คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*7]] บางสิ่ง...บางอย่าง [DH vs. KY]
ระหว่างทางกลับบ้าน ร่างบางได้แต่หวนคิดถึงเรื่องในวันนี้ เค้าทั้งต้องเสียสภาพร่างกายอย่างไม่เต็มใจให้กับคนที่มักทำร้ายเค้าโดยไม่มีเหตุผลและยังต้องเสียงทั้งสุขภาพจิตใจ ที่พี่ชายผู้เป็นที่รักเข้าใจเค้าผิดไป โลกนี้กว้างใหญ่ และ โหดร้ายกับ โจว คยูฮยอนผู้นี้เหลือเกิน.....
นายรู้ใช่มั้ย? ว่าชั้นรักเค้าน่ะ....
นายก็รู้ไม่ใช่รึไงว่าชั้นรักคิบอม มากแค่ไหนน่ะ
นายมันทุเรศ น่าสมเพชที่สุดเลยคยู...
ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพี่....
ชั้นไม่อยากมีน้องแบบแกเลยคยูฮยอน
ความรักของชั้น พังไปหมดเพราะนาย นายคนเดียว.. !!! !
เพราะร่างบางหรอ? เพราะโจวคยูฮยอนคนนี้น่ะหรอ? ไม่ใช่ซักนิด....ถ้าพี่ชายที่เค้ารัก หยุดด่าว่าเค้า และหันมาฟังน้องชายอธิบายเกี่ยวกับความปวดร้าวครั้งนี้ซักนิด....พี่ชายของเค้าคงจะรู้สึกเหมือนกับที่ร่างบางรู้สึกในตอนนี้ นั้นก็คือ...เกลียดเจ้าผู้ชายเอาแต่ใจ และใช้กำลังอย่างร่างสูงนั้นแน่นอน
"นายจะไปไหน? คยูฮยอน" กำลังนึกถึงอยู่ เจ้าตัวก็มาให้เจอถึงที่ ผู้เป็นพี่ยืนจ้องมองร่างบางอย่างไม่วางตา ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆพี่ชายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ผมกำลัง...จะกลับบ้าน"
"บ้าน...บ้านงั้นหรอ? บ้านนายไปทางเดียวกับชั้นเลยรึไง หรือว่าไง จะมาขอชั้นอยู่บ้านด้วยงั้นรึ" ผู้เป็นพี่พูดกัดจิดน้องชายอย่างไม่แยแสน้ำตาที่กำลังรินไหลอาบแก้มผู้เป็นน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"พี่ดงเฮ พี่ฟังผมก่อน มันไม่ใช่..." ก่อนที่ร่างบางจะพูดจบ ก็ถูกผู้เป็นพี่ดึงแขนจนเซไปข้างนึง
"อย่าเรียกชั้นว่าพี่.....ชั้นไม่เคยมีน้องแบบนาย ถ้าทำได้ ชั้นอยากจะให้แม่ชั้นทำแท้งหลังจากที่ชั้นเกิด เค้าจะได้ไม่มีนายให้มาขวางความรักของชั้น" พูดไป ตาก็มองร่างบางอย่างโหดร้าย
"ฮึก...พี่ดงเฮ ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ ฮึก....พี่ดงเฮที่แสนดี ฮึก หายไปไหนฮะ พี่ดงเฮที่รักผมหายไปไหน ฮือๆๆๆๆ" ร่างบางพูด ฟังแล้วน่าสงสาร แต่กับพี่ชายของเค้าคนนี้กลับไม่มีอาการอะไรตอบโต้กลับมา
"ชั้นน่ะหรอแสนดี ไม่มีทาง ชั้นทำทุกอย่าง เพื่อให้คิบอมเห็นความดีของชั้น ให้เค้ารักชั้น นายเข้าใจมั้ย" ร่างบางถึงกับเงียบไปกับคำพูดที่ออกมาจากพี่ชาย ที่เค้าทำดีด้วย เพราะอยากให้คิบอมสนใจ ที่ทำเหมือนว่ารักน้องชายคนนี้ ทุกอย่างมันก็แค่การเสแสร้งงั้นหรอ?
"ทะ...ทำไมพี่ดงเฮพูดแบบนี้ล่ะ ฮึก.....พี่เปลี่ยนไปมากเลยนะ พี่กลายเป็นอะไรไปฮะ ฮึก....." ร่างบางพูดพลางสะอึกสะอื้นในลำคอไปด้วย
"อย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีกนะคยูฮยอน...." พูดเพียงเท่านั้น แล้วก็เดินหายไปจนลับสายตา ปล่อยให้ร่างบางคุกเข่าร้องไห้อยู่เพียงผู้เดียว กับสายตาคู่นึงที่จ้องมองเค้าอยู่เงียบๆอย่างน่าสงสาร แม้ว่าจะช่วยอะไรไม่ได้เลย
ร่างบางเดินไปตามทางเรื่อยๆ แน่นอนว่าความเจ็บช้ำจะต้องมาควบคู่กับบรรยากาศท่ามกลางสายฝนอันเหน็บหนาวจับขั้วหัวใจ
"เฮ้!!!! นาย จะไปไหนน่ะ" เสียงทุ้มคุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้น ฟังดูแล้วคุ้นหู แต่เมื่อหันกลับไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นซักนิดเดียว
"................ใครน่ะ??" ร่างบางสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆต้นตอของเสียง
พยอง แซง คยอท เท อิล ซือ เก I do.............*=]] เสียงมือถือของร่างบางดังขัดขึ้นซะก่อน
"...........ว่าไงฮะ พี่ฮยอกแจ"เสียงใสพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า
[นายอยู่ที่ไหนน่ะ คยูฮยอน......ดึกมากแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก] เสียงใสจากสายปลายทางดังขึ้นอย่างเป็นห่วง
"ผม.....ข้างบ้านเพื่อนน่ะฮะ มีงานต้องทำ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงฮะ" พูดจบก็ตัดสายทิ้งซะดื้อๆ พลางมุ่งจ้องไปยังต้นเสียงเมื่อครู่แล้วค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆ.......
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เมื่อร่างบางเดินพุ่งเข้าไปยังเป้าหมายข้างหน้าในซอกหลืบนั้น ก็กลับไม่พบอะไร นอกจากเสียงลมที่พัดมาอย่างแผ่วๆ กับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่รู้สึกคุ้นแตะจมูก เมื่อกับพึ่งวิ่งผ่านที่นี่ไปไม่นานนัก กลิ่นนี้ช่างคุ้น เหมือนเคยสัมผัสมาก่อน
กลิ่นนี้มัน...............
ใช่คๆนั้นรึป่าวนะ??............
เช้าวันต่อมา......
"ดงเฮ!!! ทำไมนายทำกับน้องแบบนี้ แล้วคยูฮยอนจะไปอยู่ที่ไหน นายเห็นไอ้มาเฟียเอาแต่ใจตัวเองนั้นสำคัญกว่าน้องชายตัวเองงั้นหรอ?" พี่คนโตของบ้านตระกูลลี ตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน หลังจากที่รู้ว่าน้องชายคนกลางของเค้าได้ทำอะไรลงไป
"แล้วพี่จะสนใจทำไม ก็มันไม่รักดี" พูดอย่างไม่สนใจน้องชายพลางเดินหนีไป
"นายมันเป็นน้องชายที่ใช่ไม่ได้ ไม่มีหัวใจ รักใครก็ไม่เป็น ทำร้ายได้แม้กระทั่งคนในครอบครัวของตัวเอง นายมันบ้าไปแล้ว" ร่างเล็กตวาดเสียงดังลั่นบ้าน น้องชายคนกลางที่ยืนอยุน้ำตาเริ่มคลอเบ้า
"พี่ฮยอกแจ พี่ตวาดใส่ผมทำไมน่ะ ผมไปทำอะไรให้พี่" ดงเฮถามคำถามที่เค้าไม่น่าจะถามออกมา เพราะเค้าน่าจะรู้ตัวอยู่แล้วว่า ที่พี่ชายเค้าพูดออกไปนั้นสื่อถึงอะไร
"อยากร้องไห้มากใช่มั้ยดงเฮ....นายเจ็บมากใช่มั้ยดงเฮ!!! นี่แหละคือสิ่งที่คยูฮยอนกำลังรู้สึก ตอนที่นายทำแบบนี้กับเค้า รู้สึกรึยัง นายเข้าใจรึยังลี ดงเฮ!!" ฮยอกแจผู้ที่พูดทุกอย่างด้วยเหตุผล กล่าวขึ้นท่ามกลางอารมณ์โมโห เป็นห่วง ร้อนรุ่มในใจ และอีกหลายๆอย่าง
"ฮึก...พี่ฮยอกแจ ผมไม่อยากคุยกับพี่!!!" ดงเฮพูดต่อหน้าพี่ชายทั้งน้ำตาพลางวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วปิดประตูเสียงดังลั่น
"เฮ้อ................." ฮยอกแจส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับน้องชายคนกลางของเค้า พลางโทรศัพท์หาเพื่อนของร่างบางทุกคน และเดินหาไปทั่วทุกที่
3 ชั่วโมงต่อมา
ร่างบางเดินไปตามทางด้วยความอ่อนล้าทั้งวัน ทั้งคืน ตากฝน ตากแดด ไปตามริมทางเรื่อยๆข้าวก็ไม่ได้กิน น้ำซักหยดก็ไม่ถึงแม้แต่ริมฝีปาก ร่างบางเริ่มเดินเซไปมาอย่างเหนื่อยอ่อนจนจะไม่มีแรง และล้มไปในที่สุด...........
"นี่นาย...นาย!!! เป็นอะไรรึป่าว นาย....." เสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมประคองร่างบางให้กระชับมือ แล้วก็ร้องเรียกร่างบางคนนี้ให้ตื่นขึ้นมา
............................................
"อ่า.............ที่นี่ที่ไหนนะ??" ร่างบางสะลืมสะลือ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนุ่มสีเขียวมิ้นท์ ถูกปกคลุมด้วยผ่าห่มสีขาวดั่งก้อนเมฆ ชายรูปร่างสูงโปร่ง อายุราวๆ20ปลายๆนั่งมองหน้าของเค้าอย่างเอ็นดูและเป็นห่วง
"นะ...นายเป็นใคร พาชั้นมาที่นี่ทำไม ปล่อยชั้นนะ" ร่างบางรีบลุกขึ้นจากเตียงพลางตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง
"เงียบๆสิ จะเสียงดังทำไม?" ชายคนนั้นใช้มือหนาปิดปากบางได้รูปของร่างบางไว้แน่นหนา "นายน่ะเดินอยู่ดีๆก็เป็นลมล้มไป ชั้นก็เลยพามาที่บ้าน กลัวว่าจะตายซะก่อน" ร่างโปร่งพูดขึ้นด้วยเสียงที่อบอุ่น และยิ้มที่ออกมาจากใจ
"นายเป็นใคร แล้วทำไมต้องมาช่วยชั้นด้วย ขนาดพี่น้องชั้นเองยังไม่เห็นจะสนใจอะไรอย่างนี้เลย"
"ชั้นก็แค่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาน่ะแหละ แล้วทำไมนายถึงเป็นลมไปล่ะ หน้าก็ซีด ไม่สบายรึป่าว?" ชายร่างโปร่งพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หน้าผากกว้างประกบเข้ากับหน้าผากของร่าบางตรงหน้าเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย
"ไม่มีไข้นี่นา?? หิวมั้ย? ปวดหัวหรือปวดท้องรึป่าว?" ร่างโปร่งถามอย่างน่ารักน่าชัง
"เอ่อ........หิว หิวมากเลย ชั้นไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว" ร่างบางพูด ฟังแล้วก็น่าสงสารพอควร
"อื้มมม งั้นรออยู่ที่นี่ก่อนแล้วกันนะ ชั้นไปทำอะไรมาให้นายทานดีกว่า" ร่างสูงโปร่งรีบวิ่งหายไปในพริบตา ปล่อยให้ร่างบางนั่งสงสัย
เค้าเป็นใครนะ?? ทำไมดูใจดีกับเราจัง
ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน.......แต่ทำไมถึงทำเหมือนกันรู้จักกันมานาน
ความคิดเห็น