Sorry Sorry,,I'm Mafia [Yaoi Bum*Kyu]

ลำดับตอนที่ #27 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*15]] หัวใจสลาย...

"นี่ ฮันคยอง!! นายจะพาชั้นไปไหนห๊ะ บอกมานะ" ร่างเล็กพูดแล้วตีไหล่ร่างหนา

"นายอยู่นิ่งๆได้มั้ยฮยอกแจ ชั้นขับไม่ถนัด" ร่างหนาเอ่ยแล้วดึงมือร่างเล็กออก

"นายก็บอกสิว่าจะพาชั้นไปไหนน่ะ?" ร่างเล็กพูดแล้วนั่งกอดอก

"บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวก็รู้เองหน่าาา" ร่างหนาพูดแล้วขับรถไปเรื่อย

"แล้วทำไมนายต้องเอาพี่ซองมินมาเป็นข้ออ้าง ทำไม?" ร่างเล็กถาม

"ถ้าไม่พูดแบบนั้น จะออกมามั้ยล่ะ?"

"ไม่ออก"

"นั้นแหละเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้" ร่างหนาพูด แล้วขับออกไปนอกตัวเมืองเรื่อยๆ

"นี่ นายจะพาชั้นไปขายใช่มะ? ไม่นะ ไม่ๆๆ" ร่างเล็กพูดแล้วเขย่าแขนร่างหนาแรงๆ

"ไม่ๆ ไม่ได้พาไป โอ้ยยยยยย"






เอี๊ยดดดด ดด ด !!!! !







     ร่างหนาจอดรถข้างทางอย่างเร็วจนร่างเล็กเซไปตามแรงเบรค ร่างหนาหันไปมองร่างเล็กด้วยสายตาที่โมโห เจ้าตัวเล็กนี้นับวันยิ่งแสบขึ้นจริงๆ

"โอ้ยย นี่ฮันคยอง นายบ้าไปแล้วรึไง ถ้าหัวชั้นโขกกับกระจกความจำเสื่อมขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ" ร่างเล็กโวยวาย

"นายไม่ความจำเสื่อมง่ายๆหรอกหน่า....กระโหลกออกจะหนาขนาดนี้ " ร่างหนาพูดแล้วเขกหัวร่างเล็กไปทีนึง

"อ๊ะ!! เจ็บนะเฟ้ยยยยยยยย" ร่างเล็กตะโกนพลางลูบหัวป้อยๆ

"ถึงแล้ว......" ร่างหนาพูดแล้วก้าวลงจากรถ สูดอากาศสดชื่นเข้าไปเต็มปอด แล้วถอนหายใจออกมาพร้อมกับยิ้มบางๆให้กับทะเลที่อยู่ด้านหน้าของเค้า

"ที่ไหนเนี่ย?" ร่างเล็กเดินลงมาจากรถแล้วปิดประตูจนเต็มแรง

"ประตูรถชั้นหักนายซื้อคันใหม่ให้ชั้นด้วยแล้วกัน" ร่างหนาพูดเสียงเรียบ

"ชิ!! ประตูรถชั้นหักนายซื้อคันใหม่ให้ชั้นด้วยแล้วกัน ถ้าไม่ซื้อแล้วจะทำไม ชั้นไม่ได้รวยล้นฟ้าแบบนายนิ" ร่างเล็กพูดแล้วนั่งลงบนพื้นทรายละเอียดสีขาวปนเหลือง

"ที่นี่บ้านชั้นเอง" ร่างหนาพูดขึ้นแล้วมองไปยังบ้านชั้นเดียวหลังเล็กที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมาก

"ทะเล? ทะเลเนี่ยนะบ้านนาย บ้าไปแล้ว" ร่างเล็กพูดอย่างไม่สนใจแล้วเอาหน้าซุกกับหว่างขาทั้งสองข้าง

".......ชั้นหมายถึงบ้านหลังนั้นตังหาก" ร่างหนาเอ่ยขึ้นอย่างเซ็งๆ แล้วชี้ไปที่บ้านสีขาวมีประตูเป็นกระจกใส มีเพียงรั้วเตี้ยๆ กั้นไว้รอบบ้านรอบๆมีพุ่มไม้ที่ถูกตัดอย่างสวยงาม

"ขี้ตู่ นายไปขอคนจนๆเค้าอยู่รึไงกัน บ้านเล็กๆแบบนั้นไม่ใช่ของนายแน่ ชั้นไม่เชื่อหรอก คนอย่างนายมันเชื่อได้ซะที่ไหน"



"นายจะญาติดีกับชั้นซักวันไม่ได้รึไง?"






"กับนาย ผู้ชายใจร้าย โหดเหียมน่ากลัวแบบเนี่ย ชั้นต้องญาติดีด้วยงั้นหรอ ครั้งก่อนที่นายทำหัวใจของชั้น เกือบตาย น่ะ ยังไม่พออีกรึไง"







"อะไร ชั้นไปทำอะไรให้นาย"

"ก็ที่นายทรมานชั้น พูดว่ารักชั้น หัวใจนายทำด้วยชั้น แต่วันต่อมา นายกลับมาพูดว่าพี่ซองมินคือแฟนของนายต่อหน้าคนทั้งชมรม ต่อหน้าชั้น หัวใจนายมันเป็นสีดำรึไง หรือหัวใจนายมันคือก้อนหิน ไร้ความรู้สึก ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย" ร่างเล็กเอ่ยแล้วหันหลังให้ร่างหนาพลางรีบเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหล ร่างหนาคว้าตัวร่างเล็กมากอดไว้จากด้านหลังแล้วซุกหน้าที่ไหล่เล็ก

"ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายนะ แต่ชั้นพึ่งรู้ ว่าคนที่จะอยู่เคียงข้างชั้นตลอดไปได้ก็คือนายนะ ลีฮยอกแจ ชั้นรักนายจริงๆ ไม่เคยมีใครทำให้ชั้นรู้สึกดีแบบนี้เลย จริงๆนะฮยอกแจ ชั้นขอโทษ..." ร่างหนาเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วแล้วกอดร่างเล็กแน่นขึ้น

"นายไม่ต้องขอโทษชั้น ชั้นไม่อยากฟัง นายพาชั้นกลับบ้านเถอะ" ร่างเล็กเอ่ยอย่างเหนื่อยล้า

"ชั้นไม่พานายกลับ นายจะทำไม?"

"แต่ชั้นอยากกลับบ้าน ชั้นอยากไปจากที่นี่ แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้านาย"

"แต่ชั้นอยากให้นายเห็นหน้าชั้น ได้ยินมั้ย?!"

"แต่ชั้นอยากกลับบ้าน อยากกลับบ้านได้ยินมั้ย!!!"

"ไม่ ชั้นไม่พานายกลับหรอก ฮยอกแจ"

"งั้นชั้นจะกลับเอง ถ้านายยังไม่พาชั้นไป..."

"แต่ชั้นอยากพานายมาที่นี่นะ แล้วชั้นก็ตั้งใจจะพานายมาด้วย" ร่างหนาพูดแล้วหันให้ร่างเล็กมองหน้าเค้า






"นายควรจะให้คนที่สำคัญของนายมาที่นี่ คนที่นายรักเค้าทั้งหมดของหัวใจ คนที่นายต้องการเค้ามาอยู่ข้างๆจริงๆ คนที่ไม่ใช่ชั้น ชั้นรู้ ชั้นไม่เหมาะกับนายหรอก"








"ถ้าไม่ใช่นาย ก็ไม่มีใครซักคนที่สำคัญกับชั้น  นายคือคนเดียวที่สำคัญ คนนั้นคือนาย ลี ฮยอกแจ ให้โอกาสให้ชั้นพิสูจน์ตัวเองหน่อย ชั้นสัญญา ชั้นจะไม่ทำร้ายนายอีก"








"เวลาชั้นมองเข้าไปในตาของนาย ชั้นเห็นคนสองคนอยู่ในนั้น คนแรก คือคนที่ดูเหงา และเค้าก็น่าสงสาร.......ต่างจากอีกคนที่ดูน่ากลัว คนที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างตรงหน้าให้ตายได้ในพริบตาเดียว" ร่างเล็กพูดแล้วก้มหน้าลงช้าๆ

"ชั้นจะพยายาม ทำให้ความคิดพวกนั้นของนายหายไป ชั้นจะเป็นคนใหม่ คนที่นายไว้ใจ และรักตลอดไปนะ เปิดใจรับชั้นหน่อยได้มั้ย?" ร่างหนาพูดขึ้นแล้วกุมมือเล็กทั้งสองข้างไว้

"นายจะมาไม้ไหนอีกฮันคยอง นายคิดว่าชั้นไม่มีความรู้สึกใช่มั้ย? คิดว่าชั้นโง่ล่ะสิที่จะหลงเชื่อคำของนายน่ะ ชั้นไม่ใช่ไองั่งที่รอให้นายสวมเขานะ!!!!!" ร่างเล็กสะบัดมือออกแล้วผลักร่างหนาให้ออกห่าง แล้ววิ่งหนีไป..........






เอี๊ยดดด ด ด ด





โครมมมม ม มม !!!! !!! !!







"ฮยอกแจ!!!!!!!!!!!!"



   นี่คือเสียงสุดท้าย ก่อนที่ร่างเล็กๆจะหลับตาลงพร้อมกับความเจ็บปวดที่พุ่งพล่านทั่วทั้งร่างกาย......




--------------------------------------------------------------------------------------------------------------





So I pray for you (oh) So I So I promise you (oh) So I ยากโซกเคโยโมดึนคอชี คืกเดราโกมีดึลเกโย =]]



เสียงเรียกเข้าของร่างสูงดังขึ้น ขัดหวะตอนที่เค้ากำลังนอนหลับอยู่บนตักนิ่มของร่างบาง



"ใครโทรมาหรอ??" ร่างบางถามขึ้น

"พี่ฮันคยองโทรมาน่ะ ว่าไงฮะ??" ร่างสูงตอบร่างบางแล้วกดรับสายปลายทาง

"คิบอม......ฝากบอกดงเฮกับคนอื่นๆด้วยว่า..........ฮยอกแจโดนรถชน" ฮยอกแจพูดเสียงสลด ขณะที่นั่งอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

"ได้พี่สบายมาก.............ใครโดนรถชนนะ!!!!!!!!!!" คิบอมตะโกนถามพลางลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

"ยะ.....ฮยอกแจ"

"แล้วพี่อยู่ไหนเนี่ย?"

"ที่โรงพยาบาล................"

"โอเค เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ" ร่างสูงพูดขึ้นแล้วรีบวางสาย ร่างบางหันมามองอย่างสงสัย พอดีกับที่ดงเฮกับลีทึกเดินมาเจอพอดี

"มีอะไรกันหรอ?" ลีทึกถามขึ้น

"คือ พี่ฮยอกแจเค้า......"...............................





ที่โรงพยาบาล.........






"พี่ฮันคยอง" ร่างสูงเดินเข้าไปหาพี่ชายที่กำลังนั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน

"นี่ ฮันคยอง นายทำอะไรพี่ชั้นน่ะ" ดงเฮเดินเข้าไปกระชากเสื้อของร่างหนาแล้วง้างมือจะต่อยหน้าของร่างหนา

"ชะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นขอโทษ...."

"เดี๋ยวๆ ใจเย็นดงเฮ อาจจะเป็นอุบัติเหตุก็ได้" ลีทึกแยกดงเฮให้ออกห่างจากร่างหนาแล้วพูดขึ้น

"ฮันคยอง ใครๆก็รู้ นายมันร้ายแค่ไหน อย่ามาตีหน้าซื่อหน่อยเลย นี่แหละนะที่เค้าพูดกัน มาเฟีย มันก็ทำได้ทุกอย่างจริงๆล่ะ........" ดงเฮพูด "พี่ทึก ปล่อยผมได้แล้วหน่า" ดงเฮพูดแล้วดึงมือลีทึกออก

"แต่ชั้นขอโทษจริงๆนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ" ร่างหนาเอ่ยขึ้น พอดีกับที่คุณหมอเดินออกมาพอดี

"พวกคุณเป็นญาติคนไข้ใช่มั้ยคับ?" คุณเอ่ยถามขึ้น

"คับ พวกผมเป็นญาติคนไข้" ร่างบางตอบ

"คือ....ทีมหมอช่วยจนสุดกำลังแล้ว แต่ผมต้องเสียใจด้วยจริงๆ ที่ความทรงจำของเค้าหายไป........ผมขอตัวล่ะคับ" คุณหมอพูดขึ้นแล้วเดินไป

"ความทรงจำหายไป หมายคือ.ความจำเสื่อมน่ะหรอพี่ทึก? ไม่จริงใช่มั้ย? บอกสิว่าไม่จริงน่ะ!!!!" ดงเฮพูดแล้วกอดพี่ชายของเค้าไว้อย่างแนบแน่น

"มะ ไม่เป็นไร ชั้นเชื่อว่าฮยอกแจต้องหายนะดงเฮ ใจเย็นๆก่อน" ลีทึกพูดแล้วลูบหลังดงเฮเป็นการปลอบใจ ในขณะที่ร่างหนาทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น




หัวใจของเค้ากำลังจะสลายไปตรงหน้า..........




ฮยอกแจที่มักจะถูกเค้าหาเรื่องกำลังจะหายไป.........



ฮันคยองผู้นี้ กำลังจะอยู่อย่าง  เดียวดาย.......





ณ ห้องผู้ป่วย VIP...





"พี่ทึก.....พี่ฮยอกแจจะตื่นเมื่อไหร่?" ร่างบางถามลีทึกแล้วมองหน้าร่างเล็กที่ซีดจนไม่เหลือเลือดฝาดให้เห็น

"อีกไม่นานหรอก...รอหน่อยนะคยูฮยอน" ลีทึกพูดแล้วลูบหัวน้องชายเบาๆ

"พี่ลีทึก..." ฮันคยองเดินมาตรงหน้าลีทึกแล้วคุกเข่าลง

"อะ...อะไร ทำอะไรของนายเนี่ย??"

"ผมขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้น้องชายของพี่เป็นแบบนี้ ผมขอโทษ" ฮันคยองก้มหน้าแทบติดพื้นขอโทษลีทึกที่ทำให้น้องชายคนโตของเค้าเป็นแบบนี้

"ชะ ช่างมันเถอะ เรื่องมันเกิดไปแล้ว ย้อนกลับมาไม่ได้......" ลีทึกพูดแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าฮันคยอง "คนเราผิดแค่ครั้งแรก ควรเก็บไว้เป็นบทเรียนสอนใจ และแก้ไขจนไม่มีครั้งที่สอง นายคงเข้าใจนะ" ลีทึกพูดแล้วยิ้มให้ฮันคยองอย่างสดใส

"ขอบคุณฮะ ขอบคุณจริงๆฮะพี่ทึก ขอบคุณมาก" ฮันคยองกล่าวขอบคุณลีทึกเป็นหลายพันรอบ

"ไม่เป็นไรๆ"

"จริงๆนะพี่ทึก ผมรู้สึกผิดมากๆเลย" ฮันคยองพูด

"พี่ชั้นไม่เอาเรื่องก็ดีเท่าไหร่แล้ว ลุกขึ้นมาเถอะ " คยูฮยอนพูดขึ้น ฮันคยองค่อยๆยืนขึ้น ไม่กล้าสบตาใครซักคน




"อ๊ะ....อ่าาาาาา หัวชั้น เจ็บ........."




"ฮยอกแจ...."