คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Soulmate: Our Story
Step 5
เรื่องของเรา
our story
เรื่องวุ่นๆก็จบไป แต่ละคนก็กลับไปทำงานของตัวเอง..
ร่างสูง.. เข้าสนามแข่งรถเป็นครั้งคราว ออกหาปลาเป็นเพื่อนหนุ่มหน้าคมเสมอ
และอาจจะเข้าไปช่วยดูแลมหาวิทยาลัยในบางกรณี
ร่างเพรียวบาง.. หลังจากที่เรียนจบ ก็ออกมาอยู่บ้าน
และยังไม่ได้เข้าไปช่วยดูแลมหาวิทยาลัย
มิ้งค์.. บริหารธุรกิจของครอบครัว และตอนนี้กำลังกุ๊กกิ๊กกับใครบางคน!
ย้อนกลับไปวันที่หนุ่มหน้าคมแนะนำ หนุ่มร่างเล็กให้รู้จักกับหนุ่มหน้ามน
วันนั้นเขาก็รู้แล้วว่า ความรักได้เดินมาหาเขาแล้ว
"ไอพี่มิ้งค์ นี่ไงรุ่นน้องผม ชื่อเติร์ก!"
"..."
"เฮ้ย! นี่เป็นใบ้หรือไง"
หนุ่มหน้าคมถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเพื่อนสนิทของลูกพี่ลูกน้องยังจ้องร่างเล็กไม่กะพริบตา
"..."
"เฮ้ยยยย! ไอพี่มิ้งค์!! เลิกจ้องน้องเค้าได้แล้วมั้ง?
จะทะลุแล้วเนี่ย?!"
"..."
ป๊าบ!
"โอ้ยไอเชี่ยก้อง ตบข้าทำไมวะ?"
"โหพี่ ผมเรียกพี่ตั้งหลายรอบ พี่ยังไม่ตอบผมเลย"
"ก็ข้าไม่ได้ยินนี่หว่า.."
"ไม่ได้ยินหรือมัวแต่จ้องน้องเค้า"
"ข้าเปล่าสักหน่อย ว่าแต่ชื่ออะไรนะครับ"
หนุ่มหน้ามนหันไปถามหนุ่มตัวเล็ก
"เติร์กครับ ชื่อเติร์ก"
"ครับ พี่ชื่อมิ้งค์นะครับ"
"โว๊ะๆ ไอเสือเปลี่ยนไป
อย่างนี้ต้องบอกไอพี่เอ็มซะแล้ว"
"ไอก้อง หุบปาก!"
"เอาสิวะ ผมเป็นคนพามานะพี่ ทำไมพี่ทำแบบนี้อ่ะ"
คำพูดหนุ่มหน้าคมไม่ส่งผลต่อประสาทรับรู้ของมิ้งค์
เพราะตอนนี้ได้ไปอยู่ในโลกที่มีเพียงตนกับเติร์ก
"เห้ยไอก้อง ข้าไปแล้วนะโว้ยยยย!"
"อ่าวเห้ยยย ไปไหนวะ รอผมก่อนสิพี่!"
"ไปกับเติร์กเพราะงั้นเอ็งไม่ต้องไปนะ"
หนุ่มหน้ามนชวนหนุ่มร่างเล็ก ทิ้งให้หนุ่มหน้าคมอยู่คนเดียว
"เรื่องนี้ถึงหูสุทธินันท์แน่!"
•บ้าน
SK•
ร่างเพรียวบางที่วันนี้มาอยู่ที่บ้านของร่างสูง กำลังเบื่อ เบื่อมากจริงๆ
หลังจากที่กลับมาจากเกาะเขาก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเวลาร่างสูงไปทำงาน
พอเขาขอไปด้วย ร่างสูงก็ไม่ยอม เขาถึงนั่งเบื่ออยู่อย่างนี้ไง
"ฮัลโหลป๋า~ ป๋าอยู่ไหน? เมื่อไรป๋าจะกลับมา ตั้มเบื่ออ่ะ ป๋าก็ออกไปทำงาน
ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนตั้มเลย!"
"สวัสดีค่ะ รัวคำถามแบบนี้แล้วป๋าจะตอบทันมั้ยเนี่ย?"
"ชิ!"
"ตอนนี้ป๋าอยู่ที่สนามแข่งรถ กำลังจะกลับแล้ว
รอป๋าแปปนึงนะคะ"
"แปปนึงแน่นะ?"
"แน่ค่ะ"
"งั้นตั้มวางแล้ว รีบๆกลับมาล่ะ ตั้มคิดถึงนะป๋า~"
"ป๋าก็คิดถึงเหมือนกันค่ะ"
หลังจากวางสายร่างสูง ร่างเพรียวบางก็รู้สึกเบื่ออีกครั้ง
จนต้องนอนแก้เบื่อ
ฝ่ายร่างสูงที่รีบกลับมาจากสนามแข่งรถ ก็ไปที่ๆหนึ่งก่อนที่จะกลับบ้าน
ร่างสูงที่กลับมาถึงบ้านแล้ว ก็ต้องสงสัยว่าร่างเพรียวบางหายไปไหน
และก็ได้คำตอบ
"ตั้มคะ ตื่นได้แล้วค่ะ"
"อือออ"
"นอนนานๆระวังปวดหัวนะคะ"
"อื้อออ!" แหน่ะมีดุ
"ไปล้างหน้าล้างตา แล้วไปข้างนอกนะ"
"อื้ออออออ!!"
"ใครบ่นว่าเหงานะ ป๋ามีอะไรมาฝาก"
ร่างเพรียวบางลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินของฝาก
"อะไรอ่ะป๋า"
"ไม่บอกค่ะ ออกไปดูข้างนอกเอง ป๋าไปรอข้างนอกนะคะ"
"ฮื่ออออ ก็ได้!"
ร่างสูงที่รอร่างเพรียวก็อุ้มสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆไว้ในอ้อมกอดแน่น
"ป๋า"
"ชอบมั้ยคะ?"
"ตั้มเคยบอกแล้วไง ของที่ป๋าให้ตั้มชอบทุกอย่าง
ทุกๆอย่างเล้ยยยย"
"เราลองอุ้มมันสิ ท่าทางมันจะชอบเรานะ
ส่ายหางน่าดู"
สิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆตัวนั้นก็คือ เบบี๋สุนัขเพศผู้พันธุ์อเมริกัน เอสกิโม ตัวสีขาวขนปุกปุย ที่ร่างสูงซื้อมาให้ร่างเพรียวบางเลี้ยงแก้เบื่อ
"ป๋า ตั้งชื่อว่าอะไรดีอ่ะ?"
"แล้วแต่เราเลยค่ะคนดี"
"อือ แกจะชื่ออะไรดีน้า ตัวข๊าวขาว
เป็นพันธุ์ที่มาจากเมืองหนาวซะด้วย.."
"..."
"คิดออกแล้วป๋า ต่อไปนี้แกชื่อสโนว์ เข้าใจมั้ยเจ้าตัวเล็ก!"
เจ้าสโนว์ส่ายหางชอบใจในชื่อใหม่ของตนเอง
ร่างสูงที่เห็นร่างเพรียวบางมีความสุขก็มีความสุขตามไปด้วย
"นี่เจ้าสโนว์ คนนู่นอ่ะเป็นป่ะป๊า
ส่วนคนนี้น่ะเป็นม่ะม้า เข้าใจมั้ย?" พูดเองร่างเพรียวบางก็เกิดอาการเขินเอง
รู้สึกว่าเป็นครอบครัวยังไงก็ไม่รู้
"ป๋าไปซื้อมันมา
แต่ยังไม่ได้ไปซื้อบ้านและก็อาหารของมันเลย กะว่าจะชวนเราไปซื้อด้วยกัน.."
"ไปกันเลยป๋า ไปซื้อบ้านให้เจ้าสโนว์กัน นะ...น้า
นะป๋านะ"
"ไม่ต้องมาอ้อนเลยค่ะ.. ยังไงป๋าก็พาเราไป รักอยู่คนเดียว
ตามใจอยู่คนเดียว แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้วเนี่ย!"
"ตั้มก็รักป๋านะ เค้ารักป๊ะป๋า เจ้าตัวเล็กก็รักป่ะป๊านะ"
"แต่ป๋าไม่รักเจ้าตัวเล็กนั่น มันกำลังแย่งอ้อมกอดของเรา
ป๋าไม่ยอม! ส่งมันมาให้ป๋าอุ้มเดี๋ยวนี้เลย มันเป็นเพศผู้ด้วยไม่ได้ๆ"
"คิคิ ป๋าหึงเจ้าสโนว์เนี่ยนะ?" ร่างเพรียวบางพูดพร้อมยื่นเจ้าสโนว์ไปให้ร่างสูงอุ้ม
"ป๋าหึงทุกคนที่เข้าใกล้เรานั่นแหล่ะ ยิ่งเพศผู้ยิ่งหวง
ยิ่งหึงมากๆ รู้ไว้ด้วย"
"ตั้มก็หึงเวลาผู้หญิงเข้าใกล้ป๋านะ ._."
"แต่เราก็รู้ ป๋าไม่มีใคร มีแต่เราจริงๆ
และเราก็มีแต่ป๋า ถึงอย่างนั้นป๋าก็หึงอยู่ดี เพราะฉะนั้นอย่าทำให้หึง
เดี๋ยวจะโดนลงโทษหนัก แล้วจะลุกไม่ไหว" ร่างสูงพูดทิ้งทายก่อนจะไปสตาร์ทรถ
"คนบ้า! บ้าบ้าบ้า! คิดแต่เรื่องแบบนี้!"
ร่างเพรียวบางตะโกนไล่หลัง
•Beauty and The Beast
Malls•
ภายในมอลล์ขนาดใหญ่ ที่มีโซนต่างๆแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน ภาพที่เห็นร่างสูงที่ตอนนี้กำลังอุ้มเจ้าสโนว์และร่างเพรียวบางที่กำลังเกาะแขนร่างสูงนั้น
เป็นภาพที่สาวๆหลายๆคนอิจฉาตาร้อน
"ป๋า เราต้องซื้อบ้านให้เจ้าสโนว์
แล้วจะเอาบ้านไปไว้ที่ไหนอ่ะ บ้านป๋า หรือที่บ้านพ่อ?"
"ขึ้นอยู่กับเรา แต่ถ้าใจป๋านะ บ้านป๋าสิ เราจะได้มาหาป๋าบ่อยๆ"
"แค่นี้ยังบ่อยไม่พออีกหรอ
ตั้มแทบจะไม่ได้กลับบ้านเลยนะ"
"ไม่กลับเลยสิคะดีที่สุด ป๋าจะไม่ปล่อยให้เราไปไหน
จะขังเราให้อยู่กับป๋าตลอด"
"ป๋าก็ห้ามไปไหนนะ~"
"ค่ะ ป๋าสัญญา ไปซื้อบ้านให้เจ้าตัวเล็กดีกว่า
ส่วนจะเอาไว้ไหนค่อยตัดสินใจอีกที"
ร่างทั้งสองบวกกับหมาอีกหนึ่ง ก็เดินไปเลือกตามร้านต่างๆ
จนเจอกับบ้านที่ถูกใจ บ้านสุนัขขนาดปานกลางไปถึงใหญ่ ที่แลดูแล้วอยู่สบาย
เหมาะกับเจ้าตัวเล็กที่ในอนาคตจะตัวไม่เล็กสุดๆ
ร่างสูงที่จัดการจ่ายเงิน และสั่งให้ไปส่งที่บ้านของตน เมื่อหันกลับมาก็ต้องชะงัก
เมื่อเจออริของตนกำลังเดินมาทางนี้
"ไปทางนั้นดีกว่าค่ะ" ร่างสูงบอกร่างเพรียวบาง
"ทำไม?" ถึงแม้จะงงๆแต่ก็เดินตามไป
"จะรีบไปไหนหรอครับ?" ร่างกำยำถามขึ้นมา
"ผมก็ไม่เห็นว่าเรามีธุระต้องคุยกันนี่ครับ หรือไม่จริง?"
"ผมไม่ได้มีธุระกับคุณ
แต่ผมมีธุระกับผู้ชายข้างๆคุณ"
"ใครอ่ะป๋า?" ร่างเพรียวบางที่กำลังจะมีธุระกับชายหนุ่มตรงหน้าถาม
"กวิน.."
"พี่ชื่อกวิน เป็นลูกส.ส.ใหญ่ และกำลังตามจีบตั้มครับ?"
"?!"
"ไม่ต้องงงไปหรอกครับ พี่ชอบตั้มมาตั้งนานแล้ว"
"แต่ตั้มไม่ได้ชอบพี่!"
ร่างเพรียวบางรีบปฏิเสธน้ำใจที่ร่างกำยำมอบให้
"ตั้มไม่ลองไปเดทกับพี่ดูหรอครับ?" แม้จะเห็นว่าแฟนยืนอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่สนใจ
"มึงไม่เห็นว่ากูอยู่ตรงนี้หรอวะ ไอเชี่ย!"
"เห็น แล้วทำไม"
"ป๋าอย่าเลย.."
"มึงก็เห็น แล้วมึงยังจะชวนแฟนกูไปเดทเนี่ยนะ
มึงใช้อะไรคิด มึงคิดว่ากูจะให้แฟนกูไปกับมึงหรือไง?"
"ไม่เห็นยาก ก็แค่ฉุด จัดการ!!"
เมื่อนายสั่ง ชายหนุ่มชุดดำอีกสองสามคนก็รีบเข้ามาจับตัวร่างสูง
"ไอเลวเอ้ยยยย!"
ร่างสูงที่กำลังจะแย่ เมื่อโดนพวกมันรุมทำร้ายร่างกายตั้งสามคน
แต่จู่ก็มีคนมาช่วย
"พวกเอ็งจัดการ!" พ่อของร่างสูงที่อยู่ดีๆก็มาเห็นภาพลูกชายของตัวเองกำลังโดนทำร้าย
สั่งลูกน้องรีบจัดการทันที ส่วนตัวเองก็เดินไปหากวิน
"ถ้าคุณยังไม่หยุดราวีลูกชายผมกับแฟน
ระวังจะเดือดร้อนมากกว่านี้ ฝากไปบอกพ่อของคุณนะว่า
คนที่คุณมีเรื่องคือลูกชายของสุทธิพันธ์.."
"และคุณก็ไม่ต้องตามผมอีกเข้าใจมั้ย ผมรักป๋า
และจะไม่มีวันรักใคร ตราบสิ้นลมหายใจของผม!"
"ฮ่าๆ ในที่สุดมึงก็ได้ยินแล้ว ตั้มน่ะเมียกู เข้าใจมั้ย
แค่กๆ" ร่างสูงที่กำลังข่มร่างกำยำก็ต้องสำลักเลือด
"ป๋า~ หยุดโม้
แล้วไปโรงพยาบาลได้แล้ว!"
"เตรียมรถ ไปส่งลูกฉันที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!!"
•โรงพยาบาล
TJ•
ร่างสูงที่ถูกซ้อมมา ก็เข้าไปตรวจเช็คร่างกาย และรับการปฐมพยาบาล
"อาการของคนไข้ ไม่ได้ร้ายแรง แต่ก็อ่อนเพลียเพราะเสียเลือดพอสมควร
ทางที่ดีก็ควรจะนอนให้น้ำเกลือ เพื่อที่ร่างกายจะได้พักฟื้นครับ"
เมื่อแพทย์บอกเช่นนั้น ตอนนี้ร่างสูงก็เลยอยู่ในห้องคนไข้เรียบร้อย
"ป๋า พี่มิ้งค์โทรมาบอกว่าเดี๋ยวมาเยี่ยม
ฝากบอกว่าอย่าเพิ่งหลับ จะพาน้องสะใภ้มาหา?"
"ห๊ะ? มันมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร?"
"ตั้มก็ไม่รู้
แต่เห็นพี่ก้องเป็นรุ่นน้องที่พี่เค้ารู้จักอ่ะ"
"มันน่ะตัวดี เรารู้มั้ย มันพูดกับป๋าว่าไม่รีบร้อน
ความรักจะมาก็มาหาเอง แล้วดูมันตอนนี้สิ แล้วเจ้าสโนว์?"
"อยู่กับพ่อป๋าอ่ะ น่าจะพากลับไปที่บ้านก่อน แล้วค่อยมาส่งให้มั้ง"
"ดีแล้วล่ะ ถึงวันนี้ป๋าเจ็บตัว
แต่ป๋าก็ได้รู้อย่างนึงนะ ป๋ารู้ว่าเราเป็นห่วงป๋ามากแค่ไหน
มากพอๆกับที่ป๋าเป็นห่วงเรา"
"ตั้มก็ห่วงป๋ามาตลอด ป๋าอย่าทำให้ตั้มเป็นห่วงสิ
ตอนที่ป๋าโดนทำร้าย ตั้มใจหายมากเลยนะ"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มิ้งค์เดินเข้ามาพร้อมกับว่าที่แฟน
"ไงไอเชี่ยเอ็ม หายแล้วหรอวะ?"
"ก็ดี กำลังใจดีเว้ย!"
"เออนี่ เติร์ก ว่าที่แฟนข้าเว้ย"
มิ้งค์รีบแนะนำหนุ่มตัวเล็กข้างๆตนทันที
"สวัสดีครับพี่เอ็ม"
"หวัดดีๆ เราคิดดีแล้วหรอที่จะมาคบไอมิ้งค์นี่น่ะ ไอนี่มันเจ้าชู้
กะล่อน.."
"พอเถอะครับเอ็ง พอเถอะ คนนี้ข้าจริงจังมากเว้ย
ข้ารักมากจริงๆ"
"อย่าไปเชื่อมัน พี่เป็นเพื่อนมันมาตั้งหลายปี.."
"ข้าขอเถอะไอเอ็ม มันเป็นอดีตไปแล้ว
ตอนนี้ข้าเป็นคนใหม่แล้วเว้ย พี่รักเติร์กคนเดียว"
"พี่มิ้งค์พูดอะไรก็ไม่รู้!"
"ฮ่าๆ ก็พี่รักเติร์กจริงๆนะ ❤"
"รู้แล้วน่า!!"
"ฮะแฮ่ม! ไหนเอ็งบอกว่ามาเยี่ยมข้า
แล้วมีสวีทวี๊ดวิ้วกันนี่นะ"
"เอ็งก็ไม่ได้ต่างจากข้าเลยนะ"
"ว่าแต่เติร์กนี่อายุเท่าตั้มหรือเปล่า"
"เติร์กเพิ่งเรียนจบ"
"โช๊ะเด๊ะ! แก๊งค์เราเนี่ยได้เมียอายุเท่ากันหมดเลย
ทั้งข้า เอ็ง ไอก้อง ไอต้น" ร่างสูงพูดถึงแก๊งค์ของตัวเอง
"ไอต้นมันเด็กกว่าเราตั้งเกือบห้าปีนี่
งี้แฟนมันก็แก่กว่ามันงั้นดิ"
"เคยเห็นแฟนมันอยู่เหมือนกัน
เพื่อนสนิทของตังนั่นล่ะ"
"ฮั่นน่อว! ไม่ธรรมดา เออ ข้าไม่กวนเอ็งและ
ข้ากลับดีกว่า"
"จะกลับไปอยู่กับเติร์กก็บอก อย่าอ้างข้าเลย
ข้ารู้ทันเอ็ง เอ็งจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"ทำมาไล่ข้า
เอ็งก็อยากจะอยู่กับเด็กตัวเองเหมือนกันแหล่ะวะ"
"ไปๆ กลับไปเลย!"
"งั้นข้าไปล่ะ ไว้เจอกัน"
"สวัสดีครับพี่เอ็ม บายนะตั้ม"
หนุ่มตัวเล็กที่กำลังนั่งคุยกับตั้มก็บอกลา เมื่อเห็นว่าที่แฟนตัวเองกำลังจะกลับ
"บายเติร์ก แล้วเจอกัน"
และคืนนั้นคนไข้ก็หลับฝันดี เพราะมีคนๆนี้มาเฝ้าไข้ตลอดค่ำคืน..
หลังจากที่ร่างสูงออกจากโรงพยาบาล ร่างสูงก็ไปทำงานที่สนามแข่งรถเป็นปกติ
แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ.. ร่างสูงไม่ได้ติดต่อร่างเพรียวบางสามวันเต็ม!
สามวันที่ทำให้ร่างเพรียวบางร้อนใจว่าร่างสูงเป็นอะไร
เกิดเหตุการณ์อะไรหรือเปล่า?
เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างเพรียวบางจึงติดต่อไปที่หนุ่มหน้าคม
ผู้ที่อยู่บ้านเดียวกันกับร่างสูง
"พี่ก้อง ป๋าอยู่ที่บ้านมั้ย?"
"นี่พี่ก็สงสัย
ไอพี่เอ็มไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว.."
"สามวัน!!"
"ใช่ พี่ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน
มันอาจจะอยู่ที่สนามแข่งรถก็ได้ ตั้มลองเข้าไปดูสิ"
"ขอบคุณพี่ก้อง แล้วตั้มจะส่งข่าวไป"
ร่างเพรียวบางรีบวางสาย และออกไปสนามแข่งรถทันที
•สนามแข่งรถ
GTA•
ร่างเพรียวบางที่เพิ่งมาถึง ก็เดินตามหาร่างสูงที่ไม่ได้ติดต่อตนมาสามวัน
"เห็นป๋ามั้ย?" ร่างเพรียวบางถามคนที่น่าจะเป็นลูกน้อง
"นายอยู่ในออฟฟิศครับคุณหนู เหมือนนายจะ.. อ้าว!"
ยังไม่ทันพูดจบ คุณหนูของตนก็เดินลิ่วไปแล้ว
"ป๋าอยู่ไหน?" เมื่อมาอยู่ในออฟฟิศก็ถามขึ้นอีกครั้ง
"นายอยู่ในห้องทำงานครับ"
"ขอบใจ!" ร่างเพรียวบางรีบไปห้องทำงานของร่างสูง
"ป๋า!" ร่างสูงสะดุ้งเฮือก เมื่อร่างเพรียวบางตะโกนขึ้นมา
"มันเป็นใคร?" ร่างเพรียวบางถามถึงผู้หญิงที่ยืนอยู่
"ลูกค้าไงคะ"
จะให้ร่างเพรียวบางเชื่อได้อย่างไร
ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นกำลังส่งสายตาหยันมา
"อ๋อ ที่ป๋าไม่ได้ไปหาตั้มเพราะติดลูกค้าสินะ
ตั้มเข้าใจล่ะ ป๋าว่างเมื่อไรค่อยไปหาตั้มละกัน" ร่างเพรียวบางพูดจบ
ก็เดินออกจากห้องไป
"แหม แฟนของคุณนี่ท่าทางจะขี้หึงไม่ใช่เล่นนะคะ"
"ออกไป! ผมบอกให้ออกไป!! ออกไป!!"
ร่างสูงไล่ผู้หญิงคนนั้นออกจากห้องของตน
"อ้าวคุณหนู ทำไมรีบกลับล่ะครับ?"
"ป๋าเค้าไม่ว่าง ตั้มจะอยู่ทำไม"
"เอ๋? หมายถึงผู้หญิงที่อยู่ในห้องหรือเปล่าครับ
นั่นมันลูกของเพื่อนสนิทเสี่ย.."
"แต่ท่าทางเค้าไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนกับป๋าหรอก..
ตั้มกลับก่อนละกัน"
"คุณหนูครับ คุณหนูอาจจะงอนที่นายไม่ได้ไปหา
แต่สามวันมานี้มีแต่เรื่องให้นายเคลียร์ไม่เว้นแต่ละวัน เมื่อวานนายก็ตากฝน
เห็นว่าเมื่อคืนไข้ก็ขึ้น แต่นายก็ยังมาทำงานต่อ.."
ลูกน้องของร่างสูงยังพูดไม่จบ ร่างเพรียวบางก็รีบตรงไปยังห้องที่จนเพิ่งเดินออกมา
"ป๋า!! ไม่สบายทำไมไม่บอก"
"ป๋า ไม่ได้เป็นอะไร"
"นี่นะ ตัวร้อนจี๋เลย"
"ก็ป๋า ไม่อยากให้เราเป็นห่วง เดี๋ยวมันก็หายเอง"
"ป๋าจะหายไป หรือไข้จะหายกันแน่!"
"กินยายัง?"
"ยัง ก็ว่าจะกิน แต่ผู้หญิงคนนั้นดันเข้ามาหาก่อน"
"แม่นั่นน่ะนะ? ตั้มจะไปตบสักที
มัวแต่อ่อยผู้ชายอยู่นั่น!"
"หึงก็บอกว่าหึงสิคะ"
"ใช่ ตั้มหึง แล้วนี่ป๋าทานข้าวเช้าหรือยัง?"
"ยัง.."
"ป๋าไปนอนเลย เดี๋ยวตั้มไปทำข้าวต้ม แล้วจะมาปลุก"
"เช็ดตัวให้ด้วยได้มั้ยคะ?"
"ฮื่อออ! เช็ดก็ได้ ไปนอนเลยไป!"
ร่างเพรียวบางสั่งเสร็จก็รีบไปทำอาหาร
ข้าวต้มร้อนๆถูกยกมาเสิร์ฟที่ห้องนอน ในออฟฟิศของร่างสูง
"ป๋า~ ตื่นได้แล้ว"
"เสร็จแล้วหรือคะ?" ร่างสูงงัวเงีย
"อื้อออ ป๋าลุกขึ้นมาทานเร็ว ตัวยังร้อนอยู่เลย
ตั้มต้องรีบเช็ดตัวแล้ว.." ร่างเพรียวบางลุกเข้าไปในห้องน้ำ
เตรียมอ่างกับผ้าขนหนูมาเช็ดตัว
"ทำไมป๋ายังไม่ทานอีกเนี่ย!"
"ก็ป๋ารอให้เรามาป้อนนี่คะ แต่เราเช็ดตัวก่อนก็ดี
ป๋าร้อนจะตายอยู่แล้ว" ร่างสูงขยับมาถอดเสื้อของตน
"คนบ้า! คิดจะถอดก็ถอดเลยหรือไง?"
"ก็ป๋าร้อน มาเช็ดเร็วนังหนู~"
"ฮื่ออออ!"
สุดท้ายร่างเพรียวบางก็ต้องเช็ดตัวให้ร่างสูงอยู่ดี
ร่างเพรียวบางบรรจงเช็ดตัวให้ร่างสูงตั้งแต่ใบหน้าคมที่ทำให้ตัวเองหลงรัก
ไล่มาเรื่อยจนมาถึงกระดูกไหปลาร้าที่แสนเซ็กซี่
ผ่านหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเรียงตัวกันอย่างสวยงาม..
"ไม่เอาแล้ว ป๋าเช็ดต่อเองเลย!"
"ทำไมล่ะคะ เราก็เห็นหมดแล้วไม่ใช่หรอ จะอายทำไมกัน?"
"ป๋านี่บ้า บ้าที่สุด ใครจะไปอายล่ะ
ตั้มไม่ใช่คนหน้าด้านนะ!"
"โอเคค่ะๆ เดี๋ยวป๋าเช็ดเอง แต่เราต้องมาป้อนป๋านะ"
"นี่ป๋าไม่สบายจริงป่ะเนี่ย ทำไมยังเจ้าเล่ห์อยู่เลย
แบบนี้มันหายดีแล้วชัดๆ"
"ก็มีคนที่รักมาดูแล ก็เลยมีกำลังใจไงคะ เราน่ะ
เป็นกำลังใจให้ป๋าในทุกๆเรื่องเลยนะ ถ้าขาดเราไป ป๋าก็เหมือนขาดลมหายใจ"
"ถ้าปลาขาดน้ำแล้วมันตาย
ตั้มขาดป๋าก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันนั่นแหล่ะ"
หลังจากนั้นร่างเพรียวบางก็มาป้อนอาหารเช้าให้ร่างสูง ที่ยอมทานแต่โดยดี
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ร่างเพรียวบางเพิ่งจะทราบ คือ ร่างสูงจะงอแงไม่ทานยา
"ป๋า ทานยาได้แล้ว"
"ไม่ทาน!"
"ป๋าอย่างอแง ไม่ทานแล้วจะหายได้ไง"
"เราก็ป้อนป๋าสิ แล้วป๋าจะทาน"
"ฮึ่ย ตลอด"
ถึงอย่างนั้นร่างเพรียวบางก็ยอมทำตามที่ร่างสูงต้องการ
ร่างเพรียวบางหยิบยาใส่ปากของตัวเอง และค่อยๆประกบลงที่ปากหนา
จากตอนแรกที่เป็นเพียงการป้อนยา แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครสามารถควบคุมตัวเองได้
ลิ้นร้อนซุกซนเข้ามาสำรวจในโพรงปากเล็กที่แสนหวานฉ่ำ
พร้อมเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างยั่วเย้า จึงผละออกมา
"ว๊า ต้องป่วยบ่อยๆซะแล้ว จะได้มีคนป้อนยาแบบนี้"
เพี๊ยะ!
"ยานี่แปลกนะคะ มันหวาน กลมกล่อม อร่อยสุดๆเลยค่ะ"
"ตั้มเสียเปรียบป๋าตลอด"
"แล้วยอมมั้ยคะคนดี?"
"ตั้มก็ยอมป๋าตลอดนั่นแหล่ะ ตอนนี้นอนพักได้แล้วป๋า~"
"ไม่นอน ป๋ายังไม่ง่วงเลย"
"ทำไมป๋าดื้ออย่างนี้เนี่ย!"
"ก็ติดนิสัยเรามาไงคะ"
"แล้วต้องให้ตั้มทำยังไง ป๋าถึงจะยอมนอน"
"มานอนให้ป๋ากอดสิ ป๋าจะรีบนอนเลยค่ะ"
"คนเจ้าเล่ห์!" ถึงจะต่อว่าแบบนั้น
แต่ร่างเพรียวบางก็ทิ้งตัวลงบนเตียง ข้างๆร่างสูงอยู่ดี
ในบางครั้งร่างเพรียวบางก็ต้องยอมตามใจร่างสูง เพราะว่าร่างสูงนั้นแทบจะยอมตามใจตนตลอดเวลา
'การยอมตามใจกันและกันบ้าง จะทำให้ความรักของคนทั้งสองลงตัว และแฮปปี้สุดๆ!'
ร่างสูงตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้น อาจจะเป็นเพราะมีคนเฝ้าไข้ให้นอนกอด
หรือเพราะยาดีก็ตาม..
"ป๋าดีขึ้นยัง?"
"ค่ะ ป๋ารู้สึกดีขึ้นแล้ว"
"ป๋า ตั้มมีอะไรจะขออย่างนึง.."
"อะไรหรอคะ"
"ตั้มจะเข้ามาที่ทำงานกับป๋า ป๋าห้ามขัดตั้มนะ
นี่ถ้าป๋าไม่ป่วย ตั้มงอนจริงๆด้วย ไม่ติดต่อตั้มตั้งสามวัน!"
"โถ่.."
"หยุด! แล้วไหนจะผู้หญิงคนนั้นอีก ตั้มไม่ชอบ ไม่ชอบ
ไม่ชอบเลย ป๋าเข้าใจมั้ย?"
"เข้าใจค่ะ ป๋าตามใจเราแล้วกัน
ถ้าเราอยากมาที่นี่ก็มาได้"
"ดีมาก! ป๋าใจดีที่สุดในโลกเล้ยยย"
"มาให้ป๋าหอมแก้มทีนึงสิ"
ฟอดดดด
"ชื่นใจจริงๆ"
•คฤหาสน์เกษารัตน์•
วันนี้ก็ยังคงเป็นวันที่เงียบเหงาอีกเช่นเคย ไม่ใช่เพราะร่างสูงไปให้ไป หากแต่ว่าตนเองนั้นเป็นฝ่ายไม่อยากไป จะว่าเหงาก็ไม่เชิง เพราะมีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยกำลังวิ่งเล่นไปมาอย่างสนุกสนานในสวน
"สโนว์ แกอย่าวิ่งมากซิ เดี๋ยวก็เหนื่อยอีก
ฉันไม่อยากพาแกไปโรงพยาบาลสัตว์"
"โฮ่ง! โฮ่ง!" ถึงแม้ว่าร่างเพรียวบางจะบ่นแต่เจ้าสัตว์สี่เท้าตัวจ้อยก็ไม่สน
แถมยังเห่าเยาะเย้ยอีกต่างหาก
"ฉันไม่สนใจแกแล้ว! งอน!"
ถึงจะเป็นสัตว์เลี้ยงแต่มีหรือที่จะไม่รู้ว่าเจ้าของตนเองกำลังงอนอยู่
เจ้าสโนว์รีบวิ่งไปหาเจ้านายของตนทันที
"นี่!!! ไอหมาหน้าม่อ แกมาซุกแฟนฉันอีกแล้วหรอวะ ไอสโนว์" เสียงตะโกนดังลั่นของร่างสูงทำไมเจ้าสโนว์ตกใจ
"ป๋า~ ทำไมต้องไปดุมันด้วย"
"ก็มันกำลังจะซุกอกเรา ป๋าไม่ยอม"
"เมื่อไรป๋าจะเลิกหึงมันสักทีเนี่ย
มันก็เป็นแค่สัตว์เลี้ยง"
"เมื่อมันไปทำหมัน!"
"ป๋าบ้าป่ะ มันเพิ่งอายุไม่กี่เดือน
จะพามันไปทำหมัน"
"ช่างเถอะค่ะ ส่งมันมานี่"
ร่างเพรียวบางส่งเจ้าสโนว์ในอ้อมกอดไปให้
"เจ้าสโนว์ แกมันหมาเจ้าชู้!
ฉันเชื่อว่าถ้าแกได้เห็นหมาที่ไอมิ้งค์เลี้ยงกับเติร์ก แกจะต้องกระโจนไปหาแน่!
เพราะมันเป็นเพศเมีย"
"ป๋านั่งคุยกับหมาเนี่ยนะ?"
"ไม่เห็นผิดเลย เนอะสโนว์"
"แล้วแต่ป๋าเลยอ่ะ"
"เจ้าสโนว์ เอางี้ดีกว่า ว่างๆฉันจะพาแกไปหาหมาไอมิ้งค์
และแกก็ไปขอมันเป็นแฟนซะนะ ไอมิ้งค์จะได้เงิบที่เสียลูกสาว"
"โฮ่ง! โฮ่ง!"
"เก่งมากไอ้หนู!"
เมื่อได้รับคำชมเจ้าสโนว์ก็สั่นหางกระดุ๊กกระดิ๊ก
"แล้วทำไมวันนี้ป๋ากลับเร็ว?"
"เปล๊าาาา ไม่มีอะไร?"
"เสียงสูง?"
"ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ วันนี้พ่อเรากลับกี่โมงล่ะ
ป๋าจะอยู่ทานข้าวกับพ่อเราหน่อย"
"กลับห้าโมง ว่าแต่ดีกันแล้วหรือไง"
"เปล่า ก็แค่ทำตัวเป็นลูกเขยที่ดี"
"ให้มันจริงเหอะป๋า"
"แน่นอน!"
ตกเย็น
เมื่อพ่อของร่างเพรียวบางกลับมาถึง ร่างสูงก็เริ่มป่วนพ่อตาทันที
"สวัสดีครับคุณพ่อ"
"ใครพ่อแก ฉันมีลูกคนเดียว"
"แต่ลูกคุณพ่อตอนนี้เป็นเมียผมนะครับ"
"ฮึ่ย ไอนี่เนี่ยมันกวนโมโหชะมัด มีธุระอะไร มาหาฉันทำไม?"
"ผมไม่มีธุระผมมาไม่ได้หรอ? เมียผมอยู่นี่ทั้งคน"
"มีเรื่องอะไร ว่ามา!"
"ไม่เอาน่า รอบอกตอนทานข้าว
เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์นะครับคุณพ่อ"
"ไอเวรนี่!" พ่อของร่างเพรียวบางเดินกลับไปที่ห้องทำงาน
ก่อนจะลงมาทานอาหารเย็นร่วมกัน
"บอกให้จัดที่เพิ่มสักสามที่
เดี๋ยวมีคนมาทานอาหารเย็นที่นี่นะครับ แม่นมสชา" ร่างสูงบอกกับแม่นมคนสนิท
"ใครจะมาอ่ะป๋า?"
"พ่อป๋า กับเถ้าแก่"
"มาทำไมอ่ะ มีเรื่องอะไรงั้นหรอ"
"ไม่มีเรื่องอะไรหรอกน่า อย่ากังวลไปเลย
มีแต่ข่าวดี"
"ข่าวดีอะไร?"
"เดี๋ยวหนูก็รู้เองค่ะ ไปเรียกคุณพ่อได้แล้วนะคะ"
และมื้อเย็นก็มาถึง โดยมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญถึงสามคน
"มาทำไมเยอะแยะ แกใช่มั้ยที่พามา?" พ่อของร่างเพรียวบางหันไปถามร่างสูง
"แหม่ คุณพ่อ ก็แค่สองครอบครัวเจอหน้ากัน
คุณพ่อจะซีเรียสทำไมครับ เนอะพ่อ เนอะเถ้าแก่"
"ไอ้นี่หนิ ฉันไม่ใช่พ่อแก"
"แต่คุณพ่อกำลังจะเป็นพ่อตาผมครับ"
"เอาล่ะๆ พักยกก่อน ทานอาหารกันก่อนดีกว่า
มีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย"
"อ่ะนี่ ของโปรดของเรา"
มือหนาตักของโปรดให้ร่างเพรียวบาง
"นี่ก็ของโปรดป๋าไม่ใช่หรอ เอาไปสิ"
ร่างเพรียวบางก็ตักของโปรดให้ร่างสูงเช่นกัน
"นี่คุณสองคนมีธุระอะไรถึงมาหาผม"
"ธุระของลูกผมจะเหมาะกว่า"
"อย่าบอกนะว่าคุณ..?"
"ใช่ครับ ผมมาเป็นผู้ใหญ่สู่ขอตั้มให้ลูกชายผม!"
"!!!"
"ไอนี่มันกล้ามาก"
"แล้วคุณว่ายังไง?" เถ้าแก่ที่ถูกร่างสูงเชิญมาถามขึ้น
"มันไม่เร็วเกินไปหรอ?"
"สำหรับผม ผมคิดว่ามันไม่เร็วไปหรอก การที่คนสองคนตกลงปลงใจกันแล้ว
ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วยังไงเค้าทั้งสองก็ต้องเป็นของกันและกัน
และดูแลกันจนถึงวันสุดท้าย.." พ่อของร่างสูงตอบคำ
"ถ้าคิดว่าเร็วไป หมั้นก่อนก็ได้"
"แต่..."
"คุณยังคิดว่าคุณจะหวงลูกคุณได้อยู่หรอ
มันสายไปแล้วนะคุณ เท่าที่ผมรู้มา
ลูกของพวกเราก็คบกันมาจนถึงตอนนี้ก็สามปีกว่า"
"แล้วลูกของคุณก็เรียนจบแล้วด้วย
ถ้าคุณให้อาเอ็มหมั้นหมายกับอาตั้มนะ เผลอๆ อาจจะมีคนไปช่วยดูงานที่มหาวิทยาลัยก็ได้นะคุณ"
"พวกคุณเล่นปิดทางผมไว้ขนาดนี้
ผมมีทางเลือกด้วยหรอ"
"แสดงว่าคุณตกลง"
"ตกลง แต่แค่หมั้น"
"ขอบคุณมากครับคุณพ่อตา
ผมรักลูกของคุณพ่อมากที่สุดในเอกภพเลยครับ ❤"
"ขอบคุณนะพ่อ ตั้มรักพ่อน้า~"
"เฮ้อออ สุดท้ายวันนี้ก็มาถึง"
"เอาน่า ลูกของผมเป็นแฟนกับหนุ่มชาวประมง
ผมยังไม่เครียดเลย" เถ้าแก่พูดถึงลูกชายสุดที่รักของตนกับหนุ่มหน้าคม
"ผมอยากได้รายละเอียดเกี่ยวกับการหมั้น
อยากให้เป็นงานส่วนตัวหรือว่าไม่เป็นงานส่วนตัว"
พ่อของร่างสูงถามถึงรายละเอียดของงานหมั้น
"ตั้มอยากได้งานส่วนตัวมากกว่า เชิญแขกแค่ไม่กี่คน
ที่สนิทก็พอ ป๋าว่าไง?"
"เราว่าไง ป๋าก็ว่างั้นค่ะ"
"สรุปว่าเป็นงานส่วนตัวนะ เดี๋ยวพ่อจัดการให้นะเอ็ม
คุณธนบดี วันนี้พวกผมสองคนขอตัวกลับก่อนนะ"
"เชิญ"
บรรยากาศหลังจากมื้ออาหารก็เป็นไปด้วยดี ร่างสูงก็อยู่กับร่างเพรียวบาง
โดยที่วันนี้ตนจะเป็นคนนอนที่นี่
"ป๋าคิดมานานหรือยังเรื่องวันนี้"
"ป๋าคิดมาตลอดค่ะ เพราะป๋าจริงจังกับเรา
ยังไงป๋าก็ต้องแต่งงานกับเรา แค่เรา"
"ป๋า~ ตั้มคิดไม่ผิดจริงๆที่เป็นแฟนกับป๋า
ป๋าต้องเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของตั้มแน่ๆ"
"เราก็เป็นของขวัญที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตป๋า
ถ้าชีวิตป๋าขาดเรา ป๋าก็คงอยู่ต่อไปไม่ได้"
"ชีวิตตั้มก็เหมือนกัน
จะว่าไปพวกเราก็ผ่านอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันเยอะ.."
"และถ้าเราไม่รักกันมากขนาดนี้
เราก็คงไม่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านั้นมาได้ แต่เพราะพวกเรารักกัน❤"
"เรื่องของตั้มก็คือเรื่องของป๋า
เรื่องของป๋าก็คือเรื่องของตั้ม ทุกๆเรื่องก็คือ 'เรื่องของเรา'
ขอบคุณที่ป๋าเกิดมาคู่กับตั้ม"
"ขอบคุณที่ตั้มเกิดมาคู่กับป๋า"
"ขอบคุณที่เราเกิดมาเพื่อกันและกัน"
ร่างทั้งสองพูดพร้อมกัน
"ขอบคุณจริงๆ ตั้มรักป๋านะ เด็กป๋ารักป๋าน้าาาา~"
"ป๋าก็รักเด็กป๋าค่ะ"
ไม่มีอะไรจะสุขไปมากกว่าการได้เกิดมาเพื่อกันและกัน..
'เรื่องราวความรักของทั้งสองอาจจะมีทุกข์บ้าง สุขบ้าง รักจนล้นอก
หรือเหงาจับใจ แต่แค่ทั้งสองพร้อมที่จะก้าวไปด้วยกัน
และอยู่เคียงข้างกันตราบจนวันสุดท้ายของชีวิตก็เพียงพอแล้ว..'
'LOVE TILL THE END ❤'
End.
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น