...My Love...

ลำดับตอนที่ #2 : ช่างเป็นควรามบังเอิญ

     .....ณ ห้อง2/5…..

    เวลาผ่านไปโบว์ยังคงนั่งคิดถึงสายตาเย็นชาคู่นั้น



     “หน้าตาพี่เขาก็ดีแต่ทำไมแววตาถึงไม่มีความสุขเอาเสียเลยนะ...อยากเห็นรอยยิ้มของพี่เขาจัง”



เธอปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปตามอากาศ



     “โบว์ๆ...อาจารย์เข้าแล้วนะ”นัทสะกิดเพื่อน



     “อืม...”เสียงตอบสั้นๆดังอยู่ในลำคอ



     “ณัฐธิณี”อาจารย์เดินมาที่โต๊ะของโบว์แล้วเอ่ยปากขึ้น



     “อืม…”เธอตอบอย่างไม่รู้ตัว



     “ณัฐธิณี”อาจารย์มองลอดแว่นสายตาหนาเตอะและพูดเสียงหนักแน่นเพื่อนย้ำให้เธอรู้ว่าเธอไม่



ได้สนใจที่จะเรียนเลย



     “อืม...”เธอยังคงตอบโดยที่ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำผิด



     “ไปยืนข้างนอกซิณัฐธิณี...เผื่อสติเธอจะกลับมา”



     “อืม...เอ้ย!” กว่าสติของโบว์จะกลับมาเธอก็ตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนทั้งห้อง เธอค่อยๆเดิน



ออกจากห้องไปพร้อมเสียงหัวเราะของเพื่อน



     “เป็นอะไรไปเนี่ยเรา...เฮ้อ”เธอบ่นกับตัวอง

ขณะที่เธอยืนอยู่เธอก็ได้รู้ว่าวันนี้ไม่ได้มีแต่เรื่องร้ายๆซะทีเดียว...เธอสังเกตเห็นชายคนที่เธอแอบ



ชื่นชมเขาเมื่อเช้าเดินผ่านหน้าเธอไป ท่าทางของเธอดั่งโดนสะกดด้วยมนตราบางอย่างเธอแทบจะ



เดินตามเขาไปโดยไม่รู้ตัว



     “ณัฐธิณี...”เธอถูกปลุกจากโลกแห่งมนตราด้วยเสียงของอาจารย์



     “ค....คะ”เธอตอบ



     “เป็นอะไรน่ะ ครูเรียกตั้งนานแล้วนะ...เข้าห้องได้แล้ว”



     “ค่ะ...”เธอตอบผู้เป็นอาจารย์แต่สายตาก็ยังมองตามชายหนุ่มผู้นั้นไป



     การเรียนช่วงเช้าผ่านไป กริ๊ง........งง เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าหมดคาบเรียน โบว์และเพื่อน



ๆเดินลงไปโรงอาหา