คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
อใ้ำเป็นมามายอหยาเฟยหลถูนย้ายมาถึที่ฤหาสน์ระูลหยาเรียบร้อยแล้ว พร้อมับารรอ้อนรับที่แสนอบอุ่นาเหล่าแม่บ้านและบอี้าร์ที่สนิทสนม
“ป้าิว่าาินี้ะไม่มีโอาสไ้พบหน้าุายแล้วเสียอี” ป้านมเป็นนที่เยูแลหยาเฟยหลมาั้แ่ยัเป็นทาร้ำยัเป็นนสนิทิเื้ออหลี่เฟยอี้วย
“นั่นสิรับอย่าหายไปไหนอีนะรับุาย” นานอที่นี่ส่วนให่ล้วนแล้วแ่อยู่ฝั่เียวับหลี่เฟยทั้นั้นและหาหยาเฟยหละทำารให่อะไรสัเรื่อหลี่เฟยแนะนำว่าวรมีนหนุนหลัอย่วยเหลือะไ้ไม่เป็นที่ับามอ
“ไม่้อห่วนะรับผมะอยู่ที่นี่อีนานเลย” นานนว่าหยาเฟยหลนนี้ะัารหยาินให้มันายนว่าินลบหน้าเลย
“อยู่ไปลอเลยไม่ไ้เหรอรับุาย”
“้อหลัาที่ผมัารัวปัหาไ้สำเร็” หยาเฟยหลรู้ีว่าหลี่เฟยแม่อนอบที่นี่มาและไม่ใ่เรื่อแปลหาเมื่อัารเรื่อทั้หมเรียบร้อยแล้ว หยาเฟยหละเินทาไปรับหลี่เฟยให้ลับมาอยู่ที่นี่
“พวเราะ่วยุายเ็มที่เลย่ะ” เป็นไปามแผนอย่าน้อยนที่บ้านส่วนให่็เป็นนสนิทอหลี่เฟย หาหยาเฟยหละเริ่มทำอะไรสัอย่ามัน็่ายายราวับปอล้วยเ้าปาแล้ว
“อบุทุนมาเลยนะรับ”
“แล้วุผู้หิะลับมาที่นี่ใ่ไหมะ” ป้านมเอ่ยถามหยาเฟยหล้วยใบหน้าที่เศร้าหมอหาไม่เิเรื่อร้ายๆ ึ้นุผู้หิอบ้านไม่้อหนีหายไปแบบนี้
“รับหลัาัวปัหาไม่อยู่แล้ว”
“ป้าออวยพรใหุ้ายแล้วลาปลอภัยาทุสิ่ทุอย่านะะ”
“อบุรับป้า แล้วถึเวลาเ้ารัวหรือยัรับผมอยา่วย” หยาเฟยหลเอ่ยถามเพราะอนที่เ้าบ้านไ้ยินบอี้าร์หน้าบ้านพูันว่าวันนี้หยาินะลับบ้าน
เรื่อีๆ แบบนี้มีหรือที่พี่ายแสนีอย่าหยาเฟยหละไม่ทำอาหารอร่อยๆ รอ้อนรับ
“ุายยัเหมือนเิมเลยนะะอบทำอาหาร” อบสิแถมหยาเฟยหลยัอบมา้วยเวลาที่ะไ้เห็นศัรูรหน้าไ้ินออร่อยๆ ที่หยาเฟยหลทำ
ออร่อยๆ ที่ใส่ยาพิษถือว่าเป็นอาหาร้อนรับั้นีเลยทีเียว
“เรื่อินผมถนัอยู่แล้วรับ”
“ถ้าอย่านั้นเราไปเ้ารัวันีว่า่ะ”
“ไ้เลยรับ”
“แล้ววันนีุ้ายอยาทำอาหารประเภทไหนเหรอะ” อาหารประเภทไหนเหรอหาเป็นที่เ่าหยาเฟยหลัมื้อพิเศษีๆ ที่อทัพ แ่อนนี้มันไม่ใ่ที่แห่นั้นแล้ว
“ผมอยาทำอาหารานเียวรับ ทำทานเอนเียว” อย่าหวัว่านอื่นะไ้ทานอาหารฝีมืออหยาเฟยหล อาหารที่หยาเฟยหลทำมีแ่ฮ่อเ้ินไป๋นเียวเท่านั้นที่ะไ้ลิ้มรส
“แล้วแบบนีุ้ายะร่วมโ๊ะ้วยหรือเปล่าะ” อแบบนี้มีหรือที่หยาเฟยหละพลาารพบหน้ารั้แรอศัรูู่หมาย
“ร่วมสิรับแ่เี๋ยวถ้าป้าัารทุอย่าเสร็แล้วออไป่อนไ้เลยนะรับ ผมอัารส่วนอผมเียบๆ นเียว”
“ไ้เลย่ะ”
้าวหมไ่ฝีมือหยาเฟยหลส่ลิ่นหอมไปทั่วทั้ห้อรัว ไม่เสียแรที่เยฝึทำอาหารอนอยู่สนามรบถึแม้ว่าอนนี้้อเรียนรู้เรื่อรัวใหม่็าม
ผสีาวที่หยาเฟยหลเรียมมาถูเทใส่ลในอาหารทุานยเว้นานอหยาเฟยหลเอ ยาพิษนินี้เป็นสิ่ที่หยาเฟยหลิึ้นมา
ไม่้อห่วว่าหยาเฟยหละวายาพิษใส่หยาหลเาไม่ไ้เลวนานั้น ยาพิษัวนี้ไม่ส่ผลับร่าายอหยาหลหรอ
แ่ถ้าเป็นหยาินที่แพ้พิษนินี้อย่ารุนแร็ไม่แน่ ยาพิษที่ผลิมาาอที่หยาินแพ้แล้วเลี่ยที่ะทานมาโยลอ อนนี้หยาเฟยหลัใส่ให้แล้วเรียบร้อย
“แลมือทำอาหารเอเลยเหรอเฟยหล” หยาหลเินเ้ามาเอ่ยทัเมื่อเินามลิ่นหอมๆ มาถึยัห้อรัว
“ทำไมผม้อเสียเวลาีวิเพื่อทำอาหารให้ับุ้วยไม่ทราบ”
“พ่อแ่ิว่าแะทำเหมือนอย่าทุรั้เมื่อ่อนแมัะหาโอาสรีบลับมาทำอาหารให้นที่บ้านทาน” หยาเฟยหลมอหยาหล้วยสายาที่ว่าเปล่า ่าน่าสมเพเสียริที่มานึถึในอนที่เฟยหลนเิมไ้าไปแล้ว
“แล้วอนนีุ้เห็นว่ามันูเหมือนเมื่อ่อนเหรอ”
“ยัโรธพ่ออยู่อีหรือเฟยหล” โรธหรือหยาเฟยหลในอนนี้ไม่มีวามรู้สึใๆ ับนที่ยืนอยู่รหน้าเลย้วย้ำ
“ผมไม่เอาเวลาีวิมาิเรื่อไร้สาระแบบนั้นหรอนะมันเสียเวลา”
“ถ้าไม่โรธพ่อแล้วทำไมถึไม่ทำอาหารให้พ่อทาน นานแล้วนะที่พ่อไม่ไ้ทานอาหารฝีมือแ” เวลาแ่นี้หยาเฟยหลไม่นับว่านานหรอ เวลาทั้ีวิอหยาหล่าหาที่มันะเรียว่านานเพราะ่อให้รอไปั่วีวิ็ไม่มีทาไ้ลิ้มรสฝีมืออเฟยหลนเิมอีแล้ว
“อยาทานอาหารที่ผมทำเหรอ”
“ใ่”
“ื่อินไป๋หรือเปล่าหาไม่ใ่็อย่าหวั” เมื่อหยาเฟยหลเอ่ยบ็เินถือาน้าวอัวเอออมาาห้อรัวทันที
ารพบหน้ารั้แรระหว่าหยาเฟยหลับหยาินเป็นาร้อหน้าันโย่าฝ่าย่าไม่มีใรยอมใร
“ยัมีหน้าลับมาเหยียบที่นี่อีเหรอ”
“ำลัพูับัวเออยู่หรือเปล่าที่บอว่ายัมีหน้าลับมาเหยียบที่นี่อีเหรอนะเพราะเท่าที่ำไ้บ้านหลันี้ื่ออนที่รอบรอเป็นื่ออแม่ัน” นนออย่าหยาินมีสิทธิ์อะไรมาพูำนี้ับนอย่าหยาเฟยหล
“มึ!!”
“แ่ันพูเรื่อริแ่นี้รับไม่ไ้แล้วเหรอ ทำไมถึไ้เป็นเ็ที่มีวามอทน่ำัเลย” เอาเ้าริหยาเฟยหลยัไม่ทันไ้เริ่มลมือเลยับูเหมือนหยาินะเป็นเหยื่อที่เินมาเ้าปาหยาเฟยหลเอเสียอย่านั้น
“มันะมาเินไปแล้วนะมึ!!”
“หึ!! ูยัมาไ้เยอะว่านี้อีมึอยาลอูหรือเปล่า” หยาเฟยหล้อหยาิน้วยสายาที่แ็ร้าวมันเป็นสายาที่ทำให้นรอบ้านลุอยู่ไม่น้อย
แ่วามรู้สึอหยาินในอนนี้ให้วามรู้สึว่าหยาเฟยหลที่ำลัยืนอยู่รหน้าูน่าลัวและสายาที่หยาเฟยหลใ้มอหยาินในอนนี้เป็นสายาที่เหมือนับำลัะึวิาอหยาินให้ออาร่า็ไม่ปาน
“พอแล้วเลิทะเลาะัน แล้วถ้าแหยาินยัทำัวเป็นเ็ไร้วามอทนอย่าที่เฟยหลบออี ัน้อพิาราอะไรเพิ่มหลายอย่าเลย”
ความคิดเห็น