...My Love...

ลำดับตอนที่ #5 : \"ไว้เจอกันอีกนะครับ\"

     “ตายแล้ว”โบวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเลยเวลากลับบ้านของเธอมานานแล้ว



     “มีอะไรหรอ”ชายหนุ่มถามนัยน์ตาสงสัย



     “คือ...3โมงแล้วโบว์ต้องกลับบ้านแล้วค่ะ”หญิงสาวจำใจที่จะต้องบอกว่าคงต้องกลับบ้าน



แล้วทั้งๆที่ในใจอยากหยุดเวลานี้เอาไว้



     “หรอครับ...ถ้างั้นพี่ไปส่งนะครับ”



     “ไปส่ง...ที่บ้านน่ะหรอคะ”หญิงสาวแทบไม่เชื่อหูตัวเอง



     “เอ่อ...มะ...ไม่สะดวกพี่ไม่ไปก็ได้นะ”ชายหนุ่มดูจะขวยๆกับการอาสาพาสาวไปส่งบ้าน



     “เปล่าค่ะ...”



     “งั้นก็ให้พี่ไปส่งนะ...”สายตาของเขาเริ่มเปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง



     “อืม...ค่ะ”



     “พี่ถือกระเป๋าให้ระ”วีรบุตรอาสา



     “ขอบคุณค่ะ”โบว์ตอบพร้อมยื่นกระเป๋าให้



  ระหว่างทางกลับบ้านทั้งสองเริ่มทำความรู้จักกันมากขึ้น ในไม่นานก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้า



บ้านของโบว์



     “ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่างในวันนี้ ทั้งที่อุตส่าห์พาโบว์ไปห้องพยาบาล แล้วก็พี่มา



ส่งด้วย”หญิงสาวพูด



     “ไม่เป็นไรครับ”วีรบุตรพูดพร้อมกันใช้มืออันเรียวยาว (น่าสัมผัสเป็นที่สุด...นอกเรื่อง



อีกแล้วเจ๊เปลวเทียน) ลูบหัวโบว์อย่างเอ็นดู ทำเอาโบว์ถึงกับอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก



     “พี่ไปแล้วนะ...ไว้เจอกันอีกนะครับ”เขาพูดพร้อมกับโบกมือให้เธอ (ทำหน้าตาน่ารัก



ด้วย...อินมากไปและเจ๊)



     “ค่...ค่ะ”เธอยกมือค้างอย่าว่าแต่มือเลยทั้งหน้าทั้งตัวค้างอยู่กับที่เลย



  เธอเรียกสติกลับมาได้ตอนชายหนุ่มเดินลับตาไปแล้ว