สมุดบันทึกใส่กลอน

ลำดับตอนที่ #10 : รีบๆไปจากตรงนี้กันเหอะ

   ใกล้จะถึงวันกีฬาสีแล้วน้า...เย้ๆๆ อยากอยูสีเดียวกะพี่เขาจังเลย ไม่เป็นไรถึงอยู่คนละสีก็แอบเชียร์ได้ อิอิ  



วันนี้เดินผ่านห้องที่พี่เขาเรียนด้วยอะ(โดยบังเอิญนะ...แหมอยากให้บังเอิญบ่อยๆจังเลย) เราก็เดินผ่านไปแล้ว



ก็รู้สึกว่าเป็นใครอยู่ในห้อง อืม มันคุ้นๆน้าเราก็เลยค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆห้องนั้นก็เลยเห็นพี่เขานั่งอยู่พอเข้าไป



ใก้ลเรื่อยๆภาพมันก็จะกว้างขึ้นเรื่อยๆอะนะก็เลยรู้ว่าพี่เขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่งอยู่กะใคร



ก็กะแฟนเขาอะดิพอดีเพื่อนเราส่งงานอยู่ห้องข้างๆเราก็เลยต้องยืนคอยเพื่อนอะ ทั้งมีความสุขที่ได้เจอพี่เขา



และก็ทั้งเศร้าด้วย ไม่รุว่าเศร้าเพราะอะไร เพราะเราไม่เคยคิดอยากจะให้พี่เขากะแฟนทะเลาะหรือเลิกกันเลย



ก็อย่างที่เคยบอก \"เวลาที่เขาอยู่กะแฟนเขามีความสุขนี่นา\"(ขออนุญาติทวนคำพูด)





     พอเพื่อนเราส่งงานเสร็จเราก็เลยบอกให้ รีบๆไปจากตรงนี้กันเหอะ เพื่อนเรายังมีการ ไม่นั่งเล่นแถวนี้



ก่อนหรอ น่าเตะมะเพื่อนเรา เราไม่ได้ตอบอะไรหรอก เพราะความรู้สึกตอนนั้นมัน มึน มากเลยอะทุกอย่างปนกัน



ให้มั่วไปหมด พอดีว่าคาบต่อไปที่เราเรียนเป็นคาบวิทย์อะ เราต้องย้ายห้องเรียนไปเรียนห้องวิทย์ แล้วเรากะเพื่อนอะ



จะไปห้องวิทย์เร็วมากเลย(ยังไม่มีคนไปเลยอะ)แลวก็ พอดี๊ พอดี เพื่อนเราไปหยิบของ เราก็เลยไปรออยู่ห้องวิท



ตอนนั้นเราก็เลยนั่งอยู่คนเดียว เวงลาเราอยู่คนเดียวกะบรรยากาศแบบนั้นรู้มะเป็นไง เราแอบร้องไห้อะ



ไม่อยากให้เพื่อนเห็นเลย แด๋วมานจะหาว่าเราไร้สาระ เศร้าเลยดีนะที่ยังพอควบคุมสติได้รับเช็ดน้ำตาก่อนที่เพื่อน



จะกลับมา ก็ทันอะนะ เลยไม่มีใครรู้สงสัยจะรู้ก็วันนี้แหละ



                                                พรุ่งนี้คงจะไม่ได้เจอเธอ ฝากสายลมดูแลเธอด้วย