คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 17 : นางเอกของฉัน :)
บทที่ 17
นางเอกของฉัน :)
Soul Talk...
“ดรีม!!” ผมร้องออกมาทันทีที่เห็นร่างบางล่วงหล่นลงไปในสระน้ำ เป็นเพราะผม เป็นเพราะผมที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ผมได้แต่โทษตัวเองแต่นี่มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น เรื่องที่สำคัญกว่านั้นก็คือ...ดรีมว่ายน้ำไม่เป็น ผมกระโดดตามลงไปในสระทันทีที่ตั้งสติได้ นายมันร้ายกาจไมค์! ผมจะไม่ยอมให้นายได้ทำร้ายดรีมได้อีก!!
ตอนนี้ร่างบางกำลังสำลักน้ำและพยายามทำให้ตัวเองลอยให้พ้นพื้นน้ำ ซ้ำร้ายกว่านั้นที่ตอนนี้เธอใกล้จะสลบและร่างก็กำลังจะจมดิ่งลงที่ก้นสระ
โธ่เว้ย!! ผมน่าจะอยู่ใกล้ดรีมให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ ผมคว้าร่างบางขึ้นมาโอบกอดพร้อมถ่ายเทออกซิเจนผ่านริมฝีปากก่อนที่จะพาเธอขึ้นไปที่ขอบสระ ร่างบางสลบนิ่งไม่ไหวติงทำเอาหัวใจผมล่วงหล่นตามไปด้วย
“อย่าเป็นอะไรไปนะดรีม” ผมพร่ำบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับปฐมพยาบาลไปด้วย
“โซลให้เราช่วยนะ” ไมค์เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับพยายามกันผมออกมาให้ห่างจากดรีม แล้วคิดว่าผมจะยอมไหมล่ะ?!
“นายนั่นแหละที่ต้องออกไป นายผิดสัญญาไมค์!” ผมโกรธจัดจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ รู้แค่เพียงว่าผมอยากจะจัดการกับหมอนี่ให้สิ้นซาก
“เราเปล่านะโซล เรื่องนี้เราไม่เกี่ยว” ถึงผมจะเป็นพระเอกแต่ผมก็ไม่ได้โง่แบบพระเอกในนิยายที่มองเรื่องแค่นี้ไม่ออก ถึงจะไม่ใช่แค่เรื่องนี้ตัวของผมเองก็เฝ้ามองดรีมตลอดเวลา มันไม่มีทางเลยที่สายตาของผมจะละสายตาออกจากใบหน้าอันอ่อนหวานนั่น
“นิ! ถ้าพวกนายจะตีกันก็ไปตีกันไกลๆ น้องฉันจะตายอยู่แล้วนะ สัญญาอะไรของพวกนายไปทวงกันตอนหลังได้ไหม?” พลอยที่เห็นเหตุการณ์อยู่นานแล้วเข้ามาห้ามแกรมดุว่า
“แค่กๆ ๆ” เสียงสำลักน้ำของร่างบางก็ดังขัดบทสนทนาโต้วาทีของเราเสียก่อน
“ดรีม ดรีม” ผมหันกลับไปสนใจร่างบางทันทีและไม่รอช้าผมช้อนตัวร่างบางขึ้นมาทันที “เรื่องไม่จบแค่นี้แน่ ไมค์!” ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะพาร่างบางขึ้นที่พักและไม่สนใจปาร์ตี้ริมสระน้ำ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผมมีแค่ผู้หญิงตรงหน้าของผมเท่านั้น!!
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” ทันทีที่ร่างบางได้สติเธอก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ “พี่โซลดรีมกลัว”
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ” ผมบอกก่อนจะก้มลงฝังจุมพิตที่หน้าผากเธออย่างทะนุถนอมและหวงแหน
“แหม พ่อคุณแม่คุณถ้าจะหวานกันตลอดเวลาขนาดนี้” พลอยประชดก่อนจะไปไขกุญแจห้องให้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะผมโดนพลอยประชดใส่บ่อยจนผมชินเสียแล้วล่ะ “ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้น”
“เรื่องมันยาว” ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะพาดรีมมาที่ห้อง โดยมีพลอยตามมาด้วย
“ฉันมีเวลาฟังนายได้ทั้งวัน น้องฉันเป็นแบบนี้ฉันไม่สนใจไม่ได้หรอกนะ” พลอยพูดเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความจริงจัง
“ออกไปรอข้างนอก เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” ผมสั่งพลอยเสียงเรียบในขณะที่วางดรีมลงกับเตียง ร่างบางได้แต่สะอื้น ไม่พูดไม่จา
“นี่นายกล้าสั่งฉันหรอ!” พลอยนี่เป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจจริงๆ เลยนะ
“เจ้..ออกไป..ก่อนนะ” ดรีมบอกก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
“น้องฉันขอหรอกนะ” พลอยเบะใส่ผมก่อนจะยอมเดินออกไปข้างนอกอย่างว่าง่าย ผมหันกลับมาสนใจร่างบางตรงหน้า เนิ่นนานที่เราต่างก็เงียบบรรยากาศมันช่างน่าอึดอัด แล้วยิ่งเห็นร่างบางเอาแต่ร้องไห้ ผมยิ่งรู้สึกแย่ไปมากกว่าเดิม
“ดรีม....พี่....”
“พี่โซล..อย่ามายุ่งกับดรีมอีกเลยนะ” ผมถึงกับพูดไม่ถูกเมื่อประโยคที่ร่างบางเอ่ยเป็นสิ่งที่ผมทำให้ไม่ได้และไม่อยากทำด้วย “ไมค์..ฮึก..ไมค์ชอบพี่โซล ดรีมทำร้ายเพื่อนไม่ลง”
“แต่พี่ไม่ได้ชอบไมค์ พี่ชอบ...ชอบ...” โธ่เว้ย! ทำไมมันพูดยากขนาดนี้นะ
“ดรีมไม่รู้ว่าพี่โซลจะชอบใคร หรืออะไร แต่ตอนนี้ไมค์กำลังเข้าใจผิดว่าดรีมเข้ามายุ่งกับพี่โซลเพราะดรีม...ชอบพี่” ร่างบางอธิบายพลางปาดน้ำตาไปด้วย “ดรีมไม่ได้ชอบ...ไม่ได้ชอบ....”
ผมไม่อยากฟังในสิ่งที่ร่างบางกำลังพูด ผมปิดริมฝีปากเรียวนั่นเอาไว้อย่างเอาแต่ใจ ผมไม่ชอบ ไม่ชอบเลยถ้าจะได้ยินอะไรต่อจากนี้ที่เธอจะพูด เนิ่นนานที่ผมพยายามกอดร่างบางเอาไว้ถึงแม้ว่าเธอจะดิ้นและต่อต้านผมแค่ไหนก็ตาม ผมฝังรอยจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ริมฝีปากนั่นอย่างไม่รู้สึกเบื่อ แต่มันกลับต้องการมากขึ้นทุกที ผมลากผ่านริมฝีปากของมายังแก้มและไล้ไปถึงซอกคอ ร่างบางเกาะไหล่ผมเอาไว้แน่นอย่างต้องการที่พึ่งและเธอเองก็คงกลัวมาก ให้ตายเถอะนี่ผมกำลังทำอะไรอยู่
“อย่าพูดแบบนั้นอีกพี่ไม่อยากฟัง” ผมบอกพร้อมปาดน้ำตาบนแก้มนั้นอย่างเบามือ “ถ้าพี่เลิกยุ่งกับดรีมได้ พี่คงทำไปได้นานแล้วดรีม”
“......” ไม่มีคำตอบใดจากร่างบางตรงหน้า ดรีมเอาแต่เงียบจนผมเองก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ดรีมกำลังคิดอะไร
“พี่ชอบดรีม” ผมกลั้นใจพูดมันออกมาไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง แต่ผมอยากบอกเพราะถึงผมไม่บอกดรีมก็จะหายไปจากผมเพราะเรื่องไมค์ “ชอบจนมันกลายเป็นคำว่ารักไปตั้งนานแล้ว มีแต่เรานั่นแหละที่ไม่เคยรู้ตัว คนอื่นเขาดูออกกันไปถึงไหน ขนาดน้องสาวดรีมยังรู้เลย”
“ฟ้าก็รู้หรอ?” ดรีมถามกลับอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“เอาไว้ไปถามกันเองแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะให้พลอยมาช่วยดูแล ตัวเปียกนานแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ผมบอกพร้อมกับลูบผมเธออย่างเอ็นดู “ถ้าจะให้พี่เลิกยุ่งกับดรีมพี่ทำไม่ได้หรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องคิดจะหลบหน้าเพราะยังไงพี่ก็จะตามเราจนกว่าจะเจอหรือถ้าอยากให้พี่ตายทั้งเป็นก็ตามใจ”
ผมทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกมานอกห้องโดยไม่ฟังคำตอบจากเธอ ผมเขินนะ ไม่เคยจะพูดอะไรแบบนี้ ไม่เคยจะทำอะไรแบบนี้ให้ใคร ให้อยู่ต่อหน้าดรีมนานๆ ผมคงหลุดออกมาแน่ๆ
แต่สำคัญ...ผมต้องจัดการหมอนั่น เขาผิดสัญญาที่เราตกลงกันแล้วผมก็ต้องพูดให้ชัดเจนและเด็ดขาด คนที่อยู่ในใจฉันคือดรีมไม่ใช่นายไมค์!!
End Soul Talk
วันต่อมา.....
เมื่อคืนฉันแถบจะนอนไม่หลับพอหลับตาคำพูดของพี่โซลก็วนซ้ำไปซ้ำมาเสียจนฉันไม่สามารถจะหลับได้ แถมเมื่อคืนพี่โซลเหมือนจะทะเลาะกับไมค์ด้วย ดรีมไม่ได้ออกไปดูเลยเพราะพี่พลอยสั่งห้ามและดูเหมือนพี่พลอยจะรู้เรื่องทุกอย่างแล้วด้วย
“ไงตื่นแล้วหรอ”
“เจ้” ฉันเรียกชื่อคนที่ทักฉันอย่างแผ่วเบา เหมือนว่าเมื่อคืนฉันจะสำลักน้ำเยอะไปหน่อยแน่ๆ เลย เช้าขึ้นมาฉันถึงได้เจ็บคอขนาดนี้
“เป็นหวัดแน่ๆ เลยยัยดรีม เสียงแย่ขนาดนี้” พี่พลอยเดินเข้ามาพร้อมยื่นมือมาอิงหน้าผากฉันอย่างเป็นห่วง
“คงใช่แหละ ว่าแต่เมื่อคืน...”
“ฉันว่าแกต้องกินข้าวกินยานะ เดี๋ยวฉันจะไปตามข้าวต้มที่สั่งตอนเช้ามาให้ไปอาบน้ำแต่งตัวสะ” พูดจบพี่พลอยก็เดินออกไปโดยไม่รีรอให้ฉันยิงคำถามเพิ่ม ทำไมล่ะ! ฉันแค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันก็แค่นั้นเอง
“ไม่เห็นจะต้องปิดกันขนาดนั้นเลย” ฉันบ่นอุบก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมาใส่ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ มึนหัวจังเลยแหะ ถ้าอาบน้ำแล้วอาจจะหายก็ได้ในขณะที่ฉันกำลังบิดตัวแล้วเปิดผ้าม่านที่ฝักบัวออก เสียงประตูห้องน้ำที่กำลังเปิดออกทำเอาฉันถึงกับขยับตัวแถบไม่ถูก นี่ฉันลืมล็อคประตูหรอเนี่ย
“เดี๋ยวก่อนเจ้” ฉันร้องห้ามออกไปเพราะฉันอยู่ในสภาพที่มีแต่ผ้าขนหนูผืนเดียวปิดคลุมร่างกาย ถึงพี่พลอยจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันแต่ฉันเองก็เขินนะ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันสะแล้วล่ะเพราะประตูถูกเปิดออกและเผยโฉมหน้าคนเปิดประตูซึ่งฉันเองอยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้อง
“พี่..พี่..” พี่โซลพูดตะกรุกตะกรักก่อนจะนึกได้ว่าต้องหันหลังให้ฉัน “โทษที พลอยบอกให้เอาข้าวต้มมาให้ดรีมที่ห้องแต่พี่ไม่เห็นที่เตียงเลยแค่จะบิดกรประตูดูว่าดรีมอยู่หรือเปล่า”
“พี่โซลวางไว้ที่โต๊ะเลยค่ะ” ฉันบอกก่อนจะรีบเดินไปปิดประตูและลงกรประตูไว้อย่างหนาแน่น
“พี่..พี่ยกไปรอข้างนอกแล้วกัน เดี๋ยวดรีมต้องแต่งตัวอีก”
“ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิด โธ่! เรื่องเมื่อคืนก็แถบจะทำตัวไม่ถูกแล้วนี่ยังจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีล่ะค่ะ -////////////-
“อาบน้ำไวๆ แล้วกัน เดี๋ยวมันจะเย็นเสียก่อน” พี่โซลพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินออกไป (ฟังจากเสียงปิดประตู)
“แย่จังเลยนะ” ฉันพูดกับตัวเองในกระจก และพยายามใช้ความรู้สึกทั้งหมดกลั่นกลองความต้องการที่แท้จริงของฉัน ฉันพูดไม่ออกบอกไม่ถูกมันมีความรู้สึกมากมายที่พากันประดังเข้ามา ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป ไม่รู้ว่าต้องทำสีหน้าแบบไหนหลังจากนี้ มันแย่เกินไป เรื่องยุ่งยากแบบนี้ ฉันไม่ถนัดเลยจริงๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------
คอมพังคร้าาาาาา ขอโทษจริงๆ นะคะ T^T
คอมไม่ได้พังอย่างเดียวนะ ฟ้ายังลืมรหัสเด็กดีอีก ชีวิตรันทดมากคร่า
แต่กู้ได้แล้ว >.< เค้าทำงานเวลาแต่งมีน้อย ขอถยอยลงเป็นเปอร์เซ็นต์น้อยๆ
แต่รับรองความมันค่ะ 5555+ อยากอ่านเร็วๆ ก็เม้นๆ โหวตๆ นะจ้ะ จุ๊บุ๊ๆ >3<
ปล.ฟ้ายังแต่งได้ไม่ดีมากมาย มีอะไรแนะนำ ตรงไหนผิด ร่วมด้วยช่วยกันบอกฟ้าด้วย
ปล2. เว็บเพจฟ้าลบบัญชีไป ยังไงถ้ายังอยากติดตามกันแอดเฟสมานะคะ Fah imvu
มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์การแต่งนิยายหรืออยากจะกระซิบบอกให้เพิ่มฉากไหนยังไง
ก็แล้วแต่จร้าหรือจะแอดมาคุยแชทกันก็ได้นะ >.<
(แอดแล้วส่งข้อความมาด้วยว่าเป็นรีดเดอร์ที่น่ารัก เพราะฟ้าไม่ค่อยรับคนแปลกหน้า ค่ะ)
ขอบคุณรีดเดอร์จากใจ>3< รักตะเองฝุดๆ เยย
FSCreammii
06.05.14
รึเปล่าฮรืออออ เก๋าขอโต๊ด (._. ) งานรัดตัวกลับบ้านสลบเหมือด ขอแจ้งข่าวนิดนุงเนอะ
พี่แกมาตอบไว้เป็นชาติฟ้าเพิ่งเห็น เราตามให้แล้วนะ เย้ดีใจฝุดๆ เป็นพยานให้เราด้วยนะ<3
รักเตงนะให้กำลังใจเค้าด้วย เม้นๆ โหวตๆ จุ้บๆ >.<
FSCreammii
03.08.14
ฟ้าฝนไม่ค่อยจะเป็นใจกับฟ้าเลย - -" ทำไมมันถึงได้กากขนาดนี้คะเน็ต มาอัพแล้วนะเตง
ตามสัญญาในเพจอัพคืนนี้ร้อยเปอร์ แต่คืนนี้ของอีกวันนะ แอร้ ! ขอโต๊ด T^T
ยังไงก็ฝากด้วยนะตัว เค้าไม่ค่อยจะว่างเท่าไหร่แต่เค้าพยายามอัพนะ(นี่พยายามแล้ว?) ห้าๆ
รักรี๊ดเดอร์สุดพลัง >3<
FSCreammii
04.08.14
ความคิดเห็น