ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Snow Prince : 01
1
เอี๊ยดดดดด!
รถเมล์เบรกอย่างกระทันหันจนผู้โดยสารที่ยืนจับราวอยู่เซไปทางเดียวกัน
"เค้าทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกต่อหน้านักเรียนเป็นร้อยๆคน!!" ผมยังคงยืนบ่นไม่เลิก แม้จะถูกเบียดก็ตาม -_-^
"ทำไมเค้าถึงแกล้งแกล่ะ(?) ไหนบอกว่าไม่เคยคุยกันไงO_O" จุนมยอนถามด้วยความตื่นเต้น
"ฉันมันซวยเองที่เดินผ่านตอนนั้นพอดี"
"หูย อะไรกันเนี้ย~ แกโชคดีล่ะสิไม่ว่า(?) ฉันยังไม่เคยคุยกับคริสเลยนะ นักเรียนโรงเรียนฉันล้วนอยากออกเดตกับเขาทั้งนั้น และต่อให้เค้าแกเล่นๆก็เถอะ ฉันยอม >_<"
"มีแต่แก(?)เท่่านั้นแหละจุนมยอนที่ยอม! -_-"
"ฉันก็ยอมนะ" แบคฮยอนหันมาประท้วง
"ฉันด้วย" และตามด้วยดีโออีกคน
"=O="
ผมหมดคำจะพูด...
"เออนี่ คริสเค้าดังมากเลยไม่ใช่หรอ อย่างนี้แฟนคลับของเค้าจะไม่เล่นงานแกตายหรอเซฮุน O_O
"ฉันไม่รู้ ฉันด่าหมอนั่นไปแล้วว่าเอฟ-ยู-ซี-เค TOT"
"อะไรนะ!!" เพื่อนทั้งสามคนของผมอุทานเสียงดังพร้อมกัน
"ก็ตอนนั้นมันโกรธมากนี่..." ถ้าย้อนกลับไปได้ ผมอยากจะปล่อยให้เค้าแกล้งแล้วก็แค่เดินออกมาจากตรงนั้นเงียบๆ ฮือออ พรุ่งนี้หรือวันข้างหน้า ชีวิตในโรงเรียนของผมอาจจะไม่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว TTOTT~
"ฮึ๋ยย~ระวังตัวไว้ให้ดีนะเซฮุน ฉันได้ยินข่าวมาว่าพวกนักเรียนของมาร์กไฮสคูลแรงเอาเรื่อง มีอะไรก็รีบโทรเรียกเลยนะ เดี๋ยวพวกฉันจะปีนกำแพงไปช่วยเอง-^-!"
"พวกนายอย่าเพิ่งคิดไปถึงขั้นนั้นสิ ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องโดยสักนิด"
"อืม...เพราะคริสเป็นคนไม่แคร์ใคร ก็เลยยังไม่มีแฟนหรือเปล่านะ"
"จะบ้าหรอแบค ฉันได้ยินมาว่ามีพวกผู้หญิงมาสารภาพรักกับเค้าทุกวัน แต่เค้ากลับไม่สนใจใครเลย -O-"
"เค้ามีแฟนแล้วหรอ!" จุนมยอนรีบหันหน้าเข้ามาถาม
"ยังหรอก แต่ได้ข่าวว่าเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
"จริงง่ะ T_T"
"อือ T^T"
"U.U"
แล้วทำไมพวกนายต้องพร้อมใจกันทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วย -*-
"นี่พวกนายเป็นนักเรียนโรงเรียนฝั่งตรงข้ามจริงๆหรือเปล่า รู้เรื่องของหนุ่มฮอตมาร์กไฮสคูลดีกว่าฉันเสียอีก -_-+" ผมหันไปปรายตามองเพื่อนทั้งสามด้วยความหมั่นไส้
"ให้ทำยังไงเล่า โรงเรียนของพวกฉันมีแต่พวกเหมือนคนไม่เต็มบาท ฉะนั้นความสนใจจึงพุ่งไปที่นักเรียนชายของโรงเรียนแกอย่างช่วยไม่ได้ >O<"
"เออนี่! วันนี้วันอะไร แกจำได้มั้ย" ดีโอโพล่งขึ้น
"วันอังคาร -.-"
"วันนี้เป็นวันสำคัญของครอบครัวแกนะ!!"
"เออใช่ จริงด้วย! ฉันจะได้เจอพี่ชายคนใหม่ O_O"
"ให้ตายสิ แกกล้าลืมจริงๆหรอเนี้ย มันสำคัญมากนะ -*-"
อ๊ากกกกกกก เกือบลืมไปแล้วสิเรา
อาทิตย์หน้าแม่ของผมจะแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อหลงเฟ่ย (พ่อของผมเสียไปตั้งแต่ผมเด็กๆ) ลุงหลงเฟยมีลูกชายคนหนึ่งซึ่งเค้าจะย้ายมาอยู่ในบ้านของผมวันนี้!
ตายแล้ว นี่ถ้าลูกชายของลุงหลงเฟยไปถึงบ้านก่อนที่ผมจะกลับไปถึงล่ะก็ ผมต้องโดนบ่นแน่ๆเลยอ่ะ แม่บอกว่าเค้าเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผมด้วย แสดงว่าเวลาเลิกเรียนก็ต้องตรงกัน นี่ผมเสียเวลานั่งเม้าส์กับเพื่อนๆทั้งสามที่ไอศกรีมเป็นชั่วโมง อ๊ากกกกกก โดนแม่บ่นหูชาแน่ -_-
"หลีกๆ ฉันจะลงป้ายข้างหน้าแล้ว"
"เออ ขอให้พี่ชายคนใหม่ของแกหล่อเท่าคิมแจจุงเลยนะ *O*"
"ฉันเดาว่าเค้าน่าจะตัวสูงๆ แขนขาหลีบๆ หัวฟูนิดๆ ใน่แว่นกรอบทอง เขาสุตว์แบบไม่มีรสนิยม"
"ทำไมอิมเมจในหัวแกมันฟังดูแย่ขนาดนั้น =_="
"แล้วพวกนายคิดว่าฉันจะได้พี่ชายเป็นเทพบุตรสุดหล่อหรือไง -*- ร้อยทั้งร้อยต้องออกมาในแบบน้ำตาตกในทั้งนั้นแหละ"
"เออน่า"
เอี๊ยดดดดด!
แล้วคนขับรถเมล์คันประจำทางก็เหยียบเบรกสุดแรงเหมือนทุกๆครั้ง ผู้โดสารที่ยืนจับราวอยู่ต่างเซไปทางเดียวกัน ผมอยู่ในสภาพผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเบียดคนลงจากรถจนได้
เฮ้ออ ให้มันได้อย่างนี้ทุกที่สิ...
"เฮ้อเซฮุน พรุ่งนี้เจอกันนะ ^O^" เพื่อนทั้งสามตะโกนบอกทางหน้าต่างรถเมล์พลางโบกมือบ๊ายบาย
ตึกๆ
ผมวิ่งผ่านประตูรั้วสีขาวไปยังหน้าประตูบ้าน ก่อนจะเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดเปิดประตู
แอ๊ดดด...
"แม่ฮะ ผมกลับมาแล้...!!!"
"O_O"
.....
....!!
"นาย..."ร่างสูงที่ยืนเปลือยท่อนบนอยู่ตรงหน้าเอ่ยเสียงนุ่มๆ หยดน้ำเล็กๆ เกาะแผงอกเนียนเช่นเดียวกับบริเวณกล้ามแขนที่เขายกมือขึ้นมายีผมอันเปียกชื้น เจ้าของนัยน์ตาสีเทามองผมที่ยืนอึ้งก่อนจะลอบยิ้มออกมาเล็กน้อย "ไง...เร้าใจล่ะสิท่า"
คะ...
คะ...
คริสสสสสสส!!
หนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของมาร์กไฮสคูลยืนเปลือยท่อนบนอยู่ในบ้านของผม!!!
"..."
แขนขาขยับไม่ออก ปากเปิดเป็นใบ้ไปหมดแล้ว...
"ฮึ...ล้อเล่นรึไงเนี้ย" เขาทำหน้าตาแบบ 'ไม่อยากเชื่อเลยว่ะ' พอเห็นผมทำหน้าอึ้งไม่หาย น้ำเสียงของเขาก็เลยฟังดูซีเรียสขึ้น "นี่นายเป็นลูกของคุณน้าจริงๆหรอ"
"..."
ผมยืนตัวแข็งทื่อราวกับกำลังจ้อบตาของเมดูซ่า...
"แล้วจะเข้าบ้านมั้ย"
"..."
"เฮ้ เข้าบ้าน!"
ขวับ
คริสกระชากแขนดึงตัวผมให้ผ่านกรอบประตูเขาไปในบ้าน
"นะ...นาย O_O"
"ยืนเป็นเบื้ออยู่ได้ ฉันหนาวนะ" คริสหันมาสบตาผมยิ้มๆ ผมก้าวถอยหลังหนีเจ้าของร่างเปลือยทีีดวงตาทั้งสองข้างของเขายังคงจับจ้องผมอยู่
ตึก!
ผมก้าวถอยหลังหนีเขาจนแผ่นหลังชิดกับผนังข้างๆประตูอย่างจนมุม
"มองอะไรนักหนา...ฮึ?" ริมฝีปากนั่นแทบจะกระซิบข้างๆในหู กลิ่นหอมจากตัวคริสชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ร่างที่เกือบเปลือยเปล่าเคลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบติดกับตัวผม ผมหลับตาปี๋ เบือนหน้าหนีไปอีำทาง
อ๊ากกกก อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ!
อย่าบอกนะว่าเค้าจะ...
พึ่บ!
แขนยาวๆของร่างสูงเอื้อมไปดึงเสื้อเชิิ้ตที่แขนอยู่ข้างหลังผม
"ฮึ...คิดว่าฉันจะจูบนายหรือไง"
"..."
"ในหัวสมองนายมีแต่ทุ่งดอกไม้ เพ้อเจ้อ"
กร๊าซซซซ!!!
"แม่ๆๆๆ" ผมโวยวายเรียกแม่พลางกระวีกระวาดสาวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปในครัว
"เพิ่งกลับมาถึงหรอเซฮุน! -*-" ทันทีที่แม่เห็นผม แม่ก็หันมาดุเลย
"พอดีผมคุยธุระกับเพื่อนเพลินไปหน่อย แต่แม่ฮะ..."
"บอกแล้วไม่ใช่หรอว่างวันนี้เป็นวันสำคัญให้รีบกลับมาเร็วๆ แล้วนี่ดูสิ เห็นมั้ย พี่ชายเค้ายังมาถึงก่อนเราอีกนะ เจอกันครั้งแรกก็ทำให้เค้าเห็นความไม่เอาไหนของเราซะแล้ว แทนที่จะรีบกลับบ้านมาช่วยแม่เตรียมอาหารให้แขกคนสำคัญ...ฉอดๆๆๆ
บ่นหูชาจริงๆด้วย เห็นมั้ยล่ะ U_U
"แล้วเราเจอพี่ชายหรือยัง เค้าน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้วนะ เพราะเมื่อกี้ยังเดินเข้ามาหาแม่ในครัยอยู่เลย เอ้านี่ ยกแกงสองชามนี้ไปวางไว้โต๊ะทานข้าวไป แล้วอย่าลืมทำความรู้จักกับคริสซะล่ะ"
"คะ...คริสสส!!!"
อ๊ากกก ชื่อนี้จริงๆด้วย ชัวร์เลย! ไม่ผิดแน่! ไม่ใช่แค่ฝันไป หมอนั่นมีอยู่จริง TTOTT
"จะตะโกนทำไม -_-^"
"ผมเจอเค้าที่โรงเรียนและ..."
"ก็ดีแล้วนี่ แสดงว่าพี่ชายเขาก็รู้จักเราด้วยสิ ต่อไปนี้มีอะไรจะได้คุยกันมากขึ้นไง ไปๆยกแกงสองชามนี้ไปที่โต๊ะทานข้าวได้แล้ว"
แม่ฟังผมพูดให้ครบสักประโยคหนึ่งไม่ได้หรอเนี้ย
"T_T"
"เอ้า ยืนทำหน้าแบบนั้นอยู่ทำไม"
"TOT" ผมซวยแล้วอ่ะ!
ทำไมคริสต้องมาเป็นพี่ชายของผมด้วย อ๊ากกกก!
"ยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นอีก -_-"
"U_U" ชีวิตผมจบสิ้นแล้ว...
"เซฮุน!!"
"ฮะๆ ผมไปแล้วก็ได้" ผมขานรับแล้วรีบยกแกงสองชามออกไปทีโต๊ะทานข้าวแต่โดยดี
ใกล้ๆกับโต๊ะทานข้าวเป็นโซฟาและคริสก็กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ตรงนั้น ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมกำลังเดินย่องอยู่ในบ้านของตัวเอง -_- อย่าหันมานะ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายทั้งนั้น แค่มองยังทำหน้าไม่ถูก อย่าเชียวนะ...
"นี่..." และพอคริสหันหน้ามาพูดกลับผมเท่านั้นแหละ
เฟี้ยววววว!
ผมก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนอย่างรวดเร็วราวกับหายตัวก็ไม่ปาน
"อ้าว เฮ้!"
"..."
"อะไรของนายนั่น =_="
รถเมล์เบรกอย่างกระทันหันจนผู้โดยสารที่ยืนจับราวอยู่เซไปทางเดียวกัน
"เค้าทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกต่อหน้านักเรียนเป็นร้อยๆคน!!" ผมยังคงยืนบ่นไม่เลิก แม้จะถูกเบียดก็ตาม -_-^
"ทำไมเค้าถึงแกล้งแกล่ะ(?) ไหนบอกว่าไม่เคยคุยกันไงO_O" จุนมยอนถามด้วยความตื่นเต้น
"ฉันมันซวยเองที่เดินผ่านตอนนั้นพอดี"
"หูย อะไรกันเนี้ย~ แกโชคดีล่ะสิไม่ว่า(?) ฉันยังไม่เคยคุยกับคริสเลยนะ นักเรียนโรงเรียนฉันล้วนอยากออกเดตกับเขาทั้งนั้น และต่อให้เค้าแกเล่นๆก็เถอะ ฉันยอม >_<"
"มีแต่แก(?)เท่่านั้นแหละจุนมยอนที่ยอม! -_-"
"ฉันก็ยอมนะ" แบคฮยอนหันมาประท้วง
"ฉันด้วย" และตามด้วยดีโออีกคน
"=O="
ผมหมดคำจะพูด...
"เออนี่ คริสเค้าดังมากเลยไม่ใช่หรอ อย่างนี้แฟนคลับของเค้าจะไม่เล่นงานแกตายหรอเซฮุน O_O
"ฉันไม่รู้ ฉันด่าหมอนั่นไปแล้วว่าเอฟ-ยู-ซี-เค TOT"
"อะไรนะ!!" เพื่อนทั้งสามคนของผมอุทานเสียงดังพร้อมกัน
"ก็ตอนนั้นมันโกรธมากนี่..." ถ้าย้อนกลับไปได้ ผมอยากจะปล่อยให้เค้าแกล้งแล้วก็แค่เดินออกมาจากตรงนั้นเงียบๆ ฮือออ พรุ่งนี้หรือวันข้างหน้า ชีวิตในโรงเรียนของผมอาจจะไม่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว TTOTT~
"ฮึ๋ยย~ระวังตัวไว้ให้ดีนะเซฮุน ฉันได้ยินข่าวมาว่าพวกนักเรียนของมาร์กไฮสคูลแรงเอาเรื่อง มีอะไรก็รีบโทรเรียกเลยนะ เดี๋ยวพวกฉันจะปีนกำแพงไปช่วยเอง-^-!"
"พวกนายอย่าเพิ่งคิดไปถึงขั้นนั้นสิ ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องโดยสักนิด"
"อืม...เพราะคริสเป็นคนไม่แคร์ใคร ก็เลยยังไม่มีแฟนหรือเปล่านะ"
"จะบ้าหรอแบค ฉันได้ยินมาว่ามีพวกผู้หญิงมาสารภาพรักกับเค้าทุกวัน แต่เค้ากลับไม่สนใจใครเลย -O-"
"เค้ามีแฟนแล้วหรอ!" จุนมยอนรีบหันหน้าเข้ามาถาม
"ยังหรอก แต่ได้ข่าวว่าเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
"จริงง่ะ T_T"
"อือ T^T"
"U.U"
แล้วทำไมพวกนายต้องพร้อมใจกันทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วย -*-
"นี่พวกนายเป็นนักเรียนโรงเรียนฝั่งตรงข้ามจริงๆหรือเปล่า รู้เรื่องของหนุ่มฮอตมาร์กไฮสคูลดีกว่าฉันเสียอีก -_-+" ผมหันไปปรายตามองเพื่อนทั้งสามด้วยความหมั่นไส้
"ให้ทำยังไงเล่า โรงเรียนของพวกฉันมีแต่พวกเหมือนคนไม่เต็มบาท ฉะนั้นความสนใจจึงพุ่งไปที่นักเรียนชายของโรงเรียนแกอย่างช่วยไม่ได้ >O<"
"เออนี่! วันนี้วันอะไร แกจำได้มั้ย" ดีโอโพล่งขึ้น
"วันอังคาร -.-"
"วันนี้เป็นวันสำคัญของครอบครัวแกนะ!!"
"เออใช่ จริงด้วย! ฉันจะได้เจอพี่ชายคนใหม่ O_O"
"ให้ตายสิ แกกล้าลืมจริงๆหรอเนี้ย มันสำคัญมากนะ -*-"
อ๊ากกกกกกก เกือบลืมไปแล้วสิเรา
อาทิตย์หน้าแม่ของผมจะแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อหลงเฟ่ย (พ่อของผมเสียไปตั้งแต่ผมเด็กๆ) ลุงหลงเฟยมีลูกชายคนหนึ่งซึ่งเค้าจะย้ายมาอยู่ในบ้านของผมวันนี้!
ตายแล้ว นี่ถ้าลูกชายของลุงหลงเฟยไปถึงบ้านก่อนที่ผมจะกลับไปถึงล่ะก็ ผมต้องโดนบ่นแน่ๆเลยอ่ะ แม่บอกว่าเค้าเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผมด้วย แสดงว่าเวลาเลิกเรียนก็ต้องตรงกัน นี่ผมเสียเวลานั่งเม้าส์กับเพื่อนๆทั้งสามที่ไอศกรีมเป็นชั่วโมง อ๊ากกกกกก โดนแม่บ่นหูชาแน่ -_-
"หลีกๆ ฉันจะลงป้ายข้างหน้าแล้ว"
"เออ ขอให้พี่ชายคนใหม่ของแกหล่อเท่าคิมแจจุงเลยนะ *O*"
"ฉันเดาว่าเค้าน่าจะตัวสูงๆ แขนขาหลีบๆ หัวฟูนิดๆ ใน่แว่นกรอบทอง เขาสุตว์แบบไม่มีรสนิยม"
"ทำไมอิมเมจในหัวแกมันฟังดูแย่ขนาดนั้น =_="
"แล้วพวกนายคิดว่าฉันจะได้พี่ชายเป็นเทพบุตรสุดหล่อหรือไง -*- ร้อยทั้งร้อยต้องออกมาในแบบน้ำตาตกในทั้งนั้นแหละ"
"เออน่า"
เอี๊ยดดดดด!
แล้วคนขับรถเมล์คันประจำทางก็เหยียบเบรกสุดแรงเหมือนทุกๆครั้ง ผู้โดสารที่ยืนจับราวอยู่ต่างเซไปทางเดียวกัน ผมอยู่ในสภาพผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเบียดคนลงจากรถจนได้
เฮ้ออ ให้มันได้อย่างนี้ทุกที่สิ...
"เฮ้อเซฮุน พรุ่งนี้เจอกันนะ ^O^" เพื่อนทั้งสามตะโกนบอกทางหน้าต่างรถเมล์พลางโบกมือบ๊ายบาย
ตึกๆ
ผมวิ่งผ่านประตูรั้วสีขาวไปยังหน้าประตูบ้าน ก่อนจะเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดเปิดประตู
แอ๊ดดด...
"แม่ฮะ ผมกลับมาแล้...!!!"
"O_O"
.....
....!!
"นาย..."ร่างสูงที่ยืนเปลือยท่อนบนอยู่ตรงหน้าเอ่ยเสียงนุ่มๆ หยดน้ำเล็กๆ เกาะแผงอกเนียนเช่นเดียวกับบริเวณกล้ามแขนที่เขายกมือขึ้นมายีผมอันเปียกชื้น เจ้าของนัยน์ตาสีเทามองผมที่ยืนอึ้งก่อนจะลอบยิ้มออกมาเล็กน้อย "ไง...เร้าใจล่ะสิท่า"
คะ...
คะ...
คริสสสสสสส!!
หนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของมาร์กไฮสคูลยืนเปลือยท่อนบนอยู่ในบ้านของผม!!!
"..."
แขนขาขยับไม่ออก ปากเปิดเป็นใบ้ไปหมดแล้ว...
"ฮึ...ล้อเล่นรึไงเนี้ย" เขาทำหน้าตาแบบ 'ไม่อยากเชื่อเลยว่ะ' พอเห็นผมทำหน้าอึ้งไม่หาย น้ำเสียงของเขาก็เลยฟังดูซีเรียสขึ้น "นี่นายเป็นลูกของคุณน้าจริงๆหรอ"
"..."
ผมยืนตัวแข็งทื่อราวกับกำลังจ้อบตาของเมดูซ่า...
"แล้วจะเข้าบ้านมั้ย"
"..."
"เฮ้ เข้าบ้าน!"
ขวับ
คริสกระชากแขนดึงตัวผมให้ผ่านกรอบประตูเขาไปในบ้าน
"นะ...นาย O_O"
"ยืนเป็นเบื้ออยู่ได้ ฉันหนาวนะ" คริสหันมาสบตาผมยิ้มๆ ผมก้าวถอยหลังหนีเจ้าของร่างเปลือยทีีดวงตาทั้งสองข้างของเขายังคงจับจ้องผมอยู่
ตึก!
ผมก้าวถอยหลังหนีเขาจนแผ่นหลังชิดกับผนังข้างๆประตูอย่างจนมุม
"มองอะไรนักหนา...ฮึ?" ริมฝีปากนั่นแทบจะกระซิบข้างๆในหู กลิ่นหอมจากตัวคริสชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ร่างที่เกือบเปลือยเปล่าเคลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบติดกับตัวผม ผมหลับตาปี๋ เบือนหน้าหนีไปอีำทาง
อ๊ากกกก อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ!
อย่าบอกนะว่าเค้าจะ...
พึ่บ!
แขนยาวๆของร่างสูงเอื้อมไปดึงเสื้อเชิิ้ตที่แขนอยู่ข้างหลังผม
"ฮึ...คิดว่าฉันจะจูบนายหรือไง"
"..."
"ในหัวสมองนายมีแต่ทุ่งดอกไม้ เพ้อเจ้อ"
กร๊าซซซซ!!!
"แม่ๆๆๆ" ผมโวยวายเรียกแม่พลางกระวีกระวาดสาวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปในครัว
"เพิ่งกลับมาถึงหรอเซฮุน! -*-" ทันทีที่แม่เห็นผม แม่ก็หันมาดุเลย
"พอดีผมคุยธุระกับเพื่อนเพลินไปหน่อย แต่แม่ฮะ..."
"บอกแล้วไม่ใช่หรอว่างวันนี้เป็นวันสำคัญให้รีบกลับมาเร็วๆ แล้วนี่ดูสิ เห็นมั้ย พี่ชายเค้ายังมาถึงก่อนเราอีกนะ เจอกันครั้งแรกก็ทำให้เค้าเห็นความไม่เอาไหนของเราซะแล้ว แทนที่จะรีบกลับบ้านมาช่วยแม่เตรียมอาหารให้แขกคนสำคัญ...ฉอดๆๆๆ
บ่นหูชาจริงๆด้วย เห็นมั้ยล่ะ U_U
"แล้วเราเจอพี่ชายหรือยัง เค้าน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้วนะ เพราะเมื่อกี้ยังเดินเข้ามาหาแม่ในครัยอยู่เลย เอ้านี่ ยกแกงสองชามนี้ไปวางไว้โต๊ะทานข้าวไป แล้วอย่าลืมทำความรู้จักกับคริสซะล่ะ"
"คะ...คริสสส!!!"
อ๊ากกก ชื่อนี้จริงๆด้วย ชัวร์เลย! ไม่ผิดแน่! ไม่ใช่แค่ฝันไป หมอนั่นมีอยู่จริง TTOTT
"จะตะโกนทำไม -_-^"
"ผมเจอเค้าที่โรงเรียนและ..."
"ก็ดีแล้วนี่ แสดงว่าพี่ชายเขาก็รู้จักเราด้วยสิ ต่อไปนี้มีอะไรจะได้คุยกันมากขึ้นไง ไปๆยกแกงสองชามนี้ไปที่โต๊ะทานข้าวได้แล้ว"
แม่ฟังผมพูดให้ครบสักประโยคหนึ่งไม่ได้หรอเนี้ย
"T_T"
"เอ้า ยืนทำหน้าแบบนั้นอยู่ทำไม"
"TOT" ผมซวยแล้วอ่ะ!
ทำไมคริสต้องมาเป็นพี่ชายของผมด้วย อ๊ากกกก!
"ยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นอีก -_-"
"U_U" ชีวิตผมจบสิ้นแล้ว...
"เซฮุน!!"
"ฮะๆ ผมไปแล้วก็ได้" ผมขานรับแล้วรีบยกแกงสองชามออกไปทีโต๊ะทานข้าวแต่โดยดี
ใกล้ๆกับโต๊ะทานข้าวเป็นโซฟาและคริสก็กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ตรงนั้น ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมกำลังเดินย่องอยู่ในบ้านของตัวเอง -_- อย่าหันมานะ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายทั้งนั้น แค่มองยังทำหน้าไม่ถูก อย่าเชียวนะ...
"นี่..." และพอคริสหันหน้ามาพูดกลับผมเท่านั้นแหละ
เฟี้ยววววว!
ผมก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนอย่างรวดเร็วราวกับหายตัวก็ไม่ปาน
"อ้าว เฮ้!"
"..."
"อะไรของนายนั่น =_="
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น