คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ฝันร้ายที่หวนคืน
ฝันร้ายที่หวนคืน
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!” ฉันรู้ทันทีว่ามีใครกำลังเดินตามมาเพราะเสียงของผู้หญิงที่กรี๊ดกร๊าดยังกับคอนเสิร์ตนั่นเป็นเครื่องเตือนฉันว่าพี่โซลกำลังเดินตามฉันมาติดๆ
“ดรีม!” รู้ด้วยว่าเป็นฉัน เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน ฉันตัดสินใจวิ่งไปหลบหลังต้นไม้แล้วคว้ามือผู้ชายที่กำลังเดินผ่านเข้ามาบังตัวฉันอีกทาง นาทีนี้ยางอายนางดรีมไม่มีแล้วค่ะ ฉันกอดผู้ชายตรงหน้าโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครด้วยซ้ำ!!
“จะทำอะไรผมรีบนะ” เจ้าของเสียงนุ่มลึกโน้มตัวลงมากระซิบบอกฉันก่อนจะสวมกอดฉันคืน ถ้าจะกอดฉันกลับแบบนี้ไม่ต้องถามเลยดีกว่าไหมคุณ?
“เราขอเวลานายไม่ถึงห้านาที ขอเราอยู่แบบนี้สักพัก”
“ตัวแสบ! หายไปไหนอีกแล้ว” เสียงพี่โซลดังอยู่ไม่ไกลนั้นยิ่งทำให้ฉันกอดคนตรงหน้าแน่นขึ้นแถมยังซบแผงอกของเขาเสียแนบชิด
“เขาไปแล้ว” คนตรงหน้าบอกสั้นๆ ฉันจึงยอมปล่อยกอดแล้วชะโงกหน้าไปดู ทางสะดวกแล้วจริงๆ ฉันหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าที่ไม่ยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับที่ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร ไมค์! เดือนคณะรัฐศาสตร์ชายในฝันของฉัน หมดกันยัยดรีมแกทำอะไรลงไป แกลากเขามากอดกลางวันแสกๆ ภาพพจน์ฉัน! ภาพพจน์ฉัน!
“ไมค์...เอ่อ! เราขอโทษนะที่อยู่ดีๆ ก็ดึงนายเข้ามากอดแบบนั้น” ฉันบอกด้วยความรู้สึกผิดจากใจเลยล่ะ! “แต่ว่าช่วยปล่อยเราก่อนได้ไหม?”
“ได้สิ” ไมค์บอกก่อนจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระพร้อมกับถอยห่างออกจากฉันเพื่อรักษาระยะห่าง อะไรจะสุภาพบุรุษขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นชายในฝันของดรีม “ถ้าอย่างนั้นเราไปก่อนนะ เอาไว้เจอกันครับ”
“ค่ะ” ฉันรับคำสั้นๆ ก่อนจะเดินหนีมาอีกทาง ตายแล้วยัยดรีม ป่านนี้ไมค์คงคิดว่าแกไม่ดีไปต่างๆ นาๆ แล้วแน่เลย โอ๊ย! แม่จะบ้าอุตส่าห์รักษาภาพพจน์มาตั้งนาน มันสลายหายไปเพียงแค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
“ดรีม!” เฮือก! เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของชีวิตฉัน ทุกส่วนของร่างกายสั่งให้ฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ฉันใส่ส้นสูงนะแล้วพื้นก็ลื่นมากๆ ด้วย เพราะฉะนั้นฉันคงหนีรอดได้ไม่นาน
“กรี๊ด!!” ฉันหลับตาปรี๋เพราะคิดว่าตัวเองต้องลงไปกองกับพื้นแน่ๆ ไม่นะหน้าฉัน ฮือ! ไอส้นสูงบ้าแกทรยศฉัน
“นอกจากขี้เหล่แล้วยังซุ่มซ่ามอีกนะดรีม^^” เสียงที่ฉันสุดแสนจะคุ้นเคยดังขึ้นตรงหน้า แง! สุดท้ายฉันก็หนีไม่พ้น โดนบอกว่าขี้เหล่จนได้ อะไรกัน! ดรีมมีผู้ชายมาจีบตั้งเยอะนะ ทำไมพี่โซลยังมองว่าดรีมขี้เหล่อีก
“ขอบคุณที่มาช่วย แต่ปล่อยดรีมได้แล้ว” ฉันพยายามพยุงตัวเองให้ยืนแต่ เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน ทำไมเจ็บขาล่ะ ดรีมไม่ได้อ่อยเหยื่อเลยนะท่านผู้ชม สถานการณ์มันพาไปจริงๆ นะ
“ไหวรึป่าว เหมือนขาดรีมจะพลิกนะ” พี่โซลว่าพลางช้อนตัวฉันขึ้นแบบสบายๆ
“พี่โซล! ดรีมเดินเองได้อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคนมองกันใหญ่แล้ว”
“พี่ไม่สนใจหรอก^^” พี่โซลว่าพลางหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
“พี่โซลทำอะไรดรีมเนี่ย!” ฉันจับแก้มตัวเองแบบงงๆ ทำแบบนี้เดี๋ยวแฟนคลับพี่มาเห็นเข้า เขาจะตามมาแหกอกดรีมเอานะ!
“ก็หอมแก้มไง หรือต้องทำให้ดูอีกรอบ”
“ไม่นะ!” ฉันเอามือขึ้นมาปิดแก้มตัวเองไว้ทันที
“ห้องพยาบาลอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องพาไปหรอกค่ะ! ดรีมหายแล้วดรีมเดินเองได้ พี่โซลปล่อยดรีมลงเถอะค่ะ” ฉันไม่ใช่เด็กที่พี่โซลจะมาตามแกล้งแล้วนะ
“ไม่เห็นต้องหงุดหงิดแบบนั้นเลย” พี่โซลมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ “ก็แค่อยากคุยด้วย ไม่ได้จะมาแกล้งสักหน่อย”
“ถ้านี่ไม่เรียกว่าแกล้ง แล้วมันเรียกว่าอะไรค่ะ?” ฉันเถียงหัวชนฝาเพราะพีโซลก่อวีรกรรมไว้กับฉันเยอะเหลือเกิน
“^^” เจ้าตัวยิ้มตอบกลับมาแทนความเงียบ ให้ตายสิ! ทำไมพี่โซลถึงได้ชอบแกล้งฉันด้วยวิธีแบบนี้นะ ไม่นานนักพี่โซลก็พาฉันมาถึงที่ห้องพยาบาลพร้อมกับวางฉันลงบนเตียงอย่างเบามือ บอกตามตรงตลอดทางที่เดินผ่านมามีแต่คนมองเรากันเป็นแถว พวกผู้หญิงก็พากันกรี๊ดจนตอนนี้ฉันหูอื้อไปหมดแล้ว “ผมฝากด้วยนะครับ พอดีผมไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้”
“ค่ะ” อาจารย์พยาบาลส่งยิ้มหวานให้พี่โซลอย่างกับจะกินพี่เขาไปทั้งตัว นี่ขนาดอาจารย์นะ! ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นคนอื่นแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น! พออาจารย์ปฐมพยาบาลเสร็จแกเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มหวานเชิญชวนพี่โซลอีกครั้ง เจ้าตัวไม่ได้ยิ้มกลับแต่อย่างใดแต่เขาเลือกที่จะเดินมานั่งลงข้างๆ เตียงแล้วยิ้มเยอะเย้ยฉัน รอยยิ้มแบบนี้แหละที่คอยตามรังควานฉันมาตั้งแต่เด็กๆ
ฉันหันหลังให้พี่โซลแบบเสียมารยาท แล้วจะให้ฉันทำอะไรล่ะ? ก็ผู้ชายอย่างเขามีอิทธิพลกับความรู้สึกของฉันเหลือเกิน ยิ่งอยู่ใกล้มากเท่าไหร่ ความรู้สึกหวาดกลัวมันก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่กับฉันได้มากขนาดนี้เพราะเขาเป็นคนผูกปมในใจฉัน แค่พูดถึงเรื่องนี้น้ำตาของฉันก็พลันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ดรีม” พี่โซลเรียกชื่อฉันท่ามกลางความเงียบงัน
“ค่ะ” ฉันตอบสั้นๆ เพราะไม่อยากให้พี่โซลได้ยินเสียงฉันกำลังร้องไห้ สถานการณ์แบบนี้มันช่างน่าอึดอัดเสียเหลือเกิน
“ถ้าดรีมยังไม่พร้อมที่จะคุย เอาเป็นว่าพี่ไม่กวนดรีมแล้วกัน” พี่โซลบอกก่อนจะช่างใจลุกออกไป ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดยังไง แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้ตอนนี้ก็คือ เขาเป็นผู้ชายที่อันตรายที่สุดเท่าที่ชีวิตฉันเคยเจอมา เพราะฉะนั้นไม่มีทางไหนเลยที่ฉันจะยอมกลับเข้าไปใกล้ชิดเขา แม้แต่คำว่าน้องสาวฉันก็ยังรู้สึกว่ามันยากเลย...
วันต่อมา..
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันรู้สึกว่ามันเป็นวันที่ไม่สงบสุขเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็นายโซนน้องชายพี่โซลมารับยัยฟ้าไปมหาลัยแต่เช้า ซึ่งแน่นอนว่าพี่โซลรอรับฉันอยู่ข้างล่าง ทำไมต้องมารอดรีมด้วยล่ะพี่โซล ดรีมไปเองได้!!
“เสร็จแล้วเหรอดรีม” พี่โซลทักขึ้นเมื่อฉันเดินลงมาจากชั้นบน เหย! อย่ายิ้มสิดรีมกลัวนะยิ้มมีเลศนัยแบบนี้โคตรจะน่ากลัวเลย
“เอ่อ....คือ....” พูดไปสิยัยดรีม พูดไปเลยว่าไม่ไป
“ยัยดรีม! เร็วๆ สิวะ เดี๋ยวสายนะมึ-ง” ใครจะมาเรียกฉันแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว พี่ไนส์! ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเธอมาช่วยฉัน
“ขอโทษนะคะพี่โซล วันนี้ดรีมต้องไปกับพี่สาวน่ะ” พี่โซลพยักหน้ารับก่อนจะยอมเดินออกไปโดยไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ รอดตายแล้วยัยดรีม
“ชักช้าจริงเร็วๆ เข้า” พี่ไนส์ส่งหมวกกันน็อคให้ฉัน ไม่นะ! หนีเสือป่ะจระเข้ชัดๆ ไอ้เราก็ดันลืมไปเลยว่าพี่ไนส์ชอบซิ่งมอเตอร์ไซค์
“พี่ไนส์มาได้ยังไง”
“ยัยฟ้าโทรมาบอกให้ฉันมารับแก” ทำไมไม่โทรบอกพี่พลอยล่ะ ฟ้าใจร้าย!
“เอาก็เอา” ฉันบ่นก่อนจะขึ้นมอไซค์พี่ไนส์แบบกัดฟัน พี่ไนส์บิดันเร่งออกมาด้วยความเร็วสูง เร็วเสียจนฉันต้องกอดพี่ไนส์เอาไว้แน่น จะเป็นลมตายแล้วค่ะมันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย! พี่ไนส์ฝ่ามันทุกไฟแดงใจฉันนี่ลงไปอยู่กับตาตุ่มแล้วค่ะ!!!
“เป็นไงมั้งพี่ดรีม” ฟ้าวิ่งมาพยุงฉันเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงการหวุนวนรอบตัวเองของโลก ยาดม! ขอยาดมหน่อย
“โหย! แกก็พูดเว่อไปไอ้ฟ้า ยัยดรีมมันไม่ตายหรอกน่ะ” พี่ไนส์บ่นเมื่อฟ้าเข้ามาพยุงฉัน สงสัยจะกลัวความผิด
“พี่ดรีมไหวไหมคับ^^” แหก! ทำไมโซนอยู่ที่นี่ล่ะ ก็มาส่งยัยฟ้าเสร็จแล้วก็น่าจะกลับไปได้แล้วนิ
“โซน ไม่ไปเรียนหรอจ๊ะ”
“เดี๋ยวผมก็ไปแล้วแหละ พอดีมานั่งเป็นเพื่อนฟ้าน่ะครับ”
“ไม่ต้องนั่งเป็นเพื่อนแล้ว ไปๆ พวกฉันมาแล้ว” พี่ไนส์ไล่นายโซนออกไปอย่างรำคาน “หน้าอย่างกับผู้หญิงทั้งพี่ทั้งน้องเลย”
“อย่างนั้นพี่ไปก่อนนะฟ้า^^” นายโซนยิ้มให้น้องสาวฉัน ถึงหมอนี่จะใส่แว่นหนาๆ เหมือนไมโกะ แต่ดรีมดูออกนะว่าหมอนี่ต้องมีอะไรสักอย่างที่ซ่อนไว้ในแว่นตานั้น
“โอเคตั้งใจเรียนนะคะ บาย” ฟ้าโบกมือให้เพื่อนรักอย่างเป็นมิตร
“โซนเรียนมหาลัยไหนหรอ”
“ก็เรียนที่นี่แหละครับ” อย่างนั้นก็หมายความว่านักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ก็คือ.... “พี่โซลก็เรียนด้วยนะ”
ฮือ ทำไมๆ ทำม๊าย! พี่โซลจะเอาอะไรจากดรีม จะตามมาแกล้งดรีมอีกใช่ไหม? แค่นี้ดรีมก็จะตายอยู่แล้วนะ! ฉันฟุบหน้าลงบนกระเป๋าแบบไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ป๊าจ๋าม๊าจ๋าดรีมย้ายมหาลัยได้ไหมT^T
ความคิดเห็น