คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่4 บทเรียนรัก(2)
อมวัยืนัวแ็เป็นหินะมอามนร่าสูอย่าทำอะไรไม่ถู
เพราะไม่เยเห็นผู้ายเปลือยายท่อนบนในระยะใล้สายาแบบนี้มา่อน
อีทั้รอยยิ้มอเา็ยัทำเอารู้สึวาบหวิวเือบสะท้าน
รู้ัวอีที็อนไ้ยินเสียน้ำไหลาฝับัว เธอึรีบแ่ัวให้เรียบร้อยแล้วเินไปปิอมพิวเอร์โน้บุ๊
่อนะรอับไล่เาอยู่แถวๆ เียนอน
รันายหนุ่มเินออมา
นรอับไล่ถึับอ้าปา้า้วยวามะลึพรึเพริ
เพราะเาเล่นพันผ้านหนูผืนสั้นร่วเอวเพียผืนเียว แถมยัพันแบบหมิ่นเหม่อี่าหา
เปิเผยสัส่วนวนมอ ทั้ลาไหล่ว้า หน้าอึแน่น แผล้ามท้อึ้นลอนสวย
และล้ามเนื้อ้นาแ็แรอย่าไม่เยพานพบาบุรุษนใ อนนี้เธอพอะเ้าใแล้วว่าทำไมผู้ายถึอบูผู้หินุ่น้อยห่มน้อยนั
“อี๋
มัวแ่ยืนแออยู่นั่นแหละ ิว่าัวเอหุ่นีนัหรือไ
แ่ัวแล้วรีบออไปาห้ออันเี๋ยวนี้เลยนะ” อมวัพูพร้อมับยมือปิาทันที
แ่็ไม่สามารถลบภาพอเาออาวามทรำไ้ ็เผลอ้อไปเสียเ็มานานั้น
้อย้อนเวลาอย่าเียวระมัถึะลบออ และใ่ว่าเรือนร่าสมบูร์แบบอเาะน่าเลียอย่าที่พู
รัน้าม ้อยอมรับเลยว่าเาหุ่นีมาริๆ เหมือนพระเอนิยายอเธอเปี๊ยบเลย
“...”
ไร้เสียอบลับาายหนุ่ม
นใแว่ึ่อยๆ เปิาออูว่าเาำลัทำอะไรอยู่ แ่แล้วภาพที่เห็นลับทำเอาอยาะรีร้อออมายิ่นั
เพราะเาเล่นึ้นมานอนแผ่อยู่บนเียนอนอเธอโยไม่มีารแ่ายใๆ ทั้สิ้น
มีแ่ผ้านหนูผืนเียวปปิอพึสวนไว้เท่านั้น ทำให้อมวั้อ่มวามอายเอาไว้แล้วลุไปึนัวโลมาาเียทั้หน้าแๆ
“ลุึ้นมาเี๋ยวนี้
ุไม่มีสิทธิ์ึ้นมานอนบนเียอัน” อมวัออแรึสุีวิ
แ่นบนเียลับพลิัวนอนเท้าแนมอเธออย่าไม่สะทสะท้าน
และมีหรือที่เธอะทานแรเาไ้ แ่เาออแรระุเพียนิเียว
เธอ็ปลิวเ้าสู่อ้อมออเาอย่า่ายาย
“็ผมบอแล้วไรับว่านิยายอุมันยัไม่เนียน
โยเพาะาเลิฟีน รู้ไหมว่ามันไม่ไ้อารม์นอ่านเอาะเลย
เี๋ยวผมะยอมสละเวลาอันมี่าสอนให้แล้วัน ถือว่า่วยลูนลูาาำๆ
ะไ้ประอบอาีพสุริเหมือนับาวบ้านาวเมือเาะที”
ธีรนย์ใ้ท่อนแนอเอวบาอหิสาวไว้เพื่อไม่ให้ยับหนีไปไหนไ้อี
“่วยเอามืออุออไปาเอวอัน้วย่ะ”
อมวัมอาุ รับรู้ไ้ถึารุามอย่าัเน
าอนแรแ่ะแล้เล่นเยๆ
แ่พอไ้สูลิ่นายหอมละมุนาผิวเนื้อนวลลออ ธีรนย์็ัะไม่มั่นใเสียแล้ว
มือไม้เริ่มไม่อยู่สุ ่อยๆ ยับลูบไล้แผ่นหลับาผ่านเสื้อนอนอหิสาว
ทำเอาอมวัถึับนลุู่ับสัมผัสอเา
่อนะออแริ้นามสัาาแห่ารเอาัวรอ
ส่ผลให้ทรวอนุ่มหยุ่นเบียเสียับแผอแร่อย่าไม่ทันระวั
่อนะถูนัวโับพลิลับเียราวับเป็นุ๊า
ใ่ว่าธีรนย์ไม่หัห้ามใ
เาพยายามแล้วแ่ไม่สำเร็ วินาทีถัมาเาึ้มหน้าลประทับริมฝีปาอย่ารวเร็ว
เพราะ้อารหยุารประทุษร้ายอำปั้นน้อยๆ
่อนะรวบ้อมือเล็ทั้สอ้าึ้นเหนือศีรษะเล็้วยมือเพีย้าเียว
ส่วนอี้า็เริ่มปลระุมเสื้อนอนอหิสาวที่เป็นแบบเสื้อเิ้ยาวพอีเ่าอย่าเบามือ
โยที่เ้าัวไม่รู้เลยว่าบันี้ระุมทุเม็ถูปลนหมแล้ว
อาารัืนออมวั่อยๆ
ผ่อนลนลายเป็นวามล้อยเลิ้ม เพราะไม่เยมีประสบาร์เรื่อแบบนี้มา่อน
วามรู้สึอเธอึระัระายไร้ทิศทา รู้สึสมอหมุน มึน
พูไม่ออบอไม่ถู
ไ้แ่ปล่อยให้เาแทรปลายลิ้นร้อนเ้ามาในเรียวปาอย่า่ายาย
นนบนร่าเิวามลำพอใเมื่อไ้ยินเสียราผะแผ่วัลอลำอบาออมา
หลัานใ้ร่าหยุาร่อ้าน
ธีรนย์ึปล่อย้อมือเล็เป็นอิสระ ลูบไล้หน้าท้อแบนราบเบาๆ แล้วลาปลายนิ้วึ้นมาอบุมเนินเนื้อลมลึนาพอีมือผ่านผ้าลูไม้สีหวาน
รริมฝีปาลบนลำอาวผ่อแล้วบเม้มนเิเป็นรอยแ เพียไม่นานปราารผืนน้อย็ถูถอออาร่าเ่นเียวับุนอน
อมวัำลัอยู่ในสภาวะสับสนอย่ารุนแร
เพราะวามรู้สึนึิยั่อ้านแ่ร่าายลับเรียร้อ ล้ายับว่าโลทั้ใบำลัหมุนว้า
บรรยาาศรอบาย่อยๆ เลือนหาย เว้นแ่เสีย้อนเนื้อรอ้ายที่เ้นัึั พยายามันเาออสุำลัในวามิ
หาวามเป็นริลับทำไ้แ่วามือลบนบ่าว้า และเปิเปลือยทุอูาย่อสายามล้าอเาราวับถูรอบำ
“อย่าทำแบบนี้”
อมวัราเสียแผ่ว หวัให้เาหยุารระทำ แ่ผลลัพธ์ลับร้าม
เพราะนอาเาะไม่ฟัำทัทานแล้ว ยัพยายามทำให้เธอเสียวสะท้านยิ่ว่าเิม
“เรา่า็้อารัน
ผมรู้” ธีรนย์ระิบเสียพร่า เลือในายแล่นพล่านหลัเห็นร่าบาเือบเปลือยเปล่า่อสายา
เหลือเพียปราาริ้นล่าปปิวามเป็นสรีเพศไว้เท่านั้น
แม้ะผ่านผู้หิมามามาย แ่ไม่เยเห็นใรามเทียมเทียบ
ผิวายาวเนียนหมและนุ่มนิ่มน่าสัมผัสเินำบรรยาย
นเานึหวแหนอยาะเป็นเ้าอรอบรอเธอแ่เพียผู้เียวลอไป
รวเร็วเท่าวามิ
เาทำลายสิอหิสาวอีรั้ โยารมอบวามหฤหรรษ์ผ่านสอมือและเรียวปา
ลึเล้นทรวอู่ามสลับับารลิ้มเลีย สร้าวามเสียวาบ่านให้ับนใ้ร่า
ถึับแอ่นายึ้นรับสัมผัสอย่าลืมัว โยหารู้ไม่ว่าารระทำนั้นยิ่ป่วนปั่นอารม์พิศวาสอเาให้แระเิระเิ
แ่ำ้อสะไว้เพราะไม่้อารให้เธอเ็บปวับประสบาร์รัรั้แร
cut
cut
cut
cut
“ไม่นะ!”
หิสาวอุทานเสียหล
วาเบิโพล้วยวามระหนเมื่อเห็นวามยิ่ให่อลัารอายหนุ่ม รีบันัวออห่าเพราะรับรู้ไ้โยสัาาว่าเ้าสิ่นั้น้อเ้ามาอยู่ในัวอย่าแน่นอน
“ไว้ใผม”
แทนำอบ
วหน้าามส่ายหวือ้วยสายาวิวอน
“นะรับ
ผมรู้ว่าเราะเ้าันไ้”
ธีรนย์รู้ีว่าหิสาวำลัระหนลัวเพียใ
เาึพยายามเบี่ยเบนวามสนใ้วยารูบปลอบ สลับับารลึเล้าทรวอเ็มำมือ
หวัให้เธอลืมเ้าสิ่มหัศรรย์นั้น หาราวนี้เธอลับไม่ยอมหลล่ายๆ
พยายามหุบาเ้าหาันแน่น ป้อันารรุรานาเาเ็มที่ แม้ะถูพรมูบทั่วร่า็ไม่เป็นผล
ผมหยุัวเอไม่ไ้แล้วอมวั
cut
“ไ้โปรเอามันออไป ันเ็บ...” อมวัส่ายหน้าน้ำาึม
ธีรนย์บรามแทบและเอียับวามับแน่นอหิสาว
แม้ะสสาร แ่็ไม่อาถอถอนายออไปไ้ริๆ เพราะมันะทำให้เธอเ็บปวยิ่ว่าเิม
เาึ้อแ่้าไว้อย่านั้น นว่าเธอะปรับสภาพรับวามให่โอเาไ้
“ู่ว มันะผ่านไป้วยี
ผมให้สัา” ุมพิลบนมับบา
่อนะพาหิสาวทะยานเ้าสู่ินแนแห่วามสุสมอย่าอ่อนโยน
ไม่น่าเื่อว่าเพียแ่เายับัวเบาๆ
วามปวร้าวะทุเลาลอย่าน่าประหลา และเริ่มอบสนอามสัาานำพา
นสอประสานเป็นร่าเียวันอย่าสมบูร์
บันี้อมวัรู้แล้วว่าินนาารับวามริมัน่าันเ่นไร...
ราวฟ้าับิน!
ธีรนย์เริ่มยับายเ้าออ
าท่วท่าเนิบนาบ็ลายเป็นัหวะรัวเร็ว นนใ้ร่าโยลอนามแรระแทระทั้น ทว่าู่ๆ
เา็หยุารระทำลลาันราวับลั่นแล้ นมือเล็้อเหนี่ยวรั้สะโพสอบเ้าหาเพราะ้อารารเิมเ็มาเา
“ไ้ปร”
“อะไร”
“ปลปล่อยันที”
cut
cut
นับแ่นี้เป็น้นไปุือผู้หิอผมนเียว
ระทั่บทเรียนรัถึาลผ่านพ้น
สิที่เยระัระายไร้ทิศทาึ่อยๆ ทยอยลับืน สายาเริ่มมอภาพรอบายัเน
อมวัพยายามรวบรวมแรำลัาทุส่วนในร่าายผลัันเาออาัว
แ่เป็นเพราะถูเาสูบพละำลัไปหมหรืออย่าไรไม่อาทราบไ้ ท่อนแนทั้สอ้าึล้าลำัวน้อย้อนถามนเอ
นี่เราทำอะไรลไป?
หิสาวรู้สึผิ่อบุพารีผู้ล่วลับไปแล้วยิ่นั
เธอไม่น่าเผลอไผลไปับเา่ายๆ เลย
“ันหนั”
อมวับอเสียแผ่ว แ่นบนัวลับทำเพียแ่ผศีรษะึ้นมามอ
โยใ้ท่อนแนทั้สอ้าพยุร่าอนไว้ ไม่ยอมถอถอนายออไปเสียที
“แล้วเมื่อี้ไม่หนัหรือไรับุอมวั”
ธีรนย์ถามเสียเย้า นหิสาว้อเบือนหน้าหนี้วยวามอาย “่อให้้อแ้านั้นเป็นสิบๆ
รอบ มัน็ไม่มีทาสมริไ้หรอ ถ้าุยัาประสบาร์ร
ราวนี้รู้แล้วใ่ไหมว่าินนาารับวามริมัน่าันยัไ
่อไปุไม่้อเสียเวลาามแ้านอีแล้วล่ะ เพราะผมะเป็นิวเอร์ใหุ้ทุวัน
รับรอแฟนลับเพียบ”
ไม่พูเปล่า
แ่ยัลมือสอนหิสาวอีรั้เป็นารารันี นอมวั้อส่ายหน้าปิเสธทันวัน
“ไม่เอา
ันไม่ไหวแล้ว”
“แ่ผม...
ยัไหวอยู่นะรับ” ธีรนย์ระิบเสียพร่าิริมหูเล็
ร่าายรีเ็ัวเออย่ารวเร็ว รู้สึไม่เพียพอ่อวาม้อาร
เหมือนประสบาร์รั่อนหน้าไร้วามหมาย
เธอทำให้เาโหยหาและบ้าลั่ราวับไม่เยผ่านผู้หิมา่อนในีวิ
ายหนุ่มั้ศอับเียะเอียัวะแ้าน้า
และใ้มืออี้าลึเล้น้อนเนื้อเนียนนุ่ม ลาไล้วนรส่วนยอนูัน
เ้าอเรียวปาหยัึเผยรอยยิ้มพึพอใออมา แ่นถูเล้าโลมลับเม้มริมฝีปาแน่น
พยายามปิเสียราระโหยอนอย่าสุวามสามารถแล้วหันไป้อเาาเม็
ส่วามหมายเป็นเิบอว่าให้หยุ ่อนะปัมือหนาออาทรวอ
แ่นทา้านหลั็ยยฝ่ามือึ้นมาอบุมไว้อีเ่นเิม
“อย่าปิเสธเลยรับุอมวั
เพราะไม่อย่านั้นทัุ้และผมะทรมาน ยอมรับวามริเถอะ
อนนีุ้ำลัเรียร้อผม เหมือนที่ผม้อารุ”
“ันไม่ไ้เรียร้อ
ไม่ไ้้อาร มัน็แ่... วามผิพลา” อมวัหลบาอบ
เพราะลัวะถูับไ้ว่าำลัหวามไหวไปับสัมผัสอเาริๆ
รั้แรอาอ้าไ้ว่าเป็นวามผิพลา แ่ถ้ามีรั้่อมาะถือว่าเป็นวามเ็มใ
และเธอ็ะไม่ยอมให้มันเิึ้น
ไม่เ็า!
“แสว่าุยัไม่เ้าใ
ถึบอว่ามันเป็นวามผิพลา ไม่เป็นไร ผมเ็มใสอนให้อีรอบ
ุะไ้ำเอาไว้ว่ามันไม่ใ่วามผิพลา”
รู้สึไม่อบใำอบนั้นเอาเสียเลยึพลิายึ้นมา้านบนแล้วปิปา่าเราอเธอไว้้วยริมฝีปาอนเอ
เพราะไม่อยาไ้ยินำพูไม่เ้าหูอเธออี
อมวัเบิา้า
ำโ้แย้มามายถูเ็บลืนเ้าไปในลำอ
ธีรนย์ใ้วาม่ำอัวนนหัวอ่อนให้หลุมพราอีรั้
่อนะแยฝ่ามือบาออาารวาั้น
วาล้าศีรษะแล้วสอประสานปลายนิ้วทั้สิบอนลไป
โยไม่ละสายาออาวหน้าาม วามว่าเปล่า็ถูเิมเ็มอีรั้
และเริ่มยับัวเ้าอออย่า้าๆ
อย้ำถึ้อเท็ริว่ามันเป็นวามผิพลาหรือไม่
ยิ่ิ็ยิ่ยับัวเร็วนนใ้ร่าถึับราฮือ
ภายหลัาปั่นระแสอารม์อหิสาวนแระเิสำเร็
เาึลายปลายนิ้วออาฝ่ามือเล็แล้วว้าหมอนมาสอรอไว้ใ้เอวอ
ส่ผลให้เรือนร่าเปล่าเปลือยแอ่นโ้ามวาม้อาร
มอเห็น้อนเนื้อลมลึสอ้าอย่าถนัา
ธีรนย์รู้สึถึวามแห้ผาในลำอึใ้ริมฝีปารอบรัวยอถันสีุหลาบ
และาารบเม้มเบาๆ ็ทำให้ายบาสะท้านไหวราวใบไม้้อสายลมแร
ยิ่เธอส่เสียร้อรวรามาเท่าไร เา็ยิู่ลืนเม็ทับทิมสีหวานแรเท่านั้น
เพราะปรารถนาะไ้ยินเสียอันไพเราะนี้ไปนานๆ
อมวัหมแระ่อ้าน
เพราะแม้แ่ะส่เสียร้อห้าม็ยัลำบายาเย็นเินะเปล่ออมา
ทำไ้เพียิผ้าปูเียไว้ในำมือแน่น ยามเาระแทร่าเ้าหาแรๆ
สลับับารปรนเปรอ้วยริมฝีปา นเ้าใอย่าถ่อแท้แล้วว่าิใ้สำนึำลัรู้สึอย่าไร
มันไม่ใ่วามผิพลา!
ธีรนย์แทบาใับารรีเ้นอย่ารุนแรอหิสาว
น้อัฟันเร่ารเสียแทรัวนเ้าไปในอร้อนหลายรั้ิัน นเสียหวานแผร้อออมา
เา้อมอภาพวามามรหน้าไม่วาา
โน้วเ้าหารั้แล้วรั้เล่าราวลื่นระทบฝั่
สุท้าย็หลับาแน่นแล้วำรามออมาอย่าสุลั้นหลัาทุวามรู้สึถูปลปล่อยออาารัั
เป็นารอย้ำถึวามั้ใเิมว่าเธอ้อเป็นอเานเียวลอไป
“อบุ”
ธีรนย์ระิบเสียแผ่วิเรียวปาสั่นระริแล้วฝัุมพิลบนหน้าผามน
ึหมอนใบนุ่มออาเอวบา ่อนะพลิัวลนอน้าๆ
โยสละท่อนแนแ็แรให้เธอหนุนแทนหมอน
ส่วนอมวัเอ็หมแระ่อ้านึไม่ปริปา่าเราเหมือนอย่าเย
เพียไม่นาน็ผล็อยหลับไปในอ้อมออเา ้วยวามรู้สึอบอุ่นและปลอภัยอย่าน่าประหลา
ความคิดเห็น