คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 อุบัติความแค้น(1)
ภายในห้อัุรัสอันเป็นห้อทำานอผู้บริหาร
บนเ้าอี้หน้าโ๊ะัวให่ในฟาร้ามัน
ายวัยลานทั้สอำลัสนทนาันอย่าเร่เรีย โยเบื้อหน้าอายสวมสูทราาแพระยับเป็นายสวมุพนัาน
แสารแบ่แยให้เห็นอย่าัเนว่าใรือนาย้า
และใรือลู้าอบริษัทยัษ์ให่แห่นี้
"หมายวามว่ายัไรับุทรพล
ผมไม่เ้าใ?" พนมร
สุริยะทิพย์้มลมอมออสีาวรหน้าะเอ่ยถาม สายาบ่ัถึวามสับสนระนสสัย่อสิ่ที่เห็น
ภายหลัาถูผู้เป็นนายเรียพบแล้วส่อาวให้ โยไม่มีารให้ำอธิบายใๆ
ว่าทำอะไรผิึถูเิออาาน หรือถ้าะมี็มีเพียเรื่อเียวเท่านั้นที่ยัลันไม่ไ้
มันือเรื่อที่เาไม่ยอมรับ้อเสนอบับนั่น!
"ผม่ายเินเยใหุ้รบถ้วนทุบาททุสา์
าว่าุอยู่ไ้อย่าสุสบายโยไม่้อทำานไปอีหลายเือนเียวล่ะ" ทรพล
ศัารให้ำอบอย่าไม่สะทสะท้าน ่อนะล่าว่อไปอย่าใเย็นเเ่นเิม
"ถ้าุยอมรับ้อเสนออผมเสียแ่แร ผล็ไม่ออมาเป็นแบบนี้หรอ ุพนมร
ุเป็นนบัับผมเอนะ ใ่ว่าผมอยาทำ"
สายาอทัู้่สบประสานันอย่าไม่มีใรยอมใร
นนถือไพ่เหนือว่าล่าวึ้นอีรั้
"สมัยนี้านยิ่หายาๆ
อยู่ะ้วยสิ เอาเป็นว่าผมะให้โอาสุลับไปิทบทวนูอีรั้
ถ้าุยอมรับ้อเสนออผม ผมะเพิ่มเินเือนใหุ้เป็นสอเท่าพร้อมับำแหน่ใหม่
ิูให้ีนะุพนมร เถอะน่า... มันไม่ถึับสึหรอมามายนัหรอ"
พนมรถึับพูไม่ออ
ไ้แ่้อนเป็นนายและนเป็นเ้าอบริษัทแห่นี้้วยประายาวาวโรน์
โรธแสนโรธนแทบทนไม่ไหว ผู้ายนนี้่าเลวทราม่ำ้าสิ้นี
สัแ่ะใ้อำนาบีบบัับโยไม่ำนึถึวามรู้สึอน้อยว่า
ฝ่ามือทั้สอ้าบำเ้าหาันแน่น
่อนะัฟันพูำอบเิมใส่หน้าอีฝ่ายอย่าไม่มีวามลัวเรอี่อไป
"เ็บ้อเสนอโสโรเอาไว้ใ้ับลูหลานอุเถอะ!"
รื!
เสียเ้าอี้รูับพื้นระเบื้ออย่าแร
แม้สีหน้าและสายาอพนมระเรี้ยวราพร้อมับประาศวามเป็นศัรูับอีนาย้า
แ่วามเป็นริ้าในลับแ่าันอย่าสิ้นเิ
เพราะร่าายเหมือนะไร้เรี่ยวแรนแทบะทรัวยืนไม่ไหว
แ่่อนะเินพ้นประูห้อทำานออไป ทรพล็เปรยามหลัเบาๆ
หาโสประสาทารรับรู้อเา็ไ้ยินถ้อยำนั้นอย่าัเน
"ทำเป็นปาีไปเถอะ
แล้วะรู้สึ"
พนมรรู้ีว่าะเิอะไรึ้นับนและรอบรัวอน่อานี้
แ่เาะไม่มีวันยอมรับ้อเสนอาไอ้สารเลวนั่นอย่าเ็า
่อให้ลมหายใอเา้อหมล็าม
สอวัน่อน...
พนมรำไ้ว่าทำานเสร็ล่า้าว่าเวลาเลิานมา
ทำให้เา้อรีบเ็บเอสารมือเป็นระวิ
เพราะทนิถึหน้าบุรายนเียวและภรรยานสวยไม่ไหว
ถึแม้ว่าะอยู่้วยันมานานว่าสิบแปปี ระนั้นเา็ไม่เยนอลู่นอทาสัหน
อาล่าวไ้ว่าีวิหลัแ่านเป็นไป้วยวามผาสุลอมา นเ้าอบริษัทศัาร
อนสรัั่น ำั เ้ามาเรา้วย้อลบาประาร
'ำลัะลับบ้านเหรอรับุพนมร
เผอิว่าผมมีธุระสำัอยาะุยับุอยู่ทีเียว
ะเป็นารรบวนเินไปไหมถ้าผมะอเวลาุอนนี้'
พนมรไม่อาอบปิเสธลับไปไ้
เพราะนเป็นนายไม่เยเ้ามาุยับเาอย่าเป็นส่วนัวเลยสัรั้
รั้นี้ถือเป็นรั้แรนับแ่ทำานมานานหลายสิบปี ้วยวามเรใามประสาลู้า
เาึอบรับำ้วยวามำใ แม้อยาะลับบ้านเ็มทน็าม
'มีอะไรให้ผมรับใ้เหรอรับ'
'ไม่มีอะไรหรอ ผมแ่อยาะมาล้วยเท่านั้น'
'ล?'
'ใ่ ผมมี้อละมาเสนอับุ'
ำพูมีเลศนัยอทรพล
ทำให้พนมร้อทอสายามอหน้านเป็นนายอย่าสสัย แ่็ไม่ไ้เอ่ยถามออไปอี
ไ้แ่ยืนปั้นหน้าันอยู่อย่านั้น นระทั่ไ้ยินำพู่อมา
'เอาเป็นว่าผมอเ้าประเ็นเลยแล้วัน ะไ้ไม่เป็นารเสียเวลาันทั้สอฝ่าย
ผมพอรู้มาบ้าว่าุไม่ไ้ัสนทา้านารเิน
แ่ผมมี้อเสนออยาะใหุ้ลอเอาลับไปิพิาราู... ุพนมร
ผม้อารนอนับภรรยาอุ'
้อเสนออทรพลยัแ่มัอยู่ในห้ววามทรำ
น้ำเสียะาน แววาไร้วามละอาย พนมรำไ้เป็นอย่าี ่อนะถูอย้ำ้วยประโยนี้
'ผมมี่าอบแทนให้อย่าามถ้าุล ผม้อารนอนับภรรยาอุ
ลับไปิูให้ีแล้วันว่าะรับ้อเสนออผมหรือไม่ แล้วผมะรอฟัำอบ
หวัว่าุะัสินใไ้ในเร็ววัน'
ทรพลเินาไปอย่าไม่ยี่หระหลัล่าวบ
ทว่าพนมรลับยืนนิ่เป็นหุ่นั้แ่ไ้ยินำว่า 'ผม้อารนอนับภรรยาอุ' ราวับมีใรเอาไม้หน้าสามมาีเ้าลาแสหน้า็ไม่ปาน
ทำเอาเาถึับพูไม่ออและไม่สามารถโ้อบลับไปไ้เลย
อย่าน้อย็น่าะัำปั้นใส่สัเปรี้ย โทษานหยามเียริภรรยาอเา
รอแ้วไม่ใ่ผู้หิอย่าว่า
เธอมี่าเินว่าะลมาแปเปื้อนำพูสปรอผู้ายนนี้
"ไอ้สารเลว
อย่าฝันเลยว่าแะไ้แะ้อเมียันแม้แ่ปลายเล็บ!"
พนมรประาศร้าวหลัวามิสิ้นสุล และนับาวันนั้นเป็น้นมา
เา็เอาแ่รุ่นิอยู่ลอว่าทำไมทรพลึมายื่น้อเสนอเ่นนี้ให้เา
หรือเป็นเพราะรอแ้วแอบปันใให้ลับหลั แ่ะเป็นเ่นนั้นไปไ้อย่าไร
ในเมื่อเธออยู่ิบ้านลอ ทั้ยัไม่เยมีพฤิรรมน่าสสัยว่าะนอใเา้วย
ลอีวิารสมรสนมีพยานรัร่วมัน
เาไม่เยลาแลใในัวภรรยาเลย เธอเป็นผู้หิเพียนเียวอเา เป็นแม่อลูเา
และเป็นวามสุอเาลอมา ะนั้นไม่ว่าทรพละมีเหุผลอะไร็าม
เาะไว้ใเธอนวินาทีสุท้าย
"รอแ้ว
ผมรัุนะ" แม้ะเื่อมั่นในัวภรรยา แ่หัวใลับปวร้าวอย่าไม่ทราบสาเหุ
ราวสามสิบนาทีผ่านไป
รถยน์ู่ใลาเ่าลาใหม่็แล่นเ้ามาอภายในอาาเบ้านหลัน้อย
แ่อบอวลไป้วยไออุ่นแห่รั ถ้าไม่นับรวมวันนี้และสอวัน่อนหน้า
"ลับมาแล้วเหรอะุร
ทำไมวันนี้ถึลับเร็วั แ้วำลัทำอาหารไว้รอุอยู่พอีเลย่ะ มี้มยำ
ไ่เียว และผัผัรวมมิร" รอแ้วเินยิ้มออมาาในรัว รับระเป๋าเอสารับเสื้อนอไปเ็บามปิ
พลันให้้อแปลใับสีหน้าเร่รึมอสามี
เพราะทิ้ร่อรอยอวามัวลเอาไว้ให้เห็นอย่าัเน “เป็นอะไรไปะ ไม่สบายใอะไรหรือเปล่า ระบายับแ้วไ้นะ"
"เปล่ารับ
ไม่มีอะไรหรอ ว่าแ่วันนี้าธีหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่เห็นออมา่วยุัโ๊ะอาหารเลย"
พนมรปัารอบำถามอภรรยา้วยารแสร้ถามหาบุรายวัยยี่สิบสอปี
ทำให้หิสาวสวยสมวัยละวามสนใาำถามอน
"ไปทำานลุ่มับเพื่อนๆ
น่ะ่ะ เย็นๆ ถึะลับ เาโทรมาบอแ้วเรียบร้อยแล้ว"
รอแ้วอบำถามอสามีอย่าไม่ิใสสัยอี เพราะิว่าะเรียมาาารทำาน
่อนะทยอยนำานอาหารึ้นโ๊ะโยมีสามีอย่วยเหลือ
ทว่าในระหว่าารรับประทานอาหาร
รอแ้วอผิสัเไม่ไ้ริๆ เพราะพนมรมัะมีอาารเหม่อลอยให้เห็นอยู่บ่อยรั้
ทั้แววา็ยัายัถึวามวิัวลับบาอย่านิน้าวไ้น้อยว่าปิ
เป็นารอย้ำถึวามสสัยเิมว่าสามี้อมีเรื่อไม่สบายใอยู่แน่ๆ
แ่ไหนแ่ไรไม่เยเห็นเป็นแบบนี้มา่อน เพราะอยู่้วยันมานานึรู้นิสัยอสามีี
ระนั้น็ไม่ิัถามให้มาวาม หาอยาพูเาะพูออมาเอ
แ่ถ้าไม่ปริปา็แปลว่าเายัไม่พร้อมะเปิเผย
หลัารับประทานอาหารเสร็เรียบร้อยแล้ว
พนมร็เินึ้นห้อนอนไปทันที โยไม่มีารหยอเย้า
หรือ่วยเ็บวาโ๊ะอาหารเหมือนเ่นทุรั้
สร้าวามไม่สบายใให้แ่นเป็นภรรยายิ่นั
ทา้านพนมรยัเ็บำวามลับระหว่านับทรพลเอาไว้้วยวามหนัใ
ใ่ว่าเาไม่สัเ แ่สัเแล้ว็ไม่เห็นถึวามผิปิ
รอแ้วไม่มีทีท่าะีาพนัานินเินเือนอย่าเาไปเป็นุนายเ้าอบริษัทแ่อย่าใ
เหุไนทรพลึมายื่น้อเสนอเ่นนั้น วามสสัยยัวนเวียนอยู่ในหัว่อไป
วบนประูห้อนอนถูเปิเ้ามา
"หมายวามว่ายัไะุร"
รอแ้วั้ำถามับสามีเสียเรือพร้อมับูอสีาวในมือึ้น
รู้สึใและเสียใในเวลาเียวัน เาประสบปัหาหนัหนานานี้
แ่ลับแบรับเอาไว้นเียว หาไม่เอมันเ้าโยบัเอิ
เา็ไม่ิะบอเธอเลยใ่ไหม "ทำไมถึถูเิออาานะ เป็นไปไ้ยัไ
ุออะยัน ไม่เยไปสาย ไม่เยลาถ้าไม่ำเป็น แล้วทำไมถึ...
บอแ้วหน่อยไ้ไหมว่ามันเิอะไรึ้น"
พนมรสบาับภรรยาเล็น้อยแล้วถอนหายใ
่อนะอบออไปว่า "ผม็ไม่รู้เหมือนัน"
เพราะไม่้อารให้ภรรยารับรู้
ไม่้อารให้เ้ามามีส่วนเี่ยว้อ เาึอบเ่นนั้น
"ไม่้อิมานะแ้ว
ผมพอมีฝีมืออยู่บ้า หาานทำไ้ไม่ยานัหรอ ะว่าไป็ีเหมือนันนะ
เพราะทนทำแ่านเิมๆ ำแหน่เิมๆ
มานานหลายปีแล้ว็ไม่เห็นะ้าวหน้าไปไลว่านี้สัที
ไม่แน่ว่าออาานราวนี้อาโีไ้เป็นผู้ัาร็ไ้ ถือะว่าเป็นารเปิโอาสให้ับัวเอ็แล้วัน"
ฝืนยิ้มให้ภรรยา ่อนะล้มัวลนอนหันหลัให้ราวับไม่้อาระอบำถามใๆ อี
แม้ะเห็นสามีส่ยิ้มให้เ่นนั้น
แ่รอแ้วรู้ีว่าเามีวามัวลมาเพียใ
เพราะอนนี้บุรายเพียนเียวอรอบรัวำลัศึษาอยู่ในระับปริารีั้นปีสาม
สาาวิศวรรมศาสร์อมหาวิทยาลัยรัอันับ้นอประเทศ
ว่าะสำเร็ารศึษาปีสุท้าย็ยั้อใ้เินส่เสียอีมา
่อให้มีเินเ็บเป็นทุนสำรอในบัี แ่ใ่ว่าะมีมาพอ่อารำรีพลอไป
อีทั้ารเริ่ม้นทำานับบริษัทใหม่็ยั้อใ้เวลาอีนานว่าะไ้รับเินเือนสูเท่าเิม
รอแ้วเินลมาาั้นสออบ้าน้วยอาารเหม่อลอยเพราะวามัวลใไม่่าาสามี
ทันในั้นน้ำเสียเริร่าอบุราย็ัแทรเ้ามาในโสประสาท
หิสาววัยสามสิบปลายๆ ึปรับสีหน้าให้เป็นปิไม่ทัน
"ลับมาแล้วรับแม่"
ธีรนย์ สุริยะทิพย์เินเ้ามาสวมอมาราเหมือนับทุรั้ พลาถามอย่าสสัย
"วันนี้พ่อไม่ไปทำานเหรอรับ เห็นรถออยู่หน้าบ้านโน่นแน่ะ"
เพราะโยปิแล้วบิาะลับถึบ้าน้าว่านี้
แ่วันนี้ลับเร็วว่าทุวัน ทั้ยัมาเห็นสีหน้าอมาราายัถึวามลัลุ้ม
เาึเิวามรู้สึไม่สบายใน้อถาม
รอแ้วลูบศีรษะบุรายเบาๆ
่อนะเล่าวามริทั้หมให้ฟัอย่าไม่ปิบั
ทำเอาธีรนย์ถึับอึ้ไป้วยวามาไม่ถึเ่นเียวัน
"เป็นไปไ้ยัไรับแม่
พ่อออะยันทำานนานั้น แทบไม่เยหยุานเลย็ว่าไ้ แล้วทำไมพ่อถึ..."
"แม่็ไม่รู้เหมือนัน้ะ
ยัไ่วนี้็่วยันประหยัๆ หน่อยนะลู พ่อำลัหาานใหม่ทำอยู่"
รอแ้วพูแ่นั้น็เินเ้ารัวไป เพราะไม่มีะิะใะอบำถามใๆ อีเ่นัน
--------------------------------
อมเม้น์เป็นำลัใให้ไรท์บ้านะะ
^__^
ความคิดเห็น