คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Soulmate: Peep or Two us
Step 2:
แอบมอง หรือ สองเรา
Peep or Two us
นับจากวันนั้นทั้งสองคนก็รู้จักกันมาเกือบหนึ่งปี ร่างสูงก็ไปหาร่างเพรียวบางที่คณะแทบทุกวัน ดังเช่นวันนี้
"ป๋า~ ทำไมวันนี้ป๋ามาช้าอ่ะ ตั้มหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย"
"ป๋าขอโทษนะคะ พอดีป๋าติดงานที่คณะ ป๋าเลยมารับหนูช้า"
"คนบ้า! มาหนงมาหนูอะไรเล่า!! นี่ตั้มงอนนะ มาง้อเลย"
"โอ๋ๆ วันนี้เราเลิกเรียนแล้วนี่ เดี๋ยวป๋าพาไปเลี้ยงไถ่โทษ เราอยากไปไหนล่ะ"
"ไปทุกที่ที่มีป๋า~"
"ปากหวาน."
"อย่างอื่นก็หวานนะ" ร่างเพรียวบางเอ่ยเย้าร่างสูง
"จะไปทานอาหารกลางวันกับป๋า หรือจะให้ป๋าทานเราดี หื้มมม" มีหรือที่ร่างสูงจะไม่เย้ากลับ
"ตั้มหิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะป๋า"
"ร้านไหนก็ได้ใช่มั้ย งั้นไปที่ห้างกัน"
"ไปกันเล้ยยย" ร่างเพรียวบางเอ่ยพร้อมๆกับควงแขนร่างสูงไปที่รถ
ถึงแม้ว่าภายนอกทั้งสองคนจะดูเหมือนคู่รัก แฟน แต่จริงๆแล้ว ทั้งสองยังไม่ได้เป็นแฟนกัน และก็ไม่ได้รู้สึกร้อนใจ หรือเดือดร้อนอะไร แค่ที่เป็นอยู่ก็พอแล้ว แค่มีร่างสูงคอยอยู่เคียงข้างร่างเพรียวบาง แค่นี้ก็พอ
M's Part:
ผมไม่ได้แอบมองใครแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เมื่อตอนเด็กๆ ที่ผมมองใครบางคน ซึ่งตอนนี้เค้าก็เป็นแค่ความทรงจำ เพราะผมเจอคนที่ใช่แล้ว 'ตั้ม' เค้าคือคนที่ใช่สำหรับผม
End M's Part.
ห้างสรรพสินค้า Real V!
"ป๋า~ ร้านนี้ๆ ตั้มจะกินร้านนี้"
"ครับๆ ร้านนี้ก็ร้านนี้" แน่นอนว่าร่างเพรียวบางเอ่ยขึ้น ร่างสูงก็ไม่ขัด
ทั้งสองคนเลือกที่จะนั่งมุมในสุดของร้าน เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว
หลังจากที่ทั้งสองสั่งอาหารเสร็จแล้ว ก็หยอกล้อกันตามประสา
"ป๋า~ ป๋าใกล้จะจบแล้วนี่ ป๋าอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันรับปริญญาอ่ะ?"
"แค่เราก็พอแล้ว ป๋าไม่ต้องการอะไรหรอก"
"แหวะ เลี่ยนอ่ะ"
"แล้วชอบมั้ย หืม?"
"ชอบสิ"
ระหว่างบทสนทนาของทั้งสอง อาหารก็มาเสิร์ฟพอดี ร่างเพรียวบางกับร่างสูงต่างป้อนอาหาร และเล่นกันอย่างสนุกสนาน
"เราจะไปไหนต่อ?"
"ไปกินไอติมกันป๋า~"
"ตามใจเลยครับ"
ขณะที่กำลังเลือกร้านไอติมอยู่ ก็มีชายหนุ่มหน้าตี๋เดินมาสะกิดร่างสูง
"เฮียเอ็ม หวัดดี"
"ไอต้นนี่หว่า หวัดดีเว้ย นั่นใคร?" ร่างสูงถามถึงผู้หญิงหุ่นดีที่ยืนอยู่ข้างๆ
"แหมเฮีย แล้วข้างๆเฮียอ่ะแฟนหรอ?" หนุ่มหน้าตี๋ไม่ยอมตอบ พร้อมถามกลับ
"ยังไม่ใช่ แต่ก็ใกล้เคียงล่ะวะ เอ็งอ่ะ ตอบข้ามาซะดีๆ นั่นแฟน??"
"กิ๊กผม ชื่อเปิ้ล แก่กว่าผมปีนึง ผมเจ๋งใช่ป่ะล่ะ"
"เจ๋งบ้าเจ๋งบอไรของเอ็ง"
"เจ๋งอะไรของต้น ถ้าต้นจะพูดแบบนี้ก็หุบปากไปเถอะ!" ร่างระหงดุหนุ่มหน้าตี๋
"ฮ่าๆ กิ๊กต้นดุจริงโว้ย ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าเอ็งที่ได้ชื่อว่า ไอเสือจะสลัดลาย"
"เฮียแม่ง ใครบอกว่าผมสลัดลาย มีแต่เฮียนั่นล่ะที่สลัดลาย เมื่อก่อนเฮียก็เคยเป็น.."
"เชี่ยต้น หุบปาก!"
"กลัวเมียอ่ะดิ ทำมาข่ม อีกอย่างเฮียจะเอาไรมากเปิ้ลก็เป็นแค่กิ๊กอ่ะ" หนุ่มหน้าตี๋เดินไปกระซิบร่างสูง
"เปล่า ข้าไม่ได้กลัวเว้ย เอ็งมีไรอีกมั้ย"
"ไม่มี แค่ทักเฉยๆ"
"เออ งั้นข้าไปล่ะ โชคดีเว้ย"
ร่างสูงรีบเดินออกมา ก่อนที่หนุ่มหน้าตี๋จะพูดอะไรออกมามากกว่านี้
"ป๋า..."
"หื้มมมม"
"ป๋าเคยเจ้าชู้มาก่อนใช่มั้ย?"
"ป๋าไม่ได้เจ้าชู้นะหนู ป๋าแค่ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ป๋าก็ไม่ได้ตกลงนะ แล้วตอนนี้ป๋าก็มีหนูแล้วไง" ร่างสูงรีบแก้ตัวอย่างรวดเร็ว
"ก็ดี เพราะตั้มไม่ชอบคนเจ้าชู้ ป๋าลองมีคนอื่นสิ หึหึ"
"ครับ ว่าแต่เลือกร้านไอติมได้หรือยัง"
"ตั้มไม่อยากกินและ... เซ็ง" เมื่อร่างเพรียวบางพูดอย่างนี้ ร่างสูงก็รับรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้ากำลังไม่พอใจ ไม่พอใจอย่างมากด้วย
"ไม่เอาอย่างนี้สิคนดี จะให้ป๋าทำอะไรหื้ม บอกป๋ามาเลย"
"จริงนะ?"
"จริงสิ อะไรล่ะหือ"
"เสาร์นี้ป๋าแข่งรถใช่มะ?"
"อย่าบอกนะว่า..."
"ใช่! ตั้มจะไปด้วย เกิดป๋าพาสาวๆไปเป็นตุ๊กตาหน้ารถล่ะ เดี๋ยวตั้มเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้เอง" ร่างเพรียวบางพูดพร้อมคลี่ยิ้มหวาน นิ้วเรียวสวยลูบใบหน้าคมอย่างยั่วเย้า
"เฮ้อ แล้วตกลงเราจะกินไอติมมั้ยล่ะ?"
"ซื้อออกมากินละกัน ไม่อยากกินในร้านแล้ว"
ทั้งคู่จึงตกลงที่จะถือออกมากิน จะพูดว่าทั้งสองก็ไม่ค่อยถูกนัก เพราะมีร่างเพรียวบางเพียงคนเดียวที่กิน
"จะยั่วหรือไง?" ร่างสูงเอ่ยขึ้น เมื่อร่างเพรียงบางค่อยๆใช้ลิ้นเลียไอติมทีละนิดๆ
"เปล่านี่... อ๊ะ อื้อออ~" ร่างเพรียวบางที่กำลังจะปฏิเสธ โดนร่างสูงจู่โจมอย่างแม่นยำ และผละออกมาอย่างรวดเร็ว
"เรากินไอติมรสอะไร?"
"ทะ...ทำไม"
"ป๋าจะบอกว่าหวานดี แต่ปากเราหวานมากกว่านะ" นานๆร่างสูงจะเป็นคนคุมเกมส์ ขอสักหน่อยละกัน
"หึ่ยยย ป๋าบ้า! พาไปส่งที่บ้านเลย ไม่ไปไหนต่อแล้ว" ร่างเพรียวบางงอนร่างสูงจริงๆนะ ชอบจูบต่อหน้าคนอื่นอยู่นั่น การกระทำที่ร่างเพรียวบางคงไม่รู้ว่า มันเรียกว่า 'เขิน' .///.
"เขินหรอครับ?"
'ตุบ ตุบ ตุบ' ร่างเพรียวบางฟาดไปที่แขนแกร่งอย่างเต็มแรง ก่อนจะเดินหนี ให้ร่างสูงต้องรีบวิ่งตาม
วันเสาร์ ณ สนามแข่งรถ GTA
"ฮิ้วววว~ วันนี้มีตุ๊กตาหน้ารถมาด้วยหรอวะ" ทันทีที่ร่างเพรียวบางลงจากรถ ก็มีเสียงแซวดังขึ้นมา
"อย่าเสือก!"
"โห่ แซวนิดแซวหน่อย แต่ครั้งก่อนไม่ใช่คนนี้นี่หว่า"
"ไอเชี่ย! ข้าไม่เคยพาใครมาเว้ย"
"จริงนะป๋า"
"จริงสิครับ ป๋าจะหลอกตั้มทำไมล่ะ?"
"งั้นแล้วไป" ร่างเพรียวบางพูดก่อนปล่อยให้ร่างสูงไปตกลงกติกาแข่งรถ แต่ขณะที่ผละออกไป กลับมีคนเดินเข้ามาทัก
"แฟนเอ็งหรอเอ็ม?"
"กำลังจะเป็นดีกว่าเสี่ย ตั้ม เนี่ยเสี่ยเจ้าของสนามแข่งรถ" ร่างสูงแนะนำร่างเพรียวบางให้กับร่างท้วม
"ครับ สวัสดีครับ ผมตั้ม"
"หวัดดีๆ ไม่ต้องทางการมากก็ได้ ข้าไม่ถือหรอก แล้วนี่เอ็งคิดไงวะพาแฟนมาด้วย" ร่างท้วมเอ่ยถามต่อ
"ก็ตั้มอยากมาไงเสี่ย ผมก็ไม่อยากขัดใจ"
"อ่อ กลัวเมียนี่เอง ดีๆเว้ย ต้องเคารพบูชาเมียให้มากๆ แต่ข้าว่าเอ็งพามาไม่ค่อยถูกวันว่ะ วันนี้ไอตรีอริเก่าเอ็งก็มา.."
'ตรี หรือ ตรีภพ คนที่ตั้งตัวว่าเป็นอริของเอ็ม เป็นลูกไฮโซเจ้าของห้างใหญ่ในจังหวัด'
"เฮ้อ ถ้าผมรู้ผมก็ไม่มาหรอกเสี่ย ขี้เกียจจะทะเลาะกับมัน"
"ลำพังเอ็งมาคนเดียวก็แย่ล่ะ ดันพาแฟนมาอีก มันต้องตกลงกติกาอะไรที่มีแฟนเอ็งอยู่แน่ๆ" ร่างท้วมเอ่ยเตือนร่างสูง เพราะเห็นว่าเป็นคนสนิท
"ป๋า มีเรื่องอะไรเปล่า? ทำไมหน้าเครียดๆอ่ะ" ร่างเพรียวบางเดินเข้ามาหาร่างสูง เมื่อเห็นว่าร่างสูงเริ่มเครียด
"ก็ ไอตรี อริป๋าน่ะสิ วันนี้มันมาแข่ง.."
"ตรี นี่ใช่ตรีภพหรือเปล่า?"
"ตั้มรู้จักหรอ" ร่างสูงถามขึ้นอย่างฉงน
"ก็พ่อตรีรู้จักกับพ่อตั้ม แต่ตั้มไม่ค่อยชอบตรีนะ เถื่อนๆ นักเลงๆ ยังไงก็ไม่รู้"
"เรานะเรา ไม่น่าขอป๋ามาวันนี้เลย รู้มั้ยเนี่ยว่ากำลังจะเป็นของเดิมพันแข่งรถ"
"ป๋าจะเครียดทำไม ป๋าแข่งชนะอยู่แล้ว ตั้มเชื่อใจป๋านะ สู้ สู้" ร่างเพรียวบางให้กำลังใจก่อนจะเขยิบไปหอมแก้มร่างสูง
"โวะ โวะ โว้ว! พวกเอ็งข้าเห็นช็อตเด็ด ไอเอ็มกับแฟนมันว่ะ" ตรีภพหันไปพูดกับลูกน้องของตน
"เอ็งจะตั้งกติกายังไงก็ว่ามา!"
"กติกาก็เหมือนทุกที แข่ง 1:1 วน 5 รอบใครมาถึงก่อนชนะ แต่ปกติของเดิมพันมันเป็นเงินใช้มั้ยล่ะ แต่ครั้งนี้ข้าขอเดิมพันเป็นน้องตั้มดีมั้ย? ถ้าเอ็งชนะเอ็งก็พากลับไป แต่ถ้าเอ็งแพ้ เอ็งต้องปล่อยให้กลับกับข้า.." ตรีภพเอ่ยกติกา ตามคาด
"ข้าไม่เห็นว่าข้าจะได้เปรียบตรงไหน ยังไงตั้มก็ต้องกลับกับข้าอยู่ดี แต่ข้าตกลง ไปแข่งให้จบๆไป!"
"น้องตั้ม อยากไปกับพี่มั้ยจ๊ะ?"
"..." ร่างเพรียวบางไม่ตอบ
"ตั้มจะนั่งรถกับป๋ามั้ยหื้ม หรือจะนั่งรอ"
"ไปกับป๋า ตั้มจะไปกับป๋า"
"หึ!" ร่างสูงหันไปหาตรีภพ
"เอ็งมันจะไปดีอะไรวะ พอเรียนจบก็ไปเป็นชาวประมง จะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงน้องตั้ม"
'นั่นสินะ ถ้าเป็นชาวประมง น้องตั้มก็จะต้องลำบาก แต่ถ้าไม่เป็นก็เหมือนเนรคุณเถ้าแก่.."
"แล้วพี่ยุ่งอะไรด้วยอ่ะ อย่างน้อยๆป๋า.. ไม่สิพี่เอ็มเค้าก็ขยันทำงาน ไม่ใช่ปลิงที่คอยแต่เกาะพ่อเกาะแม่.."
"ช่างเหอะตั้ม อย่าไปว่าให้เสียปากเราเลย ไปขึ้นรถเถอะ // ส่วนเอ็งจะแข่งได้หรือยังวะ?!" ร่างสูงบอกร่างเพรียวบาง ก่อนจะตะโกนไปถามตรีภพ
"แข่งสิวะ!"
'1 2 3 start!' การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น รถสปอร์ตคาร์ของทั้งสองคนพุ่งทะยานไปเต็มกำลัง อย่างไม่มีใครยอมใคร ด้วยปกติเอ็มเป็นคนที่มีฝีมือในการแข่งรถอยู่แล้ว พอมีตั้มเป็นเดิมพัน ทำให้ความอยากเอาชนะของเอ็มมีมากกว่าหนึ่งร้อยเสียอีก และดูเหมือนเมื่อผ่านรอบแรกไป เอ็มจะนำตรีอยู่ แต่ตรีก็ไม่ลดละเร่งเครื่องพยายามที่จะแซงตรงทางโค้ง และเหมือนจะสำเร็จเสียด้วย ฝ่ายตรีนั้นมีกำลังใจหึกเหิมหลังจากที่แซงเอ็มขึ้นมาได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าในหัวของเอ็มมีแผนอะไร..?
"ป๋า~ ทำไมป๋าปล่อยให้มันนำอ่ะ" ร่างเพรียวบางเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
"ป๋ามีแผนแล้ว ไม่ต้องกลัว อีกอย่างนะหนู อย่าขยับมาก ป๋าเสียสมาธิ"
"คนบ้า!"
หลังจากผ่านรอบที่สามไป ตรีที่ดูเหมือนจะได้ใจที่ตนนำอยู่ ก็ต้องผงะไป เมื่อเอ็มเริ่มกลับมาเร่งเครื่องแบบเต็มกำลัง และเพราะความตกใจนั้น คงจะทำให้ตรีเสียสมาธิพอสมควร รถสปอร์ตคาร์สุดเท่ของเอ็มจึงกลับขึ้นมานำอีกครั้ง และนำจนจบการแข่งขันนั่นเอง
"ไง สนุกมั้ยเรา อยากมากับป๋าน่ะ" ร่างสูงเอ่ยแซวร่างเพรียงบางที่นั่งนิ่ง
"หึ่ยยยย ตั้มจะไม่มาอีกแล้ว อันตรายจะตายไป น่ากลัวด้วย"
"โอ๋ ปกติป๋าไม่ได้ขับน่ากลัวแบบนี้นะ แต่รอบนี้เดิมพันคือตั้ม เงินน่ะป๋าเสียให้คนอื่นได้ แต่ตั้มป๋าจะเสียให้คนอื่นได้ไง..."
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะรถดังขึ้น ทำให้ร่างสูงต้องหันไปสนใจที่จะลดกระจกแทน
"ชนะแล้ว เอ็งไม่คิดจะลงจากรถหรอวะ จะนั่งกระหนุงกระหนิงกันอีกนานมั้ย?"
"เออ ไอเชี่ยตรีอยู่ไหน?" ร่างสูงเพิ่งจะนึกขึ้นได้(มั้ง)ว่าตัวเองแข่งกับตรีภพ
"จะอยู่ไหนล่ะ ก็กลับไปพร้อมกับลูกน้องมันน่ะสิ"
"อ่อ นั่นสินะ งั้นเดี๋ยวข้าไปลาเสี่ยก่อนว่าจะกลับล่ะ และเอ็งอย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ ว่าเอ็งเป็นโต๊ะพนันฝั่งข้าเมื่อกี้" ร่างสูงบอกกับคนสนิทของตน ก่อนจะพาร่างเพรียวบางไปลาเสี่ย
"อ้าว จะกลับแล้วหรอวะ ปกติเอ็งแข่งหลายรอบนี่หว่าไอเอ็ม แล้วเดี๋ยวนี้เอ็งมาแค่เดือนละ 2 ครั้งเองนะ อ่อ แต่ข้าไม่ต้องแปลกใจนี่ ดูท่าเอ็งจะติดเมีย ฮ่าาาา"
"นี่ถ้าไม่ใช่เสี่ยผมด่าไปล่ะ แล้วก็นะเสี่ย ฝากบอกไอตรีให้ไปเรียนขับรถใหม่ล่ะ ผมไปล่ะ สวัสดี"
"สวัสดีครับเสี่ย" ร่างเพรียวบางเอ่ยลาก่อนจะเดินตามร่างสูงไปขึ้นรถ
ภายในรถ!
บรรยากาศภายในรถ เต็มไปด้วยความเงียบงัน อาจจะเป็นเพราะร่างเพรียวบางที่ผล็อยหลับไปเมื่อครู่ ทำให้ไม่มีเสียงที่คอยเล่านู่นเล่านี่ หรือชวนร่างสูงคุย
"เด็กชะมัด~" ขณะที่รถติดไฟแดง ร่างสูงก็เอี้ยวตัวมาลูบหัวของร่างเพรียวบาง ก่อนจะลูบแก้มใสที่หอมกรุ่นเบาๆ แต่ปฏิกิริยาของร่างเพรียวบางนี่สิ ทำให้ร่างสูงแทบคลั่ง
"ปะ...ป๋า~ อือ อื้ออออ" ร่างเพรียวบางเปล่งเสียงคล้ายกำลังอยู่ในความฝัน และกำลังใช้แก้มของตนถูไถมือหนาไปมาอย่างออดอ้อน คล้ายลูกแมว
"ตั้ม ตั้มครับ ใกล้จะถึงบ้านแล้วนะ ตื่นเร็วครับ"
"งืออออ ตั้มนอนอยู่ ป๋าอย่ากวนสิ งื้อออ" ร่างเพรียวบางร้องออกมาเพราะร่างสูงแกล้งบีบจมูกของตน
"เร็วครับ รีบตื่นเร็วคนดีของป๋า~"
"ตะ...ตื่นแล้ว ป๋าส่งตั้มที่กลางซอยเหมือนเดิมนะ ตั้มไม่อยากให้พ่อรู้ เดี๋ยวพ่อก็มาบ่นตั้มอยู่นั่นแหล่ะ"
"แล้วเราจะไม่บอกความจริงพ่อหรอ"
"ก็คงต้องบอกแหล่ะป๋า"
"แล้วถ้าพ่อเราไม่ยอมล่ะ"
"ตั้มก็จะหนีไปอยู่กับป๋าไง ป๋าห้ามทิ้งตั้มนะ ตั้มรักป๋าที่สุดในโลกเลยยยย จุ๊บ" ร่างเพรียวบางยื่นหน้าไปจุ๊บปากหนาของร่างสูงก่อนจะผละออกมาอย่างรวดเร็ว
"ป๋าก็รักตั้มนะครับ รักมากนะรู้มั้ย หื้ม?"
"ตั้มรู้แล้ว ตั้มไปแล้วนะ ถึงบ้านแล้วป๋าโทรมาหาตั้มด้วย แล้วเจอกันนะป๋า~"
วันเวลาผ่านไป ทั้งสองคนก็ยังคงไปเที่ยวด้วยกัน ไปเดทด้วยกัน ไปที่ต่างๆด้วยกัน จนตอนนี้เหลือเพียงอีกสัปดาห์เดียว เอ็มก็จะจบการศึกษา
•MT University•
-คณะประมง-
"ไอเอ็มๆ เอ็งทำโปรเจคสุดท้ายของเราสองคนเสร็จยังวะ"
"ไอมิ้งค์ ถ้าข้าทำไม่เสร็จจะเป็นไงวะ เสร็จแล้วไอเชี่ยเอ้ย!"
"เอ็งจะด่าข้าทำไมวะเนี่ย ข้าก็แค่ถาม ข้าก็ลืมไปว่าเอ็งมันคนขยัน เออนี่ๆเอ็งขออะไรน้องตั้มเป็นของขวัญวันรับปริญญาวะ? บอกข้าหน่อยดิ" มิ้งค์เอ่ยถามเพื่อนสนิทของตน
"ข้าก็คิดอยู่ว่ะ เอ็งว่า '...' ดีมั้ยวะ?" ร่างสูงก็หันไปกระซิบเพื่อนสนิทของตน
"เพื่อนข้านี่มันเจ้าเล่ห์ ไม่ธรรมดา เอ็งลองขอดูเลย น้องตั้มก็มาแอบถามข้าหลายรอบล่ะ ว่าเอ็งอยากได้อะไร เอ็งรู้ป่ะ ข้าตอบไปว่าอะไร?"
"อะไร?"
"แค่น้องตั้มผูกโบว์มาหาก็พอแล้ว"
"ไอเชี่ยนี่ ถ้าเกิดตั้มให้เจ๊แซนดี้ไปหาโบว์มาให้ผูกทำไงวะ"
"เอ็งก็ได้ของขวัญอีกชิ้นไง"
"เออว่ะ แล้วเอ็งอ่ะ อยากได้อะไรวันรับปริญญาวะ เดี๋ยวข้าบอกเจ๊แซนดี้ให้ ฮ่าๆ"
"โอย ขนลุก เอ็งอย่าพูดได้มั้ย ข้าไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นล่ะ ไปๆ เข้าเรียนได้แล้วเว้ย คาบสุดท้ายของวิชาแล้ว" ร่างสูงเดินตามเพื่อนสนิทของตนไปที่คณะ
-คณะอักษรศาสตร์-
"เจ๊ เนี่ยตั้มไม่รู้จะหาอะไรไปให้ป๋างานรับปริญญาอ่ะ"
"โอ๊ย คุณน้องตั้มคะ แค่ตัวเองก็เป็นของขวัญของเอ็มแล้วค่า จะคิดมากไปทำไมกัน"
"เจ๊ไม่เข้าใจตั้มอ่ะ แต่ตั้มนึกออกล่ะ"
'ริสแบนด์สีดำ เขียนอักษรสีขาวก็ดีแฮะ เห็นป๋าชอบใส่ เขียนอะไรดีน้า'
"บอกคุณเจ๊บ้างสิ จะเซอร์ไพรส์หรือไง" คุณเจ๊แซนดี้ถามร่างเพรียวบาง
"ก็นิดนึงน่ะเจ๊.." ขณะที่ร่างเพรียวบางกำลังพูดอยู่ ร่างสูงก็เดินมาพร้อมเพื่อนสนิทของตน
"อร๊าย มิ้งค์ มิ้งค์ของคุณเจ๊"
"เฮ้ย ออกไป อย่ามาแตะตัวข้า อย่านะเว้ย!!" มิ้งค์เอ่ยปากไล่เจ๊แซนดี้ พร้อมทั้งวิ่งหนี และคุณเจ๊ก็วิ่งไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง
"ป๋า~" ร่างเพรียวบางเดินเข้าไปหาร่างสูงทันทีที่เห็น
"หื้มมม ว่าไงเรา เหนื่อยมั้ยวันนี้?"
"ไม่เหนื่อย เห็นป๋าก็หายเหนื่อยแล้ว"
"ตอบดี มาให้จุ๊บทีสิ"
"ไม่มีทาง! นี่มันในมหาวิทยาลัย ตั้มไม่ให้ป๋าจุ๊บหรอก"
"แต่เอ๊ะ จูบแรกของเราก็ในมหาวิทยาลัยไม่ใช่หรอ ใครคนไหนลืมนะ สงสัยต้องทวนความจำ"
"ยะ...อย่านะป๋า ไม่ใช่ตอนนี้นะ น้า~" มีหรือที่ร่างเพรียวบางเอ่ยปากขอแล้วร่างสูงจะไม่ยอมให้
"แล้วตอนไหน ไม่รู้ล่ะ ป๋าทวงสัญญาแน่ รอได้เลย"
จู่ๆเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของตั้มก็ดังขึ้นมา
"สวัสดีครับ พ่อมีอะไรหรือเปล่า?"
"มีสิ ไม่มีพ่อจะโทรไปทำไม"
"ปกติพ่อไม่โทรมา แสดงว่าเป็นธุระด่วนใช่มั้ย ถึงรอตั้มกลับบ้านไม่ได้"
"ก็ไม่เชิง แต่พ่อเพิ่งรู้เรื่องตอนเช้าก็เลยต้องบอกเราไว้ก่อน.."
"เรื่องอะไรอ่ะพ่อ อย่าบอกนะว่าต้องไปต่างประเทศอ่ะ ไม่เอานะ"
"เรื่องนั้นล่ะ พ่อต้องไปดูมหาวิทยาลัยของเราประจำประเทศออสเตรีย"
"พ่อก็ให้คนอื่นไปสิ ส่งลุง ส่งป้าไปก็ได้นี่นา ตั้มไม่อยากให้พ่อไปอ่ะ" ร่างเพรียวบางงอแงเพราะกลัวว่าจะต้องจากกับพ่อของตัวเองเป็นระยะเวลานาน
"ตั้มอย่าดื้อสิ เราโตแล้วนะ ปกติเราก็ไม่ได้ติดพ่อสักเท่าไร ทำไมงอแง"
"แล้วพ่อต้องไปนานแค่ไหน?"
"สาม.."
"สามเดือน!?" ร่างเพรียวบางแทรกขึ้น
"สามปี! พ่อรู้ว่ามันนาน แต่เราก็เป็นนักศึกษาแล้ว ลุงๆป้าๆของเรา ร่วมถึงแม่นมสชาก็อยู่ พ่อรักเรานะตั้ม แต่มันเป็นงาน มันคือธุรกิจของครอบครัว.."
"พ่อ พอแล้ว ตั้มรู้แล้ว ตั้มก็รักพ่อ แล้วพ่อต้องออกเดินทางไปออสเตรียวันไหน"
"วันพรุ่งนี้ตอนเช้า พ่อกำลังให้แม่นมสชาจัดกระเป๋าให้อยู่ เราจะกลับมาทานข้าวเย็นกับพ่อมั้ย หืม?"
"พรุ่งนี้!?! เดี๋ยมตั้มกลับไปทานข้าวเย็นด้วย"
"อ่า โอเค งั้นเจอกันตอนเย็นนะ พ่อวางสายล่ะ รักเรานะ"
"ครับ สวัสดีครับ" หลังจากที่ร่างเพรียวบางวางสายจากคนเป็นพ่อ ก็เศร้าอย่างเห็นได้ชัด และยิ่งคนที่คอยสังเกตร่างเพรียวบางอย่างร่างสูง จะไม่รู้เชียวหรือ
"ตั้ม ตั้ม!"
"ห๊ะ...หือ?"
"เราเป็นอะไรป๋าเรียกก็ไม่ได้ยิน เหม่อเรื่องอะไร"
"ก็พ่อจะไปออสเตรียสามปี กว่าพ่อจะกลับ ตั้มก็เกือบจะเรียนจบอยู่แล้ว"
"แต่ป๋าก็ยังอยู่กับตั้มนะคะ ป๋าอยู่ข้างตั้มตลอดเวลาค่ะ ไม่ต้องกลัวรู้มั้ยคะ"
"ฮือออออ ป๋า~~" พอได้ยินเช่นนั้น ร่างเพรียวบางก็โผเข้าไปสู่อ้อมกอดอบอุ่นของร่างสูงที่เต็มใจรอรับ
"โอ๋ สามปีไปอยู่บ้านป๋ามั้ย เดี๋ยวป๋าก็เรียนจบแล้วนะ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นเพื่อให้ร่างบางสบายใจแต่ใครจะคิดว่า ร่างเพรียวบางจะพูดเช่นนี้
"วันเสาร์อาทิตย์นะ ตั้มจะไปอยู่กับป๋า ส่วนวันจันทร์ถึงศุกร์ตั้มจะอยู่กับแม่นมสชา แต่ป๋าต้องไปรับ-ไปส่งตั้มเหมือนเดิมนะ"
"ครับ ป๋าตามใจตั้มเลยนะ แล้วนี่เราไม่รีบกลับบ้านไปหาพ่อหรอ? ไปสิเดี๋ยวป๋าไปส่ง เร็วสิครับ อย่างอแงสิ" ร่างสูงหยอกร่างเพรียวบางที่ตอนนี้ดูเหมือนจะสบายใจมากกว่าตอนแรก
ภายในรถ!
"เราก็ไปกอดพ่อ แล้วก็ไปส่งพ่อที่สนามบินวันพรุ่งนี้สิ เดี๋ยวป๋าไปรับที่สนามบิน พรุ่งนี้ป๋ามีเรียนตอนบ่าย เราก็ด้วยหนิ"
"ขอบคุณนะป๋า~ ป๋าเป็นที่พึ่งของตั้มจริงๆ อย่าลืมไปรับตั้มที่สนามบินนะ"
เช้าวันต่อมา..
•สนามบินนานาชาติ•
ร่างเพรียวบางกำลังยืนรออยู่กับพ่อ ที่ต้องออกเดินทางไปออสเตรียเป็นระยะเวลานานถึงสามปี
"ใกล้เวลาล่ะ พ่อไปนะตั้ม ดูแลตัวเองดีๆ อย่าดื้อกับแม่นมสชา แล้วพ่อจะกลับมาเยี่ยมนะ รักลูกนะ"
"ครับ ตั้มก็รักพ่อ ❤" ร่างเพรียวบางสวมกอดพ่อของตนก่อนจะมองพ่อที่เดินจากไป..
"ฮืออออ ฮึกก ฮึกก ฮืออออ ;;-;;" ทันทีที่ร่างของคนเป็นพ่อลับสายตา ร่างเพรียวบางก็สะอื้นไห้ออกมาไม่หยุด
"โอ๋ โอ๋ คนเก่งของป๋ามานี่สิคะ" ร่างสูงที่เดินมาหาต้องมาปลอบร่างเพรียวบาง
"ปะ...ฮึก ป๋า~" เมื่อได้ยินเสียงร่างสูง ร่างเพรียวบางที่วิ่งเข้าไปกอดทันที
หมับ
"คนเก่งไม่ร้องนะคะ ไหน วันนี้จะไปไหนก่อนเข้าเรียน เดี๋ยวป๋าพาไปค่ะ"
"จะ..จริงนะ?"
Union Utopia
"ไอมิ้งค์ เอ็งมาได้ไงวะ?" ร่างสูงชะงักเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตน ก็ปกติไอเนี่ยมันเดินห้างที่ไหนกัน
"อ้าว ไอเอ็ม ข้าก็มาทานข้าวสิวะ ทำไมเจอข้ามันผิดปกติมากหรือไง"
"เปล่า ก็แค่ไม่คิดว่าจะเจอ แล้วตั้มหายไปไหน?" ร่างสูงหันไปคุยกับเพื่อนสนิทแปปเดียว ร่างเพรียวบางก็หายไป
"ปล่อยน้องตั้มไปเถอะเอ็ง น้องคงอยากเดินซื้อนู่นซื้อนี่ เอ็งอ่ะ มาคุยกับข้าเรื่อง 'แผน' ดีกว่า" ทั้งสองคนเพื่อนซี้จึงตกลงที่จะนั่งรอร่างเพรียวบางที่ร้านกาแฟ JHolic
อีกด้านหนึ่งของห้าง ก็มีร่างเพรียวบางที่จู่ๆก็เดินหายไป กำลังตามหาบางสิ่งบางอย่าง อย่างตั้งใจ
'อ้ะ อยู่ไหนน้า อยู่ไหนน้า?' พึมพำกับตัวเอง
"อ้ะ ร้านนี้ไง" ทันทีที่เห็นร้านที่ตนต้องการก็รีบเดินเข้าไปทันที
"ครับ อยากได้แบบนี้ ช่วยเขียนประโยคนี้ด้วยนะครับ เอ่อ แล้วจะเสร็จภายในวันนี้หรือเปล่าครับ?"
"คงจะเป็นช่วงเย็นของวันนี้ค่ะ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวทางร้านจะติดต่อไปหานะคะ"
ใจจริงร่างเพรียวบางอยากให้เสร็จเร็วๆ แต่คงเป็นเพราะต้องเขียนเลยต้องใช้เวลานาน
'เฮ้อ แล้วจะมาเอายังไง'
"อ้าว น้องตั้มมาแล้วหรอครับ? ไปไหนมาเนี่ย ปล่อยให้ไอเอ็มนั่งเหงา"
"แฮะๆ ตั้มไปซื้อของมาไง แล้วพวกพี่คุยอะไรกันอยู่ท่าทางเครียดเชียว"
"เปล๊า~ พี่มิ้งค์ไม่เครียดนะ คนนู้น นู่นที่เครียด"
"ป๋า~ ป๋าเครียดเรื่องอะไร? ไหนป๋าบอกไม่ให้ตั้มเครียดไง"
"เปล่าซะหน่อย ไอมิ้งค์มันมั่ว! แล้วนี่เอ็งจะไปมหาวิทยาลัยยังไง?" ร่างสูงแก้ตัว
"ไปกับพวกเอ็งไง ฮ่าๆ"
ถ้าถามว่า ทำไมอยู่ดีๆ มิ้งค์ถึงโผล่มาอยู่ที่ห้าง ไอมิ้งค์คนนี้ขอบอกว่าไม่บังเอิญ ตั้งใจล้วนๆ ไม่เชื่อไปถามน้องตั้มดูสิ
ตกเย็น
"ครับ กำลังจะเข้าไปครับ" ร่างเพรียวบางกำลังคุยโทรศัพท์อยู่หน้าคณะตัวเอง
'ป๋า~ วันนี้ตั้มกลับกับเจ๊แซนดี้นะ ป๋าก็กลับบ้านดีๆนะ เดี๋ยวถึงบ้านตั้มโทรไปหา' ร่างเพรียวบางเปิดโปรแกรมแชทสุดฮอต ก่อนจะส่งข้อความไปหาร่างสูงที่อยู่อีกฟากของมหาวิทยาลัย
"อ้าว ไอเอ็ม ทำไมไม่ไปหาน้องตั้มล่ะวันนี้?" มิ้งค์ถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของตนยังไม่ไปหาว่าที่แฟนอย่างทุกที
"วันนี้ ตั้มบอกจะกลับกับเจ๊แซนดี้ ข้าเลยไม่ต้องรีบไง"
"อ่อ ข้าก็ว่าอยู่ แล้วไงอ่ะ จะกลับตอนไหน?"
"ไม่รู้สิวะ ว่าจะเข้าไปหาไอก้องสักหน่อย ไม่รู้ว่ามันจะอยู่ที่คณะมั้ย?"
'ก้อง เกริกฤทธิ์ ลูกพี่ลูกน้องคนสนิท'
"ไอก้อง ที่หนวดเยอะๆ ตัวเตี้ยๆ ผิวเข้มๆ หน้าคมๆ ที่สาวกรี้ดกันป่ะ?"
"เออ ไอนั่นแหล่ะ ว่าจะไปคุยเรื่อง 'แผน' มันน่าจะช่วยได้อยู่ กิ๊กเยอะอ่ะมัน"
"อ่อ งั้นข้ากลับล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะเว้ย"
หลังจากที่ร่างของมิ้งค์ลับสายตาไป ร่างสูงก็เดินไปหาหนุ่มหน้าหนวดคมเข้ม ที่กำลังหลีสาวอยู่
"ไอเชี่ยก้อง!"
"อ้าว ไอพี่เอ็ม"
"เออ เอ็งเคารพข้ามากเลยว่ะ ว่างป่ะ"
"ก็ไม่ค่อยว่าง แต่พี่มีไรให้ช่วย"
"ก็ไม่เชิง ข้าก็แค่จะขอ... เอ็งว่าดีมั้ยวะ" ร่างสูงลองปรึกษาร่างคมเข้ม
"ก็ดี แต่ผมสงสัยอย่าง ทำไมพี่ไม่คุยกับผมที่บ้านวะ มาคุยที่นี่ทำไม?"
"เออว่ะ ข้าก็ลืมไป เห็นช่วงนี้เอ็งไม่ค่อยอยู่บ้าน 'แอบตามหนุ่มน้อย' อยู่นี่หว่า"
"ไอพี่เอ็ม! อย่ามาล้อผมนะเว้ย"
"เอ็งเอาจริงหรอวะ? ยังไงก็สู้ๆนะเว้ย ข้าเอาใจช่วย ข้าอยากมีน้องสะใภ้เป็นลูกเถ้าแก่ ฮ่าาาาา" ร่างสูงเดินไปตบบ่าให้กำลังใจร่างคมเข้มก่อนจะเดินจากไป
อีกด้านหนึ่ง ร่างเพรียวบางก็ยิ้มออก เมื่อของที่สั่งทำมันสวยกว่าที่ใจคิดเสียอีก
และแล้วช่วงเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง 'งานรับปริญญา'
ร่างเพรียวบางที่หอบหิ้วดอกไม้ช่อโต พร้อมทั้งอีกข้างก็มีถุงของขวัญ และไหนจะลูกโป่งที่สั่งให้คนที่บ้านมาช่วยถือ เอาง่ายๆว่า ไม่มีใครจัดเต็มเท่ากับร่างเพรียวบางอีกแล้ว
ร่างเพรียวบางก็ได้แต่รอเวลาที่ร่างสูงจะเดินออกมาอย่างใจจดใจจ่อ
และแล้วเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง ร่างสูงเดินออกมาพร้อมปริญญาบัตรที่สุดแสนจะภาคภูมิใจ โดยที่เจ้าตัวไม่ได้บอกนะว่า ตัวเองน่ะ ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง
แต่ก่อนที่ร่างเพรียวบางจะได้เดินไปหาร่างสูง ก็โดนเพื่อนสนิทของร่างสูงพาไปที่จอแอลอีดีขนาดใหญ่กลางแจ้ง พร้อมทั้งยังโดนจับให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้
'ตั้งแต่วันนั้น ที่เราได้เจอกัน ทำไมหัวใจป๋าถึงเต้นแปลกๆนะ'
'ตั้งแต่เมื่อไร ที่หัวใจของป๋ามีไว้เพื่อตั้มคนเดียว'
'รู้มั้ยคะ รอยยิ้มของเรามันน่ารักแค่ไหน เวลาเรายิ้ม โลกมันน่าอยู่ขึ้นนะ'
'เวลาที่เราร้องไห้ ป๋าเจ็บมากกว่าเราอีกนะ อย่าร้องไห้รู้มั้ย หื้ม"
'ในวันที่เราไม่มีใคร รู้ไว้ว่า จะมีป๋าคนนี้เสมอ'
'ตอนนี้คงถึงเวลาแล้ว เป็นแฟนกับป๋านะคะ'
ข้อความสุดท้ายในสไลด์คือ ข้อความที่ร่างสูงตั้งใจที่จะบอกจริงๆ
"ป๋า~ ฮืออออ คนบ้า!" ร่างเพรียวบางถูกร่างสูงพุ่งเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
"ทำไมคะ หรือว่าเราไม่ชอบ? จะไม่เป็นแฟนกับป๋าหรอ?" ร่างสูงเอ่ยเย้าร่างเพรียวบางที่ตอนนี้ร้องไห้ไม่หยุด
"ฮืออออ ฮึก ปะ...เป็นสิ คนบ้า! บ้าที่สุดในโลกเลย ทำให้ตั้มร้องไห้เนี่ย" ร่างเพรียวบางต่อว่าร่างสูง ก็ไหนจะข้อความ ไหนจะรูปต่างๆที่ถ่ายด้วยกัน ป๋าเตรียมมานานแล้วหรอ
"ฮ่าๆ ป๋ายอมเป็นคนบ้านะ คนบ้ารักตั้มน่ะรู้มั้ย ป๋ารักเรานะ"
"ตั้มก็รักป๋า~" ในตอนนี้ เหมือนร่างทั้งสองจะมีกันอยู่แค่สองคน แต่ในความจริง
"ฮะแฮ่ม! แฮ่ม!! พวกเอ็งอ่ะ ใจร้าย ข้าช่วยพวกเอ็งนะ ทำไมทิ้งข้าแบบนี้" เพื่อนสนิทของร่างสูงตัดพ้อ
"นี่น้องตั้ม มีของให้ไอเอ็มไม่ใช่หรอ ไหนๆเอาออกมาให้สิ"
"อ่ะพี่มิ้งค์ ตั้มให้" ร่างเพรียวบางพูดพร้อมยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้มิ้งค์
"ซึ้งว่ะ มีคนให้ดอกไม้"
"อ่ะนี่ของป๋า~" ร่างเพรียวบางพูดก่อนจะยื่นกล่องไปให้
ภายในกล่อง มีริสแบนด์คู่กันสองเส้น แต่ข้อความและสีสันของมันไม่เหมือนกัน
เส้นสีดำ มีอักษรสีขาว ที่เขียนว่า :
'you belong to me : N'TUM ♡ PA'M'
เส้นสีขาว มีอักษรสีดำ ที่เขียนว่า :
'you belong to me too : PA'M ♡ N'TUM'
นี่คือสิ่งที่ร่างบางตั้งใจเซอร์ไพรส์ร่างสูง แต่ไม่คิดว่าจะถูกเซอร์ไพรส์ก่อน
"ป๋าเป็นของตั้มนะ" ร่างเพรียวบางกระซิบที่ข้างหู
"ส่วนตั้มก็เป็นของป๋าเหมือนกัน" ร่างสูงกระซิบกลับ
และทั้งสองก็เป็นคนสำคัญของกันและกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม..
ตัวอย่างสเต็ปต่อไป…
"อะไรนะ?! ตั้มเป็นแฟนกับชาวประมง"
"ไม่ ไม่! ตั้มรักป๋า พ่ออย่ามายุ่ง!"
ตัวอย่างสเต็ปต่อไปดูน่ากลัว อย่าไปกลัว อย่าคาดหวังดราม่าจากฟิคเรื่องนี้ คู่นี้มีแต่หวานกับอ่อย
Step 3 coming soon!!
ความคิดเห็น