คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Soulmate: Secret... Not a secret anymore
Step 3:
ความลับ... ไม่ลับอีกต่อไป
Secret... Not a secret anymore
นับจากวันที่ร่างสูงขอร่างเพรียวบางเป็นแฟน ก็ผ่านมาเกือบสามปีแล้ว นั่นหมายความว่าตั้มใกล้จะเรียนจบ และพ่อของตั้มกำลังจะกลับมา…
•MT University•
ร่างเพรียวบางที่เมื่อสามปีก่อนน่ารักสดใสเช่นไร ตอนนี้ก็เพิ่มขึ้นทวีคูณเช่นนั้น ตอนนี้ร่างเพรียวบางดูเหมือนจะมีเพื่อนมากขึ้น แต่ในความคิดของร่างเพรียวบางกลับไม่คิดเช่นนั้น
"อ้าวตั้ม วันนี้พี่เอ็มยังไม่มาหรอ?" นั่นล่ะ ทุกคนที่คุยกับเขา ต้องการที่จะรู้เรื่องของพี่เอ็ม แล้วเขาจะพอใจได้อย่างไรกัน ฮึ?!
"ยังอ่ะ พอดีว่าป๋าต้องเตรียมงานอะไรก็ไม่รู้อ่ะ ตั้มจำไม่ค่อยได้"
"พี่เอ็มเป็นชาวประมงต้องเตรียมงานด้วยหรอ"
"นี่ มันจะมากไปแล้วนะ ป๋าจะเป็นชาวประมงแล้วไง ตั้มก็รักของตั้มอ่ะ เธออย่ามายุ่งดีกว่า ไปหาผู้ชายของตัวเองเถอะ อย่ามาแย่งของคนอื่นเค้าเลย!"
"นี่ตั้มหาว่าเราจะแย่งพี่เอ็มหรอ ทำไมตั้มต้องว่าเราแบบนี้"
"ตั้มก็แค่บอกว่าให้ไปหาผู้ชายของตัวเอง เธออยากรับก็รับไปสิ ตั้มไม่แคร์!!" ร่างเพรียวบางสวนร่างระหงของหญิงสาวที่กำลังจะมาแย่งป๋าไปจากตน
"แล้วมันไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรือไง หนอยยย ที่แท้ก็แอ๊บเงียบ แต่ฟาดเรียบใช่มะตั้ม อย่าคิดว่าเราไม่รู้นะว่าตั้มสนิทกับพี่มิ้งค์"
"นี่เธอเป็นบ้าหรือไง ใครแอ๊บ ตั้มไม่เคยแอ๊บอ่ะ จะแรดก็แรดเลย มีไรป่ะ?" ร่างเพรียวบางพูดก่อนจะหันหลังกลับไป แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินไป กลับโดนร่างของหญิงสาวคนเดียวกันจับหันหน้ามากำลังจะตบ แต่ก็มีเสียงดังขึ้นอย่างโกรธแค้น
"หยุด!!! จะทำอะไรตั้มน่ะ" ร่างสูงมาทันเห็นเหตุการณ์ และนั่นเป็นต้นเหตุที่ทำให้หญิงสาวคนดังกล่าวรีบหนีไป
"ป๋า~" ร่างเพรียวบางที่เห็นร่างสูงรีบโผมากอดด้วยความดีใจ ไม่ใช่ดีใจที่ไม่ถูกตบนะ แต่ดีใจที่ป๋ามาเร็วกว่าที่คิดเสียอีก
"ไงล่ะเรา ถ้าป๋ามาไม่ทันแล้วถูกตบจะทำไงหืม?"
"ยังไงป๋าก็มาทันแหละน่า ตั้มรู้" ร่างเพรียวบางคลอเคลียร่างสูง คล้ายลูกแมวน้อยๆกำลังอ้อนเจ้าของของตน
"เฮ้อ เราเนี่ยดื้อจริงๆ ป๋ามารักคนแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้"
"ตั้มก็ไม่รู้ว่ารักคนแบบป๋าได้ไงเหมือนกันนั่นแหล่ะ" เมื่อร่างสูงพูดแบบนั้น มีหรือที่ร่างบางจะไม่งอน ทำไมอ่ะ ตั้มไม่น่ารักตรงไหน ตั้มไม่ดีตรงไหน ป๋านิสัยไม่ดี!
จากวันที่เกิดเรื่อง ก็ผ่านมาสองสัปดาห์ และแล้วเวลาที่ร่างเพรียวบางรอคอยก็มาถึง วันที่ตนเรียนจบ ซึ่งเป็นวันเดียวกันกับที่พ่อจะกลับบ้าน
และเมื่อเวลาที่พ่อตากลับบ้านมาถึง ลูกเขยอย่างป๋า(เอ็ม) ก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับว่าที่พ่อตา
•คฤหาสน์เกษารัตน์•
"ลูกพ่อ พ่อกลับมาแล้ว สบายดีหรือเปล่าเนี่ย" ร่างของชายที่สูงวัยนิดๆทักทายลูกชาย(?)คนเดียวของตัวเอง ที่กำลังนั่งคอยตนอยู่
"พ่อ ตั้มสบายดี แล้วพ่อสบายดีมั้ย? ทำไมพ่ออ้วนขึ้นอ่ะ อยู่นั่นกินแต่ของมันๆใช่ป่ะ"
"เราก็อ้วนขึ้นเหมือนกันนั่นแหล่ะ หน้าตาดูมีความสุขดี ไปทำอะไรมา" ไปอยู่กับป๋ามา มีความสุขสุดๆ
"ตั้มก็ไม่ได้ทำอะไร พ่อกลับมา แล้วต้องไปงานเลี้ยงของเพื่อนแบบงานเลี้ยงต้อนรับอะไรแบบนั้นมั้ย?" ร่างเพรียวบางถามเพราะรู้ว่าสังคมของพ่อนั้นกว้างขวาง
"มีคืนนี้ล่ะ หลังคืนนี้ พ่อก็คงพักผ่อนยาวๆ ก่อนจะกลับไปทำงานอีกที เราจะไปกับพ่อมั้ยล่ะ" ร่างของคนเป็นพ่อเอ่ยถาม เพราะจริงๆแล้วถ้าตนไม่ถาม ลูกชายของตนก็คงไม่ไป
"เดี๋ยวตั้มคิดดูก่อนละกัน" ร่างเพรียวบางพูดก่อนจะขึ้นไปยังห้องนอนของตน ถ้าเขาไปวันนี้ก็ต้องไปเจอกับเพื่อนพ่อ ซึ่งนั่นหมายความว่าจะต้องมีพ่อของตรีภพ และตรีภพด้วยแน่ๆ แต่ถ้าไม่ไปมันก็ยังไงๆอยู่ งานของพ่อตัวเองแท้ๆ เขาตัดสินใจไม่ถูก โทรถามป๋าดีกว่า
ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดดดด
"ว่าไงคะคนดี วันนี้พ่อเรากลับมาแล้วไม่ใช่หรอ" ปลายสายเอ่ยทักขึ้นมา
"ก็กลับมาแล้ว แต่ตั้ม ตั้มมม ไม่รู้สิ"
"หื้มมม แล้วเราโทรหาป๋ามีเรื่องอะไรหรอคะ" เมื่อเห็นว่าร่างเพรียวบางอ้ำอึ้ง เหมือนจะเริ่มไม่ถูก ร่างสูงจึงเอ่ยถามถึงสาเหตุที่โทรมา
"คือว่า วันนี้พ่อตั้มจะไปงานเลี้ยงที่พวกเพื่อนๆจัดกัน แล้วชวนให้ตั้มไปด้วย…"
"แต่เราไม่อยากไปใช่มั้ย?"
"ตั้มเฉยๆมากกว่า ที่ทำให้ไม่อยากจริงๆเพราะตรี ตั้มต้องเจอตรี ตั้มเลยไม่อยากไป"
"ไอตรีภพอ่ะนะ แต่เราไปกับพ่อ ไม่เป็นไรหรอก ป๋าว่าเราไปเถอะ ไปเป็นเพื่อนพ่อไงคนดี"
"ตั้มว่าแล้วเชียว ตั้มไปก็ได้ ก่อนออกจากบ้านเดี๋ยวตั้มโทรไปหานะ รักป๋านะ"
"ครับ รักเด็กป๋านะ บายครับ"
'บึ้มมมมมมม เด็กป๋า ป๋าบ้าที่สุดเลยเนี่ย'
งานเลี้ยงฉลองต้อนรับ
ทันทีที่ร่างเพรียวบางและพ่อของตนปรากฏที่งาน ก็มีผู้คนมากหน้าหลายตาเข้ามาทักทาย จนร่างเพรียวบางไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรดี
"น้องตั้ม!"
"พี่ตรี?" ร่างเพรียวบางกัดฟันเรียกตรีภพว่าพี่ เพราะพ่อของตัวเองก็ยืนอยู่
"อะไรกันครับ จำพี่ไม่ได้หรอ?"
"จำได้สิครับ ตั้มแค่ไม่แน่ใจ" ร่างเพรียวบางไม่เข้าใจว่าทำไมตนต้องมาทำทีเป็นสนิทกับตรีภพด้วย!
"สวัสดีครับ คุณบดี" ตรีลพทักทายเจ้าของงานวันนี้
"สวัสดีครับ คุณตรีลพ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ สบายดีมั้ยครับ"
"สบายดีครับ นี่ตรีภพลูกชายของผม" ตรีลพเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนให้มาทักทาย
"สวัสดีครับ คุณอา" ตรีภพรีบหันมาไหว้อย่างคนมารยาทดี
"โตขึ้นมากเลยนะ นี่ธนบูรณ์ จำน้องได้ใช่มั้ยตรี"
"ตั้มจำพี่ตรีได้น่ะพ่อ แม้ตอนที่เจอจะนานมากแล้วก็เถอะ" ร่างเพรียวบางนึกถึงเหตุการณ์ที่สนามแข่งรถ
"อ้าว แล้ววันนี้แฟนตั้มไม่มาหรอ" ตรีเอ่ยถามถึงร่างสูง
"?!!?" ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้
"ตั้มมีแฟนแล้วหรอลูก?"
"อ้าว นี่น้องตั้มยังไม่ได้บอกหรอครับ แฟนน้องตั้มเป็นชาวประมงด้วยนะครับ" เมื่อได้ที ตรีก็ระเบิดความแค้นที่มีต่อร่างสูงที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์
"อะไรนะ?! ตั้มเป็นแฟนกับชาวประมง" ชายสูงวัยนิดๆถามลูกชายของตัวเอง
"แล้วมันผิดหรอพ่อ เป็นชาวประมงแล้วมันยังไงอ่ะ?" ทำไมกัน เขาไม่เข้าใจเลย เป็นชาวประมงไม่ดีตรงไหน อาชีพสุจริต ทำไมต้องอาย
"ไปกันใหญ่แล้ว! พอพ่อไม่อยู่เราก็คบกับไอชาวประมงนั่นใช่มั้ย?!"
"ใช่!! แต่เอาจริงๆ ตั้มก็คุยกับป๋ามาตั้งนานแล้ว"
"ป๋า? นี่เราเรียกไอชาวประมงงี่เง่านั่นว่าป๋าหรอ พ่อผิดหวังในตัวตั้มมาก!"
"ตั้มก็ผิดหวังในตัวพ่อมากเหมือนกัน"
"นี่เรายอกย้อนพ่อแบบนี้ เพราะไอนั่นใช่มั้ย ที่ทำให้ลูกเป็นแบบนี้ ต่อจากนี้พ่อขอสั่งให้ลูกเลิกกับมัน ถ้าลูกไม่เลิกดีๆ เจอหนักแน่ตั้ม" ร่างของคนมีอายุขู่ลูกชาย
"ไม่ ไม่! ตั้มไม่เลิก พ่ออย่ามายุ่ง ตั้มรักป๋า เข้าใจมั้ย และถ้าพ่อยังมายุ่งอีก ตั้มไปแน่! และพ่อจะไม่มีวันได้เห็นตั้มอีก!!" ร่างเพรียวบางเอ่ยออกมาอย่างสุดทน ก่อนจะเดินออกจากงานเลี้ยงไป และถ้าพ่อบังคับเขา เขาก็จะหนี จะหาว่าเนรคุณก็ได้ แต่พ่อไม่มีเหตุผล ไม่มีเลย..
ด้านตรีภพที่เห็นเหตุการณ์ทะเลาะกันของสองพ่อลูกตระกูลเกษารัตน์ ก็มองเหมือนเรื่องสนุก
'หึหึ ไอเอ็ม มึงต้องเลิกกับตั้มแน่ๆ'
ทันทีที่ออกจากงานเลี้ยง ร่างเพรียวบางก็ตรงไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าของตน และออกไปหาร่างสูงอย่างรีบเร่ง
เมื่อถึงบ้านของร่างสูง ร่างเพรียวบางก็ยืนคอยสักพักเดียว ร่างสูงก็เดินออกมา
"อ้าว ทำไมเด็กป๋ามาหาป๋าเวลานี้ล่ะคะ มีอะไรหืมมมมม?"
"พ่อของตั้มรู้ความจริงแล้ว.."
"?!"
"เรื่องที่เราเป็นแฟนกัน แล้วก็จะให้ตั้มเลิกกับป๋า แต่ตั้มไม่เลิก ตั้มก็เลยหนีมา"
"ป๋าคิดไว้แล้วว่าวันนี้มันต้องมาถึง แล้วเราน่ะ จะอยู่กับชาวประมงอย่างป๋าจริงๆใช่มั้ย เราตัดสินใจดีแล้วนะ ถ้าเกิดว่าเราไม่อยากลำบากป๋าว่าเรา.."
"หยุด! ตั้มไม่อยากฟัง ตั้มไม่เลิกกับป๋า จะต้องลำบากแค่ไหนก็เป็นไร แค่มีป๋าข้างๆก็พอ พอแล้วจริงๆ" ก่อนที่ร่างสูงจะพูดอะไรที่ไม่น่าฟังสำหรับร่างเพรียงบางออกมา ร่างเพรียวบางจึงชิงตัดหน้าพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปก่อน พร้อมทั้งทุบตีร่างสูงด้วยความน้อยใจ ทำไมต้องดูถูกความรักของเขาด้วยนะ
"พอแล้วคนดี คนดีของป๋า ป๋ารู้แล้ว ป๋าก็จะไม่มีวันเลิกกับเราเหมือนกัน แต่นี่มันดึกแล้ว ไปพักผ่อนเอาแรงดีกว่าเนอะ" ร่างสูงโอบเอวพาร่างเพรียวบางเข้าบ้านไป
"อะ...อ้าว?" หนุ่มหน้าคมที่นั่งอยู่กลางบ้านทัก เมื่อเห็นแฟนของลูกพี่ลูกน้องมาพักที่นี่
"อ้าวห่าไร เดี๋ยวข้าออกมาคุยด้วย เอ็งโทรหาไอมิ้งค์ให้ข้าหน่อย"
อย่าสงสัยว่าทำไมเพื่อนสนิทของร่างสูง ถึงมาสนิทกับหนุ่มหน้าคมได้ เพราะได้เข้าแก๊งค์เสือ ด้วยกัน ก่อนที่หนุ่มหน้าคมจะหนีไปมีแฟน
จากที่ร่างสูงพาร่างเพรียวบางเข้านอน รอจนร่างเพรียวบางหลับ ร่างสูงก็มาที่ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้เพื่อนสนิทของตนก็มาถึงแล้ว
"ไอเชี่ยเอ็ม เอ็งมีไรวะ ให้ไอก้องโทรตามข้า นี่มันใกล้เวลานอนข้าแล้วนะเว้ย"
"นอนห่าไร นอนกกสาวอ่ะดิ ที่ข้าเรียกมาข้าเครียดจริงๆนะเว้ย พ่อของตั้ม รู้ว่าข้าเป็นแฟนกับตั้ม"
"แล้วก็ขัดขวางใช่มั้ยพี่ พี่เอางี้ดิ หนีตามกันไปเลย ไปเกาะที่ผมกับตังเคยไปอ่ะ ก่อนผมกลับ ผมก็สร้างเกาะไว้เรียบร้อยแล้ว อีกอย่างเกาะนั้นไม่ใช่ใกล้ๆ จะตามเจอได้ยังไงกัน"
"และต่อให้จะตาม ไอมิ้งค์คนนี้ก็จะขัดขวางให้เอง เชื่อมือข้าเถอะ ข้ามีแผน!"
"ขอบคุณพวกเอ็งมากว่ะ เออไอก้อง ฝากบอกเถ้าแก่เรื่องข้าด้วยนะ"
"ได้ดิพี่ แล้วพี่จะไปวันไหน ผมจะได้เตรียมเรือ เตรียมของให้"
"วันมะรืน ข้าจะไปวันมะรืน! ยังไงข้าก็ขอบคุณพวกเอ็งมากนะเว้ย"
สองวันต่อมา…
"ตื่นได้แล้วค่ะคนดี เราจะออกเดินทางกันวันนี้แล้วนะ" ร่างสูงปลุกร่างเพรียวบางจากนิทราอย่างหวานละมุน
"อะ…อืออออ ตั้มง่วง" ร่างเพรียวบางบอกร่างสูงทั้งๆที่ตัวเองยังไม่ลืมตาขึ้น
"แต่ถ้าเราไปช้ากว่านี้ พ่อของตั้มอาจจะตามเราทันนะ หรือเราไม่อยากไปกับป๋าแล้ว?" ร่างสูงรู้ดีว่าถ้ากระตุ้นเรื่องนี้ ยังไงร่างเพรียวบางก็จะต้องตื่นเต็มตาอย่างแน่นอน
"ตั้มตื่นแล้ววววว" ร่างเพรียวบางพูดพร้อมขยับบิดขี้เกียจ และลุกไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากที่ทั้งสองคนเตรียมตัวเรียบร้อย ก็ถึงเวลาที่ทั้งสองจะต้องออกเดินทาง
"เอาล่ะ ทั้งสองคนพร้อมออกเดินทางแล้ว รีบขึ้นรถเร็ว" เมื่อเห็นว่าร่างทั้งสองพร้อมลุย มิ้งค์ก็เรียกทุกคนมาขึ้นรถก่อนจะออกเดินทางไปท่าเรือ
•ท่าเรือ YY•
"ผมเตรียมเรือไว้พร้อมแล้วนะ ถ้าทางนี้มีเรื่องอะไร เดี๋ยวผมกับไอพี่มิ้งค์จะติดต่อกลับไป ใช่มั้ยพี่มิ้งค์" หนุ่มหน้าคมที่ควบตำแหน่งลูกพี่ลูกน้องคนสนิทของร่างสูงบอกเพื่อไม่ให้เป็นห่วงเหตุการณ์ทางนี้
"เออใช่ ไอเอ็มเอ็งไปจู๋จี๋กับน้องตั้มเถอะ เดี๋ยวทางนี้ เสือกับ(อดีต)เสือจะจัดการเอง ไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อตั้ม กับไอตรีๆอะไรนั่น ข้าเคลียร์เองเว้ย สบายมาก โชคดีเว้ยเพื่อน"
"พี่เอ็มดูแลเพื่อนผมดีๆด้วยนะ ถ้าตั้มกลับมาแล้วป่วย ผมจะฟ้องป๊า" ร่างของคนตัวเล็กเอ่ยบอกพี่ชายแฟนของตัวเอง ใจจริงก็อยากจะให้อยู่แก้ปัญหา ดีกว่าหนีปัญหา แต่ช่างเถอะ ถ้ามันแก้ยากนักก็หนีๆไปดีละกัน
"เดี๋ยวนะตัง เราไปเป็นเพื่อนกับตั้มตั้งแต่เมื่อไร"
"พี่ไม่จำเป็นต้องรู้นี่หว่า ไปได้แล้ว เดี๋ยวมีใครมาเห็นก่อน" ร่างเล็กเอ่ยปากไล่
"ตั้มไปแล้วนะทุกคน บายยยยยย "
"เออ ข้าไปจริงๆล่ะเว้ย ดูแลตัวเองด้วยนะ" ร่างสูงบอกลาทุกคนก่อนจะพาร่างเพรียวบางลงเรือสปีตโบ๊ทไป
เมื่อเห็นเรือแล่นออกไปลับสายตา บรรดาสมุนที่ร่วมใจกันวางแผน ก็รีบกลับจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่คนของพ่อตั้ม หรือคนของตรีภพจะมาเห็นเข้า
•คฤหาสน์เกษารัตน์•
ทางด้านพ่อของตั้ม ที่ตอนนี้ถูกลูกชายทิ้งให้อยู่คนเดียว หลังจากที่อาการหนักมาหลายวัน วันนี้ก็เรียกตรีภพ ที่ได้เลื่อนขั้นมาเป็นหลานชายสุดเลิฟให้เข้ามาหา
ทันทีที่ตรีภพมาถึง ก็รีบทักทายธนบดีทันที
"สวัสดีครับคุณอา น้องตั้มยังไม่กลับมาอีกหรอครับ?"
"ที่อาเรียกเราเข้ามาก็เพราะเรื่องนี้แหล่ะ อาจะวานให้เราไปช่วยตามหาตั้มให้อาหน่อยจะได้มั้ย เราพอจะรู้มั้ยว่ามีใครที่สนิทกับไอชาวประมงนั่นบ้าง"
"เดี๋ยวผมให้คนของผมตามสืบ และจะรีบมารายงานคุณอาบดีนะครับ"
"ขอบใจมากนะ ทำไมตั้มถึงไปเลือกไอนั่น แทนที่จะมาเลือกคนดีๆอย่างตรีนะ"
"ฮ่าๆ คุณอาบดีก็พูดเกินไปครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปบอกลูกน้องก่อนนะครับ สวัสดีครับคุณอา"
"สวัสดี" ร่างสูงวัยรับคำตรีภพ
•คฤหาสน์อยู่เย็น•
ทันทีที่ออกมาจากท่าเรือ ทั้งสามคนก็ตรงมาที่บ้านของเถ้าแก่ เพราะว่าอย่างน้อยๆ ก็ไม่ง่ายที่คนจะตามหาพบ และก็ไม่ง่ายที่ใครจะเข้ามาที่แห่งนี้!!!
"ส่งอาเอ็มเสร็จแล้วหรออาตัง อาก้อง อามิ้งค์" เถ้าแก่ของร่างสูง ป๊าของอาตัง และคุณลุงของมิ้งค์ เอ่ยถามขึ้น
"ส่งเสร็จแล้วป๊า ตอนนี้ก็คงใกล้จะถึงเกาะแล้วอ่ะ"
"ดีแล้วล่ะ ให้อาเอ็มได้มีความสุขกับคนที่มันรัก แต่เชื่อป๊าเถอะว่าคนอย่างอาเอ็ม ยังไงมันก็จะทำให้ว่าที่พ่อตามันยอมรับให้ได้ เพราะคนอย่างมันน่ะ ไม่เคยคิดจะหนีใคร!!" เถ้าแก่พูดออกมาด้วยความมั่นใจ ทำไมจะไม่รู้ ก็เลี้ยงมากับมือ เลี้ยงมานานแล้ว
"แล้วเรื่องพ่อตั้ม กับไอตรีภพอะไรนั่นล่ะครับคุณลุง พวกเราจะวางแผนยังไง ผมเชื่อว่ายังไงมันต้องตามหาผมกับไอก้อง เพราะผมก็เพื่อนสนิท ส่วนไอก้องก็อยู่บ้านเดียวกัน"
"ถ้าพวกมันเห็น พวกเอ็งสองคนก็ต้องหลอกพวกมันให้เชื่อ แล้วพวกเอ็งก็ทำทีเดินทางไปไหนไกลๆ เหมือนจะไปเยี่ยมมัน แต่จริงๆพวกเอ็งจะไปเที่ยว ส่วนที่เกาะนั่นยังไงก็มีชาวประมงอยู่รอบๆนั่นล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก" เถ้าแก่ว่าอย่างคนที่เก๋าประสบการณ์
"แล้วถ้าจะไม่ให้พวกมันเห็น พวกผมก็ต้องอยู่ที่นี่สินะคร้าบเถ้าแก่" หนุ่มหน้าคมเข้มว่าออกมา
"ถ้าไม่ติดเรื่องไอเอ็มนะ อย่าหวังว่าเอ็งจะได้มานอน คิดอะไรอยู่ คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ฮึ?"
"โถ่ เถ้าแก่"
"คุณลุงครับ ผมนอนได้ห้องไหนครับ" เพื่อนสนิทของร่างสูงถามเจ้าของบ้าน
"เดี๋ยวให้คนที่บ้านจัดห้องให้ นอนห้องเดียวกับไอก้องนั่นล่ะ เข้าใจมั้ย?!"
"ครับคุณลุง! / ครับเถ้าแก่!"
"อาตัง ไปกับป๊า ปล่อยมันสองคนไว้"
"หวงอ่ะดิเถ้าแก่"
"ลามปามไปแล้วไอก้อง เดี๋ยวฉันก็ยึดลูกฉันคืนเลยเนี่ย"
•เกาะมารีน
เรือสปีตโบ๊ทแล่นมาด้วยความเร็วคงที่ ไม่ได้รีบเร่ง ไม่ได้เร่งร้อนใจใดๆ
ร่างสูงที่กำลังขับเรือก็ขับด้วยความชำนาญ ร่างเพรียวบางที่กำลังนั่งชมเกลียวคลื่นใต้ท้องทะเลก็มองอย่างเพลิดเพลิน ไม่เหมือนคนที่กำลังหนี [หรือทั้งสองกำลังเข้าใจอะไรผิด คือหนีออกจากบ้าน ทำไมชิว ทำไมผ่อนคลาย??]
และก็มาถึงเกาะมารีนดินแดนแห่งสวรรค์ ขึ้นชื่อว่าเป็น(อดีต)เกาะร้าง แน่นอนว่า ไม่มีอะไรเลย นอกจากบ้านที่ยกสูง เอาไว้กันน้ำทะเลเวลาน้ำขึ้น นอกจากนั้นก็เป็นบริเวณโล่ง แต่ไม่ต้องห่วงว่าทั้งสองจะอยู่กันอย่างยากลำบาก เพราะลูกพี่ลูกน้องของร่างสูงได้เตรียมอุปกรณ์ไว้ให้พร้อม รวมไปถึงเครื่องครัว ฟืน และอย่าลืมว่า ไอหนุ่มคนนี้ 'เอ็ม' เป็นลูกชาวเล ออกไปหาอาหารไม่ได้ยากเกินความสามารถของไอหนุ่มชาวเลคนนี้หรอก
"ป๋า ที่นี่สวยมากเลยป๋า"
"เด็กป๋าชอบใช่มั้ย แล้วอย่างนี้เด็กป๋าอยู่ได้มั้ย?"
"ตั้มอยู่ได้ เด็กป๋าคนนี้อยู่ได้ ขอแค่ป๋าอยู่ข้างๆกันก็พอ ตั้มรักป๋า"
"ป๋าก็รักตั้ม และจะรักตั้มตลอดไปนะคะ รู้มั้ย?"
"แต่ตั้มเหนื่อยจัง ตั้มอยากพักอ่ะป๋า ป๋าพาตั้มเข้าไปในบ้านหน่อยสิ" พาไปในความหมายของร่างเพรียวบางก็คงหมายถึง 'อุ้มเข้าบ้าน'
เมื่อร่างเพรียวบางอ้อนแบบนั้น มีหรือที่ร่างสูงจะปฏิเสธ มีแต่ตามใจเสียมากกว่า
ภายในบ้าน at เกาะมารีน
ตัวบ้าน เป็นบ้านที่ถือว่าจัดสรรพื้นที่อย่างลงตัว ทั้งบริเวณห้องนอนที่นอนชมดาวบนท้องฟ้าได้ หรือห้องครัวที่สามารถจัดปาร์ตี้ขนาดย่อมๆ ห้องโถงที่กินพื้นที่บริเวณกว้าง สามารถทำกิจกรรมได้หลายๆอย่าง สวรรค์ไม่แพ้เกาะมารีนก็คือบ้านหลังนี้นี่แหล่ะ!
ร่างสูงอุ้มร่างเพรียวบางวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆขยับผ้าห่มให้คลุมกาย ก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากและบอกว่า ‘ฝันดีนะคะเด็กป๋า’
หลังจากนั้นร่างสูงก็ไปขนอุปกรณ์และข้าวของเครื่องใช้ออกจากเรือสปีตโบ๊ท และเตรียมการที่จะทำมื้อกลางวันให้ร่างเพรียวบางทาน
ภายในห้องครัว ที่ขณะนี้มีร่างสูงจับจองพื้นที่ในบริเวณนั้น กำลังรังสรรค์เมนูอาหารที่อร่อยเลิศล้ำมาให้ร่างเพรียวบางที่ตอนนี้กำลังอยู่ในนิทราที่แสนหวานทาน เมนูในตอนนี้ก็เป็นเมนูง่ายๆ อย่างยำวุ้นเส้นใส่ปลาหมึก และหมึกย่าง เมนูหมึกๆที่ชวนน้ำลายสอ
"ตั้ม ตื่นได้แล้วนะคะ" ร่างสูงเดินเข้ามาปลุกร่างเพรียวบาง เพราะเกรงว่าถ้านอนนานกว่านี้ ร่างเพรียวบางอาจจะปวดหัวก็เป็นได้
"งืออออ" และก็เป็นเช่นนี้ทุกครั้งไป ที่ร่างเพรียวบางไม่เคยตื่นขึ้นมาทันที ต้องงอแงก่อนเสมอ
"ตื่นได้แล้วค่ะ ป๋าทำอาหารกลางวันเสร็จแล้วนะ"
"ตั้มยังไม่หิว.."
"งั้นเราจะไม่ทานอาหารฝีมือป๋าใช่มั้ย โอเคๆ ป๋าเข้าใจแล้ว เดี๋ยวป๋านั่งทานคนเดียว ปล่อยให้เรานอนก่อนก็ได้ ไม่เป็นไร" ร่างสูงเอ่ยประโยคที่ยาวพืดออกมาตัดพ้อกรายๆ
"ไม่เอา ตั้มไม่ง่วงแล้วก็ได้ ไปกันเถอะป๋า"
ฮึบ
ร่างเพรียวบางก็มาอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นที่ตัวเองชอบ เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังอุ้มร่างเพรียวบาง
บรรยากาศระหว่างมื้อก็เป็นใจเสียเหลือเกิน ลมเอื่อยๆที่พัดเข้ามาภายในบ้านตลอดเวลา พร้อมทั้งเสียงหยอกล้อและเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของทั้งสอง เชื่อเถอะว่าใครมาเห็นจะต้องยิ้มตามอย่างแน่นอน
ตกเย็น ร่างสูงก็พาร่างเพรียวบางมาเดินเล่นชายทะเล ร่างสูงไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะมาทำอะไรแบบนี้ ถ้าไม่ใช่กับร่างเพรียวบาง การเดินเล่นชายทะเล ไม่เคยอยู่ในหัวของร่างสูงมาก่อนเลย
"ป๋า ตั้มอยากเล่นน้ำทะเล นะ…น้าาาาา" ร่างเพรียวบางอ้อนอยากเล่นน้ำทะเล
"ไม่ได้ค่ะ วันนี้อากาศค่อนข้างเย็น แล้วมันก็ใกล้จะมืดแล้ว เดี๋ยวเราจะไม่สบายเอานะ"
"แต่ตั้มอยากเล่นนี่ป๋า"
"พรุ่งนี้นะ ป๋าสัญญาว่าวันพรุ่งนี้ป๋าจะพามาเล่นน้ำทะเล"
"พรุ่งนี้ก็ได้ แต่บรรยากาศที่นี่ดี๊ดีเนอะ"
"แต่บรรยากาศดีๆแบบนี้ ถ้าไม่ได้มากับเด็กป๋า ป๋าก็ไม่เห็นว่าจะดีตรงไหน"
"คนบ้า!"
"บรรยากาศต่อให้จะดีสักแค่ไหน แต่คนที่มากับเรานี่สิที่สำคัญที่สุด ต่อให้ป๋าไปทะเลทราย ถ้าเราไปกับป๋า ป๋าก็ว่ามันดีนะ แต่ถ้าให้ป๋าไปภูเขาที่สวยขนาดไหน ถ้าเราไม่ไปด้วยมันก็ไม่มีความหมายกับป๋าหรอก เราน่ะสำคัญที่สุดเลยรู้มั้ย หืมมมมม?"
"ป๋าก็สำคัญที่สุดเหมือนกันนั่นแหล่ะ ตั้มจะไปทุกที่ที่มีป๋าเล้ยยยย" และค่ำคืนแรกในการอยู่ที่เกาะก็จบลงอย่างสมบูรณ์แบบ
เช้าวันต่อมา
ทั้งสองที่ทานอาหารเช้าฝีมือร่างสูงอย่างข้าวต้มกุ้งร้อนๆ ก็ออกมาเดินเล่น และตกลงกันว่าจะไปดูชาวประมงหาปลากัน ซึ่งแน่นอนว่าหาไม่ยากเรือประมง เพราะเถ้าแก่ส่งให้มาหาปลารอบๆเกาะนี้มากขึ้น
บนเรือประมง ร่างสูงก็ไปทักทายคุณลุงที่เป็นเจ้าของเรือ พร้อมทั้งแนะนำร่างเพรียวบางในฐานะคนรัก
"สวัสดีครับลุง"
"แหม่ ไอเอ็มนี่หว่า ฉันก็นึกว่าใคร หวัดดีเว้ย นั่นใครน่ะ เมียเอ็งหร๊อ?"
"แหมลุง ทักแบบนี้แฟนผมก็เขินสิครับ นี่ลุงเพียร นี่ตั้มแฟนผม"
"สวัสดีครับคุณลุง"
"ไหว้พระเถอะนังหนู แล้วคิดไงจะมาช่วยลุงหาปลาวันนี้ เอ็งหลบมาพักไม่ใช่หร่อไอเอ็ม"
"ก็แฟนผมเค้าอยากเห็นผมในมาดชาวประมงมั้งลุง"
"อ่อ เป็นธรรมดาน่ะ ใครๆก็อยากเห็นแฟนตัวเองในเรื่องที่เก่งทั้งนั้นแหล่ะ" ลุงเพียรตอบได้ถูกต้องเป๊ะ เพราะร่างเพรียวบางก็อยากเห็นร่างสูงหาปลาบ้าง เป็นแฟนกันมาตั้งนานร่างสูงไม่เคยให้ตนออกมาด้วยเลยสักครั้ง ให้เหตุผลว่ามันเหนื่อย มันร้อน และมันก็เหม็น ไม่อยากให้ร่างเพรียวบางต้องมาเจออะไรแบบนี้
และก็คงร้อนอย่างที่ร่างสูงว่า เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังจะถอดเสื้อยืดของตนออก
“ตั้ม ป๋าฝากเสื้อหน่อย” พูดพร้อมโยนเสื้อให้ร่างเพรียวบาง
TUM’s Part:
ทำไม ทำไมเขารู้สึกเขินกับท่าทางถอดเสื้อของป๋าเมื่อกี้ ทำไมมันดูเท่ ทำไมมันสบายๆ แต่มีกลิ่นอายความเป็นผู้ชายอย่างแท้จริง ทำไมเขาเพ้อขนาดนี้
จากที่ป๋าโยนเสื้อให้เขานั้น เขาก็มายืนหลบมุมดูร่างสูงที่กำลังหาปลา ทุกท่วงท่าของป๋ามันแสดงถึงความชำนาญในการหาปลา มันแสดงถึงความเก่งกาจ มันแสดงถึงลุคผู้ชาย มันแสดงถึงลุคลูกชาวเล มันแสดงถึงความสุขของร่างสูงในสิ่งที่ตนทำอยู่ในขณะนี้
"ชอบล่ะสินังหนู"
"คะ…ครับคุณลุง?"
"ไอเอ็มเวลามันตั้งใจทำอะไร มันเต็มที่เสมอ ความรักก็เช่นกัน เห็นหน้าอย่างนี้ มันไม่มีเคยมีแฟนเลยนะ (ไม่นับกิ๊กของมัน) และพอมันมีมันก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่าง หนูน่าจะรู้ดี"
"ครับ ผมรู้ดีครับ" เพราะป๋าไม่เคยบ่นในสิ่งที่ทำให้เขาเลย ไม่เคยเลย ถึงแม้เขาจะเอาแต่ใจ จะนิสัยเสียอย่างไร ป๋าไม่เคยว่า ออกจะเอ็นดูเสียด้วยซ้ำ
"ฮะ…แฮ่ม คุยไรกันครับ นินทาผมหรอลุง"
"เปล๊า ฉันก็มาคุยด้วย เห็นแฟนเอ็งเขามองเอ็งตาเยิ้มเชียว ท่าทางจะชอบเอ็งในลุคชาวประมง แปลกน่ะ ปกติไม่ค่อยมีใครมาชอบชาวประมงหรอก นังหนูนี่ต้องรักเอ็งจริงๆ"
"ฮ่าๆ เขาก็รักผมจริงๆแหล่ะลุง"
แปร๊ดดดดดดด
"-//////-" เขานี่ทำตัวไม่ถูกเลย นอกจากเขิน
"เอากับเอ็งสิวะ ข้าล่ะเชื่อเลย เออๆ ของที่หาได้ ก็แบ่งๆกันไปละกัน ช่วงนี้หาได้เยอะ เอาไปทำอาหารให้แฟนทาน"
"ขอบคุณนะลุง"
[END TUM’s Part]
หลังจากที่กลับมาจากหาปลา ก็เป็นช่วงเย็นๆพอดี ร่างสูงเลยตัดสินใจให้ร่างเพรียวบางเล่นน้ำทะเลสักครู่ เมื่อได้รับคำอนุญาตร่างเพรียวบางก็ไปเปลี่ยนเป็นชุดกางเกงขาสั้น กับเสื้อยืดสีขาว ส่วนร่างสูงก็อยู่ในชุดสบายๆเช่นเดียวกับร่างเพรียวบาง
"ป๋าาาาา เล่นกับตั้มนะ น้าาาาาา" ว่าแล้วเชียว ร่างสูงที่กะจะตามมาดูเฉยๆ ก็ต้องเล่นน้ำเป็นเพื่อน
"แล้วใครเค้าให้ใส่เสื้อสีขาวเล่นน้ำ ฮึ?"
"ป๋าตอบมาก่อนสิว่าจะเล่นกับตั้มมั้ย"
"จะยั่วป๋าหรือไง"
"ตั้มเปล่าสักหน่อย คนบ้า!!! คิดเข้าข้างตัวเอง" ร่างเพรียวบางงอนตุ๊บป่อง เลยเดินไปเล่นน้ำคนเดียว ร่างสูงเห็นแบบนั้นก็หัวเราะดังลั่น
"เขินก็บอกสิคะหนู" พูดเสร็จก็วิ่งตามร่างเพรียวบางไปเล่นน้ำ
บรรยากาศสุดแสนโรแมนติกของทั้งสองคน เล่นน้ำทะเลด้วยกัน จูงมือกัน จับมือไว้ไม่ปล่อย แค่นี้ก็เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของทั้งสอง
หลังจากที่เล่นน้ำจนชุ่มปอด ร่างสูงก็จูงมือร่างเพรียวบางมานั่งเล่นที่กลางชายหาด
"สนุกมั้ย? หื้มมมม"
"สนุก ตั้มสนุก อยู่กับป๋าก็สนุกแล้ว"
"ปากหวานตลอด นี่พอนั่งอยู่ริมชายหาด มันทำให้ป๋านึกถึงตัวเองตอนเด็กๆ.."
"ป๋าเล่าต่อสิๆ"
"ตอนนั้นป๋าคงสักเก้าขวบมั้ง เจอเด็กผู้ชายคนนึงหน้าตาน่ารักมาก โดนพ่อตัวเองทิ้งไปทำงาน ปล่อยไว้กับพี่เลี้ยง ป๋าก็เห็นว่าเด็กคนนั้นร้องไห้ ป๋าก็เลยเดินมาเล่นด้วย ตอนแรกเด็กคนนั้นก็จะไม่เล่นด้วยนะ แต่พอป๋าจะเดินหนีไป เด็กคนนั้นก็งอแงใหญ่เลย สุดท้ายป๋าก็เลยต้องนั่งเล่นด้วย"
"…" ร่างสูงเว้นจังหวะรอดูร่างเพรียวบาง แต่ร่างเพรียวบางก็ไม่ได้เอ่ยอะไร
"แล้วตอนนั้นหลังจากที่ป๋าเล่นได้สักพัก ป๋าก็ต้องกลับแล้ว เพราะเถ้าแก่มาตาม เด็กคนนั้นก็ร้องไห้ใหญ่เลย ป๋าก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่จู่ๆเด็กคนนั้นก็พูดออกมาว่า 'สัญญานะ ว่าจะกลับมา เพราะตอนนี้เค้าเป็นเจ้าสาวของพี่แล้วนะ' และนั่นก็เป็นสัญญาตอนเด็กของป๋า แต่เอาจริงๆป๋าก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นโตมาคือใคร เพราะไม่ได้ตามหา และป๋าก็มีตั้มอยู่แล้วไง"
"ตั้มก็คุ้นๆว่าตัวเองก็เคยสัญญากับพี่คนนึงว่าจะแต่งงานกันตอนเด็กๆ"
"ไอคนนั้นมันเป็นใคร!! คนที่เราสัญญาน่ะ ฮะ?!!!"
"ทำไมป๋าต้องโมโหหึงด้วย ตั้มยังไม่หึงป๋าเลยนะ ถ้าถามว่าคือใครตั้มจำไม่ได้หรอก แต่คุ้นๆว่าพี่คนนั้นจะตัวสูง สูงกว่าเด็กวัยเดียวกัน แล้วก็ขาว ขาวมากๆเลย พี่คนนั้นเล่นกับตั้ม แล้วจู่ๆก็มีคนมาตาม หน้าจีนๆหน่อย"
"หน้าจีนๆ มีลูกน้องตามหลังอีกสองสามคน?"
"ก็ดูเหมือนจะมีอิทธิพลอ่ะ ว่าแต่ป๋ารู้ได้ไงอ่ะ"
ร่างสูงที่เหมือนจะนึกอะไรออก จ้องหน้าร่างเพรียวบางแล้วก็เทียบกับใบหน้าของเด็กคนนั้น ทำไม ทำไมเขาถึงไม่เอะใจว่า เด็กคนนั้นคือตั้ม
"ตั้มลองมองดีๆ พี่คนนั้น ใช่คนนี้มั้ย?" ร่างสูงหยิบภาพในวัยเด็กของตนขึ้นมา
" 'O' "
"อย่าบอกนะว่าป๋าคือพี่คนนั้น"
"และเราก็คือเด็กที่งอแงคนนั้นไง แอบขอป๋าแต่งงานแต่เด็กเลยนะเราน่ะ ฮ่าๆๆ"
"บังเอิญจัง แต่ต่อให้พี่คนนั้นไม่ใช่ป๋า ยังไงตั้มก็จะแต่งงานกับป๋าคนเดียว"
"ต่อให้น้องคนนั้นไม่ใช่เรา ป๋าก็จะไม่แต่งงานกับใคร นอกจากเราหรอก รักนะคะน้องตั้ม"
"งื้ออออ รักป๋าที่สุดในเอกภพเลยยยย"
ในขณะที่คู่ที่หนีไปเกาะมีความสุขจนล้นอกกัน ทางฝั่งเพื่อนสนิทและลูกพี่ลูกน้องของร่างสูงกลับกำลังจะดำเนินตามแผนที่วางเอาไว้
"ไอก้อง ไปเยี่ยมไอเอ็มกันมั้ยวะ ตอนนี้จะเป็นไงบ้าง" มิ้งค์พูดกับก้อง ทั้งๆที่รู้ดีว่าจะไปไหนกัน และมีใครกำลังจะตามพวกตนมา
"ก็ดีพี่ เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ รีบไปกันเถอะ" หลังจากที่ทั้งสองขึ้นรถไป คนของตรีภพก็รีบรายงาน และรีบตามทั้งสองไป
"ฮ่าๆๆ ไอหน้าโง่มันตามพวกเรามา พวกเราแค่จะไปหาเถ้าแก่โว้ยยย" หนุ่มหน้าคมพูดอย่างอารมณ์ดี ที่อารมณ์ดีจริงๆคือกำลังจะไปเจอแฟนตัวเองที่ไปกับป๊า
และทันทีที่มาถึง ลูกน้องตรีภพก็รู้ได้ทันทีว่าตนเองถูกหลอก เพราะมีแค่เถ้าแก่และลูกชายของตนที่ออกมารอรับ ลูกน้องตรีภพโทรกลับไปรายงาน ตรีภพถึงกับหัวเสียและด่าลูกน้องอย่างรุนแรง
"คุณลุงนี่ฉลาดมากเลยครับ หลอกพวกมันซะไปไม่ถูก"
"ฉันเก๋าประสบการณ์ พวกเอ็งหาทางติดต่ออาเอ็มมันหน่อยละกันว่าไอพวกตรีภพมันเริ่มออกตามหาแล้ว จะได้ระวังตัวหน่อย" ถึงจะออกตามหาแต่ก็ใช่ว่าจะเจอง่ายๆ เกาะมารีนไม่ใช่เกาะล้านที่จะได้ตามหาง่ายๆสักหน่อย
ตัวอย่างสเต็ปต่อไป…
"ฉันว่าถึงเวลาที่แกควรจะบอกความจริงได้แล้ว ว่าแกเป็นใคร ชดเชยที่แกทิ้งมันมาหลายปี"
"ผมจะช่วย แต่มีข้อตกลง"
หวาน หวานมากคู่นี้ คือแบบไร มีขอแต่งงานกันตั้งแต่เด็ก ไม่เบาเลยนะ นี่สินะที่เค้าเรียกว่าเนื้อคู่ ไม่ว่ายังไงเราก็หากันจนเจอ และจะรักกันตลอดไป...
ตอนหน้ายังจะหวานมั้ยน้าาาา ฮ่าๆ คู่นี้ไม่มีดราม่า(จริ๊งจริง) หวานทุกตอนขอบอกเลยยยย
ความคิดเห็น