะหรอ?
เอ๋อแดกสิครับ!!
�
คนที่เขากำลังจะเป็นแฟนกันนี่เขาขอกันแบบนี้ป่าวว่ะ
เกิดมาไม่เคยมีแฟน แล้วนี่ตกลงผมมีแฟนแล้วใช่ป่ะ?
อะไรว่ะงง =_=’
�
�
�
ตอนนี้ผมอยู่บ้านตัวเองแล้วครับ ผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่อายุ13แล้วละ
พ่อกับแม่ของผมท่านประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ผมจึงต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่ม.1
แต่คุณน้าของผมท่านก็คอยกล่อมให้ผมไปอยู่กับท่านที่อังกฤษตลอด
ผมก็ปฎิเสธท่านเสมอเพราะอยากอยู่ที่เมืองไทยมากกว่า
บ้านของผมเป็นบ้านไม้สองชั้นเป็นบ้านที่ไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เล็กจนเกินไป
บ้านนี่เป็นบ้านที่คุณน้าซื้อให้ผมก่อนที่ท่านจะเดินทางไปประเทศอังกฤษ
มีห้องนอนอยู่สองห้อง มีห้องน้ำ ห้องครัว ห้องรับแขกที่จัดแบ่งไว้อย่างชัดเจน
�
ผมเดินขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้านและเดินเข้ามาในห้องนอนก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่อีกมุมนึงของห้อง
�
“คืนนี้อย่าลืมแต่งตัวน่ารักๆด้วยนะ ฉันจะพานายไปเปิดตัวให้เพื่อนๆในกลุ่มของฉันรู้ว่านายเป็นแฟนฉัน”
อยู่ๆคำพูดของนายคินอะไรนั้นก็ลอยเข้ามา
เอาหล่ะไหนๆก็เป็นแฟนกันไปแล้ว ไปก็ไปวะ!!
�
�
�
ครับ ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าสวนสาธารณะที่นายคินอะไรนั้นให้ขอผมเป็นแฟนนั้นแหละ
นายนั้นโทรมาหาผมก่อนจะบอกให้ผมมารออยู่ที่นี่ก่อนสองทุ่ม
ผมก็กลัวว่าจะมาไม่ทันเลยออกมารอตั้งแต่ยังไม่ถึงหนึ่งทุ่ม ฮ่าๆๆ
ก็แหมคนมันไม่เคยมีนัดกับเอ่อ..แฟนหน่ะ ตื่นเต้นเป็นธรรมดา แหะๆ
�
�
ตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้วนะทำไมยังไม่มากันอีกอ่ะ ถ้ามาช้านะผมจะด่าให้
ไอ่เราก็อุส่าแต่งตัวตั้งแต่กลับถึงบ้าน ออกมารอตั้งแต่แต่ยังไม่ทุ่มหนึ่งเลย
�
ผมที่กำลังคิดอะไรเพลินๆก็ต้องสะดุ้งเพราะมีของใครบางคนมาสะกิดหลัง
�
�
“มารอนานรึยัง?”
�
ฟู่วววววววววววววววว
�
ก็นึกว่าใครที่แท้นายคินกับพวกเพื่อนๆนี่เอง
“มาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลยนะ ตกใจหมด” ดีนะไม่ได้เป็นโรคหัวใจ ไม่งั้นชีวิตไอ่ริทดับแน่ๆ =.,=
�
�
“เอ้า! ใครจะไปรู้ แล้วนี่มานานยัง ไปกันเถอะ”
�
�
นายนั่นว่าจบแล้วก็เดินนำไป ปล่อยให้ผมยืนมึนๆอยู่ที่เดิมกับเพื่อนเขาอีกสามคน
บ้าป่าววะ ถามเสร็จก็เดินไปเลย จะไม่รอให้ตอบเลยหรือไงฟ่ะ!
�
ผมหันหน้าไปมองเพื่อนของนายคิน แต่พวกนั้นส่งสายตามาประมาณว่า ‘ปกติ’
�
เออดี =..=!!
ตกลงผมอยู่กับพวกไม่เต็มรึป่าวว่ะเนี่ยยยยยยย
�
�
ตอนนี้ผมกำลังเดินตามนายคินและพวกอยู่ครับ ผมสงสัยว่ามันจะพาผมไปไหน
ผมเลยเดินไปสะกิดนายคนที่เดินอยู่ข้างหน้า เพราะเท่าที่ผมดูๆแล้วนายนี่ท่าจะใจดีสุดละ
�
เพราะดูจากหน้าตาและรูปร่างที่คล้ายๆผม นี่ถ้าไม่บอกผมคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันนะ T^T
�
�
“เอ่อ..นาย เรากำลังจะไปไหนกันหรอ?” ผมถามไอ่คนที่เดินอยู่ข้างหน้า
“อ้าวแล้วนี่ไม่รู้หรอ? ไอ่คินไม่ได้บอกริทหรอว่าเราจะไปไหนกัน?” นายนี่รู้จักชื่อผมด้วย?
�
�
“รู้จักเราด้วยหรอ?”
“อ้าว! ก็ต้องรู้สิ ริทเป็นแฟนคิน อ้อจริงสิ เรายังไม่ได้บอกเลยว่าเราชื่ออะไร เราชื่อจูเนียร์ ส่วนไอ่ตัวสูงๆที่เดินอยู่หลังไอ่คินหน่ะ ชื่ออาร์ ส่วนไอ่คนที่เดินอยู่หลังอาร์ อยู่หน้าเนียร์ ชื่อตูมตาม”
�
�
เอิ่มมมมม =.,=!
�
�
ตอนนี้สมองผมกำลังประมวลชื่ออยู่
�
โอเคละ!
�
“อ้อโอเค แล้วเรากำลังจะไปไหนหรอ?”
“ไปกินนม!!”
�
�
ห้ะ? กินนม? ไอ่บ้าาาาาาาาา
�
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น เป็นร้านนมสดของพวกเราเองแหละ พวกเราหุ้นกันอะ เดี๋ยวอีกกิโลกว่าๆก็ถึงแล้วมั้ง”
จูเนียร์คงเห็นผมทำหน้าตกใจหล่ะมั้ง เลยอธิบายให้ฟังผมฟัง
�
พวกนี้มันเปิดร้านนม(สด)เป็นของตัวเองหรอ?
หน้าตาอย่างนายคินหน้าจะไปขายปืนมากมากว่านะ ผมว่า ฮ่าๆๆ
�
แต่เดี๋ยวนะ? อีกกิโลกว่าๆจะถึง
�
�
ทำไมพวกมึงไม่นั่งโล้ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
�
�
�
�
�
�
#ร้านนั่งดื่ม
ตอนนี้ผมกำลังยืนมองชื่อหน้าร้านอยู่ครับ
�
คือ..กูอย่างจะรู้จริงๆว่าใครตั้งชื่อร้าน “นั่งดื่ม”
บ้านคุณมึงเขานอนดื่ม ตีลังกาดื่ม กันรึยังไง?
�
ผมเข้าใจที่จูเนียร์บอกว่าจะไปกินนมแล้วหล่ะครับ คือที่นายนั่นบอกว่าไปกินนมก็คือ
�
มาร้านนมสดด!!!
แล้วดูมันตั้งชื่อร้านยังกับร้านเหล้า!! โถ่วววววววววววว T^T
�
�
ผมเดินตามพวกนายคินเข้ามาในร้าน ร้านก็น่ารักดีนะ ร้านตกแต่งคล้ายๆกับร้านกาแฟทั่วไป
ต่างกันที่ร้านนี้ไม่ว่าจะสั่งอะไรก็ใส่แต่นมสดด!!
�ถามจริง ถ้าผมสั่งผู้หญิงน่ารักๆ แบ๊วๆ ตัวเล็กๆ มันจะใส่นมสดให้ผมมั้ย? #อ้าวไม่ฮาอีก
�
�
ผมเดินตามเข้ามาจนเกือบๆจะหลังร้านอยู่หล่ะ นี่คือพวกคุณมึงจะมานั่งไกลไปไหนนน
นี่ถ้าเดินอีกนิดผมทะลุออกหลังร้านแล้วเดินกลับบ้านเลยนะ T^T
�
�
พวกนั้นเดินไปนั่งที่โต๊ะเกือบสุดท้ายใกล้ๆกับหน้าต่าง
ก่อนที่นายพวกนั้นจะเข้าไปนั่งประจำที่โดยมีผมคนเดียวที่ยืนอยู่
“อ้าวริท ไม่นั่งหรอ?” เก้าอี้มีอยู่แค่สี่ แต่มาห้า กูควรจะนั่งพื้นสินะT.T
�
�
“เอ่อ..” ผมที่กำลังจะอธิบายก็มีเสียงของนายคินแทรกเข้ามา
“ยืนโง่ซื่อบื้ออยู่ได้ เก้าอี้โต๊ะอื่นก็ลากเอามานั่งสิ”
�
โง่? ซื่อบื้อ?
�
�
หน้อยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
�
�
ผมได้แต่เก็บความแค้นเอาไว้ในใจครับ ทำอะไรไม่ได้มันมีเยอะกว่า
ถามว่าผมทำตามที่มันบอกไหม?
�
�
�
ครับผมเดินไปเอาเก้าอี้มา..
�
�
“นี่นายให้ฉันนั่งด้วยสิ ถอยๆออกไปหน่อยจะนั่ง เก้าอี้ฉันแทรกเข้าไม่ได้”
ผมบอกนายนั้นพลางเอาเก้าอี้แทรกเข้าไปนั่งด้วย
�“นี่ไอ้เตี้ย มานั่งเบียดฉันทำไมวะ ไปไกลๆไป๊”
อ้าวววว ไอ่บ้านี้หนิ!!
ฉันเป็นแฟนแกนะเว้ยยยย!!
�
คนเป็นแฟนเขานั่งด้วยกันไม่ใช่หรอว้ะ?
�
ยังไม่ทันทีผมจะตอบออกไป เสียงของจูเนียร์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“ริทเข้าเป็นแฟนคินนะ เป็นแฟนกันก็ต้องนั่งด้วยกันสิ”
�
เห็นไหมมมมม จูเนียร์ยังคิดเหมือนผมเล้ยยย
ไอ่คินนน มึงนะซื่อบื้อออออออออออออออออ>< ฮ่าๆๆ
�
“ไม่ต้องด่าฉันในใจเลยไอ่เตี้ยย”
เตี้ยพ่องงงส์!!!
แม่งรู้ได้ไงวะว่าผมด่ามันในใจอยู่?
�
“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยว่ารู้ได้ไง หน้าโง่ๆของนายมันฟ้อง!!”
“ไอ่!!.....”
�
“อ้อ! วันหลังนะ ไม่ต้องเรียกว่านายๆๆแล้วนะ เรียกฉันว่าดาร์ลิ้ง!”
�
ดาร์ลิ้ง?
คิดได้นะมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
�
“ทำไมต้องเรียก?”
“มันเป็นกฏ!”
�
กฎ? กฎไรวะ?
ผมที่กำลังทำหน้าสงสัย นายคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมก็พูดขึ้น
�
�
“กฎของแก๊งหน่ะริท ถ้าใครในกลุ่มมีแฟน ต้องให้แฟนเรียกว่าดาร์ลิ้ง อย่างเช่นตามกับเนียร์เป็นแฟนแก..”
“ทำไมต้องเราอะ?” จูเนียร์ท้วงขึ้นมา
“อย่าเพิ่งโวยวายอธิบายอยู่!!”
“ครับ”
ผมมองตูมตามกับจูเนียร์เถียงกัน ผมว่าคู่นี้น่ารักดีนะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนกันผมคิดว่าเป็นแฟนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ
�
“เอาหล่ะ ต่อนะ อย่างเช่น เรากับเนียร์เป็นแฟนกันแล้วเนียร์ เนียร์ก็ต้องเรียกเราว่าดาร์ลิ้ง แต่เราจะเรียกเนียร์ว่าอะไรก็ได้ เข้าใจนะ?”
ผมพยักหน้ารับ
คือจริงๆผมรู้นะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตูมตามอธิบายทำไม
�
�
นั่งไปนานๆก็เริ่มหิวว ><
หิววววววววววววอะ
ผมยื่นมือไปสะกิดนาย เอ่อ ดาร์ลิ้ง
นายนั่นหันหน้ามามองผมด้วยสายตาประมาณว่า “มึงเรียกกูมีไร”
�
“คือ..เราหิวอะ”
“แล้วไง?”
แล้วไง? นี่คือ? กูนั่งกับมึงมาเกือบสองชั่วโมง นี่ก็สี่ทุ่มกว่าๆละ
ย้ำว่าสี่ทุ่ม!!
ข้าวยังไม่ได้กินตั้งแต่เย็น มัวแต่หาเสื้อผ้าแต่งตัวออกมาหาคุณแฟนอันเป็นที่เคารพรักยิ่ง
�
แล้วก็มาพูดว่าแล้วไง?
แฟนมึงหิว มึงก็หาอะไรให้กินหน่อยสิ ให้กูกินนมสดจะอิ่มอะไรวะ!!
�
“หาให้กินหน่อยสิ” ผมบอกออกไป
“ใช่เรื่อง? ใครหิวก็หากินเองสิ!”
นายนั่นพูดด้วยเสียงเรียบๆ ทำหน้าตานิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย
�
�
เออออดี!! กูไปเองก็ได้
ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะตะโกนออกไปสุดเสียง
�
�
�
“เอออ! ไปหากินเองก็ได้วะ!! ไอ่ดาร์ลิ้งบ้า!!!”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
�
สวัสดีค่าาาาาาาา ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้อัพเล้ยย คืองานเยอะมากก อิอิ^^
เรียนอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่การบ้านและกิจกรรมเยอะ ช่วงนี้ก็ติดหาเสียงเลือกตั้งประธานนักเรียน
แต่ไรต์ไม่ได้ลงนะ ฮ่าๆๆ คือช่วยเพื่อนหาเสียงเฉยๆ
นี่กว่าจะมาลงได้ พอดีเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหยุดสองวันเพราะไม่สบายเลยอดไปเรียนเลยมานั่งแต่ง แต่ที่ลงช้าเพราะว่าเน็ตที่บ้านอืด ไม่รู้เป็นไรพอไรต์เล่นทีไรอืดทุกที =.,=
แล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไรต์เซ็งมากกก นั่งเศร้ากับเพื่อนๆในกลุ่ม
คือมอปลายที่โรงเรียนไรต์มีวิชาบำเพ็ญประโยชน์แล้วม.5 ต้องทำทั้งหมดยี่สิบชั่วโมง แล้วพอดีในกลุ่มไรต์ก็เลยอยากทำโครงการเกี่ยวกับพวกเปิดกล่องบริจาคแล้วเอาเงินไปบริจาคให้มูลนิธิ ก็เลยไปติดต่อมูลนิธิกัน ไรต์ก็วิ่งทำเรื่องส่งอาจารย์ที่ปรึกษาและอาจารย์หัวหน้ากลุ่มบำเพ็ญฯ เพราะมันต้องทำหนังสือข้าราชการและมีอาจารย์และผอ.เซ็นกำกับว่าเราทำจริงๆไม่ได้ไปหลอกลวงเขา ก็ทำเรื่องอยู่สองสามวันก็เลยส่งเรื่องไปทางโน้น (มูลนิธิ) ทางเขาก็บอกว่าได้ไม่ได้เดี๋ยวติดต่อกับมา พอส่งไปสามสี่วันทางโน้นก็ไม่ยอมตอบกลับ เลยโทรไปติดต่อทางโน้นเขาก็โยนกันไปมาและบอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นทำเรื่อง จนไรต์ทนไม่ไหวเลยพูดกับเจ้าหน้าที่ไป จนมีพี่ผู้ชายมาบอกว่าทางมูลนิธิเซ็นอนุมัติแล้วแต่ทางไรต์อะต้องทำของขายและทำคอนฯแสดงการแสดงเท่านั้น ห้ามมาเดินตามสะพานลอย ตามสวนจตุจักร และห้ามไปบังคับใครให้เอาเงินใส่กล่องเพราะทางมูลนิธิต้องการเงินที่ใสสะอาดและบริสุทธิ์..
พอไรต์ได้ยินเท่านั้นแหละ...คือท้อเลย จะให้ไปทำของขาย? แล้วค่อยเอาเงินมาบริจาค? คือทางกลุ่มไรต์ไม่ได้ว่างขนาดนั้น และเด็กนักเรียนม.ห้าจะไปทำได้หรอ? เวลาทำการบ้านยังจะไม่ค่อยมีเลยนะ ก็เลยยกเลิกโครงการนี่และเปลี่ยนมาบำรุงวัดแทน ช่วยทางวัดทำความสะอาด และล้างห้องน้ำอะไรพวกเนี่ย
เสียใจมากอ่ะ คือกลุ่มไรต์อยากจะทำบุญด้วย และพ่อแม่ของกลุ่มพวกไรต์ก็อยากจะมาเจอกันในวันที่เรานำเงินไปบริจาค เห็นพวกพ่อแม่เขาจะไปเลี้ยงอาหารกลางวันด้วย ก็เลยเอาก็ดีนะพ่อแม่มาเจอกันบ้างอะไรบ้าง แต่พอมาแบบนี้แล้ว...เศร้าT^T นั่งน้ำตาซึมเพราะโครงการนี่เกือบเดือนเลยนะที่นั่งคิดกัน
แต่ไม่เป็นไรเอาใหม่ๆๆ ปีหน้าค่อยเริ่มใหม่เนาะ...
ขอบคุณที่ฟังหนูบ่อยค่ะ ฮ่าๆๆ เจอกันตอนหน้าเนาะ
รักโน่ริทเสมอนะ T^T
ความคิดเห็น