คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 : สารภาพบาป
สารภาพบาป
ฉันแทบจะเป็นลมตายพี่โซลจูบฉันจริงๆ ไม่ใช่แค่มุมกล้องให้ตายเถอะจูบแรกฉันT^T จูบต่อหน้าสาธารณะชน
“เล่นได้สมบทบาทมากเลยนะดรีม” พี่มิ้นเดินมาหาฉัน ไม่ให้สมบทบาทได้ยังไงกันเล่าก็ดรีมโดนจูบจริงๆ นิ “พี่ล่ะอิจฉาน้องดรีมจังเลย ได้จูบกับน้องโซลจริงๆ แถมเทคเดียวก็ผ่านเลยแบบนี้มืออาชีพกันมากๆ ค่ะ”
ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะเถียงใครด้วยซ้ำ ไม่แน่ใจเลยว่าพี่เขาจูบฉันหรือดูดพลังชีวิตฉันกันแน่ ฉันตวัดสายตาดุๆ ใส่พี่โซลที่เขาทำเกินกว่าเหตุ บทมันแค่เอาตัวบังกล้องไม่ใช่หรือยังไง พี่โซลยิ้มก่อนจะหยักไหล่อย่างได้ใจ ทำไมรู้สึกเพลียอย่างนี้นะ โอ๊ย! แล้วนี่น้องฉันหายไปกับนายโซนจะเป็นยังไงมั้ง น่ากลัวทั้งพี่ทั้งน้องเลยให้ตายสิ
ตี่ดิ๊ง ตี่ดิ๊ง
ไลน์ดัง! ฟ้าหรือเปล่านะ
‘พี่ดรีมคืนนี้ฟ้าจะไปนอนบ้านพี่แอ้นะ ถ้าเสร็จแล้วกลับก่อนเลยก็ได้’
‘แล้วนายโซนทำอะไรเราหรือเปล่า? ทำไมต้องไปนอนบ้านแอ้กลับด้วยกันสิเราอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับ’
‘เอาเป็นว่าเดี๋ยวฟ้ากลับเอง ตอนนี้ยังไม่อยากกลับไป ขออยู่ข้างนอกอีกสักพัก’
‘เราไหวใช่ไหม?’ ฉันถามน้องสาวตัวเองอย่างเป็นห่วง
‘ไหวสิ ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย’
‘อย่ากลับมืดนักล่ะพี่เป็นห่วง’ ฉันส่งข้อความสุดท้ายกลับไปก่อนจะวางโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวถ่ายฉากต่อไป บทก็ไม่มีให้อ่านแถมพระเอกเอ็มวียังเป็นพี่โซลอีก ไม่อยากจะคิดเลยว่าฉันจะเป็นยังไง ฮือ! ขอให้ทุกอย่างมันผ่านไปได้ด้วยดีก็แล้วกัน..
วันต่อมา...
ทำไมวันนี้มันถึงได้ปวดหัวอย่างนี้นะ อ่อใช่! ฉันเพิ่งจะถึงบ้านตอนตีห้านี่นากว่าจะถ่ายทำเสร็จก็ทำเอาฉันเพลียเสียเหลือเกิน ได้ค่าจ้างมาด้วยแหละได้เยอะพอสมควร
“พี่ดรีมไหวไหม” ฟ้าเข้ามาหาฉันแต่เช้าเลยเหรอเนี่ยสงสัยจะมาปลุกให้ไปมหาลัย
“ทำไมพี่ต้องไม่ไหวด้วยล่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าน้องสาวตัวเองอย่างอ่อนล้า ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยหรือว่าไข้จะกิน แม้แต่จะลุกขึ้นนั่งโลกของฉันก็ผลันหมุนวนเหมือนมันได้อยู่กับที่
“พี่ดรีมหน้าซีดมากเลยนะ” ฟ้าเข้ามาช่วยพยุงฉันให้นอนลงที่เดิม ในขณะที่เธอกำลังช่วยพยุงฉันก็ชำเลืองไปเห็นอะไรบางอย่าง..
“ฟ้า...ปากไปโดนอะไรมาน่ะ” ฉันถามน้องสาวตัวเองเพราะที่ริมฝีปากเธอเหมือนเป็นรอยแผลอะไรสักอย่าง
“เผลอกัดปากตัวเองน่ะ” ฟ้าบอกพร้อมหยิบผ้าขึ้นมาห่มให้ฉัน “เดี๋ยวฟ้าให้ป้าแย้มทำข้าวต้มมาให้นะ”
“เดี๋ยวฟ้า!” ฉันเรียกน้องสาวตัวเอง เพื่อที่จะถามถึงเหตุการณ์เมื่อวาน “เมื่อวานที่ไปกับนายโซน...”
“ไม่มี! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” พูดเสร็จยัยฟ้าก็วิ่งออกไปเลย มันอะไรกันนะ ก็ฉันเป็นห่วงถามแบบนั้นมันผิดด้วยหรือยังไง
ก๊อกๆๆๆๆ
“เชิญค่ะป้าแย้ม” ฉันตะโกนบอกคนที่มาเคาะประตูน่าจะเป็นป้าแย้มแหละก็ฟ้าบอกว่าจะให้ป้าแย้มต้มข้าวต้มมาให้นี่น่า
“ไง” ป้าแย้มเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นผู้ชายที่มีแต่ผู้หญิงคลั่งไคล้ พี่โซลมาได้ยังไงกัน
“มาได้ยังไงกันค่ะ” ฉันนี่ถึงกับปาดเหงื่อเลย
“โดนจูบทีเดียวไม่สบายเลยเหรอ?” คนตัวสูงหยอกล้ออย่างเป็นกันเอง “ดูทำหน้าเข้า วันนี้ไม่แกล้งหรอกน่า”
“ดรีมยังไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ”
“แค่มองตาเธอ พี่ก็รู้ลึกเข้าไปถึงข้างในล่ะ” ฉันทำได้แค่กลืนน้ำลายลงไปอย่างเดียว คนบ้าอะไรน่ากลัวจริงๆ
“แหะๆ” ฉันยิ้มแหยๆ ให้พี่โซล “มาหาดรีมแบบนี้ ผู้จัดการไม่ว่าเหรอค่ะ”
“ก็มีบ่นๆ บ้าง” พี่โซลบอกก่อนจะเป่าข้าวต้มให้ฉันมั้ง?
“ถ้าอย่างงั้นพี่โซลวางไว้เถอะค่ะ ดรีมทานเองได้”
“ไม่” ไม่กล้าเถียงแง้ๆๆ ฟ้าหายไปไหนทำไมไม่มาช่วยพี่เลย “กินสิ”
“อะ..อื้ม” ฉันทำได้แค่ก้มหน้าก้มตารับชะตากรรมสินะ
“สงสัยไหมว่าทำไมพี่ต้องตามหาดรีม”
“เอะ” อยู่ๆ พี่โซลก็พูดถึงเรื่องที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูด ฉันมองเขาที่กำลังทำท่าทางเลิกลั่ก
“อ้าปากสิ” พี่โซลว่าพลางบังคับให้ฉันกินข้าวต้มที่เขาป้อน “ความจริงแล้วที่พี่ฉีกจดหมายของเราไปแบบนั้น เพราะพี่ไม่อยากให้เราไปยุ่งกับหมอนั่น ไอ้นั่นมันเลวมากพี่เป็นเพื่อนมันพี่รู้ดีกว่าใครๆ”
ฉันฟังพี่โซลอธิบายโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรเพราะกำลังกินข้าวต้มที่เขาป้อนให้ จะให้ฉันพูดอะไรได้ล่ะ
“ไม่เชื่อถามยัยฟ้าดูก็ได้! แม่นั่นก็ไม่ชอบหมอนั่นเหมือนกันนิ” ก็จริงอย่างที่พี่โซลพูด ฟ้าพยายามกันฉันไม่ให้เจอกับรุ่นพี่ แต่เพราะเหตุผลอะไรนั้นฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน “ความจริงแล้วดรีมก็ไม่ได้ขี้เหล่หรอกนะ ดรีมสวยมาก”
“แค่กๆๆ” อะไรนะ! ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ป่ะ พี่โซลบอกว่าฉันสวย
“เอ้าน้ำ” พี่โซลยื่นน้ำให้ฉันก่อนจะมาลูบหลังให้
“ดรีม..ดรีมไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” ฉันหูฝาดไปรึป่าวนะ “เมื่อกี้พี่โซลบอกว่าอะไรนะคะ ดรีมฟังไม่ชัด”
“พี่บอกว่า ดรีม – สวย – มาก” พี่โซลบอกพร้อมลอยยิ้มที่อ่อนโยน ยิ้มแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอไง “ที่พี่เรียกดรีมว่ายัยขี้เหร่”
พี่โซลเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจ้องมองมาที่ฉันสายตาคู่นั้นบ่งบอกถึงความจริงใจ และต้องการจะขอโทษกับเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา
“ความจริงแล้วพี่ไม่อยากให้เด็กผู้ชายคนไหนมายุ่งกับดรีม เพราะพี่.....หวงดรีมมากเลยนะ เอ่อ! หวงแบบน้องสาวน่ะ” ฉันสังเกตได้ว่าหน้าพี่เขาแดงนะ “ดรีมสวยมากเลยนะ สวยมากจริงๆ”
“แล้วที่ชอบแกล้งดรีมล่ะ”
“นั่นก็เพราะ....พี่กลัวว่าดรีมจะไม่สนใจพี่ พี่ก็เลย....ต้องแกล้งดรีม” เรียกร้องความสนใจใช่ไหม? “พี่อยากให้เรามาเริ่มกันใหม่ ถึงแม้ว่าดรีมจะเกลียดพี่ไปแล้วก็เถอะ”
“ดรีมไม่ได้เกลียดพี่โซลแต่ดรีม....” นี่พี่โซลตั้งใจฟังขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย “แค่ดรีม...”
“แค่?” พี่โซลเลิกคิ้วถามฉันด้วยความสงสัย
“แค่ดรีม.....ดรีม...เอ่อ...แค่ดรีม..กลัวพี่โซล” ในที่สุดฉันก็พูดมันออกไป
“กลัว?” พูดเสร็จพี่โซลก็หัวเราะอยู่คนเดียว มันมีอะไรน่าขำตรงไหนเนี่ย “ดรีม”
“ค่....” ทำไมพี่โซลถึงชอบจู่โจมฉันแบบนี้นะ พี่โซลบรรจงจูบฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะกระชับอ้อมกอดนั้นให้แน่นขึ้นเนิ่นนานที่ฉันตกอยู่ใต้มนเสน่ห์ของรสจูบอันหอมหวานและบางครั้งที่มันแผดเผาฉันดังเปลวเพลิง
“หายกลัวรึยัง” พี่โซลถามเมื่อละจากริมฝีปากของเขาออกไปและเปลี่ยนเส้นทางไปที่ซอกคอ นี่ฉันกำลังจะโดนเผด็จศึก??? “พี่ถามก็ตอบมาสิ”
“ดรีม...” ทำไมโลกมันถึงได้หมุนขนาดนี้นะ
“ดรีม?” พี่โซลถามก่อนจะบรรจงจูบลงบนแก้มฉัน
“ดรีม.....” ฉันไม่สามารถประคองสติได้อีกแล้ว ทำไมมันถึงได้มืดขนาดนี้ ใครมา...ปิดไฟกันนะ
ณ มหาลัยเซเลบ
“ไงยัยดรีม หายไข้แล้วเหรอถึงมาได้เนี่ย” พี่ไนส์ถามด้วยความเป็นห่วง นั่นสินะ! เมื่อวานฉันไม่ได้มาที่มหาลัยสงสัยฟ้าเล่าให้พวกพี่ไนส์ฟังแล้วล่ะมั้ง
“ก็ดีขึ้นแล้วแหละ”
“ฟ้าไปก่อนนะ” อยู่ดีๆ ฟ้าก็ลุกพรวดออกไปเลยเป็นอะไรรึป่าวนะ
“อะไรของมันว่ะ เห็นมันหนีคนที่ชื่อโซนมาสองวันแล้วนะ” พี่พลอยบอก
“นั่นนะสิ ไมว่ามันแปลกๆ นะคะ” ไมโกะออกความคิดเห็น
“ดูๆ หมอนั่นวิ่งตามไอ้ฟ้าไปล่ะ” พี่ไนส์บอกพร้อมชี้ไปทางที่ฟ้าวิ่งไป
“ดรีมพี่มีเรื่องให้ดรีมช่วยหน่อย”
“ช่วยอะไรหรอค่ะ พี่พลอย?”
“เร็วนี้ๆ มหาลัยของเราจะมีงานประกวดนางสาวนพมาศ”
“แล้ว?”
“ดรีมช่วยประกวดหน่อยนะ” นางนพมาศ? ให้ดรีมไปประกวดนางมารร้ายยังง่ายกว่าเลย เพิ่งได้เป็นนางเอกเอ็มวี คราวนี้นางนพมาศเหรอเนี่ย! อีกหน่อยฉันคงได้ประกวดนางสาวไทยแล้วลามไปนางงามจักรวาลเลยแหละ
“แต่ว่าดรีมมีข่าวแบบนั้นอยู่นะ” พูดถึงเรื่องข่าวแล้วฉันเองก็เครียด
“ฉันว่ามันเหมาะกับแกมากที่สุดแล้วดรีม” พี่พลอยบอกอย่างจริงจัง “เรื่องข่าวพวกนั้นฉันกับไนส์ก็จัดการให้แกไปแล้ว สบายใจหายห่วงได้”
“เอางั้นหรอ เอางั้นก็ได้” ฉันตอบตกลงโดยไม่ได้คิดอะไร
“งั้นตอนเย็นเจอกันนะ” พี่พลอยตะโกนบอกก่อนจะวิ่งไปทางน้องเบสที่ยืนรออยู่ ฉันกับพี่พลอยเหมือนกันก็ตรงนี้แหละตรงที่เปลี่ยน ผู้ชายบ่อยๆ ไง^^
------------------------------------------------------------
ฟินไหมตะเองรูปอาเฮียกัดนิ้ว -0- ห้าๆ
ยอมรับเลยว่ายากมาก ต้นฉบับที่เค้าเขียนเค้าไม่รู้เลยว่าพี่โซลคือใคร
ตอนแรกนึกว่านักร้องเกาหลีรูปก็ไม่เคยเห็น รู้แต่มีน้องชื่อโซน
แล้วฟ้าก็เอาน้องแกมาวิ่งเล่นในนิยายด้วยห้าๆ น้องแกก็หล่อดีนะ
เคยแค่เห็นครั้งเดียว มันยากตรงที่พอรู้จักกับพี่เค้า
เอ่อ! เค้าหมายถึงติดตามเฟสบุ๊คอะไรงี้ พี่เค้าก็ไม่ได้หล่อเลวแบบนั้นเลย ทำใจลำบากมว๊ากก ไม่กล้าใส่ฉากตบจูบสักเท่าไหร่
กลัวอาเฮียมาเห็นแล้วเค้าจะโดนเตะ ห้าๆ
ฝากไว้อีกเรื่องนะตัวเอง!
PLAY G1RL NO.4 กั๊กหัวใจไม่ให้รัก "นายอันตราย"
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1066877
เบอร์สี่ เบอร์เค้าเอง >< เค้าไม่ได้แต่งแต่รับประกันความฮา ฝากรี๊ดเดอร์ที่น่ารักทุกคนด้วยค่ะ I LOVE U
ความคิดเห็น