คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ปล่อยตัวปล่อยใจ (2)
พริบพันาวเินามร่าสูมาทาปี้ายอัวบ้าน ึ่ถูแบ่เป็นห้อรับรอแำนวนสี่ห้อ เอาไว้้อนรับยามมีาิสนิทมิรสหายมานอน้าอ้าแรม ส่วนทาปีวาถูรอบรอโยเ้าอบ้านทั้หมเพื่อเน้นวามเป็นส่วนัว
ร่าระหผ่อนลมหายใเมื่ออยู่นเียว านั้น็สำรวารแ่ามประสานบมาทา้านนี้ บอเลยว่าหรูหราไม่่าาโรมแรมห้าาว
หลัาื่นมนพอใึวาระเป๋าสะพายบนโ๊ะเรื่อแป้ ึลิ้นัหยิบผ้านหนูแล้วรเ้าห้อน้ำ ึ่มีอ่าสี่เหลี่ยมนาให่วาเ่น เห็นแล้วอยาลไปนอนแ่ัวให้หายเหนื่อยล้า มีเพียเธอที่รู้ว่าไม่ไ้เิาสภาวะทาาย แ่เป็นสิ่ที่เ้นในอ้าย ทุรั้ที่อยู่ใล้มันะทำานหนั และหนัมาึ้นทุวันโยเพาะวันนี้ถึั้นหนัเป็นสอเท่า
เพราะ้อ้าืนับเาามลำพั!
วามหนัอึ้ทั้มวลถูบรรเทาเบาบา้วยระบบน้ำวนในอ่า บันี้ายาวเนียนละเอียไม่มีเสื้อผ้าอาภร์ปปิสัิ้น เปลือาประับแพนอนปิลอย่าผ่อนลาย วามเียบภายในห้อทำให้ไม่ไ้ยินวามเป็นไป้านนอ
ระทั่...
เสียอสุนีบาผ่าเปรี้ยลมา ัเสียนร่าเปลือยสะุ้ใลืมาโพล พร้อมับวามสว่าาโมไฟับลับพลัน เท่านั้น็รีบร้อนพาัวเอลุออาอ่า ถึอนนี้เพิ่นึไ้ว่าไม่มีุเปลี่ยน แ่็ไม่สำัเท่าับว่าเธอลัววามมื
ร่าเปลือยถูห่อหุ้ม้วยุลุมอาบน้ำัวเียวพยายามลำทาไปยัประู ลัววามมืรอบ้านนส่เสียร้อไม่ออ้วย้ำ
“พราว”
“ุเพร!”
ร่าสูแทบเล้มาารโผนเ้าหาอนในห้อ ท่อนแนเรียวอรัรอบเอวับเนื้อัวสั่นเทาอเธอ ทำให้เพรพิสุทธิ์ะั
“ันลัว...”
“ไม่้อลัว ผมอยู่รนี้” ไม่ใ่แ่ระแสเสียปลอบโยน ยัยมือลูบแผ่นหลับาเบาๆ เพื่อยืนยันว่าเาะไม่ไปไหน
“อย่าทิ้ันนะ”
“อืม ผมะอยู่ับุ”
สอร่ายืนอันในวามมื วามอบอุ่นและปลอภัยาอ้อมออเาทำให้อาารหวาผวาสบล เพรพิสุทธิ์ึพาไปนั่รปลายเีย หยิบผ้านหนูาลิ้นัู้โยอาศัยวามเยิน ่อนะลับมายืน้านหน้าหิสาว ใ้ผ้าผืนนั้นเ็เรือนผมเปียุ่มอย่าเบามือ
“เี๋ยวเป็นหวั”
“ันเ็เอไ้”
“ุมอไม่เห็น”
“แล้วุมอเห็นรึไ”
ลำแสสว่าวาบาท้อฟ้า้านนอลอผ่านฟาาเ้ามา ทำให้เห็นว่าวาอทัู้่่า้อมอันและัน ราวับทุอย่าเลือนหายไปาวามรู้สึั่วะ มือหนาเลื่อนมาประอวหน้าาม นิ้วหัวแม่มือวาผ่านผิวแ้มมายัลีบปา บลึแ่ม้าเหมือนอนิฝนบนรถยน์อเา ่าเพียราวนี้นัยน์าเ้มลับไม่ละาเธอสัวินาทีเียว
“ุเพร”
“หืม”
“อย่า...”
ร้อห้ามผาแผ่วัเท่าระิบถูริมฝีปาหยัปิทาบ แนบเล้าลอเลีย้วยวามนุ่มนวลอ่อนหวาน เรียวฟันมสะอาเลาะเล็มและบึปาอิ่มให้เผยอออ ่อนะแทรปลายลิ้นเ้าไปวาไล้ ละเลียลิ้มิมรสอย่าละเมียละไม
สายรัรอบเอวอลายพันธนาาร มือหนาสอเ้าไปามรอยแยอสาบเสื้อ อบุมแล้วลึเล้นทรวสล้าหนัสลับเบา
“อื้อ”
เสียราน่าอายหลุาลำอระหอย่าสุลั้น เมื่อโพรปาร้อนื้อนรอบรอปลายถันัแ็สีมพู ุลุมหลวมโพรรูลมาามท่อนแนเรียวเสลา ายบาแอ่นโ้ไปทา้านหลั สอมือยันฟูปล่อยเรือนผมยาวสลวยพลิ้วไหว
ารปลุเร้าำเนินแบบ่อยเป็น่อยไป หารึราทุารสัมผัส ระไอร้อนผ่าวแนบรไหนเิเป็นระแสวาบหวามแผ่่านรนั้น ล่อลอยเลิบเลิ้มราวับยืนบนหัวเรือที่ำลัโลแล่นบนผืนสมุทร
“ผมอไ้ไหมพราว”
เสียทุ้มพร่าุึสิอันพรึเพริลับมา พร้อมับสัมผัสไ้ถึวามแ็ึบน้นา พริบพันาวเพ่สายามอนเหนือร่าผ่านวามมืที่่วยบบัวามเหนียมอาย ถึแม้ะไม่เยมีประสบาร์้านนี้มา่อน ็ใ่ะไม่รู้ว่าเาำลัเอ่ย ‘อ’ สิ่ใ
“ุรัันหรือเปล่า”
“ถ้าไม่รู้สึอะไร ผมไม่อบับุ”
“ุแ่อยาเอานะันไม่ใ่หรือะ”
“หนึ่เือนที่ผ่านมาสำหรับผมมันไม่ใ่ารเิมพัน แ่เป็นเพราะุไม่เปิโอาสให้่าหา และั้ท่าปิั้นเสีย้วย้ำ ผมเลย้อใ้วิธีนี้เพื่อให้ไ้อยู่ใล้ ทำใหุ้รู้สึับผมเหมือนที่ผมรู้สึับุ”
“ุรัันไหม”
“รับ ผมรัุ”
เธอ็แ่ผู้หิธรรมานหนึ่ที่อยาฟัำนั้น อยาไ้วามมั่นใ ร่าายแ็ืนเลยพลันโอนอ่อนผ่อนาม แ่เป็นไป้วยวามล้าๆ ลัวๆ เพราะประพฤิปิบัิัวอยู่ในรอบมาลอ ิใ้สำนึ้านว่าเร็วเินไป และไม่ถูไม่วร
เพรพิสุทธิ์รับรู้ไ้ถึอาารนั้น ไม่รีรอให้นใ้ร่าเิปิิริยา่อ้าน วแนแ็แรโอบระับเรือนายบอบบาแนบแน่น เอวสอเสียัวนเ้าไปในรั้เียว
ึ!
cut
พริบพันาวเ็บนน้ำาเล็ เป็นัหวะเียวับที่นทำรู้ว่า ไ้ทะลวผ่านั้นเยื่อบาๆ เ้าไป
่อนประัษ์แ่ใ เาไม่ไ้หวัะเป็นผู้ายนแรอเธอ ่อให้เธอไม่เยมี่าวเสื่อมเสีย็าม เพราะาประสบาร์ที่ผ่านมาล้วน่ำอมาแล้วทั้นั้น แ่พอไ้รอบรอวามบริสุทธิ์ผุผ่อนี้แล้ว มาว่าวามปลาบปลื้มือวามหวแหน อยาเป็นเ้าออัมีล้ำ่าแ่เพียผู้เียว
ปาหยัูบมับบาเบาๆ cut
ถึแม้ะเ็บปวแทบาใในราแร ทว่านาทีนี้มีแ่วามวาบหวามรัวน เมื่อถูัูไปยัินแนหฤหรรษ์ที่ไม่เยพานพบ นานเท่านานับารสอประสานเป็นหนึ่ cut
วามสุเพริศแพร้วผ่านพ้นไป ่อนะเริ่ม้นใหม่อีรั้และอีรั้...
ความคิดเห็น