คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : พบเจอ
บทที่ 1
“เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับนะครับน้องดรีม” พี่พอสยิ้มให้ฉันน้อยๆ ก่อนจะปิดประตูรถ
“ขับรถดีๆ นะคะพี่พอส^^” ฉันยิ้มให้พี่พอสอย่างเป็นกันเอง
“ครับ^^” พี่พอสว่าพลางลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู
“บายค่ะ” ฉันโบกมือให้พี่พอสก่อนจะเดินไปที่โต๊ะประจำแก๊งที่มี ‘พี่ไนส์’ ผู้หญิงหน้าสวยเสียงหวานแต่นิสัยตรงกันข้ามกับหน้าตา ‘พี่พลอย’ ดาวมหาลัยหน้าหมวยที่สุดแสนจะรวยเสน่ห์ ‘ไมโกะ’ ความเป็นจริงแล้วเธอสวยราวกับตุ๊กตาเดินได้แต่เพราะแว่นตาหนาๆ ที่เธอจะต้องใส่เวลาเรียนมันบังความสวยของเธอให้หายไปจนใครๆ ก็คิดว่าเธอขี้เหล่ และคนสุดท้ายฟ้าน้องสาวของฉันเองเธอหน้าตาคมคายและสวยเกินบรรยาย คงไม่ต้องบอกถึงหน้าตาฉันใช่ไหมลองย้อนกลับไปอ่านของฟ้าสิเพราะเราหน้าตาเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว^^
“มาแล้วเหรอยัยดรีม หายหัวไปไหนมาวะโผล่มาเอาตอนเที่ยงเนี่ย” พี่ไนส์ตำแหน่งผู้รักษาปกป้องสมาชิกในแก๊งอย่างพวกเราทักทายฉันด้วยความเป็นมิตร
“ดรีมไปดูหนังมาว่าแต่ฟ้าไปไหน” ฉันถามหาน้องสาวที่ควรจะอยู่ร่วมโต๊ะแต่เธอไม่อยู่
“ยัยฟ้า ไปไหนก็ไม่รู้เห็นบอกว่าเพื่อนสมัยเด็กโทรตามไปหาชื่ออะไรนะ” เจ้ทำท่าครุ่นคิด นั่นยิ่งทำให้ฉันร้อนใจมากขึ้นกว่าเดิม “โซ่! เอ้ย! โซนป่ะ”
“โซน!” ฉันแทบจะปาดเหงื่อ นายโซนเป็นน้องชายพี่โซลที่ตอนเด็กๆ อ้วนตุตะแถมยังใส่แว่นแล้วก็กินขนมเลอะเต็มไปหมด บางทีที่ฉันเจอน้ำมูกนายนั่นไหลลงมาเปรอะเสื้อนักเรียนเกือบทุกทีแล้วหมอนั่นดันเป็นเพื่อนสนิทของยัยฟ้าด้วยน่ะสิ
“ดรีมแกเป็นอะไรรึเปล่าวะ” พี่พลอยเดินเข้ามามองฉันใกล้ๆ เมื่อเห็นฉันผิดสังเกต
“เจ้! เจ้รู้จักโซลวีไหม”
“ถามทำไมยัยดรีม! ก็ต้องรู้จักสิโซลวีที่ตอนนี้ดังเป็นพลุแตก” พี่พลอยบอก
“นายโซนคือน้องชายพี่โซลวี”
“......” เงียบกริบ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูรู้มึงหลอกกู” พี่ไนส์หัวเราะลั่น
“ดรีมจริงจังนะ” ฉันเริ่มทำหน้าเครียดที่ฉันเครียดน่ะ เพราะว่าถ้านายโซนมาผู้ชายคนนั้นก็ต้องมา คนที่ฉันกลัวที่สุดในสามโลก
“ทำไมต้องเสียงเครียดด้วยวะ” พี่ไนส์ถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ยัยขี้เหร่!!!!!!!!!!!!!!” แหก! มาจากไหนวะ
“ดรีมไปคณะก่อนนะ^^” ฉันลุกพรวดแบบไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมฉันต้องกลัวผู้ชายคนนั้นขนาดนี้
“อ่าว! อะไรวะไปไวแท้” พี่ไนส์ถามแบบงงๆ
“ดรีมรีบ ไปก่อนนะ” ลาแล้วจะช้าอยู่ทำไมเผ่นสิค่ะ!! ผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันกลัวจนแทบจะบ้า พี่โซลดรีมโตแล้วอย่ามาหลอกมาหลอนดรีมเลยนะ
“อะไรของมันวะ” ฉันได้ยินเสียงพี่พลอยตามหลังมาไวๆ แต่มันไม่ใช่เวลามาสนใจนะ ตอนนี้ฉันต้องหนีเอาตัวรอดก่อน
(Special Soul: Say)
“ไหนอ่ะพี่โซน อย่ามาโม้ฟ้าหาไม่เจอเลย” เสียงใสๆ ของผู้หญิงหน้าสวยดังอยู่ตรงหน้าคงไม่ใช่ใครอื่นนั่นต้องเป็นยัยฟ้า น้องยัยขี้เหล่แน่ๆ แต่ความจริงแล้วพวกเธอไม่ได้ขี้เหล่สักนิด^^
“พี่อยู่นี่” โซนน้องชายผมโบกไม้โบกมือให้ยัยฟ้าผู้หญิงที่มันแอบชอบตั้งแต่เด็ก พอครอบครัวของสองสาวย้ายออกไปนายโซนก็ออกกำลังกายควบคุมอาหารอย่างจริงจังเพื่อจะจีบยัยฟ้า
“เห้ย! ไม่เจอนานหล่อขึ้นนะเนี่ยไอ้อ้วน^^” ฟ้าจับน้องชายผมหมุนยังกับตุ๊กตา ไอ้โซนก็นิ่มเกิ๊น ผมขอบอกไว้เลยนะว่ามันโคตรเจ้าชู้เลยตอนเนี่ย
“ทักกันจนลืมหัวฉันไปเลยนะ” ผมขัดบรรยากาศเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานาน
“อ่าว! อยู่ด้วยหรอไอ้พี่โซล” ฟ้าแล่บลิ้นใส่ผมอย่างที่เธอชอบทำ แม่นี่เกลียดผมเข้าไส้เพราะผมชอบไปแกล้งพี่สาวของเธอน่ะ
“ดรีมล่ะ!” ผมถามหาบุคคลที่ผมอยากเจอเป็นที่สุด
“อยู่ที่โต๊ะมั้งไม่รู้สิ” แม่นี่วอนตี-นสะจริงๆ
“พาพี่ไปหาเพื่อนฟ้าหน่อยสิพี่อยากเห็น” ดีมากไอน้องชายทำหน้าที่ได้ดีมาก
“อื้ม! ไปสิ” ยัยฟ้าลากแขนน้องของผมอย่างที่เธอเคยทำตอนเด็กๆ เพื่อพาผมไปหาเป้าหมายพอเดินมาเกือบจะถึงที่โต๊ะผมเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ กำลังทำท่าทางงกๆ เงิ้นๆ และผมก็มั่นใจว่าเธอคือคนที่ผมรู้จักดี
“ยัยขี้เหร่!!!!!”
“พี่ดรีมไม่ขี้เหล่นะ - -*****” ยัยฟ้าหันมาร้องแว้ดๆ ใส่ผมเพราะเธอไม่พอใจล่ะมั้ง
“แล้วยัยนั่นจะไปไหนล่ะนะ” ผมทักขึ้นเพราเห็นดรีมเอากระเป๋าบังหน้าตัวเองแล้วเดินหนีผมไปแบบไม่สนใจสิ่งใดในโลก ถึงจะเอากระเป๋าปิดหน้าไว้แบบนั้นผมก็ยังเห็นอยู่ดี ใบหน้าของผู้หญิงที่ผมอยากจะใกล้ชิดมากที่สุด
“ก็หนีคนบางคนนะสิ” ฟ้าว่าพลางลากนายโซนให้เดินตามเธอต้อยๆ แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะปล่อยให้ดรีมหนีได้เล่าไม่เจอกันนานพี่ขอแกล้งสักทีนะดรีมมี่^^
ผมเดินแยกออกมาจากสองคนนั้นทันทีแล้วตรงไปที่เป้าหมายแต่ก็ต้องสะดุดเข้ากับผู้หญิงตัวเล็กที่เดินมาไม่มองทางมัวแต่จิ้มโทรศัพท์ บ้าชิบ! ผมสบถกับตัวเองในใจ ใครใช้ให้เธอเดินมาตัดหน้าฉันแบบนี้หา!
“เดินประสาอะไรของนายเนี่ย อุ๊ย! หล่อ น่ากิน น่า.....” เด็กนี่ท่าจะประสาท เมื่อกี้ยังจะด่าผมอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้ถึงได้มาทำหน้าตาน้ำลายหกใส่ผมแบบนี้
“น้องไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” ผมพยายามปั้นหน้ายิ้มเพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์ของตัวผมเองแล้วก็ค่ายเพลงด้วย ถ้าไม่มีเรื่องพวกนี้ค้ำคอผมไว้ผมคงจะเมินแม่นี่ไปนานแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นอะไรเลย หนูชื่อแพมค่ะ แพมแบบโนพอมแพม” ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ถามชื่อเธอนะ “สูงร้อยหกสิบห้า น้ำหนักสี่สิบ เรียนคณะนิเทศ บ้านอยู่ลาดพร้าวXX เอาง่ายๆ นะพี่หนูโสดค่ะ”
“พี่ไปก่อนนะครับเผอิญพี่รีบ เอาไว้เจอกันนะครับ” ผมบอกส่งยิ้มหวานแล้วขยิบตาให้เธอไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกมาเลย ให้ตายเถอะ! ป่านนี้แล้วยัยนั่นจะหนีไปถึงไหนแล้วเนี่ย
(End Speacial Soul: Say)
ความคิดเห็น