คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : เรื่องมันเริ่มจากทุเรียน
เรื่องมันเริ่มจากทุเรียน
ฉันเดินเตาะแตะไปตามร่มไม้ในรั้วมหาลัย เวลามีคนเห็นฉันก็มักจะก้มหัวให้ทั้งๆ ที่ฉันเรียนแค่ปี 3 เองนะ หน้าฉันแก่นักรึไง แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กัน ต่อให้หน้าอ่อนแค่ไหนถ้าได้ชื่อว่าสาวเพลย์เกิร์ลใครๆ ต่างก็ต้องเกรงกลัวทั้งนั้นแหละ
เพราะพี่ไนส์ตัวแสบเล่นทำตัวเป็นผู้คุมมหาลัยไปซะแล้ว ส่วนพี่พลอยก็ดาวเด่นมหาลัย สองพี่สาวที่ทั้งแสบ ซ่า โหด โฉด ชั่ว แต่ก็น่าแปลกใจที่ทุกคนดันหลงรักยัยสองโหดนั้นซะแทบหมดใจ จะมีก็แต่แก๊งไวน์วูฟ ที่คอยส่งเด็กในแก๊งมาป่วนพี่ไนส์อย่างเต็มกำลัง
แต่ฉันก็ไม่เคยเจอหน้าหัวหน้าใหญ่ของมันหรอกนะ ขนาดลูกน้องฉันยังไม่เคยเจอเลย แต่พี่ไนส์เจอมาแล้วแน่นอน ได้ข่าวว่าเมื่อตอนพี่ไนส์อยู่ปี 2 พี่แกโดนถอดล้อมอเตอร์ไซค์คันโปรด ทำเอาพี่ไนส์เลือดขึ้นหน้าเดินไปถล่มแก๊งไวน์วูฟซะเละกันไปครึ่ง
วันต่อมานักศึกษาชายหลายคนเดินหน้าช้ำมาเรียนกันเป็นแถว แต่ให้เหตุผลกับอาจารย์พร้อมกันว่าเดินตกบันได เหตุผลกระบือมากค่ะ แต่อาจารย์ก็ดันเชื่อนี่สิ (หมดคำจะอธิบายกับอาจารย์เลย)
“โอ๊ย!” เสียงร้องของฉันเองแหละ
“เธอจะบ้ารึป่าว เหยียบเท้าคนอื่นแต่ร้องซะเอง” เสียงห้าวๆ ที่คุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนเคยได้ยินนะเสียงนี้เนี่ย
“เห้ย!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อรู้ตัวว่าเหยียบเท้าใครเข้า
“ยัยบ๊องคนเมื่อเช้านี่เอง” คงรู้แล้วสินะ นายปากปีจอหน้าหล่อคนเดิมนั้นแหละค่ะ
“ที่จริงฉันน่าจะเหยียบให้โดนปากนายมากกว่าโดนเท้านายนะ เสียดายไม่ได้ตั้งใจเหยียบ” ฉันแขวะเข้าให้ ก่อนจะเตรียมเดินหนี
“นี่แม่คุณ! เหยียบเท้าคนอื่นไม่คิดจะขอโทษสักคำเหรอ? หรือที่บ้านไม่เคร่งเรื่องมารยาท” ประโยคคุ้นๆ เหมือนเพิ่งด่ามันไปเมื่อเช้า
“ก็แค่เหยียบเท้าไม่ได้เหยียบหน้า ถ้าวันไหนฉันเหยียบหน้านายฉันจะขอโทษแล้วกัน” ฉันพูดก่อนจะออกตัวเดินอีกครั้ง
“นี่เธอ! กล้ามากนะที่ทำแบบนี้กับฉันเนี่ย รู้ไหมฉันเป็นใคร” หมอนี่มันจะอะไรกับฉันนักหนาวะ
“นายเป็นใครยังไม่รู้จักตัวเองเลย มาถามคนอื่นเขาแล้วใครจะรู้ ฉันรู้แค่ว่านายหน้าตาไม่เหมือนพ่อฉันก็พอแล้ว ไม่ต้องเรียกแล้วนะ เพราะยังไงฉันก็ไม่ขอโทษ แต่ถ้านายเรียกฉันอีกที ฉันจะถือว่านายแอบชอบฉัน”
ฉันพูดจบก็เดินสะบัดผมยาวสลวยจากมาทันที รอบนี้ไม่มีเสียงเรียกเสียงโวยตามหลังมาแต่อย่างใด ได้ผล วิธีตัดความรำคาน
ฉันเดินเล่น เข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แต่งหน้าใหม่จนเสร็จก็เดินมารอใต้ต้นดอกทอ-งของอิเจ้ซีนเลย เพราะนี่มันก็สี่โมงเย็นแล้ว นี่ฉันใช้เวลาได้ฟุ่มเฟือยมากเลยนะเนี่ย เกือบห้าชั่วโมงทำได้แค่เนี่ย ไร้สาระมากคะขอบอกเลย ฉันหยิบ i-pad ขึ้นมาเปิดหาข่าวสารบ้านเมืองอ่านบ้าง นั่งอ่านไปอ่านมาก็เริ่มเบื่อ ฉันถอนหายใจหลายเฮือก นี่มันนานกันไปไหมเนี่ย
“ว่าไงฟ้ามานานหรือยัง?” พี่ดรีมเดินยิ้มมาหาฉันเป็นคนแรก มากันสักที รอจนจะจับแมลงสาบแถวนี้ทำสามีแล้วเนี่ย
“เพิ่งมาครับ แล้วคนอื่นล่ะ” ฉันถามพี่ดรีม
“ไมโกะเห็นว่าใกล้เลิกแล้วนะ ส่วนเจ้แวะไปโปะเครื่องสำอาง เมื่อกี้คลาสอยู่ใกล้เลยแวะไปหามา ส่วนอ้อแอ้พี่เสือมารับไปทำธุระที่บ้านแล้วจ้ะ” พี่ดรีมร่ายยาวจนครบทุกท่านขาดแต่ก็พี่ไนส์ตัวแสบที่ไม่อยู่นางเดียว
“ส่วนพี่ไนส์ไม่ต้องถามรายนั้นคง...” ยังไม่ทันที่จะต้องพูดถึงพี่ไนส์ เสียงท่อมอเตอร์ไซค์ก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงทะเลาะของคน อีกแล้ว
“พี่ไนส์คงมีเรื่องอีกแล้วล่ะ ไปดูกันเถอะฟ้า” พี่ดรีมรีบวิ่งไปหาพี่ไนส์ทันที พี่ดรีมนี่เห็นเรียบร้อยๆ แต่ก็สามารถหยุดพี่ไนส์จอมโหดได้ดีที่สุด
“ไอ้คิมรถแกจะเอาท้ายไว้ไหมวะ ถอยมาไม่ดูคนอื่นเลย อยากเปลี่ยนจากป้ายแดงเป็นกะบาลแดงไหม?!” พี่ไนส์ตะโกนอย่างโมโห ในมือมีหมวกกันน็อคพร้อมฟาดไอ้คิมเด็กปีสองที่ถอยรถไม่ดูตาม้าตาเรือ
“ขอโทษทีเจ้ ผมจะรีบไปรับแฟนไม่ทันได้มองจริงๆ” ไอ้คิมรีบขอโทษ คิมน่ะมีร่างกายที่สูงใหญ่กว่าพี่ไนส์แต่ใจมันปลาซิว แรกพบที่มันเจอพี่ไนส์ พี่ไนส์ต่อยแต่ละคนมักมีมีสาเหตุเสมอ พี่ไนส์จะไม่หาเรื่องใครก่อน เว้นแต่ว่า คนพวกนั้นไม่เจียมกะลาหัวตัวเอง
ส่วนที่มันโดนพี่ไนส์ต่อยก็เพราะมันตบหน้าแฟนสาวของมัน แล้วดันเป็นจังหวะที่พี่ไนส์มาเห็นพอดี ทำเอาพี่แกเลือดขึ้นหน้า กระโดดถีบอกหงายท้อง แถมตามไปคร่อมซัดมันไม่ยั้ง ทำเอามันกลัวหัวหดไปเลย
“เออๆ รีบไปเลยไป เดี๋ยวแม่ก็ฟาดด้วยหมวกกันน็อค” พี่ไนส์พูดพร้อมกับหันไปหามอเตอร์ไซค์ลูกรักทันที
“ขอบคุณครับเจ้” ไอ้คิมรีบวิ่งกลับขึ้นรถแล้วขับออกไปให้เร็วเท่าที่จะทำได้
“โอ๋ลูกรัก อย่าร้องนะลูก! แค่ดอกยางสึกไปหน่อยเดียวเอง เดี๋ยวรอสึกเยอะๆ แม่จะพาไปเปลี่ยนนะลูกนะ” พี่ไนส์แกบ้าไปแล้ว คนอะไรคุยกับมอเตอร์ไซค์ก็เป็น แต่ท่าทางก็ไม่ได้มีการชนเกิดขึ้นนี่หว่า
“เมื่อกี้รถชนเหรอพี่ไนส์” ฉันถามอย่างสงสัย
“เปล่า ฉันเบรคทัน ทำเอาดอกยางฉันสึกเลยแกดูสิ” พี่ไนส์ชี้ไปที่ยางล้อเส้นหนา เห็นมีรอยสึกที่น่าจะเกิดจากการเบรคแล้วดริฟมากกว่า แหกขนาดนั้น
“ไอ้ไนส์ไปเถอะ! เดี๋ยวตลาดวายกันพอดี” เสียงเจ้พลอยที่เดินมาพร้อมไมโกะดังขึ้น
“ไปๆ ฟาดทุเรียนให้ลืมเครียดไปเลยฉัน” พี่ไนส์เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจนฉันกับพี่ดรีมยืนมองตากันปริบๆ แบบว่าไวไปไหมค่ะ?
ตลาดนัดที่ผู้คนต่างเดินเบียดเสียดกันไปมาเพื่อซื้อข้าวของเครื่องใช้ รวมไปถึงอาหารของกินต่างๆ นาๆ ทำเอาคนขี้หงุดหงิดอย่างพี่ไนส์ถึงคราวโวยอีกจนได้
“โอ้ย! ให้ตายเถอะ นี่คนหรือแบคทีเรีย อะไรจะเยอะขนาดนั้น” พี่ไนส์พูดก่อนจะดูดน้ำเป็ปซี่จนหมดถุง (นั้นตังหนูนะไอ้พี่ไนส์ แด-กฟรีตลอด)
“ใจเย็นคะพี่ไนส์หลุดตรงนี้ไปได้ก็ไม่เบียดกันแล้ว” พี่ดรีมพูดอย่างใจเย็น โดยมีเจ้พลอยเดินคุยโทรศัพท์ตามหลังมาอย่างไม่สนใจใคร แม้กระทั้งไอ้พวกแมลงสาบทั้งหลายที่จ้องจนแทบจะทะลุถึงปอดตับไตไส้ใหญ่ไส้เล็กแล้วก็ตาม แต่นางก็หาสนใจไม่ อยากรู้นักจะคุยกับคนนี้ได้กี่วัน
“ขอทางหน่อยคะ พี่หนูปวดขี้” อยู่ๆ ยัยไมโกะก็ตะโกนก้องท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมา แต่ได้ผลเมื่อทุกคนเริ่มแหวกทางให้เดิน แต่สายตาที่ทุกคนมองมา เชี้-ย! ใครปวดขี้วะ (อายกันไหมละ ผู้หญิง 5 คนเดินมา แล้วบอกปวดขี้ เงิบกันทั้งตลาดล่ะสิ หึหึ)
พวกเราหลุดออกมาจากดงมนุษย์จนได้ด้วยความสามารถพิเศษของยัยไมโกะ ที่เด็กดีไม่ควรเรียนแบบเป็นอย่างยิ่ง (อ่านนิยายเรื่องนี้ต้อง 18+ นะครับ) เลยแก้เซ็งด้วยการมุ่งหน้าสู่ร้านขายทุเรียนก็ว่าจะซื้อทุเรียนกินแก้เครียดซะหน่อย แต่พอถึงหน้าร้านเท่านั้นแหละ แทนที่จะได้กินทุเรียนดีๆ ก็มีอุปสรรคอีกจนได้
“เฮ้ย! ไอ้ฟรองค์มึงกล้ามาเหยียบถิ่นกูอีกแล้วเหรอ” พี่ไนส์ถลาออกมาด้านหน้าทันที ที่เจออริเก่าเก็บ
“เดี๋ยวๆ ไอ้ไนส์มึงใจเย็นก่อนนะ กูแค่มาซื้อทุเรียนให้แม่” ไอ้คนชื่อฟรองค์หัวแดงเถือกพูดก่อนจะโดนพี่ไนส์เอาทุเรียนฟาดหน้ายับ
“อยากถามแถวบ้านมึงไม่มีทุเรียนขายหรอ” พี่ไนส์ทำหน้ากวนตี-นใส่มันซะอย่างนั้น แต่สายตาไอ้ฟรองค์นี่มองไปทางไหนวะ
“มี แต่เผอิญบ้านกูอยู่แถวนี้นี่หว่า” อ้าวชิ-บหายแล้วพี่ไนส์ บ้านมันอยู่นี่จะให้มันไปซื้อไหน
“เออกูไม่เอาเรื่องมึงก็ได้ เห็นแก่แม่มึ-งอยากกินทุเรียน เอาทุเรียนไปให้แม่มึ-งไป ก่อนที่กูจะเอาเปลือกทุเรียนฟาดหน้า เพราะมึงมองน้องกูอยู่” พี่ไนส์ปราดตามาที่ด้านหลังซึ่งมีฉัน พี่ดรีม และไมโกะที่เดินกินสายไหมจนเลอะยันกะบาลมันแหละ (แด-กภาษาห่-าไรของมึ-งเนี่ยไอ่โก๊ะ)
“ไปก็ได้ แต่น้องที่ยืนกินสายไหมตรงนั้นชื่ออะไรเหรอครับ” นายฟรองค์หัวแดงส่งสายตาหวานมาทางไมโกะที่ยืนหน้าเอ๋อ
“ชื่ออะไรก็ได้ที่ไม่เหมือนชื่อแม่มึ-ง พอใจไหม จะไปดีๆ หรือจะให้กูเอาเลือดออกจากกะบาลให้ก่อน” พี่ไนส์รีบเดินมาบังหน้าไมโกะทันที ก่อนจะส่งสายตาอำมหิตไปให้นายฟรองค์ ส่วนยัยไมโกะก็กลัวมาก กลัวจนซื้อโตเกียวแถวนั้นกินซะเลย มันน่าตบกะโหลกให้ร้าวสัก 3-4 รอยไหมเนี่ย
“โหดชิบหายไปก็ได้วะ” นายฟรองค์รีบจ่ายตังก่อนจะเดินหิ้วถุงทุเรียนจากไป
“พี่ไนส์ก็ไปหาเรื่องมันนะ นึกว่าจะเกิดสงครามหน้าร้านทุเรียนซะแล้ว” ฉันพูดพลางเดินไปถามราคาทุเรียนกับป้าแม่ค้า
“ป้าๆ ทุเรียนขายยังไงคะ” ฉันถาม แต่คำตอบที่ได้นี่คืออยากถามป้าตกลงอยากขายทุเรียนหรืออยากขายหมากันแน่คะ
“ขายเป็นลูกไง” ไม่ต้องบอกหนูก็รู้ค่ะข้อนี้เนี่ย หรือทุเรียนที่อื่นมันขายเป็นแท่งวะ
“ป้าคะหนูหมายถึงราคาคะ ลูกละเท่าไร” ฉันเน้นคำกับป้าหน้าเครียด แต่ไอ้พี่น้องที่ยืนอยู่ข้างหลังดันยืนหัวเราะเสียอย่างนั้น โคตรรักกันเลย
“กิโลละ45 หนึ่งลูกประมาณ 2-3 กิโล ก็130 เอากี่ลูกดีละ” แม่ค้าหันมาถามฉัน แต่ยังไม่ทันตอบหรอกนะ
“เชี้-ย เจ็บโว้ย” เสียงพี่ไนส์ดังมาจากข้างๆ อีกจนได้
“พี่ไนส์เป็นอะไร” ทุกคนรีบมามุงพี่ไนส์เป็นการใหญ่
“กูเหยียบเปลือกทุกเรียนวะ จิ้มตี-นด้วยเลือดออกเลยดูสิ” พี่ไนส์ยกฝ่าเท้าที่หนีบอีแตะขึ้นมา ชิ-บหายเห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
“ฮ่าๆๆ คนห่-าอะไรวะ โง่เหยียบเปลือกทุเรียนเลือดอาบตี-น” เสียงวัยรุ่นกลุ่มนั้นนินทาพี่ไนส์ระยะเผาขนจนพี่ไนส์หันขวับไปหามันอย่างรวดเร็ว (ท่าทางวัดแถวนี้อาจจะมีฉลองโต๊ะจีนงานใครสักคนเร็วๆ นี้แน่เลย)
“คนอย่างกูไง แล้วมึงเคยเจอไหม คนห่าอะไรเดินอยู่ดีๆ ก็เจอทุเรียนฟาดกะบาลแยกน่ะ” พี่ไนส์พูดไม่ทันขาดคำ ลูกทุเรียนขนาดย่อมๆ ก็ลอยละลิ่ว ผ่านหน้าฉันไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด (เกือบหมดสวยเลยกู ปามาได้ไม่คำนวณเวคเตอร์ว่าจะโดนหน้ากูเลยสินะไอ้พี่ไนส์)
“ไอ้นี่ มึ-งแน่มาจากไหนวะ มึงรู้ไหมกูลูกใคร” ไอ้เด็กวัยรุ่นคนนั้นมันไม่รู้ซะแล้วว่าชะตาจะขาดเร็วๆ นี้
“กูไม่รู้หรอกว่าพ่อมึ-งเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ พ่อมึ-งไม่ใช่พ่อกู” พี่ไนส์ว่าเสร็จก็เอาทุเรียนลูกเดิมทุ่มเข้าไปที่อกของมันเต็มๆ จนเพื่อนที่เดินมาด้วยสามคนถึงกับขั้นถลาจะมาจัดการพี่ไนส์
แต่ด้วยความเตี้ยหรือความไวไม่แน่ใจทำให้ไอ้พวกนั้นจับพี่ไนส์ไม่ได้สักคนแถมโดนถีบกันไปคนละทีสองที ส่งท้ายด้วยทุเรียนที่พี่ไนส์จับทุ่มไม่นับลูก ผลที่ได้คือไอ้คนที่ปากหาเรื่องคนแรก หัวแตกปากแตกคิ้วแหก ส่วนเพื่อนๆ มันโดนไปคนละนิดหน่อย
“โอ้ย กุขอโทษ ปล่อยกุไปเถอะ” ไอ้เด็กคนนั้นยกมือไหว้พี่ไนส์อย่างหมดท่า ไม่เห็นมันจะต่อยพี่ไนส์ได้สักดอก มีแต่พี่ไนส์ต่อยโดนไปหลายที ไหนจะลูกถีบอีก ขนาดเหยียบเปลือกทุเรียนเลือดอาบเท้ายังเท่ได้อีกนะ คาราวะเลย
“กูรู้นะว่ามึ-งเด็กไวน์วูฟ ถ้ามึ-งแน่จริงมึ-งก็ควรรู้เหมือนกันว่ากุชื่อไนส์ แก๊งเพลเกิร์ล และถ้ายังไม่อยากตายอย่ามาให้กุเจอหน้าอีก เข้าใจที่พูดไหม” พี่ไนส์พูดก่อนจะหันไปบอกแม่ค้าที่ยืนทำหน้าเอ๋อไปแล้วเรียบร้อย
“ป้าคะ ทุเรียนที่หนูเอาไปทุ่มหัวหมาเล่น เก็บที่พวกมันนะ แล้วก็เอาทุเรียนห่ามๆ ให้สองลูกด่วน ก่อนที่หนูจะเป็นลมเพราะเลือดหมดตัว” พี่ไนส์แซวป้าจนป้าแกรีบคว้าทุเรียนมาเคาะป๊อกๆ แล้วแกะอย่างรวดเร็ว พี่ไนส์ได้ทุเรียนมากินสมใจอยาก แถมสะใจที่ได้จัดการพวกเด็กไวน์วูฟด้วย อิ่มอร่อยและได้ออกกำลังกาย สุดยอดมนุษย์
“พี่ไนส์นี่น่าจะพาไปเข้าวัดสักอาทิตย์สองอาทิตย์จริงๆ” เสียงพี่ดรีมบ่นพลางส่ายหน้าไปมาแบบไม่ไหวกับพฤติกรรมพี่สาวคนนี้จริงๆ
“ถ้าพี่ดรีมไม่อยากให้วัดต้องบูรณะใหม่ ไมว่าอย่าพาพี่ไนส์ไปวัดเลย” ไมโกะว่าพลางยักคิ้วกวนๆ ให้พี่ดรีม
“นั้นสิวะ กูว่าเราไปทีเดียวตอนไอ้ไนส์โดนกระทืบเละจากพวกอริมันดีกว่า” เจ้พลอยพอวางโทรศัพท์ได้ก็หันมาผสมโรงกับไมโกะอย่างลงตัวจริงๆ
“ฮ่าๆ อย่างพี่ไนส์ตายยากหน่อยเจ้ แต่ถ้าตายเมื่อไรโลกสงบขึ้นเยอะ” ฉันพูดพร้อมหัวเราะร่วน พี่ไนส์หันขวับแทบจะฆ่าฉันด้วยสายตากันเลยทีเดียว แต่ไม่กลัวหรอกเพราะกับพี่น้องคนในแก๊งไม่เคยทำไรได้นอกจากด่าไปอย่างนั้น ปากหมาแต่ใจดีเสมอพี่เรา
“เออนินทากันเข้าไป ทุเรียนไม่ต้องแด-ก” พี่ไนส์พูดจบก็หันไปหม่ำทุเรียนแบบไม่ชวนใครทันที เผลอแปปเดียวหมดไปสองชิ้นแล้วน่ะ โคตรโหดเลยพี่ฉัน
ความคิดเห็น