|| INTRO ||
ความเกลียดเด็กเข้าไส้ของฉันทำให้รู้สึกขยาดสิ่งมีชีวิตที่อายุน้อยกว่าหมด โดยเฉพาะเด็กกวนประสาทที่พูดจาไม่รู้เรื่องอย่าง 'แอสเตอร์'
เด็กบ้าที่ตามติดฉันแจเหมือนลูกไก่ตามแม่ไก่
หมอนี่ดูหน้าตาใสซื่อเหมือนลูกกระต่ายน้อยบอบบางน่าเอ็นดู น่าทะนุถนอม
แต่ใครจะรู้เหมือนที่ฉันรู้ละว่าเด็กนี่ 'มันร้าย' กว่าที่ทุกคนคิด
"ผมขอกินผักได้ปะ"
ที่บ้านฉันเปิดร้านขายผักส่งออก ไม่ได้เปิดสถานสงเคราะห์ให้เด็กอย่างแกมาขอกินฟรี ๆ นะโว้ยยยย
"ไม่ให้! อยากกินก็ซื้อสิ เงินก็มีตั้งเยอะ"
ไม่ได้พูดเล่นนะ แต่ไอ้เด็กนี่บ้านมันรวยมาก
"งั้นถ้าผมมีเงินจะซื้ออะไรก็ได้ใช่ป่ะ?"
แอสเตอร์ถามแล้วดันกระพุ้งแก้มนิด ๆ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ฉัน ดวงตากลมโตใสแป๋วจ้องลึกเข้ามาให้อารมณ์เหมือนถูกกระต่ายน้อยอยากเล่นด้วย
แต่กระต่ายที่ว่านี่ไม่ได้ชอบกินพืชอย่างที่ใครเข้าใจ....
"งั้นผมต้องใช้เท่าไรถึงซื้อพี่ได้อ่อ"
ไอ้เด็กเปรตนี่!!!!!
_____________________
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องหรือต้องการพาดพิงบุคคล สถานที่ในเรื่องแต่อย่างใด
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ถ้าชอบ อย่าลืมกดติดตาม กดหัวใจให้ด้วยน้าาา
1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจเนอะะะะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น