คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : นางบำเรอแก้ขัด (4)
มทนาลัยลายมือออแล้วเินผ่านร่าสูไป้วยวามรวร้าวรุนแร
พอพ้นรัศมีน้ำาที่ัเ็บไว้เ็มอบหน่วย็ร่วผล็อยโยไร้เสียสะอื้น
เาไม่เพียทำลายศัิ์ศรี
แ่ยัทำให้เธอลายเป็นผู้หิไร้่า้วยารพาไปอยู่ในานะนาบำเรอ
ทยารนั่รอ้วยสีหน้าเรียบเย
แ่ใรเลยะรู้ว่าภายใ้วามสุุมเย็นเยือนั้นเ็มไป้วยวามระวนระวายมาแ่ไหน
เพราะหิสาวเียบหายไปร่วมั่วโมแล้ว็ยัไม่มีทีท่าะลับออมาเสียที
ระทั่ทนรอ่อไปไม่ไหว ร่าสูึผุลุาโฟาแล้วริ่ไปยัห้อนอน
้อมือหนาถูยเรียมะเาะเรีย ทว่าประูถูเปิออโยน้านในเสีย่อน
“ทำอะไรอยู่
ทำไมนานนั” น้ำเสียอาะห้วนระ้าในวามรู้สึอนฟั
แ่ร้ามับแววาอนมออย่าสิ้นเิ เพราะมันลายวามแ็ร้าวลแทบหม
ู็รู้ว่านที่่อวนวามรู้สึนนั่ไม่ิที่ผ่านารร้อไห้มาอย่าหนั
“เ็บอ”
อบโยไม่มอหน้านถาม ไม่อยาะเห็นสายาสมเพปนเวทนาาเา
“รุาหลีทา้วย่ะ”
“เี๋ยว”
“ุ้อารอะไราันอี”
ราวนี้มทนาลัยเิหน้าอบ ถ้าอยาะเห็นวามพ่ายแพ้อเธอ็มอเสียให้พอ
แล้วเิถาถาหรือหัวเราะเยาะเย้ยามสบาย
ถึอย่าไรลูไ่ในำมืออย่าเธอ็ไม่มีทา่อรับเาไ้ แ่ลับลายเป็นว่ามอเห็นวามไม่พอใปราออมาแทน
“สร้อย้อมือหายไปไหน”
“...”
“ผมถามว่าหายไปไหน”
ทยารถามเสีย่ำ อันเป็นสัาเือนว่าวามอทนำลัะหมลแล้ว
“ันถอไว้ในห้อ”
ไม่อยาะมีออเาิัวแม้แ่ิ้นเียว เพราะมันสะท้อนให้เห็นถึวามโ่มายอัวเอ
ายหนุ่มไม่ถาม่อ
แ่เินเ้าไป้าในโยไม่ออนุา
วาสายามอหาเพียรู่็พบเรื่อประับราาแพระยับวาเ่นหราอยู่บนโ๊ะเรื่อแป้
หยิบออมาแล้วว้า้อมือเล็มาสวมให้ัเิม แ่ไม่มีวามทะนุถนอมเหมือนับรั้นั้น
“อย่าถอมันอี”
มทนาลัยมอารระทำอเา้วยวามไม่เ้าใ
“เพราะุเป็นออผม”
ทยารเทียบ่าหิสาวเป็นสิ่อ และะไม่มีวันยอมใ้ร่วมับใรอย่าเ็า
นฟัเือบทำน้ำา
วามหวัอันเลือนราับสลายไปในพริบา นาบำเรอแ้ัอย่าเธออย่าไ้ใฝ่สู
เพราะเาให้่าแ่สิ่อิ้นหนึ่เท่านั้น วหน้าหมอเศร้าเบือนหลบแล้วเินหนี
ไม่อยาะถูเหยียบย่ำวามเป็นนอี แ่ถูมือหนาว้าท่อนแนเอาไว้เสีย่อน
“ะไปไหน”
“แล้วุะให้ันไปไหนล่ะ”
ถามลับอย่าท้าทาย ทนไม่ไหวแล้วับารถูทำร้ายิใ้ำแล้ว้ำเล่า
“ถ้าผมบอให้ไปาย
ุะไปไหม”
“อให้รู้ไว้ว่านั่นเป็นสิ่ที่ันอยาทำมาที่สุ
ถ้าุสัาว่าะปล่อยพ่ออันไป” มทนาลัยอบโยไม่ลัเล ใ่ว่าไม่เยิ
แ่เพราะรู้ว่าถ้าั่อน้อยแ่พอัว บิาะ้อมารับเราะห์รรมแทน
“ปาเ่นันะ”
“ุ็สัามาสิ
ะไ้รู้ว่าันเ่แ่ปาริหรือเปล่า”
“มทนาลัย!”
ทยารำรามลั่น อยาะย้ำร่าบาให้แหลามือ
วาแ็ร้าวับ้อนปาเ่อย่าไม่หลเหลือวามนุ่มนวลอี่อไป
“ุไ้ายสมใอยาแน่ แ่้อหลัาใ้ให้ับน้อสาวอผม”
“โอ๊ย”
มทนาลัยล้มลระแทพื้นาแรเหวี่ยอมือหนา เผลอแหนหน้ามอายหนุ่ม้วยสายาัพ้อ
แ่สิ่ที่ไ้รับลับมาือวามเยา ไม่มีวามรู้สึรู้สาแม้สัเศษเสี้ยว
นาทีนี้วามเ็บทาายเทียบไม่ไ้เลยับวามเ็บทาใ
มันทรมานเหมือนำลัายทั้เป็น!
่มลั้นวามร้าวรานแล้วทรายยืนโยไม่ปริปาโอรวสัำ
โีที่้อเท้าไม่พลิ ไม่อย่านั้นถูล่าวหาว่าสำออย้ำอีหน
“ทนทายาใ้ไ้”
“ไม่้อห่วหรอ่ะ
ันะทนใ้วามผิที่ไม่ไ้่อ เพื่อรอวันหลุพ้นานหยาบ้าอย่าุ”
ทยารเหยียยิ้มหยัน
ไม่สะทสะท้าน่อำ่าทอ หาสายาลับสาแสแรล้า “ถ้าอย่านั้นุ็้อรีบท้อ
และทำลายลูอัวเอะ”
“แน่นอน่ะ
เพราะัน็ไม่ไ้อยามีเลือั่วิัวเหมือนัน”
หวัะให้อีฝ่ายเ็บ
แ่ลับลายเป็นฝ่ายเ็บเสียเอ รามแร่บแน่นนเิเป็นรอยนูน บ่บอถึวามโรธัไ้ีทีเียว
ทว่านย้อนศรอย่าเ็บแสบลับไม่แสวามลัวเร ยัเิหน้าสู้สายาไม่ยอมถอย
ราบนระทั่ร่าสูสืบเท้าเ้าหา้วยท่าทาุาม
หัวใวน้อยึเิอาารหวาหวั่น ายบาสั่นเทาะยับเท้าถอยหลั
“ะทำอะไร”
“็ะทำใหุ้ท้อไ”
“อย่าเ้ามานะ”
“ไม่อยาหลุพ้นานหยาบ้าอย่าผมแล้วเหรอ”
เลียนแบบำพูอหิสาว รู้สึพึพอใยามำราบนอวเ่ไ้
ไล่้อนร่าบาไปยัมุมห้อแล้วาัไว้ในวแน
านั้นึลใบหน้าลใล้ลูไ่ในำมือ “ไม่้อเล่นัวหรอ อมันเยๆ ันอยู่”
“หยาบาย”
“แ่็ไ้เป็นผัวนแร”
อบลับทันวัน “แถมยัแบให้้วยวามเ็มใ”
“ุทยาร!”
“เป็นแ่นาบำเรอ
มีสิทธิ์อะไรมาะอใส่ผม”
มทนาลัยัวาวาบ
ถึะสั่ัวเอไม่ให้รู้สึสัเพียใ แ่็ไม่สามารถสั่หัวใไ้
มันเ็บปวทุรั้ที่ถูทำร้ายทาารระทำและำพู
ทั้หมเป็นเพราะเามาหลอให้รัั้แ่้น
ลีบปาอิ่มเม้มแน่น
่อนน้ำาะหยเผาะลมาอย่าห้ามไม่ไ้ ำแพวามเ้มแ็พัทลาย
ยอมรับวามพ่ายแพ้อย่าราบาบ ทำเอานมอะััน
แ่เพียรู่เียว็ัารเ็บวามรู้สึที่ไม่มีวันยอมรับไว้ในอลึอย่ามิิ
“มารยา”
เ้นเสียบอแล้วหันหลัให้ “หิ้วระเป๋าแล้วามมา
เพราะุไม่มี่าพอะให้ผมเสียเวลารอ” พูเท่านั้น็เินออไปโยไม่ไยีน้าหลัอีเลย
-------------------------------------------
ฝา e-book ้วยนะะ
ความคิดเห็น