คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักร้าวๆ (2)
ภายหลัาเสร็สิ้นระบวนารสอบวิาสุท้าย
ธารธาราไ้ลมานั่รอศาสวัในศาลาทรแปเหลี่ยม้ารั้วมหาวิทยาลัย
ึ่ถ้าเป็นวันธรรมามัะไม่่อยว่าเนื่อาถูลุ่มนัศึษาับอิวหนัสือันอยู่ลอ
เพราะบริเวโยรอบ่อน้าเียบสบ ่าาลานเอนประส์ที่เ็มไป้วยวามพลุพล่านวุ่นวาย
“แลับไปเ็บอเถอะ
ไม่้ออยู่เป็นเพื่อนันหรอ ันอยู่นเียวไ้” เพราะรู้ว่าบุษยา้อเรียมัวเินทาลับ่าัหวัามประสานบ้านไล
เธอึไม่อยารบวนแม้ะเป็นเวลาบ่ายสามโมเท่านั้น ในะที่ั๋วเรื่อบินถูื้อไว้อนหนึ่ทุ่มร
“แน่ในะว่าอยู่นเียวไ้” บุษยาถามอย่าไม่วาในั เพราะนามีเธอนั่เป็นไม้ันหมาทนโท่
ยัไม่วายมีผู้ายมาหน้าหลายาแวะเวียนเ้ามาายนมีบันบ่อยๆ
ธารธารายิ่เป็นประเภทไม่ล้าปิเสธนอยู่้วย ึอเป็นห่วไม่ไ้
“ในม.ไม่มีใรล้ามาุันไปทำมิีมิร้ายหรอน่า”
“ันลัวแะไปุเา่าหาล่ะ
ยิ่มีแ่นหน้าาีอยู่้วย”
“เลียนรู้ทันริๆ” ธารธารารับสมอ้าอย่ารู้ทันัน ปรายามอามแผ่นหลับุษยาไป
่อนะถอนหายใออมาอย่าหอยเหาับารรออยเพียลำพั
สามสิบนาที่อมา...
ธารธาราไ้รับสายาศาสวั
ายหนุ่มบอให้เธอเินไปยัลานอรถหน้ามหาวิทยาลัย
่อนยานพาหนะันหรูะถูับเลื่อนออาบริเว
วบนระทั่ถึร้านอาหารที่เน้นบรรยาาศวามเป็นธรรมาิ
ศาสวัสั่อาหารมาห้าอย่าโยที่เธอไม่ไ้สั่เพิ่ม
เพราะเห็นว่าเพียพอสำหรับนสอนแล้ว ระหว่ารออาหารมาเสิร์ฟ
ธารธาราเพิ่มีโอาสพิาราผู้าย้านหน้ารๆ
วันนี้เาสวมสูทสีำทับเสื้อเิ้สีาว
ทรผมถูเมาเป็นอย่าีรับับใบหน้าหล่อเหลามาย
บุลิอเธอับเาไม่เหมือนนเป็นแฟนันเลยสันิเียว แ่เหมือนเป็นน้อหนูในวามเลี้ยูอเามาว่า
“สอบเป็นยัไบ้า” ศาสวัถามึ้นเป็นำแร
“พอทำไ้่ะ”
“อืม”
สิ้นเสียรารับในลำอ
บทสนทนา็บามไป้วยเ่นเียวัน อปรับพนัานทยอยนำอาหารออมาเสิร์ฟทีละอย่าๆ
นรบามำนวนที่สั่ไป
ธารธาราละเลียอาหารแสนอร่อย้วยท่าทาไม่อร่อยเอาเสียเลย
พลาเหลือบมออุหลาบสีแสบนโ๊ะที่วาอยู่้ามือ
ไม่ิะถามหน่อยเหรอว่าเธอไ้มันมายัไ?
ในระหว่านั่รอายหนุ่มมารับามำนัหมาย
ไ้มีรุ่นพี่ปีสี่นำุหลาบอนี้มามอบให้ เาบอว่าแอบอบเธอมานานแล้ว
เห็นเธอยัไม่มีใร็เลยะมาอบ้วย
นั่นเพราะหลายนยัไม่รู้ว่าเธอับผู้ายรหน้าำลับหาัน
ถึแม้ศาสวัะอยเทียวรับเทียวส่ทุวัน็ริ
แ่เาไม่เยลารถไปปราัวเลยสัรั้ และไม่เยพาเธอไปรู้ัับลุ่มเพื่อน
หรือใร่อใรที่เาให้วามสนิทสนม้วย นอสสัยไม่ไ้ว่ามีแ่เธอหรือเปล่าที่ิว่าเาเป็นแฟน
“วันนี้มีรุ่นพี่เอาอุหลาบมาให้น้ำ” อาฟัเหมือนเป็นประโยบอเล่า แ่สำหรับธารธาราแล้วมันือประโยำถาม
าลมับ้ออีฝ่ายอย่ารอำอบ
“ยัไม่ินอีเหรอ” ศาสวัถามลับเสียเรียบ ไม่ยินียินร้าย่อำบอนั้น
“นั่นสิะ
ทำไมน้ำถึยัไม่ินอี็ไม่รู้เนอะ” ประายวามหวัในวาับวูบลทันที
ธารธาราระบายรอยยิ้มแสนเศร้า บันี้รู้ำอบัเนแล้วว่าเาไม่เยหึหวเธอเลย
ราวับเธอไม่ใ่ผู้หิ้อห้ามที่เามีสิทธิ์แะ้อแ่เพียผู้เียว
“เป็นอะไรหรือเปล่า
พันี้น้ำูแปลๆ ไปนะ”
เป็นอะไรอย่านั้นเหรอ ไม่รู้ริๆ
หรือแล้ไม่รู้ันแน่ ธารธาราอยาะถามออไปแบบนั้น
แ่็ทำไ้เพียส่ายหน้าเบาๆ แล้วอบ “เปล่า่ะ”
“ีแล้ว”
ธารธาราอบลับ้วยารยิ้มรับอย่าเศร้าใ
“ิไว้หรือยัว่าะทำอะไร่วปิเทอม”
“น้ำว่าะทำานพาร์ทไทม์่ะ
หารายไ้่วยาับยายอีแร” เพราะท่านทั้สออายุมาแล้ว
ยั้อลำบาลำบนส่เธอเล่าเรียนอี
แม้ะมีรายไ้าารใ้พื้นที่หลับ้านปลูพืผัสวนรัวาย
ระนั้น็ไม่เพียพอ่อ่าใ้่าย
เธอรู้ว่าท่าน้อเบิเินเ็บในบัีออมาุนเือำนวนไม่น้อย ในะที่เธอ่วยไ้แ่ั้ใเรียนและใ้่ายอย่าประหยัเท่านั้น
“ั้นมาเป็นแม่บ้านให้พี่สิ
เี๋ยวพี่ั้เินเือนให้ ไม่้อออไปรับ้าใรให้เหนื่อย” ศาสวัเสนอ้วยท่าทาเป็นปิ พลาัเนื้อปลาะพนึ่มะนาวเ้าปา
แ่นฟัอย่าธารธาราลับะลึ แววาทอประายแพราวพรายโยไม่รู้ัว
“เป็นแม่บ้านให้พี่วัอย่านั้นเหรอะ” อิเ้า้าัวเอไมไ้ว่าเาำลัะสู่อเธอไปเป็นภรรยา
พานทำให้วามสุไหลหลาเ้ามาในหัวใที่ำลัห่อเหี่ยว
นอุหลาบสีสวยไม่มีผล่อวามรู้สึอี่อไป
“อืม
็แู่แลวามสะอาภายในอนโ ส่วนเรื่ออาหารารินไม่้อยุ่ยา
เพราะถึยัไอนลาวันพี่็ไม่ไ้อยู่อยู่แล้ว อนเย็นไปส่น้ำลับหอ
อนเ้า็มารับเหมือนวันมีเรียนปิ เสร็านแล้วะนั่ะนอน็ามสบาย
พี่ให้่า้าเือนละหมื่นห้า”
ธารธารารับฟัรายละเอียอย่าั้ใ
เวลาายหนุ่มล่าวประโยยาวๆ แล้วูเพลินาไม่น้อย
รู้สึัวอีที็อนถูวามเ้มมอสบเ้ามา น้อะพริบาเร็วๆ
เรียสิลับืน
“ิัรไหนหรือเปล่า”
“มะ...ไม่่ะ
แ่น้ำอทำอาหารเย็นให้พี่วั้วยไ้ไหมะ”
วาลมโหลุบลเล็น้อย สอ้าแ้มร้อนวูบวาบยามเอ่ยบอ ไ้ยินเสียหัวใอัวเอเ้นัึัเลยทีเียว
“ทำไมถึอยาทำล่ะ”
“น้ำแ่อยาทำานใหุ้้ม่า้า
ลัวะานเพราะเอาแ่นั่ๆ นอนๆ” ธารธารารู้ว่าเาเ้าใ
แ่เนาแล้ให้อาย เธอพอมีฝีมือ้านารทำอาหารมาาผู้เป็นยายอยู่บ้า
แ่ไม่เยใ้เสน่ห์ปลายวัับเาเลยสัรั้
บาทีารยับเ้าไปใล้เาราวนี้อาทำให้เามอเห็นเธอมีัวนมาว่าเิม็เป็นไ้
“แ่ในู้เย็นไม่มีอสสำหรับทำอาหารเลยนะ
มีแ่อาหารสำหรับอุ่นอย่าเียว”
“ไม่เป็นไร่ะ
เี๋ยววันพรุ่นี้น้ำไปื้อมาใสู่้เย็นไว้ให้เอ”
“ถ้าอย่านั้นพี่พาไปีว่า
เเรานสัวันโรแรมไม่เ๊”
ธารธาราหลุหัวเราะเสียใสทันทีับอาารลหน้าายอายหนุ่ม
เพราะไม่ไ้มีให้เห็นบ่อยๆ ั้แ่บหาันมาแทบะนับรั้ไ้เลย้วย้ำ
พลอยทำให้นมออมยิ้มามไป้วย
“ร่าเริแบบนี้่อยน่ารัหน่อย”
“แล้วรัไหมะ”
ูาสายา็รู้ว่าไม่ไ้ถามเล่นๆ
รอยยิ้มว้าเมื่อรู่่อยๆ เลือนหายโยไม่ไ้ให้ำอบ “ทำไมไม่แะยำเห็เลยล่ะ ออบไม่ใ่เหรอ”
ธารธาราเหลือบาลมอยำเห็เ็มทอสีสันูาน่ารับประทาน
เสียหัวเราะลืนหายไปในบรรยาาศอันเียบัน ่อนะมอสบวาู่มัเิม “น้ำเยบอพี่วัเหรอว่าอบินยำเห็เ็มทอ” เามัะสั่มันมาทุรั้
หลเ้าใว่าเป็นอาหารานโปรอเาเสียอี
…ออย่าให้เป็นอย่าที่ิเลย
“แล้วน้ำไม่ไ้อบหรอเหรอ”
“น้ำินไ้
แ่ไม่ไ้อบ และไม่เยพู้วย”
วามเียบเ้าปลุมบรรยาาศระหว่าันทันทีที่ล่าวบ
วาลมโอหิสาวไม่ไหวิ
ทา้านนถู้อ็ยัวาสีหน้าเรียบเยไม่่าาเิม
“อโทษที
พี่ำผิไป”
อันที่ริเาำถูแล้ว่าหา
แ่ผู้หิรหน้าเาไม่ใ่เธอนนั้นที่มีัวนในสายาเสมอมา ธารธารารู้ำอบไ้โยไม่้อถาม
ทำให้หัวใรู้สึเ็บแปลบนเือบะยมือึ้นมาุม
ถ้าไม่ใ่เพราะำลัำ้าม้อนับส้อมไว้ในมือเสีย่อน
แ่ไม่อบว่ารัหรือเปล่า็เ็บปวมาพอแล้ว
ยั้อมารับรู้วามริที่เ็บปวยิ่ว่าอี
นั่นือารไ้รู้ว่าทุวามทรำอเามีแ่เธอนนั้น
“แล้วน้ำอบินอะไร
พี่ะไ้ำใส่สมอทึบๆ เอาไว้” ศาสวัถามวนหัว
พยายามลายบรรยาาศวนอึอั แ่ทว่ามันไม่ไ้น่าันสำหรับนฟัอีแล้ว
“น้ำอบินแเียวหวานไ่่ะ
ำไ้ว่าเยบอพี่วัไปสอรั้แล้ว” ธารธาราัพ้อ้วยวามน้อยใอย่าอไม่ไ้
ถือเป็นวามโีหรือเปล่าที่พบเอเหุาร์ลัษะนี้บ่อยๆ
นสามารถปลอบประโลมหัวใให้ลายวามเ็บปวลไ้ในเวลาอันรวเร็ว
“รับ
่อไปพี่ะไม่ลืมอี”
“ถ้ามันยานานั้น็ไม่้อำหรอ่ะ
เพราะมันไม่ไ้สำัอะไร...”
=========================
อมเม้น์เป็นำลัใให้ไรท์บ้านะะ
^^
อฝา e-book ภาแร้วย่ะ
ความคิดเห็น