คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*9]] หัวใจที่เปลี่ยนไป (100%)
"ลูกมาเฟียอย่างนาย จะไปรู้อะไรกับคนอื่นเค้าบ้างล่ะ หัวใจมีรึป่าวยังไม่รุเลย" ร่างเล็กเอ่ยขึ้น จี้ใจดำของร่างหนายิ่งนัก
"นายรู้ได้ไง ว่าชั้นไม่มีหัวใจ" ร่างหนาใช้มืแกร่งจับแขนทั้งสองข้างของร่างเล็ก แล้วจ้องหน้าอย่างโมโห
"แบบที่นายทำน่ะแหละที่เค้าเรียกว่าไม่มีหัวใจ ทั้งเย็นชา โหดร้าย ยิ้มก็ไม่เป็น พูดดีๆก็ไม่เป็น หัวใจนายทำด้วยอะไรกันแน่?" ร่างเล็กประจันหน้าเข้ากับร่างหนา
"หัวใจชั้นน่ะหรอ..." ร่างหนาพูดแล้วเงียบไปพักหนึ่งพร้อมมองเข้าไปในตาของร่างเล็กตรงหน้าแล้วโน้มหน้าลงไปใกล้ๆหูของร่างเล็ก
"หัวใจชั้นก็ทำด้วยนายไง" .....................................
ร่างเล็กอึ้งกับคำพูดนั้นไปพักใหญ่ ใครจะไปคิด...ว่านายร่างหนาใจโฉด จอมโหดเหี้ยม ทำอะไรไม่เคยคิด จะรู้จักคำนี้ด้วย
"นะ นายว่าไงนะ?" ร่างเล็กถามขึ้นด้วยความงง
"หัวใจชั้นน่ะ.....ก็ทำด้วยนายไง" ร่างหนาพูดพลางโอบกอดร่างเล็กแน่น ทำเอาร่างเล็กยิ่งงงเข้าไปใหญ่...
'นายยังรู้จักชั้นน้อยไป ลี ฮยอกแจ'
'ชั้นร้ายกว่าที่นายคิด.....เยอะเลยล่ะ หึ!!'
"นะ นายจะบ้ารึป่าว..." ร่างเล็กผละร่างหนาออกห่าง แล้วหันหลังให้ หน้าใสๆเริ่มขึ้นสีเรื่อๆจนแดงก่ำ...
"ก็ป่าวนี่.....แล้วหัวใจนายล่ะ?" ร่างหนาค่อยๆจับมือร่างเล็กจากข้างหลังแล้วถามต่อ "ทำด้วยอะไรล่ะ..." คำถามนี้ยิ่งทำร่างเล็กควันออกหู อยากจะระเบิดไปตรงหน้า
"ทำด้วยนายมั้ง ชั้นจะรุหรอ?!!" ร่างเล็กรีบพูดรีบผลักร่างหนาออกแล้วรีบวิ่งหนีไป ปล่อยให้ชายหนุ่มตรงหน้าเมื่อครู่ยิ้มอย่างสะใจแล้วพูดคนเดียว
"นายจะต้องการชั้นจนห้ามตัวเองไม่ไหวเลยฮยอกแจ.....แล้วนายจะรู้ ชั้นร้ายกว่าที่นายคิด" ร่างหนาพูดแล้วเดินกลับเข้าห้องเรียนไปเงียบๆ
....................................................
เวลา 12.50 น.
เสียงออดของมหาลัยดังขึ้น เพื่อเตือนให้นักศึกษาทุกคนเก็บของเตรียมลงไปหาของกิน ซึ่งต่างจากร่างเล็ก ลีฮยอกแจ ที่ตอนนี้เค้าน่าจะลงไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ หรือนั่งทานอาหาร กินขนมขบเค้ยวตามประสาเด็กวัยรุ่นทั่วไป แต่เค้ากลับนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ พลางเขียนอะไรบางอย่างลงในหน้าหนังสือที่เป็นสีขาวสะอาด
'หัวใจของนายทำด้วยชั้นจริงๆหรอ?'
'หรือนายแค่ทำให้ชั้นหวั่นไหวน่ะ?'
'นายแค่จะทำให้ชั้นดีใจใช่มั้ย?'
'นายรู้ใช่มั้ยว่าชั้นน่ะ....ชอบนาย ฮันคยอง'
ฮยอกแจระบายความในใจของเค้าออกมา.....เพราะอะไรนะ เค้าถึงเขียนแบบนั่นลงไป คิดไปชอบเค้าได้ยังไง ชอบตอนไหน เมื่อไหร่ เวลาไหนนะ เวลาสบตากันทีไร หน้าต้องร้อนผ่าวทุกที ใจเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ คิดๆไป หน้าฮยอกแจก็เริ่มขึ้นสีเรื่อๆ
"พี่ฮยอกแจ ไม่ไปทานข้าวหรอ?" ร่างบางโผล่หน้ามาทางประตูห้องเรียนของร่างเล็ก จนทำเอาสะดุ้งโหยง
"อ๊ะ!! ตกใจหมดเลย นายนี่" ร่างเล็กบ่นน้องชายคนเล็กของเค้าพลางอมลมไว้นแก้มทั้งสองข้าง
"โตแล้วหน่าพี่ฮยอกแจ ขี้ตกใจไปได้ เนาะคยูเนาะ" ดงเฮเดินเค้ามากอดรอบคอพี่ชายของเค้าจากด้านหลังแล้วยิ้มหวาน
"ชิส์!! ขี้ตกใจแล้วไง ชั้นก็พี่พวกนายนะ" ฮยอกแจบ่นต่อ ทำเอาน้องชายทั้งสองหัวเราะร่วนกับท่าทางที่ดูเป็นเด็กๆของพี่ชายคนโตคนนี้
"ฮ่ะๆ ปะ ไปทานข้าวกันดีกว่า หิวแล้วๆ" คยูฮยอนพูดแล้วลากดงเฮไปด้วย แต่สายตาที่ไวของดงเฮ เห็นลายเส้นที่เป็นตัวอักษรบนหน้าระดาษของฮยอกแจซะก่อน
"เดี๋ยวๆ นี้อะไรน่ะพี่ฮยอกแจ" ดงเฮคว้าสมุดมาอ่าน "อะแฮ่มๆ นายรู้ใช่ไหมว่าชั้นน่ะ....ชอบนาย ฮันคยอง อื้มมมมมม".....................................................
"พี่ฮยอกแจ!!!!"
"เอ่อ..............."
.................................................................
"พี่บ้าไปแล้วรึป่าว? พี่ไปรักคนแบบนั้นได้ยังไงน่ะ" ร่างบางพูดเสียงดังจนคนที่นั่งที่โต๊ะอาหารรอบข้างมองกันเป็นสายตาเดียว
"อย่าเสียงดังสิคยูฮยอน นายนี่!!" ดงเฮตีแขนน้องชายเบาๆ
"ขอโทษก็ได้....ว่าไงพี่ฮยอกแจ พี่จะแก้ตัวว่าไง?" คยูฮยอน มองหน้าพี่ชายอย่างเอาจริงเอาจัง
"อะ...อะไรเล่า ก็...ชอบนะ" ฮยอกแจพูดพลางหน้าแดง "อ้ากก พวกแกนี่!!!" สบถเสร็จก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทานข้าว
"เฮ้อออออ.....พี่เลือกผิดคนรึป่าวเนี่ย" ดงเฮบ่นพี่ชายของเค้า
"แล้วคิบอมของนายล่ะ ดีเลิศประเสริฐศรีมาจากไหน" คำถามนี้ทำเอาทั้งคนถามและคนฟังข้างๆอึ้งไปตามๆกัน
"ก็ดีกว่าแล้วกัน" ทั้งสองตอบพร้อมกัน แต่คยูฮยอนดันโดนมองเป็นสายตาเดียวกัน
"อะ...อะไร ทำไมหรอ??" ร่างบางถามพลางยิ้มแห้งๆ
"คิบอมดีกว่าฮันคยองตรงไหนมิทราบ?" ร่างเล็กถามน้องชายคนเล็กของเค้า
"ก็....ก็......เค้าดี ที่มาส่งชั้นที่บ้าน" ร่าบางตอบปัดๆไป
"ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยเนาะพี่ฮยอกแจ" ดงเฮพูดสวนขึ้นมา ร่างบางหน้าขึ้นสีแดงแป๊ดจนไม่รู้ว่าจะไปมุดอยู่หลืบไหน
"อื้มมมม แกก็ด้วยนั่นแหละ ชอบเค้าไม่ใช่รึไง" ฮยอกแจแขวะน้องชายคนกลางของเค้า
"........ก็ ก็มันผ่านมาแล้ว แล้วชั้นก็ตาสว่างเต็มที่แล้ว นายนั่นน่ะ ไม่ใช่สเปกชั้น" ดงเฮพูดพลางนั่งไขว่ห้าง
"ให้ได้แบบนี้ตลอดก็แล้วกัน" ฮยอกแจพูดพลางขยี้หัวเจ้าน้องชายสุดแสบเบาๆ
"ฮยอกแจ!!!!!!!!!!" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นกลางโรงอาหารพลางเข้ามากระโดดกอดฮยอกแจจนหน้าเกือบทิ่มโต๊ะ
"อ๊ะ ชั้นเจ็บนะ อ่ะ........พี่ทึก!!!!" ร่างเล็กสบถเสียงดัง ก่อนจะร้องเรียกชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างดีใจ
"พี่ลีทึก อ่า....พี่หายไปไหนมา กลับมาไม่บอกกันบ้างเลย" ร่างบางเอ่ยเสียงใสพลางจับมือลีทึกแกว่งไปมา
"ก็ชั้นพึ่งเรียนจบนี่ อื้มมมม แล้วก็ไปเจอพรมลิขิตด้วย......." ลีทึกพูดขึ้นพลางทำหน้าเคลิ้ม
"ใคร???" ทั้งสามเยคำถามออกมาพร้อมกัน
"เอ่อ.......เอาหน่า เดี๋ยวกลับไปก็รู้เอง วันนี้ชั้นจะพาเค้าไปทานข้าวเย็นที่บ้าน" ลีทึกเอ่ย
"เค้าน่ารักมั้ยพี่ทึก สวยรึป่าว?" ดงเฮถาม
"อื้มมม น่ารักมากๆเลย เค้าดู....เพรียบพร้อมไปหมดซะทุกอย่าง" ลีทึกพูด "แล้วพวกนายล่ะ เป็นไงบ้าง เรียนหนักรึป่าว?" ลีทึกถามน้องชายทั้งสามของเค้า
"ก็โอเคนี่ฮะ ทำไมหรอ?" ฮยอกแจพูดขึ้น
"ป่าวๆๆ ชั้นก็แค่ถามดูน่ะ"
"อ้อ.........พี่ทึก ไปเรียนนอกมาไม่เห็นมีอะไรมาฝากพวกผมเลยอ่ะ" ดงเฮเอ่ยถาม
"อ่า.........ก็ พี่สะใภ้พวกนายไง นี่ล่ะของฝากชิ้นดี ยอดเยี่ยมที่สุดเลย" ลีทึกพูดขึ้น พลางขยี้หัวดงเฮเบาๆ "งั้นชั้นกลับบ้านก่อนล่ะ แล้วเจอกันที่บ้านนะ" พูดจบก็วิ่งหายไป ทำเอาสามพี่น้องที่เหลืองงกันเป็นแถว
...................................................................................
เวลา 18.00 น.
"ดงเฮ วันนี้นายกับคยูกลับไปก่อนละกันนะ ชั้นมีซ้อมเต้น" ร่างเล็กเอ่ยขึ้นหน้าห้องของดงเฮแล้วรีบวิ่งไปเข้าชมรมเบรคแดนซ์ ทำเอาดงเฮงงหน่อยๆ แต่ก็พยักหน้าตอบ
ชมรม เบรคแดนซ์..............
"ห้า หก เจ็ด แปด หนึ่ง สอง สาม สี่ หยุดๆๆ ชั้นว่าคนมันน้อยๆไปนะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นดังก้องทั้งห้องซ้อม
"แฮ่กๆๆๆ มาแล้วๆๆ" รร่างเล็กเอ่ยพลางเปิดประตูห้องเข้ามา
"นายมาสายฮยอกแจ เพราะฉะนั้น นายต้องโดนทำโทษหลังเลิกซ้อม" ร่างหนาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ดุ
"แล้วไง ทำไมชั้นต้องทำตามนายด้วย"
"เพราะชั้นคือประธาน ชั้นสั่งใครก็ได้"
"ไม่จำเป็น นายจะสั่งใครก็เชิญ แต่คนนั้นต้องไม่ใช่ชั้น"
"นายจะทำตามหรือไม่ทำห๊ะ...ลี ฮยอกแจ"
"ไม่ แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกชื่อเต็มของชั้น มันน่ารำคาญเวลานายเรียก"
"ทำตามเค้าเถอะนะลี ฮยอกแจ นายกล้าขัดคำสั่งของประธานชมรมหรอ?" เสียงใสๆที่คุ้นหูดังขึ้นด้านหลังฮยอกแจ
เสียงที่นุ่มนวลน่าฟัง.......
เสียงที่ฟังกี่ครั้งเค้าก็ไม่เคยคิดจะเบื่อ.......
"พี่ซองมิน......." ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว
"ชั้นเอง ไม่ได้เจอกันนานนะ ฮยอกแจ" ซองมินเอ่ยเสียงเรียบ ร่างหนาเดินเข้าไปโอบเอวซองมินไว้ให้แนบกาย
"ชั้นจะประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่า...ลี ซองมิน คือแฟนของชั้น และจะเป็นรองประธานชมรมแทนลี ฮยอกแจ" ร่างหนาเอ่ย ทำเอาร่างเล็กทรุดลงกับพื้น
ความฝันของค้า......
ทุกอย่างที่เค้าทุ่มเท........
คนที่เค้ารัก..........
เหมือนทุกอย่างสลายหายไปกับตา..........
"นาย..ทะ ทำแบบนี้ได้ยังไง นายทำได้ยังไง!!!!"
"ชั้นทำได้ มากกว่านี้ชั้นก็ทำได้"
"นายใจร้ายเกินไปแล้ว" ร่างเล็กตะโกนเสียงดัง ร่างหนาเดินเข้าไปประชิดตัวของร่างเล็ก
"ใจร้ายแล้วยังไงล่ะ....แต่ชั้นก็รักนายนี่" ร่าหนาพูดพลางยิ้มมุมปาก ร่างเล็กหน้าเริ่มขึ้นสี
"ไม่...ชั้นไม่ได้รักนาย ชั้นเกลียดนาย ! !! ! !" ฮยอกแจพูดขึ้น แล้วผลักร่างหนาจนล้มลงพลางวิ่งหนีออกไป น้ำตาใสๆไหลออกมาอาบแก้ม
ใจร้าย...แต่ก็ยังรัก...............
ทำไมนายถึงคิดรักเค้าได้นะ ลี ฮยอกแจ.......
เค้าทำร้ายนายขนาดนี้ นายยังมีใจให้กับเค้าอีกหรอ??
นายเป็นอะไรไปนะฮยอกแจ......หัวใจของนายเปลี่ยนไปเพราะอะไรนะ
ความคิดเห็น