ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*19]] ปาฏิหารย์?/น่ารำคาญ!!
"เฮ้อ.........ฮยอกแจ ชั้นต้องทำได้ ต้องทำให้ได้" ร่างหนาเอ่ยเบาๆข้างหูคนตัวเล็ก
"อ้าวฮันคยอง แล้วคิบอมล่ะ ทำไมยังไม่มาอีก ชั้นนึกว่าคิบอมจะมาพร้อมนายซะอีก" ฮีชอลเอ่ยหลังจากที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมลีทึกและดงเฮ
"ไม่รู้สิฮะ ผมไม่เจอเค้าตั้งแต่เช้าแล้ว" ร่างหนาตอบ ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆขยับร่างกายให้ลุกขึ้นช้าๆ แล้วขยี้ตาให้หายง่วง
"อ่า.........พี่?? ลีทึกหวัดดีฮะ" ร่างเล็กเอ่ยชื่อของลีทึก แต่กลับมองไปทางฮีชอล แล้วยิ้มอย่างร่าเริงให้
"เอ่อ.......ชั้น ชื่อ ฮีชอล ส่วนเค้าชื่อลีทึกตังหาก" ฮีชอลเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ก็มันเป็นนิสัยของเค้าลึกๆนี่นา....แต่ก็อดห่วงไม่ได้ที่พูดกับร่างเล็กแบบนั้น
"เอ่อ คือ.......ผมขอโทษ ก็ผม จำอะไรไม่ได้เลย........." ร่างเล็กเอ่ยอย่างน้อยใจก่อนจะก้มหน้าลง "ผมขอโทษที่ผมจำชื่อพี่สองคนสลับกัน ผมจำชื่อ 'ฮันคยอง' ได้แค่คนเดียว" แม้จะเป็นคำพูดธรรมดาๆ ที่ออกมาจากร่างเล็ก แต่มันก็ทำให้หัวใจของคนที่อยู่ข้างๆพองโตได้อย่างรวดเร็ว
ฮยอกแจ.......นายจำชั้นได้หรอ??
แค่จำชื่อชั้นได้ ชั้นก็ดีใจที่สุด
และถ้า 'ปาฏิหารย์' ไม่ใช่เรื่องงมงายบ้าบอ......
ชั้นขอให้นายกลับมาเป็นเหมือนเดิม......
"ฮันคยอง.....ฮันคยอง.....นายเงียบทำไมน่ะ เฮ้!!!" ฮีชอลเรียกร่างหนาพลางโบกมือผ่านหน้าร่างหนาไปมา จนร่างหนาสะดุ้งเฮือก
"อะ เอ่อ.....ปะ ป่าวฮะ ไม่มีอะไร" ร่างหนาตอบ
"ทำไมนายชอบเหม่อลอยนักนะฮันคยอง....." ลีทึกพูดเสริมต่อจากฮีชอล
"ทำตัวอย่างเนี่ย จะดูแลพี่ชายชั้นได้ยังไงล่ะ เหอะ น่าขำชะมัด...." ดงเฮพูดเสียดสีร่างหนาแล้วยิ้มที่มุมปาก ได้เวลาแก้แค้นเจ้ามาเฟียคนนี้ซักทีที่ทำกับครอบครัวเค้ามามาก
"พูดอะไรของนาย นายคิดว่าชั้นจะหลอกพี่นายรึไง ชั้นก็บอกไปหมดแล้วไม่ใช่หรอว่า..."
"ว่าอะไร ฮันคยอง" ยังไม่ทันจะเอ่ยจบ ฮีชอลก็ถามขึ้น ร่างหนาเงียบไปพักหนุ่งแล้วมองหน้าดงเฮ
"ว่า...........ว่าผมไม่ใช่พวกเหม่อลอยก็แค่นั้นแหละ" ร่างหนาพูดปัดๆไป ในใจก็รู้สึกกลัวว่าดงเฮจะบอกกับทุกคนเกี่ยวกับเรื่องที่เค้าสัญญาไว้กับดงเฮ
"อ้อ พี่ฮีชอล พี่ลีทึก ตั้งแต่วันนี้พี่ไม่ต้องมาเฝ้าพี่ฮยอกแจแล้วนะฮะ" ดงเฮเอ่ยขึ้น ทั้งสองหันมามองหน้าดงเฮทันที
"มะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ผมมีคนมาดูแลพี่ฮยอกแจแล้วฮะ" ดงเฮพูดขึ้น
"แล้ว ใครล่ะ? ทำไมต้องมีคนมาดูแลชั้น ไม่เอาอ่ะ หมายถึงทุกคนก็จะไม่มาหาชั้น ฮันคยองด้วยใช่มั้ย?" ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นแล้วใช้มือเล็กทั้งสองข้างจับแขนของร่างหนาแน่นเพื่อไม่ให้ไปไหน
"ไม่เป็นไรหรอกฮยอกแจ^^ ชั้นนี่ไง จะคอยอยู่เฝ้านาย" ร่างหนาเอ่ยแล้วยิ้มออกมาหน่อยๆ
"จริงๆนะ นายจะไม่โกหกใช่มั้ย?"
นายจะไม่โกหกใช่มั้ย หรอ????
"มะ ไม่หรอก ไม่สัญญา แต่ชั้นรับปากว่าถ้าชั้นอยู่ข้างๆนาย นายจะต้องไม่เป็นอะไร" ร่างหนาตอบร่างเล็กไป คนตัวเล็กรีบเข้าไปกอดร่างหนาด้วยแรงทั้งหมด
"นายใจดีที่สุดเลยฮันคยอง นายน่ารักจัง...." ร่างเล็กพูดแล้วบีบแก้มทั้งสองข้างของร่างหนาแล้วส่ายไปมาอย่างน่ารัก
"อื้อๆๆๆๆ" ร่างหนาได้แต่ตอบไม่เป็นภาษาเท่านั้น ทั้งสองดูจะไม่เป็นกังวล ทั้งดงเฮ ลีทึก และฮีชอลต่างก็รู้สึกไว้ใจร่างหนาขึ้น เมื่อเค้าเหมือนจะไม่คิดจะทำร้ายใครอีกแล้ว....
"งั้น....พวกชั้นไปล่ะ ไปกันเถอะดงเฮ พวกชั้นหิวจะตายแล้ว" ลีทึกเอ่ยขึ้นพลางลูบท้องเบาๆ
"แล้วนายจะไม่รอคิบอมกับคยูฮยอนหรอ?" ฮีชอลเอ่ยถามลีทึกขึ้น
"ไปตายที่ไหนก็ช่างมันเถอะ ชั้นหิวแล้วนี่นาฮีชอล" ลีทึกพูดพลางซบไหล่คนรักแล้วถูกหน้าไปมาประดุจดั่งเจ้าลูกแมวตัวน้อยๆ
"ไอ้คนที่มันไปตายที่ไหนก็ไปของนายน่ะ มันน้องชั้นทั้งคู่เลยนะ" ฮีชอลเอ่ยขึ้นแล้วดันหัวลีทึก
"ใครบอก คยูฮยอนน่ะน้องชั้นตังหาก..." ลีทึกเถียงกลับ
"ใครบอกนาย นั้นน่ะน้อง....น้องสะใภ้ชั้น เข้าใจ๊???" ฮีชอลพูดแล้วเดินนำออกไปนอกห้อง
"ค้าบๆๆๆ อ้าวดงเฮ ไม่ไปด้วยกันหรอ?" ลีทึกเอ่ยถามอีกครั้ง
"เอ่อ.......ผมว่าไม่ดีกว่า เดี๋ยวผมจะไปเดินเล่นแถวนี้หน่อย ไม่อยากเป็นก้างขวางคน ฮ่าๆๆไปล่ะ" ดงเฮเอ่ยแล้วรีบเดินออกไปพลางมุ่งหน้าไปยังห้องป่วยอีกห้องหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------
"คุณดงเฮครับ ตอนนี้คุณหนูซองมินโวยวายลั่นเลยครับ ข้าวของกระจัดกระจายไปหมดแล้วก็เรียกหาแต่คุณดงเฮ ช่วยรีบ
ไปหาเค้าเถอะฮะ" บอดี้การ์ดของซองมินเอ่ยขึ้นแล้วรีบพาดงเฮไปที่ห้องผู้ป่วยทันที
"ซองมิน....." ดงเฮเรียกชื่อเจ้าคนดื้อขึ้น แต่ซองมินกลับไม่ได้ฟังแล้วปาข้าวของโวยวายใหญ่
"พวกแกออกไป!!! น่ารำคาญที่สุด ชั้นอยากเจอดงเฮ ไปตามเค้ามาสิ ไอวพวกบื้อ!!!!!!!"
"ซองมินชั้นอยู่นี่แล้วไง...."
"ยืนเซ่อทำไมเล่าโว้ย ไปตามมาสิ"
"ซองมิน!!!!!! ชั้นอยู่นี่!!!!!!!" ดงเฮตะโกนลั่น ซองมินชะงักแล้วหันไปตามเสียงนั้นจากนั้นก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นดงเฮ กลับกันกับดงเฮ ที่ยืนหน้าเซ็งสุดๆ
"อะ เอ่อ.............ดงเฮอ่าาาาาาาาา นายหายไปไหนมา ไหนว่าไปไม่นานไง นายโกหกชั้นหรอ?" ซองมินเอ่ยถามคนตรง
หน้าอย่างน้อยใจน้อยๆ ก่อนจะหันไปหาบอดี้การ์ดอีกสองสามคนที่ยืนอยู่ปลายเตียง
"เก็บข้าวของสิ ยืนเป็นนายแบบกันอยู่ได้ อยากตายกันรึยังวะ!!" ซองมินเอ่ยอย่างไม่เกรงใจดงเฮที่อยู่ข้างๆ
"เอ่อ......ซองมิน นายควรจะพูดกับพวกเค้าดีๆนะ เค้าก็คนเหมือนกับนายอ่ะ" ดงเฮเอ่ยขึ้นแหล้วมองไปที่บอดี้การ์ดของซองมินที่กำลังวุ่นวายกับการเก็บของและวางมันอย่างเรียบร้อย
"ก็พวกเค้ามันเชื่องช้า น่ารำคาญ ชิส์" ซองมินพูดแล้วกอดอกอย่างไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของดงเฮหน่อยๆ
"นายก็น่ารำคาญเหมือนกันแหละ" ดงเฮเอ่ยอย่างเผลอตัว
"อะไรนะ??" ซองมินถามขึ้น
"อืม!!! น่าก็น่ารำคาญน่ะแหละ ทำไมชอบเอาแต่ใจไม่มีเหตุผลแบบนี้นะ นายรู้มั้ย ชั้นเบื่อนายซองมิน นายใช้อำนาจบังคับ
คนอื่นโดยไม่เคยเห็นใจเค้าว่าจะเหนื่อยมากแค่ไหน พวกเค้าเป็นบอดี้การ์ดนายก็จริง แต่ใช่ว่าเค้าจะทนแบบโรโบค็อปนะ พวกเค้าก็คน ไม่ใช่หุ่นยนต์ รู้บ้างมั้ยซองมิน!!!" ดงเฮพูดต่อหน้าซองมิน บอดี้การ์ดทุกคนยืนเงียบนิ่ง ส่วนซองมินก็อึ้งกับคำพูดของดงเฮ เค้าไม่รู้สึกโกรธดงเฮ ดีด้วยซ้ำที่เค้าจะได้รู้ว่าคนอื่นๆรู้สึกยังไง
"ชะ ชั้น....ขอโทษดงเฮ ชั้นขอโทษพวกนายด้วยแล้วกัน" ซองมินเอ่ยกับดงเฮและบอดี้การ์ดทั้งหมดของเค้า
"มะ ไม่เปนไรครับคุณหนู" บอดี้การ์ดทุกคนโค้งให้กับซองมินแล้วเอ่ยพร้อมกัน
"ต่อไปถ้าพวกนายเหนื่อย ต้องบอกชั้นนะ" ซองมินเอ่ยขึ้น
"ไม่ต้องหรอก....บอกชั้นดีกว่า ถ้าซองมินใช้พวกนายให้ทำงานหนักเกิน บอกชั้น เดี๋ยวชั้นจัดการเอง" ดงเฮเอ่ยขึ้น
"ครับ" บอดี้การ์ดทุกคนเอ่ย
"เฮ้ย!!! ชั้นเป็นเจ้านายพวกแกนะ" ซองมินเอ่ยโวยวายแล้วชี้หน้าบอดี้การ์ดทุกคน
"แต่คุณหนูดงเฮน่ะ ดูเรียบร้อย แล้วก็ใจดีกว่าคุณหนูซองมินนี่ครับ" บอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"แกไม่เคยตายใช่มั้ย?" ซองมินเอ่ยอย่างเย็นชา
"ซองมิน...." ดงเฮเรียกชื่อซองมินด้วยเสียงต่ำแล้วมองซองมินอย่างเอาเรื่อง ซองมินเงียบไปแล้วอมลอไว้เต็มข้างแก้มแล้วสะบัดหน้าหนี
"เฮ้อ.............เมื่อไหร่นายจะโตเนี่ย" ดงเฮเอ่ยอย่างเอือมๆแล้วอยู่เฝ้าเป็นเพื่อนซองมินทั้งคืน
"อ้าวฮันคยอง แล้วคิบอมล่ะ ทำไมยังไม่มาอีก ชั้นนึกว่าคิบอมจะมาพร้อมนายซะอีก" ฮีชอลเอ่ยหลังจากที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมลีทึกและดงเฮ
"ไม่รู้สิฮะ ผมไม่เจอเค้าตั้งแต่เช้าแล้ว" ร่างหนาตอบ ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆขยับร่างกายให้ลุกขึ้นช้าๆ แล้วขยี้ตาให้หายง่วง
"อ่า.........พี่?? ลีทึกหวัดดีฮะ" ร่างเล็กเอ่ยชื่อของลีทึก แต่กลับมองไปทางฮีชอล แล้วยิ้มอย่างร่าเริงให้
"เอ่อ.......ชั้น ชื่อ ฮีชอล ส่วนเค้าชื่อลีทึกตังหาก" ฮีชอลเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ก็มันเป็นนิสัยของเค้าลึกๆนี่นา....แต่ก็อดห่วงไม่ได้ที่พูดกับร่างเล็กแบบนั้น
"เอ่อ คือ.......ผมขอโทษ ก็ผม จำอะไรไม่ได้เลย........." ร่างเล็กเอ่ยอย่างน้อยใจก่อนจะก้มหน้าลง "ผมขอโทษที่ผมจำชื่อพี่สองคนสลับกัน ผมจำชื่อ 'ฮันคยอง' ได้แค่คนเดียว" แม้จะเป็นคำพูดธรรมดาๆ ที่ออกมาจากร่างเล็ก แต่มันก็ทำให้หัวใจของคนที่อยู่ข้างๆพองโตได้อย่างรวดเร็ว
ฮยอกแจ.......นายจำชั้นได้หรอ??
แค่จำชื่อชั้นได้ ชั้นก็ดีใจที่สุด
และถ้า 'ปาฏิหารย์' ไม่ใช่เรื่องงมงายบ้าบอ......
ชั้นขอให้นายกลับมาเป็นเหมือนเดิม......
"ฮันคยอง.....ฮันคยอง.....นายเงียบทำไมน่ะ เฮ้!!!" ฮีชอลเรียกร่างหนาพลางโบกมือผ่านหน้าร่างหนาไปมา จนร่างหนาสะดุ้งเฮือก
"อะ เอ่อ.....ปะ ป่าวฮะ ไม่มีอะไร" ร่างหนาตอบ
"ทำไมนายชอบเหม่อลอยนักนะฮันคยอง....." ลีทึกพูดเสริมต่อจากฮีชอล
"ทำตัวอย่างเนี่ย จะดูแลพี่ชายชั้นได้ยังไงล่ะ เหอะ น่าขำชะมัด...." ดงเฮพูดเสียดสีร่างหนาแล้วยิ้มที่มุมปาก ได้เวลาแก้แค้นเจ้ามาเฟียคนนี้ซักทีที่ทำกับครอบครัวเค้ามามาก
"พูดอะไรของนาย นายคิดว่าชั้นจะหลอกพี่นายรึไง ชั้นก็บอกไปหมดแล้วไม่ใช่หรอว่า..."
"ว่าอะไร ฮันคยอง" ยังไม่ทันจะเอ่ยจบ ฮีชอลก็ถามขึ้น ร่างหนาเงียบไปพักหนุ่งแล้วมองหน้าดงเฮ
"ว่า...........ว่าผมไม่ใช่พวกเหม่อลอยก็แค่นั้นแหละ" ร่างหนาพูดปัดๆไป ในใจก็รู้สึกกลัวว่าดงเฮจะบอกกับทุกคนเกี่ยวกับเรื่องที่เค้าสัญญาไว้กับดงเฮ
"อ้อ พี่ฮีชอล พี่ลีทึก ตั้งแต่วันนี้พี่ไม่ต้องมาเฝ้าพี่ฮยอกแจแล้วนะฮะ" ดงเฮเอ่ยขึ้น ทั้งสองหันมามองหน้าดงเฮทันที
"มะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ผมมีคนมาดูแลพี่ฮยอกแจแล้วฮะ" ดงเฮพูดขึ้น
"แล้ว ใครล่ะ? ทำไมต้องมีคนมาดูแลชั้น ไม่เอาอ่ะ หมายถึงทุกคนก็จะไม่มาหาชั้น ฮันคยองด้วยใช่มั้ย?" ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นแล้วใช้มือเล็กทั้งสองข้างจับแขนของร่างหนาแน่นเพื่อไม่ให้ไปไหน
"ไม่เป็นไรหรอกฮยอกแจ^^ ชั้นนี่ไง จะคอยอยู่เฝ้านาย" ร่างหนาเอ่ยแล้วยิ้มออกมาหน่อยๆ
"จริงๆนะ นายจะไม่โกหกใช่มั้ย?"
นายจะไม่โกหกใช่มั้ย หรอ????
"มะ ไม่หรอก ไม่สัญญา แต่ชั้นรับปากว่าถ้าชั้นอยู่ข้างๆนาย นายจะต้องไม่เป็นอะไร" ร่างหนาตอบร่างเล็กไป คนตัวเล็กรีบเข้าไปกอดร่างหนาด้วยแรงทั้งหมด
"นายใจดีที่สุดเลยฮันคยอง นายน่ารักจัง...." ร่างเล็กพูดแล้วบีบแก้มทั้งสองข้างของร่างหนาแล้วส่ายไปมาอย่างน่ารัก
"อื้อๆๆๆๆ" ร่างหนาได้แต่ตอบไม่เป็นภาษาเท่านั้น ทั้งสองดูจะไม่เป็นกังวล ทั้งดงเฮ ลีทึก และฮีชอลต่างก็รู้สึกไว้ใจร่างหนาขึ้น เมื่อเค้าเหมือนจะไม่คิดจะทำร้ายใครอีกแล้ว....
"งั้น....พวกชั้นไปล่ะ ไปกันเถอะดงเฮ พวกชั้นหิวจะตายแล้ว" ลีทึกเอ่ยขึ้นพลางลูบท้องเบาๆ
"แล้วนายจะไม่รอคิบอมกับคยูฮยอนหรอ?" ฮีชอลเอ่ยถามลีทึกขึ้น
"ไปตายที่ไหนก็ช่างมันเถอะ ชั้นหิวแล้วนี่นาฮีชอล" ลีทึกพูดพลางซบไหล่คนรักแล้วถูกหน้าไปมาประดุจดั่งเจ้าลูกแมวตัวน้อยๆ
"ไอ้คนที่มันไปตายที่ไหนก็ไปของนายน่ะ มันน้องชั้นทั้งคู่เลยนะ" ฮีชอลเอ่ยขึ้นแล้วดันหัวลีทึก
"ใครบอก คยูฮยอนน่ะน้องชั้นตังหาก..." ลีทึกเถียงกลับ
"ใครบอกนาย นั้นน่ะน้อง....น้องสะใภ้ชั้น เข้าใจ๊???" ฮีชอลพูดแล้วเดินนำออกไปนอกห้อง
"ค้าบๆๆๆ อ้าวดงเฮ ไม่ไปด้วยกันหรอ?" ลีทึกเอ่ยถามอีกครั้ง
"เอ่อ.......ผมว่าไม่ดีกว่า เดี๋ยวผมจะไปเดินเล่นแถวนี้หน่อย ไม่อยากเป็นก้างขวางคน ฮ่าๆๆไปล่ะ" ดงเฮเอ่ยแล้วรีบเดินออกไปพลางมุ่งหน้าไปยังห้องป่วยอีกห้องหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------
"คุณดงเฮครับ ตอนนี้คุณหนูซองมินโวยวายลั่นเลยครับ ข้าวของกระจัดกระจายไปหมดแล้วก็เรียกหาแต่คุณดงเฮ ช่วยรีบ
ไปหาเค้าเถอะฮะ" บอดี้การ์ดของซองมินเอ่ยขึ้นแล้วรีบพาดงเฮไปที่ห้องผู้ป่วยทันที
"ซองมิน....." ดงเฮเรียกชื่อเจ้าคนดื้อขึ้น แต่ซองมินกลับไม่ได้ฟังแล้วปาข้าวของโวยวายใหญ่
"พวกแกออกไป!!! น่ารำคาญที่สุด ชั้นอยากเจอดงเฮ ไปตามเค้ามาสิ ไอวพวกบื้อ!!!!!!!"
"ซองมินชั้นอยู่นี่แล้วไง...."
"ยืนเซ่อทำไมเล่าโว้ย ไปตามมาสิ"
"ซองมิน!!!!!! ชั้นอยู่นี่!!!!!!!" ดงเฮตะโกนลั่น ซองมินชะงักแล้วหันไปตามเสียงนั้นจากนั้นก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นดงเฮ กลับกันกับดงเฮ ที่ยืนหน้าเซ็งสุดๆ
"อะ เอ่อ.............ดงเฮอ่าาาาาาาาา นายหายไปไหนมา ไหนว่าไปไม่นานไง นายโกหกชั้นหรอ?" ซองมินเอ่ยถามคนตรง
หน้าอย่างน้อยใจน้อยๆ ก่อนจะหันไปหาบอดี้การ์ดอีกสองสามคนที่ยืนอยู่ปลายเตียง
"เก็บข้าวของสิ ยืนเป็นนายแบบกันอยู่ได้ อยากตายกันรึยังวะ!!" ซองมินเอ่ยอย่างไม่เกรงใจดงเฮที่อยู่ข้างๆ
"เอ่อ......ซองมิน นายควรจะพูดกับพวกเค้าดีๆนะ เค้าก็คนเหมือนกับนายอ่ะ" ดงเฮเอ่ยขึ้นแหล้วมองไปที่บอดี้การ์ดของซองมินที่กำลังวุ่นวายกับการเก็บของและวางมันอย่างเรียบร้อย
"ก็พวกเค้ามันเชื่องช้า น่ารำคาญ ชิส์" ซองมินพูดแล้วกอดอกอย่างไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของดงเฮหน่อยๆ
"นายก็น่ารำคาญเหมือนกันแหละ" ดงเฮเอ่ยอย่างเผลอตัว
"อะไรนะ??" ซองมินถามขึ้น
"อืม!!! น่าก็น่ารำคาญน่ะแหละ ทำไมชอบเอาแต่ใจไม่มีเหตุผลแบบนี้นะ นายรู้มั้ย ชั้นเบื่อนายซองมิน นายใช้อำนาจบังคับ
คนอื่นโดยไม่เคยเห็นใจเค้าว่าจะเหนื่อยมากแค่ไหน พวกเค้าเป็นบอดี้การ์ดนายก็จริง แต่ใช่ว่าเค้าจะทนแบบโรโบค็อปนะ พวกเค้าก็คน ไม่ใช่หุ่นยนต์ รู้บ้างมั้ยซองมิน!!!" ดงเฮพูดต่อหน้าซองมิน บอดี้การ์ดทุกคนยืนเงียบนิ่ง ส่วนซองมินก็อึ้งกับคำพูดของดงเฮ เค้าไม่รู้สึกโกรธดงเฮ ดีด้วยซ้ำที่เค้าจะได้รู้ว่าคนอื่นๆรู้สึกยังไง
"ชะ ชั้น....ขอโทษดงเฮ ชั้นขอโทษพวกนายด้วยแล้วกัน" ซองมินเอ่ยกับดงเฮและบอดี้การ์ดทั้งหมดของเค้า
"มะ ไม่เปนไรครับคุณหนู" บอดี้การ์ดทุกคนโค้งให้กับซองมินแล้วเอ่ยพร้อมกัน
"ต่อไปถ้าพวกนายเหนื่อย ต้องบอกชั้นนะ" ซองมินเอ่ยขึ้น
"ไม่ต้องหรอก....บอกชั้นดีกว่า ถ้าซองมินใช้พวกนายให้ทำงานหนักเกิน บอกชั้น เดี๋ยวชั้นจัดการเอง" ดงเฮเอ่ยขึ้น
"ครับ" บอดี้การ์ดทุกคนเอ่ย
"เฮ้ย!!! ชั้นเป็นเจ้านายพวกแกนะ" ซองมินเอ่ยโวยวายแล้วชี้หน้าบอดี้การ์ดทุกคน
"แต่คุณหนูดงเฮน่ะ ดูเรียบร้อย แล้วก็ใจดีกว่าคุณหนูซองมินนี่ครับ" บอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
"แกไม่เคยตายใช่มั้ย?" ซองมินเอ่ยอย่างเย็นชา
"ซองมิน...." ดงเฮเรียกชื่อซองมินด้วยเสียงต่ำแล้วมองซองมินอย่างเอาเรื่อง ซองมินเงียบไปแล้วอมลอไว้เต็มข้างแก้มแล้วสะบัดหน้าหนี
"เฮ้อ.............เมื่อไหร่นายจะโตเนี่ย" ดงเฮเอ่ยอย่างเอือมๆแล้วอยู่เฝ้าเป็นเพื่อนซองมินทั้งคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น