ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*6]] เครื่องระบาย...ที่มีหัวใจ
เวลา 14.50 น.
"อือ.....อื้ออออออออออ" ร่างบางครางเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ พลางขยี้ตาแล้วค่อยๆ ใช้มือยันเตียงนุ่มเพื่อจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บที่ได้รับก่อนจะตกเข้าสู่ห้วงนิทรายังไม่หายไป ทำให้ร่างบางทรุดตัวนอนลงอยู่กับที่เดิม พลางนอนน้ำตาคลอเบ้า.....
"ว่าไง.....ตื่นแล้วหรอ? นายนี่หลับเก่งจริงๆเลยนะ" ร่างสูงเดินมานั่งที่เตียงนุ่มข้างๆร่างบาง ร่างบางขยับตัวถอยหลังออกเล็กน้อยเพราะความกลัว
"ยะ.....อย่าทำอะไรชั้น ฮึก.....นะ" ร่างบางน้ำตาไหลออกมา พลางสะอื้นเสียงดัง มือก้อกำผ้าห่มสีเทาเข้มที่ห่มร่างน้อยๆของตัวเองไว้ "ชั้น...ฮึก ชั้นเจ็บ อย่าทำชั้นอีกเลยนะ" ร่างบางพูดเสียงเหมือนจะไม่มีแรงพูด
"ก็นายมันพวกชอบขัดคำสั่ง ต้องใช้ความรุนแรงถึงจะคุยกันรู้เรื่อง ชั้นเคยบอกแล้วใช่มั้ย?.....ว่าให้นายมาหาชั้นทุกวันน่ะ" ร่างสูงเชยคางของร่างบางขึ้นหน่อยๆ พลางมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้ ร่างบางรีบหลบสายตาที่น่ากลัวนั้น
"ทำไม?...แค่นี้ก็กลัวแล้วรึไง จำไว้นะ นายเป็นได้ก็แค่เครื่องระบายอารมณ์ของชั้น ชั้นอารมณ์เสียเมื่อไหร่ นายก็เตรียมรับมือชั้นไว้ให้ดี" ร่างสูงพูดพลางเดินออกไปจากห้องนั่น ปล่อยให้ร่างบางที่นอนร่างกายเปลือยเปล่านั้นอยู่บนเตียง......
เครื่องระบายอารมณ์.......
เตรียมรับมือไว้ให้ดี
2 ประโยคที่ร่างบางได้แต่นั่งคิดหลังจากที่แต่งตัวและกลับมาที่ห้องเรียนอย่างเดิม งานที่อาจารย์สั่งไป ก็กลับไม่มีการตอบสนองของร่างบางซักนิดเดียวจนเพื่อนที่นั่งๆข้างๆ ต้องสะกิดเบาๆ
"คยูฮยอน....เป็นอะไรรึป่าว?? ทำไมนายดูเหม่อๆนะ แล้วไปไหนมาถึงพึ่งมาเรียนน่ะ"
"เอ่อ.........ชั้น ชั้นทำหนังสือหายน่ะ เลยหานานไปหน่อย" ร่างบางตอบอ้ำอึ้ง แล้วก็เรียกสติกลับมาที่งานที่อาจารย์สั่ง
ผ่างงง.....!!!!! !! ! !
ร่างเพรียวบางเลื่อนประตูห้องเรียนออกอย่างแรง พลางมองไปที่น้องชายคนเล็กต่างแม่ของเค้าอย่างดุดัน...
"ลี ดงเฮ เธอมาหาใครน่ะ?"
"ผมมาหา....น้อยชาย" ดงเฮพูด
"อื้มมม คยูฮยอน ไปหาพี่ชายเธอสิ" อาจารย์พูดขึ้น ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นช้าๆเพราะยังเจ็บไม่หาย พลางพยุงตัวเองให้เดินไปหาพี่ชายที่หน้าห้อง
................................................................................
"พี่ดงเฮมีอะไรกับผมหรอ?" ร่างบางถามพี่ชายต่างแม่ของเค้าอย่างสงสัย
"นายรู้ใช่มั้ย? ว่าชั้นรักเค้าน่ะ......" ดงเฮมองหน้าร่างบางแล้วพูดอย่างจริงจังพลางค่อยๆบีบแขนทั้งสองข้างของร่างบางแน่นขึ้น "นายก็รู้ไม่ใช่รึไง ว่าชั้นรักคิบอมมากแค่ไหนน่ะ...แล้วนายทำแบบนั้นทำไม ทำไปทำไม บอกชั้นมา!!!!!!" ดงเฮเขย่าร่างบางอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก
"เอ่อ........พี่ดงเฮฮะ" ร่างบางค่อยๆเอามือเล็กปาดน้ำตาคนเป็นพี่ แต่ดงเฮกลับปฏิเสธมัน และปัดมือของร่างบางออกไปไกลๆ
"ฮึก......ชั้นอยู่ได้เพราะเค้า ชั้นรักเค้า ฮึก....แต่ดูที่นายทำกับเค้าสิคยูฮยอน นายทำอะไรน่ะ มันน่าเกลียด น่าขยะแขยง นายมันทุเรศ น่าสมเพชที่สุดเลยคยู" ดงเฮพูดไปร้องไห้ไป
"ทำไมพี่พูดแบบนั้นล่ะพี่ดงเฮ ฮึก.....ผมไม่ได้ตั้งใจนะ" ร่างบางพูดพลางร้องไห้ตามคนเป็นพี่
"ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพี่ ฮึก.....ชั้นไม่อยากมีน้องแบบแกเลยคยูฮยอน ความฝันของชั้น ความรักของชั้น พังไปหมด เพราะนาย นายคนเดียว ฮึก...." พูดจบดงเฮก็วิ่งหนีไป ปล่อยให้ร่างบางยืนน้ำตาไหลพรากอยู่เพียงผู้เดียว ปากก็พร่ำเพ้อถึงแต่พี่ชาย
พี่ชาย.......ผมขอโทษ
เพราะนาย.......คิม คิบอม
ร่างบางเดินไปห้องเรียนอีกตึกหนึ่ง แล้วเค้าก็เปิดประตูออก เผยให้เห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะบ้าง บนเก้าอี้ และก็ยืนอยู่บ้าง เค้ารีบเดินตรงไปหาร่างสูงทันที...
"...............มีอะไรอีกล่ะ ติดใจชั้นกันรึไง?" ร่างสูงพูดพลางโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆกับร่างบาง ร่างบางผลักร่างสูงออกห่าง
เพี๊ยะ !!! !!!!!! !
"......................................." ทุกอย่างสงบนิ่งลงหลังจากได้ยินเสียงจากมือเรียวบางกระทบกับแก้มข่างร่างสูงอย่างแรง
"นี่มันยังน้อยไปกับที่นายทำชั้น ฮึก.......กับพี่ชายชั้น......ฮึก นายคิดว่าชั้นเป็นอะไร ของกินเล่นของนายรึไง ชั้นก็มีหัวใจนะ ไม่ใช่เครื่องระบายความใคร่ของใคร แล้วก็รู้ไว้ด้วย ตราบใดที่ชั้นยังยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง ชั้นจะไม่ยอมนายอีกต่อไป" ดจบร่างบางก็เดินออกไป ปาดน้ำตาที่ไหลออกให้หมด
"นายคิดว่าพูดแค่นี้จะหยุดชั้นได้รึไงห๊ะ!!!!" ร่างสูงกระชากคอเสื้อร่างบาง เป็นเวลาเดียวกับที่พี่ชายคนโตต่างแม่ของร่างบางเดินมาพอดี
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ....เอ่อ คยูฮยอน" ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา ร่างสูงปล่อยร่างบางแต่มองหน้าเหมือนจะกินเข้าไปให้ได้
"พี่ฮยอกแจ!!!" ร่างบางวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กผู้เป็นพี่ "พี่หายไปไหนมา ทำไมไม่บอกผมบ้าง ผมเป็นห่วง" ร่างบางถาม ร่างเล็กหันไปมองร่างหนาที่ยืนอยู่หน้าประตูหน่อยๆ พลางยิ้มให้น้องชาย
"ไปทำงานบ้านเพื่อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง" พูดพลางลูบหัวน้องชายเบาๆ "กลับไปเรียนเถอะ เดี๋ยวเย็นนี้ชั้นไปรับที่ห้อง" พูดจบ ร่างบางก็รีบพยักหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วเดินออกไป
เวลา 15.50 น.
"จะรีบไปไหนล่ะ ฮยอกแจ...." ร่างหนาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนร่างเล็กพลางซักถามอย่างเอาเรื่อง
"........................." ไม่มีเสียงตอบจากร่างเล็ก
"ชั้นถามนายนะ" ร่างหนาพูดเสียงแข็ง แต่กลับไม่มีอะไรตอบสนองกลับ ร่างเล็กเดินผ่านร่างหนานั้นไปอย่างไม่แยแส
"ลี ฮยอกแจ!!!!" ร่างหนาพูดเสียงดังและชัดเจน พลางดึงแขนร่างเล็กจนต้องเสกลับมาปะทะเข้ากับอกแกร่งของร่างหนา
".........ทะ ทำไม นายมีอะไรจะคุยกับชั้น" ร่างเล็กพูดเสียงแข็ง หน้าก็ก้มมองพื้นเพราะไม่กล้าสบตาที่ราวกับเหยี่ยวของร่างหนา
"ชั้นเรียกนาย ทำไมไม่หันมา.....คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงชอบทำตัวหยิ่งยโสนักห๊ะ!!!! หึ.....แต่พอเมา นายมันก็แค่ไอ้ตัวเล็กเท่านั้นล่ะ" ร่างหนาพูดแกมดูถูกเล็กน้อย พลางทาบปากหนาลงไปที่ซอกคอทับซ้ำรอยเก่า
"หยุดนะ!!!" ร่างเล็กผละร่างหนาตรงหน้าออก "นายคิดว่าชั้นเป็นเหมือนพวก โสเภณีที่ชอบขายตัวรึไง ชั้นเป็นผู้ชายนะ" ร่างเล็กพูดเสียงแข็ง ทำเอาร่างหนานั้นถึงกับต้องนิ้มมุมปากเล็กๆ
"ผู้ชายงั้นหรอ? อ่อนแอแบบนี้น่ะหรอเรียกว่าผู้ชาย?" ร่างหนาพูดพลางจับแขนบอบบางทั้งสองข้างพลางดันให้ชิดกับกำแพง ร่างเล็กมองร่างหนาด้วยสายตาหวาดหวั่น
"กะ...ก็ใช่น่ะสิ ชั้นน่ะ ผู้ชาย"
"แต่เมื่อคืนก่อน สิ่งที่นายทำน่ะ มันยิ่งกว่า........โสเภณีที่ชั้นเคยเจออีกนะ" ร่างหนาโน้มหน้าไปข้างๆหน้าใสของร่างเล็กแล้วพูดข้างๆหูของร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กถึงกับทรุดฮวบลงกับพื้น
เมื่อคืนก่อน..........
ยิ่งกว่า.........โสเภณี
สองคำที่ตรงเข้าสู่โสตประสาทของร่างเล็กอย่างรวดเร็ว กระตุกให้บ่อน้ำตาที่กักเก็บไว้นั้นล้นและกลั้นไว้ไม่อยู่ ร่างเล็กสะอึกสะอื้นอยู่ในลำคอ พลางคิดทบทวนสิ่งที่เค้าจะทำกับร่างหนาที่ยืนอยู่และมองเค้าอย่างเหยียดหยาม
"หึ.......นายคงจะจำมันไปจนชั่วชีวิตเลยล่ะสิ เสียงนายมันน่าฟัง จนชั้นอดใจไหว.....รอชั้นเบื่อๆก่อนนะ แล้วชั้นจะไปหา" พูดจบก็ประทับริมฝีปากเข้าที่แก้มใสสีแดงระเรื่อเบาๆ แล้วเดินจากไป
อีกด้านหนึ่ง......ร่างบางกำลังเก็บของรอพี่ชายคนโตของเค้ามารับกลับบ้าน รอแล้ว รออีก รอนานเท่าไหร่พี่ชายของเค้าก็ไม่มาซักที หายไปไหนนะ......พี่ฮยอกแจ
"รอชั้นหรอ? โจว คยูฮยอน" คนๆหนึ่งเดินเข้ามาโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง ทำร่างบางสะดุ้งและหวาดกลัวเมื่อหันกลับมามองคนที่จู่โจมเข้ามา
"อ่ะ...เอ่อ มีอะไร ยะ...อย่า ทำอะไรชั้นเลยนะ" ร่างบางพูดพลางก้มหน้าลงด้วยความกลัวร่างสูงตรงหน้าที่พูดจาไม่ค่อยจะเข้าหู
"หึ.....ติดใจชั้นล่ะสิ แต่ชั้นเกลียดนาย รู้ไว้ด้วย" ร่างสูงพูดพลางจับหน้าขาวมีเลือดฝาดของร่างบาง "มันน่าโมโห ที่เวลาไม่เจอนาย ชั้นต้องนึกถึงนาย ชั้นต้องรู้สึกว่าชั้นต้องการนาย นายเข้าใจมั้ย!?" ร่างสูงพูดอย่างจริงจัง
"เอ่อ............ละ แล้วชั้นไปเกี่ยวอะไรด้วย" ร่างบางถาม
"ไหนๆพี่นายก็เป็นเหมือนนางบำเรอให้พี่ชั้นอยู่แล้ว จะให้นายมาเป็นของชั้นอีกซักคนจะเป็นไรไป ใช่มั้ย?...คยูฮยอน" ร่างสูงพูดกัด จิกร่างบางอย่างเจ็บปวด ทุกคนสามารถว่าเค้าได้ เค้าไม่ว่า แต่ทำไม??...ทำไมถึงต้องพาดพิงถึงพี่ชายสุดที่รักของเค้า
"ทำไมนายถึงพูดแบบนี้ พี่ชั้นจะไปเป็นบางบำเรอให้พี่นายได้ยังไง" ร่างบางถามเสียงแผ่ว
"วันที่เค้าไม่กลับบ้านไง...เค้าอยู่กับพี่ชั้นทั้งคืน รู้มั้ย? พี่นายน่ะ......มันสุดยอดเหมือนนายเลย" ร่างสูงพูด "อ้อ...พี่ชายนายอีกคนก็น่าสน แต่ได้ข่าว พี่ชายนายชอบชั้นนี่ ถ้าไม่ว่าอะไร ชั้นจะขอควบทั้งน้องทั้งพี่ ไม่เป็นไรใช่มั้ยล่ะ" ร่างสูงพูดต่อ พลางพาดพิงถึง ดงเฮ พี่ชายคนกลางของร่างบางที่พึ่งแตะคอกัน
"อย่านะ.....อย่ายุ่งกับพี่ชั้น ขอร้องล่ะ" ร่างบางพูดแทบจะไหว้คนที่ถือไพ่เหนือกว่า
"ชั้นไม่รู้.......วันไหนชั้นเบื่อนาย ชั้นก็มีพี่ชายนายไว้เป็นของหวานก่อนนอน" ร่างสูงมองลึกเข้าไปในตาของร่างบาง ถึงแม้จะพูดออกไปแบบนั้น แต่ในใจของร่างสูง ก็ยังคิดอยู่เสมอว่า
เพราะอะไร....ชั้นถึงต้องทำทุกอย่างเพื่อจะใกล้ชิด
เพื่อจะได้สัมผัส...........
เพื่อจะได้ครอบครองนาย..........คยูฮยอน
"คิบอม.....นายทำอะไรน้องชั้นน่ะ" ร่างเล็กมองหน้าร่างสูงสลับกับร่างบางน้องชายต่างแม่ของเค้า
"ปะ ป่าวฮะ" ร่างบางรีบเดินตรงไปหาพี่ชายและหลบอยู่ด้านหลัง
"ก็ไม่นิ.....ชั้นแค่มาหาน้องชายของ......นางบำเรอพี่ชั้น ก็เท่านั้นเอง" แล้วก็เดินหายไปกับสายลม ปล่อยให้ร่างบางมองหน้าพี่ชาย ทั้งรัก ทั้งเป็นห่วงพี่ชายที่รัก............
"อือ.....อื้ออออออออออ" ร่างบางครางเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ พลางขยี้ตาแล้วค่อยๆ ใช้มือยันเตียงนุ่มเพื่อจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บที่ได้รับก่อนจะตกเข้าสู่ห้วงนิทรายังไม่หายไป ทำให้ร่างบางทรุดตัวนอนลงอยู่กับที่เดิม พลางนอนน้ำตาคลอเบ้า.....
"ว่าไง.....ตื่นแล้วหรอ? นายนี่หลับเก่งจริงๆเลยนะ" ร่างสูงเดินมานั่งที่เตียงนุ่มข้างๆร่างบาง ร่างบางขยับตัวถอยหลังออกเล็กน้อยเพราะความกลัว
"ยะ.....อย่าทำอะไรชั้น ฮึก.....นะ" ร่างบางน้ำตาไหลออกมา พลางสะอื้นเสียงดัง มือก้อกำผ้าห่มสีเทาเข้มที่ห่มร่างน้อยๆของตัวเองไว้ "ชั้น...ฮึก ชั้นเจ็บ อย่าทำชั้นอีกเลยนะ" ร่างบางพูดเสียงเหมือนจะไม่มีแรงพูด
"ก็นายมันพวกชอบขัดคำสั่ง ต้องใช้ความรุนแรงถึงจะคุยกันรู้เรื่อง ชั้นเคยบอกแล้วใช่มั้ย?.....ว่าให้นายมาหาชั้นทุกวันน่ะ" ร่างสูงเชยคางของร่างบางขึ้นหน่อยๆ พลางมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้ ร่างบางรีบหลบสายตาที่น่ากลัวนั้น
"ทำไม?...แค่นี้ก็กลัวแล้วรึไง จำไว้นะ นายเป็นได้ก็แค่เครื่องระบายอารมณ์ของชั้น ชั้นอารมณ์เสียเมื่อไหร่ นายก็เตรียมรับมือชั้นไว้ให้ดี" ร่างสูงพูดพลางเดินออกไปจากห้องนั่น ปล่อยให้ร่างบางที่นอนร่างกายเปลือยเปล่านั้นอยู่บนเตียง......
เครื่องระบายอารมณ์.......
เตรียมรับมือไว้ให้ดี
2 ประโยคที่ร่างบางได้แต่นั่งคิดหลังจากที่แต่งตัวและกลับมาที่ห้องเรียนอย่างเดิม งานที่อาจารย์สั่งไป ก็กลับไม่มีการตอบสนองของร่างบางซักนิดเดียวจนเพื่อนที่นั่งๆข้างๆ ต้องสะกิดเบาๆ
"คยูฮยอน....เป็นอะไรรึป่าว?? ทำไมนายดูเหม่อๆนะ แล้วไปไหนมาถึงพึ่งมาเรียนน่ะ"
"เอ่อ.........ชั้น ชั้นทำหนังสือหายน่ะ เลยหานานไปหน่อย" ร่างบางตอบอ้ำอึ้ง แล้วก็เรียกสติกลับมาที่งานที่อาจารย์สั่ง
ผ่างงง.....!!!!! !! ! !
ร่างเพรียวบางเลื่อนประตูห้องเรียนออกอย่างแรง พลางมองไปที่น้องชายคนเล็กต่างแม่ของเค้าอย่างดุดัน...
"ลี ดงเฮ เธอมาหาใครน่ะ?"
"ผมมาหา....น้อยชาย" ดงเฮพูด
"อื้มมม คยูฮยอน ไปหาพี่ชายเธอสิ" อาจารย์พูดขึ้น ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นช้าๆเพราะยังเจ็บไม่หาย พลางพยุงตัวเองให้เดินไปหาพี่ชายที่หน้าห้อง
................................................................................
"พี่ดงเฮมีอะไรกับผมหรอ?" ร่างบางถามพี่ชายต่างแม่ของเค้าอย่างสงสัย
"นายรู้ใช่มั้ย? ว่าชั้นรักเค้าน่ะ......" ดงเฮมองหน้าร่างบางแล้วพูดอย่างจริงจังพลางค่อยๆบีบแขนทั้งสองข้างของร่างบางแน่นขึ้น "นายก็รู้ไม่ใช่รึไง ว่าชั้นรักคิบอมมากแค่ไหนน่ะ...แล้วนายทำแบบนั้นทำไม ทำไปทำไม บอกชั้นมา!!!!!!" ดงเฮเขย่าร่างบางอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก
"เอ่อ........พี่ดงเฮฮะ" ร่างบางค่อยๆเอามือเล็กปาดน้ำตาคนเป็นพี่ แต่ดงเฮกลับปฏิเสธมัน และปัดมือของร่างบางออกไปไกลๆ
"ฮึก......ชั้นอยู่ได้เพราะเค้า ชั้นรักเค้า ฮึก....แต่ดูที่นายทำกับเค้าสิคยูฮยอน นายทำอะไรน่ะ มันน่าเกลียด น่าขยะแขยง นายมันทุเรศ น่าสมเพชที่สุดเลยคยู" ดงเฮพูดไปร้องไห้ไป
"ทำไมพี่พูดแบบนั้นล่ะพี่ดงเฮ ฮึก.....ผมไม่ได้ตั้งใจนะ" ร่างบางพูดพลางร้องไห้ตามคนเป็นพี่
"ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพี่ ฮึก.....ชั้นไม่อยากมีน้องแบบแกเลยคยูฮยอน ความฝันของชั้น ความรักของชั้น พังไปหมด เพราะนาย นายคนเดียว ฮึก...." พูดจบดงเฮก็วิ่งหนีไป ปล่อยให้ร่างบางยืนน้ำตาไหลพรากอยู่เพียงผู้เดียว ปากก็พร่ำเพ้อถึงแต่พี่ชาย
พี่ชาย.......ผมขอโทษ
เพราะนาย.......คิม คิบอม
ร่างบางเดินไปห้องเรียนอีกตึกหนึ่ง แล้วเค้าก็เปิดประตูออก เผยให้เห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะบ้าง บนเก้าอี้ และก็ยืนอยู่บ้าง เค้ารีบเดินตรงไปหาร่างสูงทันที...
"...............มีอะไรอีกล่ะ ติดใจชั้นกันรึไง?" ร่างสูงพูดพลางโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆกับร่างบาง ร่างบางผลักร่างสูงออกห่าง
เพี๊ยะ !!! !!!!!! !
"......................................." ทุกอย่างสงบนิ่งลงหลังจากได้ยินเสียงจากมือเรียวบางกระทบกับแก้มข่างร่างสูงอย่างแรง
"นี่มันยังน้อยไปกับที่นายทำชั้น ฮึก.......กับพี่ชายชั้น......ฮึก นายคิดว่าชั้นเป็นอะไร ของกินเล่นของนายรึไง ชั้นก็มีหัวใจนะ ไม่ใช่เครื่องระบายความใคร่ของใคร แล้วก็รู้ไว้ด้วย ตราบใดที่ชั้นยังยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง ชั้นจะไม่ยอมนายอีกต่อไป" ดจบร่างบางก็เดินออกไป ปาดน้ำตาที่ไหลออกให้หมด
"นายคิดว่าพูดแค่นี้จะหยุดชั้นได้รึไงห๊ะ!!!!" ร่างสูงกระชากคอเสื้อร่างบาง เป็นเวลาเดียวกับที่พี่ชายคนโตต่างแม่ของร่างบางเดินมาพอดี
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ....เอ่อ คยูฮยอน" ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา ร่างสูงปล่อยร่างบางแต่มองหน้าเหมือนจะกินเข้าไปให้ได้
"พี่ฮยอกแจ!!!" ร่างบางวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กผู้เป็นพี่ "พี่หายไปไหนมา ทำไมไม่บอกผมบ้าง ผมเป็นห่วง" ร่างบางถาม ร่างเล็กหันไปมองร่างหนาที่ยืนอยู่หน้าประตูหน่อยๆ พลางยิ้มให้น้องชาย
"ไปทำงานบ้านเพื่อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง" พูดพลางลูบหัวน้องชายเบาๆ "กลับไปเรียนเถอะ เดี๋ยวเย็นนี้ชั้นไปรับที่ห้อง" พูดจบ ร่างบางก็รีบพยักหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วเดินออกไป
เวลา 15.50 น.
"จะรีบไปไหนล่ะ ฮยอกแจ...." ร่างหนาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนร่างเล็กพลางซักถามอย่างเอาเรื่อง
"........................." ไม่มีเสียงตอบจากร่างเล็ก
"ชั้นถามนายนะ" ร่างหนาพูดเสียงแข็ง แต่กลับไม่มีอะไรตอบสนองกลับ ร่างเล็กเดินผ่านร่างหนานั้นไปอย่างไม่แยแส
"ลี ฮยอกแจ!!!!" ร่างหนาพูดเสียงดังและชัดเจน พลางดึงแขนร่างเล็กจนต้องเสกลับมาปะทะเข้ากับอกแกร่งของร่างหนา
".........ทะ ทำไม นายมีอะไรจะคุยกับชั้น" ร่างเล็กพูดเสียงแข็ง หน้าก็ก้มมองพื้นเพราะไม่กล้าสบตาที่ราวกับเหยี่ยวของร่างหนา
"ชั้นเรียกนาย ทำไมไม่หันมา.....คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงชอบทำตัวหยิ่งยโสนักห๊ะ!!!! หึ.....แต่พอเมา นายมันก็แค่ไอ้ตัวเล็กเท่านั้นล่ะ" ร่างหนาพูดแกมดูถูกเล็กน้อย พลางทาบปากหนาลงไปที่ซอกคอทับซ้ำรอยเก่า
"หยุดนะ!!!" ร่างเล็กผละร่างหนาตรงหน้าออก "นายคิดว่าชั้นเป็นเหมือนพวก โสเภณีที่ชอบขายตัวรึไง ชั้นเป็นผู้ชายนะ" ร่างเล็กพูดเสียงแข็ง ทำเอาร่างหนานั้นถึงกับต้องนิ้มมุมปากเล็กๆ
"ผู้ชายงั้นหรอ? อ่อนแอแบบนี้น่ะหรอเรียกว่าผู้ชาย?" ร่างหนาพูดพลางจับแขนบอบบางทั้งสองข้างพลางดันให้ชิดกับกำแพง ร่างเล็กมองร่างหนาด้วยสายตาหวาดหวั่น
"กะ...ก็ใช่น่ะสิ ชั้นน่ะ ผู้ชาย"
"แต่เมื่อคืนก่อน สิ่งที่นายทำน่ะ มันยิ่งกว่า........โสเภณีที่ชั้นเคยเจออีกนะ" ร่างหนาโน้มหน้าไปข้างๆหน้าใสของร่างเล็กแล้วพูดข้างๆหูของร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กถึงกับทรุดฮวบลงกับพื้น
เมื่อคืนก่อน..........
ยิ่งกว่า.........โสเภณี
สองคำที่ตรงเข้าสู่โสตประสาทของร่างเล็กอย่างรวดเร็ว กระตุกให้บ่อน้ำตาที่กักเก็บไว้นั้นล้นและกลั้นไว้ไม่อยู่ ร่างเล็กสะอึกสะอื้นอยู่ในลำคอ พลางคิดทบทวนสิ่งที่เค้าจะทำกับร่างหนาที่ยืนอยู่และมองเค้าอย่างเหยียดหยาม
"หึ.......นายคงจะจำมันไปจนชั่วชีวิตเลยล่ะสิ เสียงนายมันน่าฟัง จนชั้นอดใจไหว.....รอชั้นเบื่อๆก่อนนะ แล้วชั้นจะไปหา" พูดจบก็ประทับริมฝีปากเข้าที่แก้มใสสีแดงระเรื่อเบาๆ แล้วเดินจากไป
อีกด้านหนึ่ง......ร่างบางกำลังเก็บของรอพี่ชายคนโตของเค้ามารับกลับบ้าน รอแล้ว รออีก รอนานเท่าไหร่พี่ชายของเค้าก็ไม่มาซักที หายไปไหนนะ......พี่ฮยอกแจ
"รอชั้นหรอ? โจว คยูฮยอน" คนๆหนึ่งเดินเข้ามาโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง ทำร่างบางสะดุ้งและหวาดกลัวเมื่อหันกลับมามองคนที่จู่โจมเข้ามา
"อ่ะ...เอ่อ มีอะไร ยะ...อย่า ทำอะไรชั้นเลยนะ" ร่างบางพูดพลางก้มหน้าลงด้วยความกลัวร่างสูงตรงหน้าที่พูดจาไม่ค่อยจะเข้าหู
"หึ.....ติดใจชั้นล่ะสิ แต่ชั้นเกลียดนาย รู้ไว้ด้วย" ร่างสูงพูดพลางจับหน้าขาวมีเลือดฝาดของร่างบาง "มันน่าโมโห ที่เวลาไม่เจอนาย ชั้นต้องนึกถึงนาย ชั้นต้องรู้สึกว่าชั้นต้องการนาย นายเข้าใจมั้ย!?" ร่างสูงพูดอย่างจริงจัง
"เอ่อ............ละ แล้วชั้นไปเกี่ยวอะไรด้วย" ร่างบางถาม
"ไหนๆพี่นายก็เป็นเหมือนนางบำเรอให้พี่ชั้นอยู่แล้ว จะให้นายมาเป็นของชั้นอีกซักคนจะเป็นไรไป ใช่มั้ย?...คยูฮยอน" ร่างสูงพูดกัด จิกร่างบางอย่างเจ็บปวด ทุกคนสามารถว่าเค้าได้ เค้าไม่ว่า แต่ทำไม??...ทำไมถึงต้องพาดพิงถึงพี่ชายสุดที่รักของเค้า
"ทำไมนายถึงพูดแบบนี้ พี่ชั้นจะไปเป็นบางบำเรอให้พี่นายได้ยังไง" ร่างบางถามเสียงแผ่ว
"วันที่เค้าไม่กลับบ้านไง...เค้าอยู่กับพี่ชั้นทั้งคืน รู้มั้ย? พี่นายน่ะ......มันสุดยอดเหมือนนายเลย" ร่างสูงพูด "อ้อ...พี่ชายนายอีกคนก็น่าสน แต่ได้ข่าว พี่ชายนายชอบชั้นนี่ ถ้าไม่ว่าอะไร ชั้นจะขอควบทั้งน้องทั้งพี่ ไม่เป็นไรใช่มั้ยล่ะ" ร่างสูงพูดต่อ พลางพาดพิงถึง ดงเฮ พี่ชายคนกลางของร่างบางที่พึ่งแตะคอกัน
"อย่านะ.....อย่ายุ่งกับพี่ชั้น ขอร้องล่ะ" ร่างบางพูดแทบจะไหว้คนที่ถือไพ่เหนือกว่า
"ชั้นไม่รู้.......วันไหนชั้นเบื่อนาย ชั้นก็มีพี่ชายนายไว้เป็นของหวานก่อนนอน" ร่างสูงมองลึกเข้าไปในตาของร่างบาง ถึงแม้จะพูดออกไปแบบนั้น แต่ในใจของร่างสูง ก็ยังคิดอยู่เสมอว่า
เพราะอะไร....ชั้นถึงต้องทำทุกอย่างเพื่อจะใกล้ชิด
เพื่อจะได้สัมผัส...........
เพื่อจะได้ครอบครองนาย..........คยูฮยอน
"คิบอม.....นายทำอะไรน้องชั้นน่ะ" ร่างเล็กมองหน้าร่างสูงสลับกับร่างบางน้องชายต่างแม่ของเค้า
"ปะ ป่าวฮะ" ร่างบางรีบเดินตรงไปหาพี่ชายและหลบอยู่ด้านหลัง
"ก็ไม่นิ.....ชั้นแค่มาหาน้องชายของ......นางบำเรอพี่ชั้น ก็เท่านั้นเอง" แล้วก็เดินหายไปกับสายลม ปล่อยให้ร่างบางมองหน้าพี่ชาย ทั้งรัก ทั้งเป็นห่วงพี่ชายที่รัก............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น