คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Seaside: see saw seen
เกลียวคลื่นที่ 1
การพบกันของฉันและเธอ
see saw seen
กลางท้องทะเลสีฟ้าครามที่แสนเงียบสงบ...
"พี่ๆ ยกแหขึ้นมาเลย จะได้กลับบ้านกันซะที ผมคิดถึงน้องแคทสุดสวาทขาดดิ้นของผมจะแย่แล้วเนี่ย"
"ใครอีกละน้องแคทเนี่ย กิ๊กคนที่เท่าไรวะ"
"โหยยยย ไม่เท่าไรหรอกพี่ คนที่ '45' เอง"
"เออๆ กลับก็กลับวะ น่ารำคาญจริง"
...ในที่สุดการเดินทางออกเรือหาปลาอันแสนยาวนานก็สิ้นสุดลง ก็ได้เวลาที่หนุ่มชาวประมงสุดหล่อสาวติดกันทั้งบางอย่างผมจะได้กลับขึ้นฝั่งเสียที
“อาตี๋น้อยยยยยยยยยยยยย”
"มีไรครับป๊า? ตังอ่านหนังสืออยู่ กำลังถึงตอนสนุกเลยเนี่ยป๊า อย่าเพิ่งกวนตังสิ" ผมพูดโดยไม่ได้ละสายตาไปจากหนังสือเล่มโปรด
"อาตี๋น้อย เรากำลังจะเรียนจบ จะมานั่งอ่านหนังสือเล่นๆไปวันๆไม่ได้แล้วนะ?" เถ้าแก่เจ้าของโรงงานแปรรูปปลาที่ใหญ่ที่สุดในแถบภาคใต้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งๆ น้ำเสียงนี้หากถูกใช้กับพนักงานในโรงงานก็คงมีท่าทีกลัวหัวหดกันไปหมด หากแต่มันใช่ไม่ได้กับเจ้าลูกชายตัวดีของเขานี่สิ
"แล้วป๊าจะให้ตังทำอะไรอ่ะ ตังรู้นะว่าป๊าอยากให้ตังไปดูงานที่โรงงาน แต่มันไม่ใช่ทางของตังอะป๊า ตังไม่ได้ชอบทำงานโรงงาน อยู่แต่ในห้องแคบๆทั้งวันอึดอัดตายเลย"
"เฮ้ออออ แล้วอาตี๋จะไปทำงานอะไร ป๊ามีลูกชายคนเดียว มีกิจการโรงงานปลาอันนี้อันเดียว ก็อยากให้คนสืบทอดเป็นอาตี๋น้อย รู้ใช่ไหมว่าป๊ารักโรงงานนี้แค่ไหน?" สุดท้ายเถ้าแก่หรืออาป๊าของตี๋น้อยก็ต้องยอมอ่อนข้อให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้จนได้
"ก็คงรักมากกว่าตังอะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตังจะเข้าไปที่โรงงานพร้อมป๊าละกัน พรุ่งนี้ตังไม่มีเรียน" ผมตอบส่งๆไป จริงๆผมก็ไม่ได้จงเกลียดจงชังอะไรโรงงานปลาของป๊าขนาดนั้นหรอก ก็แค่ไม่ชอบทำงานอะไรแบบนี้ตามที่ผมบอกป๊าไปนั่นแหละ มันไม่ใช่แนวผมอะ ใจป่ะ?
"ดีมาก อาตี๋น้อยของป๊า" ป๊าผมพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ผมเลยได้โอกาสกลับมาสนใจหนังสือเล่มโปรดของผมต่อ ‘โหยอ่านไว้ถึงไหนแล้วลืมเลยเนี่ย ไม่ได้คั่นไว้ด้วย คนหล่อเซ็ง’
-หน้าโรงงานแปรรูปปลา-
"ไหนอ่ะป๊า มีไรให้ตังดูมั่ง? ตังจะได้รีบดูรีบจำจะได้กลับ” ทีแรกผมกะว่าจะแกล้งทำเป็นป่วยจะได้ไม่ต้องมาแล้วแท้ๆ แต่สงสัยผมคงแสดงไม่เนียน โดนป๊าจับได้จนได้
"อาตี๋น้อย อะไรกัน เรายังไม่ทันได้เข้าไปข้างในเลย เดี๋ยววันนี้แหล่ะ ป๊าจะให้เราดูตั้งแต่วิธีการแรก..." เถ้าแก่ทำทีจะลากลูกชายเข้ายังตัวโรงงานแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าเดินก็มีเสียงชายหนุ่ม 2 คนดังมาจากทางท่าเรือ
"ปลามาส่งแล้วครับเถ้าแก่"
"อ้าว ดีเลยไอก้อง ไอเอ็ม เอ็งมาส่งปลาได้ทันเวลาพอดี นี่ๆเอ็งสองคนจำได้มั้ย นี่ตังลูกชายฉัน" ป๊าแนะนำผมให้กับผู้ชาย 2 คนที่มาส่งปลาได้รู้จัก คนนึงหน้าตาดูเถื่อนๆหยั่งกับโจรใต้แต่ความสูงเออ...แบบ...นี่มันคนแคระในเรื่องสโนไวท์ชัดๆ ส่วนอีกคนก็ดูดีหน่อยอย่างน้อยก็สูงกว่า แต่อะไร ขาวซะนึกว่าไม่เคยตากแดด นี่ทำงานกลางทะเลจริงป่าวเนี่ย
"ครับ? อ๋อ คุณตังนี่เอง..." พี่ผู้ชายหน้าเถื่อนพูดขึ้นก่อน
"อ๋อออออ จำได้สิครับเถ้าแก่ คุณเค้าเคยมาที่นี่เมื่อปีสองปีที่แล้วใช่มั้ยครับ" แล้วพี่อีกคนที่ดูเป็นมิตรกว่าก็พูดตาม
"ไอก้อง เอ็งเป็นไรวะ เหม่อเชียว" ไม่ใช่เหมื่อธรรมดานะครับพี่ เหม่อแล้วจ้องมาที่ผมด้วย ทำไมอะ หน้าผมมันมีอะไรแปลกงั้นหรอ?
"ฮะ...ห๊ะ! มีอะไรพี่?"
"เอ็งอ่ะ มีอะไร ทำไมเหม่อวะ?" นั่นน่ะสิ ผมก็อยากรู้ว่าพี่เถื่อนแกจะเหม่อไปไหน
"เปล่า ใครเหม่อ" น่านยังจะมีหน้ามาปฏิเสธ
"สวัสดีครับ พี่...เอ่อ... ?" ผมเพิ่งนึกได้ว่าควรทักพี่ทั้ง 2 คนกลับ แหะๆคงมัวแต่แซะพี่เถื่อนอยู่ในใจเพลินไปหน่อย
"ฮะ ฮะ ฮะ อะไรกันอาตี๋น้อยแค่ปี สองปี จำพี่เค้าไม่ได้หรอ? สองคนนั้นก็พี่ก้องกับพี่เอ็มไง" ป๊าหันมาบอกกับผมว่าพี่เถื่อนที่ผมเพิ่งแซะไปเมื่อกี้ชื่อก้อง แล้วอีกคนที่ดูขาวกว่า(มาก) และสูงกว่า(มากเช่นกัน)ชื่อเอ็ม
"อ่า สวัสดีครับพี่ก้อง สวัสดีครับพี่เอ็ม" ทักไปตามระเบียบก่อนละกันเนอะ ถึงแม้ผมจะนึกไม่ออกแม้แต่นี๊ดดดดดเดียวว่าเคยเจอพี่เค้าตอนไหนก็เหอะ
"สวัสดีครับคุณตัง” คนชื่อพี่เอ็มพูดขึ้น
"ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ครับ เรียกตังเฉยๆก็ได้ครับ" ถึงจะนับว่าเป็นเจ้านายแต่ให้คนที่อายุมากกว่ามาเรียกคุณก็ยังไงๆอยู่แฮะ
"ครับ น้องตัง~" อห.ทีงี้เรียกซะสนิทเลยนะครับพี่
"ไม่ต้องเรียกว่าน้องก็ได้ม้างพี่ เรียกแค่ตังก็พอ" พี่ก้องพยายามยืดตัวไปกระซิบเบาๆกับพี่เอ็มซึ่งผมก็ได้ยินไม่หมดหรอกนะ รู้แค่ว่าพูดถึงผม
"นี่อย่าบอกนะว่า ที่แกเมื่อกี้(?) แล้วไออาการนี่(?) นี่แกยัง..." จู่ๆพี่เอ็มก็ตะโกนขึ้นมา เอาซะคนที่พยายามแอบฟังอยู่อย่างผมแทบสะดุ้ง
"เห้ยๆพอเลยพี่ มีไรไว้คุยกันหลังไมค์" พี่ก้องพูดตัดบทซะงั้น ไรว้าคนกำลังอยากรู้
"พี่สองคนมีอะไรหรือเปล่าฮะ?" ด้วยความอยากรู้อยากเห็นอันมากมายล้นปรี่ของผม ปากมันเลยถามออกไป
"พี่อ่ะไม่มีหรอกครับ แต่ไอก้องอ่ะไม่แน่" เอ้า มาทิ้งบอมบ์ไว้แล้วก็เดินจากไป มันยิ่งน่าสงสัยขึ้นไปอีกนะเนี่ยพี่ 2 คนนี้
"ฮะ ฮะ? ไม่มีอะไรหรอกครับ ไอพี่เอ็มมันคงเมากลิ่นน้ำทะเลอ่ะครับ มันไปอยู่ทะเลมานาน" มีงี้ด้วย
"ห๊ะ? มีโรคนี้ด้วยหรอครับ" ผมถามไปตามที่คิด
"เอ่ออออออ ไม่มีโรคนี้หรอกครับ ผมก็พูดไปอย่างนั้น" เออ...ผมว่าพี่ก็เริ่มเมาแล้วแหละ
"ไอก้อง มาช่วยข้าขนปลาสิวะ มันหนักนะโว้ย มัวแต่ ‘จีบบบบ’ น้องเค้าอยู่ได้"
"เออๆ ไปแล้วโว้ย ไอพี่เอ็มพูดอะไรไม่รู้เรื่อง" พี่ก้องวิ่งตามออกไป อะไรของพี่เค้า 2 คน ขนาดผมไม่ได้ไปอยู่ในทะเลมาผมยังจะเมาตามพี่เค้าเลย--“
"ไอสองคนนี้มันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ แต่เห็นมันบ้าๆบอๆ มันก็ช่วยงานป๊าได้มากเลยนะ สนิทกับพวกมันไว้ก็ดี" ป๊าที่เงียบไปนานจนเหมือนจะถูกลืมพูดกับผม
"ค้าบบบบบ~ แล้วนี่ป๊าจะไปไหนอ่ะ?"
"ป๊าจะเข้าไปเคลียร์งานที่ออฟฟิส เราเดินดูอะไรแถวนี้ไปก่อนละกัน เดี๋ยวป๊าออกมาหา"
"คร้าบๆเดี๋ยวตังเดินเล่นๆอยู่แถวนี้คอยป๊าไปละกัน" ผมเดินเล่นมาเรื่อยๆจนมาถึงบริเวณที่น่าจะเป็นด้านหลังโรงงาน แล้วก็มาเจอกับคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่นานเท่าไหร่
"อ้าว คุณตั...เอ้ย น้องตัง มาทำอะไรแถวนี้ครับเนี่ย" พี่ก้องทักผม
"ก็มาเดินเล่นดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยอะ ว่าแต่พี่ก้องทำอะไรอยู่หรอฮะ" เป็นฝ่ายผมที่ถามกลับบ้างเมื่อเห็นว่าก่อนหน้านี้อีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะเดินไปไหนซักที่
"อ่อ คือพี่กำลังจะเข้าไปเก็บของในโรงงานหน่อยอะครับ"
"อ่า งั้นตังเข้าไปโรงงานกับพี่ก้องได้มั้ย" ไหนๆก็ว่างแล้ว จะให้มาเดินคนเดียวมันก็เหงาๆเนอะ อย่างน้อยมีคนอยู่ด้วยกันก็คงดีกว่า แต่ยังไม่ทันที่ผมกับพี่ก้องจะได้เดินเข้าไปข้างในป๊าก็มาเรียกผมไว้ซะก่อน
"อ่า อาตี๋น้อย ป๊าต้องไปเคลียร์งานในเมือง คงไม่ได้ไปส่งเรากลับบ้านนะ"
"ป๊า~ ทำไมทำกับตังอย่างนี้อ่า แล้วนี่ตังจะกลับยังไง แล้วนี่ป๊าเอาพี่คนขับรถไปด้วยใช่มั้ย โอ้ยยยย ป๊า ป๊าก็รู้ว่าแถวนี่มันไม่ค่อยมีรถ แล้วไหนจะบลาๆๆๆๆๆ" ผมบ่นยาวยืด อะไรกันทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากจะมาที่นี่แต่แรกแท้ๆ พอจะกลับผมยังจะต้องมาหาทางกลับเองอีกหรอเนี่ยยยยยยยยยย อยากจะลงไปดิ้นกับพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอด
"อาตี๋น้อยอย่างอแงสิ เราโตแล้วนะ" ป๊าเริ่มทำเสียงดุ เชอะ แค่นี้ผมไม่ยอมหยุดหรอก
"ป๊า~~~ ตังไม่ได้งอแงซะหน่อย" ผมโวยกลับ
"เอางี้มั้ยครับเถ้าแก่ เดี๋ยวผมไปส่งน้องตังให้ก็ได้ครับ ยังไงผมก็ทำงานจะเสร็จแล้ว" พี่ก้องเสนอขึ้น ผมว่าพี่เค้าคงขี้เกียจฟังผมกับป๊าเถียงกันแหงๆ
"แต่... จะดีหรอไอก้อง" ป๊าเลิกเถียงกับผมแล้วหันไปถามพี่ก้อง
"ผมยังไงก็ได้ครับ ถ้าน้องตังเค้าไม่รังเกียจ" โหยพี่ ไม่ต้องหาทางกลับเองแถมรถฟรีส่งถึงที่ผมจะรังเกียจทำไม พร้อมวิ่งขึ้นรถในทันที่เลยแหละพี่
"เราอ่ะจะเรายังไงอาตี๋น้อย จะกลับบ้านเองหรือจะให้พี่ก้องไปส่งล่ะ?" ไม่น่าถามนะป๊า
"อ่า พี่ก้องไปส่งตังได้ใช่มั้ยครับ ไม่รบกวนพี่ก้องใช่มั้ยครับ??" ต้องเก๊กรักษามารยาทไว้หน่อย เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราใจง่าย เอ้ย เค้าใช่คำนี้กันหรอ ช่างเหอะ
"ไม่รบกวนอยู่แล้วครับน้องตัง" เสนอตัวเองและจะมาบอกว่ารกวนมันก็คงแปลกๆเนอะ ผมนี่ก็ถามอะไรออกไปไม่รู้ งงตัวเอง
"งั้นสรุปว่าไอก้องช่วยไปส่งอาตี๋น้อยด้วยละกันนะ ข้าฝากด้วยขอบใจเอ็งมาก อาตี๋ก็อย่าไปซนกับพี่เค้านะ ป๊าต้องรีบไปแล้ว" ป๊าพูดแล้วรีบเดินจ้ำๆไปขึ้นรถ
"ซนไรเล่าป๊า ตังโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆแล้ว เดี๋ยวสิป๊า มาฟังตังพูดก่อน เชอะ-3- เออ...ถ้างั้นรบกวนด้วยนะครับพี่ก้อง ^^" ผมยังไม่ทันจะพูดจบป๊าก็หนีขึ้นรถไปซะก่อน ทำงี้ได้ไงอะ
"น้องตังรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่เข้าไปข้างในโรงงาน แปปเดียว อย่าเดินไปไหนนะ"
"โหยพี่มาทำเหมือนตังเป็นเด็กอีกคนและ ตังก็อยู่ตรงนี้แหล่ะฮะ" ด้วยความหมั่นไส้ผมเลยทำหน้าค้อนใส่พี่ก้องไปหนึ่งที่
"อ่าวหรอ ไม่เด็กแล้วหรอ เมื่อกี้ยังงอแงกับเถ้าแก่อยู่เลย" แหนะ ยังจะมีหน้ามายิ้มใส่กันอีก
"หึย ไอพี่ก้องบ้าใครงอแง! ไปไหนก็ไปเลย!!" อะไรเนี่ย นึกว่าเป็นคนนิ่งๆขรึมๆที่ไหนได้กวนชะมัด คอยดูเดี๋ยวจะฟ้องป๊า
"ครับๆๆ ไปก็ได้ๆ 55555" แล้ว(ไอ)พี่ก้องก็เดินหายเข้าไปในโรงงาน
หลังจากที่ก้องเดินเข้าไปโรงงานสักพักหนึ่ง เอ็มก็เดินมาเจอตังที่ยืนชะเง้อคอยางเหมือนกำลังมองหาใครซักคนในโรงงานอยู่
"หาใครอยู่หรอครับตัง" เอ็มเดินไปยืนข้างๆตังแล้วทักขึ้นด้วยเสียงอันดังเพื่อแกล้งให้ตกใจเพราะเห็นอีกฝ่ายกำลังเอาแต่สนใจผู้คนในโรงงาน
"เฮ้ย!!! พี่ ผมตกใจหมด ผมรอพี่ก้องอ่ะฮะ" โหพี่ มาเงียบๆผมก็ตกใจหมด เกือบหัวใจวายแล้วไหมนั่น
"ขอโทษครับๆว่าแต่คอยมันทำไมครับ?" พี่เอ็มพูดแล้วเอามืออุดปากเหมือนพยายามกลั้นขำ
"พี่ก้องเค้าจะไปส่งตังที่บ้าน" ผมตอบพี่เอ็มไปตามตรง
"โหย เจอกันวันเดียวคืบหน้าไปถึงขั้นส่งที่บ้านแล้วหรอเนี่ย กิ๊วๆๆๆ" อะไรของพี่แกเนี่ย ที่พี่ก้องว่าเมาทะเลคงจะเป็นเรื่องจริงแฮะ
"กิ๊วหาอะไรพี่ คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย ผมก็แค่ไปส่งน้องเค้าเพราะเถ้าแก่ไม่ว่างหรอกน่า สมองพี่คิดได้แต่เรื่องพวกนี้หรือไง ไปกันเถอะครับน้องตัง" ดีที่พี่ก้องกลับออกมาพอดี ไม่งั้นผมคงไม่รู้จะตอบอะไรพี่เค้าจริงๆ
"ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไร เอ็งจะร้อนตัวไปทำไม เออๆ ช่างมันเหอะ กลับให้ถึงบ้านเร็วๆละกัน ข้าไปล่ะ" ทำไมต้องกลับเร็วๆ?
"อ้าว แล้วพี่ไม่กลับด้วยกันหรอ?" แปลว่าทุกทีกลับด้วยกัน? อยู่บ้านเดียวกัน?
"ไม่ล่ะ ข้าไม่อยากเป็น กขค. ไว้เจอกันที่บ้านนะ เอ็งกับข้ามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว" กขค.คืออะไร? แล้วจะคุยอะไรอีกยาว?
"กขค. อะไรวะ แล้วไอคุณพี่เอ็มมันมีเรื่องอะไรจะคุยนักหนา" พี่ก้องถามคำถามที่ผมสงสัยอยู่พอดี แต่พี่เอ็มดันเดินหายไปแล้ว เอ้า งี้ก็เท่ากับว่าผมยังไม่ได้คำตอบของซักคำถามเลยอะดิ โอ้ยยยยยยยยตังมึน แต่ช่างเหอะ อยากกลับบ้านไปเอายาพารากรอกปากซักขวดแก้มึน
“5555 ไปกันเถอะครับพี่ก้อง ตังอยากกลับบ้านแล้ว”
“ครับๆ” พี่ก้องหันมาพูดกับผมแล้วรีบเดินพาผมไปที่รถ สงสัยหน้าผมมันฟ้องว่ามึนมากจริงๆ
-ขณะอยู่บนรถกระบะที่ผ่านการใช้งานมาอย่างยาวนาน-
"พี่ก้องทำงานกับป๊ามานานหรือยังครับ" ผมเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาจากที่เรานั่งเงียบกันมานาน
"ประมาณ 3-4 ปีอ่ะครับ น้องตังมีอะไรหรือเปล่า?" ห๊ะ นานขนาดนั้นเลย ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ
"ทำไมตังไม่คุ้นหน้าพี่ก้องเลย" ผมถามไปตามที่สงสัย ถึงจะไม่ค่อยได้มาโรงงานแต่หน้าคนงานแต่ละคนผมก็จำได้หมดนะ
"ก็ไม่แปลกหรอกครับ ปกติพี่เข้าโรงงานแค่อาทิตย์ละครั้งสองครั้ง"
"อ๋ออออออ"
"แล้ววันนี้น้องตังคิดยังไงหรอครับ ถึงเข้ามาโรงงานกับเถ้าแก่ได้" ก้องละสายตาจากถนนเพื่อถามคำถามแล้วหันหน้ากลับไปมองถนนใหม่
"ป๊าบอกว่าตังเรียนใกล้จบแล้ว น่าจะเข้ามาลองดูงานที่โรงงานบ้างอะฮะ" ผมว่าตามความจริง
"ว่าแต่น้องตังเรียนคณะอะไรครับเนี่ย" พี่ก้องคงพยายามชวนผมคุยอยู่เพื่อไม่ให้บรรยายกาศในรถเงียบไปอีก
"ตังเรียนคณะบริหารอ่ะครับ...บ้านตังอยู่ขวามือครับพี่ก้อง" เมื่อรถของพี่ก้องขับมาจอดเทียบที่หน้าบ้านผมก็ขอตัวลงและไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณพี่เค้าไป
"ขอบคุณมากนะครับพี่ก้อง กลับบ้านดีๆนะครับ บาย~" พร้อมส่งยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดในชีวิตและโบกมือบ้ายบายให้กับพี่ก้องเมื่อรถขับออกไป
-ตกค่ำ ณ บ้านของก้องกับเอ็ม-
"แหม่ๆ ไอก้อง อารมณ์ดีมาเชียวนะครับ" ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าตัวบ้านดีพี่เอ็มที่ยืนพิงประตูอยู่ก็ทักขึ้น
"อะไรครับคุณพี่เอ็ม?"
"แหน่ะๆ ทำเป็นเฉไฉ เอ็งน่ะถึงไหนแล้วกับน้องตัง" โหพี่ ถามกันตรงๆงี้เลย ไม่กะอ้อมค้อมซักนิดหรือเกริ่นอะไรก่อนเลยไง
"ถึงไหนอะไรกันพี่ ผมก็แค่ไปส่งน้องเค้าเฉยๆ" ผมเดินสวนกับพี่เอ็มเข้าบ้านไป
"เอ็งยังไม่ลืมน้องเค้าอีกหรอวะ?” ถามทั้งๆที่ยังยืนอยู่หน้าประตูบ้าน คิดว่ายืนแบบนั้นหล่อมากเดะ
"แล้วพี่จะลืมรักแรกของพี่มั้ยล่ะ” ผมเลยเอาบ้าง ค่อยๆหันหน้าไปหาพี่เอ็มช้าๆดึงหน้าซักนิดแล้วพูดประโยคที่คิดว่าหล่อที่สุดเท่าที่คิดได้
"ฮั่นน่อวววว ไอก้องน้องรักของข้าเสี่ยวจังวะ" พี่เอ็มเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วกอดคอผมไว้
"เสี่ยวอะไร พูดความจริง" ซึ่งผมก็ยังเก๊กต่อไป
“ตอนนั้นมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนะเว้ย ตั้งแต่ตอนน้องเค้าอยู่ปี 1 ใช่ป่ะ วันนั้นมันวันอะไรน้า?" พี่เอ็มเอานิ่วจิ้มๆที่หัวแล้วทำท่านึก โห แบ้วตายล่ะพี่
“วันกีฬามหาลัย พี่นี่ความจำสั้นจริง” ผมบ่น
“เออๆช่างข้าเหอะน่า มาเล่าต่อๆ” พี่เอ็มทำตาเป็นประกายแล้วลากผมมานั่งที่โซฟาหน้าทีวี
“คือวันนั้นเราไปเจอน้องเค้าที่ซุ้มขายน้ำหลังจากที่แข่งบอลเสร็จไงพี่ วันนั้นซุ้มน้องเค้าขายน้ำผลไม้ น้องเค้าเลยโดนเพื่อนจับแต่งเป็นสตรอเบอร์รี่ยืนเต้นอยู่หน้าร้านอะ” ผมนึกแล้วก็ยิ้มออกมา
“อ๋อๆนึกออกละๆ 555555555 วันนั้นน้องเค้าโคตรตลกอะ เอ็งชอบเค้าตอนเป็นน้องสตรอเบอร์รี่หรอวะ 5555555555 ” โหไอพี่เอ็มนี่ ขำไม่เกรงใจกันเลยนะ
“ตลกอะไรกันพี่ เดี๋ยวผมตบคว่ำ ออกจะน่ารักเหอะ หน้าขาวๆที่สะท้อนกับแสงแดด แก้มที่แดงระเรื่อเพราะไอความร้อน บวกกับชุดสตรอเบอร์รี่สีชมพูนั่น ทำเอาผมแทบละลายลงไปกองตรงนั้นเลยอะพี่คิดดู” ผมพูดแล้วนึกถึงเวลาตอนนั้นต่อ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำเสียจริง
“เออๆข้าเชื่อเอ็งแล้วว่าน้องเค้าน่ารักในสายตาเอ็งจริงๆ โหยเล่นเล่าอย่างกับฟิคเชียว...แล้วนี่เอ็งได้ขอเบอร์น้องเค้าไว้ป่ะ เผื่อแชทๆไรงี้" พี่เอ็มถามขึ้น มันทำให้ผมหลุดจากภวังค์แล้วนึกขึ้นได้
"เออว่ะพี่ ผมลืมไปเลย"
"อ้าวไอนี้ เรื่องแบบนี้มันสำคัญนะ" พี่เอ็มตบหัวผมมาฉาดนึงเต็มๆ
"เถอะน่ะ ผมลืมไปแล้ว..."
"ข้ารู้ล่ะ! เอ็งอยากได้เบอร์น้องตัง เดี๋ยวไอพี่เอ็มคนนี้จะจัดการให้!!" จู่ๆพี่เอ็มก็ยืนขึ้นแล้วทำท่าเหมือนไอมดแดงตอนพร้อมสู้ที่กำมือขึ้นมาข้างนึงแล้วเก๊กหน้าเข้มๆ
“ว่าแต่คนนี้อะ จริงจังใช้ปะ ถ้างั้นเอ็งก็อย่าลืมไปเคลียร์กับน้องๆเด็กๆในสต็อกของเอ็งให้เรียบร้อยละกันก่อนจะไปจีบน้องตังอะ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องมาให้ข้าตามล้างตามเช็ด ข้าขี้เกียจนะโว้ย” พี่เอ็มทำท่าโวยวายแล้วเดินขึ้นบันไดไป
เกลียวคลื่นที่ 2 coming soon!
ความคิดเห็น