คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญ (1)
ารเินาฝนลับมาทำให้พรรวรทเป็นไ้อยู่ร่วมสัปาห์
หามีแ่เพ็แับนานที่แสวามเป็นห่วเป็นใยและอยถามไถ่อาารอยู่ลอ
ส่วนนเป็นเ้าอไร่ไม่เยเหลียวแลแม้แ่น้อย มิหนำ้ำยัไม่เปิปาพูับเธอเลยสัำ
ระนั้นเธอ็ไม่ไ้อลาานเพราะอยาทำัวเอให้ป่วยเอ นร่าาย่อยๆ หายีเป็นปิึัสินใไปหาเาในอนเ้าอวันหยุ
ทว่าภาพที่เห็นบนเรือนไม้สัหลัให่
ือภาพออัถ์เือบเปลือยายท่อนบน ส่วนาิศายัสวมเสื้อผ้ารบิ้น แ่ทว่า่อน้าวาบหวิว
เป็นุเรสเปิไหล่ระโปรสั้นเสมอโนา มือเรียวำลัปลระุมเสื้อเิ้อเาเม็สุท้ายพอี
“อโทษ่ะที่เ้ามารบวน”
หลุบาลมอปลายนิ้วเท้าอนเอหลัาเอ่ยออไป อ้ำเพียไหน็ำ้อสะลั้นเอาไว้
“มาทำไม”
สายายามมอมาว่าห่าเหินแล้ว
ำถามอเายิ่ห่าเหินว่าหลายเท่านั นมาไม่ถูที่ถูเวลา้อใ้วามพยายามอย่ามามายในารบัับน้ำเสียไม่ให้สั่น
“ันะมาออนุาออไป้านอ”
“เรื่อแ่นี้เหรอ”
ใ่สิ
เรื่ออันมันไม่มีวามหมายถ้าเทียบับเรื่อทีุ่ำลัะทำ พรรวรทัพ้อายหนุ่มในใพร้อมับัริมฝีปาล่าแน่น นรับรู้ไ้ถึรสาิเ็มปะแล่มอเลือ
เธออาะวบุมอาารไ้ี แ่รู้ไหมว่า้าในเ็บปวแ่ไหน…
หัวใมันะโนว่าเ็บะายอยู่แล้ว!
ร่าหนาหยัายเ็มวามสูหนึ่ร้อยแปสิบห้าเนิเมร
่อนะเินมาหยุยืนอยู่รหน้า ทำให้นเี้ยว่ามอเห็นวามเย็นาานัยน์ามล้าัเน
“่อไปไม่้อมาบอ
เพราะผมไม่อยารู้”
นัยน์าเศร้าายแววร้าวรานอย่าห้ามไม่ไ้
เป็นนานว่าะเ้นเสียออมาอย่ายาเย็น
“...ันะำไว้
อัวนะะ” พรรวรทหันหลัให้ เรียมะ้าวาลาเรือน
“เี๋ยว!”
หิสาวหยุรอฟัโยไม่ไ้หันลับไป
“ไม่ว่าุะอยู่หรือไม่
็ไม่ไ้สำัับผม”
พรรวรทน้ำาหล่นในวินาทีนั้น
เาไม่เพียเี่ยนี้วยวามเย็นา แ่ยัเหยียบย่ำ้วยถ้อยำไร้เยื่อใย
น้อเอื้อมมือไปับราวบันไ้เพื่อพยุายไม่ให้ล้มลแทบท้านใร้าย แ่เท่านี้็ูน่าสมเพมาพอแล้ว
ั่วะหนึ่สูลมหายใเ้าลึพร้อมับะพริบาถี่ๆ ่อนะเินออมา้วยหัวใที่แสลาย
ความคิดเห็น