คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : เหยียบย่ำซ้ำเติม (4)
“ผมบอให้ล-ไป”
ราวนี้ทยารย้ำั วามริบายแววริั
มทนาลัยถึับพูอะไรไม่ออ
่อนะวาสายามอ
พบว่าบรรยาาศโยรอบแ่าาอนอยู่ในอาาเศิวะมลอย่าสิ้นเิ เพราะลอสอ้าทาไม่ใ่สวนล้วยไม้อี่อไป
แ่เ็มไป้วยพห้ารันและ้นไม้หนาทึบ อีทั้ท้อฟ้า็ยัมืรึ้มนน่าลัว
“แ่ฝนำลัะ”
“ไม่ใ่เรื่อที่ผม้อสนใ
ลไป”
สีหน้าราบเรียบับน้ำเสียไร้เยื่อใย
ฟาหัวในฟันแหลยับเยิน วาวาวรื้นทอมอามท้ายรถยน์ที่ำลัแล่นลับไปนสุสายา
วินาทีนั้นึรับรู้ว่าเาไปแล้ว ไปโยไม่สนว่าเธอะเป็นายร้ายีอย่าไร
เ็บ
ือวามรู้สึเียวที่มี
ถึระนั้น็ยัหวัลึๆ ว่าเาะย้อนลับมา นระทั่ไ้ยินเสียสะอื้นอัวเอ
ึ่มันัพอะรู้ว่าเาไม่ลับมาแล้วริๆ
พลันสายฝน็โหมระหน่ำลมาห่าให่
ทว่าเ้าอร่าบาลับยืนนิ่ ไม่ไหวิ่อสิ่ที่ำลัถาโถม
ราวับนไม่มีีวิและิวิา
ท่ามลาวามบ้าลั่อทุอย่ารอบาย
นอายอไม้ที่ไหวเอนามแรลม อีสิ่ที่เลื่อนไหวในอนนี้็ือน้ำา...
เปรี้ย!
เสียำรามาเบื้อบนึสิที่หลุลอยลับืน
มทนาลัยรีบพาัวเอไปหลบใ้้นไม้ให่ แ่็ไม่่วยำบัเสียฟ้าร้อ
มันัสะเทือนเลือนลั่นน้อยมือปิหู เปลือาปิแน่น้วยวามหวาลัว
เหน็บหนาวและรวร้าวไปทั้ายใ
ทา้านนามาหาไ้เยเมยอย่าที่แสออ
เาำลั่อสู้ับิใในส่วนลึอย่าหนั เพราะมัน้านในสิ่ที่ิว่าถู้อ
ในที่สุเสียู่ร้อา้นบึ้็นะ
ส่ผลให้รถยน์ที่ำลัแล่นทะยาน้วยวามเร็วรูับพื้นถนนเป็นทายาว
“โธ่เว้ย”
ทยารโรธัวเอที่พ่ายแพ้ให้ับวามรู้สึบ้าๆ ที่อยเอาแ่ป่าวร้อว่า ‘เป็นห่ว’
นฝืนไป่อไม่ไ้ แ่่อนะหันหัวรถลับ
ทันในั้นภาพวันวานอันแสนเ็บปวอน้อสาว็ลอยวาบเ้ามาในหัว
หาเทียบันยันับว่าไม่สาสมับสิ่ที่เธอเยระทำไว้
วามินั้นทำให้มือแร่ระับพวมาลัยอีรั้
่อนะันเร่ฝ่าสายฝนออไปโยไม่ย้อนืน
เ้าอวามสูหนึ่ร้อยแปสิบห้าเนิเมรเินผ่านสายาอเ็รับใ้ไป้าบน
หลายู่ับ้ออย่าสสัยว่าทำไมเาถึลับมาลำพั
เพราะอนออาบ้านมีมทนาลัยิสอยห้อยามไป้วย ูออว่าอยาถามแ่ไม่ล้า
และเา็ไม่ิะบอ้วย
ทันทีที่บานประูห้อนอนปิั้นโลภายนอ
อาารเสแสร้แล้ทำ็มลายล เาอาะหลอทุนไ้
แ่ไม่สามารถหลอัวเอไ้ว่าไม่รู้สึอะไร ในเมื่อหัวใอเามันระวนระวาย
ิัวลไป่าๆ นานานนั่ไม่ิที่
สายามอผ่านหน้า่าออไปยัรั้วบ้านลอเวลา
และ้อยอมรับอย่าหน้าไม่อายว่าำลัรอให้นที่ทอทิ้ไว้อย่าไม่ไยีลับมาถึอย่าปลอภัย
หลายั่วโมผันผ่านไปอย่าเื่อ้าและยาวนาน
ระนั้น็ยัไร้วี่แววอร่าบาเ่นเิม อนนี้สายฝน้านนอเริ่มบาา
แ่ท้อฟ้าถูรัิาลอันมืมิลืนิน
“มัวทำบ้าอะไรอยู่นะ”
ทยารสบถเมื่อวามอทนีสุท้ายหมล ถึแม้อาาศภายในห้อะเย็นเียบสัเพียใ
แ่หัวใลับสวนทา มันร้อนรนั่ไฟและทนรอ่อไปไม่ไหว
ในที่สุ็หมุนัวาหน้า่าบานให่ไปยัประู พาัวเอลมา้าล่าอย่าเร่ร้อน
หาาไม่ไ้ให้วามสนใเรือนนใ้ที่ยัเปิไฟสว่าล้ายับเฝ้ารอารลับมาอใรบาน
เพราะเป้าหมายือโรอรถพร้อมับุแที่ถืออยู่ในมือ
ทว่ายัไม่ทันะ้าวพ้นายา็เห็นนที่ำลัเฝ้ารอเินผ่านรั้วเ้ามาพอี
เนื้อัวอเธอเปียปอนและัวสั่นราวลูน ภาพนั้นทำให้ท่อนาทรพลัหยุะััน
วามรุ่มร้อนลายลนลายเป็นวามเยาัเิม
“ไปไหนมา”
มทนาลัยเหลือบมอนถาม้วยประายาแห่วามเ็บ้ำ
ไปไหนมาอย่านั้นเหรอ
เาถามออมาไ้อย่าไร
ในเมื่อเาเป็นนับไล่ไสส่เธอลลาทาเอ เปลี่ยว็เปลี่ยว ฝน็
หาไม่ไ้าวบ้านแถวนั้นมีน้ำใให้ิรถออมา้วย โี็อาะนั่าฝนลอทั้ืน
แ่ถ้าโร้าย็ถูนไม่หวัีลาไป่มเหแล้วปล่อยให้าย้าทาอย่าทรมาน
“...”
้ออบุสายฝนที่่วยะล้าหยาน้ำา
ไม่อย่านั้นเารู้ว่าเธอำลัร้อไห้
“ผมถามทำไมไม่อบ”
“ุ็รู้อยู่แ่ใ”
หาเสียสั่นเรืออย่าวบุมไม่ไ้
“เฮอะ”
ทยารแ่นเสียหยันพร้อมับปรายาูแลน “มัวแ่อ่อยผู้ายอยู่ล่ะสิ”
“่ะ!”
เพราะวามโรธบวับวามร้าวรานที่แบไว้ึระแทเสียอบลับไปอย่าสุะทานทน
ปล่อยน้ำาไหลอาบหน้าเป็นสายอย่าไม่ลัวว่าเาะเห็น
เพราะวามเ้มแ็อเธอพัทลายลหมแล้ว พัเหมือนับหัวใที่แสลายเป็นเสี่ยๆ
เพียแ่รู้ว่าเาไม่ไ้เป็นห่วสันิเลย
มิหนำ้ำยัมาเหยียบย่ำ้ำเิมัน้วยำพูอี “ถ้ารู้แล้ว็่วยหลีทา้วย่ะ
ันยืนอ่อยผู้ายนเหนื่อย อยาะพัผ่อนเ็มทน”
“มทนาลัย!”
“ุอยาให้ันู่ำ้อย้อย่า
เป็นผู้หิราาถูไม่ใ่เหรอ”
“ุไม่ใ่ผู้หิราาถู”
ราวับเห็นแสรำไรในวามมื
รู้สึเหมือนเาำลัปป้อศัิ์ศรีอนเอ
นวามเ็บปวมามายเือบะเลือนหายหาว่าเาหยุำพูเพียแ่นั้น
“แุ่เป็นผู้หิไม่มี่าเลย่าหา”
หน้าอ้าน้ายอมทนาลัยาวาบราวับเาเอื้อมมือมาระาหัวใออไป
่อนวามเ็บปวะลี่ยายและัินอูวามรู้สึ
นอบาร้อนผ่าวัับวามเหน็บหนาวอบรรยาาศรอบาย...
เาำลัะฝัลบเธอให้ายทั้เป็น!
-------------------------------------------
ฝา e-book ้วยนะะ
ความคิดเห็น