คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 12 : ที่นั่ง
ที่นั่ง
(แกอยู่ไหนแล้วดรีม!!) เสียงพี่พลอยกระแทกเข้ามาในโทรศัพท์อย่างช่วยไม่ได้ ก็ฉันสายแล้วนิ เมื่อวานกว่าจะเตรียมของเสร็จก็ดึกแล้ว เนื้อตัวฉันก็ระบมไปหมดT^T �เจ็บชะมัดให้ตายสิ!
“เพิ่งจะลงแท็กซี่จร้า” ฉันบอกพร้อมกับลากกระเป๋าไปหารถบัสปรับอากาศคันใหญ่ที่จอดตระง่านอยู่ข้างหน้า
(มาให้เร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมฉันปวดห้องน้ำจะแย่แล้ว! เดี๋ยวจะพลาดที่นั่งดีๆ นะเว้ย!)
“ถึงประตูรถแล้วค่ะ ตอนนี้ให้คนเก็บกระเป๋าอยู่” ตู๊ดๆ พอบอกว่าถึงประตูรถแล้วพี่พลอยก็ชะโงกหน้าออกมาจากประตูหลังแล้วโบกมือเรียกฉัน
“ที่นั่งข้างหลังนี่แหละ ที่กว้างนอนสบาย” พี่พลอยชี้ไปที่นั่งข้างหลังที่น่าจะนั่งได้ประมาณสี่ถึงห้าคน “เดี๋ยวฉันจะไปเข้าห้องน้ำตรงนู้น แกจะไปด้วยกันไหมเพื่อรถจะไม่แวะปั๊มน้ำมัน อั้นยาวเลยนะแก”
“ดรีมเรียบร้อยมาจากที่บ้านแล้วเจ้ เอาเป็นว่าเดี๋ยวดรีมนั่งเฝ้าที่ให้ดีกว่า” ฉันบอกก่อนจะส่งยิ้มให้พี่พลอยแล้วเดินขึ้นไปนั่งรอบนรถ ที่นั่งกว้างดีจังค่อยคุ้มกับค่าเทอมที่จ่ายไปหน่อยไม่ต้องนั่งเบียดๆ
“เรานั่งด้วยได้รึป่าว?” เมื่อก้นของฉันทาบสนิทลงกับเบาะนั่ง ก็มีแขกพิเศษที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาขอนั่งด้วย
“ตามสบายเลยจ้ะ” ฉันบอกพร้อมกระเถิบให้ไมค์เข้ามานั่งด้วย
“แล้วพี่เลี้ยงดรีมไปไหนแล้วล่ะ?”
“ไปเข้าห้องน้ำน่ะจ้ะเดี๋ยวก็คงมา” ฉันยิ้มให้ไมค์อย่างเป็นกันเองบอกตามตรงนะ ดีใจอ่ะ ดีใจมากๆ เลย>< เขินค่ะเขิน
“อุ้ย! พอดีที่เต็มน่ะค่ะ แพมขอนั่งกับพวกพี่ๆ ได้ไหมค่ะ” ยัยแพมทำเสียงเสแสร้งให้น่าสงสารจนน่าตบ
“เชิญเลยจ้ะ” ฉันยิ้มแหยๆ ให้ยัยแพมก่อนจะกระเถิบให้แพมมานั่งแทรกกลางระหว่างเรา จะให้ฉันขยับแล้วดึงไมค์มาด้วยมันก็ยังไงอยู่ใช่ไหมล่ะ แต่ผิดคาด! ไมค์เขยิบตามฉันมาด้วยนี่สิ
“เชิญเลยครับ” ไมค์บอกพร้อมรอยยิ้ม
“ขอบคุณนะคะ” ยัยแพมแสร้งยิ้มให้ไมค์แบบไม่ค่อยพอใจนักประมานว่านางจงใจมานั่งแทรกกลางระหว่างเราน่ะ
“ทุกคนนั่งเข้าที่ให้เรียบร้อยนะจ้ะ” เสียงอาจารย์ดังออกมาจากไมโครโฟนข้างหน้า ให้ความรู้สึกแบบไปทัศนศึกษาเบาๆ นะ “รถจะออกอีกสิบห้านาที คนครบรึยังเอ่ย?”
ฉันรีบยกมือให้อาจารย์ทันที
“พี่พลอย...” แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบแขกกิตติมาศักดิ์ก็ก้าวขาขึ้นมาบนรถแล้วยืนขนาบข้างกับอาจารย์ ทำเอาทุกคนบนรถต่างฮือฮาแล้วส่งเสียงกรีดร้องกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
“พี่โซลลลลล” เสียงสาวๆ ในรถต่างโหยหวนออกมาจนฉันต้องเอามือขึ้นมาป้องหูตัวเองไว้ ก็แค่ผู้ชายพวกหล่อนจะร้องให้ได้มะเขืออะไรขึ้นมาค่ะ
“พอจ้ะ พอจ้ะ เอาแต่พองามนะจ้ะ” อาจารย์โบกมือให้นักศึกษาหยุดกรีดร้อง “โซลจะมาร่วมสนุกกับกิจกกรมเก็บตัวของมหาลัยของเราด้วย เขาไม่รับค่าตัวเลยนะจ้ะ”
“หล่อมากเลย” เสียงดังมาจากยัยแพมนางทำหน้าเพ้อฝันแล้วยิ้มหวานไปให้พี่โซลตกลงจะเป็นใครที่น่าตาดีนางก็ชอบเขาไปหมดสินะ
“เก็บน้ำลายหน่อยค่ะสาวๆ” อาจารย์แซวพลางหัวเราะร่วน “โซลเลือกที่นั่งเลยจ้ะ”
เมื่ออาจารย์อนุญาตแล้วพี่โซลก็เดินตรงมาทางข้างหลังแบบไม่ต้องคิดอะไรTT นั่นสินะ! ฉันกำลังเป็นประเด็นกับไมค์เรื่องไอศกรีม พี่โซลคงจะไม่เอาฉันไว้แน่ๆ ที่ฉันมานั่งข้างไมค์แบบนี้ เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าฉันก่อนจะเหยียดยิ้มหวานที่สุดแสนจะน่าขนลุก
“พี่ขอนั่งด้วยนะดรีม” ฉันมองคนตรงหน้าแล้วก็ถึงกับกลืนน้ำลาย สาวๆ ในรถต่างมองมาทางเราแล้วเริ่มเกิดเสียงซุบซิบนินทา
“เชิญค่ะ” ฉันเขยิบที่นั่งให้อย่างว่าง่ายไม่ได้จะนั่งด้วยหรอกนะแต่ถ้าฉันขัดขืนเขาน่ะ มันจะเจอกับอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้ ชีวิตฉันมันน่าสงสารเหลือเกินเห็นด้วยกับฉันไหมค่ะคนอ่าน
แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายกว่านั้นก็คือไมค์ขยับตามมานั่งกับฉันด้วยเล่นเอาพี่โซลหันกลับไปมองหน้าไมค์แล้วเกิดประกายไฟดังเปรี๊ยะๆ ทันที ผู้คนต่างเริ่มซุบซิบนินทากันมากขึ้น
“ลัลล้าๆ” เสียงอารมณ์ดีของเจ้พลอยดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงซุบซิบ เจ้จ๋า! ช่วยดรีมด้วย “อะไรของแกเนี่ยดรีม!”
เมื่อเห็นว่าที่นั่งของตนเองถูกจับจองด้วยคนอื่นแล้วพี่พลอยแกก็เกิดอาการเหวี่ยงใส่ทันที
“มองอะไรกันยะ เดี๋ยวแม่ตบปากฉีก” ผู้เข้าประกวดทุกคนและรวมไปถึงอาจารย์ต่างพร้อมใจกันหันหน้าหนีไปแบบไม่กล้าขัดใจ “แล้วยัยหนอนเพี๊ยะนี่อะไร คนดูแลเธอไปไหนไปนั่งกับพี่เลี้ยงนู้นไป”
“แพม...” ยังไม่ทันที่นางจะได้เถียง พี่พลอยก็ตวัดสายดุๆ ไปทางแพมจนนางต้องลุกออกไปแบบไม่กล้าขัดใจ
“คนเขาจะนั่งด้วยก็กระเถิบหน่อยสิจ้ะ” พี่พลอยบอกพลางจับฉันกับไมค์ให้แยกกันคนละทิศก่อนที่เจ้จะทิ้งตัวลงนั่งพร้อมกับดึงพี่โซลมานั่งข้างๆ เอ่อ! ขนาดบนรถเจ้ก็ยังจะสร้างฮาเร็มอีกนะคะ ไมค์นั่งซ้ายเจ้นั่งตรงกลางแล้วสองคนถัดมาก็คือฉันกับพี่โซล “วันนี้ฉันควงสองจ้ะ โฮะๆๆๆ”
เชื่อเขาเลยเจ้เนี่ย...
“คนครบรึยังค่ะอาจารย์พลอยตื่นเต้นมากเลยค่ะ” เสียงเจ้กระแหนะกระแหนอาจารณ์ที่ไม่ยอมสั่งออกรถสักที
“จ้ะ! ทุกคนตรวจพี่เลี้ยงกันสิจ้ะว่ามาครบรึยัง”
“ครบแล้วค่ะ” นักศึกษาต่างบอกกันอย่างพร้อมใจ
“ครบแล้วก็ออกรถเลยจ้ะ!!” อาจารย์สั่งออกรถพร้อมกับเสียงนักศึกษาที่ต่างส่งเสียงกันแบบดีใจ เห็นทีคนที่จะมีความสุขกับงานนี้ท่าจะเป็นพี่พลอยคนเดียวล่ะ นางเล่นควงสองบนรถแบบไม่ถามความสมัครใจของทั้งคู่เลยเนี่ยสิ แค่เริ่มเรื่องมันก็วุ่นวายแล้วแหละ ต่างกับที่ฉันคิดไว้จริงๆ ว่างานเก็บตัวฉันจะได้มีเวลาผ่อนคลายบ้าง แต่มันกลับ...ไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยสักนิดเดียว
�
�
รถทัวร์ขับแบบหฤหรรษ์มากทำเอาฉันปวดตัวไปหมดไม่น่านั่งริมสุดเลย ตอนนี้รถทัวร์มาจอดอยู่ที่ปั๊มน้ำมันน่ะ แบบว่าให้นักศึกษาพักเข้าห้องน้ำแล้วก็หาอะไรกินด้วย พี่พลอยก็กำลังดี๊ด๊ากับหนุ่มหล่อทั้งสองคนอยู่ ส่วนฉันก็ขึ้นมานั่งรอที่รถก่อนไม่อยากลงไปเดินตากแดดเสียผิวหมด
“น้ำ” พี่โซลที่เพิ่งจะขึ้นมาส่งขวดน้ำชาให้ฉัน ในน้ำจะใส่อะไรลงไปรึเปล่านะ “ไม่ได้ใส่อะไรไปหรอกน่า เลิกมองแบบไม่เชื่อใจสักที”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับขวดน้ำชามาแล้วแกะดื่มทันทีจะให้เก็บไว้กลัวจะบอกฉันไม่เชื่อใจอีก
“พี่นั่งริมหน้าต่างเองดรีมกระเถิบไปนั่งตรงกลางเถอะ”
“ทำไมล่ะค่ะ” เขารู้หรอ o_O
“ตัวเล็กนิดเดียวโดนเขาเบียดขนาดนั้น ให้พี่นั่งริมหน้าต่างนั้นแหละดีแล้ว” พี่โซลไม่รอฟังคำอนุญาตจากฉันเจ้าตัวทิ้งตัวลงนั่งตรงที่ฉันนั่งพอดี แล้วเจ้จะโกรธฉันไหมเนี่ยที่ไปแย่งคู่ควงของเจ้น่ะ
“ขอบคุณค่ะ” หลังจากขอบคุณเสร็จบรรยากาศก็เกิดความเงียบงัน เราต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรด้วยกันและฉันเองก็ไม่มีอะไรจะพูด ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราควรเรียกว่าอะไร ฉันไม่รู้อะไรเลย
� � � �ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่โซลต้องมาคอยหวงฉันเวลาที่มีผู้ชายอื่นเข้าใกล้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่โซลจะต้องทำตัวเหมือนเป็นห่วงฉันทั้งๆ ที่ความจริงเขาเกลียดฉันจะตายอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?
แม้แต่เวลาเจอหน้ากันฉันก็ไม่รู้ว่าเราควรจะทำสีหน้าแบบไหนใส่กัน ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรจะทำอย่างไรให้คำถามในใจของฉันหมดไปสักที เท่าที่ฉันคิดและรู้สึกก็คือฉันเป็นได้แค่.....ของเล่นของเขาเท่านั้นแหละ
“ดรีมเจ็บตรงไหนรึเปล่า” พี่โซลถามเสียงเรียบ
“ก็ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ”
“เวลาคุยกับผู้ใหญ่เขาไม่ให้หลบสายตานะ” เขาเป็นผู้ใหญ่ตรงไหนล่ะ! ชอบแกล้งฉันเป็นเด็กๆ เลย ฉันหันหน้ามาเผชิญกับเขาโดยที่ไม่หลบสายตา แต่มันอันตรายกับใจฉันเหลือเกิน เชื่อไหม? มีบางครั้งที่ฉันเผลอคิดไปว่าตัวฉันเองอาจจะชอบพี่โซล
ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เราสบตากันมันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างและตัวฉันเองก็ไม่สามรถต้านทานแรงดึงดูดนั้นได้ หลายครั้งที่เวลาเราอยู่ด้วยกันเสียงหัวใจของฉันจะเต้นดังจนตัวเองเริ่มจะหงุดหงิด หลายครั้งที่ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขามีอธิพลต่อทุกอย่างในชีวิตฉันจนบางทีคนรอบข้างก็จะคิดว่าเป็นแฟนกันโดยที่พี่โซลไม่เคยจะปฏิเสธเลย และนั้นก็อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ใจฉันไขว้เขวแต่มันก็อาจจะเป็นเหตุผลที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเองนั่นแหละ
“ดรีมไม่เจ็บแล้วค่ะ” ฉันตอบไปตามตรงก็ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ ฉันไม่เคยจะอ่านใจหรือทันเกมคนตรงหน้าได้เลยสักที
“ก็ดี” พี่โซลบอกก่อนจะหันกลับไปมองที่หน้าต่างแล้วเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย บางทีนะพี่โซล ดรีมก็อยากให้พี่ทำอะไรให้มันชัดเจนกว่านี้ เพราะการที่พี่มาทำเป็นหึงหวงและคอยถามคอยห่วงมันทำให้ดรีม...ไม่มั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นทุกที
�
------------------------------------------------------
สมองมันตันและอื้ออึง ขอกำลังใจหน่อยสิT^T
เหลืออีกแปดบท + บทส่งท้าย
เปนกำลังใจให้เค้าด้วยนะ
Jan. 2 2014
FSCreammii
ความคิดเห็น