คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 : ผู้ร้ายตัวจริง
ผู้ร้ายตัวจริง
ริมสระน้ำ..
ตอนนี้พวกสาวๆ ก็เริ่มทยอยกันเข้ามาปาร์ตี้เริ่มจิบคอกเทล เริ่มตักอาหาร เริ่มมีกลุ่มนั่งคุยกันเรื่องจิปาถะ เราทุกคนแต่งตัวกันแบบสบายๆ ให้เหมาะกับปาร์ตี้ (กะทันหัน) ริมสระ อ่อ! ผมเดินลงมาก่อนไมค์แล้วก็สาวๆ ทั้งสองคนก่อน บอกตามตรงว่าเห็นที่ผมรักมีคนอื่นดูแลผมรับไม่ได้ ก็เลยเดินนำลงมาก่อน
“นั่นไงๆ สาวๆ เพลย์เกิร์ล มาแล้วๆ สวยทั้งสองคนเลยนะแก” เสียงสาวๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ผมเริ่มซุบซิบนินทา
“นั่นสิ! ฉันเองก็แอบหวั่นใจว่าจะสู้ดรีมได้รึเปล่า”
“อย่างพวกเธอจะไปสู้ได้ยังไง หวังลมๆ แล้งๆ” เสียงแหลมๆ ของแพมเด็กที่เหมือนจะแก่แดดแก่ลมดังแทรกพวกที่นินทาจนแต่ละคนต้องก้มหน้าไม่กล้าเถียงเธอ ก็คงจะร้ายอยู่หรอกไม่อย่างนั้นคนพวกนี้จะต้องมาก้มหน้าทำไมกัน
“แล้วทำไมพี่โซลถึงไม่ไปรับพี่ดรีมมานั่งด้วยกันล่ะค่ะ ปล่อยให้คนอื่นเขาดูแลทำไมกัน”
“เจ้าตัวเขาคงไม่เต็มใจหรอก” ผมตอบเสียงเรียบ
“ถามเจ้าตัวเขาแล้วเหรอคะ?” แพมถามพร้อมกับนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ ผม “มันจะดีเหรอคะ ที่ปล่อยให้คนอื่นดูแลคนที่เรารัก”
“กินยาผิดเม็ดรึเปล่าถึงได้มาทำเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเขาน่ะ ปกติเห็นเอาแต่ตามจิกตามกัดคนอื่น”
“แพมไม่เถียงค่ะเรื่องนี้แพมยอมรับ” แพมยิ้มเฝื่อนๆ ให้ผมก่อนจะเริ่มพูดต่อ “เพราะที่ผ่านมาแพมทำไม่ดีกับพี่ดรีมเอาไว้ แพมก็เลยคิดว่าการที่แพมเดินมาบอกพี่โซลแบบนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องที่พอจะไถ่โทษได้บ้าง”
ผมนั่งจิบเครื่องดื่มสีอำพันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกไป และยังคงนั่งฟังแพมพูดต่อโดยที่ไม่ได้โต้แย้งอะไรกลับไปด้วย
“เริ่มช้าไปนิดแต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ดีกว่านั่งดูเฉยๆ แล้วปล่อยให้คนอื่นเขาคาบไปนะคะ”
“แล้วจะลองดู”
“ค่ะ! ถ้าอย่างนั้นแพมไปเริงร่ากับเพื่อนๆ ต่อแล้วกัน อย่าบอกใครเรื่องที่เราคุยกันด้วยนะคะ” แพมย้ำกับผมอีกครั้งก่อนที่จะเดินสะบัดกระโปรงพลิ้วหายเข้าไปในกลุ่มสาวๆ ผมเบือนสายตามาที่ร่างบางในเดรสสีชมพูหวานๆ จนผมอยากจะลุกไปกินเธอเสียให้หมด ไม่อยากให้ใครมอง ไม่อยากให้ใครจับจอง ขอบใจนะแพมต่อจากนี้ผมจะไม่ลังเลกับความรู้สึกของตัวเองอีกแล้ว!
Dream Talk
ฉันกำลังยืนตักอาหารด้วยอาการที่ตัวฉันเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันเกิดขึ้นจากอะไร เพราะสายตาคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่ฉัน แค่เพียงเขามองมาฉันก็เกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ เหมือนคนจะจับไข้ไม่สบาย
“ไหวรึเปล่า? ท่าทางเหมือนจะหน้ามืดนะ” ฉันหันไปตามต้นเสียงที่ถามไถ่อาการของฉันอย่างหวาดหวั่น
“พี่...พี่โซล”
“ก็พี่น่ะสิ ทำไมต้องร้องอย่างกับเจอยักษ์เจอมาร”
“ดรีม...ดรีมแค่ตกใจน่ะ” โอ๊ย! ทำไมถึงได้พูดจาเป็นคนติดอ่างขนาดนี้ล่ะเนี่ย
“ตกใจอะไรครับ?” พี่โซลเมื่อเห็นฉันกำลังรู้สึกกลัวก็เริ่มแกล้งฉันด้วยการยื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วถามอย่างหน้าตาเฉย เขาคิดจะทำอะไรของเขากันแน่นะ คนมองกันใหญ่แล้วให้ตายสิ
“ดรีมตักอาหารเสร็จรึยัง เดี๋ยวเราพาไปที่โต๊ะพลอยบ่นหาแหนะ” ไมค์บอกพลางจับมือฉันอย่างถือวิสาสะ จนพี่โซลต้องมองด้วยสายตาเคืองๆ แล้วก็เป็นฉันเองที่ดึงมือกลับ จะว่ายังไงดีแอบกลัวว่าจะมีศึกแดงเดือด
“เดี๋ยวเราขอตักอะไรเพิ่มอีกหน่อยแล้วกัน แล้วจะตามไปนะ”
“เราช่วย....”
“เดี๋ยวเราไปส่งดรีมที่โต๊ะเอง นายจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ” พี่โซลพูดขัดเสียงดุ และแสดงอาการไม่พอใจอย่างชัดเจนจนฉันเองก็เกิดอาการงงเล็กๆ ว่าพี่โซลเป็นอะไร ไมค์เองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากจะถอยทัพกลับออกไปรอที่โต๊ะแต่โดยดี
แล้วก็เกิดบรรยากาศเงียบระหว่างเราสองคน....
“เลือกนานจัง” เสียงกระซิบของคนตัวสูงที่โน้มตัวลงมาทำลายความเงียบทำให้ฉันลนลานจนทำตัวไม่ถูก เหมือนพี่โซลจะรู้ว่าการแกล้งฉันแบบนี้มันมักจะได้ผลเสมอ คนที่ถือไผ่เหนือกว่าฉวยโอกาสโอบเอวฉันเอาไว้อย่างถือวิสาสะ
ให้ตายสิ! ทำไมถึงชอบทำแบบนี้กับดรีมนักนะ รู้ไหมว่าคนอื่นเขาก็หวั่นไหวเป็น อะไรเป็นนะคะ
“ดรีม..ดรีมว่าเอาแค่นี้ก่อนดีกว่าค่ะ” ฉันพยายามรวบรวมสติให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ทำไมล่ะ ก็เมื่อกี้ยังบอกจะตักอะไรเพิ่มอยู่เลย” พี่โซลยิ้มเจ้าเล่ห์จนฉันรู้สึกได้ถึงรางอำมหิต คิดจะแกล้งอะไรดรีมอีกล่ะเนี่ย!!!
“ก็...ก็แค่นี้ดีกว่าค่ะ ไม่อิ่มแล้วค่อยมาตักใหม่”
“เหรอ?” คนเจ้าเล่ห์แอบหันไปยิ้มทางอื่นก่อนจะลดมือจากโอบเอวมาเป็นจับมือเอาไว้แทน “เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โต๊ะนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ” แงๆ ทำไมดรีมถึงไม่เคยกล้าปฏิเสธพี่โซลเลยนะ T^T ฉันยอมให้พี่โซลเดินจับมือฉันมาส่งที่โต๊ะโดยที่มีสายตาของสาวๆ มองตามมาตลอดทาง แค่นั้นไม่พอมันยังมีเสียงติฉินนินทาตามด้วย โฮ
“แหมๆ สวีตกันมาเชียวนะยะ” พี่พลอยออกปากแซวทันทีที่พวกเรามาถึงที่โต๊ะ พี่โซลไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มให้เจ้ก่อนจะเดินไปขยับเก้าอี้ให้ฉัน “อิจฉาจังเลย อยากได้แบบนี้บ้างจังไมค์”
เจ้ออกแนวประชดชันแต่ความจริงแล้วแกกำลังจะแอบลวนลามไมค์ต่างหาก ก็เล่นกอดกันสะแนบชิดขนาดนั้น
“นั่นสิ...น่าอิจฉาจัง” ไมค์พูดสั้นๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่พลอย ดูทำเข้าสิ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าอิจฉาเลยสักนิดเดียว
“นักศึกษาทั้งหมดคะ มาเรียงตัวกันตามขอบสระน้ำด้วยค่ะ” เสียงอาจารย์เรียกนักศึกษามารวมตัวกันทำให้ฉันที่กำลังจะเอื้อมมือไปคว้าไส้กรอกในจานต้องหยุดชะงัก คนกำลังจะกินเลยแท้ๆ เราทุกคนเดินไปรวมตัวกันหน้าขอบสระ บอกตามตรงว่าฉันไม่ชอบที่จะยืนใกล้ๆ สระน้ำแบบนี้เท่าไหร่ เพราะว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ
“อย่าเบียดมาสิยะ” เสียงนักศึกษาที่อยู่ข้างหลังฉันร้องห้ามพวกข้างหลังที่กำลังเดินเบียดๆ กันมา จะเบียดกันทำไมก็ไม่รู้ ทำแบบนี้ฉันใจไม่ดีเลย
“กลัวหรอ” ไมค์ที่เดินอยู่ข้างๆ กระซิบถามฉัน
“เราว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ กลัวจะตกน้ำไป” ฉันบอกไปตามความจริง ไมค์ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มกว้างๆ อย่างมีเลศนัยแล้วหันมากระซิบกันฉันว่า
“เราขอโทษนะดรีม แต่เราเคยเตือนดรีมแล้วว่าอย่ามายุ่งกับโซลอีก เพราะเราชอบโซล” สิ้นสุดคำพูดนั้น ไมค์ก็แกล้งชนฉันจนร่างของฉันทั้งร่างผลัดตกลงไปในสระอย่างไม่ทันได้ร้องขอให้ใครช่วย ฉันเห็นเขาแกล้งทำเป็นตกใจที่ฉันตกลงมาในน้ำก่อนที่บนใบหน้าของเขาจะผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น
ฉันพยายามจะว่ายขึ้นมาให้ถึงผิวน้ำแต่อาจจะเป็นเพราะสระมันลึกมาก ลึกเสียจนฉันไม่สามารถที่จะว่ายกลับขึ้นไปได้ ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้ก็คือเจ้าชายที่กำลังยื่นมือมาช่วยฉัน เหมือนภาพในวันนั้นไม่มีผิดเจ้าชายที่ช่วยฉันตอนที่ฉันจมน้ำในวัยเด็ก เจ้าชายคนนั้นเขาคือใครกันแน่นะ......
--------------------------------------------------------------------
โกรธเค้ารึเปล่า T^T หายหน้าหายตาไปเลย
พอดีช่วงนี้มีแต่เรื่องยุ่งๆ ง่ะตัวเอง แต่เค้าจะพยายาม
หาเวลามาอัพให้บ่อยๆ นะคะ รักคนอ่านจุ้บ
FSCreammii
Feb 14 14
ความคิดเห็น