คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Soulmate: become bankrupt and white knight(?)
Step 4:
ล้มละลาย
และ อัศวินขี่ม้าขาว(?)
become bankrupt and
white knight(?)
หลังจากที่ทั้งสองหนีมาที่เกาะมารีน ก็อยู่ที่เกาะนี่มาประมาณหนึ่งสัปดาห์
และเมื่อไม่กี่วันก่อนหนุ่มหน้าคมเพิ่งจะส่งข่าวมาบอกว่าตรีภพส่งคนออกตามหา
แต่ทั้งสองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรและมีความสุขดี
"ป๋า~ ไปดำน้ำกันเถอะ!"
จู่ๆร่างเพรียวบางก็พูดขึ้นมา
"เดี๋ยวๆ เราว่ายน้ำไม่แข็งไม่ใช่หรือไง"
ร่างสูงว่าอย่างนึกขึ้นได้
"ง่าาาาา ก็ตั้มอยากไปนี่นา ._."
"เรายังอยู่ที่นี่อีกนาย ถ้าตั้มว่ายน้ำแข็งกว่านี้
ป๋าจะพาไป แล้วต่อจากนี้เราก็ฝึกว่ายน้ำกับป๋าทุกวัน"
"ก็ได้.."
"งั้นวันนี้จัดปาร์ตี้บาร์บีคิวแล้วกันคนดี โอเคไหมคะ?"
"มีเบียร์มั้ย"
"เป็นสาวขี้เมาหรือไงฮะเรา?"
"อยากเมากับป๋า~"
"แล้วเราจะเมาแบบไม่มีทางลืมเลยล่ะ"
"ตะ... อื้ออออ"
ก่อนที่ร่างเพรียวบางจะพูดอะไรออกมา
ร่างสูงก็จู่โจมริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยออย่างยั่วยวนในสายตาของตน
และรสจูบก็เริ่มร้อนแรงมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพอใจ
ริมฝีปากหนาจึงผละออกมา
"อีกแล้ว ป๋าทำแบบนี้อีกแล้ว"
"ก็เราน่ารักไง ปากของเรานี่หวานละมุนที่สุด
ท่าทางจะต้องทานของหวานทุกครั้งหลังมื้ออาหาร" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"ฮึ่ยยยยยย ป๋าบ้า! บ้า! บ้า!! บ้า!!!"
"ป๋าไม่ได้บ้านะ แต่จะบ้าก็เพราะว่าบ้ารักหนูนี่แหล่ะ"
"ป๋าจีบตั้มติดนานแล้ว เลิกหยอดสักวันได้มั้ย?"
"ไม่ได้ หนูจะได้รู้ไง ว่าป๋ารักหนูมาก
รักมากๆนะคะ"
"อื้ออออ ก็รักเหมือนกัน" พอร่างเพรียวบางพูดจบ
ร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงบนแก้มหอมใส
"ชื่นใจจริงๆ ได้ทั้งจูบ ได้ทั้งหอม
วันนี้ฟินสุดๆเลยค่ะ"
"ฮึ่ย ตั้มไม่คุยด้วยแล้ว ไปเตรียมของเลยไป
ไปเลย!!"
"ค่ะๆๆ เดี๋ยวป๋าเตรียมให้เองคนดี"
บ่ายคล้อย
"ป๋า~ เตรียมของเสร็จแล้วหรอ?" ร่างเพรียวบางที่โผล่ออกมาจากห้องนอนถามขึ้น
"ยังค่ะ แต่ใกล้แล้ว เราหิวแล้วหรอ"
"ตั้มไม่ได้หิว ตั้มแค่ถามเฉยๆ"
"งั้นก็โอเคค่ะ เราก็นั่งเล่นไปก่อนละกัน
เดี๋ยวป๋าไปเตรียมของให้เสร็จก่อน"
ร่างสูงปล่อยร่างเพรียวบางไว้ในห้องโถง
แล้วตนก็ไปจัดการเตรียมของให้เรียบร้อย
Party Barbecue
ขณะที่ร่างเพรียวบางกำลังอ่านหนังสือท่องเที่ยวอยู่
ร่างสูงก็ตะโกนเรียกให้ร่างเพรียวบางเดินไปหา
"คนดีของป๋า มานี่หน่อยเร็ว!"
เมื่อร่างเพรียวบางได้ยินเช่นนั้นก็เดินตามไปในห้องครัว แต่ก็ต้องพบกับ...?!
ห้องครัวที่ตอนนี้เนรมิตเป็นงานปาร์ตี้บาร์บีคิว
ถ้ามองเผินๆอาจจะไม่เห็นป้ายข้อความที่แสดงว่า
ร่างสูงจดจำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องของพวกเรา เป็นเขาเองที่ลืมไปแล้ว
'Happy
Anniversary Tree Years'
พวกเขาคบกันมาสามปีเต็ม สามปีแล้วที่ร่างสูงขอเขาเป็นแฟน
"ป๋าาาา~"
"ชอบมั้ยคะ ป๋าตั้งใจทำให้เราเลยนะ"
"ป๋ากำลังทำให้ตั้มตกหลุมรักป๋าเป็นครั้งที่ล้าน"
"ก็ดีสิคะ เราจะได้รักป๋ามากๆไง"
"ต่อให้ป๋าไม่ทำ ตั้มก็รักป๋าอยู่แล้ว ฮือออ คนบ้า!
ตั้มจะร้องไห้อีกแล้วเนี่ย!"
"โอ๋ ไม่เอาไม่ร้องนะคะ นี่มันงานปาร์ตี้
จะมาร้องไห้อะไรกัน"
"ก็ป๋าทำให้ตะ..."
"ถ้าเราพูดออกมา ป๋าจะจูบ "
"..."
"ดีมากค่ะคนดี
และเบียร์ที่เราชอบอยู่ในถังน้ำแข็งนั่นนะคะ"
"..."
"นี่เราจะไม่พูดจริงๆหรอคะ?"
"กะ...ก็ป๋าบอกว่าจะจูบตั้มหนิ ._."
"ป๋าล้อเล่นค่ะ"
Party Time
ทั้งสองคนสนุกสนานกับปาร์ตี้มาก [นี่หนีออกจากบ้าน?!] และปาร์ตี้ก็กินเวลามาร่วมสองชั่วโมง
สองชั่วโมงที่ร่างเพรียวบางไม่หยุดดื่มเบียร์รสโปรด
และอาการของมันก็เริ่มออกแล้ว..
"ปะ...ป๋า~ ป๊ะป๋า~ เติมเบียร์ให้เค้าหน่อยสิ นะป๋านะ นะนะน้าาา"
"พอแล้ว เราเมาแล้ว"
ร่างสูงคิดผิดจริงๆที่ยอมตามใจมากเกินไป
"ใครมะ...มาว เค้าไม่มาว ตั้มไม่มาว ไม่ม๊าวไม่มาววว~"
"นี่หรอคนไม่เมา?"
"ป๊ะป๋าจะไม่เติมให้เค้าจริงๆหยอ?"
"ไม่! เราเมามากแล้วคนดี"
"งะ งั้นเอาใหม่ เค้าไม่เอาเบียร์เพิ่มกะ ก็ได้
เค้าดื่มเยอะแล้ว คะ เค้าทำอย่างอื่นดีกว่า"
"ตั้ม!!!! เราจะทำอะไร?!" ร่างสูงถามเสียงเข้มขึ้น
เมื่อเห็นว่าร่างเพรียวบางกำลังจะยกเบียร์ราดตัวเอง
"กะ ก็ เอาเบียร์ราดตัวเองไง" ไม่รอช้า ร่างเพรียวบางก็จัดการราดเบียร์ลงบนตัว
M's Part:
ขณะที่ตั้มกำลังราดเบียร์ลงบนตัวเอง
มันช่างเป็นภาพที่เย้ายวนตัวเขาได้เป็นอย่างดี
เขาคิดผิดจริงๆ ที่เอาเบียร์มา เพราะไม่คิดว่าตั้มจะเมามายขนาดนี้
"ป๊ะป๋า~ ตั้มสวยมั้ย
ตั้มเซ็กซี่มั้ย "
แล้วไหนจะเสียงที่เรียก ไหนจะคำที่เรียกเขาอีก เขาจะอดทนได้มากแค่ไหนกัน
"เอ๋~ ทำไมป๊ะป๋าไม่ตอบตั้มล่ะ
ตั้มไม่สวยหรอ ไม่เลยหยอ?" ร่างเพรียวบางถามพร้อมเขยิบเข้ามานั่งบนตักกว้างของร่างสูง
"สวย คนดีของป๋าสวยที่สุด"
"คิคิ ตั้มสวย" มือเรียวของเด็กป๋าเริ่มซุกซนไปตามส่วนต่างๆของร่างสูง
"พอแล้วคนดี ป๋าทนไม่ไหวแล้วนะ"
"ไม่ไหว ก็ไม่เห็นต้องทนเลย ป๋า ตั้มหนาวอ่ะ สะ
เสื้อมันเปียกหมดแล้ว.." เขากำลังจะถึงขีดสุดแล้ว
"!!!" แต่เขาก็ต้องตกใจยิ่งกว่า
เมื่อร่างเพรียวบางอยู่ดีๆก็ถอดเสื้อที่เปียกออกมา
"ฮ่าๆ ตั้มหนาวนะ แต่เสื้อมันเปียกก็ต้องถอดไง
แล้วก็มากอดป๊ะป๋าแบบนี้~"
[End M's Part]
ร่างเพรียวบางซุกบนอกอุ่น สองมือก็โอบกอดร่างสูงอย่างแนบชิด
"งื้ออออ อุ่นจัง"
การกระทำของร่างเพรียวบาง ทำให้ร่างสูงหมดความอดทน
สองมือหนาประคองใบหน้าเรียวสวย ก่อนจะบดจูบอย่างรุนแรงและหนักหน่วง
ลิ้นร้อนไล่เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างดุดัน
ไม่ว่าลิ้นเล็กจะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น
จนสุดท้ายก็ได้แต่ตอบสนองอย่างที่ลิ้นร้อนต้องการ
อารมณ์ที่พัดกระหน่ำยากที่จะหยุดลง เพราะตอนนี้ไม่มีใครคิดที่จะหยุดแม้แต่น้อย
ร่างเพรียวบางที่ตอนนี้เริ่มหายใจติดขัด ทำให้ร่างสูงผละออกมา
"ป๊ะป๋า... อีกสิ"
เมื่อร่างเพรียวบางขอร่างสูงก็ตอบสนอง อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
ราวกับว่าจะหาจุดจบไม่เจอ
"เป็นของป๋านะคนดี เป็นของป๋านะคะ"
"อื้อออออ"
และก็เป็นค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเสียงครวญครางปานจะขาดใจของร่างเพรียวบาง
และเสียงฮึมฮำในลำคออย่างพึงพอใจในรสกายหอมหวานของร่างสูง
เช้าวันต่อมา..
ภายในห้องนอน ที่สงครามร้อนแรงเพิ่งจะสงบได้ไม่นาน
ร่างสูงก็ขยับตัวเล็กน้อยตามปกติของคนตื่นเช้า และสิ่งที่ได้เห็นก็ทำให้เขายิ้มแก้มปริ
ร่างเพรียวบางอยู่ในอ้อมกอดของเขาทั้งคืน ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น
แต่สิ่งที่ทำให้เขามีความสุขสุดๆในชีวิตคือ 'ตั้มเป็นของเขาแล้ว'
หลังจากนั้นสักพักใหญ่ร่างเพรียวบางก็รู้สึกตัว
"ตื่นแล้วหรอคนดี?"
".///." ร่างเพรียวบางที่นึกถึงเหตุการณ์สุดร้อนแรงเมื่อคืนก็หน้าแดงแปร๊ดดด
"ฮ่าๆ เขินใช่มั้ยคนดีของป๋า เอ๊ะ ป๊ะป๋าสิเนอะ"
"งื้อออออ" ร่างเพรียวบางรีบเอามือปิดหน้าตัวเอง
ไม่เอาแล้ว ไม่อยากพูดถึง
"โอเคค่ะๆ ป๋าไม่พูดถึงแล้ว เราลุกไปอาบน้ำไหวมั้ย?"
"ไม่ไหว.." ร่างเพรียวบางพูดพร้อมกับส่ายหัว
"มาป๋าพาไปอาบน้ำละกันค่ะ"
"อะ...อุ้มหน่อย" ร่างเพรียวบางยื่นมือไปหาร่างสูง
"ค่ะคนดี ป๋ารักเรานะ"
"ตั้มก็รักป๋า"
"เราบอกป๋าแล้ว.. ทั้งคืนเลยค่ะ"
"ไม่เอาแล้ว ตั้มอายจริงๆนะป๋า" เมื่อเห็นว่าร่างบางอายจริงๆ
ร่างสูงจึงหยุดแซว
•คฤหาสน์เกษารัตน์•
"คุณผู้ชายคะ มีคนมาขอพบค่ะ"
"เชิญให้เข้ามา"
สักพักหนึ่งก็ปรากฏร่างของชายคนหนึ่งที่แลดูมีอำนาจ
"สวัสดีครับ คุณธนบดี ผมกวิน
ว่าที่เจ้าของมหาวิทยาลัยเอ็มทีครับ"
"!!!"
"มะ...หมายความว่ายังไง"
"คุณธนบดีคงไม่ทราบเรื่องสินะครับ
ว่าตอนนี้มหาวิทยาลัยกำลังจะล้มละลาย
ผมก็เพียงแต่จะมายื่นข้อเสนอให้คุณธนบดีพิจารณา.."
"คุณมีข้อเสนออะไร?"
"ลูกชายของคุณ ยกให้ผมสิครับ"
ร่างกำยำยื่นข้อเสนอด้วยรอยยิ้ม
"ลูกชายของผมแลกกับมหาวิทยาลัยอย่างนั้นหรอ?"
"ง่ายๆแบบนี้แหล่ะครับ และผมจะรอคำตอบนะครับ"
ชายหนุ่มลับสายตาไป ร่างสูงวัยก็คิดไม่ตกว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี
มหาวิทยาลัยที่ตนฟูมฟักขึ้นมา กับลูกชายที่เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจ
แต่ตอนนี้กลับหนีตนไปไกลแสนไกล จะเลือกทางใดถึงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด..
•เกาะมารีน
ดวงดาวบนท้องนภาในเวลากลางคืน ช่างงดงามหาที่ใดมาเปรียบ
และเวลานี้ก็คงเป็นอีกช่วงเวลาที่คู่รักมีความสุขมากที่สุดอีกช่วงเวลาหนึ่ง
เมื่อได้นอนดูดาวด้วยกัน
"ดาวดวงนั้นสวยเนอะป๋า"
ร่างเพรียวบางชี้ไปยังดาวดวงเล็กๆที่กะพริบทักทาย
"ค่ะ สวย~" ร่างสูงตอบคำทั้งๆที่ยังจ้องใบหน้าขาวเนียน
"ป๋าดูแล้วหรอ ถึงบอกว่าสวย
ป๋าจ้องแต่หน้าตั้มเนี่ย!"
"ก็ดูแล้ว นี่ไง สวยที่สุด ดาวที่อยู่ตรงหน้าป๋าสวยที่สุด" ร่างสูงไม่ขยับไปไหน
"ป๋าไม่ได้ดูดาวสักหน่อย ._."
"ก็เราสวยกว่าดวงดาวบนท้องฟ้าทุกดวงเลย
แล้วป๋าจะมองดาวที่สวยน้อยกว่าเราทำไมล่ะคะ?"
"ป๋าบ้า!
ตะ..แต่ป๋าก็หล่อที่สุดในสายตาตั้มเหมือนกันนะ"
ร่างเพรียวบางพูดพร้อมลับตาปี๋
"ค่ะคนดี ไม่มีใครหล่อกว่าป๋าแล้วเนอะ
ตอนนี้ดึกแล้วนอนดีกว่านะเรา"
"อื้อออ!"
ร่างเพรียวบางค่อยๆเอนตัวนอนลงที่แขนแกร่งที่คอยปกป้องตนเอง และกอดร่างสูงจนหลับไป
ข่าวเรื่องมหาวิทยาลัยกำลังจะล้มละลายแพร่ไปทั่ว
เรียกได้ว่าดังไปทั้งจังหวัด จะขาดก็แต่เพียงคนที่อยู่บนเกาะแสนไกล
•คฤหาสน์อยู่เย็น•
"ป๊า ทำไงดีอ่ะ มหาวิทยาลัยพ่อตั้มกำลังจะล้มละลาย ป๊า~ ป๊า! ป๊า!!"
"ฮะๆ?"
"นี่ป๊าไม่ได้ฟังตังหรือไง
ตังบอกว่ามหาวิทยาลัยพ่อตั้มกำลังจะล้มละลาย.."
"ป๊ารู้แล้ว ข่าวก็ออกหราขนาดนั้น และนี่อาก้องอยู่ไหน?"
"พี่ก้องไปส่งข่าวให้พี่เอ็มอ่ะป๊า"
"อ่อดีแล้ว ไปบอกมัน เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง"
"แล้วจะทำไงดีอ่ะป๊า
ตังเห็นเค้าลือกันว่าคนที่จะมาเทคโอเวอร์มหาวิทยาลัยอยากจะได้ตัวตั้ม!"
"ลูกชายส.ส.ใหญ่ซะด้วยนี่ งานหนักของอาเอ็มมันล่ะ
เดี๋ยวป๊าไปคิดก่อนนะ ว่าจะทำยังไงได้บ้าง เราก็อย่าคิดมาก
อะไรๆมันจะเป็นไปตามทางของมันเอง"
คืนนั้น เถ้าแก่ก็ขบคิดทั้งคืน และก็ได้คำตอบออกมา
'คงจะถึงเวลาแล้วสินะ ที่จะบอกความจริง!' เถ้าแก่ได้แต่พึมพำกับตัวเอง
และแล้วข่าวลือเรื่องมหาวิทยาลัยก็ลอยไปถึงเกาะมารีน
ร่างสูงหลังจากที่ทราบเรื่องก็คิดไม่ตก ว่าควรจะทำอย่างไรดี?
สนามแข่งรถ GTA
ออฟฟิศที่ตั้งอยู่ภายในสนามแข่งรถ
เต็มไปด้วยความตึงเครียดเมื่อเพื่อนเก่ากลับมาเยี่ยมเยียนพร้อมกับความจริงบางอย่าง
"คิดยังไงถึงมาหาฉัน?"
"ฉันไม่คิดถึงคนที่มันทิ้งลูกของมัน
แล้วไปอยู่กับเมียใหม่หรอก"
"แกอย่าพูดเรื่องในอดีต มันจบไปแล้ว ว่าแต่แกเถอะมาทำไม
มีธุระอะไร"
"ลูกของแก.."
"ลูกของฉันทำไมวะ?"
"มันไม่ใช่คนที่แกส่งคนไปตามหรอก
ทั้งๆที่ฉันบอกแล้วว่าอย่าตาม แกก็ยังจะตาม"
"อย่างนั้นหรอวะ แต่ลูกฉันก็คงมีความสุขดี"
"ตอนนี้ลูกแกกำลังมีปัญหา ลำพังจะให้ฉันช่วย มันก็ช่วยได้
แต่แกไม่คิดจะช่วยลูกตัวเองใช่มั้ย"
"?"
"ฉันว่ามันถึงเวลาที่แกควรจะบอกความจริงได้แล้ว
ว่าแกเป็นใคร ชดเชยที่แกทิ้งมันมาหลายปี"
"แล้วลูกของฉันมันคือใครล่ะ
ถ้าไม่ใช่คนที่ฉันส่งไปตาม"
"อาเอ็ม!"
"!!!"
"ชัดพอมั้ย แกจะช่วยลูกหรือไม่ช่วย มันอยู่ที่แก.."
เถ้าแก่ใหญ่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกไป พร้อมลูกน้องที่ตามหลังอีกสองสามคน
เถ้าแก่ที่กลับมาจากสนามแข่งรถของเพื่อนสนิท
ก็สั่งให้ลูกชายและเพื่อนสนิทของเอ็มไปทำอะไรบางอย่าง
ย้อนกลับไปยี่สิบกว่าปี..
ชายหนุ่มคนหนึ่งอุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมกอด กำลังรอเพื่อนของตนเอง
"ฉันขอร้อง
ฉันอยากให้แกเลี้ยงลูกฉันให้เหมือนลูกของแก.."
"ทำไม ทำไมแกไม่เลี้ยงเขาเอง"
"ฉะ...ฉัน ฉันทำผู้หญิงท้อง! แกเข้าใจมั้ย
ฉันทำผู้หญิงคนอื่นท้อง!!"
ผัวะ ผัวะ ผัวะ
"ไอ้เพื่อนเลว! ไอ้เพื่อนชั่ว!
เมียมึงพึ่งตายเพราะคลอดลูก มึงทำแบบนี้ได้ไง ไอ้เชี่ย!!"
"กะ...กู กูขอโทษ กูฝากลูกกูด้วย"
พูดจบพร้อมส่งทารกในอ้อมกอดตน ไปให้เพื่อนสนิท
"ต่อจากนี้มึงไม่ต้องมาดูลูกของมึง
มึงจะไปอยู่กับนางตัวนั้นของมึงก็เชิญ เพราะนับจากนี้ เด็กคนนี้จะเป็นลูกของกู!"
ชายหนุ่มอีกคนพูดจบแล้วเดินกลับเข้าบ้านทันที
เรื่องราวในวันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขา
ถามว่ายังโกรธเพื่อนอยู่มั้ย ก็คงโกรธ
โกรธที่มันเลือกที่จะมีความสุขกับครอบครัวใหม่ของมัน
ถึงแม้ว่าจะโดนแม่ของตัวเองให้แต่งงานกับผู้หญิงที่ท้องทันทีก็ตาม แต่ยังไง
มันก็ไม่ควรทิ้งลูกของมันไว้กับเขา และเอ็มก็รู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ใช่ลูกของเขา
แต่ยังไม่รู้ว่าใครคือพ่อที่แท้จริง และไม่คิดจะตามหาด้วย
สิ่งที่เขาคิดมันถูกจริงๆใช่มั้ย ให้พ่อลูกได้พบกัน ในเวลานี้
มันจะไม่สายเกินไปใช่หรือไม่ หรือมันจะไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ก็คงต้องลองเสี่ยงดู
•เกาะมารีน
คู่รักกำลังเดินเล่นที่ชายหาดก็ต้องเป็นงงเมื่อเห็นเรือสปีตโบ๊ทกำลังแล่นมาที่เกาะอย่างรวดเร็ว
แต่พอมองเห็นคนที่ขับเรือเท่านั้นแหล่ะ ถึงกับร้องอ้อทันที
ทันทีที่เรือจอดร่างของเหมือนสนิทของร่างสูงก็ลงมาแซวทันที
"หวานว่ะ จับมือเดินชายหาด พวกเอ็งหนีกันมาแน่หรอวะ?"
"ตังก็ว่างั้น"
"พวกเอ็งมาทำไมวะ?" ร่างสูงหันไปถามลูกพี่ลูกน้องของตน
"ก็เถ้าแก่ให้พวกผมมาอยู่เป็นเพื่อนตั้ม
และให้พี่กลับไปกับไอพี่มิ้งค์"
"เห็นป๊าบอกว่าป๊ามีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ
แล้วก็ไม่อยากให้ตั้มต้องอยู่คนเดียว ก็เลยให้ตังกับพี่ก้องมาอยู่เป็นเพื่อน"
"อ่อ แล้วข้าต้องไปตอนไหนอ่ะ?"
"เร็วที่สุดอ่ะ เอ็งก็รู้ว่ามีเรื่องอะไร
รีบไปเคลียร์ดิวะ ส่วนตั้มก็ปล่อยให้สองคนนั้นดูแล"
"ป๋า~ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?" ร่างเพรียวบางที่ลอบสังเกตร่างสูงกับเพื่อนสนิทถามขึ้นมา
"ไม่มีค่ะ หนูก็อยู่ที่นี่กับตังกับไอก้อง
เดี๋ยวป๋าไปหาเถ้าแก่แปปเดียว เดี๋ยวก็กลับมาค่ะ"
"ตั้มไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ป๊าตังใจดีนะ
ไม่ทำอะไรพี่เอ็มหรอกน่า"
"ตั้มไม่ได้เป็นห่วงสักหน่อย.."
"เป็นห่วงก็บอกว่าเป็นห่วงสิคะ หื้มมม"
"โอยยยย ข้าไม่อยากอยู่ตรงนี้ ข้าจะสำลักความหวานตาย
ไปกันเถอะ ไม่ต้องห่วงนะตัง
เดี๋ยวไอพี่มิ้งค์คนนี้จะพาป๋ากลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน"
"อาจจะกลับมาพร้อมข่าวดีอีกต่างหาก"
หนุ่มหน้าคมเอ่ยเสริม
"ป๋าไปเถอะ ตั้มจะรอนะ"
"ค่ะ แล้วป๋าจะกลับมา"
•คฤหาสน์อยู่เย็น•
มิ้งค์พาเอ็มมาตามที่เถ้าแก่ต้องการ
และก็ปล่อยให้เพื่อนของตนเข้าไปคุยกับเถ้าแก่ตามลำพัง
"เถ้าแก่เรียกผมมา มีไรอ่ะ?"
"ฉันรู้ว่าแกเครียด แต่ทุกเรื่องมีทางออกเสมอนะ และครั้งนี้ก็เหมือนกัน"
"?"
"ฉันอยากให้แกรู้ความจริงบางอย่าง เรื่องพ่อน่ะ"
"พ่อของผมน่ะหรอ? ผมไม่ได้อยากรู้หรอก
ก็เถ้าแก่เป็นคนเลี้ยงผมมาหนิ"
"แต่แกควรจะรู้
เพราะพ่อของแกจะช่วยมหาวิทยาลัยได้!"
"พ่อผมเค้าใหญ่มากเลยหรอ เค้ารวยมากเลยใช่มั้ย
แต่ทำไมเค้าถึงทิ้งผมไปล่ะ ผมสงสัยมาตลอด แต่ผมอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีแล้วเถ้าแก่
ผมไม่อยากเป็นภาระให้พ่อเค้าหรอก.."
"เถ้าแก่ครับ มีคนมาขอพบครับ"
และคนที่ทุกคนอยากรู้ก็มาถึง
"ให้เข้ามา"
"อ้าวเสี่ย สวัสดีครับ"
"นี่ไง พ่อของแก เพื่อนสนิทของฉันเอง"
"!!!"
"..."
"เถ้าแก่หมายความว่า เสี่ยเป็นพ่อแท้ๆของผมอย่างงั้นหรอ?"
"ใช่ นี่แหล่ะพ่อแท้ๆของแก"
"งี้ก็ดีสิ ผมก็รวยแล้วดิ"
โป๊กกกก
"ไอนี่เนี่ย ทำเป็นเล่นตลอด"
"จะได้ไม่เครียดไง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง
แต่ก็ขอบคุณที่พ่อทำให้ผมเกิดมา.."
"ได้ข่าวว่าลูกมีปัญหา ปัญหาอะไร?"
"ก็อย่างที่พ่อรู้ ผมกับตั้มเป็นแฟนกัน
แล้วตอนนี้มหาวิทยาลัยของพ่อตั้มกำลังล้มละลาย
ก็เลยมีลูกส.ส.ชื่อดังจะไปเทคโอเวอร์ เพื่อหวังเอาตัวตั้ม"
"ส.ส.ใหญ่ จะใหญ่แค่ไหนเชียว ไม่ต้องกลัว
เดี๋ยวพ่อช่วยเอง"
"เอ้า พ่อลูกเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
อย่างนี้ฉันก็เป็นแค่คนแก่ๆที่ไม่มีใครสนใจล่ะสิ"
"โถ่เถ้าแก่ เถ้าแก่ก็เป็นคนเลี้ยงผมมา
ยังไงผมก็รักเถ้าแก่ ส่วนพ่อ พ่อก็ต้องเข้าใจผมด้วย
ยังไงผมจะอยู่ที่บ้านหลังเดิม"
"พ่อเข้าใจ เอาที่ลูกสบายใจเถอะ"
"สองพ่อลูก มัวแต่คุยกัน ไปได้แล้ว
ไปเคลียร์เรื่องมหาวิทยาลัย"
•คฤหาสน์เกษารัตน์•
และวันนี้ก็เป็นวันที่ต้องให้คำตอบกวิน ระหว่างมหาวิทยาลัยกับลูกชายตัวเอง
"คุณกวินมาพบค่ะ คุณผู้ชาย"
"บอกให้เขาเข้ามา"
"สวัสดีครับ ผมมาทวงคำตอบ"
"ฉันก็มีคำตอบให้เหมือนกัน"
"ผมหวังว่าคำตอบที่ผมไดัรับ
จะเป็นคำตอบที่ผมต้องการนะครับ"
"ถ้าผมยะ..."
"ขอโทษค่ะ คุณสุทธิพันธ์มาขอพบค่ะคุณผู้ชาย"
"บอกเขาไปว่ารอสักครู่"
"เขาบอกว่าไม่ได้ค่ะ ต้องการพบคุณผู้ชายเดี๋ยวนี้"
"คุณคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ถ้าผมจะให้อีกคนเข้ามาในเวลานี้"
"ไม่เป็นไรครับ ให้เข้ามาเถอะ"
หลังจากที่รออยู่นาน ร่างสูงกับบิดาของตนก็ได้เข้ามาในห้องเสียที
"นี่มัน..?!"
"สวัสดีครับคุณธนบดี ผมขอโทษจริงๆ
แต่ลูกชายของผมเค้าร้อนใจมาก จนรอไม่ไหวน่ะครับ"
"ละ..ลูกชายของคุณ ไหนว่าเป็นชาวประมงไง"
"ทำไมหรอครับ ลูกชอบที่จะทำอะไรก็ควรจะให้เขาทำแบบนั้น
แล้วคุณล่ะครับปล่อยลูกคุณแบบนั้นหรือเปล่า?"
"..."
"ทำไมคุณอาต้องพูดแบบนั้นล่ะครับ ถ้าลูกทำอะไรที่ไม่ควร
ก็ไม่ควรตามใจ.."
"ฉันไม่มีหลานนะเท่าที่จำได้"
"เอาเป็นว่าผมรอคำตอบอยู่นะครับ"
"ผม..."
"ผมจะช่วย แต่มีข้อตกลง!"
ร่างสูงที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น พร้อมกับเขยิบเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของว่าที่พ่อตา
"คุณพ่อคิดเอานะครับว่าคุณพ่อจะรับข้อเสนอของใคร
ถ้าคุณพ่อตอบตกลงกับผม มหาวิทยาลัยคุณพ่อก็ยังอยู่
แต่อาจจะมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย..
แต่ถ้าคุณพ่อไม่ตกลงเรื่องที่คุณพ่อคิดจะแลกลูกตัวเองกับมหาวิทยาลัยถึงหูลูกชายคุณพ่อแน่นอนครับ
ผมให้เวลาคุณพ่อตัดสินใจ" ร่างสูงพูดอย่างเจ้าเล่ห์
"ฉันตกลง!" พ่อของตั้มตอบตกลงข้อเสนอของร่างสูง
"ผมรอคำตอบอยู่นะครับ" ร่างกำยำแทรกเสียงขึ้นมา
"ผมเลือกลูกของผม เพราะฉะนั้นคุณกลับไปเถอะ!"
"อย่าคิดว่าเรื่องจะจบอย่างสวยหรูนะครับ
ยังไงผมก็ต้องการลูกชายของคุณ!!"
ผัวะ ผัวะ
ร่างสูงทนไม่ได้ที่ใครจะมาพูดถึงแฟนของเขาเป็นเหมือนสิ่งของที่ต้องการก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา
"อย่ามายุ่งกับเมียกูจำเอาไว้!"
"และอย่ายุ่งเรื่องลูกของฉันกับแฟนของเขา
อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"
ร่างกำยำที่โดนสองพ่อลูกขู่ก็เดินกลับไปอย่างหัวเสีย ที่ทุกอย่างไม่สมหวังตามแผนที่วางเอาไว้
"คุณมีข้อตกลงอะไรว่ามา"
ว่าที่พ่อตาของร่างสูงถามขึ้น
"ก็แค่... ยอมรับเรื่องที่เราคบกัน ไม่ยากใช่มั้ยครับ?"
"ถ้าคุณตกลง
ผมจะจัดการเรื่องมหาวิทยาลัยและให้คุณดูแลเหมือนเดิมทันที"
"ฉันมีทางเลือกด้วยหรอ"
"คนเรามีทางเลือกเสมอ.."
"ฉันตกลง ฉันยอมรับเรื่องที่เธอคบกับลูกชายฉัน ทีนี้พาเขากลับมาได้หรือยัง"
"ก็แค่นี้แหล่ะครับ
เตรียมรอตั้มได้เลยครับ..คุณพ่อ!" ร่างสูงพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับบิดาของตน
"เจ้าเล่ห์นักนะลูกพ่อ"
"ก็นิดนึงอ่ะ"
"พ่อมีอีกเรื่องที่อยากจะขอลูก"
"เรื่องอะไร?"
"เรื่องสนามแข่งรถ มันเป็นสนามแข่งรถที่พ่อสร้างขึ้นมา
พ่ออยากให้เราช่วยดูแลต่อให้พ่อหน่อย เพราะเราก็ชอบแข่งรถอยู่แล้ว
คงไม่ลำบากเกินไปใช่มั้ย?"
"ก็ไม่ลำบาก แต่ผมก็คงไม่ได้เข้าไปทุกวันหรอกนะ ผมก็ยังอยากหาปลา
และมีลางว่ามหาวิทยาลัยก็ต้องช่วยดูแล"
"อาทิตย์นึงเข้าไปแค่ครั้งสองครั้งก็ได้แล้ว ขอบใจนะ
พ่อขอบใจจริงๆ แล้วนี่เราจะไปไหนต่อ?"
"เกาะมารีน.." ร่างสูงโทรหาเพื่อนสนิทของตนทันที
เพื่อนัดกันไปเจอที่ท่าเรือ
•เกาะมารีน
คู่รักตัวเล็กต่างพากันทำอาหารให้แฟนของพี่ชายคนสนิท
แต่การที่คนอยู่เป็นคู่กับคนที่อยู่คนเดียว ยังไงมันก็เหงาล่ะนะ
"อาหารได้แล้วครับน้องตั้ม"
"ครับๆ"
มื้อเย็นก็ผ่านไปอย่างเรียบง่ายเช่นเคย
•บ้าน SK•
ฝั่งร่างสูงที่ตั้งใจจะไปเกาะมารีน ก็เป็นอันต้องพับแพลน
เพราะว่ามันมืดเกินไปที่จะขับเรือไปหา
จึงกลับมาพักผ่อนที่บ้านพร้อมกับเพื่อนสนิทของตน
"โหยยยย ไอเชี่ยเอ็ม อย่างนี้เอ็งก็รวยแล้วดิวะ?"
"แล้วบ้านเอ็งไม่รวยเลยนะ
ส่งออกอาหารทะเลไปต่างประเทศ"
"ก็แหม.."
"แหมห่าไร?"
"เออ แต่ข้าก็มีความสุขนะ
ที่เอ็งได้คบกับน้องตั้มแบบเปิดเผย ไม่ต้องหลบ ไม่ต้องหนีแบบนี้"
"แล้วเอ็งไม่อยากมีแฟนบ้างหรอวะ"
"ไม่ว่ะ ก็ไม่เชิง ข้าคิดว่าถ้ามันจะมี มันก็มีเองแหล่ะ
ข้าไม่เดือดร้อนอะไรกับการโสด ข้าก็มีความสุขดี อยู่กับเพื่อน อยู่กับพวกเอ็งไง"
"แต่ถ้าเอ็งมีความรัก
เอ็งอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้นะเว้ย"
"ก็อย่างที่ข้าบอก อะไรที่มันจะมา มันก็จะมาหาเราเอง
ข้าขี้เกียจไขว่คว้าว่ะ"
"เอ็งว่าไงก็ว่าตามนั้นล่ะวะ ไปๆอาบน้ำนอน
พรุ่งนี้จะได้รีบออกเดินทาง"
เช้าวันต่อมา..
ร่างเพรียวบางที่ตอนนี้เริ่มห่อเหี่ยวเข้าไปทุกที
เพราะไม่รู้จะติดต่อร่างสูงอย่างไร
ก็อย่างว่าคนที่ไม่เคยห่างกันนานเช่นนี้จะไม่เหงาได้อย่างไร
"เห็นไอพี่มิ้งค์มันบอกว่าน่าจะมาถึงตอนสายๆ"
"ก็ดีสิ ตังเห็นตั้มเป็นแบบนี้ รู้สึกไม่ค่อยดีเลย"
"นั่นสินะ ความรู้สึกของตั้มก็คงเหงา เหงามาก
ถึงแม้ว่าพวกเราจะมาอยู่ด้วยก็ตาม"
"พี่เอ็มก็คงไม่ต่างกันเท่าไร
แต่รายนั้นเก็บความรู้สึกเก่ง รีบมาเถอะนะ"
คู่รักตัวเล็กชวนร่างเพรียวบางมาเดินเล่นที่ชายหาด เพราะคำนวณเวลาแล้ว
ร่างสูงกับเพื่อนสนิทก็น่าจะมาถึงในเร็วๆนี้
และแล้วเวลาที่แสนยางนานสำหรับร่างเพรียวบางก็มาถึง
เมื่อเรือสปีตโบ๊ทจอดลง
"ป๋าาาาาา~" ร่างเพรียวบางที่มองเห็นร่างสูงจากที่ไกล
ก็รีบวิ่งเข้าไปหา
"ว่าไง หืมมม"
ร่างสูงวิ่งมารอรับอ้อมกอดจากร่างเพรียวบาง
"คิดถึงป๋า"
"ป๋าก็คิดถึงเรานะรู้มั้ย"
"มีใครคิดถึงข้าบ้างมั้ยวะ?" เสียงมิ้งค์ตะโกนถามขึ้นมา
"อิจฉาก็บอกสิไอพี่มิ้งค์
เดี๋ยวผมแนะนำรุ่นน้องน่ารักให้เปล่า?"
"พี่ก้อง! นี่ยังจะแอบมีรุ่นน้องอีกหรอฮะ"
"ไม่ใช่นะตัง รุ่นน้องผู้ชาย ผู้ชายแบบตังกับตั้มอ่ะ
พี่สนใจป่ะ เดี๋ยวแนะนำ"
"ก็น่าคิดว่ะ ข้าเริ่มเบื่อผู้หญิงแล้ว.."
"ไอมิ้งค์!
ไหนเอ็งบอกว่าถ้ามันจะมาเดี๋ยวมันก็มาหาเอ็งไงวะ?"
"บางทีมันก็อาจจะต้องการตัวช่วยไง ไอเอ็มนี่โว๊ะ"
"พอๆ แล้วพี่ไปหาป๊ามาเป็นไงบ้าง"
"ก็ดี พี่ได้เจอพ่อแท้ๆของพี่แล้วนะ.."
"ใครวะ?"
"เสี่ยเจ้าของสนามแข่งรถ GTA นั่นล่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก"
"มีเรื่องสำคัญกว่านี้ด้วยหรอ?" คนตัวเล็กถามขึ้นอย่างสงสัย
"พ่อของตั้ม ยอมให้เราคบกันแล้วนะ"
"จริงหรอป๋า~"
"ดีใจด้วยนะพี่!"
"แต่ว่าพ่อของเรามีข้อต่อรอง ให้พาเรากลับบ้าน
พ่ออยากเห็นหน้าเรา"
"แต่... "
"ไม่มีแต่นะคะ ยังไงที่นี่เราก็มาได้อยู่แล้ว
ใช่มั้ยไอก้อง?"
"ใช่ๆน้องตั้ม
เดี๋ยวเราค่อยมาเที่ยวที่นี่ด้วยกันก็ได้"
"งั้นก็กลับบ้านกันสิป๋า~"
ตัวอย่างสเต็ปต่อไป..
"ตั้มเบื่ออ่ะ ป๋าก็ออกไปทำงาน
ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนตั้มเลย!"
"ใครบ่นว่าเหงานะ ป๋ามีอะไรมาฝาก"
"พอเถอะครับเอ็ง พอเถอะ คนนี้ข้าจริงจังมากเว้ย
ข้ารักมากจริงๆ"
ความคิดเห็น