ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [[[*-*รักแท้ที่ฉันรอ*-*]]]

    ลำดับตอนที่ #2 : T_Tการเปลี่ยนแปลงT_T

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7
      0
      19 พ.ค. 50

    ตอนที่ 2   การเปลี่ยนแปลง

    ++++++ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่ารัก ถึงเวลาที่พูดซักที++++++  เสียงโทรศัพท์ฉันอีกแล้ว อิอิ

    “ฮัลโหล”

    “อืม  อืม  นี่โฟนเองนะ”

    “มีไรหรือป่าวโฟน  โทรมาซะดึกเลย”

    “ป่าว หรอกก้อเมื่อตอนเรียนเสร็จฉันเห็นแกปวดหัวก้อเลยโทรมาถาม”

    “ใจนะ แต่ตอนนี้ฉันหายแล้ว”

    “งั้นถ้าไม่เป็นไรแล้วก้อแค่นี้ก่อนแล้วกันนะพรุ่งนี้เจอกันนะ”

    “จร้า  บ๊าย บาย” 

     เค้าโทรมาหาฉันได้ไงเนี่ยปกตินายโฟนมันไม่ค่อยโทรหาฉันเลย วันนี้โทรมาแล้ว พูดแปลกๆ  ฉันแหละสงสัยจริงๆเลยโทรไปถามยัยเจนดีกว่า

    “ฮัลโหล”

    “เจนแก่นอนยังอ่ะ”

    “ยังไม่นอนแล้วแกมีไรโทรมาซะดึกเลย”

    “ก้อเมื่อกี้อ่ะ โฟนโทรหาฉัน”

    “หรอ  ปกติมันไม่เคยโทรหาแก่เลยไม่ใช่หรอ”

    “ก้อใช่น่ะสิ  ฉันเลยโทรมาหาแก่นี่ไงหละ”

    “มันคงไม่มีไรหรอกมั่ง มันคงเป็นห่วงแก่อ่ะ”

    “นั่นน่ะสิฉันคงคิดไปเองมั่ง งั้นฉันไม่กวนแก่และนะ พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ”

    “บ๊าย   บายจร้ายัยเพื่อน Love”

    ~~~~~~~วันรุ่งขึ้นพี่พีเค้าก้อมารับฉันเหมือนอย่างเคยมารับทุกครั้ง~~~~~~~~

    “สวัสดีค่ะพี่พี วันนี้ดาวไม่มีเรียนนะค่ะ”

    “อ้าว  หรอจ๊ะพี่คงลืมไปเองมั่ง”

    “ไม่เปงไรหรอกคะ พี่พีรีบไปเรียนเถอะเด๋วจาไปสายเอานะค่ะ”

    “จ๊ะงั้นพี่ไปก่อนนะ และเด๋วตอนเย็นพี่จาแวะมาหานะ”

    “คะ  ขับรถดีๆนะค่ะ”

      วันนี้พี่พีเค้ามาแปลกๆปกติเค้าไม่เคยลืมเลยว่าวันไหนฉันมีเรียนหรือไม่มีเรียน แต่วันนี้ฉันไม่มีเรียนแต่เค้ากลับมารับฉัน

    ติ้งหน่อง   ติ้งหน่อง

    “รอสักครู่นะคะ”

    แล้วฉันก้อเกินไปเปิดประตู

    “อ้าวยัยเจนมาได้ไงเนี่ย”

    “ฉันก้อขึ้นมาสิย่ะถามอะไรโง่ๆนะแก่เนี่ย”

    “จร้างั้นฉันไม่ถามและก้อได้”

    “งอนอีกนะแกเนี่ย”

    “นี่ยัยเจนรู้ไหมวันนี้พี่พีเค้ามรับฉันด้วยแหละ”

    “อ้าวเค้าลืมหรอว่าเทอไม่มีเรียนอะ”

    “ฉันก้อว่ามันแปลกๆอยู่เหมือนกันนะปกติเค้าไม่เคยลืมเลย”

    “มันมีอะไรรึป่าวดาว”

    “แกคิดมากไปรึป่าวไม่มีไรหรอกน่า”

    “ระวังเหอะแก่เชื่อใจเค้ามากๆระวังเค้าจาหลอกแกเข้าคราวนี้เด๋วแกจาร้องไห้ไม่หยุดอีก”

    “ไม่มีทางพี่พีเค้าไม่มีทางหลอกฉันแน่นอนเชื่อฉันสิ”

    “ก้อตามใจแกนะฉันเตือนแกแล้วนะ และอย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนนะ”

    และยัยเจนก้อออกไปยืนตรงระเบียงห้องฉันซึ่งเป็นที่ๆยัยเจนชอบไปยืนมองชายหล่ออยู่บ่อยๆ

    “นี่ดาวแกมาดูผู้ชายคนนั้นสิเหมือนนายโฟนเลยอ่ะแก”

    “ไหนจะบ้าหรอเค้าจามาทำไมแถวนี้อะ  บ้านเค้าไม่ได้อยู่แถวนี้ซะหน่อยนะ”
    “ก้อนั่นน่ะสิ”

    “ไม่ใช่เค้าหรอกแกตาฝาดไปเองแหละมั่ง”

    “ไม่นะ  แกมาดูสิ”

    “ไหนไม่เห็นจามีเลย แกตาฝาดไปเองแหละ”

    “ก้อนั่นไง   อ้าววววไปไหนแล้วอ่ะ  แต่ฉันเห็นจริงๆนะ”

    “เข้าไปนั่ง ข้างในดีกว่าเด๋วแกไปเห็นใครเข้าอีก”

      เค้าอ่ะมาจริงๆที่เจนเห็นอ่ะถูกแล้วแต่ยัยดาวกับมาไปเห็น เพราะตอนที่ยัยดาวมาดูอ่ะเค้าเดินกลับไปแล้ว
      แต่แล้วสิ่งที่น่าจะเกิดมันก้อเกิดขึ้น เพราะว่าโฟนดันไปเห็นพี่พีพาผู้สวยมากๆที่ไหนนั่งรถมาด้วยก้อไม่รู้แล้วเรามารอดูกันดีกว่าว่าเค้าจากล้าบอกเจนไหม

    +++++++ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่ารักถึงเวลาที่ต้องพูดซะที่+++++++

    “ฮัลโหล”

    “ ดาวนี่โฟนนะ”
    “จร้า มีไรรึป่าวโฟนเสียงนายเหมือนไม่ค่อยสบายใจ”

    “อือ   คือว่าไม่มีไรหรอฉันโทรมาหาแกเฉยๆ”

    “ไม่มีไรจริงๆนะมีไรก้อปรึกษาดาวได้นะ”

    “ไม่มีไรหรอกงั้นแค่นี้นะ  บายจ๊ะ”

      แล้วเค้าก้อว่างไปเลยเห็นไหมว่าเค้าไม่กล้าบอกนับดาวเพราะว่ากลัวนับดาวเสียใจ

    “ใครโทรมาหรอดาว” ยัยเจนถาม

    “โฟนเค้าโทรมาอ่ะ เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจแต่ไม่กล้าบอกฉันอ่ะ”

    “งั้นฉันโทรไปถามให้ไหม”

    “อย่าเลยถ้าเค้าอยากเล่าเด๋วเค้าก้อเล่าให้เราฟังเองแหละน่า”

    “อืมๆก้อได้”

    “ยัยดาวเย็นแล้วฉันกลับบ้านก่อนนะ”

    “จะ   กลับบ้านดีๆนะ บาย”

      ดาวนึกเย็นป่านนี้แล้วทำไมพี่พีถึงยังไม่มาอีกก้อไม่รู้นะเป็นไรรึป่าวก้อไม่รู้  เป็นห่วงจังเลย

    +++++++ตอนที่ 2 ไม่เหงมีใครมีอ่านเลย เสียใจจัง++++++++++

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×