คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 15 : สถานการณ์เปลี่ยน
สถานการณ์เปลี่ยน
“เดี๋ยวเราเอาน้ำไปให้พวกนั้นเองดรีมกลับไปเตรียมอาหารเถอะ” ไมค์หันกลับมาบอกฉัน
“แต่เรา...”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก เราเต็มใจ”
“ถ้าอย่างนั้นเราฝากไหมด้วยนะ” ฉันยิ้มให้ไมค์ก่อนจะมองเขาเดินจากไปกับถาดน้ำ
“พี่ดรีมคะ แพมเป็นยังไงบ้าง” ฉันหันไปตามเสียงเรียกใสๆ ท่าทางจะเป็นพี่เลี้ยงของยัยแพมละมั้ง จริงสิ! ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อยู่กับทีมฉันนี่นา
“แพมอยู่ที่ครัวน่ะคะ” ฉันปั้นยิ้มบอกพี่เลี้ยงของแพม เธอดูเป็นคนเรียบร้อยต่างจากแพมที่ค่อนข้างจะมั่นใจในตัวเองมากกว่าใครๆ
“หนูชื่อแพทนะคะ เป็นพี่สาวของแพมค่ะ” ถึงว่าหน้าตาคล้ายๆ กัน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ค่ะ” แพทยิ้มหวานให้ฉันอย่างเป็นมิตร ฉันจะไม่ถามนะว่าทำไมเป็นพี่น้องกันแล้วนิสัยถึงได้ต่างกันขนาดนี้ เพราะว่าฟ้ากับฉันก็นิสัยไม่เหมือนกันทั้งๆ ที่โตมาด้วยกัน “ที่ผ่านมาแพทต้องขอโทษแทนยัยแพมด้วยนะคะที่ล่วงเกินพี่ดรีมไป”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่คิดมาก”
“แพมน่ะเป็นคนขี้อิจฉา จะว่ายังไงดีแพมเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูงน่ะคะ” แพทเล่าพรางยิ้มแก้เก้อ “พอเห็นพี่ดรีมมีผู้ชายมาวนเวียนกับพี่ดรีม แพมก็เลยตั้งแง่กับพี่ดรีมแต่จริงๆ แล้วแพมไม่มีอะไรนะคะ”
“เหรอคะ?”
“ค่ะ แพมเขาเห็นพี่ดรีมเป็นไอดอลน่ะค่ะ” ไอดอล???? “พูดไปก็เชื่อยากใช่ไหมค่ะ”
“มากค่ะ”
“แพมน่ะเห็นพี่ดรีมเป็นคนมีเสน่ห์ เลยพยายามหาข้อมูลผ่านทางอินเตอร์เน็ตเรื่องไลฟ์สไตล์ต่างๆ นาๆ พอรู้ตัวอีกทีแพมก็เห็นพี่ดรีมเป็นไอดอลแล้วล่ะค่ะ”
“พูดขนาดนี้พี่ก็เขินแย่เลย”
“ค่ะ ติดแค่แพมน่ะปากแข็งไม่ยอมพูด แต่จริงๆ แพมนิสัยน่ารักนะคะ” แพทพูดด้วยท่าทางที่เอ็นดูน้องสาวตัวเองเสียเต็มประดา ฉันเข้าใจแพทนะถึงน้องสาวเราจะนิสัยแย่แบบไหนแต่เขาก็คือน้องสาวที่ฉันรัก ความรู้สึกแบบนี้คงเกิดขึ้นกับพี่สาวทุกคนล่ะมั้ง
จะว่าไปเรื่องที่แพทพูดก็อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ ฉันเองก็แปลกใจที่แพมมาต่อแถวฉันแทนที่จะเป็นพี่โซลหรือไมค์ แอบเสียใจที่พูดจาเหน็บยัยแพม ต่อไปนี้ดรีมสัญญาค่ะว่าดรีมจะไม่พูดจาเหน็บแนมแพมอีกแล้ว
“เดี๋ยวแพทต้องไปแล้วค่ะ คงไม่ได้ไปดูยัยแพมแล้ว แพทฝากพี่ดรีมดูแลยัยแพมได้ไหมค่ะ” แพทเอื้อมมือมาจับมือฉันอย่างต้องการความเห็นใจ
“ได้เลยค่ะ! ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ถ้าอย่างนั้นแพทไปก่อนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ” ฉันโบกมือให้แพทก่อนที่เดินกลับมาที่ห้องครัว สภาพยังคงเต็มไปด้วยความวุ่นวายโดยมีพี่พลอยชี้นิ้วใส่ อย่างผู้ถืออำนาจ
“มาแล้วเหรอ ทำไมไปไวจัง” พี่พลอบเดินมาถามก่อนที่จะหันไปมองว่าทุกอย่างยังเรียบร้อยดีอยู่รึเปล่า
“พอดีไมค์มาช่วยถือถาดน้ำไปน่ะคะ ดรีมก็เลยเดินกลับมา”
“แหมๆ มีผู้ชายคอยแทคแคร์นะยะ”
“เจ้ก็พูดไปเรื่อย ว่าแต่มีอะไรให้ดรีมช่วยบ้างท่าทางดูยุ่งๆ กันนะ”
“ไม่มียะ ไม่ต้องทำอะไรเลยไปนั่งนู่นไป” พี่พลอยไล่ฉันก่อนจะเดินไปควงแขนหัวหน้ากุ๊กที่ยืนทำอาหารหน้าเครียด เพราะพี่พลอยแก่สั่งอลังการงานสร้าง
ฉันเลยเดินมาที่โต๊ะของยัยแพม บางทีก็แอบรู้สึกผิดยังไงก็ลองมาตีสนิทหน่อยก็แล้วกัน
“ให้พี่ช่วยอะไรไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ แพมยังไม่อยากมีปัญหากับป้าหน้ายักษ์ พี่ดรีมไปนั่งเถอะค่ะ” เรียกพี่พลอยว่าป้าหน้ายักษ์!! ถ้าเจ้แกได้ยินเข้ายัยแพมจะเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย
“แต่พี่อยากช่วย”
“ก็บอกว่าไม่....” ยังไม่ทันที่แพมจะได้เหวี่ยงใส่ฉัน แขกพิเศษก็เดินเข้ามาในห้องครัวทำเอาสาวๆ พากันวางมือแล้วส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มไปให้แขกพิเศษ
“พอดีเราเอาถาดน้ำมาคืนน่ะ” ไมค์บอกยิ้มๆ พร้อมกับชูถาดน้ำให้รู้ว่าเขาไม่ได้โกหก
“หยุดมือทำไมล่ะยะเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก” เสียงพี่พลอยแว้ดดังขึ้นมาเตือนสติสาวๆ แลดูเป็นนายจ้างที่โหดเหี้ยมอำมหิต “แหม เหนื่อยไหมจ้ะ ขอบใจมากเลยนะที่ยกถาดน้ำไปแทนยัยดรีมน่ะ”
“ไม่เลย” ไมค์บอกยิ้มๆ ก่อนจะโดนพี่พลอยควงแขนแล้วเดินนำออกไปข้างนอก ปล่อยให้ฉันกับคนที่เหลืออ้าปากพะงาบๆ กับเหตุการณ์ที่แกเปลี่ยนคนควงได้ในชั่วพริบตาเดียว
“ที่คุณหนูสั่งไม่ได้ยินรึไง เร่งมือเข้า” หัวหน้าพ่อครัวออกคำสั่งกระชับย้ำเข้าอีกรอบ จนฉันจากตอนแรกที่ไม่มีหน้าที่ ก็กลายเป็นกำลังหัวหมุนกับการตีไข่ในชามตรงหน้า แล้วมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงล่ะเนี่ย!!!!
P’Soul Talk
ตอนนี้ผมกับสาวๆ ช่วยกันแต่งสถานที่จนใกล้เสร็จมากขึ้นไปทุกที ฝั่งพวกที่เตรียมอาการก็เริ่มทยอยเอาอาหารออกมาเสิร์ฟ ความจริงแล้วก็ไม่ใช่แค่ผมกับพวกสาวๆ หรอกที่เป็นคนจดเตรียมงานเพราะมีพนักงานเข้ามาช่วยจัดงานด้วยก็เลยทำให้ทุกอย่างเร็วมากขึ้น
ผมเดินลัดออกมาจากสระน้ำเพื่อมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าลงเพื่อจะไปร่วมงานเลี้ยงแต่ทันทีผมขึ้นมาถึงที่พักผมก็พบกับร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าเครียดกับการปฐมพยาบาลนิ้วตัวเอง
“พี่โซล” ร่างบางมองผมด้วยสีหน้าที่นิ่งสนิท ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากรอยยิ้มจางๆ
“เป็นแผลเยอะไหม? ให้พี่ดูได้รึเปล่า”
“ค่ะ” เมื่อได้ยินคำอนุญาตจากเจ้าตัวผมก็เดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ เธอ ร่างบางไม่ได้พูดอะไรกลับมานอกจากสายตาที่ยากจะบ่งบอกความหมาย ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดคำไหนหรือพูดอะไรให้ดรีมรู้สักทีว่าผมน่ะรักเธอมากแค่ไหน ห่วงเธอมากเพียง และหวงจนไม่อยากจะให้ใครมาทำร้ายเธอ
สักวันผมจะต้องพูดมันออกมา ผมจะต้องพูดเพื่อไม่ให้ใครแย่งเธอไป เพราะผมรักดวงตาคู่นี้ที่คอยมองผมด้วยความหวาดระแวงแต่มันกลับดูมีเสน่ห์จนน่าเหลือเชื่อ ผมหลงรักเส้นผมที่ดำและยาวสลวยจนมันขับกับสีผิวที่ขาวอมชมพูทำให้มันดูน่าหลงใหล ผมหลงรักริมฝีปากเรียวสวยที่มันมักจะถูกผมกดทับซ้ำๆ ด้วยความเอาแต่ใจและดื้อรั้น
ผมไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า....ผมหลงรักผู้หญิงที่ชื่อดรีมจนไม่อาจถอนตัว
“พี่โซลดรีมเจ็บ”
“ขอโทษที สงสัยพี่จะมือหนักไปหน่อย แล้วไปทำยังไงให้โดนบาดลึกขนาดนี้”
“ก็รีบน่ะสิ กลัวจะไม่ทัน ไม่อยากให้งานมันเริ่มตอนมืดน่ะ สงสารคนเก็บกับคนที่เขาต้องทำความสะอาด”
“เลยเจ็บตัวฟรีเลยเห็นไหม”
“แค่นิดเดียวเองไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่โซลรีบไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันงานเอานะคะ”
“ดรีมก็ระวังหน่อยล่ะ อย่าซุ่มซ่ามจนเป็นแผลอีกรู้ไหม” ผมกำชับอย่างเป็นห่วง “ถามว่ารู้รึเปล่า?”
“ค่ะ ดรีมจะระวัง” ดรีมตอบผมสั้นๆ ก่อนจะเดินไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องพัก ผมเลยเดินเข้ามาในห้องพัก อย่างอดห่วงไม่ได้ ทำไมคนที่ผมชอบมากที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ผมไม่สามารถปกป้องได้
ผมทำได้แค่เฝ้ามองดูเธอห่างๆ อย่างนั้นหรอ? ผมทำได้แค่มองดูเธอจากที่ไกลๆ แล้วปล่อยให้คนอื่นดูแลเธอแบบใกล้ชิด ถ้าไม่มีคำว่าศิลปินขึ้นมาค้ำคอผมก็คงจะทำอะไรตามใจได้มากกว่านี้
“ไม่รีบอาบน้ำหรอโซล เดี๋ยวจะไปงานไม่ทันนะ” ไมค์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำยิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดี
“ก็นายเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ แล้วฉันจะอาบได้ยังไง”
“นั่นสินะ” ไมค์บอกยิ้มๆ ก่อนจะชำเลืองหางตามาทางผม “ไม่เอาน่า นายอย่ามองเราด้วยสายตาแบบนั้นสิ”
“อย่าลืมสัญญาที่เราตกลงกันไว้ ถ้านายผิดสัญญาแม้แต่ครั้งเดียวฉันจะไม่เอานายไว้แน่”
“ไม่ลืมหรอก” ไมค์ยิ้มให้ผมอีกครั้งพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูมาให้ “ถ้านายยังไม่ผิดสัญญากับเรา ข้อตกลงของเราก็ยังเป็นแบบเดิม”
“ให้มันจริงอย่างที่พูดก็แล้วกัน” ผมบอกก่อนจะรับผ้าขนหนูมาอย่างอารมณ์เสีย
“รับทราบครับ” ผมได้ยินคำพูดของไมค์ไล่หลังตามมาหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้ว ตัวผมเองก็เริ่มชักจะไม่แน่ใจแล้วล่ะสิว่าข้อตกลงระหว่างผมกับไมค์น่ะ มันจะดีหรือว่าจะแย่มากไปกว่าเดิม ตอนนี้น่ะผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นปลอดภัย ผมถึงต้องคอยออกห่างจากเธอแล้วมีคนอื่นคอยดูแลเธอแทน ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะดูแลเธอด้วยตัวเอง...
ความคิดเห็น