คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 : ซวย
ซวย
ทำไมฟ้าถึงได้ชอบเล่นตลกกับชีวิตดรีมแบบนี้นะ เชื่อฉันไหมว่าฉันหวังมาตลอดว่าเราจะไม่เจอกันอีกแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงได้กลับมาวนเวียนกลับชีวิตของฉันอีก!!
“ดรีม ดรีม ดรีม!”
“จะ..จ๋า?” นี่ฉันเผลอคิดถึงเรื่องพวกนั้นอีกแล้วเหรอเนี่ย “ว่าไงจ้ะอ้อแอ้”
นี่ฉันลืมเล่าให้ฟังรึเปล่า? อ้อแอ้น่ะเป็นสมาชิกคนใหม่ที่เพิ่งจะได้รับอนุญาตให้เข้าแก๊งได้เมื่อวานนี้เอง
“คือเราไปเจอไอ้นี่ที่หน้าฟีดของมหาลัยน่ะ” แอ้ยื่น I-PAD มาทางฉัน เฮือก! นี่มัน.. “คนด่าก็มีคนชมก็เยอะแต่เราก็อยากให้ดรีมระวังตัวเอาไว้”
“แต่แอ้เรื่องทั้งหมดมัน....”
“แอ้เข้าใจนะดรีม” เข้าใจ? เธอเข้าใจฉันแบบไหน? “แอ้อยากให้ดรีมระวังตัว มีแต่ผู้หญิงอิจฉาดรีมทั้งนั้น”
โอ๊ย! ไอ้พวกชมรมหนังสือพิมพ์มหาลัยคะ จะหูตาไวกันไปไหนค่ะเนี่ย ฉันกุมขมับแน่นก่อนจะก้มมองรูปใน I-PAD ด้วยความร้อนใจ หัวข้อโพสต์ว่า ‘ออกตัวแรงเกินกับแม่สาวเพลย์เกิร์ลเปลี่ยนผู้ชายภายในเวลาไม่กี่นาที’ ใครมันคิดแบบนี้เนี่ย ฉันล่ะอยากจะเอากระเป๋าฟาดหน้าคนโพสต์เสียจริงๆ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย ดรีมเอ้ย! แกทำให้แก๊งเป็นข่าวฉาวไปด้วยเลย
“เป็นอะไรกัน?” พี่พลอยที่เพิ่งจะมาถึงถามขึ้นเมื่อเห็นฉันนั่งทำหน้าเครียดก่อนจะคว้า I-PAD ในมือฉันไปดู “เครียดกับไอ้นี่เหรอ?”
“เจ้ดรีม...”
“ไร้สาระน่ะดรีมเรื่องแค่นี้เอง ฉันเปลี่ยนเยอะกว่าแกยังไม่สนใจเลย” พี่พลอยหยักไหล่ก่อนจะส่ง I-PAD มาทางฉัน “ไอ้ที่มีปัญหาน่ะเดินมานู้นแล้ว สองคนเลย น่ากินดีนะ”
พี่พลอยมองพี่โซลกับไมค์ที่กำลังเดินทางโต๊ะกลุ่มอย่างเคลิบเคลิ้ม มาหาฉันพร้อมกันแบบนี้เรื่องเดียวกับที่ฉันกลุ้มใจแน่ๆ
“ดรีม/ดรีม” ไมค์/พี่โซล ฉันมองสองคนตาค้างอะไรจะประสานใจกันเรียกฉันขนาดนี้
“นาย/นาย” แม้แต่คำที่สองก็ยังเสมอถ้อยเสมอคำกันแบบไม่ได้นัดหมาย ดรีมสัมผัสได้ว่าความซวยกำลังจะมาเยือน ฉันตัดสินใจคว้ากระเป๋าแล้วเตรียมจะหนีแต่ดูเหมือนสถานการณ์จะไม่เอื้ออำนวยดรีมมี่เลยTT
“เดี๋ยว/เดี๋ยว” แหนะ! ขนาดจะห้ามฉันไม่ให้ไป ยังเรียกเสียพร้อมกันแถมยังดึงแขนฉันเอาไว้คนละข้าง โอ้ย! ตายๆ
“นี่! พวกนายจะทำอะไรน้องฉัน มีอะไรก็รีบๆ พูด ฉันรำคาน!” พี่พลอยประกาศลั่นเพื่อที่จะให้เรื่องทุกอย่างจบสักที แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้นเพราะการที่พลอยเสียงดังแบบนี้มันยิ่งดึงดูดสายตาของนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี
“ยัยนี่เป็นของผม!” พี่โซลบอกพร้อมกับออกแรงกระชากที่ทำเอาฉันเซจนแถบจะหน้าคว่ำลงกับพื้น เดี๋ยวนะ! ฉันไปเป็นของพี่โซลตั้งแต่เมื่อไหร่?
“คุณถามความสมัครใจของผู้หญิงเขาหรือยัง? พูดแบบนี้ดรีมเขาเสียหายนะครับ” ไมค์บอกพร้อมออกแรงกระชากฉันไปทางเขาบ้าง โอ้ย! ยัยดรีมเธอจะสวยแซงหน้าพี่ไนส์ไปแล้วนะ มาแย่งฉันกันตั้งแต่ต้นเรื่องเลยเหรอ? ดรีมรับไม่ได้นะคนเขียน!!
“ไม่ต้องถาม คำตอบมันก็ชัดอยู่แล้วครับ!” ภายใต้คำพูดที่สุภาพแต่แฝงไปด้วยความหมายทำให้ฉันเข้าใจดีว่าพี่โซลกำลังโกรธจัดแค่ไหน แต่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ทำไมทั้งสองคนถึงต้องมาหาฉันแล้วมาแย่งฉันกันแบบนี้ เราสามคนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องแบบนั้นกันเลยนะ
“ผมก็แค่ไม่อยากให้ดรีมเสียหาย ผมจะพาดรีมไปอธิบายเรื่องนี้กับชมรมหนังสือพิมพ์” ไมค์เผยความจริงที่ฉันค้างคาใจมานาน นี่เขา..เป็นห่วงฉันเหรอเนี่ย?!
“หึ! เรื่องแบบนี้ผมก็จัดการเองได้เชิญคุณกลับไปเถอะครับ” พี่โซลบอกก่อนจะออกแรงกระชากฉันให้กลับอยู่ฝั่งเขา นี่ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ! อย่ามาดึงฉันเล่นแบบนี้สิ
“ดรีมเจ็บ!!” ในที่สุดฉันเองที่เป็นฝ่ายร้องออกมาหลังจากที่เงียบไปนาน แขนฉันแดงไปหมดแล้วเนี่ย อูย! เจ็บชะมัดเลย
“พอมันทั้งคู่นั้นแหละ” พี่พลอยบอกก่อนจะแกละมือของทั้งสองคนออก “ถ้าจะมาเพราะเรื่องแค่นี้ก็ไสหัวกลับไปสะ! พวกฉันจัดการเองได้”
พี่พลอยสั่งคำขาดก่อนจะมาประคองให้ฉันกลับมานั่งที่เดิม
“ได้ยินชัดแล้วก็ไปสิ ไปเลย จะไปไหนก็ไป ชิ้วๆ” พี่พลอยบอกพร้อมทำท่าไล่อย่างไม่เกรงกลัว ก็แน่ล่ะ! แกไม่ชอบเห็นน้องๆ โดนรังแกนี่นา เมื่อสองหนุ่มพากันแยกย้ายพี่พลอยก็นั่งลงข้างๆ เอาจับหัวฉันให้ไปซบที่ไหล่แก “ฉันว่าแกกลับไปพักเถอะดรีม วันนี้แกคงไม่ไหว ส่วนชมรมหนังสือพิมพ์อะไรนั่นเดี๋ยวพวกฉันจะไปถล่มมันเอง”
“นั่นสิ! ดรีมกลับบ้านไปพักเถอะ แอ้ก็เป็นห่วง” แอ้ว่าพลางเก็บกระเป๋าให้ฉัน “มาๆ เดี๋ยวแอ้เดินไปส่งที่รถ”
“จะดีเหรอทุกคน...ดรีมเป็นตัวปัญหาสินะ”
“พูดอะไรแบบนั้นยะ เดี๋ยวแม่ก็ตบให้คว่ำเลยนิ!!” พี่พลอยแว้ดขึ้นมาทำเอาฉันถึงกับตกใจ ไม่ต่างจากอ้อแอ้ที่ผงะไปเลย
“จ้ะๆ ถ้าอย่างนั้นดรีมกลับก่อนแล้วกัน” ฉันบอกก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระเป๋ามาจากอ้อแอ้
“เดี๋ยวแอ้ไปส่งนะ”
“ฝากด้วยนะแอ้ ใครมันวุ่นวายก็จัดการได้เลยฉันอนุญาต” พี่พลอยสั่งเสียงนิ่งๆ ก่อนจะล้วงแป้งในกระเป๋าขึ้นมาตบหน้าตัวเอง
“รับทราบค่ะ” แอ้บอกก่อนจะจูงมือฉันแล้วออกแรงดึง “อาจจะกะทันหันไปหน่อยที่เราเข้ามาแบบนี้ แต่เราอยากให้ดรีมเชื่อใจเรานะ อยากให้เราสนิทกันไวๆ”
“จ้ะ! ยังไงดรีมก็ฝากตัวด้วยนะ”
“เราคงส่งดรีมได้เท่านี้ ออกไปข้างนอกคงไม่ได้ ดรีมจะโทรให้คนขับรถมารับไหม? เดี๋ยวเราจะยืนรอเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไรจ้ะแอ้ เดี๋ยวดรีมเรียกรถแท็กซี่กลับเองจ้ะ” ฉันยิ้มให้อ้อแอ้ก่อนจะเดินออกมา รอรถแท็กซี่หน้ามหาลัย อาจจะเพราะว่ามันเป็นกลางวันก็ได้มั้ง รถแท็กซี่ถึงได้ไม่มีผ่านมาสักคัน “หรือจะกลับรถเมล์ดีนะ”
ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเลี้ยวกลับมาอีกทางเพื่อจะไปรอรถเมล์ แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ในฉับพลัน เพราะรถที่กำลังเลี้ยวออกมาจากประตูมหาลัยนั่นเป็นรถของ...พี่โซล โอ๊ย! วันนี้มันวันวินาศสันตะโรอะไรกันล่ะเนี่ย! แม่อยากจะกลั้นใจตายในความอับโชคของตัวเองเหลือเกิน
ปี๊น! ปี๊น!
เสียงแตรรถดังขึ้นพร้อมๆ กับกระจกรถที่เลื่อนลงมา ฉันเดินหนีรถพี่โซลมาอีกทางเจ้าตัวก็ถอยรถตามที่ฉันเดินแบบไม่สนใจผู้คน
ปี๊น! ปี๊น!
เป็นอีกครั้งที่เสียงแตรรถดังขึ้นเพราะพี่โซล ฉันถอนหายใจกับตัวเองแรงๆ แล้วตั้งสมาธิทั้งเพื่อที่จะหาทางจัดการกับเขา
“พี่โซลจะเอาอะไรจากดรีม? พูดมาเลยดีกว่าอย่ามาทำแบบนี้!”
“ขึ้นรถ” เขาพูดเสียงเรียบ “ก็บอกให้ขึ้นรถ!!”
คุณคิดว่าฉันจะขึ้นไหมล่ะ? แน่นอนคำตอบของฉันน่ะมีแค่อย่างเดียวนั้นก็คือหนีกับหนีเท่านั้น ฉันตัดสินใจวิ่งหนีพี่โซลแบบไม่คิดชีวิต(พูดซะเว่อร์) แต่มันก็ได้แค่ไม่กี่ก้าวเพราะพี่โซล ตามมาคว้าแขนฉันเอาไว้ได้อย่างว่องไว ให้ตายสิ! ฉันนึกว่าการที่เขาอยู่ในรถมันจะช่วยต่อเวลาหนีให้ฉันได้อีกสักนิด แต่ไม่เลย...มันแถบจะไม่มีประโยชน์เสียด้วยซ้ำ!!
“พี่โซลปล่อยดรีมนะ!” ฉันพยายามดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุม แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย คนตัวสูงถอนหายใจกับตัวเองก่อนช้อนตัวฉันขึ้นมาเสียดื้อๆ “จะทำอะไร! ปล่อยดรีมนะ คนมองเยอะแยะแล้ว”
ถ้าเขาจะทำอะไรไม่แคร์สายตาคนอื่นขนาดนี้! ฆ่าฉันเลยเถอะ ฆ่าฉันเลย!!
“ถ้าขึ้นรถดีๆ ตั้งแต่แรกมันจะเป็นแบบนี้ไหม?” พี่โซลเลิกคิ้วถามก่อนจะเปิดประตูรถแล้ววางฉันลงกับเบาะอย่างทะนุถนอม “ถ้ายังจะหนีอีก...คราวนี้พี่จะจูบเราต่อหน้าทุกคนเลย”
พี่โซลมองฉันด้วยสายตาแพรวพราว ก่อนจะเผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่สุดแสนจะเจ้าเล่ห์แต่มันกลับดูดีจนน่าหมั่นไส้ คนอะไรหน้าหมั่นไส้ชะมัด แล้วนี่เขาจะพาฉันไปไหน? พาฉันไปทำอะไร? ให้ตายเถอะพี่โซล! ดรีมกลัวพี่จนไข้จะขึ้นแล้วนะ!!
ความคิดเห็น