คื น แ ห่ ง ค ว า ม ลับ

ลำดับตอนที่ #4 : หอคอยลึกลับ

                      4
 ก๊อกๆๆ ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เธออย่าคิดว่ารอดนะ" เค้าพูดก่อนที่จะเดินไป เปิดประตูห้อง

ฉันมองไปทางหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ตรงกับประตู เหนโบสถ์ของร.ร.นี้ มันสวยมากเลยทีเดียว
เอ๊ะ! โบสถ์นั่นมีหอคอย หรือจะเป็นหอคอยลึกลับที่คุณตาบอกฉัน

"อ้าว อ.คีเบิคร์หรือครับ " อ.คีเบิคร์เดินก้าวเข้ามาในเข้า

"อ่อ...ก็ อ๊ะ...คุณซันริ ทำไมมาอยู่นี่ละ" อ.คีเบิคร์พูดพร้อมมองฉันตาถลน

"เอ่อคือ..." ฉันยังพูดไม่ทันจบ ตาประธานน.ร. จอมจุ้นก็ทักขึ้น

"อ. ครับทำไมต้องเรียกว่าคุณละ ยัยนี่มีอะไรพิเศษ" ตานี่ขี้สงสัยเสียจริงๆ

ฉันได้แต่ภาวนาว่าอ. คีเบิคร์คงจะไม่บอกให้เค้ารู้นะ

"ก็ เค้าเป็น เหลนของท่าน เจริก อาเทอร์ เจ้าของร.ร.นี้" หวาย!!! ตาแล้วทำไม อ.คีเบิคร์ถึงบอก
เขา

"หา!!!!!!" ประธานน.ร. ร้องเสียงหลง

"อาจารย์ ~^~^~" ฉันท้วง

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นเป็นหรอกน่าคุณซันริ ทาคารอสไม่บอกใครหรอก เชื่อใจได้" อ.คีเบิคร์ พูดพลางหัวเราะ
แต่ฉันกลับไม่รู้สึกไว้ใจตานี่เลย เชื่อได้เหรอ

"อ . ค่ะทำไมที่โบสถ์นั่น มีหอคอยอะค่ะ"ฉันพูดพลางชี้ไปทางโบสถ์

"อะ....." อ.คีเบิคร์ ทำท่าทางพิลึก ตะกุกตะกัก

"เอ่อ...อย่าไปสนใจเลย เออนี่ทาคารอสเดี๋ยว ตามครูไปที่ห้องด้วยนะ" อ.คีเบิคร์พูดตัดบท  ทันควัน
ช่างน่าสงสัยเสียจริง

"ครับ" ประธานน.ร. พยักหน้าแล้วขานตอบ

จากนั้นอ.คีเบิคร์ก็เดินออกไป ฉันจึงเอ่ยถาม ประธานน.ร.

"แล้วนายรู้เรื่องเกี่ยวกับหอคอยมั้ย"

"อืม....ก็คร่าวๆ เพราะมีแต่คนถามเรื่องนี้กับอ.คีเบิคร์ แต่ท่านก็ไม่เคยบอกใคร" เขาตอบเสียงอ่อยๆ

แน่ละ เพราะอ.คีเบิคร์ เป็นคนเก่าคนแก่ที่นี่มานาน

"ก็ฉันรู้เพียงแต่..ถ้าใครที่เข้าไปดินแดนนั้นจะไม่มีวันได้กลับมาอีกแน่นอน" เขาพูดขึ้นอีกครั้ง

"ทำไม" ฉันถาม

"ไม่รู้เหมือนกันน่ะ เอ่อฉันไปก่อนนะ อย่าสร้างเรื่องวุ่นวายละยัยแกละ"เขาทำหน้ากวนๆใส่

"ฉันชื่อ ซันริ ย่ะไม่ใช่ยัยแกละ" ฉันจ้องเขาเขม็ง

แล้วเค้าก็ไม่พูดอะไรนอกจาก

"พรุ่งนี้ต้องเรียนเป็นวันแรกนะ พักผ่อนซะซันริ" เขาพูดพลางลูบหัวฉันแล้วยิ้มก่อนจะออกจากห้องไป
อ๊ากส์ น่ารักชะมัด!!! ใจฉันเต้นรัวเลย

แต่ฉันก็ต้องหาความจริงให้ได้ฉันเดินไปห้องสมุด โอ้โหยังกะห้องสมุดในแฮรี่พอตเตอร์แน่ะข้าง
ในช่างหรูหราโอ่อ่า ใหญ่โต ฉันเพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย แต่แปลกกลับไม่ค่อยมีคนเข้ามาเลย ฉันเดินหา
หนังสือประวัติโรงเรียนไปเรื่อยๆ อ๊ะนี่ไง หนังสือสีดำเขียนว่า "ประวัติโรงเรียน วิซ อาเทอร์"
 มีเล่มเดียวเหรอเนี่ยที่เป้นประวัติของโรงเรียน ฉันเริ่มเปิดแล้วอ่านที่สารบัญ หอคอย หอคอย
ไม่เห็นมีเลยนี่ เอ๊ะ!!!!! "นักเรียนภาคกลางคืน" หมายความว่าไงน่ะ ฉันรีบเปิดหา อ่าว! หน้านี้ถูก
ฉีกไป เนื้อหาหายไปหมดแลวฉันจะทำไงละเนี่ย

กึงๆๆๆๆ กึงๆๆๆๆ เสียงอะไรน่ะ มันดังอยู่ข้างบน ใกล้ๆฉัน กึงๆๆๆๆๆๆ เสียงดังขึ้นๆ ทุกที
ปึก!!!! "โอ๊ย" มีอะไรบางอย่างหล่นใส่หัวของฉัน อ๊ะหนังสือสีนําเงินเข้มๆ เขียนว่า.......เอ๊ะ!!!!
"บันทึกหอคอยลึกลับ" ฉันไม่รอช้ารีบเปิดอ่านหนังเล่มนี้ไม่หนาเท่าไหร่ มีเขียนไว้เพียง ไม่ถึง
10หน้า เอ๊ะ!! ชื่อผู้เขียน เจริก อาเทอร์ คุณทวดนี่นา หน้าแรกไหนอ่านสิ

 วันที่ 13 มกราคม ค.ศ.1896

             "ข้าพเจ้า มีนามว่า เจริก อาเทอร์ เป็นเจ้าของร.ร.นี้ ข้าพเจ้าได้เขียนบันทึกนี้ในปี
ค.ศ. 1896 พอดีกับที่เจ้าลูกชายได้เริ่มทำงาน ข้าพเจ้าได้เคยก้าวลำ เข้าสู่ดินแดน ลึกลับ
บนหอคอยของโบสถ์ เนื่องจากเคยมีน.ร.หลายคนได้ลองเข้าไปพิสูจน์ เรื่องราวต่างๆของ
หอคอยนั่น แล้วไม่มีใครได้กลับมาอีกเลย ข้าพเจ้าจึงลองไปที่นั่น และสามารถกลับมาได้
อย่างปลอดภัย ที่นั่นเป็นดินแดนเชื่อมต่อ ระหว่างโลก 2 โลก คือโลกมนุษย์ และโลกแห่ง
เวทมนต์ ผู้คนที่หายไป ข้าพเจ้าได้พบเจอพวกเค้า พวกเค้าไม่สามารถกับมาได้เพราะที่นั่น
มีเรื่องราวอาถรรพ์ มีแต่ตอนกลางคืนไม่มีตอนกลางวัน ผู้ที่สามารถกลับมายังที่โลกมนุษย์
ได้นั้นต้องมีพลังวิเศษ ซึ่งข้าพเจ้ามี และลูกหลานของข้าพเจ้าก็มี ข้าพเจ้าอยากให้ลูกหลาน
ได้อ่านบันทึกนี้ แล้วไปเปิดประตูทางเข้านั้น เพื่อไปกำจัดสิ่งชั่วร้ายในโลกเวทมนต์ ที่ถูกสาป
ไม่ให้มีตอนกลางวัน เนื่องจากข้าพเจ้าเคยหนีตาย และปิดประตุทางออก ไม่ให้เจ้าพวกนั้นมา
ครอบงำโลกมนุษย์ได้ เวทมนต์ที่ข้าพเจ้ามีอยู่สามรถใช้ได้ตอนกลางคืนเท่านั้น ลูกหลานก็
เช่นเดียวกัน ยิ่งคืนพระจันทร์เต็มดวงพลังยิ่งแรง ข้าพเจ้าขอฝากลูกหลานไว้ด้วย"

ฉันปิดหนังสือไม่อ่านหน้าต่อไป ฉันว่าแล้วหอคอยนั่นต้องมีอะไรแน่นอน หึคืนนี้ฉันจะไปฉันหยิบหนังสือ
เล่มกลับไปด้วย

พอกลับถึงห้องก็พบเมลนั่งอ่านหนังสืออยู่

"อ้าว ซันริไปไหนมาน่ะ" เมลร้องทัก

"ก็ไปพบตาประธานนั่นน่ะ"

"เหรอเป็นไงมั่ง"

"ก็เค้ารู้แล้วว่าฉันเป็นใคร อ.คีเบิคร์เป็นคนบอกเขา"

"อืม" แล้วเธอก็ก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ

ฉันยังคงคาใจกับทุกคำพูดของคุณทวด แต่ฉันคงไม่เปิดตอนนี้แน่นอนเพราะเดี่ยวเมลเห้น
ฉันไม่อยากให้เธอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะมันอัตราย

ตกเย็นพวกเราก็ไปอาบนํา ก่อนจะไปรับประทานอาหารเย็นที่ห้องอาหาร

"โอ้โห" ฉันร้องขึ้นเมื่อมาถึงห้องอาหาร สุดหรู แสงจากโครมไฟสีเหลืองทำให้ดูละลานตา

"น่าอยู่กว่าที่บ้านฉันเยอะเลย" ฉันพูดกับเมล

"เอาล่ะน.ร.ทุกคนนั่งลงๆ อาหารพร้อมเสริฟ" อาจารย์ท่านหนึ่งพูด

อาหารที่นำมาเสริฟมีแต่ของน่ากินเนื้อเสต็กชั้นดี ปลาแซลมอลอบ โอ้โหอะไรเนี่ย สวรรค์ ดีๆนั่นเอง
อร่อยจริงๆ เหมือนกับว่าแม่ฉันทำเทียบไม่ติดเลยละ อืมรสชาติอร่อยอะไรปานนี้

หลังจากนั้นเราก็กินเสร็จ

"เอาล่ะอย่าเพิ่งไปไหนครับ น้องๆม.4พรุ่งนี้ขอให้ตั้งใจเรียนด้วยนะ คืนนี้ตอนพักผ่อนให้สบายนะครับ"
ตาหน้าดุพูด

"กรี้ด!!!!!!!" เสียงผู้หญิงน้อยใหญ่ส่งเสียงแสดงความชื่นชอบนายนั่น

ฉันจ้องเขาแล้วเขาก็หันมาสบตาฉัน เขาทำหน้าทะเล้นใส่ เชอะ!!น่ารักเกินไปแล้วมั้ง
..............