สมุดบันทึกใส่กลอน

ลำดับตอนที่ #5 : เราทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม(อยู่รึเปล่า)

     เธอรู้รึเปล่าว่าเธอเป็นคนที่เรารักที่สุด…



     เธอรู้รึเปล่าว่าเธอคือคนที่เราห่วงใยที่สุด...



     เธอรู้รึเปล่าว่าเธอคือคนที่เราแคร์ที่สุด...



     เธอรู้รึเปล่าว่าเธอคือคนที่สำคัญทีสุด...



     เธอรู้รึเปล่าว่าเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเรา...



     เธอรู้รึเปล่าว่าเราจะมีความสุขไม่ได้ถ้าขาดเธอ...



    เธอจะรู้รึเปล่าว่าถ้าวันหนึ่งเราตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีเธอเราคงไม่อยากมีชีวิตอยู่…

    



     ในสายตาเธอเราอาจเป็นคน เอาแต่ใจ ขี้โมโห ใจร้อน เอาแต่ใจตัวเอง ขี้ใจน้อย แต่เธอจะรู้รึเปล่าว่าความ



รักที่ฉันมอบให้เธอมันมีมากกว่านั้น มันมากที่สุด มากเกินกว่าสิ่งใด





     เราเกลียดกาลเวลา เราเกลียดที่มันทำให้เธอเปลี่ยนไป…



    

     เราเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถรักษามิตรภาพของเราให้มั่นคงแข็งแรงเท่าเมื่อก่อนได้...





     เราเกลียดโรงเรียนที่ใครๆก็ว่าดี ใครๆก็ชื่นชม ใครๆก็อยากเข้า โรงเรียนที่เรากันเพื่อนเรียนอยู่(แต่อยู่คนละ



ห้อง)เพราะมันทำให้เรากันเพื่อนต้องห่างกันมากขึ้น…





     เราเกลียดภาษาเพราะมันทำให้เกิดช่องว่าระหว่างเรา2คน…

    



     เราเกลียดทุกอย่างที่มันทำให้เรากับเธอไม่เหมือนเดิม...





     แต่เธอรู้รึเปล่าว่าฉันไม่เคยเกลียดเธอ ไม่ว่าตอนนี้ถ้ามีคนถามว่าเพื่อนสนิทของเธอเป็นใครแล้วคำตอบมัน



ออกมาไม่ใช่เรา เราก็ไม่โกรธเธอหรอก เราไม่โกรธเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่เลยจริงๆ

                      



                                                 ต่อจากนี้มันอาจไม่เหมือนเดิม

                                                   ไม่เพิ่มเติมจากสิ่งที่เป็นอยู่

                                                    มันน้อยลงทุกวันฉันพอรู้

                                            แต่ภาพของเธอจะอยู่กับฉันตลอดไป

    



   ถ้าเธอได้อ่านและรับรู้ความรู้สึกนี้แล้วเราอยากบอกว่าเราขอโทษนะที่เราอารมณ์เสียใส่เธอ และหวังว่าถ้าเจอหน้า



กันแล้วเราจะยิ้มให้กันเหมือนเดิม





      จริงๆแล้วเพื่อนที่เราสนิทมี 2 คนอะนะ แต่อีกคนยังเหมือนเดิม