คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 13 : ทะเล
ทะเล
“เดี๋ยวนักศึกษาเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนที่พักนะจ้ะ แล้วก็พักผ่อนตามอัธยาศัยเจอกันตรงนี้อีกทีตอนหกโมงเย็นนะจ้ะ”
หลังจากที่อาจารย์ออกคำสั่งพวกเราทุกคนก็แยกย้ายไปตามห้องพักของมหาลัย ซึ่งนั่นก็คือรีสอร์ทระดับห้าดาวของพี่พลอยคนงาม เพราะมหาลัยต้องการที่พักราคาถูกเพื่อรักษางบประมาณต่างๆ ในการประกวด พี่พลอยจึงอาสาและยื่นมือเข้ามาช่วยเนื่องจากไม่อยากไปอยู่ในที่ลำบากแล้วถ้ายิ่งที่นี่เป็นกิจการของครอบครัวเธอด้วย มันก็ล้วนแล้วแต่มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย
เจ้น่ะยังไงก็เน้นสบายไว้ก่อนอยู่ดี คนรักสบายแบบเจ้จะมายอมลำบากทำไม จริงไหม?
“เจ้ทำไมเราไม่มีกุญแจล่ะ” ฉันยืนมึนงงเพราะตอนนี้ทุกคนเริ่มแยกย้ายออกไปที่เหลืออยู่ก็มีแค่ฉัน เจ้ ไมค์แล้วก็...พี่โซล
“ที่พักพวกเราน่ะอยู่ข้างบน” เจ้ใช้คำว่าเราพลางปลายตามองพวกหนุ่มๆ ที่ยืนอยู่ด้วย อย่าบอกนะว่า.... “อะไรไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นเลยนะยะ ถึงฉันจะบ้าผู้ชายแต่ฉันก็ไม่ได้ให้เขามานอนห้องเดียวกับเราหรอกน่า”
ยังดีที่เจ้ยังพอมีสามัญสำนึกในการแยกแยะบ้าง
“แต่เราก็อยู่ห้องเดียวกันนะ” อะไรนะ!! “ก็แหมสองคนนี้เขาเป็นบุคคลพิเศษนี่นา”
“ผมไปนอนกับพวกอาจารย์ก็ได้ครับ ไม่อยากทำให้พลอยลำบาก” ไมค์เริ่มออกอาการทักท้วง
“ไม่ได้นะ! พวกเธอลองคิดดูว่าพวกเธอฮอตขนาดไหน ถ้าต้องไปนอนที่นั่นมีหวังสาวๆ ได้มาเคาะประตูห้องทั้งคืน” จุดประสงค์มันอยู่ตรงนี้สินะ กลัวคนอื่นจะคาบไปกิน “แล้วอีกอย่างกิจกรรมส่วนใหญ่ก็จะจัดที่ห้องจัดงานข้างๆ นี่ด้วย เราน่ะสะดวกกว่าคนอื่นเลยนะ ตื่นสายกว่าคนอื่นได้ตั้งหลายนาที”
ฉันบอกแล้วไงว่าเจ้แกรักสบายน่ะ!
“อย่างนั้นก็พาขึ้นห้องพักสักทีเถอะ อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว” พี่โซลพูดเสียงเรียบ
“แหมใจร้อนจังเลยนะโซล” พี่พลอยบอกพลางตีแขนพี่โซลเบาๆ เหมือนอยากจะหยอกล้อ ก่อนจะนำขึ้นมาที่บันได ตรงที่เราอยู่น่ะเป็นอาคารประชาสัมพันธ์ที่มีแค่เพียงสองชั้นเท่านั้น เมื่อเราก้าวมาถึงชั้นสองก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากประตูบานเดียวพี่พลอยไขกุญแจห้องแล้วเดินนำเข้าไปต่อ แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ...ห้องใหญ่มาก!!
สภาพไม่ต่างอะไรไปจากคอนโดหรูใจกลางเมือง..
“ข้างบนเนี่ยมีสองห้องนอนห้องน้ำในตัวนะจ้ะ แล้วก็ใช้ห้องครัวกับห้องนั่งเล่นร่วมกัน” เจ้อธิบายสีหน้าระรื่น “มันเป็นที่พักเวลาที่บ้านฉันมาพักน่ะ ทุกคนที่บ้านต้องการความสงบเลยสร้างออกมาเป็นแบบนี้”
จริงสินะ! เจ้เป็นลูกคนเดียวนิ โดนตามใจน่าจะเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างบ้านพี่พลอยก็มีหน้ามีตาพอๆ กับพี่ไนส์ เรียกได้ว่าเป็นพวกไฮโซโลกส่วนตัวสูง
“แต่สำหรับหนุ่มๆ ฉันอนุมัติให้เป็นพิเศษนะจ้ะ รบกวนฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“เจ้..ดรีมว่าเราไปเก็บของกันเถอะ” ฉันบอกพลางดึงเจ้เดินนำไปห้องที่ประตูสีชมพูน่าจะเป็นห้องเจ้แหละ ขืนให้อยู่ต่อฉันกลัวเจ้จะคาบหนุ่มๆ เข้าไปกินกลางวันแสกๆ
“อะไรของแกวะดรีมขออยู่แทะเล็กแทะน้อยก็ไม่ได้” พี่พลอยบอกอย่างหัวเสีย
“ก็มันเกินงามแล้วน่ะสิเจ้” ฉันบอกอย่างปลงๆ “แล้วนี่เราแยกมาอยู่แบบนี้จะไม่มีปัญหาหรอเจ้”
“มีปัญหาก็ไปที่อื่นสิยะ ที่นี่น่ะนอกจากจะให้ราคาไม่แพงจนแทบไม่ต้องจ่ายแล้วชายหาดก็ยังเป็นส่วนตัวด้วยนะจ้ะ” เจ้นำเสนอรีสอร์ทของตัวเองว่ามีจุดเด่นอะไร แล้วเจ้าของอย่างเธอมีอภิสิทธิ์แยกตัวออกมาได้โดยที่ทางมหาลัยไม่มีข้อกังขาใดๆ ทั้งนั้น
“ดรีมละเหนื่อยกับเจ้เลย” ฉันส่ายหัวก่อนจะคว้ากระเป๋าออกมาจัดเข้าไว้ในตู้เสื้อผ้า
“อะไรล่ะยะ นี่ๆ เดี๋ยวเก็บของเสร็จแล้วเราไปเดินเล่นที่หาดกันนะ”
“เอาสิ นานๆ ทีจะได้มาที่ทะเลแบบนี้ ไปเล่นน้ำกันเถอะ” อย่างน้อยๆ ก็ถือว่าเป็นการพักผ่อนไปในตัวด้วยล่ะมั้ง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา..
“ถอดสิยะ แกจะอายอะไร” พี่พลอยบอกพลางดึงชุดคลุมของฉันออก จะไม่ให้ฉันอายได้ยังไงกันล่ะที่นี่นอกจากพวกเราแล้วก็ยังมีแขกคนอื่นที่เป็นผู้ชายอยู่ด้วยนะ พวกนั้นมองกันตาเป็นมันเลยให้ตายสิ! ขนาดไมค์กับพี่โซลก็ยังจ้องเลย แต่นั่นมันก็ทำให้ฉันยิ่งอายนะ “ถอดดีๆ ก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก”
พี่พลอยบอกก่อนจะสะบัดผมลอนนั่นให้พลิ้วสะบัดไปกับสาย และมันก็เผยให้เห็นเนินอกที่มันเบียดชิดกันแน่นจนแถบจะล้นออกมา
“ก็ดรีมอายนิเจ้ ผู้ชายมองกันตาเป็นมันเลย”
“แกจะมาอายอะไรกับเรื่องแค่นี้ ทีตอนถ่ายเอ็มวีจูบกับนายโซลต่อหน้าสาธารณะชนแกยังไม่เห็นอาย” เฮือก! ทำไมเจ้ถึงได้มีปากเป็นกรรไกรแบบนี้นะ
“ตอนนั้นดรีมไม่ได้ตั้งตัวนิเจ้”
“ช่างมันเถอะน่า! ไปเล่นน้ำอวดหุ่นกันดีกว่านะ” ว่าเสร็จแกก็ไม่รอให้ฉันได้ปฏิเสธเลยพี่พลอยลากฉันมาหยุดอยู่ที่ทะเล กลิ่มเค็มๆ ของทะเลเริ่มคละคลุ้งจนฉันได้กลิ่นชัดเจนแสงพระอาทิตย์ที่สาดส่องลงมากระทบกับน้ำทะเลสีฟ้าครามทำให้ฉันต้องเผลอกระพริบตารัวๆ เพราะมันแสบตาที่สุด “นี่แหนะ! มัวแต่เหม่ออะไรของแกยะ”
“เจ้อย่านะ..เดี๋ยวน้ำเข้าตา” ฉันรีบเอามือขึ้นมาบังหน้าของฉัน แต่เจ้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดละเลย ได้! เล่นแบบนี้ใช่ไหม เมื่อตั้งหลักได้ฉันก็สาดน้ำใส่เจ้ทันที บอกตามตรงนะว่าตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย ได้แต่สาดน้ำอย่างเดียวกลัวน้ำทะเลจะเข้าตาน่ะแบบว่าเวลามันเข้าตามันแสบนะ
และเพราะความทุลักทุเลของฉันที่เล่นสาดน้ำแบบหลับตาเลยทำให้ฉันถอยหลังไปสะดุดเข้ากับใครก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ น่ะ คือฉันคว้าคอเสื้อเอาไว้แน่นฉันกลัวจะจมน้ำน่ะ ถึงน้ำจะไม่ลึกมากก็เถอะแต่ความจริงแล้วฉันน่ะกลัวจมน้ำมากๆ เลยนะ
“ไม่เป็นอะไรแล้ว ลืมตาเถอะ” เสียงนุ่มๆ แต่ช่างคุ้นหูกระซิบอย่างแผ่วเบาพร้อมกับอ้อมกอดที่โอบรัดร่างกายของฉันเอาไว้ไม่ให้เสียหลักลงน้ำไป ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองกับความเป็นจริง ใบหน้ายาวได้รูป จมูกที่โด่งจนแถบจะเป็นสันเขื่อน ริมฝีปากที่หยักได้รูปสวย รวมๆ กันแล้วใบหน้าของเขาน่ะหวานซะยิ่งกว่าฉันอีกนะ
สายตาเราจ้องมองกันจนเนิ่นนานที่ลมทะเลพัดผ่านเอาคลื่นน้ำมากระทบตัวแต่ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงคลื่นทะเลเลยแม้แต่นิดเดียว นั่นก็เพราะ....เสียงหัวใจของฉันมันดังสวนขึ้นมา จนฉันกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินมัน และสุดท้ายฉันเองนี่แหละที่เป็นฝ่ายหลบสายตาเขาไปทางอื่น ขืนจ้องมากไปกว่านี้หัวใจของฉันต้องหยุดเต้นแน่ๆ
“ขอโทษนะคะ” ฉันบอกพร้อมกับปล่อยมือตัวเองออกจากคอเสื้อของเขา “แล้วก็ขอบคุณที่ช่วย ปล่อยดรีมได้แล้วค่ะพี่โซล”
“แหมๆ ปล่อยดรีมได้แล้วมั้งโซล พลอยก็ยืนมองนึกว่าโซลจะกอดกับดรีมจนค่ำ” พี่พลอยว่าพลางหยอกล้อ
“ดรีมขึ้นที่พักก่อนนะเจ้ เหมือนจะเพลียๆ แดด”
“ได้เลยเดี๋ยวฉันจะไปนอนตากแดดอวดหุ่นหนุ่มๆ เสียหน่อย”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่โซลบอกเสียงนิ่งๆ ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตที่ก็พอจะเปียกน้ำออกมาคลุมตัวฉัน “ถึงมันจะบางไปหน่อยแต่อย่างน้อยก็คงปิดอะไรๆ ได้บ้าง”
ปิดอะไรๆ ? อะไรกันดรีมไม่ได้อยากจะโชว์นักหรอกนะ ฉันไม่ได้โต้เถียงอะไรกลับนอกจากดึงเสื้อเชิ้ตที่คลุมตัวมาคลุมให้มิดชิดมากขึ้น โชคดีที่ฉันตัวเล็กกว่าพี่โซลอยู่มาก เสื้อมันเลยยาวลงมาคลุมเข่าฉันได้แบบพอดิบพอดี พี่โซลเดินอยู่ข้างๆ ฉันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราควรทำสีหน้าแบบไหนใส่กันน่ะ! เขาคงสนุกมากสินะที่ทำให้ใจฉัน....ปั่นป่วนได้มากถึงขนาดนี้
ความคิดเห็น