Sorry Sorry,,I'm Mafia [Yaoi Bum*Kyu]

ลำดับตอนที่ #30 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*17]] สัญญา........

"เป็นหวัด...กินยาเดี๋ยวก็หาย ไม่เห็นต้องมานอนแบบนี้เลย" ดงเฮเอ่ยเสียงใส ซองมินอมลมไว้เต็มแก้มก่อนจะปล่อยมันออกมาเบาๆ

"เพราะชั้นไม่ชอบอยู่บ้านไง ถึงต้องทำแบบนี้ เฮ้อ.........แต่รู้มั้ย? แบบนี้ไม่สนุกเลย" ซองมินเอ่ย แล้วคว้ามือนิ่มมาจับไว้ ดงเฮสะดุ้ง

เล็กน้อยเพราะความหนาวเย็นจากมือของซองมิน

"มีอะไรล่ะ หืม??" ดงเฮถาม

"เราออกไปเที่ยวกันเถอะชั้นอึดอัด อาหารที่โรงพยาบาล ชั้นกินแล้วอยากจะอ้วก ไม่ได้มีความอร่อยเลย" ซองมินพูด แล้วนั่งกอดอกอยู่บนเตียงขาวสะอาด

"ฮ่ะๆ ไม่ได้หรอก ไม่สบายแบบนี้ออกไปเที่ยวเดี๋ยวก็เป็นหนักกว่าเดิมน่ะสิ" ดงเฮเอ่ย "พรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้วล่ะ...มั้งนะ" ดงเฮพูดต่อแล้วยิ้มให้ซองมินหน่อยๆ

"ไม่เอาอ่ะ ชั้นอยากไปเที่ยวนี่นา....ไปกันเถอะนะๆ แค่กๆๆๆ ไปกัน ฮัดชิ้ววว!!!!!!!!!!!!!" ก่อนจะพูดจบ ซองมินจามออกมาเสียงดัง จนดงเฮต้องถอยหน้าหนีแล้วขำหน่อย ก่อนจะบีบจมูกเจ้าคนดื้อเบาๆ

"เนี่ยนะจะออกไปเที่ยว ไม่ได้ๆ ไว้หายดีเมื่อไหร่ค่อยไปสิ" ดงเฮบอก

"ม๊ากะป๊าชั้นไม่ให้ออกมาหรอก......พวกเค้าน่ะ น่ากลัวจะตายชัก" ซองมินพูดพลางทำท่าน่ากลัว

"นายก็ขอพวกท่านดีๆสิ พวกท่านอาจจะให้ไปก็ได้" ดงเฮพูด

"ขอแล้วเคยให้ซะที่ไหนล่ะ ชิส์" ซองมินเบือนหน้าไปอีกทาง "พวกเค้าน่ะ ไม่เคยมีเวลาว่างให้ชั้น แถมยังจะหาพี่เลี้ยงให้ชั้นอีก น่ารำคาญ อยากไปไหนไม่เคยได้ไปซักที่ น่าเบื่อ" ซองมินพูดขึ้นมาอย่างน้อยใจพ่อกับแม่ของเค้า

"โอเคๆ ชั้นสัญญา ถ้าวันนี้นายทำตัวดีๆ ทานอาหาร กินยาตามหมอสั่ง ชั้นจะพานายไปเที่ยวทุกวันเลย" ดงเฮพูดขึ้น

"จริงอ่ะ จริงนะ!!" ซองมินพูดแล้วยิ้มอย่างดีใจ

"อื้มมมม สัญญาสิ คนอย่างดงเฮน่ะ พูดแล้วไม่คืนคำนะจะบอกให้" ดงเฮพูดแล้วทั้งสองก็เกี่ยวก้อนสัญญากัน



ชั้นสัญญานะ ซองมิน......


ชั้นจะพานายไปเที่ยว........


แล้วก็.....


จะเป็นพี่เลี้ยงให้นายเอง^^



----------------------------------------------------------------------------------------------------------



"ลีทึก ชั้นง่วงอ่ะ...ขอนอนตักนายหน่อยนะ" ฮีชอลเอ่ยแล้วค่อยล้มตัวลงนอนบนตักของลีทึก คนรักของเค้าแล้วค่อยๆหลับตาพริ้ม ร่างหนาได้แต่มองอย่างอิจฉาแล้วหันหลับไปมองมือเล็กบนเตียงที่ค่อยๆกระตุกน้อยๆ เปลือกตาค่อยๆถูกเปิดออก ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความใสซื่อ และบริสุทธิ์

"ฮยอกแจ ตื่นแล้วหรอ?" ลีทึกเอ่ยถามแล้วยิ้ม

"ชั้นชื่อฮยอกแจหรอ??" ร่างเล็กเอ่ยขึ้น

"อื้มมมม นายน่ะชื่อฮยอกแจ ชั้นเป็นพี่นายนะชื่อลีทึก ที่นอนอยู่นี่น่ะ ฮีชอล แฟนพี่เองส่วน.......คนนั้น ฮันคยอง" ลีทึกพูดขึ้น

"หรอ?? ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน" ร่างเล็กพูดแล้วยิ้มร่า ต่างจากคนละคนที่ร่างหนาเคยรู้จัก......

"ได้เวลาเช็ดตัวคนไข้แล้วค่ะ" นางพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามา ในมือของเธอถือชามสแตนเลสใบโตที่มีน้ำใสๆอยู่ในนั้นกับผ้าสีฟ้าอ่อนที่เปียกชุ่มอยู่ในชามนั้น

"เอ่อ.........เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้เค้าเองฮะ" ร่างหนาเอ่ยแล้วรับชามสเตนเลสมาจากนางพยาบาล

"ค่ะ...." เธอตอบเท่านั้นแล้วเดินออกไป ร่างหนาวางชามนั้นบนโต๊ะสำหรับทานอาหารแล้วมองพี่ๆทั้งสอง

"ผมว่าพี่ไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ฮะ เดี๋ยวเสร็จแล้วผมจะไปตาม" ร่างหนาเอ่ย ลีทึกพยักหน้าหน่อยๆ แล้วค่อยๆพาฮีชอลออกไปข้างนอก

           ร่างหนาค่อยๆเลื่อนโต๊ะอาหาร ที่มีชามสเตนเลสที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่นกับผ้ามาข้างๆเตียงของร่างเล็ก แล้วปรับหัวเตียงให้สูงขึ้นเพื่อร่างเล็กจะได้ลุกได้สะดวก

"ฮยอกแจ ชั้นเช็ดตัวให้นะ..." ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้วค่อยๆถอดเสื้อผู้ป่วยสีเขียวอ่อนออกจากร่างเล็กๆตรงหน้า

"เดี๋ยวๆ ไปไม่อาบน้ำหรอกหรอ??" ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา

"ไม่ต้องหรอก นายไม่ได้สกปรกมากซักหน่อย" ร่างหนาตอบ



ใช่....นายไม่สกปรกเลยฮยอกแจ


ชั้นตังหาก ที่สกปรก.....


ทั้งตัว.........ทั้งหัวใจ




          มือหนาค่อยๆหยิบผ้าสีฟ้าอ่อนที่เปียกชุ่ม บิดจนหมาดกำลังดีแล้วค่อยๆเช็ดลงบนตัวของร่างเล็ก ที่เต็มไปด้วยรอยรัก รอยแค้นปะปนกันเต็มไปหมด มีทั้งรอยที่เป็นสีแดงเข้มสดและสีม่วงช้ำ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้อีกซักนิด ร่างหนาคงคิดที่จะไม่ทำร้ายคนรักของเค้าแบบนี้ ถ้าคิดได้ว่าตอนนี้รู้สึกรักจนหมดใจ คงไม่ทำร้ายจนต้องเสียน้ำตา....


"อ๊ะ......ชั้นเจ็บ เจ็บจังเลย" ร่างเล็กเอ่ย น้ำตาค่อยๆคลออยู่ในเบ้า "ฮันคยองเบาๆหน่อยสิ ชั้นเจ็บอ่ะ" ร่างเล็กเอ่ยแล้วใช้มือบางปาดน้ำตา


       ร่างหนาทนไม่ได้ที่จะใช้แขนทั้งสองข้างรวบตัวเล็กของคนตรงหน้ามากอดไว้อย่างห้ามไม่อยู่ หน้าคมเข้มทาบลงบนหลังเนียนขาว.........อยากจะพูดเหลือเกินว่าขอโทษ แต่ก็พูดไม่ออก


"เจ็บมากมั้ยฮยอกแจ?.......ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ดีเอง ถ้าวันนั้นชั้นไม่ทำร้ายนาย นายคงไม่เป็นแบบนี้หรอก" ร่างหนาพูดขึ้นแล้วกระชับกอดเข้า จมูกโด่งสัมผัสเบาๆที่แก้มเนียนของคนตัวเล็กเป็นการขอโทษ

"ทำร้ายหรอ?? ทำร้ายชั้นทำไมล่ะ ชั้นทำอะไรไม่ดีหรอ?" ร่างเล็กเอ่ยถามพลางกระพริบตาปริบๆ

"ช่างมันเถอะ ใส่เสื้อดีกว่านะ.....เดี๋ยวนายก็เป็นปอดบวมหรอก" ร่างหนาพูดพลางยิ้มบางๆให้กับร่างเล็ก

"แต่ชั้นอยากรู้นี่นา.....บอกหน่อยไม่ได้หรอ?" ร่างเล็กพูดอ้อนแล้วเขย่าแขนร่างหนาหน่อยๆ

"เดี๋ยวซักวันนายก็ต้องรู้อยู่ดีแหละฮยอกแจ ชั้นว่านายควรจะพักผ่อนได้แล้วนะ"

"แต่ว่า....ชั้นอยากรู้นี่นา ชั้นไม่อยากเป็นคนที่ไม่รู้จักตัวเองนะ" ร่างเล็กพูดแล้วก้มหน้าลงช้าๆ

"นายต้องได้รู้แน่ๆ แค่มันยังไม่ถึงเวลานะฮยอกแจ รอก่อน รอให้ถึงวันนั้น แล้วชั้นจะบอกกับนาย......" ร่างหนาเอ่ยแล้วเอนตัวร่างเล็กให้นอนลงบนเตียงช้าๆ

"สัญญานะ......" ร่างเล็กเอ่ยแล้วชูนิ้วก้อยขึ้นมา

"อื้มมมมม" ร่างหนาตอบเพียงเท่านั้นแล้วเกี่ยวก้อยร่างเล็กเป็นการสัญญา



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"ซองมิน...........เดี๋ยวชั้นมานะ" ดงเฮพูดแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน

"นายจะไปไหนอ่ะ?" ซองมินพูดและไม่ลืมที่จะรั้งมือบางเอาไว้

"เอ่อ..........คือชั้น...........มีพี่ชายที่ต้องดูแล นายคงเข้าใจใช่มั้ย?" ดงเฮเอ่ยแล้วยิ้มอย่างเศร้าๆ ซองมินก้ทหน้าลงอย่างน้อยใจหน่อยๆ

"อื้อออออ ชั้นเข้าใจ แต่อย่าลืมมาหาชั้นบ้างนะ.....นายอย่าทิ้งชั้นนะ" ซองมินพูดแล้วบีบมือดงเฮแน่น

"อื้มมม ชั้นไม่ทิ้งนายหรอก ชั้นไปไม่นาน แล้วจะกลับมานะ....ฝากซองมินด้วยนะฮะ" ดงเฮเอ่ยก่อนที่จะฝากฝังซองมินไว้กับบอดี้การ์ดส่วนตัวของซองมิน แล้วเดินออกไปจากห้องนั้น....



แอ๊ดดดดดดด ดดดดด ดด ด  ด ด....



"อะ อ้าว แล้วพี่ทึกกับพี่ฮีชอลล่ะ หายไปไหน?" ดงเฮเอ่ยถามร่างหนาที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงของร่างเล็ก

"ไม่ได้อยู่ข้างนอกหรอกหรอ?" ร่างหนาถามขึ้น

"ป่าวนิ? นี่นายหลอกอะไรพี่ชั้นเนี่ย" ดงเฮเริ่มจะโวยวายอีกครั้ง

"ชั้นแค่ให้พวกเค้ารอข้างนอก เพราะชั้นเช็ดตัวให้ฮยอกแจอยู่" ร่างหนาพูด

"แล้วพวกเค้าจะหายไปไหนล่ะ?" ดงเฮเถียงกลับ

"พวกพี่เค้าก็มีขา ใช่ว่าจะเดินไปไหนมาไหนไม่ได้นี่" ร่างหนาตอบกลับไป

"พวกนายทะเลาะอะไรกันหรอ? แล้วใครไปไหนหรอ?" ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้น

"เอ่อ........ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก" ร่างหนาเอ่ยขึ้นเบาๆ "นายนอนไปเถอะ" พูดจบ ร่างเล็กก็นอนอย่างว่าง่ายและหลับไปในที่สุด

"แล้วนายคิดยังไง ถึงมาทำดีกับพี่ชั้น.......เมื่อก่อนแตกต่างยังกะคนละคน" ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วกอดอกหลวมๆ

"............................ชั้นรักฮยอกแจ นายอาจจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ชั้นรู้สึกได้เวลาได้อยู่ใกล้ๆกับฮยอกแจ บางทีชั้นก็มีความสุข บางครั้งชั้นก็สับสนตัวเอง ชั้นรู้สึกขาดฮยอกแจไม่ได้ ชั้นอยากอยู่ใกล้ๆฮยอกแจตลอดไป ชั้นอยากทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ฮยอกแจมาเป็นของชั้น ชั้นขาดฮยอกแจไม่ได้จริงๆ แล้วชั้นก็มั่นใจ ว่าฮยอกแจนี่แหละ....ที่เกิดมาเพื่อชั้นจริงๆ ไม่มีใครแล้วล่ะ ที่จะมาแทนฮยอกแจได้" ร่างหนาเล่าทุกอย่างให้ดงเฮฟัง

"ตกลงคือ.......นายรักพี่ฮยอกแจจริงๆใช่มั้ย?" ดงเฮถามย้ำอีกครั้ง

"อะ อื้มมมมม ชั้นรักฮยอกแจจริงๆ" ร่างหนาพูดขึ้น

"หรอ? ถ้านายแน่ใจจริงๆ ชั้นอยากให้นายทำให้พี่ฮยอกแจหาย วิธีไหนก็ได้.....นายทำได้รึป่าว" ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ได้สิ ชั้นทำได้แน่นอน ชั้นจะพยายาม" ร่างหนาพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

"3 เดือน ชั้นหวังว่านายจะทำได้นะ ชั้นจะรอดู" ดงเฮเอ่ยขึ้น "ชั้นไปล่ะ มีนัด แล้วจะมาใหม่..........ดูแลพี่ฮยอกแจให้ดีด้วยล่ะ ถ้าพี่ฮยอกแจเป็นอะไรไป หึ ต่อให้เป็นมาเฟียใหญ่แค่ไหนชั้นก็ฆ่าได้ทั้งนั้นแหละ...." ดงเฮพูดกัดจิกเจ้ามาเฟียจอมโหดที่กลายเป็นนายอ่อนแอ แล้วก็เดินออกไปจากห้องนั้นทันที ปล่อยให้ร่างหนานั่งจ้องร่างเล็กที่นอนอยู่ มือหนาค่อยๆเกลี่ยผมที่หล่นมาตรงหน้า แล้วค่อยๆประทับจูบลงบนหน้าผากของคนตัวเล็กแล้วลูบหัวเบาๆ



ชั้นสัญญา ฮยอกแจ........

ชั้นจะทำทุกอย่าง

เพื่อให้นายกลับมา......

กลับมาเป็น 'ลี ฮยอกแจ' คนเดิมของชั้น.....