ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~ความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่~
ระเบียงห้อง 905 เวลา 10:33
“นั่นไง น้ำขึ้นเท่าเดิมและ”สืบศักดิ์พูดพลางชี้มืออกไปยังท้องทะเล
“เออว่ะ...เฮ้ยทำไมมันขึ้นเร็วงี้วะครึ่งชั่วโมงเองนะโว้ย”
“เออ...นั่นดิวะ”
“งั้นข้ากลับก้อนดีกว่าเป็นห่วงคนที่หาดว่ะ”
“เออๆ...แล้วเจอกันโว้ยเพื่อน”
ชาติชายเดินออกไปยื่นมือจับลูกบิดประตูแต่เสียงของสืบศักดิ์ก็เรียกเขาเอาไว้
“เฮ้ย...ไอ้ชาติตายห่าแล้ว”สืบสักดิ์สปถออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตกใจสุดขีด
ชาติชายวิ่งกลับเข้ามาในห้องแล้วมองออกไปยังน้องทะเล คลื่นลูกมหึมาถามโถมเข้าสู่ชายฝั่ง ผู้คนต่างวิ่งหนีตาย
“เพ็ญ...ข้าจะไปหาเพ็ญ”ชาติชายวิ่งถลาออกไปนอกห้องน้ำตาไหลรินอาบแก้ม
“ไม่ได้นะเว้ยไอ้ชาติ”สืบศักดิ์วิ่งมาคว้าตัวเพื่อเอาไว้
“ต้องได้...ข้าจะไปหาลูก”
“เอ็งไปตอนนี้ก็มีแต่ตาย...ห่วงชีวิตตัวเองก่อนสิวะ”
“ไม่...ไม่ ถ้าไม่มีลูกกับเพ็ญข้าจะอยู่ไปทำไมวะ”
“เอ็งอย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายขนาดนั้นสิวะ...ถ้าลูกกับเมียเอ็งรอดตายแล้วเอ็งเสือกวิ่งลงไปตายลูกกับเมียเอ็งจะอยู่ยังไง”
ชาติชายสะอึกกับคำพูดของเพื่อน แล้ววิ่งกลับไปที่ระเบียง ภาพที่เขาเห็นถึงกับทำให้เขาเขาอ่อนแทบล้มทั้งยืน ชุมชนร้านค้าที่เคยมีชาวบ้าน
และนักท่องเที่ยวซื้อหาจับจ่ายข้าวของกันอย่าพลุกพล่าน ต้นไม้ที่เคยขียวขจี ตอนนี้เหมือนกับที่ดินว่างเปล่า ราบเรียบ ไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่ และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น คลื่นยักษ์อีกลูกถูกพักเข้ามาหาฝั่ง
ถึงชาติชายจะไม่ถูกคลื่นหรือแม้แต่ระอองน้ำถูกตัวเลยแม้แต่น้อยแต่ทว่าเขากลับเจ็บเหมือนกับโดนกระชากวิญญาณออกจากร่าง
“เพ็ญ........”เขาตะโกนออกไปสุดเสียงร้องไห้ราวกับคนขาดสติ
“ไอ้ชาติ...ใจเย็นเว้ย”สืบศักดิ์ทำอะไรไม่ได้มากกว่าจะปลอบใจเพื่อน
“ดาว......เดือน......ไอ้ศักดิ์ลูกข้าอะ...ลูกข้าอยู่ข้างล่างนั่น”
“เออข้ารู้...”สืบศักดิ์มองสภาพเพื่อนที่เหมือนกับคนตายทั้งเป็น ร่างกายของเขาลงไปกองอยู่กับพื้นไม่ขยับมีเพียงแต่น้ำตาลูกผู้ชายที่ยังคง
ไหลออกมาไม่หยุดหย่อน
“เฮ้ย...น้ำแห้งแล้ว โหดูสภาพเอ็งไม่ไหวแล้วว่ะ งั้นข้าจะไปดูเพ็ญกับหลานให้แล้วกันเอ็งอยู่ห้องข้าก่อน”
“ไม่ๆ...ข้าจะไม่ทิ้งพวกเขาอีกแล้ว ข้าจะไปด้วย ข้ายังไหว”ชาติชายลุกขึ้นแล้ววิ่งลงบันได้ไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยมีสืบศักดิ์วิ่งตามไปติดๆ เขาวิ่งลงมาอย่างรวดเร็วแต่ดุเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนมาถึงชั้น 3 ของตึก น้ำทะเลเจิ่งนองไปทั่วร่างไร้วิญญาณมีให้เป็นอยู่ตามทางเดินยิ่งทำให้ใจของชาติชายแทบขาดลง เขายังคงวิ่งต่อไปจนถึงชั้นล่างสุด เขาหันซ้ายหันขวาเหมือนกับยังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเห็นร่างไร้วิญญาณของผู้คนมากมายรวมทั้งเศษข้าวของอีกมากมายกองทับกันอยู่ที่ริมฝาผนังของห้องโถงใหญ่ด้านล่างของโรงแรม ยิ่งทำให้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอดคิดถึงความรุนแรงของคลื่นไม่ได้
เขาออกมานอกโรงแรมวิ่งไปที่(อดีต)บ้านพักที่เขาอยู่ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงพื้นทรายและซากสิ่งของรวมทั้งมนุษย์เกลื่อนกลาดไปหมด
เขาวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ปากก็ตะโกนเรียกคนในครอบครัว
“เพ็ญ....เดือน....ดาว....พ่อครับ...แม่ครับ”
เวลา 18:00น.
“ไอ้ชาติ...ข้าว่า...”สืบศักดิ์ไม่กล้าที่จะพูดคำต่อไป
“เอ็งจะเลิกหาก็ได้นะ...แต่ข้าจะไม่หยุดจนกว่าจะเจอลูกเมียข้า”ชาติชายพูดด้วยเสียงหนักแน่น
“เฮ้ย...ไม่ได้ ถ้าเอ็งยังไม่เลิกหาข้าก็จะช่วยเอ็งต่อไป”สืบศักดิ์วางมือบนบ่าของเพื่อนเบาๆ
“ขอบใจนะไอ้ศักดิ์”
“ไม่เป็นไรเว้ย...เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิวะ”
เวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์สืบศักดิ์และชาติชายยังคงช่วยกันตามหาญาติ ทุกที่ที่มีหน่วยช่วยเหลือผู้ประสบภัยทั้งสองต่างไปมาแล้วทั้งหมดและไม่ต่ำกว่าสองรอบ
“ไอ้ศักดิ์...ข้าถอดใจแล้วว่ะ”ชาติชายบอกกับเพื่อนน้ำตาคลอ
“พรุ่งนี้ข้าจะกลับบ้านแล้ว”เขาใช่มือของพ่ออันอบอุ่นที่เคยโอบกอดลูกปาดน้ำตาตัวเอง
“ไม่เป็นไรนะเว้ย...ถึงยังไงพวกเขาก็ยังอยู่ใจใจเอ็งไม่ใช่หรอ...
ที่บ้านของชาติชายใจกลางเมืองกรุงเทพ
ชาติชายนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียงเหมือนกับรอคอยอะไรบางอย่างที่คงจะไม่มีวันกลับมาหาเขาอีก
“กริ๊ง.........ๆ.......ๆ”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในบ้านของเขา
“สวัสดีครับ”ชาติชายเดินไปรับโทรศัพท์อย่างอ่อนล้า
“คุณชาติชายรึเปล่าคะ”เสียงจากปลายสายถามขึ้น
“ใช่ครับ”
“เราโทรมาจากหน่อยช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามินะคะ”
“ครับ”ชาติชายพูดด้วยน้ำเสียงมีความหวังและแววตาที่เปล่งประกาย
“ทางเราพบ...ศพของญาติคุณแล้วค่ะ”
“ครับ...” แววตาที่เปล่งประกายของเขาถูกบดบังด้วยน้ำตา
เขาวางสายแล้วร่ำไห้กับการจากไปของผู้เป็นที่รัก
“นั่นไง น้ำขึ้นเท่าเดิมและ”สืบศักดิ์พูดพลางชี้มืออกไปยังท้องทะเล
“เออว่ะ...เฮ้ยทำไมมันขึ้นเร็วงี้วะครึ่งชั่วโมงเองนะโว้ย”
“เออ...นั่นดิวะ”
“งั้นข้ากลับก้อนดีกว่าเป็นห่วงคนที่หาดว่ะ”
“เออๆ...แล้วเจอกันโว้ยเพื่อน”
ชาติชายเดินออกไปยื่นมือจับลูกบิดประตูแต่เสียงของสืบศักดิ์ก็เรียกเขาเอาไว้
“เฮ้ย...ไอ้ชาติตายห่าแล้ว”สืบสักดิ์สปถออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตกใจสุดขีด
ชาติชายวิ่งกลับเข้ามาในห้องแล้วมองออกไปยังน้องทะเล คลื่นลูกมหึมาถามโถมเข้าสู่ชายฝั่ง ผู้คนต่างวิ่งหนีตาย
“เพ็ญ...ข้าจะไปหาเพ็ญ”ชาติชายวิ่งถลาออกไปนอกห้องน้ำตาไหลรินอาบแก้ม
“ไม่ได้นะเว้ยไอ้ชาติ”สืบศักดิ์วิ่งมาคว้าตัวเพื่อเอาไว้
“ต้องได้...ข้าจะไปหาลูก”
“เอ็งไปตอนนี้ก็มีแต่ตาย...ห่วงชีวิตตัวเองก่อนสิวะ”
“ไม่...ไม่ ถ้าไม่มีลูกกับเพ็ญข้าจะอยู่ไปทำไมวะ”
“เอ็งอย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายขนาดนั้นสิวะ...ถ้าลูกกับเมียเอ็งรอดตายแล้วเอ็งเสือกวิ่งลงไปตายลูกกับเมียเอ็งจะอยู่ยังไง”
ชาติชายสะอึกกับคำพูดของเพื่อน แล้ววิ่งกลับไปที่ระเบียง ภาพที่เขาเห็นถึงกับทำให้เขาเขาอ่อนแทบล้มทั้งยืน ชุมชนร้านค้าที่เคยมีชาวบ้าน
และนักท่องเที่ยวซื้อหาจับจ่ายข้าวของกันอย่าพลุกพล่าน ต้นไม้ที่เคยขียวขจี ตอนนี้เหมือนกับที่ดินว่างเปล่า ราบเรียบ ไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่ และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น คลื่นยักษ์อีกลูกถูกพักเข้ามาหาฝั่ง
ถึงชาติชายจะไม่ถูกคลื่นหรือแม้แต่ระอองน้ำถูกตัวเลยแม้แต่น้อยแต่ทว่าเขากลับเจ็บเหมือนกับโดนกระชากวิญญาณออกจากร่าง
“เพ็ญ........”เขาตะโกนออกไปสุดเสียงร้องไห้ราวกับคนขาดสติ
“ไอ้ชาติ...ใจเย็นเว้ย”สืบศักดิ์ทำอะไรไม่ได้มากกว่าจะปลอบใจเพื่อน
“ดาว......เดือน......ไอ้ศักดิ์ลูกข้าอะ...ลูกข้าอยู่ข้างล่างนั่น”
“เออข้ารู้...”สืบศักดิ์มองสภาพเพื่อนที่เหมือนกับคนตายทั้งเป็น ร่างกายของเขาลงไปกองอยู่กับพื้นไม่ขยับมีเพียงแต่น้ำตาลูกผู้ชายที่ยังคง
ไหลออกมาไม่หยุดหย่อน
“เฮ้ย...น้ำแห้งแล้ว โหดูสภาพเอ็งไม่ไหวแล้วว่ะ งั้นข้าจะไปดูเพ็ญกับหลานให้แล้วกันเอ็งอยู่ห้องข้าก่อน”
“ไม่ๆ...ข้าจะไม่ทิ้งพวกเขาอีกแล้ว ข้าจะไปด้วย ข้ายังไหว”ชาติชายลุกขึ้นแล้ววิ่งลงบันได้ไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยมีสืบศักดิ์วิ่งตามไปติดๆ เขาวิ่งลงมาอย่างรวดเร็วแต่ดุเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนมาถึงชั้น 3 ของตึก น้ำทะเลเจิ่งนองไปทั่วร่างไร้วิญญาณมีให้เป็นอยู่ตามทางเดินยิ่งทำให้ใจของชาติชายแทบขาดลง เขายังคงวิ่งต่อไปจนถึงชั้นล่างสุด เขาหันซ้ายหันขวาเหมือนกับยังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเห็นร่างไร้วิญญาณของผู้คนมากมายรวมทั้งเศษข้าวของอีกมากมายกองทับกันอยู่ที่ริมฝาผนังของห้องโถงใหญ่ด้านล่างของโรงแรม ยิ่งทำให้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอดคิดถึงความรุนแรงของคลื่นไม่ได้
เขาออกมานอกโรงแรมวิ่งไปที่(อดีต)บ้านพักที่เขาอยู่ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงพื้นทรายและซากสิ่งของรวมทั้งมนุษย์เกลื่อนกลาดไปหมด
เขาวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ปากก็ตะโกนเรียกคนในครอบครัว
“เพ็ญ....เดือน....ดาว....พ่อครับ...แม่ครับ”
เวลา 18:00น.
“ไอ้ชาติ...ข้าว่า...”สืบศักดิ์ไม่กล้าที่จะพูดคำต่อไป
“เอ็งจะเลิกหาก็ได้นะ...แต่ข้าจะไม่หยุดจนกว่าจะเจอลูกเมียข้า”ชาติชายพูดด้วยเสียงหนักแน่น
“เฮ้ย...ไม่ได้ ถ้าเอ็งยังไม่เลิกหาข้าก็จะช่วยเอ็งต่อไป”สืบศักดิ์วางมือบนบ่าของเพื่อนเบาๆ
“ขอบใจนะไอ้ศักดิ์”
“ไม่เป็นไรเว้ย...เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิวะ”
เวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์สืบศักดิ์และชาติชายยังคงช่วยกันตามหาญาติ ทุกที่ที่มีหน่วยช่วยเหลือผู้ประสบภัยทั้งสองต่างไปมาแล้วทั้งหมดและไม่ต่ำกว่าสองรอบ
“ไอ้ศักดิ์...ข้าถอดใจแล้วว่ะ”ชาติชายบอกกับเพื่อนน้ำตาคลอ
“พรุ่งนี้ข้าจะกลับบ้านแล้ว”เขาใช่มือของพ่ออันอบอุ่นที่เคยโอบกอดลูกปาดน้ำตาตัวเอง
“ไม่เป็นไรนะเว้ย...ถึงยังไงพวกเขาก็ยังอยู่ใจใจเอ็งไม่ใช่หรอ...
ที่บ้านของชาติชายใจกลางเมืองกรุงเทพ
ชาติชายนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียงเหมือนกับรอคอยอะไรบางอย่างที่คงจะไม่มีวันกลับมาหาเขาอีก
“กริ๊ง.........ๆ.......ๆ”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในบ้านของเขา
“สวัสดีครับ”ชาติชายเดินไปรับโทรศัพท์อย่างอ่อนล้า
“คุณชาติชายรึเปล่าคะ”เสียงจากปลายสายถามขึ้น
“ใช่ครับ”
“เราโทรมาจากหน่อยช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามินะคะ”
“ครับ”ชาติชายพูดด้วยน้ำเสียงมีความหวังและแววตาที่เปล่งประกาย
“ทางเราพบ...ศพของญาติคุณแล้วค่ะ”
“ครับ...” แววตาที่เปล่งประกายของเขาถูกบดบังด้วยน้ำตา
เขาวางสายแล้วร่ำไห้กับการจากไปของผู้เป็นที่รัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น