คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Story: Sore
Step 3
เจ็บ
Sore
ต้น
"พี่เจ พี่เจ อ้าว..." หลับไปซะและ
ผมเลยต้องรับหน้าที่อุ้มพี่เจเข้าบ้าน ตอนหลับนี้เหมือนเด็กเลยครับ หลับปุ๋ยเชียว มองไปมองมาตอนนี้มันมีคำนึกพูดขึ้นมาในหัวผม 'คิดถึง'ครับ ผมไม่เจอพี่เจนานเท่าไรแล้วน้า ก็คงตั้งแต่ครอบครัวผมย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่มั้งครับ
rrrrr (เสียงโทรศัพท์ๆๆๆ)
>> แม่ <<
จริงด้วยแหะผมลืมบอกแม่ไปเลยว่าผมจะพาพี่เจมาที่นี่
"ครับแม่"
"นี้ต้นเราพาใครไปไหน"
"พี่เจไงครับแม่ ผมพาพี่มาพักผ่อนอ่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็กลับแล้วครับ ไม่ต้องคิดถึงผมนะ 555"
"เรานี่ เฮ้อ เอาลูกเขาไปก็ดูแลดีๆละกัน"
"คร้าบบบบบ ฝันดีนะครับแม่"
"จ้ะ เหมือนกัน"
ดูเหมือนว่าตอนนี้ผมคงต้องอาบน้ำก่อนละครับ เหนียวไปทั้งตัวแล้วเนี่ย คงยังไม่ลืมกันใช่มั้ยว่าผมเหนียวอย่างงี้เพราะฝีมือใคร
เรียบร้อยครับอาบน้ำเสร็จสบายตัวแต่ผมว่าผมคงสบายตัวอยู่คนเดียว ก็อีกคนที่นอนอยู่เตียงนี่สิครับพลิกตัวไปพลิกตัวมา สงสัยจะเหนียวตัว งั้นผมว่าผมเช็ดตัวให้พี่เจดีกว่า
กะละมังพร้อม น้ำพร้อม ผ้าพร้อม อ่อแต่ผมว่าผมไม่พร้อม ตื่นเต้นยังไม่รู้แหะ แม้ก็ผมจะได้เห็นอ่อ....แบบว่าอ่อ....นั่นแหละของพี่เจผมจะทนได้มั้ยเนี่ย เนอะๆ ผมรู้นะพวกคุณคิดอะไรกันอยู่ผมหมายถึงอ่อ...หมายถึง..ผมว่าเราข้ามประเด็ดนี้กันดีกว่า ม่ะผมจะเริ่มเช็ดตัวให้พี่เจแล้วนะครับ (จะทำอะไรคิดก่อนนะพี่เจเขาโกรธแกอยู่นะต้น อย่าลืมๆ) อย่าพึ่งขัดได้มั้ยห้ะ ผมว่าผมจะเริ่มแล้ว เริ่มจากอะไรก่อนดี อ่อใช่ถอดเสื้อต้องถอดเสื้อก่อน ผมเริ่มจากถอดสูดออกก่อน ขั้นที่ 2 เสื้อครับ ผมเริ่มปลดกระดุมทีละเม็ดทีละเม็ด ถอดออกอย่างเบามือ นี่คุณดูสิพี่เจมีซิกแพคด้วย อ่อผมว่าผมรีบเช็ดตัวให้พี่เจก่อนดีกว่า เรียบร้อยตอนนี้ข้างบนเรียบร้อยเหลือแต่ด้านล่าง.. แปปนึงนะผมขอตั้งสติก่อนแค่ด้านผมก็จะบ้าตายอยู่แล้วแล้วนี้ด้านล่างตายๆตายแน่ไอต้นเอย นี้พวกคุณกำลังคิดว่าผมประการณ์น้อยใช่ม่ะ บอกเลยผมผ่านอะไรมากเยอะแต่กับพี่เจนี้ผมประมาณนิดหน่อยเท่านั้นเอง จริงๆนะ ผมว่าเรามาต่อกันดีกว่าต้องๆ ต้องปลดกระดุมกางเกงก่อน ปลดเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็รูดซิบรูดซิบ ใจเย็นต้นใจเย็นไว้ ขั้นต่อไปถอดกางเกงพี่เจครับผมจะถอดแล้วนะ
"พี่เจผมขออนุญาติถอดกางเกงพี่นะ"
ผมจะถอดจริงๆแล้วนะ ฟืบ เรียบร้อยครับ เฮ้อ ขอบคุณพี่เจมากนะที่พี่ใส่บ็อกเซอร์
เท่านี้ก็เรียบร้อย ผมเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่เจเสร็จแล้วครับ ผมเดิมเอากะลังไปเก็บในห้อง
"แม่!! แม่!! แม่อย่าทิ้งเจไป อยู่กับเจนะ ฮึก แม่อย่าทิ้งเจไป" ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ เห็นพี่เจคว้ามือเหมือนหาอะไรสักอย่า ผมจับมือพี่เจไว้
"พี่เจ พี่เจ ตื่นสิพี่"
"ฮึก อย่า!! อย่าไป!!! ตัวอย่าทิ้งเค้าไป ฮึก ฮึก อย่าทิ้งเค้า" ทำไมลืมตาละพี่
"โอ้ ไม่ร้องนะตัว เงียบนะ เค้าอยู่นี่แล้ว โอ้โอ้เงียบนะ"
"ฮึก อย่าไป ฮึก อย่าทิ้งเจไป ฮึก อยู่กับเจนะอยู่กับเค้านะ ฮึก"
"เค้าอยู่นี่ หยุดร้องน้า" ตอนนี้ผมกอดพี่เจไว้แน่น ทั้งกอดทั้งปลอบ กอดไปปลอบไป
"อยู่กับเค้านะ ห้ามไปไหนนะ ฮึก"
"เค้าไม่ไปไหนแล้วนะ อยู่นี้แล้ว"
"....." สงบแล้ว เฮ้อ พี่เจหลับไปแล้ว รู้มั้ยตอนนี้ผมเห็นที่แรกนี้ตกใจแทบแย่
"ฝันดีนะตัว" ผมกดจูบไปบนหน้าผาพี่เจ มันเป็นสิ่งที่เมื่อตอนนั้นผมจะทำอย่างงี้ทุกคืนเมื่อผมได้อยู่กับพี่เจ
"ตื่นแล้วหรอพี่"
"หลับสบายมั้ย" แหนะพี่เจไม่ตอบผม
"อ่ะพี่ไม่ตอบไม่เป็นไปอาบน้ำก่อนป่ะ" ผมส่งผ้าขนหนูแล้วก็เสื้อผ้าให้พี่เจ
ก็เหลือแค่รอพี่เจอาบน้ำเสร็จผมจะได้กินข้าวสักทีหิวจะแย่อยู่แล้ว เอ๊ะๆออกมาแล้วครับน่ารักอ่ะ แต่ผมว่าเสื้อกะกางเกงมันใหญ่ไปนึดอ่อถึงขั้นเยอะเลยก็ได้ ก็นะมันเสื้อผ้าผมนี่หน่า ผมเลือกเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินให้พี่เจใส่ (กางเกงขาสั้นของต้นนี่มันยาวไปประมาณเข่าพี่เจแกเลยนะ) นี่อย่าว่าพี่เจของผมได้มั้ย พี่เจเขาแค่อ่อ..ตัวเล็กใช่ตัวเล็กเท่านั้นเอง
"เข็มขัดมั้ยพี่" พี่เจรับมันไปอย่างโดยดี
"ไปกินข้าวพี่ผมไปซื้อมาแล้ว"
"เดี๋ยวนายจะพาฉันกลับได้รึยัง"
"ถึงเวลา เดี๋ยวผมพาพี่กลับเอง"
"ไม่ฉันจะกลับตอนนี้"
"แต่ผมยังไม่อยากกลับ"
"หึ งั้นฉันกลับเอง"
"จะกลับได้ไงพี่ พี่มีเงินเหรอ โทรศัพท์อีก อ่อ อีกอย่างรู้เหรอว่าตรงนี้มันส่วนไหนของเชียงใหม่"
"......"
"ป่ะพี่ ถึงเวลาผมพาพี่กลับแน่ๆแต่ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อนแล้วผมก็มีที่อยากพาพี่ไปด้วย"
"นี่พี่ข้าวนะจะกินมั้ย" ตั้งแต่มานั่งพี่เจยังไม่ตักข้าวใส่ปากสักคับ
"......" เงียบใส่ผมอีก
"ปากมีมั้ยพี่"
"......" เงียบ
"จะเล่นสงคราบประสาทกับผมใช่ม่ะได้ ไม่กินก็กิน อยากกลับนักใช่มั้ยกรุงเทพนะ งั้นไปที่ๆนึงกับผมก่อนแล้วผมจะพากลับกรุงเทพ"
เจ
ต้นมันพาเดินไปที่ที่นึงซึ่งมันค่อนข้างห่างจากตัวบ้านพอสมควร รู้สึกเหมือนจะถึงแล้วครับ
เหมือนมากเหมือนกับที่มันเคยวาดไว้
"เค้าทำตามที่เคยสัญญาแล้วนะ"
"ชอบมั้ย" มันเหมือนน้ำตาผมมันตีขึ้นมาซะดื้อๆกะอีกแค่ประโยคแค่นี้เอง เจอย่าอ่อนแอสิ
=> อดีต
"ตัว ตัวดูนี่สิสวยมั้ย" เด็กชายตัวเล็กๆคนนึง วิ่งเอาภาพที่ตัวเองวาดมาให้พี่ชายคนสนิทดู มันเป็นของจินตนาการเด็กน้อยคนนึง เป็นภาพที่มีบ้านหลังเล็กๆหลักหนึ่งที่ถูกล้อมรอบไปด้วยดอกไม้นานาชนิด แล้วข้างๆบ้านจะมีต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีชิงช้าห้อยลงมา ภาพพื้นหลังเป็นวิวภูเขาเต็มไปด้วยความเขียวชอุ่มของต้นไม้ ถึงมันจะไม่สวยสำหรับคนอื่น อาจจะดูไม่ออกด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร แต่มันสวยมากสำหรับเด็กน้อยสองคน
"สวย สวยจังเลย"
"ตัวชอบมั้ย"
"ชอบ ถ้าเป็นไปได้นะเค้าอยากจะมีที่แบบนี้ เป็นไว้สำหรับเราสองจะได้ไปเล่นกันที่นั่นตลอดไปเลย"
"เค้าสัญญาว่าสักวันเค้าจะทำมันให้ตัวให้ได้"
"สัญญาแล้วนะ"
"อืม สัญญา"
=> ปัจจุบัน
"หึ ฉันจำไม่ได้เลยว่าเคยสัญญาอะไรไว้"
"ส่วนเรื่องพวกนั้นนะฉันลืมมันไปหมดแล้ว"
"....เหรอ"
"ทีนี้จะพาฉันกลับได้รึยัง"
"ยัง" ผมเริ่มโมโหแล้วนะ
"นี่นาย นายยังต้องการอะไรอีก"
"ต้องทำยังไงถึงจะเหมือนเดิม"
"อะไร"
"ทำยังไงเราถึงจะกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้นอีก" ผมทำได้แต่เบือนหน้าหนี เหมือนเดิม เหรอ…?
".....นายเองไม่ใช่รึไงที่ทำให้มันเป็นแบบนี้"
"กลับมาได้มั้ย กลับมาเป็นเหมือนตอนนั้น"
"....งั้นฉันถามนายหน่อย วันนั้นวันที่แก้วฉัตรตกน้ำ ฉันไม่เป็นคนผลักมัน นายเชื่อมั้ย"
"......" มันเงียบ
"นั่นสิฉันไม่น่าถามนายเลย ฉันน่าจะเข้าใจตั้งแต่วันนั้นแล้ว"
"....."
"งั้นฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย ตั้งแต่วันนั้นนายหายไปไหน"
"ผมต้องย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่กะทันหัน"
"เหรอ ไม่บอกกันเลยเนอะ อยู่จะหายก็หายไป"
"ขอโทษ"
"ขอโทษแล้วมันหายมั้ยต้น"
"ขอโทษ"
"เลิกพูดขอโทษสักที!!!!"
"ไม่เอา ผมจะพูด เค้าจะพูด"
"....."
"....."
"....."
"พูดอะไรหน่อยได้มั้ย จะตบ จะทำไรก็ได้"
"........เวลา เวลาที่ฉันต้องการนาย นายก็ไม่อยู่ เวลาฉันต้องการใครสักคนอยู่ข้างๆฉัน นายก็หายไป"
"....." มันไม่พูดอะไรเหมือนอยากให้ผมพูดต่อ
"วันที่ครบรอบวันตายแม่ทุกๆปี ไม่เคยมีจำได้เลยด้วยซ้ำ และยิ่งปีนี้เขาเลือกนางนั้นมายืนแทนแม่..."
"......"
"วันเกิดฉันไม่เคยมีใครจำได้ ไม่เคยมีใครอวยพรฉัน แต่กลับกันวันเกิดแก้วฉัตร เขาจัดปาร์ตี้ให้มัน ให้ของขวัญ อวยพรกัน นายรู้พวกเขาดูมีความสุขมาก มากจนลืมไปมั้งว่ายังฉันอยู่...."
"......" มันเงียบ ผมเลยพูดต่อ
"นายรู้เขาไม่สิทุกคน ทุกคนห่วงแก้วฉัตร รักแก้วฉัตร ชื่มชมแก้วฉัตร ตอนที่แก้วฉัตรทำอะไรผิดไม่มีใครเลยที่ว่ามีแต่คนสอนให้ทำอย่างงั้นนะ อย่าให้ทำอย่างนี้นะ แต่สำหรับฉัน ทุกคนเกลียด ไม่มีใครที่ไม่ตำหนิ นายรู้มั้ยแค่ทำผิดนิดเดียวแต่มันเหมือนเป็นผิดที่ให้อภัยไม่ได้"
"......." น้ำตามันมาคลอที่ตาผมแล้ว
"แล้วยังมีอีกวันนั้นวันที่แก้วฉัตรตกน้ำ ฉันไม่ได้ผลักมัน มันจะผลักฉัน แต่ดันพลาดตกลงไปเอง อันนี้ฉันไม่ว่านายเลยที่ลงไปช่วย แต่นาย ไม่ใช่สิไม่ใช่แต่นายแต่ทุกคน ไม่มีใครถามฉันเลยว่าเป็นคนทำรึเปล่า ทุกคนโทษฉัน ว่าฉัน รวมถึงนายด้วย นายคนนี้ที่ฉันคิดว่านายเช้าใจฉันที่สุดฮึก คนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด แต่ฉันเข้าใจผิดมาตลอด ฮึก..... ยังไม่หมดนะ หลังจากนั้นนายก็แทบจะไม่หาฉันเลยด้วยซ้ำ นายรู้มั้ย ฉันเห็นนายเล่นกับมัน หัวเราะกับมัน ยิ้มให้มัน ฮึก ฉันเจ็บนะรู้มั้ย ฉันเหงา ฮึก ฉันอยากให้นายเล่นกับฉัน ฉัน ฉัน ฉันรอนาย รอนายจะมาฉัน ฮึก มาเล่นกับฉัน แต่นาย ฮึก นายก็หายไปเลย ไปแบบฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายหายไปไหน" ผมเอามือปาดน้ำออกแต่เหมือนมันยิ่งไหลมากขึ้น ไอ้น้ำตาบ้านี้ก็ไหลอยู่ได้
"เค้าขอโทษ เค้าขอโทษ ตบเค้าสิ ตบเค้าเลย ด่าเค้าก็ได้" ต้นมันมาจับมือผมให้ไปตบมัน
"ฮึก ฮึก หยุด ไอ้บ้า ฮึก ไอ้บ้าต้น" ตอนนี้ผมพูดไม่เป็นคำแล้ว
"เค้าขอโทษ ต่อไปนี้เค้าจะไม่ไปไหนแล้วเค้าสัญญา" พูดเสร็จมันก็ดึงผมไปกอด อ้อมกอดนี้ คิดถึงจัง อบอุ่นเหมือนตะวัน ผมร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดมันสักพัก
"ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่เป็นไรแล้ว"
"....."
"พาฉันกลับบ้านได้แล้ว"
"....."
"ยกโทษให้เค้าได้มั้ย เค้าขอโทษ นะแล้วเรามาต้นใหม่กันนะ เค้าจะทำให้ตัวเสียใจ นะ"
"......"
"ไม่ต้องถึงขนาดสนิทก็ได้ แค่ให้โอกาสเค้า นะ"
".....คิดดูก่อน.....แต่ถ้านายช่วยฉันเรื่องนึง ไม่แน่ฉันอาจจะกลับไปเหมือนเดิมก็ได้"
"โอเค เค้ายอมทุกอย่างเลย" มันยิ้มเหมือนเด็กที่ได้ของถูกใจ
"งั้นก็ไปกันเลย........."
.
.
.
.
.
.
"ถึงบ้านแล้ว นายกลับไปได้แล้ว"
"แต่..."
"อย่าลืมสิ่งที่เราตกลงกันไว้"
"ผมคืนโทรศัพท์ให้พี่"
"อืม ขอบใจ"
"ครับ"
ผมเดิมเข้ามาในบ้านเงียบดีแหะ สงสัยนางนั่นคงอกแตกตายไปแล้ว
"คุณหนูคะ" มันกลัวที่จะพูดกับผม หึ ผมว่าผมก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นนะ
"มีอะไร"
"คุณท่านบอกว่าถ้าคุณหนูกลับมาให้ไปพบคุณท่านค่ะ"
"อืม" หึ คงจะไม่พ้นเรื่องนั้น
ผมเดิมเข้ามาในห้องรับแขกในตัวบ้าน แต่สายตาผมดันไปเห็นรูปที่วางอยู่ที่โต๊ะซะก่อน หึ จริงๆด้วยเขาเลือกพวกมันมาแทนที่ผมกับแม่ ที่จริงตรงนั้นมันเป็นรูปผมกับแม่ แต่ตอนนี้เป็นรูปแก้วฉัตรกับแม่มัน ผมทำได้แค่เบือนหน้าหนี
"มาแล้วรึไง" ตอนนี้นางนั่นมันนั่งร้องไห้อยู่ หึ เรียกง่ายๆว่ามันนั่งบีบน้ำตามากกว่า
"แหม่คำทักท้ายของคุณพ่อนี้ทำให้ลูกซึ้งแทบขาดใจ"
"แก"
"อะไรครับ"
"ดูนี่ซะ" พ่อส่งหนังสือพิมพ์ให้ผม คงหัวข้อข่าวนี้สินะ
"นักธุรกิจชื่อดัง ถูกลูกชายพังงานแต่งกลางคัน แถมว่าที่ภรรยาถูกแหกหน้ากลางงาน หึ ก็ถูกแล้วนิครับ" นางนั้นก็เอาแต่นั่งบีบน้ำตาสะอึกสะอื้น อยากจะเข้าไปบีบคอให้มันตายคามือผมซะจริง
"นี่แกไม่รู้อะไรเลยรึไง"
"ดีจะตายครับเราได้ดังกันแบบไม่ต้องเสียเงินสักบาทดีจะตาย"
"นี่!! แกนี่มันหน้าด้าน ออกไป ออกไปจากบ้านฉันก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว"
"ครับ แล้วเจอกันนะครับ"
"เดี๋ยวสิเจ ขอน้ากอดหน่อย" นางนั่นมันจะเดินเข้ามาหาผมแต่พ่อผมห้ามไว้
"พอเถอะคุณ"
"แต่ฉันอยากขอโทษเจ"
"อืม ก็ได้" มันเดินมาแล้วมากอดผม
"หึ แกคงรู้แล้วนะว่าพ่อแกเขาเลือกใคร" มันกระซิบให้ผมกับมันได้ยินกันแค่ 2 คน
"....." อดทนไว้เจ
"เขาเลือกฉันแล้วทิ้งแก เหมือนที่เขาทิ้งแม่แกไง" แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไว้แล้ว ผมกระชากมันออกแล้วตบมัน
"นี่แกหยุดฉันบอกให้หยุด"
"ไม่ ปล่อย ปล่อยผม ผมจะตบมัน"
"ฮึก เจ น้าขอโทษ น้าไม่ตั้งใจจะแย่งพ่อของเจนะ" มันบีบน้ำตายกมือขอโทษผม
"พอแล้วพอคุณไม่ต้องทำแล้วปล่อยมันไป มันอยากจะทำอะไรก็เรื่องของมัน" เสร็จพ่อก็ได้โอบมันขึ้นไปบนบ้าน
เจ็บ ครับคำเดียวเลย เจ็บ ทั้งเจ็บทั้งจุก
"หึ สุดท้ายแกก็แพ้เจ"
โอ้ยยยย นังเดือน นังแก้วฉัตร น่าจับมาตบกันทั้งแม่ทั้งลูก ทำกับเจจ๋าของเราแบบนี้ได้ยังไง ไหนจะพ่อของเจอีก ถ้าพ่อโง่นัก ก็ไปอยู่กับนางสองแม่ลูกอสรพิษเถอะ แล้วต้น จู่ๆจะหายก็หายไป ผู้ชายนิสัยไม่ดี รู้ความจริงแล้วก็ทำตัวให้ดี ชดเชยกับสิ่งที่คิดให้ร้ายเจ และสิ่งที่ทำกับเจลงไปทั้งหมด *อินหนักจริง
ความคิดเห็น